Charles I dari England

1.1. Kelahiran dan Keluarga

Charles I dilahirkan di Istana Dunfermline, Fife, Scotland, pada 19 November 1600. Beliau merupakan anak kedua kepada Raja James VI dari Scotland (yang kemudiannya menjadi Raja James I dari England) dan Anne dari Denmark. Pada 23 Disember 1600, beliau dibaptiskan dalam upacara Protestan di Chapel Royal, Istana Holyrood di Edinburgh. Semasa kelahirannya, beliau dianugerahkan gelaran Duke of Albany, Marquess of Ormond, Earl of Ross, dan Lord Ardmannoch, yang merupakan gelaran tradisional bagi anak lelaki kedua raja Scotland. Beliau mempunyai abang sulung bernama Henry Frederick, Putera Wales dan seorang kakak bernama Elizabeth Stuart, Ratu Bohemia.

1.2. Zaman Kanak-kanak dan Pendidikan

Sebagai bayi, Charles adalah seorang yang lemah dan sering sakit. Apabila ibu bapanya dan adik-beradiknya yang lebih tua berpindah ke England pada April dan awal Jun 1603, Charles kekal di Scotland kerana kesihatannya yang rapuh. Beliau diletakkan di bawah jagaan sahabat bapanya, Lord Fyvie. Menjelang 1604, pada usia tiga setengah tahun, Charles cukup kuat untuk melakukan perjalanan ke England untuk bersatu semula dengan keluarganya. Di England, beliau diletakkan di bawah jagaan Elizabeth, Lady Carey, isteri kepada Sir Robert Carey, yang memakaikannya but yang diperbuat daripada kulit Sepanyol dan loyang untuk membantu menguatkan buku lali beliau yang lemah. Perkembangan pertuturannya juga perlahan, dan beliau mengalami gagap sepanjang hayatnya.

Pada Januari 1605, Charles dianugerahkan gelaran Duke of York, gelaran lazim bagi anak lelaki kedua raja England, dan dilantik sebagai Knight of the Bath. Tutor beliau ialah Thomas Murray, seorang Presbiterian dari Scotland. Charles mempelajari subjek-subjek biasa seperti klasik, bahasa, matematik, dan agama. Pada 1611, beliau dilantik sebagai Knight of the Garter.

1.3. Kesihatan dan Perkembangan Awal

Charles akhirnya berjaya mengatasi kelemahan fizikalnya, yang mungkin disebabkan oleh riket. Beliau menjadi penunggang kuda dan penembak yang cekap, serta mengambil bahagian dalam sukan lawan pedang. Walaupun begitu, profil awamnya kekal rendah berbanding abang sulungnya, Henry Frederick, Putera Wales, yang lebih kuat dan tinggi (Charles mencapai ketinggian puncak 0.1 m ^{(5 in)}). Charles mengagumi dan cuba mencontohi abangnya.

2.1. Pewaris Takhta

Pada awal November 1612, abang Charles, Henry Frederick, meninggal dunia pada usia 18 tahun akibat penyakit yang disyaki tifoid (atau mungkin porfiria). Charles, yang akan berusia 12 tahun dua minggu kemudian, menjadi pewaris takhta. Sebagai anak lelaki tertua yang masih hidup kepada raja, beliau secara automatik memperoleh beberapa gelaran, termasuk Duke of Cornwall dan Duke of Rothesay. Pada November 1616, beliau dianugerahkan gelaran Putera Wales dan Earl of Chester. Pada 1621, beliau juga menjadi ahli Dewan Pertuanan sebagai Duke of York.

2.2. Pinangan Sepanyol

Pada 1613, kakak Charles, Elizabeth, berkahwin dengan Frederick V, Elector Palatine, dan berpindah ke Heidelberg. Pada 1617, Archduke Ferdinand dari Austria, seorang Katolik Habsburg, dipilih sebagai raja Bohemia. Tahun berikutnya, Pemberontakan Bohemia berlaku, dan pada Ogos 1619, Diet Bohemia memilih Frederick, yang mengetuai Kesatuan Protestan, sebagai raja mereka, manakala Ferdinand dipilih sebagai Maharaja Rom Suci. Penerimaan Frederick terhadap takhta Bohemia bertentangan dengan Maharaja menandakan permulaan kekacauan yang akan berkembang menjadi Perang Tiga Puluh Tahun. Konflik ini, yang pada asalnya terhad kepada Bohemia, merebak menjadi perang Eropah yang lebih luas, yang cepat dilihat oleh Parlimen England dan orang ramai sebagai perjuangan benua yang terpolarisasi antara Katolik dan Protestan. Pada 1620, Raja Frederick dikalahkan dalam Pertempuran Gunung Putih berhampiran Prague dan tanah warisannya di Pilihan Raya Palatine diserang oleh pasukan Habsburg dari Belanda Sepanyol. James I, bagaimanapun, telah mencari perkahwinan antara Putera Charles dan anak saudara Ferdinand, Infanta Maria Anna dari Sepanyol, dan mula melihat Perjodohan Sepanyol sebagai cara diplomatik yang mungkin untuk mencapai keamanan di Eropah.

Malangnya bagi James, rundingan dengan Sepanyol terbukti tidak popular di kalangan orang ramai dan istana James. Parlimen England secara aktif menentang Sepanyol dan Katolik, dan oleh itu, apabila dipanggil oleh James pada 1621, ahli-ahli berharap untuk penguatkuasaan undang-undang rekusansi, kempen tentera laut menentang Sepanyol, dan perkahwinan Protestan untuk Putera Wales. Lord Chancellor James, Francis Bacon, didakwa di hadapan Dewan Pertuanan kerana rasuah. Pendakwaan ini adalah yang pertama sejak 1459 tanpa kebenaran rasmi Raja dalam bentuk akta attainder. Insiden itu menetapkan duluan penting kerana proses pendakwaan kemudiannya akan digunakan terhadap Charles dan penyokongnya Duke of Buckingham, Uskup Agung William Laud, dan Thomas Wentworth, Earl of Strafford. James menegaskan bahawa Dewan Rakyat hanya perlu prihatin dengan hal ehwal domestik, manakala ahli-ahli membantah bahawa mereka mempunyai keistimewaan kebebasan bersuara di dalam dewan Commons, menuntut perang dengan Sepanyol dan Puteri Wales Protestan. Seperti bapanya, Charles menganggap perbincangan perkahwinannya di Commons sebagai tidak sopan dan pelanggaran hak prerogatif diraja bapanya. Pada Januari 1622, James membubarkan Parlimen, marah dengan apa yang beliau anggap sebagai keangkuhan dan ketidakfleksibelan ahli-ahli.

Charles dan Buckingham, kegemaran James dan seorang lelaki yang mempunyai pengaruh besar ke atas putera, melakukan perjalanan secara rahsia ke Sepanyol pada Februari 1623 untuk cuba mencapai persetujuan mengenai perjodohan Sepanyol yang telah lama tertangguh. Perjalanan itu adalah kegagalan yang memalukan. Infanta menganggap Charles tidak lebih daripada seorang kafir, dan Sepanyol pada mulanya menuntut beliau memeluk Katolik sebagai syarat perjodohan. Mereka menegaskan toleransi Katolik di England dan pemansuhan undang-undang jenayah Inggeris, yang Charles tahu Parlimen tidak akan bersetuju, dan bahawa Infanta kekal di Sepanyol selama setahun selepas perkahwinan untuk memastikan England mematuhi semua syarat perjanjian. Pertengkaran peribadi meletus antara Buckingham dan Gaspar de Guzmán, Count-Duke of Olivares, ketua menteri Sepanyol, dan Charles menjalankan rundingan yang akhirnya sia-sia secara peribadi. Apabila beliau kembali ke London pada Oktober, tanpa pengantin perempuan dan disambut dengan meriah dan lega oleh orang ramai, beliau dan Buckingham mendesak James yang enggan untuk mengisytiharkan perang ke atas Sepanyol.

Dengan galakan penasihat Protestannya, James memanggil Parlimen England pada 1624 untuk meminta subsidi bagi perang. Charles dan Buckingham menyokong pendakwaan Lord Treasurer, Lionel Cranfield, Earl of Middlesex, yang menentang perang atas alasan kos dan cepat jatuh sama seperti Bacon. James memberitahu Buckingham bahawa beliau bodoh, dan dengan tepat memberi amaran kepada Charles bahawa beliau akan menyesal menghidupkan semula pendakwaan sebagai alat parlimen. Tentera sementara yang tidak mencukupi di bawah Ernst von Mansfeld berangkat untuk menawan semula Palatinate, tetapi ia begitu kurang bekalan sehingga tidak pernah melepasi pantai Belanda. Menjelang 1624, James yang semakin sakit mendapati sukar untuk mengawal Parlimen. Menjelang kematiannya pada Mac 1625, Charles dan Buckingham telah mengambil alih kawalan de facto kerajaan.

2.3. Pinangan Perancis

Dengan kegagalan perjodohan Sepanyol, Charles dan Buckingham mengalihkan perhatian mereka kepada Perancis. Pada 1 Mei 1625, Charles telah berkahwin secara proksi dengan puteri Perancis berusia 15 tahun, Henrietta Maria dari Perancis, di hadapan pintu Notre Dame de Paris. Beliau telah melihatnya di Paris semasa dalam perjalanan ke Sepanyol. Mereka bertemu secara peribadi pada 13 Jun 1625 di Canterbury. Charles menangguhkan pembukaan Parlimen pertamanya sehingga selepas perkahwinan disempurnakan, untuk menghalang sebarang tentangan. Ramai ahli Dewan Rakyat menentang perkahwinannya dengan seorang Katolik, bimbang beliau akan melonggarkan sekatan ke atas rekusan Katolik dan menjejaskan penubuhan rasmi Gereja England yang telah direformasi. Charles memberitahu Parlimen bahawa beliau tidak akan melonggarkan sekatan agama, tetapi berjanji untuk melakukan perkara itu dalam perjanjian perkahwinan rahsia dengan abang iparnya Louis XIII dari Perancis. Tambahan pula, perjanjian itu meminjamkan tujuh kapal tentera laut Inggeris kepada Perancis yang digunakan untuk menumpaskan Huguenot Protestan di La Rochelle pada September 1625.

3.1. Kenaikan Takhta dan Perkahwinan

Charles I menaiki takhta pada 27 Mac 1625. Perkahwinannya dengan Puteri Perancis Henrietta Maria dari Perancis pada 1625, yang merupakan seorang Katolik, menimbulkan kebimbangan di kalangan ahli Parlimen dan rakyat England yang majoritinya Protestan. Henrietta Maria enggan mengambil bahagian dalam upacara pertabalan Charles pada 2 Februari 1626 di Westminster Abbey, kerana ia adalah upacara Protestan, yang semakin meningkatkan ketidakpercayaan awam terhadap dasar agama Charles.

Ketidakpercayaan terhadap dasar agama Charles semakin meningkat dengan sokongannya terhadap seorang ahli agama anti-Calvinis yang kontroversi, Richard Montagu, yang tidak disenangi oleh Puritan. Dalam risalahnya A New Gag for an Old Goose (1624), Montagu berhujah menentang predestinasi Calvinis, doktrin bahawa Tuhan telah menetapkan penyelamatan dan kutukan. Golongan anti-Calvinis-dikenali sebagai Arminian-percaya bahawa orang boleh menerima atau menolak penyelamatan dengan menggunakan kehendak bebas. Ahli-ahli agama Arminian adalah antara sedikit sumber sokongan untuk perkahwinan Sepanyol yang dicadangkan oleh Charles. Dengan sokongan Raja James, Montagu menghasilkan satu lagi risalah, Appello Caesarem, yang diterbitkan pada 1625 sejurus selepas kematian James dan kenaikan takhta Charles. Untuk melindungi Montagu daripada sekatan ahli Parlimen Puritan, Charles menjadikannya seorang paderi diraja, meningkatkan syak wasangka ramai Puritan bahawa Charles memihak kepada Arminianisme sebagai percubaan sulit untuk membantu kebangkitan Katolik.

3.2. Konflik dengan Parlimen

Daripada penglibatan langsung dalam perang darat Eropah, Parlimen Inggeris lebih suka serangan tentera laut yang agak murah ke atas koloni Sepanyol di Dunia Baru, berharap untuk menawan armada harta karun Sepanyol. Parlimen mengundi untuk memberikan subsidi sebanyak 140.00 K GBP, jumlah yang tidak mencukupi untuk rancangan perang Charles. Tambahan pula, Dewan Rakyat mengehadkan kebenaran pengumpulan diraja tonnage and poundage (dua jenis duti kastam) kepada setahun, walaupun raja-raja sebelumnya sejak Henry VI telah diberikan hak itu seumur hidup. Dengan cara ini, Parlimen boleh menangguhkan kelulusan kadar sehingga selepas semakan penuh hasil kastam. Rang undang-undang itu tidak membuat kemajuan di Dewan Pertuanan melepasi bacaan pertamanya. Walaupun tiada akta Parlimen untuk levi tonnage and poundage diperoleh, Charles terus mengumpul duti tersebut.

Ekspedisi tentera laut yang kurang difikirkan dan dilaksanakan dengan buruk menentang Sepanyol di bawah kepimpinan Buckingham berjalan dengan teruk, dan Dewan Rakyat memulakan prosiding pendakwaan Duke. Pada Mei 1626, Charles mencalonkan Buckingham sebagai Canselor Universiti Cambridge sebagai tanda sokongan, dan telah menangkap dua ahli yang telah bercakap menentang Buckingham-Dudley Digges dan Sir John Eliot-di pintu Dewan. Dewan Rakyat marah dengan pemenjaraan dua ahli mereka, dan selepas kira-kira seminggu dalam tahanan, kedua-duanya dibebaskan. Pada 12 Jun 1626, Dewan Rakyat melancarkan protes langsung menyerang Buckingham, menyatakan, "Kami membantah di hadapan Baginda dan seluruh dunia bahawa sehingga orang besar ini disingkirkan daripada campur tangan dalam hal ehwal negara yang besar, kami tidak berharap sebarang kejayaan yang baik; dan bimbang bahawa sebarang wang yang kami akan atau boleh berikan akan, melalui penyalahgunaannya, bertukar menjadi kemudaratan dan prasangka kerajaan Baginda daripada sebaliknya, seperti yang telah kami dapati melalui pengalaman pahit bekalan besar yang diberikan sebelum ini dan baru-baru ini." Walaupun bantahan, Charles enggan memecat rakannya, sebaliknya membubarkan Parlimen.

Sementara itu, pertengkaran domestik antara Charles dan Henrietta Maria merosakkan tahun-tahun awal perkahwinan mereka. Pertikaian mengenai jointurenya, pelantikan ke isi rumahnya, dan amalan agamanya memuncak apabila Raja mengusir sebahagian besar pengiring Perancisnya pada Ogos 1626. Walaupun Charles bersetuju untuk menyediakan kapal Inggeris kepada Perancis sebagai syarat perkahwinan Henrietta Maria, pada 1627 beliau melancarkan serangan ke atas pantai Perancis untuk mempertahankan Huguenot di La Rochelle. Tindakan itu, yang dipimpin oleh Buckingham, akhirnya tidak berjaya. Kegagalan Buckingham untuk melindungi Huguenot-dan pengundurannya dari Saint-Martin-de-Ré-mendorong pengepungan La Rochelle oleh Louis XIII dan meningkatkan kebencian Parlimen Inggeris dan rakyat terhadap Duke.

Charles mencetuskan lagi kekacauan dengan cuba mengumpul wang untuk perang melalui "pinjaman paksa": cukai yang dikenakan tanpa persetujuan parlimen. Pada November 1627, kes ujian di King's Bench, "Kes Lima Kesatria", mendapati bahawa Raja mempunyai hak prerogatif untuk memenjarakan tanpa perbicaraan mereka yang enggan membayar pinjaman paksa. Dipanggil semula pada Mac 1628, Parlimen menerima pakai Petisyen Hak pada 26 Mei, menyeru Charles untuk mengakui bahawa beliau tidak boleh mengenakan cukai tanpa persetujuan Parlimen, mengenakan undang-undang tentera ke atas orang awam, memenjarakan mereka tanpa proses undang-undang, atau menempatkan tentera di rumah mereka. Charles bersetuju dengan petisyen itu pada 7 Jun, tetapi pada akhir bulan beliau telah menangguhkan Parlimen dan menegaskan semula haknya untuk mengumpul duti kastam tanpa kebenaran daripada Parlimen.

Pada 23 Ogos 1628, Buckingham telah dibunuh. Charles sangat tertekan. Menurut Edward Hyde, Earl of Clarendon Pertama, beliau "merebahkan diri di atas katilnya, meratap dengan penuh semangat dan dengan banyak air mata". Beliau kekal bersedih di biliknya selama dua hari. Sebaliknya, orang ramai bersukacita atas kematian Buckingham, menonjolkan jurang antara istana dan negara serta antara Mahkota dan Dewan Rakyat. Kematian Buckingham secara berkesan menamatkan perang dengan Sepanyol dan menghapuskan kepimpinannya sebagai isu, tetapi ia tidak menamatkan konflik antara Charles dan Parlimen. Bagaimanapun, ia bertepatan dengan peningkatan dalam hubungan Charles dengan isterinya, dan pada November 1628 pertengkaran lama mereka berakhir. Mungkin ikatan emosi Charles telah dipindahkan dari Buckingham kepada Henrietta Maria. Beliau hamil buat kali pertama, dan ikatan antara mereka menjadi lebih kuat. Bersama-sama, mereka melambangkan imej kebajikan dan kehidupan keluarga, dan istana mereka menjadi model formaliti dan moraliti.

3.3. Pemerintahan Peribadi (1629-1640)

Tempoh 11 tahun berikutnya, di mana Charles memerintah England tanpa Parlimen, dikenali sebagai Pemerintahan Peribadi atau "sebelas tahun kezaliman". Memerintah tanpa Parlimen bukanlah luar biasa, dan disokong oleh duluan. Namun, hanya Parlimen yang boleh menaikkan cukai secara sah, dan tanpanya, keupayaan Charles untuk memperoleh dana bagi perbendaharaannya terhad kepada hak dan prerogatif adatnya.

4.1. Parlimen Pendek dan Persidangan Parlimen Panjang

Charles meneruskan rundingan damai dengan Scots dalam usaha untuk mendapatkan masa sebelum melancarkan kempen ketenteraan baru. Disebabkan kelemahan kewangannya, beliau terpaksa memanggil Parlimen bersidang dalam usaha untuk mengumpul dana bagi usaha sedemikian. Kedua-dua Parlimen Inggeris dan Parlimen Ireland dipanggil pada bulan-bulan awal 1640. Pada Mac 1640, Parlimen Ireland mengundi subsidi sebanyak 180.00 K GBP dengan janji untuk mengumpul tentera seramai 9,000 orang menjelang akhir Mei. Tetapi dalam pilihan raya umum Inggeris pada Mac, calon-calon istana tidak berjaya, dan urusan Charles dengan Parlimen Inggeris pada April cepat menemui jalan buntu. Earls of Northumberland dan Strafford cuba menjadi perantara kompromi di mana Raja akan bersetuju untuk melepaskan wang kapal sebagai pertukaran untuk 650.00 K GBP (walaupun kos perang yang akan datang dianggarkan pada 1.00 M GBP). Walau bagaimanapun, ini sahaja tidak mencukupi untuk menghasilkan konsensus di Dewan Rakyat. Seruan Parlimen untuk reformasi lanjut diabaikan oleh Charles, yang masih mengekalkan sokongan Dewan Pertuanan. Walaupun bantahan Earl of Northumberland, Parlimen Pendek (seperti yang kemudiannya dikenali) dibubarkan pada Mei 1640, kurang dari sebulan selepas ia bersidang.

Pada tahap ini, Earl of Strafford, Lord Deputy of Ireland sejak 1632, telah muncul sebagai orang kanan Charles dan, bersama-sama dengan Uskup Agung Laud, meneruskan dasar yang beliau namakan "Thorough", yang bertujuan untuk menjadikan kuasa diraja pusat lebih cekap dan berkesan dengan mengorbankan kepentingan tempatan atau anti-kerajaan. Walaupun pada asalnya seorang pengkritik Raja, Strafford berpaling tadah kepada perkhidmatan diraja pada 1628, sebahagiannya disebabkan oleh pujukan Duke of Buckingham, dan sejak itu muncul, bersama Laud, sebagai menteri Charles yang paling berpengaruh.

Didorong oleh kegagalan Parlimen Pendek Inggeris, Parlimen Scotland mengisytiharkan dirinya mampu memerintah tanpa persetujuan Raja, dan pada Ogos 1640 tentera Kovenanter bergerak ke daerah Inggeris Northumberland. Berikutan penyakit Lord Northumberland, yang merupakan panglima tertinggi Raja, Charles dan Strafford pergi ke utara untuk memimpin pasukan Inggeris, walaupun Strafford sendiri sakit dengan gabungan gout dan disentri. Askar Scotland, ramai di antaranya adalah veteran Perang Tiga Puluh Tahun, mempunyai moral dan latihan yang jauh lebih baik daripada rakan sejawat mereka dari Inggeris. Mereka hampir tidak menemui sebarang tentangan sehingga tiba di Newcastle upon Tyne, di mana mereka mengalahkan pasukan Inggeris dalam Pertempuran Newburn dan menduduki bandar itu, serta County Palatine of Durham yang berdekatan.

Apabila tuntutan untuk parlimen meningkat, Charles mengambil langkah luar biasa dengan memanggil great council of peers. Menjelang mesyuaratnya, pada 24 September di York, Charles telah memutuskan untuk mengikuti nasihat hampir sejagat untuk memanggil parlimen. Selepas memberitahu para bangsawan bahawa parlimen akan bersidang pada November, beliau meminta mereka mempertimbangkan bagaimana beliau boleh memperoleh dana untuk mengekalkan tenteranya menentang Scots buat sementara waktu. Mereka mengesyorkan untuk membuat perdamaian. Gencatan senjata telah dirundingkan dalam Perjanjian Ripon yang memalukan, ditandatangani pada Oktober 1640. Ini menyatakan bahawa Scots akan terus menduduki Northumberland dan Durham dan dibayar 850 GBP sehari tanpa had sehingga penyelesaian akhir dirundingkan dan Parlimen Inggeris dipanggil semula, yang akan diperlukan untuk mengumpul dana yang mencukupi untuk membayar pasukan Scotland. Akibatnya, Charles memanggil apa yang kemudiannya dikenali sebagai Parlimen Panjang. Sekali lagi, penyokongnya tidak berjaya dalam pilihan raya. Daripada 493 ahli Dewan Rakyat yang kembali pada November, lebih daripada 350 menentang Raja.

4.2. Pemecatan Menteri-menteri

Parlimen Panjang terbukti sama sukarnya bagi Charles seperti Parlimen Pendek. Ia bersidang pada 3 November 1640 dan dengan cepat memulakan prosiding untuk mendakwa penasihat utama Raja atas tuduhan pengkhianatan besar. Strafford ditahan pada 10 November; Laud didakwa pada 18 Disember; Finch, kini Lord Keeper of the Great Seal, didakwa pada hari berikutnya, dan melarikan diri ke The Hague dengan kebenaran Charles pada 21 Disember. Untuk menghalang Raja daripada membubarkannya sesuka hati, Parlimen meluluskan Akta Tiga Tahunan, yang memerlukan Parlimen dipanggil sekurang-kurangnya setiap tiga tahun, dan membenarkan Lord Keeper dan 12 bangsawan untuk memanggil Parlimen jika Raja gagal berbuat demikian. Akta itu digabungkan dengan rang undang-undang subsidi, dan untuk mendapatkan yang terakhir, Charles dengan berat hati memberikan persetujuan diraja pada Februari 1641.

Strafford telah menjadi sasaran utama ahli Parlimen, terutamanya John Pym, dan beliau dibicarakan atas tuduhan pengkhianatan besar pada 22 Mac 1641. Tetapi tuduhan utama Sir Henry Vane bahawa Strafford telah mengancam untuk menggunakan tentera Ireland untuk menundukkan England tidak disokong, dan pada 10 April kes Pym runtuh. Pym dan sekutunya segera melancarkan bill of attainder, yang hanya mengisytiharkan Strafford bersalah dan menjatuhkan hukuman mati.

Charles memberi jaminan kepada Strafford bahawa "atas perkataan seorang raja anda tidak akan menderita dalam hidup, kehormatan atau kekayaan", dan attainder tidak boleh berjaya jika Charles menahan persetujuan. Tambahan pula, ramai ahli dan kebanyakan bangsawan menentang attainder, tidak ingin, dalam kata-kata seorang, untuk "melakukan pembunuhan dengan pedang keadilan". Tetapi ketegangan yang meningkat dan percubaan rampasan kuasa oleh pegawai tentera diraja untuk menyokong Strafford dan di mana Charles terlibat mula mempengaruhi isu itu. Dewan Rakyat meluluskan rang undang-undang itu pada 20 April dengan margin yang besar (204 menyokong, 59 menentang, dan 230 berkecuali), dan Dewan Pertuanan bersetuju (dengan 26 undi berbanding 19, dengan 79 tidak hadir) pada Mei. Pada 3 Mei, Protestation Parlimen menyerang "nasihat jahat" kerajaan "autokratik dan zalim" Charles. Walaupun mereka yang menandatangani petisyen itu berjanji untuk mempertahankan "orang, kehormatan dan harta" Raja, mereka juga bersumpah untuk memelihara "agama reformasi yang benar", Parlimen, dan "hak dan kebebasan rakyat". Kerana bimbang akan keselamatan keluarganya menghadapi kekacauan, Charles dengan berat hati bersetuju dengan attainder Strafford pada 9 Mei selepas berunding dengan hakim dan uskupnya. Strafford dipancung tiga hari kemudian.

Juga pada awal Mei, Charles bersetuju dengan Akta yang belum pernah berlaku sebelum ini yang melarang pembubaran Parlimen Inggeris tanpa persetujuannya. Dalam bulan-bulan berikutnya, wang kapal, denda dalam distraint of knighthood dan cukai tanpa persetujuan parlimen diisytiharkan tidak sah, dan Mahkamah Star Chamber dan High Commission telah dimansuhkan. Semua bentuk percukaian yang tinggal disahkan dan dikawal oleh Akta Tonnage and Poundage. Dewan Rakyat juga melancarkan rang undang-undang menyerang uskup dan episkopasi, tetapi ini gagal di Dewan Pertuanan.

Charles telah membuat konsesi penting di England, dan buat sementara waktu meningkatkan kedudukannya di Scotland dengan menandatangani penyelesaian akhir Perang Uskup, kemudian mendapatkan sokongan Scots dalam lawatan dari Ogos hingga November 1641 di mana beliau bersetuju dengan penubuhan rasmi Presbiterianisme di Scotland. Tetapi selepas percubaan rampasan kuasa diraja di Scotland, yang dikenali sebagai the Incident, kredibiliti Charles telah terjejas dengan ketara.

4.3. Pemberontakan Ireland

Penduduk Ireland terbahagi kepada tiga kumpulan sosiopolitik utama: Gaelic Irish, yang beragama Katolik; Old English, yang berasal dari Norman zaman pertengahan dan juga kebanyakannya Katolik; dan New English, yang merupakan peneroka Protestan dari England dan Scotland yang sejajar dengan Parlimen Inggeris dan Kovenanter. Pentadbiran Strafford telah meningkatkan ekonomi Ireland dan meningkatkan hasil cukai, tetapi telah melakukannya dengan mengenakan perintah yang keras. Beliau telah melatih tentera Katolik yang besar untuk menyokong Raja dan melemahkan kuasa Parlimen Ireland, sementara terus merampas tanah daripada Katolik untuk penempatan Protestan pada masa yang sama mempromosikan Anglikanisme Laudian yang merupakan anathema kepada Presbiterian. Akibatnya, ketiga-tiga kumpulan telah menjadi tidak puas hati. Pendakwaan Strafford menyediakan titik permulaan baru bagi politik Ireland di mana semua pihak bergabung untuk membentangkan bukti menentangnya. Dengan cara yang sama seperti Parlimen Inggeris, ahli-ahli Old English Parlimen Ireland berhujah bahawa walaupun menentang Strafford, mereka kekal setia kepada Charles. Mereka berhujah bahawa Raja telah disesatkan oleh penasihat jahat, dan bahawa, lebih-lebih lagi, seorang wizurai seperti Strafford boleh muncul sebagai tokoh despotik dan bukannya memastikan Raja terlibat secara langsung dalam pemerintahan.

Kejatuhan kuasa Strafford melemahkan pengaruh Charles di Ireland. Pembubaran tentera Ireland telah dituntut tanpa berjaya sebanyak tiga kali oleh Dewan Rakyat Inggeris semasa pemenjaraan Strafford, sehingga kekurangan wang akhirnya memaksa Charles membubarkan tentera pada akhir perbicaraan Strafford. Pertikaian mengenai pemindahan pemilikan tanah dari Katolik asli kepada peneroka Protestan, terutamanya berhubung dengan penanaman Ulster, ditambah dengan rasa tidak puas hati terhadap langkah-langkah untuk memastikan Parlimen Ireland tunduk kepada Parlimen England, menabur benih pemberontakan. Apabila konflik bersenjata timbul antara Gaelic Irish dan New English pada akhir Oktober 1641, Old English berpihak kepada Gaelic Irish sambil pada masa yang sama menyatakan kesetiaan mereka kepada Raja.

Pada November 1641, Dewan Rakyat meluluskan Grand Remonstrance, senarai panjang keluhan terhadap tindakan menteri-menteri Charles yang dilakukan sejak permulaan pemerintahannya (yang ditegaskan sebagai sebahagian daripada konspirasi Katolik besar di mana Raja adalah ahli yang tidak disedari), tetapi ia dalam banyak cara adalah langkah yang terlalu jauh oleh Pym dan diluluskan dengan hanya 11 undi, 159 berbanding 148. Tambahan pula, Remonstrance mempunyai sedikit sokongan di Dewan Pertuanan, yang diserang oleh Remonstrance. Ketegangan dipertingkatkan oleh berita pemberontakan Ireland, digabungkan dengan khabar angin yang tidak tepat mengenai penglibatan Charles. Sepanjang November, siri risalah yang membimbangkan menerbitkan cerita kekejaman di Ireland, termasuk pembunuhan beramai-ramai peneroka New English oleh orang Ireland asli yang tidak dapat dikawal oleh bangsawan Old English. Khabar angin konspirasi "papist" beredar di England, dan pendapat anti-Katolik Inggeris diperkukuh, merosakkan reputasi dan kuasa Charles. Parlimen Inggeris tidak mempercayai motivasi Charles apabila beliau meminta dana untuk menumpaskan pemberontakan Ireland; ramai ahli Dewan Rakyat mengesyaki bahawa pasukan yang beliau kumpulkan mungkin kemudiannya digunakan untuk menentang Parlimen itu sendiri. Rang Undang-undang Tentera Pym bertujuan untuk merebut kawalan tentera daripada Raja, tetapi ia tidak mendapat sokongan Dewan Pertuanan, apatah lagi Charles. Sebaliknya, Dewan Rakyat meluluskan rang undang-undang itu sebagai ordinan, yang mereka dakwa tidak memerlukan persetujuan diraja. Ordinan Tentera kelihatannya mendorong lebih ramai ahli Dewan Pertuanan untuk menyokong Raja. Dalam usaha untuk mengukuhkan kedudukannya, Charles menimbulkan kebencian besar di London, yang sudah cepat jatuh ke dalam kekacauan, apabila beliau meletakkan Menara London di bawah perintah Kolonel Thomas Lunsford, seorang pegawai kerjaya yang terkenal, walaupun cekap. Apabila khabar angin sampai kepada Charles bahawa Parlimen berhasrat untuk mendakwa isterinya kerana kononnya bersekongkol dengan pemberontak Ireland, beliau memutuskan untuk mengambil tindakan drastik.

4.4. Insiden Lima Ahli Parlimen

Charles mengesyaki, mungkin dengan tepat, bahawa beberapa ahli Parlimen Inggeris telah bersekongkol dengan Scots yang menyerang. Pada 3 Januari 1642, Charles mengarahkan Parlimen untuk menyerahkan lima ahli Dewan Rakyat-Pym, John Hampden, Denzil Holles, William Strode dan Sir Arthur Haselrig-dan seorang bangsawan, Lord Mandeville, atas alasan pengkhianatan besar. Apabila Parlimen enggan, mungkin Henrietta Maria yang memujuk Charles untuk menangkap lima ahli itu dengan kekerasan, yang beliau bertekad untuk lakukan secara peribadi. Tetapi berita waran itu sampai kepada Parlimen lebih awal daripadanya, dan orang-orang yang dikehendaki melarikan diri dengan bot sejurus sebelum Charles memasuki Dewan Rakyat dengan pengawal bersenjata pada 4 Januari. Setelah menggantikan Speaker William Lenthall dari kerusinya, Raja bertanya kepadanya ke mana ahli Parlimen itu melarikan diri. Lenthall, berlutut, dengan terkenal menjawab, "Semoga ia menyenangkan Baginda, saya tidak mempunyai mata untuk melihat atau lidah untuk bercakap di tempat ini melainkan seperti yang Dewan suka arahkan saya, yang mana saya adalah hamba di sini." Charles dengan rendah hati mengisytiharkan "semua burung saya telah terbang", dan terpaksa berundur dengan tangan kosong.

Percubaan tangkapan yang gagal itu adalah bencana politik bagi Charles. Tiada raja Inggeris pernah memasuki Dewan Rakyat, dan pencerobohan dewan yang belum pernah berlaku sebelum ini untuk menangkap ahlinya dianggap sebagai pelanggaran serius keistimewaan parlimen. Dalam satu tindakan, Charles memusnahkan usaha penyokongnya untuk menggambarkan beliau sebagai pertahanan terhadap inovasi dan kekacauan.

4.5. Tercetusnya Perang Saudara Inggeris

Parlimen dengan cepat menguasai London, dan Charles melarikan diri dari ibu negara ke Istana Hampton Court pada 10 Januari, berpindah dua hari kemudian ke Istana Windsor. Selepas menghantar isteri dan anak perempuan sulungnya ke tempat selamat di luar negara pada Februari, beliau mengembara ke utara, berharap untuk merampas gudang senjata tentera di Hull. Yang mengecewakan beliau, beliau telah ditolak oleh gabenor Parlimen bandar itu, Sir John Hotham, yang enggan membenarkan beliau masuk pada April, dan Charles terpaksa berundur.

Pada pertengahan 1642, kedua-dua pihak mula bersenjata. Charles mengumpulkan tentera menggunakan kaedah zaman pertengahan commission of array, dan Parlimen memanggil sukarelawan untuk milisinya. Rundingan terbukti sia-sia, dan Charles menaikkan panji diraja di Nottingham pada 22 Ogos 1642. Pada masa itu, pasukannya menguasai kira-kira Midlands, Wales, West Country dan utara England. Beliau menubuhkan mahkamahnya di Oxford. Parlimen menguasai London, tenggara dan East Anglia, serta tentera laut Inggeris.

5.1. Kempen Ketenteraan dan Pertempuran Utama

Selepas beberapa pertempuran kecil, pasukan yang bertentangan bertemu dengan sungguh-sungguh di Edgehill, pada 23 Oktober 1642. Anak saudara Charles, Prince Rupert dari Rhine, tidak bersetuju dengan strategi pertempuran komander Royalis Earl of Lindsey, dan Charles memihak kepada Rupert. Lindsey meletak jawatan, meninggalkan Charles untuk mengambil alih perintah keseluruhan dibantu oleh Patrick Ruthven, Earl of Forth. Kavaleri Rupert berjaya menyerbu melalui barisan parlimen, tetapi bukannya segera kembali ke medan, mereka menunggang kuda untuk merompak kereta bagasi parlimen. Lindsey, bertindak sebagai kolonel, cedera dan berdarah hingga mati tanpa rawatan perubatan. Pertempuran berakhir tanpa keputusan apabila cahaya siang pudar.

Menurut kata-kata beliau sendiri, pengalaman pertempuran telah meninggalkan Charles "sangat dan amat sedih". Beliau berkumpul semula di Oxford, menolak cadangan Rupert untuk serangan segera ke atas London. Selepas seminggu, beliau berangkat ke ibu negara pada 3 November, menawan Brentford dalam perjalanan sambil pada masa yang sama terus berunding dengan delegasi sivik dan parlimen. Di Turnham Green di pinggir London, tentera diraja bertemu tentangan daripada militia bandar, dan menghadapi pasukan yang lebih ramai, Charles mengarahkan pengunduran. Beliau menghabiskan musim sejuk di Oxford, mengukuhkan pertahanan bandar dan bersiap sedia untuk kempen musim berikutnya. Rundingan damai antara kedua-dua pihak runtuh pada April.

Perang berterusan tanpa keputusan selama beberapa tahun berikutnya, dan Henrietta Maria kembali ke Britain selama 17 bulan dari Februari 1643. Selepas Rupert menawan Bristol pada Julai 1643, Charles melawat bandar pelabuhan itu dan mengepung Gloucester, lebih jauh ke hulu Sungai Severn. Rancangan beliau untuk menjejaskan tembok bandar gagal disebabkan hujan lebat, dan apabila pasukan bantuan parlimen menghampiri, Charles mengangkat pengepungan dan berundur ke Sudeley Castle. Tentera parlimen berpaling ke arah London, dan Charles mengejar. Kedua-dua tentera bertemu di Newbury, Berkshire, pada 20 September. Sama seperti di Edgehill, pertempuran menemui jalan buntu pada waktu malam, dan tentera berundur. Pada Januari 1644, Charles memanggil Parlimen di Oxford, yang dihadiri oleh kira-kira 40 bangsawan dan 118 ahli Dewan Rakyat; secara keseluruhannya, Parlimen Oxford, yang bersidang sehingga Mac 1645, disokong oleh majoriti bangsawan dan kira-kira satu pertiga daripada Dewan Rakyat. Charles kecewa dengan ketidakberkesanan perhimpunan itu, memanggilnya "campuran" dalam surat peribadi kepada isterinya.

Pada 1644, Charles kekal di bahagian selatan England manakala Rupert menunggang ke utara untuk melegakan Newark dan York, yang diancam oleh tentera parlimen dan Kovenanter Scotland. Charles menang dalam Pertempuran Cropredy Bridge pada akhir Jun, tetapi Royalis di utara dikalahkan dalam Pertempuran Marston Moor hanya beberapa hari kemudian. Raja meneruskan kempennya di selatan, mengepung dan melucutkan senjata tentera parlimen Earl of Essex. Kembali ke utara ke pangkalan beliau di Oxford, beliau bertempur dalam Newbury buat kali kedua sebelum musim sejuk tiba; pertempuran berakhir tanpa keputusan. Percubaan untuk merundingkan penyelesaian sepanjang musim sejuk, sementara kedua-dua pihak bersenjata semula dan menyusun semula, sekali lagi tidak berjaya.

5.2. Strategi Royalist dan Mahkamah Oxford

Strategi Royalist pada awalnya kuat, namun kepimpinan Charles yang sering goyah, seperti memihak kepada Rupert dalam pertempuran atau menolak serangan segera ke atas London, serta kebergantungan pada kaedah tradisional seperti commission of array, terbukti tidak mencukupi berbanding organisasi Parlimen yang semakin tersusun. Mahkamah Oxford, yang ditubuhkan sebagai ibu kota perang Charles, mengadakan Parlimen Oxford (1644-1645). Walaupun disokong oleh majoriti bangsawan dan kira-kira sepertiga ahli Dewan Rakyat, Charles mendapati ia tidak berkesan.

Golongan Royalis moderat seperti Edward Hyde dan Viscount Falkland sering menasihati perdamaian, namun Charles lebih memilih nasihat radikal dan pengaruh Henrietta Maria. Ratu Henrietta Maria aktif mengumpul dana di luar negara dengan menjual harta benda diraja. Charles juga berusaha mendapatkan bantuan daripada Scotland dan Ireland. Beliau melantik Montrose untuk memimpin Royalis di Scotland, yang memenangi beberapa pertempuran (seperti Inverlochy dan Pertempuran Kilsyth), tetapi akhirnya gagal dalam Pertempuran Philiphaugh.

Di Ireland, Charles menugaskan Ormond untuk berunding dengan Konfederasi Katolik Ireland bagi mendapatkan bantuan. Rundingan ini sukar disebabkan perbezaan agama dan tuntutan yang tidak realistik. Gencatan senjata dicapai pada September 1643, namun perjanjian damai hanya ditandatangani pada Mac 1646, terlalu lewat untuk bantuan ketenteraan yang signifikan. Charles juga menghantar utusan rahsia, Glamorgan, yang membuat perjanjian rahsia dengan Katolik Ireland untuk bantuan ketenteraan sebagai pertukaran tanah dan toleransi agama. Namun, perjanjian ini terbongkar dan dinafikan oleh Charles, yang semakin merosakkan kepercayaan. Nuncio Paus, Rinuccini, menentang perjanjian damai tersebut, menyebabkan ia runtuh.

5.3. Peranan Ratu Henrietta Maria

Ratu Henrietta Maria memainkan peranan penting dalam keputusan Charles, sering kali mendorong tindakan yang lebih radikal dan kurang kompromi dengan Parlimen. Beliau secara aktif mencari sokongan diplomatik dan kewangan untuk perjuangan Royalis daripada kuasa-kuasa Eropah, terutamanya Perancis. Beliau melarikan diri ke Eropah pada Februari 1642 untuk mendapatkan bantuan dan memastikan keselamatan anak-anaknya. Apabila beliau kembali ke Britain selama 17 bulan dari Februari 1643, beliau terlibat secara aktif dalam strategi Royalis. Kepercayaan Katoliknya sentiasa menjadi punca syak wasangka dan propaganda anti-Katolik terhadap Charles.

5.4. Kekalahan dan Penyerahan Diri

Dalam Pertempuran Naseby pada 14 Jun 1645, pasukan berkuda Rupert sekali lagi melancarkan serangan yang berjaya terhadap sayap Tentera Model Baru Parlimen, tetapi di tempat lain di medan, pasukan lawan menolak tentera Charles ke belakang. Cuba mengumpulkan tenteranya, Charles menunggang ke hadapan, tetapi ketika beliau berbuat demikian, Robert Dalzell, Earl of Carnwath Pertama memegang tali kekang kudanya dan menariknya ke belakang, bimbang akan keselamatan Raja. Askar Royalis salah tafsir tindakan Carnwath sebagai isyarat untuk berundur, menyebabkan keruntuhan kedudukan mereka. Keseimbangan ketenteraan beralih secara muktamad memihak kepada Parlimen. Selepas itu berlaku siri kekalahan bagi Royalis, dan kemudian pengepungan Oxford, dari mana Charles melarikan diri (menyamar sebagai hamba) pada April 1646. Beliau menyerahkan diri kepada tentera Presbiterian Scotland yang mengepung Newark, dan dibawa ke utara ke Newcastle upon Tyne. Selepas sembilan bulan rundingan, Scots akhirnya mencapai persetujuan dengan Parlimen Inggeris: sebagai pertukaran untuk 100.00 K GBP, dan janji lebih banyak wang pada masa hadapan (jumlah 400.00 K GBP), Scots berundur dari Newcastle dan menyerahkan Charles kepada pesuruhjaya parlimen pada Januari 1647.

6.1. Pemenjaraan dan Rundingan

Parlimen menahan Charles di bawah tahanan rumah di Holdenby House di Northamptonshire sehingga Kornet George Joyce membawanya dengan ancaman kekerasan dari Holdenby pada 3 Jun atas nama Tentera Model Baru. Pada masa ini, syak wasangka timbul antara Parlimen, yang memihak kepada pembubaran tentera dan Presbiterianisme, dan Tentera Model Baru, yang kebanyakannya dianggotai oleh Independen kongregasionalis, yang mencari peranan politik yang lebih besar. Charles ingin mengeksploitasi perpecahan yang semakin meluas, dan kelihatannya melihat tindakan Joyce sebagai peluang dan bukannya ancaman. Beliau dibawa terlebih dahulu ke Newmarket, atas cadangannya sendiri, dan kemudian dipindahkan ke Istana Oatlands dan seterusnya Istana Hampton Court, sementara lebih banyak rundingan yang tidak berhasil berlaku. Menjelang November, beliau memutuskan bahawa adalah demi kepentingannya untuk melarikan diri-mungkin ke Perancis, Selatan England atau Berwick-upon-Tweed, berhampiran sempadan Scotland. Beliau melarikan diri dari Hampton Court pada 11 November, dan dari pantai Southampton Water menghubungi Kolonel Robert Hammond, Gabenor Parlimen Isle of Wight, yang beliau kelihatannya percaya bersimpati. Tetapi Hammond mengurung Charles di Istana Carisbrooke dan memberitahu Parlimen bahawa Charles berada dalam tahanannya.

Dari Carisbrooke, Charles terus cuba berunding dengan pelbagai pihak. Berbeza dengan konflik sebelumnya dengan Kirk Scotland, pada 26 Disember 1647 beliau menandatangani perjanjian rahsia dengan Scots. Di bawah perjanjian itu, yang dipanggil "Engagement", Scots berjanji untuk menyerang England bagi pihak Charles dan mengembalikannya ke takhta dengan syarat Presbiterianisme ditubuhkan di England selama tiga tahun.

Royalis bangkit pada Mei 1648, mencetuskan Perang Saudara Inggeris Kedua, dan seperti yang dipersetujui dengan Charles, Scots menyerang England. Pemberontakan di Kent, Essex, dan Cumberland, dan pemberontakan di South Wales, ditumpaskan oleh Tentera Model Baru, dan dengan kekalahan Scots dalam Pertempuran Preston pada Ogos 1648, Royalis kehilangan sebarang peluang untuk memenangi perang.

Satu-satunya jalan keluar Charles adalah untuk kembali berunding, yang diadakan di Newport di Isle of Wight. Pada 5 Disember 1648, Parlimen mengundi 129 berbanding 83 untuk terus berunding dengan Raja, tetapi Oliver Cromwell dan tentera menentang sebarang rundingan lanjut dengan seseorang yang mereka anggap sebagai tiran berdarah dan sudah mengambil tindakan untuk mengukuhkan kuasa mereka. Hammond digantikan sebagai Gabenor Isle of Wight pada 27 November, dan diletakkan dalam tahanan tentera pada hari berikutnya. Dalam Pride's Purge pada 6 dan 7 Disember, ahli-ahli Parlimen yang bersimpati dengan tentera telah ditangkap atau disingkirkan oleh Kolonel Thomas Pride, manakala yang lain menjauhkan diri secara sukarela. Ahli-ahli yang tinggal membentuk Parlimen Rump. Ia secara berkesan adalah rampasan kuasa tentera.

6.2. Perbicaraan Pengkhianatan

Charles dipindahkan ke Hurst Castle pada akhir 1648, dan selepas itu ke Istana Windsor. Pada Januari 1649, Dewan Rakyat Parlimen Rump mendakwanya atas tuduhan pengkhianatan; bagaimanapun, Dewan Pertuanan menolak tuduhan itu. Idea untuk membicarakan seorang raja adalah baru. Ketua Hakim tiga mahkamah undang-undang biasa England-Henry Rolle, Oliver St John dan John Wilde-semuanya menentang dakwaan itu sebagai tidak sah.

Dewan Rakyat Rump mengisytiharkan dirinya mampu menggubal undang-undang sendiri, meluluskan rang undang-undang yang mewujudkan mahkamah berasingan untuk perbicaraan Charles, dan mengisytiharkan rang undang-undang itu sebagai akta tanpa memerlukan persetujuan diraja. Mahkamah Tinggi Keadilan yang ditubuhkan oleh Akta itu terdiri daripada 135 pesuruhjaya, tetapi ramai yang sama ada enggan berkhidmat atau memilih untuk menjauhkan diri. Hanya 68 (semua ahli Parlimen yang teguh) menghadiri perbicaraan Charles atas tuduhan pengkhianatan besar dan "jenayah tinggi lain" yang bermula pada 20 Januari 1649 di Westminster Hall. John Bradshaw bertindak sebagai Presiden Mahkamah, dan pendakwaan diketuai oleh Peguam Negara John Cook.

Charles dituduh mengkhianati England dengan menggunakan kuasanya untuk mengejar kepentingan peribadinya dan bukannya kebaikan negara. Tuduhan itu menyatakan bahawa beliau merancang "reka bentuk jahat untuk mendirikan dan mengekalkan dalam dirinya kuasa yang tidak terhad dan zalim untuk memerintah mengikut kehendaknya, dan untuk menggulingkan hak dan kebebasan rakyat". Dalam melaksanakan ini, beliau telah "mengkhianat dan berniat jahat melancarkan perang terhadap Parlimen sekarang, dan rakyat yang diwakili di dalamnya", dan bahawa "reka bentuk jahat, perang, dan amalan jahat beliau, Charles Stuart yang disebutkan, telah, dan sedang dijalankan untuk memajukan dan menegakkan kepentingan peribadi kehendak, kuasa, dan prerogatif yang kononnya kepada dirinya dan keluarganya, menentang kepentingan awam, hak umum, kebebasan, keadilan, dan keamanan rakyat negara ini." Meramalkan konsep moden tanggungjawab komando, dakwaan itu menganggap beliau "bersalah atas semua pengkhianatan, pembunuhan, rompakan, pembakaran, rampasan, kemusnahan, kerosakan dan kejahatan kepada negara ini, yang dilakukan dan dilakukan dalam perang tersebut, atau disebabkan olehnya." Dianggarkan 300,000 orang, atau 6% daripada populasi, meninggal dunia semasa perang.

Sepanjang tiga hari pertama perbicaraan, setiap kali Charles diminta untuk mengaku, beliau enggan, menyatakan bantahannya dengan kata-kata: "Saya ingin tahu dengan kuasa apa saya dipanggil ke sini, dengan kuasa sah apa...?" Beliau mendakwa bahawa tiada mahkamah mempunyai bidang kuasa ke atas seorang raja, bahawa kuasanya sendiri untuk memerintah telah diberikan kepadanya oleh Tuhan dan oleh undang-undang tradisional England, dan bahawa kuasa yang dipegang oleh mereka yang membicarakannya hanyalah kekuatan senjata. Charles menegaskan bahawa perbicaraan itu adalah haram, menjelaskan bahawa, "tiada kuasa duniawi boleh dengan adil memanggil saya (yang merupakan Raja anda) untuk dipersoalkan sebagai pesalah ... prosiding hari ini tidak boleh dijamin oleh undang-undang Tuhan; kerana, sebaliknya, kuasa kepatuhan kepada Raja-raja jelas dijamin, dan diperintahkan dengan ketat dalam kedua-dua Perjanjian Lama dan Baru ... untuk undang-undang tanah ini, saya tidak kurang yakin, bahawa tiada peguam yang berpengetahuan akan mengesahkan bahawa pendakwaan boleh dikenakan terhadap Raja, mereka semua berjalan atas namanya: dan salah satu maksim mereka adalah, bahawa Raja tidak boleh melakukan kesalahan ... Dewan Atas dikecualikan sepenuhnya; dan bagi Dewan Rakyat, ia terlalu diketahui bahawa sebahagian besar daripada mereka ditahan atau dihalang daripada bersidang ... senjata yang saya ambil hanyalah untuk mempertahankan undang-undang asas kerajaan ini daripada mereka yang menganggap kuasa saya telah sepenuhnya mengubah kerajaan purba." Mahkamah, sebaliknya, mencabar doktrin kekebalan kedaulatan dan mencadangkan bahawa "Raja England bukanlah seorang individu, tetapi jawatan yang setiap pemegangnya diamanahkan dengan kuasa terhad untuk memerintah 'oleh dan mengikut undang-undang negara dan tidak sebaliknya'."

Pada akhir hari ketiga, Charles dikeluarkan dari mahkamah, yang kemudian mendengar lebih daripada 30 saksi menentangnya tanpa kehadirannya selama dua hari berikutnya, dan pada 26 Januari mengutuknya hingga mati. Keesokan harinya, Raja dibawa ke sesi awam suruhanjaya, diisytiharkan bersalah, dan dijatuhi hukuman. Penghakiman berbunyi, "Untuk semua pengkhianatan dan jenayah ini, mahkamah ini memutuskan bahawa beliau, Charles Stuart yang disebutkan, sebagai seorang tiran, pengkhianat, pembunuh, dan musuh awam kepada rakyat yang baik di negara ini, akan dihukum mati dengan memisahkan kepalanya dari badannya." Lima puluh sembilan daripada pesuruhjaya menandatangani waran kematian Charles. Oliver Cromwell adalah yang ketiga menandatangani.

6.3. Hukuman Mati dan Pengendalian Jenazah

Hukuman mati Charles dijadualkan pada hari Selasa, 30 Januari 1649. Dua daripada anak-anaknya kekal di England di bawah kawalan ahli Parlimen: Elizabeth dan Henry Stuart, Duke of Gloucester. Mereka dibenarkan melawatnya pada 29 Januari, dan beliau mengucapkan selamat tinggal kepada mereka dengan air mata. Keesokan paginya, beliau meminta dua helai baju untuk mengelakkan cuaca sejuk menyebabkan gegaran yang ketara yang mungkin disalah anggap oleh orang ramai sebagai ketakutan: "musim ini begitu teruk sehingga mungkin menyebabkan saya menggeletar, yang mungkin disangka oleh beberapa pemerhati berpunca daripada ketakutan. Saya tidak mahu tuduhan sedemikian."

Beliau berjalan di bawah pengawal dari Istana St James, tempat beliau dikurung, ke Istana Whitehall, di mana sebuah pentas hukuman telah didirikan di hadapan Banqueting House, Whitehall. Charles dipisahkan daripada penonton oleh barisan tentera yang besar, dan ucapan terakhirnya hanya sampai kepada mereka yang bersamanya di pentas hukuman. Beliau menyalahkan nasibnya atas kegagalannya untuk menghalang pelaksanaan hukuman mati hamba setianya Strafford: "Hukuman tidak adil yang saya biarkan berlaku, kini dihukum dengan hukuman tidak adil ke atas saya." Beliau mengisytiharkan bahawa beliau menginginkan kebebasan rakyat sama seperti orang lain, "tetapi saya mesti memberitahu anda bahawa kebebasan mereka terdiri daripada mempunyai kerajaan... Ia bukan mereka mempunyai bahagian dalam kerajaan; itu bukan urusan mereka. Seorang rakyat dan seorang raja adalah dua perkara yang sangat berbeza." Beliau menyambung, "Saya akan pergi dari Mahkota yang boleh rosak kepada Mahkota yang tidak boleh rosak, di mana tiada gangguan boleh berlaku."

Kira-kira jam 2:00 petang, Charles meletakkan kepalanya di atas blok selepas mengucapkan doa dan memberi isyarat kepada pelaksana hukuman apabila beliau sudah bersedia dengan menghulurkan tangannya; beliau kemudian dipancung dengan satu pukulan bersih. Menurut pemerhati Philip Henry, satu rintihan "yang saya tidak pernah dengar sebelum ini dan saya harap saya tidak akan dengar lagi" bangkit dari orang ramai yang berkumpul, sebahagian daripada mereka kemudian mencelupkan sapu tangan mereka ke dalam darah Raja sebagai cenderamata.

Pelaksana hukuman bertopeng dan menyamar, dan terdapat perdebatan mengenai identitinya. Pesuruhjaya mendekati Richard Brandon, pelaksana hukuman gantung biasa London, tetapi beliau menolak, sekurang-kurangnya pada mulanya, walaupun ditawarkan 200 GBP-jumlah yang agak besar pada masa itu. Mungkin beliau mengalah dan menerima tugasan itu selepas diancam dengan kematian, tetapi yang lain telah dinamakan sebagai calon yang berpotensi, termasuk George Joyce, William Hulet dan Hugh Peters. Pukulan bersih, yang disahkan oleh pemeriksaan mayat Raja di Windsor pada 1813, menunjukkan bahawa hukuman itu dilakukan oleh seorang pelaksana hukuman yang berpengalaman.

Adalah amalan biasa bagi kepala pengkhianat yang dipenggal untuk diangkat dan dipamerkan kepada orang ramai dengan kata-kata "Lihatlah kepala pengkhianat!" Kepala Charles dipamerkan, tetapi kata-kata itu tidak digunakan, mungkin kerana pelaksana hukuman tidak mahu suaranya dikenali. Pada hari selepas hukuman mati, kepala Raja dijahit semula ke badannya, yang kemudian dibalsem dan diletakkan di dalam keranda plumbum.

Suruhanjaya enggan membenarkan pengebumian Charles di Westminster Abbey, jadi mayatnya dibawa ke Windsor pada malam 7 Februari. Beliau dikebumikan secara peribadi pada 9 Februari 1649 di kubah Henry VIII di koir gereja, di samping keranda Henry VIII dan isteri ketiga Henry, Jane Seymour, di St George's Chapel, Windsor Castle. Anak Raja, Charles II, kemudian merancang untuk membina makam diraja yang mewah di Hyde Park, London, tetapi ia tidak pernah dibina.

7.1. Kemartiran dan Propaganda Royalist

Sepuluh hari selepas hukuman mati Charles, pada hari pengebumiannya, sebuah memoir yang kononnya ditulis oleh beliau muncul untuk dijual. Buku ini, Eikon Basilike (Bahasa Yunani untuk "Potret Diraja"), mengandungi apologia untuk dasar diraja, dan terbukti menjadi propaganda Royalis yang berkesan. John Milton menulis balasan Parlimen, Eikonoklastes ("The Iconoclast"), tetapi tindak balas itu tidak banyak membuahkan hasil berbanding pathos buku Royalis. Penganut Anglikan dan Royalis membentuk imej kemartiran, dan dalam Konvokasi Canterbury dan York pada 1660 Raja Charles sang Martir telah ditambahkan ke dalam kalendar liturgi Gereja England. Penganut Anglikan Gereja Tinggi mengadakan upacara khas pada ulang tahun kematiannya. Gereja-gereja, seperti di Falmouth dan Tunbridge Wells, dan persatuan kebaktian Anglikan seperti Society of King Charles the Martyr, diasaskan untuk menghormatinya.

7.2. Koleksi Seni dan Penaungan

Sebahagiannya diilhamkan oleh lawatannya ke istana Sepanyol pada 1623, Charles menjadi pengumpul seni yang bersemangat dan berpengetahuan, mengumpul salah satu koleksi seni terbaik yang pernah ada. Di Sepanyol, beliau duduk untuk lakaran oleh Velázquez, dan memperoleh karya oleh Titian dan Correggio, antara lain. Di England, komisennya termasuk siling Banqueting House, Whitehall, oleh Peter Paul Rubens dan lukisan oleh artis lain dari Negara Rendah seperti Gerard van Honthorst, Daniel Mytens, dan Anthony van Dyck. Rakan rapatnya, termasuk Duke of Buckingham dan Thomas Howard, Earl of Arundel Ke-21, berkongsi minatnya dan telah digelar Whitehall Group. Pada 1627 dan 1628, Charles membeli seluruh koleksi Duke of Mantua, yang termasuk karya oleh Titian, Correggio, Raphael, Caravaggio, Andrea del Sarto dan Andrea Mantegna. Koleksinya berkembang lebih jauh untuk merangkumi Gian Lorenzo Bernini, Pieter Bruegel the Elder, Leonardo da Vinci, Hans Holbein the Younger, Wenceslaus Hollar, Tintoretto dan Veronese, dan potret diri oleh kedua-dua Albrecht Dürer dan Rembrandt. Menjelang kematian Charles, dianggarkan terdapat 1,760 lukisan, kebanyakannya dijual dan disebarkan oleh Parlimen.

7.3. Penilaian Sejarah dan Kritikan

Menurut John Philipps Kenyon, "Charles Stuart ialah seorang lelaki yang penuh percanggahan dan kontroversi". Dihormati oleh Tory Tinggi yang menganggapnya sebagai martir suci, beliau dikutuk oleh ahli sejarah Whig, seperti Samuel Rawson Gardiner, yang menganggapnya sebagai penipu dan delusi. Dalam dekad kebelakangan ini, kebanyakan ahli sejarah telah mengkritiknya, pengecualian utama ialah Kevin Sharpe, yang menawarkan pandangan yang lebih bersimpati yang belum diterima secara meluas. Sharpe berhujah bahawa Raja adalah seorang lelaki yang dinamik dan berhati nurani, tetapi Barry Coward menganggap Charles "raja England yang paling tidak cekap sejak Henry VI", pandangan yang dikongsi oleh Ronald Hutton, yang memanggilnya "raja teruk yang kita ada sejak Zaman Pertengahan".

Uskup Agung William Laud, yang dipancung oleh Parlimen semasa perang, memanggil Charles "seorang putera yang lembut dan anggun yang tidak tahu bagaimana untuk menjadi, atau bagaimana untuk dijadikan, hebat." Charles lebih waras dan halus daripada bapanya, tetapi beliau tidak fleksibel. Beliau sengaja meneruskan dasar-dasar yang tidak popular yang membawa kehancuran kepada dirinya sendiri. Kedua-dua Charles dan James adalah penyokong hak ilahi raja, tetapi sementara cita-cita James mengenai prerogatif mutlak diredakan oleh kompromi dan konsensus dengan rakyatnya, Charles percaya beliau tidak perlu berkompromi atau bahkan menjelaskan tindakannya. Beliau berpendapat beliau hanya bertanggungjawab kepada Tuhan. "Putera-putera tidak terikat untuk memberi akaun tentang tindakan mereka," tulisnya, "melainkan kepada Tuhan sahaja".

7.4. Impak: Monarki dan Parlimen

Dengan monarki digulingkan, England menjadi republik atau "Komanwel". Dewan Pertuanan telah dimansuhkan oleh Dewan Rakyat Rump, dan sebuah Majlis Negara mengambil alih kuasa eksekutif. Semua penentangan ketenteraan yang signifikan di Britain dan Ireland telah dipadamkan oleh pasukan Oliver Cromwell dalam Perang Inggeris-Scotland dan penaklukan Cromwell ke atas Ireland. Cromwell secara paksa membubarkan Parlimen Rump pada 1653, dengan itu menubuhkan Protektorat dengan dirinya sebagai Lord Protector. Selepas kematiannya pada 1658, beliau digantikan secara ringkas oleh anaknya yang tidak cekap, Richard. Parlimen telah dikembalikan, dan monarki dipulihkan kepada anak sulung Charles I, Charles II, pada 1660.

Pencerobohan Charles yang belum pernah berlaku sebelum ini pada 1642 ke dalam dewan Dewan Rakyat, pelanggaran serius kebebasan Parlimen, dan percubaan beliau yang tidak berjaya untuk menangkap lima ahli Parlimen diperingati setiap tahun pada Pembukaan Parlimen Negara. Pemerintahan dan hukuman mati Charles I mempunyai kesan jangka panjang yang mendalam terhadap hubungan antara monarki Inggeris dan Parlimen. Ia menandakan peralihan kritikal daripada konsep hak ilahi raja kepada kedaulatan parlimen, di mana kuasa Parlimen semakin diiktiraf sebagai lebih tinggi daripada kuasa raja. Peristiwa ini menekankan bahaya pemerintahan mutlak dan kepentingan batasan perlembagaan terhadap kuasa pemerintah, meletakkan asas bagi prinsip-prinsip demokrasi moden dan hak asasi manusia yang berkembang di Britain.

8.1. Perkahwinan dan Keluarga (Anak-anak)

Charles I berkahwin dengan Henrietta Maria dari Perancis pada 1625. Walaupun permulaan perkahwinan mereka agak tegang disebabkan perbezaan agama dan budaya, hubungan mereka bertambah baik selepas kematian Duke of Buckingham, dan mereka menjadi pasangan yang rapat dan penyayang. Mereka mempunyai sembilan orang anak, lima daripadanya mencapai usia dewasa. Dua daripada anak lelaki mereka kemudiannya menjadi raja England. Dua lagi anak mereka meninggal dunia semasa atau sejurus selepas kelahiran.

9.1. Gelaran dan Gaya

Berikut adalah gelaran yang dipegang oleh Charles I sepanjang hayatnya:

• 23 Disember 1600 - 27 Mac 1625: Duke of Albany, Marquess of Ormonde, Earl of Ross dan Lord Ardmannoch
• 6 Januari 1605 - 27 Mac 1625: Duke of York
• 6 November 1612 - 27 Mac 1625: Duke of Cornwall dan Rothesay
• 4 November 1616 - 27 Mac 1625: Putera Wales dan Earl of Chester
• 27 Mac 1625 - 30 Januari 1649: Baginda Raja

Gaya rasmi Charles I sebagai raja di England ialah "Charles, dengan Rahmat Tuhan, Raja England, Scotland, Perancis dan Ireland, Pembela Iman, dll." Gelaran "dari Perancis" hanyalah nominal, dan digunakan oleh setiap raja Inggeris dari Edward III hingga George III, tanpa mengira jumlah wilayah Perancis yang sebenarnya dikuasai. Penulis waran kematiannya memanggilnya "Charles Stuart, Raja England".

9.2. Penghormatan

Charles I menerima penghormatan berikut:

• KB: Knight of the Bath, 6 Januari 1605
• KG: Knight of the Garter, 24 April 1611

9.3. Jata

Sebagai Duke of York, Charles menggunakan jata diraja kerajaan yang dibezakan oleh label Argent tiga mata, setiap satunya mempunyai tiga torteaux Gules. Sebagai Putera Wales, beliau menggunakan jata diraja yang dibezakan oleh label kosong Argent tiga mata. Sebagai raja, Charles menggunakan jata diraja tanpa perbezaan: Quarterly, I dan IV Grandquarterly, Azure tiga fleur-de-lis Or (untuk Perancis) dan Gules tiga singa passant guardant dalam pale Or (untuk England); II Or seekor singa rampant dalam tressure flory-counter-flory Gules (untuk Scotland); III Azure sebuah harpa Or bertali Argent (untuk Ireland). Di Scotland, jata Scotland diletakkan di suku pertama dan keempat dengan jata Inggeris dan Perancis di suku kedua.