Chūya Nakahara

1.1. Kehidupan Awal dan Latar Belakang

1.1.1. Kelahiran dan Keluarga

Chūya Nakahara dilahirkan pada 29 April 1907, di sebuah hospital di Yuda Onsen, Yamaguchi, Jepun. Bapanya, Kensuke Kashimura, ialah seorang doktor tentera yang mempunyai reputasi tinggi dan menerima banyak anugerah. Ibu Nakahara bernama Fuku Nakahara. Selepas kelahiran Chūya, Kensuke telah diterima sebagai anak angkat oleh keluarga Nakahara, dan dengan itu, nama keluarga mereka secara rasmi bertukar kepada Nakahara. Memandangkan ibu bapanya tidak dikurniakan anak selama enam tahun selepas perkahwinan mereka, dan tiada anak di kampung halaman keluarga Nakahara, kelahiran anak lelaki pertama mereka disambut dengan penuh kegembiraan selama tiga hari. Ketika berusia enam bulan, Chūya, bersama ibu dan neneknya, berpindah ke Lüshun di Kwantung Leased Territory atas permintaan Kensuke, yang ingin membesarkan anaknya sendiri. Mereka kembali ke Yamaguchi pada tahun berikutnya apabila Kensuke ditempatkan semula.

Pada tahun 1909, keluarganya berpindah ke Hiroshima, dan pada tahun 1912, mereka menetap di Kanazawa. Kensuke terus maju dalam kerjaya tenteranya, dinaikkan pangkat kepada Leftenan Kolonel Ketiga (Mejar) pada September 1912. Walaupun Kensuke berpindah ke Yongsan, Korea pada tahun 1914, Chūya dan ibunya kembali ke Yamaguchi untuk Chūya memulakan persekolahan rendah. Pada tahun 1915, Kensuke memohon perpindahan ke Yamaguchi, dan keluarga itu secara rasmi mengadopsi nama keluarga Nakahara. Selepas datuk angkatnya, Masakuma, mengalami strok ringan, Kensuke meletak jawatan daripada perkhidmatan tentera dan mengambil alih klinik keluarga Nakahara pada tahun 1917.

1.1.2. Zaman Kanak-kanak dan Didikan

Sebagai anak sulung kepada seorang doktor terkemuka, Nakahara diharapkan untuk mengikut jejak langkah bapanya dan menjadi seorang doktor. Kerana harapan tinggi bapanya, Nakahara menerima didikan yang sangat ketat, yang juga menghalangnya daripada menikmati zaman kanak-kanak yang biasa. Kensuke, bimbang akan moral awam di bandar itu, melarang anaknya bermain di luar dengan kanak-kanak dari kelas yang berbeza. Contoh lain batasan ini ialah, tidak seperti adik-beradiknya yang lebih muda, dia tidak dibenarkan mandi di sungai kerana takut lemas.

Apabila dia membesar, hukuman berat dikenakan ke atasnya; satu hukuman biasa ialah disuruh berdiri tegak menghadap dinding. Sebarang pergerakan tiba-tiba akan menyebabkan dia menerima luka bakar di tumit dengan bara rokok. Walau bagaimanapun, hukuman terbesar adalah dikurung tidur di bangsal, yang mana Chūya menerima puluhan kali berbanding adik-beradiknya. Ini bertujuan untuk mempersiapkannya mengikut jejak langkah Kensuke dan menjadi ketua keluarga.

1.2. Pendidikan dan Aktiviti Sastera Awal

1.2.1. Laluan Akademik dan Kerjaya

Pada tahun 1923, Nakahara gagal dalam peperiksaan tahun ketiganya. Dikatakan bahawa Nakahara menjemput seorang rakan ke bilik belajarnya, memecahkan kertas jawapan, dan melaungkan "hurrah". Kegagalan ini nampaknya disengajakan; selagi dia tidak gagal, dia terikat untuk kekal di bawah pengawasan ketat ibu bapanya. Kensuke menerima berita itu dengan kejutan besar, menganggapnya sebagai penghinaan mendalam. Beliau sekali lagi memukul anaknya dan mengurungnya di bangsal pada malam sejuk bulan Mac. Walau bagaimanapun, Nakahara berkeras untuk tidak kembali ke sekolah ini. Ini memuncak dengan kekalahan bapanya, akhirnya membawa kepada permohonan maaf atas "dasar pendidikannya".

Berikutan peristiwa ini, beliau dipindahkan ke Sekolah Menengah Ritsumeikan di Kyoto, di mana Nakahara mula hidup sendiri tetapi masih, sehingga akhir hayatnya, ditanggung oleh keluarganya.

2.1. Pengaruh Sastera

Nakahara Chūya pada awalnya dipengaruhi oleh puisi Dadaisme yang diperjuangkan oleh Shinkichi Takahashi dan Tominaga Tarō. Gerakan ini memberi kesan mendalam kepadanya, sehingga beliau dikenali dengan jolokan "Dada-san". Selepas berpindah ke Tokyo, melalui persahabatannya dengan pengkritik sastera Kobayashi Hideo, beliau diperkenalkan kepada penyair simbolis Perancis, terutamanya Arthur Rimbaud dan Paul Verlaine. Pengaruh Rimbaud sangat kuat, bukan sahaja dalam puisinya tetapi juga dalam gaya hidup bohem Nakahara. Beliau menerjemahkan puisi-puisi Rimbaud ke dalam bahasa Jepun, menjadikannya salah seorang penterjemah utama Rimbaud di Jepun.

Selain itu, Nakahara turut terkesan dengan puisi Kenji Miyazawa, terutamanya koleksi puisinya, Haru to Shura. Beliau sangat menghargai visi kosmik unik dan bunyi kolokial dalam karya Miyazawa, menyatakan rasa hairan bagaimana puisi-puisi yang dekat dengan sensitiviti Jepun dan hampir seperti lagu rakyat itu tidak dibaca secara meluas sebelumnya. Beliau juga mencintai puisi Miyazawa selama sedekad.

2.2. Gaya Puisi dan Tema

Puisi Nakahara Chūya dianggap agak kabur, bersifat pengakuan, dan memberikan gambaran umum tentang kesakitan dan melankoli, emosi yang kekal sepanjang hayat penyair. Meskipun pada awalnya beliau menyukai puisi dalam format tanka tradisional Jepun, beliau kemudian tertarik kepada gaya puisi bebas moden yang dianjurkan oleh penyair Dadais.

Nakahara mengadaptasi kiraan tradisional lima dan tujuh yang digunakan dalam haiku dan tanka Jepun, tetapi sering mengubah kiraan ini dengan variasi untuk mencapai kesan irama dan muzikal. Rachel Dumas menyatakan bahawa Nakahara memaparkan pelbagai emosi dalam puisinya, yang seringkali "kekeliruan, kemurungan, kemarahan, kesedihan, dan sikap tidak peduli". Dalam beberapa puisinya, beliau membincangkan tentang kesendirian dan bagaimana kehidupan dipenuhi dengan kegelapan. Beliau sering menyatakan rasa ingin tahu seperti kanak-kanak tentang manusia dan bagaimana mereka berhubung dengan dunia di luar fikiran kita. Dibesarkan di sebuah prefektur yang majoritinya Kristian, Nakahara sering mempersoalkan iman dalam puisinya. Dalam puisinya, beliau mengajukan soalan tentang dunia rohani dan dunia lain yang tidak dapat dicapai oleh manusia.

2.3. Karya-karya Utama

Nakahara hanya menerbitkan satu antologi puisinya, Yagi no Uta (山羊の歌_{Lagu-lagu Kambing}^{Bahasa Jepun}, 1934), semasa hayatnya dalam edisi yang dibiayai sendiri sebanyak dua ratus salinan. Beliau menyunting koleksi kedua, Arishi Hi no Uta (在りし日の歌_{Lagu-lagu Hari-hari Lampau}^{Bahasa Jepun}, 1938) sejurus sebelum kematiannya.

Selain puisi aslinya, Nakahara juga aktif sebagai penterjemah. Beliau menerbitkan Rimbaud Shishū (Gakkō Jidai no Shi) (ランボオ詩集〈学校時代の詩〉_{Koleksi Puisi Rimbaud (Puisi-puisi Zaman Sekolah)}^{Bahasa Jepun}) daripada Mikasa Shobō pada tahun 1933, yang merupakan penerbitan komersial pertamanya. Terjemahan ini menjadikan beliau salah seorang penterjemah utama Rimbaud. Beliau juga menerbitkan Rimbaud Shishō (ランボオ詩抄_{Pilihan Puisi Rimbaud}^{Bahasa Jepun}) pada tahun 1936 dan Rimbaud Shishū (ランボオ詩集_{Koleksi Puisi Rimbaud}^{Bahasa Jepun}) pada tahun 1937. Selain Rimbaud, beliau juga menterjemahkan karya André Gide.

2.4. Sumbangan Majalah dan Adaptasi Muzik

Karya-karya Chūya sering ditolak oleh banyak penerbit besar, dan beliau kebanyakannya menemukan penerimaan dalam majalah sastera kecil, termasuk Yamamayu, yang beliau lancarkan bersama Hideo Kobayashi, meskipun majalah seperti Shiki dan Bungakukai kadang-kadang menerbitkan karyanya. Beliau kekal bersahabat rapat dengan Kobayashi sepanjang hayatnya, walaupun Yasuko Hasegawa pernah meninggalkan Nakahara untuk tinggal bersama Kobayashi Hideo pada November 1925, sejurus selepas kematian rakannya Tominaga.

Beberapa puisinya telah diadaptasi menjadi lirik lagu, menunjukkan kesan muzikal yang mungkin telah dihitung dengan teliti sejak awal. Komposer Saburō Moroi mengadaptasi beberapa puisinya ke dalam lagu, termasuk Asa no Uta (朝の歌_{Lagu Pagi}^{Bahasa Jepun}) dan Rinjū (臨終_{Katil Kematian}^{Bahasa Jepun}), yang dipersembahkan pada konsert kedua kumpulan muzik avant-garde "Surya" pada Mei 1928, bahkan sebelum Nakahara menerbitkan koleksi puisinya sendiri. Moroi juga mencipta muzik untuk Kūshiki Aki (空しき秋_{Musim Gugur yang Kosong}^{Bahasa Jepun}), Imo yo (妹よ_Adikku^{Bahasa Jepun}), dan Haru to Akanbō (春と赤ン坊_{Musim Bunga dan Bayi}^{Bahasa Jepun}). Uchiumi Seiichiro, seorang ahli kumpulan Surya, turut menggubah muzik untuk puisi Nakahara, Kikyō (帰郷_{Kembali ke Kampung Halaman}^{Bahasa Jepun}) dan Usesshi Kibō (失せし希望_{Harapan yang Hilang}^{Bahasa Jepun}) pada tahun 1930.

Selepas kematian Nakahara, ramai komposer terus mengadaptasi puisinya. Ini termasuk Hideo Ishiwatari, Osamu Shimizu, dan Takehiko Tada, yang kebanyakannya mencipta lagu klasik dan lagu paduan suara. Penyanyi folk Kazuki Tomokawa merakam dua album berjudul Ore no Uchide Nariymanai Uta dan Nakahara Chūya Sakuhinshū, menggunakan puisi Nakahara sebagai lirik. Penulis Shōhei Ōoka, rakan Nakahara, juga menggubah dua puisinya, Yūshō (夕照_{Cahaya Senja}^{Bahasa Jepun}) dan Yuki no Yoi (雪の宵_{Malam Bersalji}^{Bahasa Jepun}).

Lagu "Omoeba Tōku e Kita Monda" oleh kumpulan Kaientai dikatakan mempunyai persamaan ketara dengan puisi Nakahara, "Ganzei Nai Uta". Penyanyi utama Kaientai, Tetsuya Takeda, mengakui pengaruh Nakahara, menyatakan frasa "Omoeba Tōku e Kita Monda" tercetus dari membaca puisinya. Puisi "Yogorechimatta Kanashimi ni..." (汚れつちまつた悲しみに_{Kesedihan yang Tercemar...}^{Bahasa Jepun}) telah digubah menjadi lagu oleh Shizuru Ohtaka dan dinyanyikan dalam program NHK Nihongo de Asobo. Penyanyi Keisuke Kuwata juga mencipta lagu berdasarkan puisi ini. Lirik lagu "Kuroku Nure!" oleh GLAY juga menggunakan frasa ini. Komposer Shoichi Yabuta yang berasal dari Tatsuno juga telah menggubah banyak lagu berdasarkan puisi Chūya.

3.1. Hubungan

Hubungan Nakahara Chūya dengan pelakon Yasuko Hasegawa adalah salah satu aspek yang paling signifikan dalam kehidupan peribadinya. Mereka mula hidup bersama di Kyoto pada April 1924, dan Yasuko sering menjadi penanggung kewangan Nakahara pada masa itu. Walau bagaimanapun, hubungan mereka berakhir secara dramatik pada November 1925 apabila Yasuko meninggalkan Nakahara dan mula tinggal bersama Kobayashi Hideo, rakan dan pengkritik sastera yang berpengaruh. Peristiwa ini berlaku sejurus selepas kematian rakan baik Nakahara, Tominaga Tarō, dan meninggalkan kesan mendalam padanya. Walaupun kejadian ini, Nakahara dan Kobayashi kekal sebagai sahabat rapat sepanjang hayat mereka.

Pada Disember 1933, Nakahara berkahwin dengan Takako Ueno, seorang saudara jauh. Perkahwinan ini diatur oleh ibunya, Fuku, dan dikatakan Chūya sangat patuh dalam hal ini. Perkahwinan mereka disambut dengan majlis perkahwinan dan resepsi besar-besaran yang hanya dihadiri oleh keluarga di ryokan Yuda Onsen, Nishimuraya, yang terletak berhampiran rumah kelahirannya.

3.2. Keluarga dan Anak-anak

Chūya dan Takako dikurniakan anak pertama mereka, seorang anak lelaki bernama Fumiya, pada Oktober 1934. Nakahara sangat menyayangi Fumiya, dan dikatakan beliau lebih suka mengawasi anaknya bermain daripada bermain bersama. Namun, tragedi melanda apabila Fumiya meninggal dunia pada November 1936 pada usia dua tahun akibat tuberkulosis. Kematian Fumiya menghantar Nakahara ke dalam keruntuhan saraf yang tidak pernah pulih sepenuhnya. Pada majlis pengebumian, Nakahara memeluk jenazah Fumiya dan enggan melepaskannya. Selama empat puluh sembilan hari selepas itu, beliau memanggil sami setiap hari untuk membaca sutra dan tidak pernah meninggalkan hadapan tablet roh Fumiya.

Walaupun anak keduanya, Yoshimasa, dilahirkan pada Disember 1936, kesedihan atas kehilangan Fumiya tidak pernah pudar. Beberapa puisinya yang kemudian menggambarkan kenangan dan usaha untuk meredakan kesakitan yang dahsyat ini. Tragisnya, kira-kira tiga bulan selepas kematian Nakahara, anak keduanya, Yoshimasa, meninggal dunia pada Januari 1938 akibat penyakit yang sama.

3.3. Kesihatan dan Perjuangan Peribadi

Nakahara Chūya bergelut dengan masalah ketagihan alkohol dan masalah kesihatan mental yang ketara sepanjang hidupnya. Insiden ketagihan alkoholnya termasuk memecahkan lampu jalan dengan payung selepas minum, yang menyebabkan beliau ditahan selama 15 hari. Beliau juga seringkali terlibat dalam pergaduhan di bar, sehingga menyebabkan penutupan bar "Winsor" yang sering dikunjunginya. Beliau pernah memukul Shōhei Ōoka dan Mitsuo Nakamura dengan botol bir, dan terlibat dalam perbalahan dengan Ango Sakaguchi dan Osamu Dazai.

Kematian Fumiya pada November 1936 menyebabkan beliau mengalami keruntuhan saraf, diikuti dengan halusinasi dan tingkah laku seperti kanak-kanak. Akibatnya, pada Januari 1937, ibunya, Fuku, memasukkan beliau ke sanatorium Nakamura Koko di Chiba. Beliau menerima terapi pekerjaan dan bimbingan untuk menulis diari di sana. Walaupun dilepaskan pada Februari 1937, beliau berpindah ke Kamakura kerana tidak tahan lagi tinggal di rumah yang penuh dengan kenangan Fumiya. Tragedi peribadi ini, ditambah dengan masalah kesihatan fizikal yang berterusan, memberi impak mendalam kepada dirinya.

Dari segi keperibadian, Nakahara dipercayai mewarisi "darah kasar" daripada bapanya yang bersemangat dan "darah tenang" daripada ibu moyangnya yang berketurunan samurai. Beliau terkenal dengan tingkah lakunya yang seringkali bergurau dan memberontak. Nakahara tidak begitu menyukai namanya sendiri, malah pernah mendakwa bahawa namanya diberikan oleh Ōgai Mori, walaupun ibunya menyatakan ia diambil daripada nama doktor tentera, Nakamura Rokuya. Beliau juga sering membesar-besarkan hubungan sosialnya di Tokyo kepada ibu bapanya sebagai cara untuk mendapatkan wang saku. Gaya pakaiannya yang serba hitam, termasuk rubashka hitam, mantel loceng hitam, dan topi lembut hitam, menjadi imej ikoniknya.

Shōhei Ōoka mencatat bahawa Nakahara mempunyai keindahan jiwa yang tidak dapat disangkal, tetapi juga "sesuatu yang jahat yang tidak dapat digambarkan". Ōoka juga mendedahkan bahawa potret Nakahara yang terkenal dengan topi hitam dan pandangan kosong, yang sering dilihat kini, sebenarnya sangat berbeza daripada penampilan sebenar Nakahara akibat proses penyalinan dan sentuhan semula yang berulang.

5.1. Pengiktirafan Selepas Kematian

Hanya satu daripada antologi puisinya, Yagi no Uta (Lagu-lagu Kambing), telah diterbitkan semasa beliau hidup. Koleksi kedua, Arishi Hi no Uta (Lagu-lagu Hari-hari Lampau), disunting sejurus sebelum kematiannya dan diterbitkan setahun kemudian pada 1938. Sepanjang hayatnya, Nakahara tidak dianggap sebagai penyair arus perdana.

Walau bagaimanapun, sifat emosi dan lirik puisinya telah mendapat pengikut yang luas dan semakin meningkat sehingga hari ini, terutamanya di kalangan generasi muda. Nakahara kini menjadi subjek kajian di sekolah-sekolah Jepun, dan potretnya dengan topi dan pandangan kosong sangat dikenali. Kobayashi Hideo, yang mana Nakahara menyerahkan manuskrip Arishi Hi no Uta di ranjang kematiannya, bertanggungjawab untuk mempromosikan karyanya selepas kematian beliau. Begitu juga Shōhei Ōoka yang bertanggungjawab mengumpul dan menyunting Karya Lengkap Nakahara Chūya, sebuah koleksi yang mengandungi puisi-puisi penyair yang tidak terkumpul, jurnalnya, dan banyak surat.

5.2. Anugerah Nakahara Chūya

Sebuah anugerah sastera berprestij, Anugerah Nakahara Chūya, telah ditubuhkan pada tahun 1996 oleh bandar Yamaguchi (dengan sokongan penerbit Seidosha dan Kadokawa Shoten) sebagai mengenang beliau. Anugerah ini diberikan setiap tahun kepada koleksi puisi kontemporari yang cemerlang yang dicirikan oleh "sensitiviti segar". Pemenang menerima anugerah wang tunai sebanyak 1.00 M JPY. Selama beberapa tahun, koleksi pemenang juga diterbitkan dalam terjemahan bahasa Inggeris, namun dalam beberapa tahun kebelakangan ini, pentadbiran anugerah telah menghentikan penerjemahan pemenang. Sebelum anugerah ini, sebuah anugerah puisi yang dinamakan sempena Nakahara Chūya telah diasaskan oleh majalah Shiki pada tahun 1938. Anugerah ini, yang dicadangkan oleh Yasuko Hasegawa dan dibiayai oleh suaminya, bertahan untuk tiga kali edisi sahaja.

5.3. Impak Budaya

Nakahara Chūya dan karyanya telah memberi impak ketara kepada budaya popular moden. Selain pelbagai adaptasi muzikal puisinya oleh penyanyi dan komposer, beliau juga telah memberi inspirasi kepada pelbagai karya fiksyen:

• Dalam anime Space Battleship Yamato 2199, pegawai Shiro Sanada sering membawa koleksi puisi Nakahara.
• Nakahara Chūya menjadi inspirasi kepada watak dengan nama yang sama dalam anime Bungo Stray Dogs dan permainan Bungo to Alchemist. Watak Nakahara dalam Bungo Stray Dogs memiliki kemampuan bernama "For the Tainted Sorrow", merujuk kepada salah satu puisi terkenal Nakahara.

5.4. Penerimaan Kritikal

Semasa hidupnya, Nakahara diiktiraf tinggi oleh rakan-rakannya seperti Kobayashi Hideo dan Kawakami Tetsutaro. Penyair terkemuka seperti Saisei Murō, Shinpei Kusano, dan Sakutarō Hagiwara juga menganggap dunia lirik puisinya sebagai sesuatu yang berharga. Selepas kematiannya, majalah Bungakukai, Kigen, dan Shiki secara berturut-turut merancang edisi penghormatan, yang mendorong peningkatan penilaian terhadap Nakahara.

Selepas perang, kumpulan puisi Nakahara Chūya Shishū, yang disunting dan diulas oleh Shōhei Ōoka, diterbitkan oleh Sogensha pada tahun 1947 dan menerima sambutan besar. Ini diikuti dengan penerbitan Rimbaud Shishū pada tahun 1949, dan Nakahara Chūya Zenshū (Karya Lengkap Nakahara Chūya) dalam tiga jilid pada tahun 1951. Sejak itu, puisi-puisi Nakahara telah dimasukkan ke dalam pelbagai koleksi buku saku dan antologi puisi, menjadikannya terkenal di kalangan pembaca yang lebih luas.