George Monck, Duke Albemarle Pertama

1.1. Kelahiran dan Keluarga

George Monck dilahirkan pada 6 Disember 1608 di estet keluarga Potheridge, Devon, England. Beliau merupakan anak kedua kepada Sir Thomas Monck (1570-1627) dan Elizabeth Smith. Ibunya ialah anak perempuan Sir George Smith, seorang peniaga kaya yang pernah menjadi Datuk Bandar Exeter sebanyak tiga kali dan memiliki kira-kira 25 estet. Keluarga Monck merupakan salah satu keluarga tertua di Devon, namun mereka hidup dalam kemiskinan. Sir Thomas Monck pernah dipenjarakan kerana hutang pada tahun 1625 dan meninggal dunia dalam penjara dua tahun kemudian, sebahagiannya disebabkan oleh pertikaian undang-undang yang mahal dengan bapa mertuanya, Sir George Smith, yang didakwa gagal membayar mas kahwin yang dijanjikan untuk anak perempuannya.

Antara adik-beradik George Monck ialah abang sulungnya, Thomas (meninggal 1647), dan adik lelakinya, Nicholas Monck (1609-1661), yang kemudiannya menjadi Uskup Hereford dan Provost Kolej Eton. Sepupu George Monck, John Grenville, yang merupakan anak kepada bapa saudara sebelah ibunya, Sir Bevil Grenville (terbunuh dalam Pertempuran Lansdown pada tahun 1643), juga mendapat manfaat daripada pengaruh Monck semasa Pemulihan Monarki. Keluarga Monck juga mempunyai hubungan jauh dengan Kerabat Plantagenet melalui nenek moyang sebelah bapa, Frances Plantagenet, yang merupakan anak perempuan luar nikah Raja Edward IV.

1.2. Pendidikan dan Pengaruh Awal

Monck memilih kerjaya sebagai askar profesional, pilihan yang lazim bagi anak-anak lelaki muda daripada golongan gentry yang miskin. Pengalaman ketenteraan pertamanya ialah serangan yang gagal ke atas Cádiz pada November 1625, di mana beliau berkhidmat sebagai ensign dalam sebuah kompeni yang diperintah oleh sepupunya, Sir Richard Grenville. Beliau kemudiannya menyertai ekspedisi yang sama-sama malang menentang Saint-Martin-de-Ré pada Julai 1627, yang bertujuan untuk membantu Huguenot di La Rochelle. Ada yang berpendapat salah satu sebab beliau menyertai ekspedisi ini adalah penahanannya atas cubaan membunuh pada akhir 1626, apabila beliau dan abangnya Thomas menyerang Nicholas Battyn, undersheriff yang bertanggungjawab memenjarakan bapa mereka. Insiden ini mungkin mendorongnya untuk mencari perkhidmatan di luar negara.

2.1. Perkhidmatan di Belanda

Monck menghabiskan sebahagian besar dekad berikutnya berkhidmat dalam Tentera Darat Belanda, yang pada masa itu dianggap sebagai tempat terbaik untuk mempelajari 'seni perang' kerana kejayaannya dalam Perang Lapan Puluh Tahun menentang Sepanyol Habsburg. Ramai pegawai yang kemudiannya bertempur di kedua-dua belah pihak semasa Perang Tiga Kerajaan melakukan perkara yang sama, termasuk Sir Thomas Fairfax dan Sir Philip Skippon.

Semasa penaklukan Maastricht pada tahun 1632, Monck berkhidmat dalam sebuah rejimen yang diperintah oleh Earl of Oxford, yang terbunuh dalam serangan terakhir dan digantikan oleh George Goring. Menjelang tahun 1637, Monck telah menjadi leftenan kolonel di bawah Goring dan memainkan peranan penting dalam menyerbu Breda, satu kejayaan Belanda yang merupakan salah satu tindakan utama terakhir dalam perang tersebut. Selepas bertengkar dengan pihak berkuasa awam Dordrecht, beliau menyerahkan komisennya dan kembali ke England pada tahun 1638.

2.2. Kembali ke England dan Perang Uskup

Sekembalinya ke England, Monck menyertai perkhidmatan ketenteraan di tanah air. Semasa Perang Uskup pada tahun 1639 dan 1640, beliau berkhidmat sebagai leftenan kolonel dalam rejimen yang ditubuhkan oleh Mountjoy Blount, Earl of Newport Pertama, yang juga merupakan Master-General of the Ordnance. Monck adalah salah seorang daripada segelintir yang berjaya meraih pujian daripada Pertempuran Newburn pada tahun 1640, apabila beliau menyelamatkan artileri Inggeris daripada ditawan. Disebabkan kekurangan dana, tentera itu dibubarkan, dan Monck menghabiskan tahun berikutnya tanpa pekerjaan.

3.1. Perkhidmatan sebagai Royalist dan Kehidupan Sebagai Tawanan

Berikutan Pemberontakan Ireland 1641, Parlimen England meluluskan pengambilan Tentera Diraja Ireland untuk menumpaskannya. Monck dilantik sebagai kolonel sebuah rejimen yang ditubuhkan oleh saudara jauhnya, Robert Sidney, Earl of Leicester Kedua. Rejimen ini mendarat di Dublin pada Januari 1642 dan berkhidmat di bawah Earl of Ormond. Sepanjang lapan belas bulan berikutnya, beliau berkempen menentang kubu kuat pemberontak di Leinster, di mana beliau bertanggungjawab terhadap beberapa dakwaan pembunuhan beramai-ramai di County Kildare dan turut serta dalam Pertempuran New Ross pada Mac 1643. Walau bagaimanapun, tercetusnya Perang Saudara Inggeris Pertama pada Ogos 1642 bermakna Ormond tidak lagi dapat menerima bala bantuan atau wang dari England. Menjelang pertengahan tahun 1643, Konfederasi Katolik Ireland menguasai sebahagian besar Ireland, kecuali Ulster, Dublin, dan Cork.

Kebanyakan pegawai Ormond, termasuk Monck, berpendapat Tentera Ireland harus kekal berkecuali antara Parlimen dan Royalist. Namun, Charles I ingin menggunakan tentera ini untuk membantunya memenangi perang di England. Pada September 1643, Ormond bersetuju dengan gencatan senjata atau "Pemberhentian" dengan Konfederasi. Faksi di kedua-dua belah pihak membantah syarat-syarat tersebut, yang termasuk rundingan mengenai kebebasan beribadat bagi penganut Katolik dan reformasi perlembagaan.

Monck adalah antara mereka yang enggan bersumpah setia kepada raja dan dihantar oleh Ormond sebagai tawanan ke Bristol. Di sana, beliau akhirnya bersetuju untuk menyokong Royalist sebelum ditawan dalam Pertempuran Nantwich pada Januari 1644. Walaupun tawanan biasanya ditukar, pengalaman dan kebolehannya sangat dihormati sehingga beliau kekal dalam tahanan selama dua tahun berikutnya. Sepanjang tempoh ini, beliau menulis sebuah manual ketenteraan berjudul Observations on Military and Political Affairs.

3.2. Peralihan kepada Pihak Parlimen

Selepas penyerahan diri Charles I pada Mei 1646, Monck menerima pelantikan dalam salah satu rejimen yang dihantar ke Ireland oleh Parlimen sebagai bala bantuan. Pada September 1647, beliau dilantik sebagai komander Parlimen di Ulster Timur. Beliau membuktikan kesetiaannya kepada Parlimen dengan enggan mengambil bahagian dalam Perang Saudara Inggeris Kedua dan menghendaki semua pegawainya menandatangani deklarasi sokongan.

Walau bagaimanapun, kedudukannya di Ulster menjadi sangat tidak menentu berikutan hukuman mati Charles I pada Januari 1649, kerana kawasan itu didominasi oleh pendatang Presbyterian Scotland, yang disokong oleh tentera Covenanter di bawah Robert Monro. Pihak Scotland bukan sahaja membantah tindakan Inggeris membunuh raja mereka tanpa perundingan, malah sebagai Calvinis, mereka menganggap monarki sebagai perintah ilahi, menjadikan pelaksanaan hukuman mati itu penghujatan. Akibatnya, mereka membelot kepada perikatan Royalist-Konfederasi yang dipimpin oleh Ormond. Dalam keadaan terdesuk, Monck bersetuju dengan gencatan senjata rahsia dengan Eoghan Ó Néill, pemimpin Katolik di Ulster, yang tidak beliau maklumkan kepada Parlimen sehingga Mei. Beliau kemudiannya dipanggil pulang ke London, di mana beliau ditegur oleh jawatankuasa Parlimen, walaupun mereka secara peribadi mengakui keadaan terdesak yang menyebabkannya perlu.

4.1. Panglima di Scotland

Walaupun ada yang tidak mempercayai Monck sebagai bekas Royalist, Oliver Cromwell memberinya perintah rejimen dalam Perang Inggeris-Scotland 1650 hingga 1651. Rejimen ini bertempur dalam Pertempuran Dunbar dan kemudian menyerbu Dundee, satu tindakan di mana 800 orang awam didakwa terbunuh. Sepanjang tempoh Protektorat, Monck kekal setia kepada Cromwell, yang melantiknya sebagai komander tentera di Scotland sehingga Februari 1652.

Pada April 1653, Cromwell membubarkan Parlimen Rump. Walaupun Perang Inggeris-Belanda Pertama tidak berakhir secara rasmi sehingga Perjanjian Westminster pada Februari 1654, Monck dipanggil semula dan dihantar ke Scotland untuk menumpaskan Pemberontakan Glencairn oleh Royalist. Dilantik sebagai komander tentera, beliau menggunakan taktik kejam yang ditunjukkan dalam tugasan sebelumnya, dan menjelang akhir tahun 1655, negara itu telah ditenangkan. Beliau mengekalkan jawatan ini selama lima tahun berikutnya, menunjukkan kesetiaannya dengan memecat mana-mana pegawai yang menyatakan penentangan terhadap dasar kerajaan dan menangkap penentang agama.

4.2. Perang Inggeris-Belanda Pertama

Disebabkan kepakarannya dalam menggunakan artileri, apabila Perang Inggeris-Belanda Pertama bermula pada November 1652, Monck dilantik sebagai Jeneral di Laut (General at Sea), bersama Robert Blake dan Richard Deane. Beliau bertempur dalam pertempuran laut pada tahun 1653 di Portland, Gabbard, dan Scheveningen. Dalam pertempuran laut ini, Monck, bersama Blake dan William Penn, berusaha keras dalam reformasi tentera laut. Mereka mengadopsi taktik barisan tunggal, di mana kapal-kapal berlayar dalam satu barisan untuk menumpukan tembakan meriam ke atas musuh. Taktik ini terbukti berkesan dalam Pertempuran Gabbard dan kemudiannya diterima pakai oleh Belanda dalam Pertempuran Scheveningen, menjadi formasi asas dalam peperangan laut di seluruh dunia. Sepanjang Perang Inggeris-Belanda, strategi maritim juga dibentuk, dengan penekanan pada penguasaan Laut Mediterranean dan penguasaan laut secara am, yang kemudiannya menjadi matlamat penting bagi Tentera Laut Diraja British.

4.3. Peranan Semasa Protektorat

Pada Jun 1653, Monck dicalonkan sebagai Ahli Parlimen untuk Devon dalam Parlimen Barebone. Beliau kekal setia kepada Oliver Cromwell dan kemudiannya kepada anaknya, Richard Cromwell, yang dilantik sebagai Lord Protector. Sebagai komander tentera di Scotland, beliau memainkan peranan penting dalam mengekalkan ketenteraman dan menguatkuasakan dasar-dasar kerajaan, termasuk menyingkirkan pegawai yang tidak setia dan menahan pembangkang agama.

5.1. Peranan Penentu dalam Pemulihan

Apabila Oliver Cromwell meninggal dunia pada September 1658, Monck memindahkan sokongannya kepada anaknya, Richard Cromwell, yang dilantik sebagai Lord Protector. Parlimen Protektorat Ketiga yang dipilih pada Januari 1659 didominasi oleh Presbyterian sederhana seperti Monck dan penyokong Royalist, yang matlamat utamanya adalah untuk mengurangkan kuasa dan perbelanjaan tentera. Pada April, radikal tentera yang dipimpin oleh John Lambert dan Charles Fleetwood membubarkan Parlimen dan memaksa Richard Cromwell meletak jawatan. Rejim baharu, yang kadang-kadang dikenali sebagai parti Wallingford House, menghapuskan Protektorat, mengembalikan Parlimen Rump yang dibubarkan oleh Cromwell pada tahun 1653, dan mula menyingkirkan pegawai dan penjawat awam yang disyaki kesetiaannya, termasuk ramai yang berkhidmat di Scotland.

Monck dibiarkan di tempatnya sebahagian besarnya kerana khabar angin tentang kebangkitan Royalist lain menjadikannya lebih baik untuk mengekalkannya. Kedua-dua sepupunya John Grenville dan abangnya Nicholas mempunyai kaitan dengan gerakan rahsia Royalist. Pada Julai 1659, Nicholas membawakan rayuan peribadi daripada Charles II, meminta bantuannya dan menawarkan sehingga 100.00 K GBP setahun untuk bantuannya. Apabila Pemberontakan Booth meletus pada Ogos 1659, Monck mempertimbangkan untuk menyertainya tetapi pemberontakan itu runtuh sebelum beliau sempat melibatkan diri. Pada Oktober, kumpulan Wallingford House membubarkan Rump sebelum terpaksa mengembalikannya pada awal Disember.

Menjelang akhir tahun 1659, England kelihatan menuju ke arah anarki, dengan tuntutan meluas untuk pilihan raya baharu dan penamatan pemerintahan tentera. Monck mengisytiharkan sokongannya kepada Rump menentang puak Republikan yang dipimpin oleh Lambert, sambil menyelaras dengan Sir Theophilus Jones, bekas rakan sekerja di Ireland yang merampas Istana Dublin pada akhir Disember. Pada masa yang sama, beliau menggerakkan tenteranya ke sempadan Inggeris, disokong oleh pasukan yang ditubuhkan oleh bekas komander New Model Army Sir Thomas Fairfax. Tentera Lambert yang kalah jumlah dan tidak dibayar, berpecah belah. Pada 2 Februari, Monck memasuki London, dan pada April, pilihan raya diadakan untuk Parlimen Konvensyen.

Walaupun sokongannya penting untuk Pemulihan, ahli sejarah moden mempersoalkan sama ada dasar itu dimulakan oleh Monck atau mengikuti pendapat majoriti, yang pada masa itu sebahagian besarnya menyokong pengembalian monarki. Walaupun beliau dipilih sebagai Ahli Parlimen untuk Devon, pemerhati mencatat bahawa beliau kurang minat dalam politik, manakala kekurangan pangkalan kuasa serantau di England dan cadangan pengurangan tentera menghalang pengaruh masa depannya.

5.2. Perundingan Politik dan Pengaruh

Deklarasi Breda yang dikeluarkan oleh Charles II pada 4 April 1660 sebahagian besarnya berdasarkan cadangan Monck. Ia menjanjikan pengampunan umum untuk tindakan yang dilakukan semasa perang saudara dan Interregnum, dengan pengecualian bagi pembunuh raja, pengekalan harta benda yang dibeli dalam tempoh yang sama oleh pemilik semasa, toleransi agama, dan pembayaran tunggakan kepada tentera. Berdasarkan syarat-syarat ini, Parlimen memutuskan untuk mengisytiharkan Charles sebagai raja dan menjemputnya kembali ke England. Beliau meninggalkan Republik Belanda pada 24 Mei dan memasuki London lima hari kemudian.

5.3. Gelaran dan Ganjaran

Pada Julai 1660, Monck dilantik sebagai Duke of Albemarle dan dilantik ke Majlis Privi. Beliau juga menerima bekas Istana Beaulieu, tanah di Ireland dan England bernilai 7.00 K GBP setahun, pencen tahunan sebanyak 700 GBP, dan pelbagai jawatan, termasuk Lord Lieutenant of Devon. Beliau juga memperoleh jawatan penting untuk orang-orang bawahannya dan kenalannya; John Grenville menjadi Earl of Bath, manakala Nicholas Monck dilantik sebagai Uskup Hereford, sepupunya William Morice menjadi Setiausaha Negara Jabatan Utara, dan abang iparnya Thomas Clarges menjadi Komisar Jeneral Musters.

Sebagai ganjaran tambahan, pada tahun 1663, Monck dipilih sebagai salah seorang daripada lapan pemilik Wilayah Carolina di Amerika Utara, yang kini merupakan negeri-negeri Carolina Selatan dan Carolina Utara di Amerika Syarikat. Albemarle Sound di Carolina Utara dinamakan sempena gelaran beliau. Beliau juga menjadi pemegang saham dalam Syarikat Diraja Afrika, yang ditubuhkan untuk mencabar kawalan Belanda terhadap perdagangan hamba Atlantik dan merupakan faktor utama dalam ketegangan komersial antara kedua-dua negara yang akhirnya membawa kepada Perang Inggeris-Belanda Kedua pada tahun 1665. Konflik ini disokong oleh Monck dan pelabur lain dalam kerajaan, termasuk George Carteret, Shaftesbury, dan Arlington.

Rejimen berkuda pengawal peribadi Monck, dikenali sebagai Pengawal Peribadi Monck (Monck's Life Guards), kemudiannya menjadi Kompeni Kedua/Ratu dalam tiga kompeni pengawal berkuda dan kemudiannya disatukan menjadi Life Guards. Pada tahun 1661, rejimen infantri Monck, "Monck's Regiment of Foot", menjadi rejimen pengawal infantri dan kemudiannya secara rasmi dikenali dengan nama panggilan yang digunakan sejak itu, Coldstream Guards.

6.1. Perang Inggeris-Belanda Kedua

Perintah armada diberikan kepada James, Duke of York, dengan Sandwich sebagai timbalannya, dan Monck mengambil alih tugas pentadbirannya di Admiralty. Beliau berkongsi perintah dengan Putera Rupert semasa kempen 1666. Pertempuran Empat Hari pada Jun adalah kemenangan Belanda, diimbangi oleh kejayaan Inggeris dalam Pertempuran Hari St. James pada Julai. Dalam Pertempuran Empat Hari, walaupun armada Putera Rupert telah berpisah untuk menghalang bala bantuan Perancis, Monck sendirian menghadapi armada Belanda yang dipimpin oleh Michiel de Ruyter. Walaupun mengalami kerugian besar dan tewas, Monck bertempur dengan gigih, menyebabkan kerugian kepada pihak Belanda dan memaksa kedua-dua pihak berundur. Pada Ogos, Monck juga melancarkan serangan ke atas kapal dagang Belanda di pantai (dikenali sebagai Holmes's Bonfire).

6.2. Semasa Wabak Besar London dan Kebakaran Besar

Monck mendapat banyak populariti kerana kekal di London sepanjang Wabak Besar London pada tahun 1665 apabila kebanyakan kerajaan melarikan diri ke Oxford. Pada September 1666, beliau dipanggil pulang untuk membantu mengekalkan ketenteraman dalam kekacauan yang disebabkan oleh Kebakaran Besar London.

6.3. Jawatan Pentadbiran dan Lain-lain

Walaupun dilantik sebagai Lord Deputy of Ireland, Monck jatuh sakit sekali lagi pada Ogos 1661 dan digantikan oleh Ormond, "diberi pampasan" dengan jawatan tambahan sebagai Lord Lieutenant of Middlesex. Selepas itu, beliau mengelak politik barisan hadapan dan menumpukan perhatian untuk memaksimumkan kekayaan peribadinya. Isterinya terkenal kerana menjual jawatan, walaupun ini adalah amalan biasa dan mungkin mencerminkan rasa tidak puas hati terhadap asal usulnya yang sederhana. Dalam diarinya, Samuel Pepys menyerang isterinya sebagai "wanita yang biasa, tidak menarik" dan "wanita kotor". Walau bagaimanapun, pandangannya dipengaruhi oleh persaingan antara Monck dan sepupunya sendiri, Edward Montagu, untuk mengawal Admiralty.

Ini adalah perintah aktif terakhirnya; armada terpaksa diletakkan di pangkalan kerana kekurangan wang, yang memuncak dalam Serangan Medway yang memalukan pada Jun 1667 yang menamatkan perang. Sebagai salah seorang daripada segelintir yang terlepas daripada kecaman Parlimen, Monck dilantik sebagai First Lord of the Treasury tetapi beliau kini menderita edema teruk yang mengehadkan keupayaannya untuk menghadiri mesyuarat.

7.1. Perkahwinan dan Keluarga

Pada Januari 1653, Monck berkahwin dengan Anne Clarges (1619-1670), anak perempuan seorang farrier London dan balu kepada Thomas Radford. Kematian Radford tidak disahkan secara sah sehingga setahun selepas perkahwinan mereka, fakta yang kemudiannya digunakan untuk menentang Anne. Abang Anne, Thomas Clarges (1618-1695), adalah seorang Royalist yang komited yang dianugerahkan gelaran kesatria selepas Pemulihan dan mempunyai kerjaya yang panjang di Parlimen. Mereka mempunyai seorang anak lelaki yang hidup sehingga dewasa, Christopher Monck, Duke of Albemarle Kedua (1653-1688).

8.1. Keadaan Kematian

Monck meninggal dunia pada 3 Januari 1670, diikuti tiga minggu kemudian oleh isterinya. Kesihatannya telah merosot pada tahun-tahun terakhir hidupnya, terutamanya akibat edema yang teruk, yang mengehadkan keupayaannya untuk berkhidmat dalam jawatan awam.

8.2. Pengebumian dan Peringatan

Beliau dikebumikan di Westminster Abbey. Beberapa tahun kemudian, sebuah monumen oleh William Kent dan Peter Scheemakers didirikan di Abbey sebagai penghormatan kepada Monck. Sebuah balada berjudul On the Death of His Grace, the Duke of Albemarle juga digubah untuk menghormatinya.

8.3. Penilaian Sejarah dan Impak

Sumbangan ketenteraan dan politik George Monck sangat signifikan. Beliau diiktiraf secara meluas sebagai tokoh utama yang membolehkan Pemulihan Monarki pada tahun 1660, mengakhiri tempoh ketidakstabilan politik yang panjang di England. Kemahiran ketenteraannya, terutamanya dalam taktik tentera laut seperti formasi barisan tunggal, meninggalkan impak yang berkekalan terhadap peperangan laut global.

Selepas kematiannya, gelaran Duke of Albemarle dan harta pusaka Monck diwarisi oleh satu-satunya anak lelakinya, Christopher Monck, Duke of Albemarle Kedua. Walau bagaimanapun, Christopher meninggal dunia pada tahun 1688 tanpa meninggalkan waris, menyebabkan keluarga Monck dan gelaran Duke of Albemarle pupus. Kemudian, gelaran Earl of Albemarle yang baharu telah diwujudkan dan dianugerahkan kepada Arnold van Keppel. Pada tahun 1696, James II cuba menghidupkan semula gelaran Duke of Albemarle dan memberikannya kepada anak luar nikahnya, Henry FitzJames, tetapi gelaran ini hanya bersifat Jacobite dan pupus dengan kematian Henry pada tahun 1702.