1. Tinjauan
Sir Alan William Parker (14 Februari 1944 - 31 Julai 2020) ialah seorang pengarah filem, penulis skrip, dan penerbit filem Inggeris. Kerjaya awalnya bermula sebagai penulis salinan dan pengarah iklan televisyen pada akhir zaman remajanya. Selepas kira-kira sepuluh tahun mengarahkan iklan yang memenangi pelbagai anugerah kreativiti, beliau beralih kepada penulisan skrip dan pengarahan filem.
Parker terkenal dengan penggunaan pelbagai gaya perfileman dan kerja dalam pelbagai genre. Beliau mengarahkan filem muzikal seperti Bugsy Malone (1976), Fame (1980), Pink Floyd - The Wall (1982), The Commitments (1991), dan Evita (1996). Beliau juga mengarahkan drama berdasarkan kisah benar, termasuk Midnight Express (1978), Mississippi Burning (1988), Come See the Paradise (1990), dan Angela's Ashes (1999); drama keluarga seperti Shoot the Moon (1982); serta filem seram dan thriller seperti Angel Heart (1987) dan The Life of David Gale (2003).
Filem-filem arahan Parker memenangi sembilan belas anugerah BAFTA, sepuluh Golden Globe, dan enam Anugerah Akademi. Filemnya Birdy telah dipilih oleh Lembaga Ulasan Negara sebagai salah satu daripada sepuluh filem teratas tahun 1984 dan memenangi hadiah Grand Prix Spécial du Jury di Festival Filem Cannes 1985. Pada tahun 1984, Parker menerima anugerah BAFTA untuk Sumbangan Cemerlang kepada Pawagam British, dan pada tahun 2002 beliau dianugerahkan darjah kesateria atas sumbangannya kepada industri filem. Beliau aktif dalam kedua-dua pawagam British dan pawagam Amerika, selain menjadi ahli pengasas Persatuan Pengarah Great Britain dan memberi syarahan di pelbagai sekolah filem.
Pada tahun 2000, Parker menerima Anugerah Lumière Persatuan Fotografi Diraja atas pencapaian besar dalam sinematografi, video, atau animasi. Pada tahun 2013, beliau menerima Anugerah Fellowship Akademi BAFTA, penghormatan tertinggi yang boleh diberikan oleh Akademi Filem British kepada seorang pembuat filem. Parker mendermakan arkib peribadinya kepada Arkib Negara Institut Filem British pada tahun 2015.
2. Kehidupan awal dan pendidikan
Parker dilahirkan pada 14 Februari 1944 dalam sebuah keluarga kelas pekerja di Islington, London Utara. Beliau merupakan anak kepada Elsie Ellen, seorang tukang jahit, dan William Leslie Parker, seorang tukang cat rumah. Beliau membesar di sebuah estet perumahan majlis di Islington, yang menurut novelis dan penulis skrip British Ray Connolly, memudahkan beliau untuk kekal "hampir secara terang-terangan berfikiran kelas pekerja". Parker menyatakan bahawa walaupun beliau berseronok semasa membesar, beliau sentiasa merasakan sedang belajar untuk peperiksaan sekolah menengahnya, sementara rakan-rakannya berseronok.
Beliau mempunyai "latar belakang biasa" tanpa aspirasi untuk menjadi pengarah filem, dan tiada sesiapa dalam keluarganya yang mempunyai keinginan untuk terlibat dalam industri filem. Beliau menyatakan bahawa perkara yang paling hampir berkaitan dengan filem adalah mempelajari fotografi, hobi yang diilhamkan oleh bapa saudaranya. Beliau menghadiri Sekolah Dame Alice Owen, menumpukan perhatian kepada sains pada tahun terakhirnya. Beliau meninggalkan sekolah pada usia 18 tahun untuk bekerja dalam bidang pengiklanan, dengan harapan industri pengiklanan mungkin menjadi cara yang baik untuk bertemu gadis.
3. Kerjaya
Kerjaya Alan Parker bermula dalam bidang pengiklanan, kemudian beralih kepada pengarahan filem pendek dan televisyen, sebelum mencapai kejayaan besar dengan filem-filem cereka yang merangkumi pelbagai genre dan tema.
3.1. Kerjaya awal dalam iklan
Pekerjaan pertama Parker adalah sebagai budak pejabat di bilik pos Ogilvy & Mather, sebuah agensi pengiklanan di London. Namun, beliau lebih daripada apa-apa pun mahu menulis, dan akan menulis esei serta iklan apabila pulang dari kerja. Rakan-rakannya turut menggalakkan beliau menulis, yang tidak lama kemudian membawanya kepada jawatan penulis salinan di syarikat itu. Parker mengambil pekerjaan dengan agensi-agensi berbeza sepanjang beberapa tahun berikutnya, setelah menjadi mahir sebagai penulis salinan. Salah satu agensi tersebut ialah Collett Dickenson Pearce di London, di mana beliau pertama kali bertemu dengan bakal penerbit David Puttnam dan Alan Marshall, yang kemudiannya akan menerbitkan banyak filemnya. Parker mengkreditkan Puttnam kerana menginspirasinya dan memujuknya untuk menulis skrip filem pertamanya, Melody (1971).
Menjelang tahun 1968, Parker telah beralih daripada penulisan salinan kepada pengarahan pelbagai iklan televisyen dengan jayanya. Pada tahun 1970, beliau menyertai Marshall untuk menubuhkan sebuah syarikat bagi membuat iklan. Syarikat itu akhirnya menjadi salah satu rumah produksi komersial terbaik Britain, memenangi hampir setiap anugerah kebangsaan dan antarabangsa utama yang terbuka kepadanya. Antara iklan pemenang anugerah mereka ialah iklan vermouth UK Cinzano (dibintangi oleh Joan Collins dan Leonard Rossiter), dan iklan Heineken yang menggunakan 100 pelakon. Parker mengkreditkan tahun-tahunnya menulis dan mengarahkan iklan untuk kejayaan beliau kemudian sebagai pengarah filem. Beliau menyatakan bahawa generasinya, termasuk Ridley Scott, Tony Scott, Adrian Lyne, dan Hugh Hudson, tidak dapat memulakan kerjaya di tempat lain selain iklan kerana tiada industri filem di United Kingdom pada masa itu, menjadikan iklan sangat penting.
3.2. Kemasukan ke dalam filem dan karya awal
Selepas menulis lakon layar untuk filem Waris Hussein Melody pada tahun 1971, Parker mengarahkan filem fiksyen pertamanya berjudul No Hard Feelings pada tahun 1972, yang mana beliau juga menulis skripnya. Filem ini adalah kisah cinta yang suram berlatarkan The Blitz di London semasa Perang Dunia Kedua, ketika Luftwaffe mengebom bandar itu selama 57 malam berturut-turut. Parker dilahirkan semasa salah satu serangan bom itu, dan berkata "bayi dalam [filem] itu mungkin saya". Tanpa pengalaman mengarah filem cereka, beliau tidak dapat mencari sokongan kewangan, dan memutuskan untuk mengambil risiko menggunakan wang sendiri dan dana daripada menggadaikan rumahnya untuk menampung kos. Filem itu menarik perhatian BBC, yang membeli filem itu dan menayangkannya di televisyen beberapa tahun kemudian pada tahun 1976. Penerbit BBC Mark Shivas juga telah mengikat kontrak dengan Parker untuk mengarahkan The Evacuees (1975), sebuah kisah Perang Dunia Kedua yang ditulis oleh Jack Rosenthal dan ditayangkan sebagai sebuah Play for Today. Karya ini berdasarkan peristiwa sebenar yang melibatkan pemindahan kanak-kanak sekolah dari pusat Manchester. The Evacuees memenangi anugerah BAFTA untuk drama TV terbaik dan juga Anugerah Emmy untuk Drama Antarabangsa terbaik.
Parker kemudian menulis dan mengarahkan filem cereka pertamanya, Bugsy Malone (1976), sebuah parodi filem gangster awal Amerika dan muzikal Amerika, tetapi hanya dengan pelakon kanak-kanak. Hasrat Parker dalam membuat filem ini adalah untuk menghiburkan kanak-kanak dan orang dewasa dengan konsep dan gaya filem yang unik. Beliau telah banyak bekerja dengan kanak-kanak dan mempunyai empat anak kecil sendiri pada masa itu, menjadikannya sangat sensitif terhadap jenis bahan yang tersedia untuk mereka. Beliau merasakan filem Walt Disney adalah satu-satunya pilihan, jadi beliau berfikir akan lebih baik untuk membuat filem yang sesuai untuk kanak-kanak dan juga orang dewasa yang membawa mereka. Beliau mengaku Bugsy Malone adalah latihan pragmatik untuk menembusi filem Amerika. Filem ini menerima lapan pencalonan Anugerah Akademi British dan memenangi lima Anugerah, termasuk dua BAFTA untuk Jodie Foster.
3.3. Filem utama dan kejayaan (1978-1990)
Parker seterusnya mengarahkan Midnight Express (1978), berdasarkan kisah benar Billy Hayes tentang penahanannya dan melarikan diri dari penjara Turki kerana cuba menyeludup hasyis keluar dari negara itu. Parker membuat filem ini untuk melakukan sesuatu yang radikal berbeza daripada Bugsy Malone, yang akan meluaskan gaya perfilemannya. Skrip ditulis oleh Oliver Stone dalam lakon layar pertamanya, dan memenangi Anugerah Akademi pertamanya untuk Stone. Muzik digubah oleh Giorgio Moroder, yang juga dianugerahkan Oscar pertamanya untuk filem itu. Midnight Express menempatkan Parker sebagai "pengarah barisan hadapan", kerana beliau dan filem itu dicalonkan Oscar. Kejayaan filem itu juga memberikannya kebebasan untuk mengarahkan filem pilihannya sendiri.
Parker kemudian mengarahkan Fame (1980), yang mengisahkan kehidupan lapan pelajar melalui tahun-tahun mereka di Sekolah Tinggi Seni Persembahan New York City. Ia merupakan kejayaan besar di pecah panggung dan membawa kepada siri spin-off televisyen dengan nama yang sama. Parker menyatakan bahawa selepas melakukan drama serius seperti Midnight Express, beliau ingin membuat filem dengan muzik, tetapi sangat berbeza daripada muzikal biasa pada masa lalu. Setelah mengarahkan Bugsy Malone, beliau berasa yakin bahawa beliau tahu cara mencipta muzikal di mana lagu-lagu muncul dari situasi sebenar. Pelakon Irene Cara teringat bahawa "perkara yang baik tentang cara Alan bekerja dengan semua orang ialah beliau membenarkan kami berasa seperti rakan sekelas." Walau bagaimanapun, Parker ditolak kebenaran untuk menggunakan sekolah sebenar yang digambarkan dalam filem itu kerana bahasa kotor dalam lakon layar.
Filem Parker seterusnya ialah Shoot the Moon (1982), kisah perpisahan perkahwinan yang berlaku di California Utara. Parker menyebutnya "filem dewasa pertama yang pernah saya buat". Beliau sekali lagi memilih untuk mengarahkan subjek yang jelas berbeza daripada filem sebelumnya, menjelaskan, "Saya benar-benar cuba melakukan kerja yang berbeza. Saya fikir dengan melakukan kerja yang berbeza setiap kali, ia membuatkan anda lebih segar secara kreatif." Beliau menggambarkan tema filem itu sebagai "dua orang yang tidak boleh hidup bersama tetapi juga tidak boleh melepaskan satu sama lain. Sebuah kisah cinta yang pudar, kemarahan yang tidak masuk akal, dan pengkhianatan yang tidak dapat dielakkan di mata anak-anak." Bintang-bintangnya, Albert Finney dan Diane Keaton, menerima pencalonan Golden Globe untuk persembahan mereka. Filem ini juga mempunyai makna peribadi bagi Parker, yang mengatakan beliau terpaksa meneliti perkahwinannya sendiri: "Ia adalah filem yang menyakitkan untuk saya buat kerana ada gema kehidupan saya sendiri di dalamnya. Ia adalah tentang perpisahan perkahwinan, dan kanak-kanak dalam cerita itu agak rapat dengan umur anak-anak saya sendiri. Shoot the Moon sangat, sangat dekat dengan kehidupan saya." Beliau menghabiskan beberapa hari bersama penulis Bo Goldman untuk membangunkan cerita yang realistik, dan menyatakan bahawa perkahwinannya menjadi "jauh lebih kuat" hasil daripada filem itu.
Juga pada tahun 1982 Parker mengarahkan versi filem filem opera rock konseptual Pink Floyd, The Wall, yang dibintangi oleh vokalis Boomtown Rats Bob Geldof sebagai rocker fiksyen "Pink". Parker kemudian menggambarkan penggambaran itu sebagai "salah satu pengalaman paling menyedihkan dalam kehidupan kreatif saya." Walaupun bukan kejayaan besar di pecah panggung, menerima ulasan suam-suam kuku daripada pengkritik, filem itu sejak itu telah menjadi klasik kultus di kalangan peminat Pink Floyd.
Parker mengarahkan Birdy (1984), dibintangi oleh Matthew Modine dan Nicolas Cage. Ia mengisahkan cerita dua rakan sekolah yang telah kembali dari Perang Vietnam tetapi kedua-duanya cedera secara psikologi dan fizikal. Parker menyebutnya "cerita yang indah" selepas membaca buku oleh William Wharton. Walau bagaimanapun, disebabkan sifat cerita itu, beliau tidak tahu bagaimana untuk menjadikannya sebuah filem: "Saya tidak tahu sama ada anda boleh mengambil puisi buku itu dan menjadikannya puisi sinematik, atau sama ada penonton sebenarnya akan menginginkannya." Filem itu menjadi kejayaan kritikal. Richard Schickel mengatakan bahawa Parker telah "melampaui realisme... [dan] mencapai yang terbaik peribadinya", manakala Derek Malcolm menganggap Birdy sebagai "filem paling matang dan mungkin terbaik" Parker. Pengkritik Quentin Falk menulis bahawa mesej filem itu adalah "menggembirakan kehidupan", yang beliau perhatikan adalah biasa dalam kebanyakan karya Parker. Beliau menambah bahawa filem-filem Parker berjaya mencapai gabungan "cerita yang kuat dan bingkai yang elegan", gaya yang menurutnya biasanya gagal dicapai oleh pengarah lain yang terlalu bergantung pada visual semata-mata.
Meneruskan penerokaan genre yang berbeza, Parker membuat filem yang merangkumi wilayah seram dan thriller, Angel Heart (1987), dibintangi oleh Mickey Rourke, Lisa Bonet, dan Robert De Niro. Beliau kemudian menulis bahawa beliau terpesona dengan "gabungan dua genre: novel detektif noir, Chandleresque dan supernatural." Filem itu mengecewakan di pecah panggung, dan menerima ulasan bercampur-campur pada masa itu, tetapi sejak itu telah menjadi klasik kultus.
Dengan Mississippi Burning (1988), Parker menerima pencalonan Oscar keduanya untuk Pengarah Terbaik. Filem ini berdasarkan kisah benar tentang pembunuhan tiga pekerja hak sivil pada tahun 1964, dan dibintangi oleh Gene Hackman dan Willem Dafoe. Hackman dicalonkan untuk Pelakon Terbaik, manakala filem itu dicalonkan untuk lima Oscar lain, termasuk Filem Terbaik. Ia memenangi Sinematografi Terbaik. Walaupun kejayaan komersial, Mississippi Burning menerima kritikan yang besar kerana menumpukan tiga watak kulit putih dalam cerita mengenai gerakan hak sivil. Parker kemudian menulis, "Sudah tentu, dua protagonis Mississippi Burning adalah kulit putih. Pada masa itu filem itu tidak akan pernah dibuat jika mereka bukan kulit putih." Beliau cuba menangani isu ini dalam filem seterusnya, Come See the Paradise (1990), mengenai penahanan orang Jepun-Amerika semasa Perang Dunia II. Sebelum dan selepas membuat filem itu, beliau mendapatkan input daripada komuniti, bersetuju untuk melakonkan pelakon Jepun-Amerika Tamlyn Tomita sebagai watak utama dan bukannya pelakon Cina-Amerika. Walau bagaimanapun, filem itu akhirnya menghadapi kritikan yang serupa dengan Mississippi Burning, kerana menumpukan kepada watak kulit putih yang dilakonkan oleh Dennis Quaid. Seperti yang diberitahu oleh seorang wanita yang dilahirkan di kem tahanan Gila River kepada akhbar Rafu Shimpo, "Ibu bapa saya melihat filem itu dan mereka mengatakan adegan kem itu sahih. Ia menarik bagi saya. Saya menyukainya." Walau bagaimanapun, beliau menambah, "Saya lebih suka melihat pelakon Jepun dalam peranan Dennis Quaid."
3.4. Filem dan aktiviti kemudian (1991-2003)
Pada tahun 1991, Parker mengarahkan The Commitments, sebuah komedi tentang penduduk Dublin kelas pekerja yang membentuk sebuah kumpulan soul. Filem ini mencapai kejayaan antarabangsa dan menghasilkan album runut bunyi yang berjaya. Untuk mencari pelakon, Parker melawat kebanyakan daripada kira-kira 1,200 kumpulan yang berbeza yang bermain di seluruh Dublin pada masa itu. Beliau bertemu dengan lebih 3,000 ahli kumpulan yang berbeza. Daripada memilih pelakon terkenal, Parker mengatakan beliau memilih pemuzik muda, yang kebanyakan mereka tidak mempunyai pengalaman lakonan, untuk kekal "jujur kepada cerita". Beliau menyatakan, "Saya memilih semua orang untuk menjadi sangat dekat dengan watak yang mereka mainkan dalam filem itu. Mereka sebenarnya tidak berlakon di luar siapa diri mereka sebagai manusia." Parker mengatakan beliau ingin membuat filem itu kerana beliau dapat memahami kesukaran dalam kehidupan anak muda Dublin, setelah datang dari latar belakang kelas pekerja yang serupa di utara London.
Pengkritik filem David Thomson memerhatikan bahawa dengan The Commitments, Parker "menunjukkan kasih sayang yang luar biasa terhadap orang, tempat, dan muzik. Ia adalah yang paling hampir dengan optimisme Parker." Parker mengatakan bahawa ia adalah masa "paling menyeronokkan" beliau membuat filem, sehingga beliau akan gembira telah membuatnya walaupun ia akhirnya menjadi teruk.
Filem Parker seterusnya ialah The Road to Wellville, sebuah adaptasi novel T. C. Boyle tentang Dr. John Harvey Kellogg, pencipta eksentrik corn flakes (dilakonkan oleh Anthony Hopkins). Filem itu terbukti tidak berjaya dengan penonton dan pengkritik. Walau bagaimanapun, novelis Boyle berpuas hati dengan adaptasi itu, menyebutnya "berani, eksperimental, berani - ia sesuatu yang baru demi Tuhan, baru!... dan sangat lucu."
Evita (1996), adalah satu lagi muzikal, dibintangi oleh Madonna, Antonio Banderas dan Jonathan Pryce. Skor Andrew Lloyd Webber dan Tim Rice berasal daripada muzikal yang lebih awal. Evita dicalonkan untuk lima Anugerah Akademi, memenangi Lagu Asal Terbaik, yang dinyanyikan oleh Madonna.
Filem Parker seterusnya ialah Angela's Ashes (1999), sebuah drama berdasarkan pengalaman sebenar guru Ireland-Amerika Frank McCourt dan zaman kanak-kanaknya. Keluarganya terpaksa berpindah dari Amerika Syarikat kembali ke Ireland kerana kesulitan kewangan, yang menyebabkan masalah keluarga akibat alkoholisme bapanya.
Colm Meaney, yang berlakon dalam The Commitments, menyedari perubahan dramatik dalam tema dan gaya filem Parker. Beliau berkata "Kepelbagaian karyanya yang membuat saya terkejut. Beliau boleh beralih dari Evita ke Angela's Ashes. Apabila Alan memulakan projek, ia akan menjadi sesuatu yang sangat menarik dan sama sekali di luar jangkaan." Parker menjelaskan bahawa "Untuk membuat filem seperti Angela's Ashes, saya rasa, adalah reaksi saya terhadap filem besar seperti Evita." Beliau berkata bahawa beliau cuba mengelak "filem-filem yang jelas", dan "Anda mahu filem itu kekal bersama orang selepas itu... Bagi saya, jenayah terbesar adalah membuat hanya satu lagi filem." Parker mengatakan adalah penting untuk memilih filem mana yang akan ditulis dan diarahkan dengan teliti. Mentornya ialah pengarah hebat, Fred Zinnemann, yang kepadanya beliau selalu menunjukkan semua filemnya sehingga Zinnemann meninggal dunia. Zinnemann memberitahunya bahawa membuat filem adalah satu keistimewaan besar, dan seseorang tidak boleh membazirkannya. Oleh itu, apabila Parker melawat sekolah filem dan bercakap dengan pembuat filem muda, beliau memberitahu mereka bahawa teknologi filem baru yang tersedia untuk membuat filem dan menceritakan kisah adalah kurang penting daripada menyampaikan mesej: "Jika anda tidak mempunyai sesuatu untuk dikatakan, saya tidak fikir anda harus menjadi pembuat filem."
Pengkritik filem British Geoff Andrew menggambarkan Parker sebagai "pencerita semula jadi" yang menyampaikan mesejnya menggunakan "pencahayaan dramatik, perwatakan yang jelas, adegan konflik ganas yang kerap mengganggu urutan dialog ekspositori, dan simpati yang berterusan terhadap golongan yang tertindas (beliau adalah seorang liberal sejati dengan rasa ketidakadilan yang tajam)".
Parker menerbitkan dan mengarahkan The Life of David Gale (2003), sebuah thriller jenayah tentang seorang peguam bela untuk penghapusan hukuman mati yang mendapati dirinya di penjara kematian setelah disabitkan dengan pembunuhan seorang rakan aktivis. Filem itu menerima ulasan yang umumnya buruk.
4. Filmografi
| Tahun | Judul | Pengarah | Penulis | Penerbit | Catatan |
|---|---|---|---|---|---|
| 1971 | Melody | Ya | |||
| 1974 | Our Cissy | Ya | Ya | Filem Pendek | |
| Footsteps | Ya | Ya | Filem Pendek | ||
| 1975 | The Evacuees | Ya | Filem TV | ||
| 1976 | Bugsy Malone | Ya | Ya | ||
| 1976 | No Hard Feelings | Ya | Ya | Filem TV | |
| 1978 | Midnight Express | Ya | |||
| 1980 | Fame | Ya | |||
| 1982 | Shoot the Moon | Ya | |||
| Pink Floyd - The Wall | Ya | ||||
| 1984 | Birdy | Ya | |||
| 1986 | A Turnip Head's Guide to British Cinema | Ya | Dokumentari | ||
| 1987 | Angel Heart | Ya | Ya | ||
| 1988 | Mississippi Burning | Ya | |||
| 1990 | Come See the Paradise | Ya | Ya | ||
| 1991 | The Commitments | Ya | |||
| 1994 | The Road to Wellville | Ya | Ya | Ya | |
| 1996 | Evita | Ya | Ya | Ya | Juga melakonkan watak Pengarah Filem yang Tersiksa dalam salah satu adegan |
| 1999 | Angela's Ashes | Ya | Ya | Ya | |
| 2003 | The Life of David Gale | Ya | Ya |
5. Karya sastera
Selain kerjayanya sebagai penulis skrip, Alan Parker juga merupakan seorang novelis. Beliau telah menerbitkan beberapa novel, termasuk:
- Puddles In The Lane (1977)
- The Sucker's Kiss (2003)
6. Kehidupan peribadi
Parker berkahwin dua kali. Perkahwinan pertamanya adalah dengan Annie Inglis dari tahun 1966 sehingga perceraian mereka pada tahun 1992. Kemudian, beliau berkahwin dengan penerbit Lisa Moran, dan perkahwinan ini kekal sehingga kematiannya. Beliau mempunyai lima orang anak, termasuk penulis skrip Nathan Parker, dan tujuh orang cucu.
Parker meninggal dunia di London pada 31 Julai 2020 pada usia 76 tahun, selepas menderita penyakit yang panjang.
7. Anugerah dan penghormatan
Parker dicalonkan untuk lapan anugerah BAFTA, tiga Golden Globe, dan dua Anugerah Akademi. Beliau merupakan ahli pengasas Persatuan Pengarah Great Britain dan memberi syarahan di sekolah-sekolah filem di seluruh dunia. Pada tahun 1985, Akademi British menganugerahkan beliau Anugerah Michael Balcon untuk Sumbangan Cemerlang kepada Pawagam British. Parker dilantik sebagai Komander Darjah Empayar British (CBE) dalam Senarai Kepujian Hari Lahir 1995 dan dianugerahkan darjah kesateria dalam Senarai Kepujian Tahun Baru 2002 atas sumbangannya kepada industri filem. Pada tahun 1999, beliau menerima Anugerah Pencapaian Sepanjang Hayat oleh Persatuan Pengarah Great Britain. Beliau menjadi pengerusi Lembaga Gabenor Institut Filem British (BFI) pada tahun 1998 dan pada tahun 1999 dilantik sebagai pengerusi pertama Majlis Filem UK yang baru ditubuhkan.
Pada tahun 2005, Parker menerima Ijazah Doktor Kehormat Seni dari Universiti Sunderland di mana rakan lamanya Lord Puttnam adalah canselor. Pada tahun 2004, beliau adalah Pengerusi Juri di Festival Filem Antarabangsa Moscow ke-26. Pada tahun 2013, beliau dianugerahkan Anugerah Fellowship Akademi BAFTA "sebagai pengiktirafan pencapaian cemerlang dalam bentuk seni imej bergerak", yang merupakan penghormatan tertinggi yang boleh diberikan oleh Akademi British.
Institut Filem British (BFI) menghasilkan penghormatan kepada Parker pada September dan Oktober 2015 dengan acara bertajuk "Fokus pada Sir Alan Parker" yang merangkumi tayangan berganda filem-filemnya dan temu bual di atas pentas Parker oleh penerbit David Puttnam. Acara itu bertepatan dan menandakan sumbangan seluruh arkib kerjanya kepada Arkib Negara BFI.
8. Penilaian dan legasi
Bahagian ini menilai sumbangan Alan Parker kepada dunia perfileman, termasuk penerimaan kritikal terhadap karyanya, kontroversi yang dihadapinya, serta legasi dan peringatan yang ditinggalkannya.
8.1. Penerimaan kritikal
Alan Parker dikenali sebagai seorang "pencerita semula jadi" yang berjaya menyampaikan mesejnya melalui pelbagai teknik sinematik. Pengkritik Geoff Andrew mencatatkan bahawa Parker menggunakan "pencahayaan dramatik, perwatakan yang jelas, adegan konflik ganas yang kerap mengganggu urutan dialog ekspositori, dan simpati yang berterusan terhadap golongan yang tertindas". Andrew juga menggambarkan Parker sebagai seorang "liberal sejati dengan rasa ketidakadilan yang tajam", yang sering tercermin dalam karyanya.
Filem-filem Parker sering dipuji kerana keupayaannya mencapai gabungan "cerita yang kuat dan bingkai yang elegan", gaya yang menurut pengkritik Quentin Falk, biasanya sukar dicapai oleh pengarah lain yang terlalu bergantung pada visual semata-mata. Contohnya, filem Birdy (1984) dianggap oleh Derek Malcolm sebagai "filem paling matang dan mungkin terbaik" Parker, dengan Richard Schickel menyatakan bahawa Parker telah "melampaui realisme... [dan] mencapai yang terbaik peribadinya". Mesej "menggembirakan kehidupan" dalam Birdy juga merupakan tema yang berulang dalam banyak karya Parker.
8.2. Kritikan dan kontroversi
Walaupun mendapat kejayaan komersial dan kritikal, beberapa filem Parker menghadapi kritikan dan kontroversi, terutamanya yang menyentuh isu-isu sosial dan sejarah. Filem Mississippi Burning (1988), yang berdasarkan kisah benar tentang pembunuhan pekerja hak sivil, menerima kritikan ketara kerana menumpukan kepada tiga watak kulit putih dalam cerita yang sepatutnya mengenai gerakan hak sivil. Parker kemudian menjelaskan bahawa pada masa itu, filem itu "tidak akan pernah dibuat jika mereka bukan kulit putih," menunjukkan kekangan industri pada masa itu.
Beliau cuba menangani isu ini dalam filem seterusnya, Come See the Paradise (1990), yang mengisahkan penahanan orang Jepun-Amerika semasa Perang Dunia Kedua. Parker mendapatkan input daripada komuniti dan bersetuju untuk melakonkan pelakon Jepun-Amerika Tamlyn Tomita dalam watak utama. Namun, filem itu masih menghadapi kritikan serupa kerana menumpukan kepada watak kulit putih yang dilakonkan oleh Dennis Quaid. Seorang wanita yang dilahirkan di kem tahanan Gila River menyatakan bahawa walaupun adegan kem itu sahih, beliau "lebih suka melihat pelakon Jepun dalam peranan Dennis Quaid." Ini menunjukkan cabaran dalam menggambarkan naratif sejarah yang kompleks dan sensitif dari pelbagai perspektif.
8.3. Legasi dan peringatan
Alan Parker meninggalkan impak yang berkekalan dalam dunia pawagam melalui kepelbagaian genre dan gaya penceritaannya. Sumbangannya kepada industri filem diiktiraf melalui pelbagai anugerah dan penghormatan, termasuk gelaran kesateria. Beliau juga memainkan peranan penting dalam organisasi industri filem British, menjadi pengerusi Lembaga Gabenor Institut Filem British (BFI) dan pengerusi pertama Majlis Filem UK.
Pada tahun 2015, Institut Filem British (BFI) mengadakan penghormatan khas bertajuk "Fokus pada Sir Alan Parker", yang merangkumi tayangan filem-filemnya dan temu bual di atas pentas. Acara ini bertepatan dengan sumbangan seluruh arkib kerjanya kepada Arkib Negara BFI, memastikan warisannya akan terus dipelihara dan dipelajari oleh generasi akan datang. Parker juga sering menekankan kepada pembuat filem muda bahawa teknologi hanyalah alat, dan yang paling penting adalah "Jika anda tidak mempunyai sesuatu untuk dikatakan, saya tidak fikir anda harus menjadi pembuat filem," mencerminkan komitmennya terhadap penceritaan yang bermakna.