David Ben-Gurion

1.1. Zaman Kanak-kanak dan Pendidikan

David Ben-Gurion dilahirkan sebagai David Grün pada 16 Oktober 1886, di Płońsk, sebuah bandar di Kongres Poland yang pada masa itu merupakan sebahagian daripada Empayar Rusia. Bapanya, Avigdor Grün, adalah seorang penasihat undang-undang dan salah seorang pengasas kumpulan Zionis bernama Beni Zion (Anak-anak Zion) pada tahun 1896. Kumpulan ini berkembang kepada 200 ahli pada tahun 1900. Ibu Ben-Gurion, Scheindel (Broitman), meninggal dunia pada tahun 1897 akibat sepsis setelah keguguran, kehamilan yang ke-11 baginya. Dua tahun kemudian, bapanya berkahwin semula. Pada tahun 2003, sijil kelahiran Ben-Gurion yang ditemui di Poland mendedahkan bahawa beliau mempunyai seorang saudara kembar yang meninggal dunia tidak lama selepas lahir.

Ben-Gurion mengikuti lima buah heder (sekolah tradisional Yahudi) antara usia lima hingga 13 tahun, di samping kelas bahasa Rusia wajib. Dua daripada heder ini adalah moden dan mengajar dalam bahasa Ibrani berbanding bahasa Yiddish. Pendidikan formalnya berakhir selepas bar mitzvah kerana bapanya tidak mampu membiayai pengajian beliau di beth midrash Płońsk. Pada usia 14 tahun, beliau dan dua rakannya menubuhkan kelab belia bernama Ezra, yang bertujuan mempromosikan pengajian bahasa Ibrani dan penghijrahan ke Tanah Suci. Kumpulan ini menganjurkan kelas bahasa Ibrani untuk belia tempatan dan pada tahun 1903, mereka mengumpul dana untuk mangsa pogrom Kishinev. Sesetengah sumber mendakwa Ezra mempunyai 150 ahli dalam setahun, manakala sumber lain menyatakan ahlinya tidak melebihi "beberapa dozen".

1.2. Aktiviti Politik Awal

Pada tahun 1904, Ben-Gurion berpindah ke Warsaw dengan harapan untuk mendaftar di Sekolah Mekanikal-Teknikal Warsaw. Walau bagaimanapun, kelayakannya tidak mencukupi untuk kemasukan, menyebabkan beliau terpaksa bekerja sebagai guru bahasa Ibrani di sebuah heder di Warsaw. Semasa di Warsaw, beliau melibatkan diri dalam politik Zionis dan pada Oktober 1905, menyertai Parti Pekerja Yahudi Sosialis-Demokratik bawah tanah, Poale Zion. Dua bulan kemudian, beliau menjadi wakil dari Płońsk di persidangan tempatan.

Revolusi Rusia 1905 meletus semasa beliau di Warsaw, dan beliau ditahan dua kali, kali kedua selama dua minggu, dan hanya dibebaskan dengan bantuan bapanya. Pada Disember 1905, beliau kembali ke Płońsk sebagai aktivis sepenuh masa Poale Zion, berusaha menentang Bund anti-Zionis yang cuba menubuhkan pangkalan. Beliau juga menganjurkan mogok mengenai keadaan kerja di kalangan pekerja pakaian. Beliau dikenali menggunakan taktik mengugut, seperti memeras wang daripada Yahudi kaya menggunakan senjata api untuk mengumpul dana bagi pekerja Yahudi.

Dalam memoirnya, Ben-Gurion menyatakan bahawa anti-Semitisme tidak banyak mempengaruhi dedikasinya kepada Zionisme di Płońsk, sebuah bandar yang aman dengan tiga komuniti utama: Rusia, Yahudi, dan Poland. Bilangan Yahudi dan Poland hampir sama, kira-kira lima ribu setiap satu. Beliau menegaskan bahawa Płońsk menghantar peratusan Yahudi tertinggi ke Eretz Israel berbanding bandar lain yang setanding di Poland, bukan kerana melarikan diri, tetapi untuk tujuan positif membina semula tanah air.

2.1. Penghijrahan ke Palestin

Pada musim luruh tahun 1906, David Ben-Gurion meninggalkan Poland menuju Palestin. Perjalanannya dibiayai oleh bapanya. Beliau mengembara bersama kekasihnya, Rachel Nelkin, dan ibunya, serta rakannya dari Ezra, Shlomo Zemach.

2.2. Pengalaman Awal di Palestin

Sejurus tiba di Jaffa pada 7 September 1906, Ben-Gurion bersama sekumpulan 14 orang berjalan kaki ke Petah Tikva. Petah Tikva adalah penempatan pertanian Yahudi terbesar ketika itu, dengan 80 isi rumah dan hampir 1,500 penduduk, termasuk sekitar 200 perintis Aliyah Kedua seperti Ben-Gurion. Beliau bekerja sebagai buruh harian, menanti setiap pagi untuk dipilih oleh seorang penyelia. Pekerja Yahudi menghadapi kesukaran bersaing dengan penduduk kampung tempatan yang lebih mahir dan bersedia bekerja dengan upah yang lebih rendah. Ben-Gurion terkejut melihat bilangan orang Arab yang bekerja. Pada November, beliau dijangkiti malaria, dan doktor menasihatinya untuk kembali ke Eropah. Apabila beliau meninggalkan Petah Tikva pada musim panas 1907, beliau hanya bekerja purata 10 hari sebulan, seringkali tidak mempunyai wang untuk makanan. Surat-surat panjang yang ditulisnya dalam bahasa Ibrani kepada bapa dan rakan-rakannya jarang mendedahkan kesukaran hidup di sana.

Setibanya di Jaffa, Ben-Gurion telah disedari oleh Israel Shochat, yang tiba dua tahun sebelumnya dan menubuhkan kumpulan sekitar 25 pengikut Poale Zion. Sebulan selepas tiba di Petah Tikva, Shochat menjemput Ben-Gurion untuk menghadiri persidangan penubuhan Parti Pekerja Sosial Demokratik Yahudi di Tanah Israel, yang diadakan di Jaffa dari 4 hingga 6 Oktober 1906. Kira-kira 60 orang menghadiri persidangan itu. Shochat mengatur pemilihan supaya Ben-Gurion dilantik ke dalam Jawatankuasa Pusat lima ahli dan Jawatankuasa Manifesto 10 ahli. Beliau juga mengatur agar Ben-Gurion dipilih sebagai pengerusi sesi, yang dikendalikan dalam bahasa Ibrani, melarang terjemahan ucapannya ke dalam bahasa Rusia atau Yiddish. Persidangan itu berpecah: puak besar-Rostovian-ingin mewujudkan satu proletariat Arab-Yahudi, yang ditentang oleh Shochat dan Ben-Gurion.

Jawatankuasa Manifesto ditugaskan memutuskan objektif parti baharu. Mereka menghasilkan "Program Ramleh", yang diluluskan oleh persidangan kedua yang lebih kecil dengan 15 ahli, diadakan di Jaffa pada Januari 1907. Program itu menyatakan "parti bercita-cita untuk kemerdekaan politik Rakyat Yahudi di negara ini." Semua aktiviti akan dijalankan dalam bahasa Ibrani; ekonomi Yahudi dan Arab harus dipisahkan; dan kesatuan sekerja Yahudi akan ditubuhkan. Ben-Gurion kemudiannya menubuhkan Perikatan Kesatuan Sekerja Profesional Jaffa dengan 75 ahli.

Pada April 1907, kedatangan Yitzhak Ben-Zvi menghidupkan semula Poale Zion tempatan. Lapan puluh pengikut menghadiri persidangan pada Mei, di mana Ben-Zvi dilantik ke dalam Jawatankuasa Pusat dua ahli, dan semua dasar Ben-Gurion dibalikkan: Yiddish, bukan bahasa Ibrani, akan digunakan; masa depan terletak pada proletariat Yahudi dan Arab yang bersatu. Pada Oktober 1907, atas cadangan Shlomo Zemach, Ben-Gurion berpindah ke Sejera, sebuah ladang latihan pertanian di Galilee timur laut. Beliau bekerja di ladang itu dan kemudian sebagai buruh untuk salah satu keluarga moshav. Pada musim luruh 1908, Ben-Gurion kembali ke Płońsk untuk dikerah masuk tentera Rusia, tetapi segera melarikan diri dan kembali ke Sejera dengan dokumen palsu.

2.3. Penamaan Ben-Gurion

Pada musim bunga 1910, Ben-Gurion dijemput oleh Ben-Zvi untuk menyertai kakitangan penerbitan berkala bahasa Ibrani baharu Poale Zion, Ha'ahdut (Perpaduan), yang ditubuhkan di Jerusalem. Beliau menyumbang 15 artikel sepanjang tahun pertama, menggunakan pelbagai nama pena, sebelum akhirnya memilih "Ben-Gurion". Penggunaan nama Ibrani adalah perkara biasa di kalangan mereka yang tinggal semasa Aliyah Kedua. Beliau memilih Ben-Gurion sempena nama sejarawan Yahudi kuno, Joseph ben Gurion.

3.1. Pengajian di Istanbul

Pada musim bunga 1911, dengan Aliyah Kedua di ambang keruntuhan, kepimpinan Poale Zion memutuskan bahawa masa depan terletak pada "Ottomanisasi". Ben-Zvi, Manya Shochat, dan Israel Shochat mengumumkan niat mereka untuk berpindah ke Istanbul. Ben-Zvi dan Shochat merancang untuk belajar undang-undang, dan Ben-Gurion juga dijangka menyertai mereka tetapi perlu mempelajari bahasa Turki terlebih dahulu. Beliau menghabiskan lapan bulan di Salonika, komuniti Yahudi paling maju di rantau itu ketika itu. Semasa belajar, beliau terpaksa menyembunyikan identitinya sebagai Ashkenazi kerana prasangka Sephardic tempatan. Ben-Zvi memperoleh sijil sekolah menengah palsu agar Ben-Gurion dapat menyertainya di Dar al-Funun. Ben-Gurion bergantung sepenuhnya kepada pembiayaan daripada bapanya, sementara Ben-Zvi bekerja sebagai guru. Ben-Gurion juga menghadapi masalah kesihatan dan menghabiskan beberapa waktu di hospital.

3.2. Pengalaman di Amerika Syarikat

Ben-Gurion berada di laut, dalam perjalanan pulang dari Istanbul, apabila Perang Dunia Pertama meletus. Beliau tidak termasuk di kalangan ribuan warga asing yang diusir pada Disember 1914. Berpusat di Jerusalem, beliau dan Ben-Zvi merekrut empat puluh Yahudi ke dalam militia Yahudi untuk membantu Tentera Uthmaniyyah. Walaupun pengisytiharannya pro-Uthmaniyyah, beliau diusir ke Mesir pada Mac 1915. Dari sana, beliau menuju ke Amerika Syarikat, tiba pada Mei.

Selama empat bulan berikutnya, Ben-Gurion dan Ben-Zvi memulakan jelajah ceramah yang dirancang untuk melawat kumpulan Poale Zion di 35 bandar dalam usaha mengumpul tentera perintis, Hechalutz, seramai 10,000 orang untuk berperang di pihak Uthmaniyyah. Jelajah itu mengecewakan; penonton sedikit, dan Poale Zion mempunyai kurang daripada 3,000 ahli, kebanyakannya di kawasan New York. Ben-Gurion dimasukkan ke hospital kerana difteria selama dua minggu dan hanya bercakap lima kali, serta kurang mendapat sambutan. Ben-Zvi bercakap kepada 14 kumpulan dan sebuah acara di Bandar Raya New York, berjaya merekrut 44 sukarelawan untuk Hechalutz; Ben-Gurion merekrut 19. Ben-Gurion memulakan jelajah kedua pada Disember, bercakap di 19 mesyuarat, kebanyakannya di bandar kecil dengan acara yang lebih besar di Minneapolis dan Galveston.

Disebabkan kurangnya kesedaran tentang aktiviti Poale Zion di Palestin, diputuskan untuk menerbitkan semula Yizkor dalam bahasa Yiddish. Edisi asal bahasa Ibrani diterbitkan di Jaffa pada tahun 1911; ia terdiri daripada eulogi kepada martir Zionis dan termasuk catatan oleh Ben-Gurion mengenai pengalaman Petah Tikva dan Sejeranya. Edisi pertama muncul pada Februari 1916 dan segera berjaya; kesemua 3,500 salinan terjual. Edisi kedua sebanyak 16,000 salinan diterbitkan pada Ogos. Susulan itu dirancang sebagai antologi karya daripada pemimpin Poale Zion; sebenarnya Ben-Gurion mengambil alih sebagai editor, menulis pengenalan dan dua pertiga teks. Beliau menggantung semua aktiviti Poale Zionnya dan menghabiskan sebahagian besar 18 bulan berikutnya di Perpustakaan Awam New York. Eretz Israel - Past and Present diterbitkan pada April 1918. Ia berharga 2 USD dan setebal 500 halaman, lebih dua kali ganda panjang Yizkor. Ia segera berjaya, menjual 7,000 salinan dalam 4 bulan; edisi kedua dan ketiga dicetak. Jumlah jualan sebanyak 25,000 salinan menghasilkan keuntungan 20.00 K USD untuk Poale Zion, menjadikan Ben-Gurion pemimpin Poale Zion paling menonjol di Amerika.

Pada Mei 1918, Ben-Gurion menyertai Legion Yahudi yang baru dibentuk di Tentera British dan dilatih di Fort Edward di Windsor, Nova Scotia. Beliau menjadi sukarelawan untuk Batalion ke-38, Royal Fusiliers. Unitnya bertempur menentang Uthmaniyyah sebagai sebahagian daripada Pasukan Chaytor semasa Kempen Palestin, walaupun beliau kekal di hospital Kaherah kerana disenteri. Pada tahun 1918, selepas tempoh menjaga tawanan perang di padang pasir Mesir, batalionnya dipindahkan ke Sarafand. Pada 13 Disember 1918, beliau diturunkan pangkat daripada koperal kepada prebet, didenda gaji tiga hari dan dipindahkan ke kompeni terendah dalam batalion. Beliau tidak hadir tanpa cuti selama lima hari melawat rakan-rakan di Jaffa. Beliau dibebaskan daripada tugas ketenteraan pada awal tahun 1919.

4.1. Penubuhan Parti Politik

Selepas kematian ahli teori Ber Borochov, puak sayap kiri dan tengah Poale Zion berpecah pada Februari 1919. David Ben-Gurion dan rakannya Berl Katznelson memimpin puak tengah gerakan Buruh Zionis. Poale Zion yang lebih sederhana membentuk Ahdut HaAvoda dengan Ben-Gurion sebagai pemimpin pada Mac 1919. Pada tahun 1930, Hapoel Hatzair (ditubuhkan oleh A. D. Gordon pada tahun 1905) dan Ahdut HaAvoda bergabung tenaga untuk menubuhkan Mapai, sebuah parti buruh Zionis yang lebih sederhana (walaupun masih berhaluan kiri, tetapi tidak sehaluan kiri seperti puak lain) di bawah kepimpinan Ben-Gurion. Pada tahun 1940-an, sayap kiri Mapai berpecah untuk membentuk Mapam. Buruh Zionisme menjadi aliran dominan dalam Pertubuhan Zionis Dunia, dan pada tahun 1935, Ben-Gurion menjadi pengerusi jawatankuasa eksekutif Agensi Yahudi, peranan yang dipegangnya sehingga penubuhan negara Israel pada tahun 1948.

4.2. Peranan dalam Histadrut dan Agensi Yahudi

Pada tahun 1920, Ben-Gurion membantu dalam pembentukan Histadrut, Persekutuan Buruh Zionis di Palestin, dan berkhidmat sebagai setiausaha agungnya dari tahun 1921 hingga 1935. Pada Kongres ke-3 Ahdut HaAvoda, yang diadakan pada tahun 1924 di Ein Harod, Shlomo Kaplansky, seorang pemimpin veteran dari Poale Zion, mencadangkan agar parti itu menyokong rancangan pihak berkuasa Mandatori British untuk menubuhkan majlis perundangan yang dipilih di Palestin. Beliau berhujah bahawa Parlimen, walaupun dengan majoriti Arab, adalah jalan ke hadapan. Ben-Gurion, yang sudah muncul sebagai pemimpin Yishuv, berjaya menolak idea Kaplansky.

4.3. Dasar di bawah Mandat British

Semasa Pemberontakan Arab di Palestin 1936-1939, Ben-Gurion memulakan dasar pengekangan ("Havlagah") di mana Haganah dan kumpulan Yahudi lain tidak membalas serangan Arab terhadap orang awam Yahudi, sebaliknya menumpukan hanya pada pertahanan diri. Pada tahun 1937, Suruhanjaya Peel mencadangkan pembahagian Palestin kepada kawasan Yahudi dan Arab, dan Ben-Gurion menyokong dasar ini. Hal ini menyebabkan konflik dengan Ze'ev Jabotinsky yang menentang pembahagian, dan akibatnya penyokong Jabotinsky berpecah dengan Haganah dan meninggalkan dasar Havlagah. Rumah tempat beliau tinggal dari tahun 1931 dan sebahagian daripada setiap tahun selepas 1953, kini menjadi muzium rumah bersejarah di Tel Aviv, dikenali sebagai "Rumah Ben-Gurion".

Pada tahun 1946, Ben-Gurion dan pengerusi Politburo Vietnam Utara, Ho Chi Minh, menjalin persahabatan erat ketika mereka menginap di hotel yang sama di Paris. Ho Chi Minh menawarkan Ben-Gurion sebuah rumah Yahudi dalam buangan di Vietnam. Ben-Gurion menolak, memberitahu Ho Chi Minh: "Saya yakin kita akan dapat menubuhkan Kerajaan Yahudi di Palestin."

4.4. Pandangan mengenai Hubungan dengan Orang Arab

Ben-Gurion menerbitkan dua jilid yang menjelaskan pandangannya mengenai hubungan antara Zionis dan dunia Arab: We and Our Neighbors, diterbitkan pada tahun 1931, dan My Talks with Arab Leaders, diterbitkan pada tahun 1967. Ben-Gurion percaya pada hak-hak yang sama bagi orang Arab yang kekal dan akan menjadi warga Israel. Beliau pernah berkata, "Kita mesti mula bekerja di Jaffa. Jaffa mesti menggaji pekerja Arab. Dan ada persoalan gaji mereka. Saya percaya mereka harus menerima gaji yang sama dengan pekerja Yahudi. Seorang Arab juga berhak untuk dilantik sebagai presiden negara, sekiranya beliau dipilih oleh semua."

Ben-Gurion mengakui ikatan kuat Arab Palestin terhadap tanah tersebut. Dalam ucapannya kepada Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu pada 2 Oktober 1947, beliau meragui kemungkinan kedamaian:
"Ini adalah tanah air kita; kita tidak kembali kepadanya sebagai burung berhijrah. Tetapi ia terletak di kawasan yang dikelilingi oleh orang berbahasa Arab, kebanyakannya pengikut Islam. Kini, lebih daripada sebelumnya, kita mesti melakukan lebih daripada berdamai dengan mereka; kita mesti mencapai kerjasama dan perikatan atas dasar kesaksamaan. Ingat apa yang dikatakan oleh delegasi Arab dari Palestin dan negara-negara jiran di Perhimpunan Agung dan tempat-tempat lain: perbincangan tentang persahabatan Arab-Yahudi kedengaran fantastik, kerana orang Arab tidak menginginkannya, mereka tidak akan duduk semeja dengan kita, mereka ingin melayan kita seperti mereka melayan orang Yahudi di Bagdad, Kaherah, dan Damsyik."

Nahum Goldmann mengkritik Ben-Gurion atas apa yang dianggapnya sebagai pendekatan konfrontasi terhadap dunia Arab. Goldmann menulis, "Ben-Gurion adalah individu yang paling bertanggungjawab terhadap dasar anti-Arab, kerana beliaulah yang membentuk pemikiran generasi Israel." Simha Flapan memetik Ben-Gurion yang menyatakan pada tahun 1938: "Saya percaya pada kekuatan kita, pada kekuatan kita yang akan berkembang, dan jika ia akan berkembang, persetujuan akan datang..." Goldmann melaporkan bahawa Ben-Gurion secara peribadi memberitahunya pada tahun 1956:
"Mengapa orang Arab harus berdamai? Jika saya seorang pemimpin Arab, saya tidak akan pernah berunding dengan Israel. Itu semula jadi: kita telah mengambil negara mereka. Pasti, Tuhan menjanjikannya kepada kita, tetapi apa gunanya bagi mereka? Tuhan kita bukan Tuhan mereka. Kita datang dari Israel, itu benar, tetapi dua ribu tahun yang lalu, dan apa gunanya bagi mereka? Ada anti-Semitisme, Nazi, Hitler, Auschwitz, tetapi adakah itu kesalahan mereka? Mereka hanya melihat satu perkara: kita telah datang ke sini dan mencuri negara mereka. Mengapa mereka harus menerima itu?"

Pada tahun 1909, Ben-Gurion cuba mempelajari bahasa Arab tetapi menyerah. Beliau kemudiannya fasih berbahasa Turki. Bahasa lain yang dapat digunakannya semasa perbincangan dengan pemimpin Arab adalah bahasa Inggeris, dan pada tahap yang lebih rendah, bahasa Perancis.

4.5. Pendirian terhadap Pemerintahan British

Kertas Putih 1939 British menetapkan bahawa imigrasi Yahudi ke Palestin akan dihadkan kepada 15,000 orang setahun untuk lima tahun pertama, dan kemudiannya bergantung kepada persetujuan Arab. Sekatan juga diletakkan ke atas hak orang Yahudi untuk membeli tanah daripada orang Arab. Selepas ini, Ben-Gurion mengubah dasar beliau terhadap British, menyatakan: "Keamanan di Palestin bukanlah situasi terbaik untuk menggagalkan dasar Kertas Putih." Ben-Gurion percaya penyelesaian damai dengan orang Arab tidak mempunyai peluang dan tidak lama kemudian mula mempersiapkan Yishuv untuk perang. Menurut Teveth "melalui kempennya untuk menggerakkan Yishuv menyokong usaha perang British, beliau berusaha membina teras 'Tentera Ibrani', dan kejayaannya dalam usaha ini kemudian membawa kemenangan kepada Zionisme dalam perjuangan untuk menubuhkan negara Yahudi."

Semasa Perang Dunia Kedua, Ben-Gurion menggalakkan penduduk Yahudi di Palestin untuk menjadi sukarelawan dalam Tentera British. Beliau terkenal dengan ucapannya kepada Yahudi: "sokong British seolah-olah tiada Kertas Putih dan tentangan Kertas Putih seolah-olah tiada perang". Kira-kira 10% daripada penduduk Yahudi di Palestin menjadi sukarelawan untuk Angkatan Tentera British, termasuk ramai wanita. Pada masa yang sama, Ben-Gurion membantu imigrasi haram ribuan pelarian Yahudi Eropah ke Palestin semasa tempoh British mengenakan sekatan ketat terhadap imigrasi Yahudi.

Pada tahun 1944, Irgun dan Lehi, dua kumpulan bersenjata Yahudi berhaluan kanan, mengisytiharkan pemberontakan terhadap pemerintahan British dan mula menyerang sasaran pentadbiran dan polis British. Ben-Gurion dan pemimpin Zionis arus perdana yang lain menentang tindakan bersenjata terhadap British. Selepas Lehi membunuh Lord Moyne, Menteri Negara British di Timur Tengah, mereka memutuskan untuk menghentikannya dengan kekerasan. Walaupun Lehi yakin untuk menangguhkan operasi, Irgun menolak, dan akibatnya, Haganah mula membekalkan maklumat kepada British yang membolehkan mereka menangkap ahli Irgun, dan menculik serta sering menyeksa ahli Irgun, menyerahkan beberapa kepada British manakala yang lain ditahan di penjara rahsia Haganah. Kempen ini, yang dipanggil Saison atau "Musim Memburu", menyebabkan Irgun tidak dapat meneruskan operasi kerana mereka berjuang untuk bertahan. Pemimpin Irgun, Menachem Begin, mengarahkan pejuangnya untuk tidak membalas dendam bagi mengelakkan perang saudara. Saison menjadi semakin kontroversi dalam Yishuv, termasuk di kalangan Haganah, dan ia dibatalkan pada akhir Mac 1945.

Pada akhir Perang Dunia II, kepimpinan Zionis di Palestin menjangkakan keputusan British untuk menubuhkan negara Yahudi. Namun, menjadi jelas bahawa British tidak berniat untuk segera menubuhkan negara Yahudi dan bahawa had ke atas imigrasi Yahudi akan kekal buat masa ini. Akibatnya, dengan kelulusan Ben-Gurion, Haganah membentuk perikatan rahsia dengan Irgun dan Lehi yang dinamakan Gerakan Penentangan Yahudi pada Oktober 1945, dan menyertai serangan terhadap British. Pada Jun 1946, British melancarkan Operasi Agatha, operasi polis dan ketenteraan besar-besaran di seluruh Palestin, mencari senjata dan menangkap pemimpin Yahudi dan ahli Haganah untuk menghentikan serangan dan mencari bukti dokumentari perikatan yang disyaki British wujud antara Haganah, Irgun, dan Lehi. British berniat untuk menahan Ben-Gurion semasa operasi itu tetapi beliau sedang melawat Paris pada masa itu. British menyimpan dokumen yang dirampas dari ibu pejabat Agensi Yahudi di King David Hotel, yang digunakan sebagai ibu pejabat tentera dan pentadbiran. Ben-Gurion bersetuju dengan rancangan Irgun untuk mengebom King David Hotel bagi memusnahkan dokumen yang mengancam yang dikhuatiri Ben-Gurion akan membuktikan bahawa Haganah telah mengambil bahagian dalam pemberontakan ganas terhadap British dengan kerjasama Irgun dan Lehi dengan kelulusan beliau sendiri dan pegawai Agensi Yahudi yang lain. Walau bagaimanapun, Ben-Gurion meminta agar operasi itu ditangguhkan, tetapi Irgun menolak. Irgun menjalankan Pengeboman Hotel King David pada Julai 1946, membunuh 91 orang. Ben-Gurion secara terbuka mengutuk pengeboman itu. Selepas pengeboman, Ben-Gurion mengarahkan Gerakan Penentangan Yahudi dibubarkan. Sejak itu, Irgun dan Lehi terus menyerang British secara berkala, tetapi Haganah jarang melakukannya, dan walaupun Ben-Gurion bersama-sama pemimpin Zionis arus perdana yang lain secara terbuka mengutuk serangan Irgun dan Lehi, dalam praktiknya Haganah di bawah arahan mereka jarang bekerjasama dengan British dalam usaha untuk menumpaskan pemberontakan.

Disebabkan pemberontakan Yahudi, publisiti buruk mengenai sekatan pendatang Yahudi ke Palestin, penolakan negara yang dibahagikan (seperti yang dicadangkan oleh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu) di kalangan pemimpin Arab, dan kos mengekalkan 100,000 tentera di Palestin, Kerajaan British merujuk perkara itu kepada Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu. Pada September 1947, British memutuskan untuk menamatkan Mandat. Pada November 1947, Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu meluluskan resolusi yang meluluskan Pelan Pembahagian Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu untuk Palestin. Walaupun Agensi Yahudi di bawah Ben-Gurion menerima, orang Arab menolak rancangan itu dan Perang Saudara Palestin 1947-1948 meletus. Strategi Ben-Gurion adalah untuk Haganah mempertahankan setiap kedudukan tanpa berundur atau menyerah, dan kemudian melancarkan serangan apabila pasukan British telah mengosongkan diri sehingga tidak ada lagi bahaya campur tangan British. Strategi ini berjaya, dan pada Mei 1948, pasukan Yahudi memenangi perang saudara. Pada 14 Mei 1948, beberapa jam sebelum Mandat British tamat secara rasmi, Ben-Gurion mengisytiharkan kemerdekaan Israel dalam sebuah upacara di Tel Aviv. Beberapa jam kemudian, Negara Israel secara rasmi wujud apabila Mandat British tamat pada 15 Mei. Perang Arab-Israel 1948 bermula serta-merta selepas itu apabila banyak negara Arab kemudian menyerang Israel.

5.1. Pengisytiharan Kemerdekaan

Pada 14 Mei 1948, pada hari terakhir Mandat British, David Ben-Gurion mengisytiharkan Pengisytiharan Kemerdekaan Israel di Tel Aviv. Dalam pengisytiharan itu, beliau menyatakan bahawa negara baru akan "menegakkan kesaksamaan sosial dan politik penuh bagi semua warganya, tanpa perbezaan agama atau kaum." Pengisytiharan ini ditulis dengan bantuan beliau sendiri. Beberapa jam kemudian, Negara Israel secara rasmi wujud apabila Mandat British berakhir pada 15 Mei.

5.2. Peranan dalam Perang Arab-Israel 1948

Semasa Perang Arab-Israel 1948, Ben-Gurion mengawasi operasi ketenteraan negara yang baru lahir itu. Beliau berperanan penting dalam penyatuan pelbagai kumpulan tentera Yahudi menjadi satu pasukan kebangsaan, iaitu Angkatan Pertahanan Israel (IDF). Dalam diarinya pada Februari 1948, Ben-Gurion menulis: "Perang akan memberi kita tanah. Konsep 'milik kita' dan 'bukan milik kita' adalah konsep damai sahaja, dan ia hilang maknanya semasa perang." Beliau juga kemudian mengesahkan ini dengan menyatakan, "Di Negev kita tidak akan membeli tanah. Kita akan menaklukinya. Anda lupa bahawa kita sedang berperang."

Ahli sejarah Israel, Benny Morris, menyatakan bahawa Ben-Gurion "melindungi pegawai yang melakukan pembunuhan beramai-ramai." Morris menyebut insiden seperti Saliha (70-80 orang terbunuh), Deir Yassin (100-110 orang terbunuh), Lod (250 orang terbunuh), Dawayima (ratusan terbunuh), dan mungkin Abu Shusha (70 orang terbunuh). Morris mendakwa bahawa kira-kira separuh daripada pembunuhan beramai-ramai berlaku sebagai sebahagian daripada Operasi Hiram pada Oktober 1948, dengan "kepekatan luar biasa pembunuhan orang di dinding atau di sebelah perigi secara teratur." Ini menunjukkan corak yang disenyapkan oleh Ben-Gurion, yang Morris percayai "melindungi pegawai yang melakukan pembunuhan beramai-ramai."

5.3. Pelan Dalet dan Penghijrahan Palestin 1948

Pelan Dalet adalah rancangan yang digubal oleh Haganah di Mandatori Palestin pada Mac 1948, atas permintaan Ben-Gurion. Ia terdiri daripada satu set garis panduan untuk menguasai Mandatori Palestin, mengisytiharkan negara Yahudi, dan mempertahankan sempadan serta rakyatnya, termasuk penduduk Yahudi di luar sempadan, "sebelum, dan sebagai persediaan untuk" serangan oleh tentera Arab. Menurut Yehoshafat Harkabi dari Israel, Pelan Dalet menyeru penaklukan bandar dan kampung Arab di dalam dan di sepanjang sempadan kawasan yang diperuntukkan kepada cadangan Negara Yahudi dalam Pelan Pembahagian PBB. Dalam kes penentangan, penduduk kampung yang ditakluki akan diusir keluar dari sempadan negara Yahudi. Jika tiada penentangan, penduduk boleh kekal di bawah pemerintahan tentera.

Niat Pelan Dalet telah lama diperdebatkan oleh ahli sejarah. Ada yang menegaskan ia adalah sepenuhnya defensif, manakala yang lain mengatakan ia adalah rancangan sengaja dengan tujuan pengusiran atau pembersihan etnik.

Selepas kempen sepuluh hari semasa perang 1948, Israel secara ketenteraan lebih unggul daripada musuh mereka, dan Kabinet kemudian mempertimbangkan di mana dan bila untuk menyerang seterusnya. Pada 24 September, pencerobohan oleh pihak tidak teratur Palestin di sektor Latrun, yang membunuh 23 orang tentera Israel, mempercepatkan perdebatan. Pada 26 September, Ben-Gurion membentangkan hujahnya kepada Kabinet untuk menyerang Latrun sekali lagi dan menakluki seluruh atau sebahagian besar Tebing Barat. Usul itu ditolak dengan undian tujuh berbalas lima selepas perbincangan. Ben-Gurion menyifatkan keputusan kabinet itu sebagai bechiya ledorot (sumber ratapan untuk generasi akan datang) memandangkan Israel mungkin telah kehilangan Kota Lama Baitulmaqdis selama-lamanya.

Topik ini kembali pada akhir perang 1948, apabila Jeneral Yigal Allon juga mencadangkan penaklukan Tebing Barat sehingga Sungai Jordan sebagai sempadan semulajadi dan mudah dipertahankan bagi negara. Kali ini, Ben-Gurion menolak walaupun beliau sedar bahawa IDF cukup kuat secara ketenteraan untuk melaksanakan penaklukan itu. Beliau bimbang akan reaksi kuasa Barat dan ingin mengekalkan hubungan baik dengan Amerika Syarikat serta tidak mahu memprovokasi British. Selain itu, pada pendapatnya, hasil perang sudah memuaskan dan pemimpin Israel perlu memberi tumpuan kepada pembinaan negara.

Menurut Benny Morris, "Ben-Gurion menjadi gentar semasa perang... Jika [beliau] telah melakukan pengusiran besar-besaran dan membersihkan seluruh negara-seluruh Tanah Israel, sehingga ke Sungai Jordan. Ia mungkin terbukti ini adalah kesilapan mautnya. Jika beliau telah melakukan pengusiran penuh dan bukannya separa-beliau akan menstabilkan Negara Israel untuk generasi akan datang."

5.4. Operasi Perang Biologi

David Ben-Gurion mengawasi dan meluluskan operasi keracunan perang biologi Israel terhadap orang awam Arab Palestin dalam Operasi Cast Thy Bread semasa perang 1948. Operasi keracunan ini melibatkan sasaran puluhan telaga air Palestin dengan bakteria demam kepialu dan disentri, serta akuaduk di bandar-bandar Palestin seperti Acre. Operasi ini menyebabkan epidemi tifoid dan jangkitan besar-besaran. Pendedahan dokumen-dokumen berkaitan mendedahkan arahan seperti "Letakkan Bahan di Perigi," menimbulkan persoalan etika dan kemanusiaan yang serius.

6.1. Penggal Pertama (1948-1954)

Selepas memimpin Israel semasa Perang Arab-Israel 1948, Ben-Gurion dilantik sebagai Perdana Menteri Israel apabila parti Mapainya memenangi jumlah kerusi terbesar dalam pilihan raya nasional pertama, yang diadakan pada 14 Februari 1949. Beliau kekal dalam jawatan itu sehingga tahun 1963, kecuali untuk tempoh hampir dua tahun antara 1954 dan 1955.

6.2. Penggal Kedua (1955-1963)

Pada tahun 1953, Ben-Gurion mengumumkan hasratnya untuk berundur daripada kerajaan dan digantikan oleh Moshe Sharett, yang dipilih sebagai Perdana Menteri kedua Israel pada Januari 1954. Walau bagaimanapun, Ben-Gurion secara sementara berkhidmat sebagai pemangku perdana menteri apabila Sharett melawat Amerika Syarikat pada tahun 1955. Semasa tempoh Ben-Gurion sebagai pemangku perdana menteri, IDF menjalankan Operasi Olive Leaves, serangan yang berjaya ke atas kedudukan Syria yang berkubu berhampiran pantai timur laut Laut Galilee. Operasi itu adalah tindak balas kepada serangan Syria terhadap nelayan Israel. Ben-Gurion telah mengarahkan operasi itu tanpa berunding dengan Kabinet Israel dan mendapatkan undian mengenai perkara itu, dan Sharett kemudiannya akan mengadu bahawa Ben-Gurion telah melampaui kuasanya.

7.1. Pandangan Pasca Perang Enam Hari

Pada Mei 1967, Mesir mula mengumpulkan pasukan di Semenanjung Sinai selepas mengusir pasukan pengaman PBB dan menutup Selat Tiran kepada perkapalan Israel. Ini, bersama-sama dengan tindakan negara-negara Arab lain, menyebabkan Israel mula bersiap untuk perang. Situasi ini berlarutan sehingga tercetusnya Perang Enam Hari pada 5 Jun. Di Baitulmaqdis, terdapat seruan untuk kerajaan perpaduan nasional atau kerajaan kecemasan. Semasa tempoh ini, Ben-Gurion bertemu dengan pesaing lamanya Menachem Begin di Sde Boker. Begin meminta Ben-Gurion menyertai kerajaan perpaduan nasional Eshkol. Walaupun parti Mapai Eshkol pada mulanya menentang peluasan kerajaannya, ia akhirnya berubah fikiran. Pada 23 Mei, Ketua Staf IDF Yitzhak Rabin bertemu dengan Ben-Gurion untuk meminta jaminan. Ben-Gurion, bagaimanapun, menuduh Rabin meletakkan Israel dalam bahaya maut dengan menggerakkan pasukan simpanan dan secara terbuka bersiap untuk perang dengan gabungan Arab. Ben-Gurion memberitahu Rabin bahawa sekurang-kurangnya, beliau sepatutnya mendapatkan sokongan kuasa asing, seperti yang telah dilakukannya semasa Krisis Suez. Rabin terkesan dengan pertemuan itu dan tidak dapat berbuat apa-apa selama 36 jam.

Selepas kerajaan Israel memutuskan untuk berperang, merancang serangan preemptif untuk memusnahkan Tentera Udara Mesir diikuti dengan serangan darat, Menteri Pertahanan Moshe Dayan memberitahu Ben-Gurion mengenai serangan yang akan berlaku pada malam 4-5 Jun. Ben-Gurion kemudian menulis dalam diarinya bahawa beliau bimbang dengan serangan Israel yang akan datang. Pada 5 Jun, Perang Enam Hari bermula dengan Operasi Focus, serangan udara Israel yang memusnahkan tentera udara Mesir. Israel kemudian menawan Semenanjung Sinai dan Gentian Gaza dari Mesir, Tebing Barat, termasuk Baitulmaqdis Timur dari Jordan, dan Dataran Tinggi Golan dari Syria dalam siri kempen. Selepas perang, Ben-Gurion menyokong pengembalian semua wilayah yang ditawan selain Baitulmaqdis Timur, Dataran Tinggi Golan dan Mount Hebron sebagai sebahagian daripada perjanjian damai.

Pada 11 Jun, Ben-Gurion bertemu dengan sekumpulan kecil penyokong di rumahnya. Semasa mesyuarat itu, Menteri Pertahanan Moshe Dayan mencadangkan autonomi untuk Tebing Barat, pemindahan pelarian Gaza ke Jordan, dan Baitulmaqdis yang bersatu sebagai ibu negara Israel. Ben-Gurion bersetuju dengannya tetapi menjangkakan masalah dalam memindahkan pelarian Palestin dari Gaza ke Jordan, dan mengesyorkan agar Israel bertegas untuk mengadakan rundingan langsung dengan Mesir, lebih menyukai pengunduran dari Semenanjung Sinai sebagai pertukaran untuk keamanan dan navigasi bebas melalui Selat Tiran. Keesokan harinya, beliau bertemu dengan Datuk Bandar Baitulmaqdis Teddy Kollek di pejabat Knessetnya. Walaupun menduduki jawatan eksekutif yang lebih rendah, Ben-Gurion melayan Kollek seperti bawahan.

Selepas Perang Enam Hari, Ben-Gurion mengkritik apa yang dilihatnya sebagai sikap tidak peduli kerajaan terhadap pembinaan dan pembangunan bandar. Untuk memastikan Baitulmaqdis yang bersatu kekal di tangan Israel, beliau menyokong program penempatan Yahudi besar-besaran untuk Kota Lama dan bukit-bukit di sekitar bandar, serta penubuhan industri besar di kawasan Baitulmaqdis untuk menarik pendatang Yahudi. Beliau berhujah bahawa tiada orang Arab perlu diusir dalam proses itu. Ben-Gurion juga mendesak penempatan Yahudi yang meluas di Hebron.

7.2. Penubuhan Parti Rafi

Pada tahun 1968, apabila Rafi bergabung dengan Mapai untuk membentuk Alignment, Ben-Gurion enggan berdamai dengan parti lamanya. Beliau menyokong reformasi pilihan raya di mana sistem berasaskan kawasan pilihan raya akan menggantikan apa yang dilihatnya sebagai kaedah perwakilan berkadar yang huru-hara. Beliau membentuk sebuah lagi parti baru, Senarai Nasional, yang memenangi empat kerusi dalam pilihan raya 1969. Ben-Gurion bersara daripada politik pada tahun 1970 dan menghabiskan tahun-tahun terakhirnya tinggal di sebuah rumah sederhana di kibbutz Sde Boker, mengusahakan sejarah 11 jilid mengenai tahun-tahun awal Israel.

8.1. Pengaruh Leninisme

Menurut penulis biografinya, Tom Segev, Ben-Gurion sangat mengagumi Lenin dan bercita-cita untuk menjadi 'Lenin Zionis'. Ben-Gurion menggambarkan Lenin sebagai seorang yang "menentang semua halangan, setia kepada matlamatnya, tidak mengenal kompromi atau diskaun, ekstrem yang paling ekstrem; yang tahu bagaimana merangkak di perutnya di kedalaman yang paling dalam untuk mencapai matlamatnya; seorang lelaki dengan kehendak besi yang tidak mengasihani nyawa manusia dan darah kanak-kanak yang tidak bersalah demi revolusi... dia tidak takut untuk menolak hari ini apa yang dia perlukan semalam, dan memerlukan esok apa yang dia tolak hari ini; dia tidak akan terperangkap dalam jaring klise, atau dalam perangkap dogma; kerana realiti yang telanjang, kebenaran yang kejam dan realiti hubungan kuasa akan berada di hadapan mata tajam dan jelasnya... satu-satunya matlamat, terbakar dengan api merah-matlamat revolusi besar." Dalam Ben-Gurion: A Political Life oleh Shimon Peres dan David Landau, Peres mengenang pertemuan pertamanya dengan Ben-Gurion sebagai seorang aktivis muda. Ben-Gurion memberitahunya mengapa beliau lebih suka Lenin daripada Trotsky: "Lenin lebih rendah dari segi intelek daripada Trotsky", tetapi Lenin, tidak seperti Trotsky, "adalah seorang yang tegas". Apabila berhadapan dengan dilema, Trotsky akan melakukan apa yang Ben-Gurion benci tentang Yahudi diaspora gaya lama: beliau akan bermanuver; berbeza dengan Lenin, yang akan memotong Gordian knot, menerima kerugian sambil menumpukan pada perkara-perkara penting. Pada pendapat Peres, inti pati kerja hidup Ben-Gurion adalah "keputusan yang dibuatnya pada saat-saat kritikal dalam sejarah Israel", dan tiada yang lebih penting daripada penerimaan pelan pembahagian 1947, satu kompromi yang menyakitkan yang memberi negara Yahudi yang baru muncul sedikit lebih daripada peluang untuk berjuang, tetapi yang, menurut Peres, membolehkan penubuhan Negara Israel.

8.2. Surat 1937 dan Perdebatan Pengusiran

Surat Ben-Gurion 1937 ditulis semasa beliau mengetuai jawatankuasa eksekutif Agensi Yahudi, kepada anaknya Amos pada 5 Oktober 1937. Surat ini dikenali oleh para sarjana kerana ia memberikan gambaran mengenai reaksi Ben-Gurion terhadap laporan Suruhanjaya Peel yang dikeluarkan pada 7 Julai tahun yang sama. Ia juga menjadi subjek perdebatan penting oleh para sarjana akibat teks yang digores, yang mungkin atau mungkin tidak memberikan bukti bertulis mengenai niat untuk "mengusir orang Arab" atau "tidak mengusir orang Arab" bergantung kepada tafsiran seseorang sama ada penghapusan tersebut bertujuan oleh Ben-Gurion.

Ahli sejarah Israel Benny Morris menulis bahawa idea pengusiran orang Arab Palestin disokong dalam praktiknya oleh pemimpin Zionis arus perdana, terutamanya Ben-Gurion. Beliau tidak memberikan arahan yang jelas atau bertulis dalam hal itu, tetapi Morris mendakwa bahawa bawahan Ben-Gurion memahami dasarnya dengan baik:
"Dari April 1948, Ben-Gurion memproyeksikan mesej perpindahan. Tiada perintah eksplisit daripadanya secara bertulis, tiada dasar komprehensif yang teratur, tetapi ada suasana perpindahan [penduduk]. Idea perpindahan berada di udara. Seluruh kepimpinan memahami bahawa ini adalah ideanya. Korps pegawai memahami apa yang diperlukan daripada mereka. Di bawah Ben-Gurion, konsensus perpindahan dicipta."

8.3. Pandangan mengenai Hubungan Arab

Ben-Gurion menerbitkan dua jilid yang menjelaskan pandangannya mengenai hubungan antara Zionis dan dunia Arab: We and Our Neighbors (1931) dan My Talks with Arab Leaders (1967). Ben-Gurion percaya pada hak-hak yang sama bagi orang Arab yang kekal dan akan menjadi warga Israel. Beliau pernah menyatakan, "Kita mesti mula bekerja di Jaffa. Jaffa mesti menggaji pekerja Arab. Dan ada persoalan gaji mereka. Saya percaya mereka harus menerima gaji yang sama dengan pekerja Yahudi. Seorang Arab juga berhak untuk dilantik sebagai presiden negara, sekiranya beliau dipilih oleh semua."

Ben-Gurion mengakui ikatan kuat orang Arab Palestin terhadap tanah tersebut. Dalam ucapannya kepada PBB pada 2 Oktober 1947, beliau meragui kemungkinan kedamaian. Nahum Goldmann mengkritik Ben-Gurion atas apa yang dianggapnya sebagai pendekatan konfrontasi terhadap dunia Arab, menyatakan, "Ben-Gurion adalah individu yang paling bertanggungjawab terhadap dasar anti-Arab, kerana beliaulah yang membentuk pemikiran generasi Israel." Simha Flapan memetik Ben-Gurion yang menyatakan pada tahun 1938: "Saya percaya pada kekuatan kita, pada kekuatan kita yang akan berkembang, dan jika ia akan berkembang, persetujuan akan datang..." Goldmann melaporkan bahawa Ben-Gurion secara peribadi memberitahunya pada tahun 1956: "Mengapa orang Arab harus berdamai? Jika saya seorang pemimpin Arab, saya tidak akan pernah berunding dengan Israel. Itu semula jadi: kita telah mengambil negara mereka. Pasti, Tuhan menjanjikannya kepada kita, tetapi apa gunanya bagi mereka? Tuhan kita bukan Tuhan mereka. Kita datang dari Israel, itu benar, tetapi dua ribu tahun yang lalu, dan apa gunanya bagi mereka? Ada anti-Semitisme, Nazi, Hitler, Auschwitz, tetapi adakah itu kesalahan mereka? Mereka hanya melihat satu perkara: kita telah datang ke sini dan mencuri negara mereka. Mengapa mereka harus menerima itu?"

Pada tahun 1909, Ben-Gurion cuba mempelajari bahasa Arab tetapi menyerah. Beliau kemudiannya fasih berbahasa Turki. Bahasa lain yang dapat digunakannya semasa perbincangan dengan pemimpin Arab adalah bahasa Inggeris, dan pada tahap yang lebih rendah, bahasa Perancis.

8.4. Parti Agama dan Perjanjian Status Quo

Untuk mengelakkan penggabungan hak agama, Histadrut bersetuju dengan perjanjian status quo yang kabur dengan Mizrahi pada tahun 1935. Ben-Gurion sedar bahawa komuniti Yahudi sedunia hanya akan berasa selesa untuk memberikan sokongan mereka kepada negara yang baru lahir jika ia diselubungi dengan misteri keagamaan. Ini akan termasuk persetujuan tersirat ortodoks terhadap entiti itu. Oleh itu, pada September 1947, Ben-Gurion memutuskan untuk mencapai perjanjian status quo rasmi dengan parti Ortodoks Agudat Yisrael. Beliau menghantar surat kepada Agudat Yisrael menyatakan bahawa, walaupun komited untuk menubuhkan sebuah negara bukan teokratik dengan kebebasan beragama, beliau berjanji bahawa Sabat akan menjadi hari rehat rasmi Israel, bahawa di dapur yang disediakan oleh negara akan ada akses kepada makanan kosher, bahawa setiap usaha akan dibuat untuk menyediakan satu bidang kuasa untuk hal ehwal keluarga Yahudi, dan bahawa setiap sektor akan diberikan autonomi dalam bidang pendidikan, dengan syarat standard minimum mengenai kurikulum dipatuhi. Sebahagian besar perjanjian ini menyediakan rangka kerja untuk hal ehwal agama di Israel sehingga hari ini, dan sering digunakan sebagai penanda aras mengenai pengaturan hal ehwal agama di Israel.

8.5. Kepercayaan Agama

Ben-Gurion menganggap dirinya sebagai seorang yang tidak beragama, yang mengembangkan ateisme pada masa mudanya dan tidak menunjukkan simpati yang besar terhadap unsur-unsur Yudaisme tradisional, walaupun beliau banyak memetik Alkitab dalam ucapannya dan tulisannya. Ahli falsafah Ortodoks Moden Yeshayahu Leibowitz menganggap Ben-Gurion "membenci Yudaisme lebih daripada mana-mana orang lain yang pernah ditemuinya". Beliau berbangga dengan fakta bahawa beliau hanya pernah menjejakkan kaki di sinagog sekali di Israel, bekerja pada Yom Kippur dan makan daging babi.

Pada masa kemudian, Ben-Gurion enggan mendefinisikan dirinya sebagai "sekular", dan beliau menganggap dirinya seorang yang beriman kepada Tuhan. Dalam wawancara pada tahun 1970, beliau menggambarkan dirinya sebagai seorang panteis, dan menyatakan bahawa "Saya tidak tahu sama ada ada kehidupan selepas mati. Saya rasa ada." Pada tahun 1969, beliau menggabungkan Zionismenya dengan pandangan agama yang sederhana: "Pada tahun 1948, penubuhan sebuah negara Ibrani dan kemerdekaan Israel diisytiharkan, kerana rakyat kita yakin bahawa doa mereka akan dijawab jika mereka kembali ke tanah itu". Semasa wawancara dengan mingguan berhaluan kiri Hotam dua tahun sebelum kematiannya, beliau mendedahkan, "Saya juga mempunyai kepercayaan yang mendalam kepada Tuhan Yang Maha Esa. Saya percaya kepada satu Tuhan, Pencipta yang mahakuasa. Kesedaran saya menyedari kewujudan material dan spiritual... [Tetapi] saya tidak dapat memahami bagaimana ketertiban berlaku dalam alam, di dunia dan alam semesta-melainkan ada kekuatan yang lebih tinggi. Pencipta tertinggi ini di luar pemahaman saya... tetapi ia mengarahkan segala-galanya."

Dalam sepucuk surat kepada penulis Eliezer Steinman, beliau menulis, "Hari ini, lebih daripada sebelumnya, 'agama' cenderung untuk menempatkan Yudaisme kepada pematuhan undang-undang diet dan pemeliharaan Sabat. Ini dianggap sebagai reformasi agama. Saya lebih suka Mazmur Kelima Belas, indah adalah mazmur Israel. Shulchan Aruch adalah hasil kehidupan bangsa kita dalam Buangan. Ia dihasilkan dalam Buangan, dalam keadaan Buangan. Sebuah bangsa dalam proses memenuhi setiap tugasnya, secara fizikal dan spiritual... mesti mengarang 'Shulchan Baru'-dan intelektual bangsa kita dikehendaki, pada pendapat saya, untuk memenuhi tanggungjawab mereka dalam hal ini."

9.1. Perintah semasa Perang 1948

Semasa Perang Arab-Israel 1948, Ben-Gurion mengawasi operasi ketenteraan negara yang baru lahir itu. Dalam minggu-minggu pertama kemerdekaan Israel, beliau mengarahkan semua militia digantikan oleh satu tentera nasional, Angkatan Pertahanan Israel (IDF).

9.2. Peristiwa Altalena

Untuk tujuan itu, Ben-Gurion menggunakan tangan tegas semasa Peristiwa Altalena, sebuah kapal yang membawa senjata yang dibeli oleh Irgun yang dipimpin oleh Menachem Begin. Beliau menegaskan bahawa semua senjata diserahkan kepada IDF. Apabila pertempuran meletus di pantai Tel Aviv, beliau mengarahkan agar kapal itu diambil secara paksa dan ditembak. Enam belas pejuang Irgun dan tiga tentera IDF terbunuh dalam pertempuran ini. Berikutan dasar pasukan tentera yang bersatu, beliau juga mengarahkan ibu pejabat Palmach dibubarkan dan unit-unitnya diintegrasikan dengan seluruh IDF, walaupun mendapat bantahan daripada ramai anggotanya. Dengan menyerap pasukan Irgun ke dalam IDF Israel, Israel menghapuskan persaingan dan kerajaan pusat mengawal semua pasukan tentera di dalam negara. Usahanya untuk mengurangkan bilangan ahli Mapam dalam pangkat atasan membawa kepada "Pemberontakan Jeneral" pada Jun 1948.

Sebagai ketua Agensi Yahudi dari tahun 1935, Ben-Gurion adalah pemimpin de facto penduduk Yahudi walaupun sebelum negara diisytiharkan. Dalam kedudukan ini, Ben-Gurion memainkan peranan utama dalam Perang Arab-Israel 1948. Apabila arkib IDF dan lain-lain dibuka pada akhir 1980-an, para sarjana mula mempertimbangkan semula peristiwa dan peranan Ben-Gurion.

9.3. Pelan Dalet

Pelan Dalet adalah rancangan yang digubal oleh Haganah di Mandatori Palestin pada Mac 1948, atas permintaan Ben-Gurion, yang mengandungi satu set garis panduan untuk menguasai Mandatori Palestin, mengisytiharkan negara Yahudi, dan mempertahankan sempadan serta rakyatnya, termasuk penduduk Yahudi di luar sempadan, "sebelum, dan sebagai persediaan untuk" serangan oleh tentera Arab. Menurut Yehoshafat Harkabi, Pelan Dalet menyeru penaklukan bandar dan kampung Arab di dalam dan di sepanjang sempadan kawasan yang diperuntukkan kepada cadangan Negara Yahudi dalam Pelan Pembahagian PBB. Sekiranya berlaku penentangan, penduduk kampung yang ditakluki akan diusir keluar dari sempadan negara Yahudi. Jika tiada penentangan, penduduk boleh kekal di bawah pemerintahan tentera.

10.1. Perkahwinan dan Keluarga

Salah seorang teman Ben-Gurion ketika beliau berhijrah (Aliyah) ialah Rachel Nelkin. Bapa tirinya, Reb Simcha Isaac, adalah pemimpin Zionis utama di Płońsk, dan mereka telah bertemu tiga tahun sebelumnya di salah satu mesyuaratnya. Hubungan mereka dijangka berterusan apabila mereka mendarat di Jaffa, tetapi Ben-Gurion mengasingkannya selepas dia dipecat pada hari pertama bekerja-membaja dusun sitrus Petah Tikva.

Semasa di Bandar Raya New York pada tahun 1915, beliau bertemu Paula Munweis yang dilahirkan di Rusia, dan mereka berkahwin pada tahun 1917. Pada November 1919, selepas berpisah selama 18 bulan, Paula dan anak perempuan mereka, Geula, menyertai Ben-Gurion di Jaffa. Ini adalah kali pertama beliau bertemu anak perempuan sulungnya yang berusia setahun. Pasangan itu mempunyai tiga orang anak: seorang anak lelaki, Amos, dan dua anak perempuan, Geula Ben-Eliezer dan Renana Leshem. Amos berkahwin dengan Mary Callow, yang telah hamil anak pertama mereka. Mary adalah seorang gentile Ireland, dan walaupun rabbi Reformasi Joachim Prinz menukarkannya kepada agama Yahudi tidak lama selepas itu, baik Rabbinat Palestin mahupun ibu mertuanya Paula Ben-Gurion tidak menganggapnya sebagai Yahudi sejati sehingga beliau menjalani penukaran Ortodoks bertahun-tahun kemudian. Amos menjadi Timbalan Ketua Inspektor Polis Israel, dan juga pengarah urusan kilang tekstil. Beliau dan Mary mempunyai enam cucu perempuan daripada dua anak perempuan mereka dan seorang anak lelaki, Alon, yang berkahwin dengan seorang wanita Yunani yang bukan Yahudi. Geula mempunyai dua anak lelaki dan seorang anak perempuan, dan Renana, yang bekerja sebagai mikrobiologi di Institut Penyelidikan Biologi Israel, mempunyai seorang anak lelaki.

11.1. Keutamaan Matlamat Zionis

Ben-Gurion adalah antara pemimpin Zionis yang mengutamakan matlamat Zionis berbanding menyelamatkan nyawa Yahudi semasa Holokus. Petikan beliau pada tahun 1938 meringkaskan pandangan ini: "Jika saya tahu bahawa adalah mungkin untuk menyelamatkan semua kanak-kanak di Jerman dengan memindahkan mereka ke England, dan hanya separuh daripada mereka dengan memindahkan mereka ke Eretz Israel, saya akan memilih yang kedua - kerana kita bukan sahaja mengambil kira kanak-kanak ini, tetapi juga sejarah bangsa Yahudi." Walaupun pada masa itu beliau mungkin tidak dapat membayangkan sejauh mana tragedi besar yang akan berlaku, ideologi itu kekal sebagai asas ideologi Zionis arus perdana sepanjang Holokus.

11.2. Persaingan dengan Jabotinsky

Apabila pengasas Zionis Revisionis Ze'ev Jabotinsky meninggal dunia semasa melawat kem pertahanan diri Zionis di wilayah Catskill pada tahun 1940, beliau dikebumikan di Farmingdale, New York mengikut wasiatnya untuk dikebumikan di tempat beliau meninggal dunia, sambil berharap bahawa jenazahnya akan "dipindahkan ke Tanah Israel hanya atas perintah jelas kerajaan Yahudi di negara itu." Ben-Gurion mempunyai permusuhan besar terhadap Jabotinsky (pernah memanggilnya "Vladimir Hitler") dan enggan membenarkan pengebumian semula jenazahnya di Israel selepas kemerdekaan dalam dekad yang membawa kepada persaraannya pada tahun 1963. Kemudian, Perdana Menteri Levi Eshkol memberi kebenaran untuk pengebumian semula di Gunung Herzl Jerusalem pada tahun 1964.

11.3. Peranan dalam Penghijrahan Palestin

Peranan dan tanggungjawab Ben-Gurion dalam penghijrahan penduduk Palestin pada tahun 1948 juga menjadi subjek kritikan mengenai isu hak asasi manusia dan keadilan.

12.1. Anugerah

• Pada tahun 1949, Ben-Gurion dianugerahkan Anugerah Solomon Bublick dari Universiti Ibrani Jerusalem, sebagai pengiktirafan sumbangannya kepada Negara Israel.
• Pada tahun 1951 dan 1971, beliau dianugerahkan Hadiah Bialik untuk pemikiran Yahudi.

12.2. Peringatan

• Lapangan Terbang Antarabangsa Ben Gurion, lapangan terbang terbesar Israel, dinamakan sempena penghormatan beliau.
• Salah satu universiti utama Israel, Universiti Ben-Gurion di Negev, yang terletak di Beersheba, dinamakan sempena nama beliau.
• Banyak jalan, serta sekolah, di seluruh Israel telah dinamakan sempena nama beliau.
• Pengubahsuaian Israel bagi Kereta kebal Centurion British dinamakan sempena Ben-Gurion.
• Pondok Ben Gurion di Kibbutz Sde Boker kini menjadi pusat pelawat.
• Sebuah pusat penyelidikan padang pasir, Midreshet Ben-Gurion, berhampiran "pondok" beliau di Kibbutz Sde Boker telah dinamakan sebagai penghormatan kepadanya. Kubur Ben-Gurion terletak di pusat penyelidikan tersebut.
• Sebuah English Heritage blue plaque, yang dilancarkan pada tahun 1986, menandakan di mana Ben-Gurion tinggal di London di 75 Warrington Crescent, Maida Vale, W9.
• Di arrondissement ke-7 Paris, sebahagian daripada laluan pejalan kaki di tepi Sungai Seine dinamakan sempena nama beliau.
• Potret beliau muncul pada wang kertas 500 lirot dan 50 sheqalim (lama) yang dikeluarkan oleh Bank of Israel.

12.3. Historiografi

Para ahli sejarah mengkaji dan mentafsir kehidupan serta kerjaya David Ben-Gurion, termasuk perdebatan mengenai warisannya dan pelbagai tafsiran sejarahnya.