Hideko Takamine

1.1. Kelahiran dan Zaman Kanak-kanak

Takamine dilahirkan pada 27 Mac 1924, di Hakodate, Hokkaidō, sebagai anak perempuan sulung kepada Hirayama Kinji dan Iso. Keluarga beliau mempunyai latar belakang yang kukuh dalam perniagaan tempatan; datuknya, Rikiichi, mengendalikan "Maruhira Sunaba", sebuah restoran soba dan rumah teh, serta "Maruhira Gekijo" (teater) dan "Maruhira Cafe", menjadikannya tokoh berpengaruh di kawasan itu. Beliau mempunyai empat abang: Jitsu, Seiji, Ryuzo, dan adik lelaki, Koichiro.

Pada usia empat tahun, ibu Takamine meninggal dunia akibat tuberkulosis. Beliau kemudiannya ditempatkan di bawah jagaan ibu saudaranya, Shige, adik perempuan bapanya, yang telah lama berhasrat untuk mengambil Takamine sebagai anak angkat dan juga merupakan nama baptisnya. Shige, seorang bekas katsuben-shi (pencerita filem senyap wanita) yang terkenal dengan nama pentas Hideko Takamine, telah melarikan diri dan berkahwin dengan seorang impresario teater, Ogino Ichiji. Selepas berpindah ke Tokyo untuk tinggal bersama ibu saudaranya, kehidupan awal Takamine dibentuk oleh persekitaran yang sederhana, dengan Shige menyara hidup melalui kerja menjahit kerana suaminya sering tiada di rumah.

1.2. Bintang Kanak-kanak

Pada September 1929, Takamine, yang ditemani oleh bapa angkatnya, melawat Shochiku Kamata Studio atas jemputan jiran mereka, Shōichi Nodera, seorang pelakon Shochiku. Secara kebetulan, pada hari itu, uji bakat sedang diadakan untuk peranan kanak-kanak dalam filem Mother (Haha) arahan Hōtei Nomura. Takamine secara spontan menyertai uji bakat tersebut dan secara tidak disangka-sangka dipilih oleh Nomura untuk melakonkan watak anak perempuan kepada heroin yang dilakonkan oleh Yoshiko Kawada.

Pada 1 Oktober 1929, beliau secara rasmi menyertai Shochiku Kamata Studio dan mengguna pakai nama pentas Hideko Takamine, yang merupakan nama pentas ibu saudaranya semasa menjadi katsuben-shi. Filem sulung beliau, Mother, yang dikeluarkan pada 1 Disember, menjadi kejayaan besar, ditayangkan selama 45 hari di Asakusa dan kemudiannya ditayangkan semula pada tahun berikutnya. Dengan gaji permulaan sebanyak 35 JPY, beliau tidak lama kemudian berpindah ke Kitakamata, berhampiran studio.

Takamine dengan cepat menjadi pelakon yang dicari-cari, muncul dalam filem-filem seperti Dai Tokyo no Ikkaku arahan Heinosuke Gosho, Ai yo Jinrui to Tomo ni Are arahan Yasujirō Shimazu, dan Tokyo Chorus arahan Yasujirō Ozu, mengukuhkan statusnya sebagai bintang kanak-kanak yang popular. Beliau kadang-kadang melakonkan watak lelaki, mendapat jolokan "Hidebou" daripada kru. Gosho juga dilaporkan pernah mempertimbangkan untuk mengambilnya sebagai anak angkat, tetapi dihalang oleh ibu saudaranya. Pada tahun 1931, beliau mendaftar di sekolah rendah di Kamata, tetapi jarang dapat hadir kerana jadual penggambaran yang padat, termasuk penggambaran sepanjang malam.

Pada April 1932, beliau muncul dalam produksi Shinpa Matsukaze Murasame di Meiji-za, berlakon bersama Shōtarō Hanayagi dan Yoshiko Okada. Dalam produksi yang sama, beliau juga melakonkan watak Maharaja Puyi semasa kecil dalam Manchukuo, meningkatkan lagi reputasinya sebagai pelakon kanak-kanak yang genius. Populariti beliau membawa kepada perbandingan dengan bintang kanak-kanak Hollywood, Shirley Temple, dan banyak filem awal kerjayanya meniru gaya filem Shirley Temple.

Pada tahun 1934, Takamine mendapat perhatian penulis lirik Masato Fujita, yang mengatur penampilannya dalam persembahan pentas langsung oleh Taro Shoji di Hibiya Public Hall untuk meraikan kejayaan besar lagu "Akagi no Komoriuta". Shoji, yang terpesona dengan Takamine, berhasrat untuk mengambilnya sebagai anak angkat, berjanji untuk memberikan pelajaran nyanyian dan piano yang intensif. Takamine dan ibu saudaranya berpindah ke rumah Shoji. Walau bagaimanapun, Shoji menunjukkan kasih sayang yang melampau, tidak pernah meninggalkan Takamine bersendirian dan membawanya ke persembahan luar bandar, menyebabkan pelajaran yang dijanjikan tertunda dan Takamine berhenti menghadiri studio. Ibu saudaranya pula dilayan seperti pembantu rumah tanpa gaji. Takamine, tidak tahan dengan keadaan itu, menggesa ibu saudaranya untuk meninggalkan rumah Shoji, dan mereka berpindah ke sebuah pangsapuri di Ōmori. Insiden ini menyebabkan Fujita, yang marah, berhenti menulis lagu untuk Shoji.

Pada tahun 1936, Shochiku memindahkan studionya dari Kamata ke Shochiku Ofuna Studio. Pada usia 12 tahun, Takamine berada di ambang peralihan daripada peranan kanak-kanak kepada peranan gadis muda. Beliau dipilih untuk peranan penting sebagai adik perempuan heroin yang dilakonkan oleh Kinuyo Tanaka dalam melodrama Shindo arahan Gosho. Tanaka sangat menyayangi Takamine, dan Takamine sering menginap di rumah agam Tanaka di Kamakurayama. Dalam kehidupan peribadinya, keluarga datuknya, yang muflis akibat kebakaran besar di Hakodate, berpindah ke Tokyo dan bergantung kepada Takamine, yang kini menyara sembilan orang ahli keluarga.

2.1. Era Studio (Toho, Shintoho)

Sekitar waktu ini, Takamine mempertimbangkan untuk menyertai Takarazuka Revue kerana ingin melarikan diri dari dunia perfileman. Beliau mendapatkan nasihat daripada Shōtarō Hanayagi dan Yaeko Mizutani I, yang kemudiannya berunding dengan Ichizo Kobayashi, pengetua Takarazuka Music School, yang menawarkan kemasukan tanpa peperiksaan. Walau bagaimanapun, pada awal tahun 1937, Masumi Fujimoto dari bahagian perancangan P.C.L. (kemudian Toho) mendekati beliau dengan tawaran yang lebih menarik: gaji bulanan 100 JPY, penyediaan rumah berhampiran studio, dan peluang untuk melanjutkan pelajaran di sekolah wanita. Takamine menerima tawaran ini, meninggalkan Shochiku pada Januari 1937 dan berpindah ke P.C.L. Pada April tahun yang sama, beliau mendaftar di Bunka Gakuin di Ochanomizu seperti yang dijanjikan.

Filem pertama Takamine di P.C.L. ialah Ryojin no Teiso arahan Kajirō Yamamoto, berdasarkan novel oleh Nobuko Yoshiya, di mana beliau melakonkan watak Mutsumi, adik perempuan kepada watak utama. Beliau kemudiannya muncul bersama Ken'ichi Enomoto dalam Edokko Ken-chan. Pada September 1937, P.C.L. menjadi Toho Film, dan Takamine terus muncul dalam banyak produksi, menjadi kesayangan studio dengan jolokan "Deko" yang diberikan oleh Akira Kishii. Pada tahun 1938, beliau membintangi Tsuzurikata kyōshitsu arahan Yamamoto, sebuah adaptasi koleksi tulisan laris oleh Masako Toyoda. Peranannya sebagai seorang gadis yang hidup ceria dan kuat di sebalik kemiskinan menjadi salah satu karya terawalnya yang paling penting. Walau bagaimanapun, jadual kerjanya yang padat bermakna beliau hanya dapat menghadiri Bunka Gakuin dua atau tiga hari sebulan, dan selepas setahun setengah, beliau terpaksa menarik diri atas nasihat gurunya.

Takamine menjadi semakin popular di Toho, muncul dalam sembilan filem pada tahun 1939. Popularitinya sebagai idola meningkat, dan filem-filem yang dinamakan sempena beliau mula dihasilkan. Dalam Hideko no Oendancho, beliau menyanyikan lagu tema "Seishun Ground", tetapi lagu sisipan "Kirameku Seiza" yang dinyanyikan oleh Katsuhiko Haida menjadi lebih popular, menjual 400.00 K unit salinan. Hideko the Bus Conductor menandakan kolaborasi pertamanya dengan pengarah Mikio Naruse, yang kemudiannya akan menjadi rakan kongsi kolaborasi yang penting. Pada tahun 1940, beliau terkejut dengan persembahan Haruko Sugimura sebagai pesakit penyakit Hansen dalam Kojima no Haru arahan Shirō Toyoda, yang mendorongnya untuk mengambil serius kerjaya lakonannya. Beliau juga belajar vokal di bawah penyanyi vokal Ryōzō Okuda dan Miho Nagato, dan semasa perang, beliau membuat persembahan di zon perang tanpa peralatan bunyi dan meneruskan kerjaya nyanyiannya.

Pada tahun 1941, Takamine membintangi Horse arahan Yamamoto, sebuah filem separa dokumentari yang menggambarkan interaksi antara seorang gadis petani dan anak kudanya di tengah-tengah pemandangan empat musim di Tohoku. Penggambaran mengambil masa hampir tiga tahun, dan semasa produksi, beliau jatuh cinta dengan pengarah unit B dan ketua produksi, Akira Kurosawa. Hubungan mereka tidak kekal kerana tentangan ibu saudaranya, tetapi episod ini dicatat dalam autobiografinya, Watashi no Tosei Nikki. Pada Julai 1945, Takamine berada di Tateyama, Chiba Prefecture, untuk penggambaran America Yosoro arahan Yamamoto, dan perang berakhir selepas persembahan hiburan di Pangkalan Udara Suzaki. Produksi America Yosoro, yang berkaitan dengan juruterbang kamikaze, akhirnya dibatalkan.

Pada tahun 1946, Takamine muncul dalam persembahan hiburan untuk pasukan pendudukan di Teater Ernie Pyle (dahulunya Teater Takarazuka Tokyo), di mana Takako Irie membantu beliau dengan menjahit pakaian dari kotnya sendiri. Pada tahun yang sama, Yōki na Onna arahan Kiyoshi Saeki menjadi filem pasca-perang pertamanya. Pada Ogos, beliau membuat persembahan hula bersama Haida dalam Hawaii no Yoru di Nihon Gekijo, yang menjadi kejayaan besar. Walau bagaimanapun, pada Oktober, Toho menghadapi pertikaian buruh kedua. Takamine, yang tidak bersetuju dengan mogok, bergabung dengan Denjirō Ōkōchi dan sembilan bintang utama Toho yang lain, termasuk Kazuo Hasegawa, Takako Irie, Isuzu Yamada, Susumu Fujita, Yatarō Kurokawa, Setsuko Hara, Toshiko Yamane, dan Ranko Hanai, untuk membentuk "Sepuluh Bendera", sebuah kumpulan yang meninggalkan kesatuan pekerja Toho di bawah Nippon Eiga Engeki Rōdō Kumiai (Nippon Eien). Pada Mac 1947, Takamine menjadi pelakon eksklusif untuk studio baru, Shintoho Film Production, yang ditubuhkan oleh kumpulan ini. Filem pertamanya di Shintoho ialah Oedo no Oni arahan Ryō Hagiwara, diikuti oleh Ai yo Hoshi to Tomo ni arahan Yutaka Abe, di mana beliau melakonkan separuh hayat seorang wanita dari usia 16 hingga 35 tahun. Dalam Kofuku e no Shotai arahan Taiji Chiba, beliau melakonkan watak seorang wanita yang tidak bernasib baik, mengukuhkan imejnya sebagai pelakon dewasa.

Pada masa ini, "Kelab Peminat Hideko Takamine" telah ditubuhkan, dengan pejabat di Bangunan Kanebo Ginza dan majalah rasmi bernama DECO. Tidak lama selepas penubuhan Shintoho, ahli-ahli "Sepuluh Bendera" seperti Setsuko Hara, Isuzu Yamada, dan Takako Irie mula meninggalkan syarikat itu, menjadikan Takamine sebagai pusat barisan pelakon Shintoho. Filemnya pada tahun 1949, Ginza Kankan Musume, menampilkan beliau menyanyikan lagu tema, yang menjual 500.00 K unit salinan menjelang 1957. Pada tahun 1950, beliau melakonkan watak anak perempuan bongsu dalam Sasameyuki arahan Abe, dan mengekalkan hubungan rapat dengan pengarang asal, Jun'ichirō Tanizaki, sehingga kematiannya. Pada tahun yang sama, beliau muncul dalam The Munekata Sisters arahan Ozu sebagai adik perempuan kepada watak yang dilakonkan oleh Kinuyo Tanaka. Pada November 1950, Takamine meninggalkan Shintoho selepas mendapati seorang eksekutif syarikat, yang beliau berkencan dan merancang untuk berkahwin, telah menyalahgunakan dana kelab peminat dan berkencan dengan wanita lain.

2.2. Kerjaya Bebas dan Pengarah Utama

Pada tahun 1951, Takamine membintangi Carmen Comes Home, filem berwarna penuh pertama Jepun, menandakan kolaborasi pertamanya dengan pengarah Keisuke Kinoshita. Pada Jun tahun yang sama, beliau berpeluang untuk belajar di Perancis sebagai pelajar pertukaran, dan menghabiskan enam bulan di Paris. Ini adalah peluang untuk melarikan diri daripada hubungannya yang semakin teruk dengan ibu saudaranya dan kebimbangan sebagai pelakon bebas, membolehkan beliau menikmati kebebasan dan melupakan dunia perfileman. Semasa di Paris, beliau tinggal di sebuah bilik pangsapuri yang pernah disewa oleh Kazuo Watanabe semasa zaman pelajarnya. Pengalaman beliau di Paris diceritakan secara terperinci dalam esei beliau, Tsuzuri Kata Paris. Beliau kembali ke Jepun pada Januari 1952.

Pada masa itu, jarang sekali seorang pelakon filem tidak terikat dengan mana-mana syarikat filem, tetapi Takamine memulakan kerjaya sebagai pelakon bebas, tidak terikat oleh Goshakyotei (Perjanjian Lima Syarikat) yang ditandatangani oleh syarikat-syarikat filem pada tahun 1953. Ini membolehkan beliau muncul dalam produksi dari pelbagai syarikat (walaupun beliau tidak pernah muncul dalam filem Toei atau Nikkatsu). Kebebasan ini membolehkannya berlakon dalam banyak karya agung. Beliau terutamanya muncul dalam hampir semua karya arahan Mikio Naruse dan Keisuke Kinoshita.

Beliau muncul dalam 17 filem Naruse, di mana beliau melakonkan watak-watak yang dianggap antara persembahan terbaiknya, dengan "persona yang sensitif tetapi cekap" yang terbukti ideal untuk "heroin Naruse yang menderita dan tabah". Dalam Lightning, beliau dengan cemerlang melakonkan watak anak perempuan bongsu daripada empat adik-beradik yang berkongsi ibu yang sama tetapi bapa yang berbeza, meningkatkan kemahiran lakonannya sebagai pelakon watak. Dalam Floating Clouds, salah satu karya agung Naruse dan Takamine, beliau melakonkan watak seorang wanita yang tidak dapat melepaskan diri daripada seorang lelaki yang tidak setia. Dalam When a Woman Ascends the Stairs, beliau melakonkan watak seorang pengurus bar di Ginza yang bekerja untuk menyara hidup, dan dalam A Wanderer's Notebook, beliau melakonkan watak Fumiko Hayashi pada zaman mudanya, membintangi berturut-turut dalam karya-karya Naruse.

Dalam 12 filem Kinoshita, Twenty-Four Eyes berdiri sebagai salah satu karya agung Takamine, bersama Floating Clouds. Dalam filem ini, beliau melakonkan watak seorang guru baru yang ditugaskan ke sebuah sekolah cawangan di Shōdoshima, memenangi semua anugerah pelakon utama pada masa itu. Dalam Times of Joy and Sorrow, beliau melakonkan watak isteri penjaga rumah api bersama Keiji Sada, dan filem itu menjadi kejayaan besar bersama lagu temanya. Dalam Kazezen no Tomoshibi, beliau dan Sada melakonkan watak pasangan yang tidak berguna, berlawanan dengan imej mereka sebelum ini. Dalam The River Fuefuki, di mana beliau melakonkan watak seorang petani wanita yang menghadapi nasib kejam akibat perang, beliau melakonkan watak dari usia 18 hingga 85 tahun. Dalam Immortal Love, beliau melakonkan watak dari usia 20 hingga 49 tahun. Beliau juga terus berlakon sebagai heroin dalam karya-karya Kinoshita, seperti dalam Futari de Aruita Ikushunju, di mana beliau dan Sada melakonkan separuh hayat pasangan pekerja jalan raya.

Selain daripada pengarah Naruse dan Kinoshita, Takamine juga muncul dalam filem-filem seperti Where Chimneys Are Seen arahan Heinosuke Gosho, The Wild Geese arahan Shirō Toyoda, Harikomi arahan Yoshitaro Nomura, Rickshaw Man arahan Hiroshi Inagaki, The Human Condition Bahagian 5 & 6 arahan Masaki Kobayashi, dan The Doctor's Wife arahan Yasuzo Masumura.

3.1. Peranan Serba Boleh dan Persembahan

Takamine berjaya memecahkan jangkaan "bintang kanak-kanak menjadi pelakon dewasa yang tidak berjaya", satu jangkaan yang lazim bukan sahaja di Jepun tetapi juga di Hollywood (contohnya, Shirley Temple). Beliau berkembang daripada pelakon kanak-kanak pada usia lima tahun kepada peranan gadis muda, dan kemudian menjadi seorang pelakon hebat yang melakonkan watak "wanita" dengan kedalaman yang luar biasa.

Peranan beliau sangat pelbagai. Semasa zaman mudanya, beliau sering melakonkan watak yang menawan dan lemah lembut, seperti dalam Fukeizu dan Sono Zenya. Walau bagaimanapun, selepas perang, beliau mengambil watak-watak yang jauh lebih kompleks: wanita profesional yang hidup di ambang zaman (Asa no Hamon), guru wanita yang sangat popular (Twenty-Four Eyes), wanita yang tenggelam dalam hubungan romantis yang merosakkan dengan seorang lelaki (Floating Clouds), isteri yang terpaksa hidup dalam perkahwinan yang tidak diingini (Eien no Hito), wanita pekak yang hidup kuat di pinggir masyarakat (Namono naku Mazushiku Utsukushiku), pengurus bar Ginza yang bekerja untuk menyara hidup, dan gundik (Tsuma Toshite Onna Toshite).

Donald Richie, seorang sejarawan filem, menggambarkan watak-watak yang dilakonkan oleh Takamine: "Seperti kebanyakan wanita Jepun pada masa itu, mereka mahukan lebih banyak daripada kehidupan, tetapi tidak dapat memperolehnya. Perang mungkin telah berakhir, tetapi wanita mendapati mereka tidak lebih baik. Mereka masih agak tidak gembira. Jadi jenis peranan yang dilakonkan oleh Takamine sesuai dengan semangat zaman, malah mungkin telah membentuk semangat zaman itu."

Berbanding dengan beberapa pelakon yang personaliti peribadi mereka mendominasi peranan mereka, menyebabkan mereka sentiasa "menjadi diri mereka sendiri" tidak kira apa watak yang dilakonkan (contohnya, Chishū Ryū, yang daya tariknya terletak pada personaliti dirinya sendiri, seperti yang dinyatakan oleh Yōji Yamada), Takamine berada di hujung spektrum yang bertentangan. Beliau adalah seorang pelakon hebat yang jarang ditemui dalam sejarah filem Jepun, mampu melakonkan pelbagai watak dengan "seratus perubahan", menangkap intipati setiap watak dengan persembahan yang cemerlang. Walaupun pada tahun-tahun terakhirnya, beliau jarang muncul di pentas, dan beliau diiktiraf sebagai salah seorang pelakon wanita terhebat dalam sejarah filem Jepun, yang "memulakan kerjaya dalam filem dan bersara dari filem".

Takamine sendiri menjelaskan perbezaan antara pengarah Naruse dan Kinoshita: "Walaupun berbeza gaya, mereka berkongsi kebencian yang sama terhadap perkara-perkara yang tidak semula jadi. Apa yang saya cuba lakukan ialah menjadi senatural mungkin seperti wanita yang kita lihat dalam berita, tetapi menambah sentuhan drama supaya saya menjadi lebih nyata."

3.2. Filem Terkenal

Antara filem-filem Hideko Takamine yang paling diiktiraf dan penting dari segi merit artistik dan impak budaya termasuk:

• Mother (1929) - Filem debutnya sebagai pelakon kanak-kanak, yang membawa kemasyhuran awal.
• Tokyo Chorus (1931) - Sebuah filem awal penting arahan Yasujirō Ozu.
• Tsuzurikata kyōshitsu (1938) - Peranan utama yang mengukuhkan statusnya sebagai bintang gadis.
• Horse (1941) - Sebuah filem yang memerlukan penggambaran selama tiga tahun, menampilkan persembahan yang mendalam.
• Carmen Comes Home (1951) - Filem berwarna penuh pertama Jepun, menandakan kolaborasi penting dengan Keisuke Kinoshita.
• Twenty-Four Eyes (1954) - Sebuah drama anti-perang yang sangat diiktiraf, di mana beliau memenangi banyak anugerah pelakon.
• Floating Clouds (1955) - Sebuah karya agung arahan Mikio Naruse, di mana beliau melakonkan watak yang kompleks dan beremosi.
• When a Woman Ascends the Stairs (1960) - Satu lagi kolaborasi terkenal dengan Naruse, menampilkan persembahan yang kuat.
• Immortal Love (1961) - Di mana beliau melakonkan watak dari usia 20 hingga 49 tahun.
• Namono naku Mazushiku Utsukushiku (1961) - Melakonkan watak seorang wanita pekak, mempamerkan kemahiran lakonan yang luar biasa.
• The Human Condition (Bahagian 5 & 6, 1961) - Peranan dalam siri epik ini.
• The Doctor's Wife (1967) - Menunjukkan peranan yang lebih matang.
• The Twilight Years (1973) - Peranan yang menunjukkan kematangan lakonannya.
• Oh, My Son! (1979) - Filem terakhirnya sebelum bersara.

4.1. Penulisan dan Esei

Takamine mula menerbitkan buku sejak zaman kegemilangannya sebagai pelakon, dengan karya pertamanya, esei perjalanan Pari Hitori Aruki (Berjalan Sendirian di Paris), diterbitkan pada tahun 1953. Beliau kemudiannya menerbitkan pelbagai koleksi esei lain termasuk Maimai Tsuburo, Watashi no Interview, Bin no Naka, dan Ippiki no Mushi. Beliau juga menulis buku perjalanan dan buku masakan bersama suaminya, Zenzo Matsuyama, seperti Tabi wa Michizure Gandhara dan Daido no Orchestra.

Walaupun beliau menghabiskan zaman kanak-kanaknya dengan pendidikan formal yang terhad kerana kerjaya lakonan kanak-kanaknya, Takamine dengan gigih mengumpul ilmu melalui pembacaan skrip dan buku. Selepas berkahwin dengan Matsuyama, beliau sering membantu suaminya dengan menulis skrip melalui imlak, yang membantu mengembangkan kemahiran menulisnya.

Pada tahun 1975, Takamine memulakan siri autobiografi Watashi no Tosei Nikki (Diari Kehidupan Duniawi Saya) dalam majalah Weekly Asahi. Dalam buku ini, beliau secara terus terang mengimbas kembali separuh hayatnya sebagai seorang pelakon kebangsaan dan seorang wanita, menampilkan individu-individu yang terlibat dengan nama sebenar mereka. Kandungan yang jujur itu menyebabkan banyak pertanyaan sama ada beliau benar-benar menulisnya sendiri, tetapi editor Weekly Asahi pada masa itu menjawab, "Jika ia ditulis oleh penulis hantu, ia tidak akan mempunyai gaya yang begitu unik." Buku itu diterbitkan dalam dua jilid oleh Asahi Shimbun Publications pada tahun berikutnya dan menjadi buku terlaris pada masa itu. Esei ini memenangi Anugerah Kelab Esei Jepun ke-24.

Pada tahun 2013, esei yang tidak diterbitkan oleh Takamine ditemui oleh anak angkatnya, Akemi Saito, dan diterbitkan oleh Shinchosha pada Mac tahun itu dengan tajuk Tabi Nikki Europe Futarisankyaku (Diari Perjalanan: Eropah Berdua). Buku ini adalah catatan perjalanan beliau dan suaminya ke Eropah pada tahun 1958, yang disimpan di rak buku di rumah mereka.

4.2. Nyanyian dan Minat Artistik

Selain menulis, Hideko Takamine juga mempunyai kerjaya yang aktif sebagai seorang penyanyi. Semasa perang, beliau membuat persembahan hiburan untuk tentera di zon perang tanpa peralatan bunyi, dan selepas perang, beliau menyanyi untuk pasukan pendudukan Amerika di Tokyo. Beliau mengeluarkan beberapa rekod, termasuk "Tabakoya no Musume" (1941), "Mori no Suisha" (1942), "Utae Yamabiko" (1943), "Ginza Kankan Musume" (1949), yang menjual 500.00 K unit salinan, dan "Carmen Kokyo ni Kaeru" (1951).

Minat artistik Takamine juga meluas kepada lukisan dan pengumpulan seni. Pada tahun 1949, semasa era Shintoho, beliau menyertai Churchill-kai, sebuah kelab pencinta lukisan di Ginza. Pada tahun 1950, beliau mempamerkan lukisan bersaiz 10-go bertajuk Midori-i dalam pameran lukisan amatur selebriti di Mitsukoshi Nihonbashi, yang dijual dengan harga 4.70 K JPY. Ini membawanya kepada perkenalan dengan maestro seni lukis, Ryūzaburō Umehara, yang merupakan penasihat kelab tersebut. Persahabatan mereka berlanjutan selama 40 tahun, dan Umehara melukis banyak potret Takamine. Potret pertama Takamine yang dilukis oleh Umehara dibuat di vila beliau di Karuizawa semasa penggambaran Carmen Comes Home. Pada mulanya, Umehara menghadapi kesukaran untuk menangkap rupa Takamine kerana matanya kelihatan terlalu besar, tetapi beliau kemudian menyedari bahawa ia bukan saiz mata, tetapi keamatan pandangan Takamine.

Pada Mac 1974, atas cadangan suaminya, Takamine menyumbangkan potret pertamanya kepada bahagian Ryuzaburo Umehara di Muzium Seni Moden Nasional Tokyo. Pada tahun berikutnya, beliau menerima Konju Hosho (Pingat Kehormatan dengan Reben Biru Gelap) dan piala kayu. Pada tahun 1987, beliau menerbitkan esei Watashi no Umehara Ryuzaburo, yang menceritakan kenangannya bersama Umehara. Pada November 2005, Takamine sendiri menyumbangkan 11 potret beliau - tujuh oleh Umehara, satu oleh Saburō Miyamoto, satu oleh Motoko Morita, dan dua oleh Insho Domoto - kepada Setagaya Ward, yang kini disimpan di Muzium Seni Setagaya.

Selain itu, Takamine juga mempunyai minat yang mendalam dalam barangan antik. Beliau mula tertarik dengan barangan antik selepas melarikan diri daripada peminat ke sebuah kedai antik di Ginza. Sejak itu, mengumpul barangan antik menjadi hobinya, dan beliau menjadi seorang yang arif dalam bidang itu. Beliau juga pernah membuka kedai antik bersama Seinosuke Nakajima, seorang pakar barangan antik yang terkenal. Pengalaman ini diceritakan secara terperinci dalam autobiografinya, Ningen Nomi no Ichi.

5.1. Perkahwinan dan Keluarga

Pada 25 Februari 1955, Hideko Takamine mengumumkan pertunangannya dengan Zenzo Matsuyama, yang pada masa itu merupakan pembantu pengarah Keisuke Kinoshita dan telah bertemu dengannya semasa penggambaran Twenty-Four Eyes. Majlis perkahwinan mereka diadakan pada 26 Mac, dengan Matsutarō Kawaguchi, Aiko Mimasu, dan Keisuke Kinoshita sebagai pengapit. Kinoshita, yang tidak mahu berita gembira itu menjadi gosip, sendiri menghubungi media untuk mengumumkan perkahwinan itu, menjadikannya salah satu sidang media perkahwinan selebriti yang pertama.

Selepas berkahwin, Takamine meneruskan kerjaya lakonannya, menyatakan hasratnya untuk "mencipta gaya isteri baru yang mempunyai pekerjaan". Pada tahun 1961, beliau membintangi filem sulung suaminya sebagai pengarah, Namono naku Mazushiku Utsukushiku. Dalam filem ini, beliau melakonkan watak isteri pekak bersama Keiju Kobayashi, melakonkan peranan yang mencabar ini dengan cemerlang menggunakan bahasa isyarat sepanjang filem. Beliau kemudiannya terus membintangi filem-filem arahan Matsuyama seperti Ware Hitotsubu no Mugi Naredomo dan Rokujo Yukiyama Tsumugi.

Takamine dan Matsuyama tinggal di sebuah rumah yang sederhana tetapi elegan berhampiran Azabu-Jūban. Walaupun beliau adalah seorang pelakon terkenal, kediaman mereka digambarkan sebagai sederhana berbanding dengan rumah agam selebriti lain. Pada tahun-tahun kemudian, mereka mengubah suai rumah mereka menjadi lebih kecil sebagai persediaan untuk usia tua, dan Takamine menghabiskan tahun-tahun terakhirnya dengan kehidupan yang tenang, menjauhi hubungan luar. Pada masa ini, beliau menyumbangkan banyak bahan berkaitan filem dan trofi kepada muzium. Beliau juga memiliki vila di Karuizawa, tetapi menjualnya bersama koleksi barang antik beliau pada zaman Heisei sebagai persediaan untuk usia tua. Pada tahun-tahun terakhirnya, beliau mengambil penulis dan editor Bungeishunju, Akemi Saito, sebagai anak angkatnya.

Takamine adalah seorang perokok tegar. Dalam bukunya Oishii Ningen, beliau menyebut bahawa beliau mula merokok pada usia 22 tahun untuk berlatih merokok bagi peranan dalam filem Ai yo Hoshi to Tomo ni. Beliau menulis, "Sejak itu, saya menjadi perokok tegar sehingga hari ini." Dalam bukunya Cotton ga Suki, terdapat gambar asbak dan pemetik api kegemarannya, yang diperkenalkan bersama tulisan Takamine. Beliau meninggal dunia pada usia 86 tahun akibat kanser paru-paru.

6.1. Ulasan Sosial

Pada 10 Februari 1971, Takamine (dengan nama sebenarnya Hideko Matsuyama) dijemput sebagai saksi ke "Jawatankuasa Kecil Mengenai Penyiaran" di Jawatankuasa Komunikasi Dewan Perwakilan. Beliau memberikan pandangannya mengenai isu-isu seperti "vulgarization" program televisyen dan peningkatan nilai hadiah dalam rancangan kuiz, yang menjadi masalah pada masa itu. Merujuk kepada isu hadiah pangsapuri bernilai 10.00 M JPY dalam rancangan Quiz King ni Makasero! di Fuji Television pada tahun sebelumnya, yang didakwa melanggar Akta Anti-Monopoli, Takamine menyatakan, "Keganasan dan erotika mungkin dianggap vulgar, tetapi saya fikir rancangan kuiz di mana orang menerima pelbagai hadiah atau pergi ke luar negara adalah yang paling hina di antara perkara-perkara vulgar."

Kenyataan beliau menyumbang kepada keputusan Suruhanjaya Perdagangan Adil dan Persatuan Penyiaran Komersial Jepun pada September tahun yang sama untuk menetapkan had maksimum 1.00 M JPY untuk hadiah wang tunai dan barangan dalam semua rancangan kuiz.

6.2. Aktivisme Politik

q=Nagano, Japan|position=right
Pada 4 Jun 1960, perhimpunan besar untuk menghalang Perjanjian Keselamatan diadakan di Dataran Pejabat Prefektur Nagano. Pada masa itu, penggambaran filem Takamine, The River Fuefuki, sedang dijalankan di Nagano City. Takamine, bersama pelakon Takahiro Tamura, Michiko Araki, dan pengarah Keisuke Kinoshita, menyertai perhimpunan tersebut sebagai ahli kumpulan kritikan terhadap Perjanjian Keselamatan. Keempat-empat mereka berdiri di atas pentas, menyeru, "Kami tidak mahu perang. Sila berikan yang terbaik, semua orang." Takamine kemudiannya mengetuai perarakan demonstrasi di bandar selepas perhimpunan itu.

Pada tahun 1965, apabila filem Tokyo Olympiad arahan Kon Ichikawa menjadi subjek kontroversi besar berikutan komen yang meragukan daripada Ichiro Kono (Menteri Negara yang bertanggungjawab untuk Olimpik) pada tayangan pratonton, Takamine menyuarakan sokongannya dalam majalah dan akhbar. Beliau menyatakan, "Ia adalah filem yang sangat cantik dan menyeronokkan. Bukankah kejam bagi Encik Kono untuk mengadu selepas memintanya?" dan "Mengeluarkan kata-kata kasar seperti 'karya Ichikawa adalah noda Olimpik' bukanlah sesuatu yang patut dilakukan oleh seseorang yang bergelar Menteri Negara."

Takamine secara peribadi meminta pertemuan dengan Kono, di mana beliau menyampaikan kekagumannya terhadap Ichikawa dan filem itu, serta meminta Kono untuk bertemu dengan Ichikawa. Kono, dalam perbualan santai, memberitahu Takamine bahawa beliau "sebenarnya tidak memahami filem sama sekali." Selepas pertemuan berulang kali yang diatur oleh Takamine, Kono akhirnya mengakui usaha pasukan produksi dan menelefon penerbit filem, Suketaro Taguchi, untuk menarik balik bantahannya, menyatakan, "Saya tidak 100 peratus berpuas hati dengan hasilnya, tetapi biarkan mereka melakukannya dengan bebas." Ini mengembalikan hak penyuntingan versi antarabangsa kepada Ichikawa, yang kemudiannya menyatakan rasa terima kasih yang mendalam kepada Takamine.

Pada pilihan raya gabenor Tokyo pada April 1967, Takamine menyokong Ryokichi Minobe.

Pada tahun 1972, sebelum hubungan diplomatik terjalin, Takamine dan suaminya dijemput oleh Kementerian Luar Negeri untuk menjadi tuan rumah kepada delegasi filem dari Republik Rakyat China. Apabila Zhao Dan, seorang bintang besar China sebelum perang, dipenjarakan oleh Jiang Qing hanya kerana mengetahui zaman lakonan Jiang Qing, Takamine berulang kali bertanya melalui kenalan sama ada Zhao Dan sihat, menghalang pelaksanaan hukuman mati semasa Revolusi Kebudayaan. Kisah ini diceritakan secara terperinci dalam Watashi no Tosei Nikki dan Ippiki no Mushi.

7.1. Anugerah Filem Utama

• Anugerah Filem Mainichi untuk Pelakon Wanita Terbaik
  • 1955: Untuk Twenty-Four Eyes, The Garden of Women, Somewhere Beneath the Wide Sky, dan Aku no Tanoshisa.
  • 1956: Untuk Floating Clouds.
  • 1958: Untuk Times of Joy and Sorrow dan Untamed.
  • 1962: Untuk Immortal Love dan Namono naku Mazushiku Utsukushiku.
  • 2010: Anugerah Khas (pasca-kematian).
• Anugerah Blue Ribbon untuk Pelakon Wanita Terbaik
  • 1955: Untuk Twenty-Four Eyes, The Garden of Women, dan Somewhere Beneath the Wide Sky.
• Anugerah Kinema Junpo untuk Pelakon Wanita Terbaik
  • 1956: Untuk Floating Clouds.
• Festival Filem Antarabangsa Locarno Anugerah Pelakon Wanita Terbaik
  • 1965: Untuk Midareru.
• Festival Filem Antarabangsa San Francisco Anugerah Pelakon Wanita Terbaik
  • 1961: Untuk Namono naku Mazushiku Utsukushiku.
• Festival Filem Asia Pasifik Anugerah Pelakon Wanita Terbaik
  • 1956: Untuk Floating Clouds.

7.2. Pencapaian Sepanjang Hayat dan Penghargaan Khas

• Anugerah Akademi Jepun
  • 1979: Anugerah Pelakon Wanita Utama Cemerlang untuk Oh, My Son!.
  • 1996: Anugerah Pencapaian Sepanjang Hayat Pengerusi.
  • 2011: Anugerah Khas Pengerusi (pasca-kematian).
• Geijutsu Sensho (Anugerah Seni)
  • 1962: Untuk Namono naku Mazushiku Utsukushiku dan Immortal Love.
• Anugerah Perkhidmatan Lama Eidanren
  • 1975.
• Konju Hosho (Pingat Kehormatan dengan Reben Biru Gelap)
  • 1975.
• Anugerah Kelab Esei Jepun
  • 1976: Untuk Watashi no Tosei Nikki.
• Anugerah Kritikan Filem Jepun Anugerah Golden Glory
  • 1994.
• Anugerah Pencapaian Khas Hari Filem
  • 2011 (pasca-kematian).
• Festival Filem Osaka Anugerah Khas
  • 2011 (pasca-kematian).
• Anugerah Golden Gross Anugerah Pencapaian Khas
  • 2011 (pasca-kematian).

8.1. Pengaruh terhadap Pawagam

Hideko Takamine berjaya memecahkan jangkaan bahawa "tiada pelakon hebat atau bintang besar yang berasal dari pelakon kanak-kanak", satu jangkaan yang lazim bukan sahaja di Jepun tetapi juga di peringkat antarabangsa (contohnya, Shirley Temple). Beliau berkembang daripada seorang pelakon kanak-kanak pada usia lima tahun kepada peranan gadis muda, dan seterusnya menjadi seorang pelakon hebat yang melakonkan watak "wanita" dengan kedalaman yang luar biasa.

Peranan beliau sangat pelbagai, daripada watak-watak yang menawan dan lemah lembut semasa zaman mudanya kepada wanita profesional yang hidup di ambang zaman pasca-perang, guru wanita yang sangat popular, wanita yang tenggelam dalam hubungan romantis yang merosakkan, isteri yang terpaksa hidup dalam perkahwinan yang tidak diingini, wanita pekak yang hidup kuat di pinggir masyarakat, pengurus bar Ginza, dan gundik. Beliau melakonkan pelbagai watak ini dengan cemerlang, menangkap intipati setiap watak.

Tidak seperti sesetengah pelakon yang personaliti peribadi mereka mendominasi peranan mereka, Takamine adalah sebaliknya. Beliau adalah seorang pelakon hebat yang jarang ditemui dalam sejarah filem Jepun, mampu melakonkan pelbagai watak dengan "seratus perubahan", menangkap intipati setiap watak dengan persembahan yang cemerlang. Beliau diiktiraf sebagai salah seorang pelakon wanita terhebat dalam sejarah filem Jepun, yang "memulakan kerjaya dalam filem dan bersara dari filem".

Dalam tinjauan "Pelakon Lelaki dan Wanita Filem Jepun Terbaik Sepanjang Zaman" oleh Kinema Junpo pada tahun 2014, Takamine menduduki tempat pertama dalam kategori pelakon wanita (pelakon lelaki tempat pertama ialah Toshirō Mifune). Beliau juga menduduki tempat pertama dalam kategori pelakon wanita Jepun pilihan pembaca dalam "Bintang Filem Abad ke-20" yang diterbitkan oleh majalah yang sama pada tahun 2000.

8.2. Pengiktirafan Pasca-kematian

Selepas pemergian Hideko Takamine, legasinya terus diraikan melalui pelbagai pengiktirafan dan projek peringatan.

Pada 27 Mac 2012, sebuah majlis peringatan untuk Hideko Takamine diadakan di Toho Studio, yang dihadiri oleh kira-kira 400 orang, termasuk rakan-rakan pelakon seperti Yachigusa Kaoru, Kyōko Kagawa, Akira Takarada, Yōko Tsukasa, Meiko Nakamura, Naho Toda, serta pengarah Masahiro Shinoda dan Teruyo Nogami. Pada majlis ini, penubuhan "Ippon no Kugi o Sanaeru Kai" (Persatuan Memuji Satu Paku) diumumkan, yang bertujuan untuk menghormati kakitangan di belakang tabir yang menyumbang kepada industri filem, meneruskan wasiat Takamine sendiri.

Pada tahun 2024, sebagai sebahagian daripada "Projek Ulang Tahun Ke-100 Hideko Takamine", sebuah pameran khas besar bertajuk "Estetika Hideko Takamine, Pelakon Hebat yang Mengatasi Kesukaran" diadakan di Menara Tokyo. Pameran itu mempamerkan manuskrip dan ilustrasi tulisan tangan beliau, koleksi peribadi, dan poster filem yang dibintanginya. Selain itu, Arkib Filem Nasional mengadakan tayangan khas 22 filem beliau di bawah tajuk "Ulang Tahun Ke-100 Hideko Takamine". Pelbagai pameran, ceramah, dan tayangan filem lain juga diadakan untuk meraikan legasinya yang berterusan.