Luise Rainer

1.1. Zaman kanak-kanak dan pendidikan

Luise Rainer dilahirkan pada 12 Januari 1910. Sumber-sumber berbeza mengenai tempat kelahirannya, ada yang menyatakan Düsseldorf, Jerman, manakala yang lain menyebut Vienna, Austria. Beliau dibesarkan di Hamburg dan kemudian di Vienna. Rainer adalah anak kepada pasangan Heinrich dan Emilie Rainer, yang dikenali sebagai "Heinz" dan "Emmy". Keluarganya adalah golongan kelas atasan dan Yahudi. Rainer menggambarkan zaman kanak-kanaknya sebagai "dunia kemusnahan," dengan Vienna pada waktu itu dilanda kebuluran, kemiskinan, dan revolusi.

Ayahnya merupakan seorang ahli perniagaan yang menetap di Eropah setelah menghabiskan sebahagian besar zaman kanak-kanaknya di Texas, Amerika Syarikat, di mana beliau dihantar sebagai anak yatim pada usia enam tahun. Oleh sebab itu, Rainer menyatakan bahawa beliau adalah warganegara Amerika "sejak lahir." Beliau merupakan bayi pramatang, lahir dua bulan lebih awal, dan mempunyai dua orang abang. Rainer menggambarkan ayahnya sebagai seorang yang "posesif" dan "panas baran," namun kasih sayang dan perhatiannya tertumpu kepada Luise. Ayahnya melihat Luise sebagai seseorang yang "sentiasa pelupa" dan "sangat berbeza." Beliau mengingati "sifat posesif ayahnya yang zalim" dan sedih melihat ibunya, yang merupakan "pemain piano yang cantik, dan seorang wanita yang hangat, cerdas, dan sangat mencintai suaminya, menderita dengan cara yang sama."

Walaupun pemalu di rumah, beliau sangat aktif bersukan di sekolah, menjadi juara larian dan pendaki gunung yang berani. Rainer menyatakan beliau menjadi seorang pelakon untuk menyalurkan tenaga fizikal dan emosinya yang berlebihan. Namun, keinginan ayahnya adalah agar beliau menghadiri sekolah persediaan yang baik dan "berkahwin dengan lelaki yang tepat." Sifat Rainer yang memberontak menjadikannya kelihatan seperti seorang "tomboi" dan gembira bersendirian. Beliau juga takut beliau akan mengalami apa yang dilihatnya sebagai "kompleks rendah diri" ibunya. Pada usia enam tahun, Rainer mengambil keputusan untuk menceburi dunia hiburan, setelah terinspirasi oleh persembahan sarkas. Beliau terpegun melihat seorang lelaki di atas tali dengan pakaian yang berkilauan dan ketat, lantas berhasrat untuk melarikan diri dan berkahwin dengannya, namun tidak pernah berpeluang. Pengalaman itu dipercayai pertama kali mendedahkan beliau kepada dunia hiburan, dan selama bertahun-tahun beliau mengidamkan untuk dapat berjalan di atas tali juga. Pada usia 16 tahun, Rainer memilih untuk mengejar impiannya menjadi pelakon; dengan alasan melawat ibunya, beliau pergi ke Düsseldorf untuk uji bakat yang telah diatur di Teater Dumont.

1.2. Kerjaya awal di teater dan filem Jerman

Pada tahun 1920-an, pengarah teater Louise Dumont berpisah daripada suaminya. Dumont mempunyai hubungan dengan beberapa pelakon muda termasuk Fita Benkhoff, Hanni Hoessrich, dan Rainer. Ada yang menganggap Dumont adalah biseksual. Rainer kemudiannya mula belajar lakonan di bawah bimbingan Max Reinhardt, seorang pengarah pentas terkemuka dari Austria. Pada usia 18 tahun, beliau telah menarik perhatian ramai pengkritik yang merasakan beliau memiliki bakat yang luar biasa sebagai seorang pelakon muda. Beliau tidak lama kemudian menjadi seorang pelakon pentas Berlin yang disegani sebagai ahli kumpulan teater Reinhardt di Vienna.

Penampilan pentas pertamanya adalah di Teater Dumont pada tahun 1928, diikuti oleh penampilan lain dalam pelbagai pementasan seperti drama Jacques Deval, Mademoiselle, Men in White karya Kingsley, Saint Joan karya George Bernard Shaw, Measure for Measure, dan Six Characters in Search of an Author karya Luigi Pirandello.

1.3. Peralihan ke Hollywood dan kontrak MGM

Pada tahun 1934, selepas muncul dalam beberapa filem berbahasa Jerman, Luise Rainer telah dikesan oleh pencari bakat Metro-Goldwyn-Mayer (MGM), Phil Berg, semasa beliau membuat persembahan dalam drama Six Characters in Search of an Author. Berg menawarkan kontrak tiga tahun kepada Rainer di Hollywood. Beliau percaya Rainer akan menarik minat penonton yang sama seperti bintang wanita utama MGM pada masa itu, Greta Garbo. Pada awalnya, Rainer tidak berminat dengan filem, malah menyatakan dalam temu bual pada tahun 1935: "Saya tidak pernah mahu berlakon filem. Saya hanya untuk teater. Kemudian saya melihat A Farewell to Arms dan serta-merta saya mahu berlakon filem. Ia sangat indah."

2.1. The Great Ziegfeld (1936)

Persembahan Rainer seterusnya adalah sebagai watak sebenar Anna Held dalam biografi muzikal The Great Ziegfeld (1936), sekali lagi bergandingan dengan William Powell. Powell, yang terkesan dengan kemahiran lakonan Rainer, telah memberinya kedudukan yang sama dalam Escapade. Menurut Higham, Irving Thalberg merasakan hanya Rainer, antara semua bintang studio, yang boleh melakonkan watak itu seperti yang beliau inginkan. Namun, Rainer teringat bahawa ketua studio Mayer tidak mahu beliau melakonkan watak itu, melihatnya terlalu kecil: "Anda seorang bintang sekarang dan tidak boleh melakukannya," tegasnya.

Tidak lama selepas penggambaran bermula pada akhir tahun 1935, keraguan mengenai keupayaan Rainer untuk menjayakan peranan itu muncul dalam akhbar. Beliau dikritik kerana tidak menyerupai penghibur pentas kelahiran Poland itu. Pengarah mengakui bahawa sebab utama Rainer dipilih adalah matanya, mendakwa bahawa mata beliau "sama besar, sama bersinar, dan mengandungi kualiti kenakalan pseudo yang sama yang diperlukan oleh peranan itu." Seperti yang dijangka oleh Thalberg, beliau berjaya mengekspresikan "kegenitan, pesona mata yang luas, dan kerentanan" yang diperlukan. Rainer "begitu mengagumkan penonton dengan satu adegan yang sangat emosional," tulis biografi Charles Affron, sehingga beliau menerima Anugerah Akademi Pelakon Wanita Terbaik. Dalam satu adegan, contohnya, wataknya bercakap dengan bekas suaminya, Florenz Ziegfeld, melalui telefon, cuba mengucapkan tahniah atas perkahwinan barunya: "Kamera merekodkan kegelisahannya; Ziegfeld mendengar suara yang melayang antara keceriaan palsu dan keputusasaan; apabila beliau menutup telefon, beliau menangis teresak-esak." Rainer kemudian digelar "titik air mata Vienna" kerana adegan telefon dramatiknya dalam filem itu.

Powell, yang telah bekerja dengannya dalam dua filem, memberikan pandangannya tentang gaya dan kualiti lakonannya: "Beliau adalah salah seorang individu yang paling semula jadi yang pernah saya kenali. Lebih-lebih lagi, beliau pemurah, sabar dan mempunyai akal budi yang hebat. Beliau adalah organisma yang sangat sensitif dan mempunyai pemahaman yang mendalam tentang sifat manusia. Beliau mempunyai pertimbangan dan pemahaman yang kekal yang membolehkan beliau menggambarkan emosi manusia dengan menyentuh dan benar. Sememangnya seorang artis kreatif, beliau memahami kehidupan dan kepentingannya. Semua yang beliau lakukan telah melalui analisis yang teliti. Beliau memikirkan setiap nuansa emosi untuk menjadikannya benar. Di Eropah beliau adalah bintang pentas yang hebat. Beliau berhak menjadi bintang. Tidak syak lagi beliau mempunyai semua kualiti."

Pada malam majlis Anugerah Akademi, Rainer kekal di rumah, tidak menjangkakan untuk menang. Apabila Mayer mengetahui beliau telah menang, beliau menghantar ketua publisiti MGM, Howard Strickling, tergesa-gesa ke rumahnya untuk menjemput beliau. Apabila beliau akhirnya tiba, pengacara majlis George Jessel, dalam kekecohan itu, membuat kesilapan memperkenalkan Rainer, yang sebenarnya telah dijadualkan untuk dilakukan oleh Bette Davis. Beliau juga dianugerahkan Anugerah Pengkritik Filem New York untuk peranan itu.

2.2. The Good Earth (1937)

Filem Luise Rainer seterusnya ialah The Good Earth (1937), di mana beliau bergandingan dengan Paul Muni. Beliau telah dipilih sebagai pilihan yang paling mungkin untuk peranan utama wanita pada September 1935. Walau bagaimanapun, peranan itu adalah bertentangan sepenuhnya dengan watak Anna Held beliau, kerana beliau dikehendaki menggambarkan seorang petani Cina yang merendah diri, tunduk kepada suaminya, dan kurang bercakap sepanjang filem itu. Keheningan perbandingannya, kata ahli sejarah Andrew Sarris, adalah "satu pencapaian yang mengagumkan selepas adegan telefonnya yang histeris dan bercakap dalam The Great Ziegfeld", dan menyumbang kepada kemenangannya dalam Anugerah Oscar Pelakon Wanita Terbaik kedua.

Anugerah itu menjadikannya pelakon wanita pertama yang memenangi dua Anugerah Oscar berturut-turut, satu pencapaian yang tidak dapat ditandingi sehingga dua kemenangan Katharine Hepburn tiga puluh tahun kemudian. Walau bagaimanapun, pada tahun-tahun kemudian, Rainer merasakan bahawa memenangi dua Oscar terlalu awal mungkin merupakan "perkara terburuk" yang menimpa kerjayanya. Beliau berkata ia membuatkannya "bekerja lebih keras sekarang untuk membuktikan Akademi betul."

Rainer kemudiannya mengimbas kembali konflik awal sebelum produksi. Ketua studio Louis B. Mayer, sebagai contoh, tidak meluluskan filem itu diterbitkan atau peranannya di dalamnya, mahu beliau kekal sebagai bintang filem glamor: "Beliau terkejut dengan desakan Irving Thalberg untuk saya melakonkan O-lan, petani Cina yang miskin dan tidak menarik," katanya. "Saya sendiri, dengan dialog yang sedikit diberikan kepada saya, takut menjadi membosankan." Rainer teringat mendengar komen Mayer kepada Thalberg, penerbitnya: "Dia mesti menjadi hamba yang suram dan menjadi tua; tetapi Luise adalah seorang gadis muda; kami baru sahaja menjadikannya glamor - apa yang anda lakukan?" Beliau menganggap peranan itu sebagai salah satu "pencapaian terbesar" dalam kerjayanya, menyatakan bahawa beliau dibenarkan untuk mengekspresikan "realisme," malah enggan "memakai topeng getah 'gaya Cina'," yang dicadangkan oleh jabatan solekan. Beliau dibenarkan untuk berlakon "tulen, jujur, dan rendah diri," katanya.

Masalah serius lain berlaku semasa produksi. Pengarah George W. Hill, yang telah menghabiskan beberapa bulan di China untuk penggambaran latar belakang dan adegan atmosfera, membunuh diri tidak lama selepas kembali ke Hollywood. Penggambaran ditangguhkan sehingga Sidney Franklin dapat mengambil alih. Beberapa bulan kemudian, sebelum filem itu siap, Irving Thalberg meninggal dunia secara tiba-tiba pada usia 37 tahun. Rainer mengulas beberapa tahun kemudian, "Kematiannya adalah kejutan yang dahsyat bagi kami. Beliau masih muda dan sangat berkebolehan. Sekiranya beliau tidak meninggal dunia, saya rasa saya mungkin akan kekal lebih lama dalam filem." Kredit pembukaan filem itu termasuk dedikasi kepada Thalberg: "Untuk Kenangan Irving Grant Thalberg - pencapaian terbesarnya yang terakhir - kami dedikasikan gambar ini."

2.3. Filem-filem berikutnya dan konflik dengan Hollywood

Pada akhir tahun 1936, MGM menghasilkan skrip berjudul Maiden Voyage khusus untuk Luise Rainer. Projek itu kemudian ditangguhkan dan akhirnya dikeluarkan sebagai Bridal Suite pada tahun 1939, yang dibintangi oleh Annabella sebagai 'Luise'. Satu lagi projek filem yang tidak menjadi kenyataan pada tahun 1936 yang melibatkan Rainer ialah Adventure for Three, yang sepatutnya bergandingan dengan William Powell. Pada tahun 1938, beliau melakonkan watak Poldi, isteri Johann Strauss II yang menderita, dalam filem biografi muzikal MGM yang berjaya dan memenangi Oscar, The Great Waltz, yang merupakan kejayaan besar terakhirnya.

Empat filem lain beliau untuk MGM, iaitu The Emperor's Candlesticks (1937), Big City (1937) bersama Spencer Tracy, The Toy Wife (1938) dan Dramatic School (1938), kurang mendapat sambutan, walaupun Rainer terus menerima pujian. The Emperor's Candlesticks, di mana Rainer dipilih pada November 1936, menyatukan semula Rainer dengan Powell buat kali terakhir. Untuk filem itu, beliau memakai rambut palsu merah dan mengenakan kostum yang direka oleh Adrian, yang mendakwa bahawa Rainer, pada akhir tahun 1937, akan menjadi salah seorang individu paling berpengaruh dalam fesyen Hollywood. Di set, beliau menerima layanan istimewa, mempunyai bilik persalinan sendiri, guru diksi, setiausaha, pembantu pakaian, pendandan rambut, dan artis solek. The Emperor's Candlesticks merupakan filem pertama Rainer yang menerima kritikan, di mana didakwa beliau tidak menunjukkan peningkatan dalam teknik lakonannya.

Walaupun ulasan mengenai persembahan Rainer dalam Big City adalah baik, pengkritik bersetuju bahawa beliau salah pilih watak dalam 'peranan moden' dan kelihatan "terlalu eksotik" sebagai isteri Tracy. Di sebalik kritikan dan pengumuman untuk meninggalkan Hollywood, Rainer memperbaharui kontraknya selama tujuh tahun tidak lama selepas filem itu dikeluarkan. Kebanyakan pengkritik bersetuju bahawa Rainer "paling menarik" dalam The Toy Wife. Filem MGM terakhir yang dibuat oleh Rainer ialah Dramatic School. Pada masa beliau dipilih untuk filem itu, populariti box office beliau telah menurun dengan ketara, dan beliau merupakan salah seorang daripada banyak bintang terkenal - bersama rakan sekerja MGM Greta Garbo, Joan Crawford, dan Norma Shearer, serta Katharine Hepburn, Mae West, Fred Astaire, Kay Francis dan lain-lain - yang dilabelkan sebagai "Box Office Poison" oleh Independent Theatre Owners of America.

Rainer enggan distereotaip atau tunduk kepada sistem studio, dan ketua studio Mayer tidak bersimpati dengan tuntutan beliau untuk peranan yang serius. Lebih-lebih lagi, beliau mula memperjuangkan gaji yang lebih tinggi, dan dilaporkan sebagai seorang yang sukar dan cepat marah. Akibatnya, beliau terlepas beberapa peranan, termasuk peranan utama wanita dalam filem gangster Edward G. Robinson, The Last Gangster (1937), yang akhirnya diberikan kepada seorang lagi pelakon Vienna, Rose Stradner. Bercakap mengenai Mayer beberapa dekad kemudian, Rainer mengimbas kembali, "Beliau berkata, 'Kami yang membuat anda dan kami akan memusnahkan anda.' Nah, beliau cuba yang terbaik."

2.4. Berpindah dari Hollywood dan ke New York

Rainer membuat penampilan filem terakhirnya untuk MGM pada tahun 1938 dan meninggalkan industri filem. Dalam temu bual pada tahun 1983, pelakon itu menceritakan bagaimana beliau pergi ke pejabat Louis B. Mayer dan berkata kepadanya: "Tuan Mayer, saya mesti berhenti membuat filem. Sumber saya telah kering. Saya bekerja dari dalam ke luar, dan tiada apa-apa di dalam untuk diberikan." Selepas perselisihan ini, beliau mengembara ke Eropah, di mana beliau membantu mendapatkan bantuan untuk kanak-kanak mangsa Perang Saudara Sepanyol. Walau bagaimanapun, beliau tidak dibebaskan daripada kontraknya dan, pada tahun 1940, beliau masih terikat untuk membuat satu lagi filem untuk studio tersebut.

Kecewa dengan Hollywood, di mana beliau kemudiannya berkata mustahil untuk mempunyai perbualan intelektual, beliau berpindah ke New York City pada tahun 1940 untuk tinggal bersama dramatis Clifford Odets, yang dinikahinya pada tahun 1937. Rainer tidak pernah menyembunyikan bahawa beliau merasa teruk sebagai isteri Odets, dan berseru dalam temu bual pada tahun 1938: "Semua lakonan yang telah saya lakukan di pentas atau skrin tidak setanding dengan lakonan yang saya lakukan di New York, ketika saya cuba membuat semua orang berfikir saya gembira - dan hati saya hancur." Beliau memfailkan perceraian pada pertengahan tahun 1938, tetapi prosiding ditangguhkan "hingga Oktober depan" apabila Odets pergi ke England. Perceraian itu disahkan pada 14 Mei 1940. Rainer dan Odets menghabiskan musim panas di Pine Brook Country Club di Nichols, Connecticut, di mana ramai anggota Group Theatre (New York) yang lain juga menghabiskan musim panas tahun 1936, berlakon dan menulis.

Walaupun negatif, Rainer adalah salah seorang pelakon yang dipertimbangkan untuk peranan Scarlett O'Hara dalam Gone With the Wind (1939), tetapi idea itu tidak diterima dengan baik, dan beliau tidak diberi uji layar. Beliau juga tidak dapat memujuk pihak atasan MGM untuk memilih beliau dalam Johnny Belinda, berdasarkan drama tahun 1940 mengenai mangsa rogol yang bisu dan pekak. Dalam temu bual kemudian, Rainer mengulas mengenai kehilangannya dari industri filem: "Saya masih sangat muda. Banyak perkara yang saya tidak bersedia. Saya terlalu jujur, saya bercakap serius dan bukannya dengan bulu mata saya dan Hollywood fikir saya gila. Saya bekerja dalam tujuh filem besar dalam tiga tahun. Saya perlu diinspirasi untuk memberikan persembahan yang baik. Saya mengadu kepada seorang eksekutif studio bahawa sumber itu telah kering. Eksekutif itu memberitahu saya, 'Mengapa bimbang tentang sumber. Biarkan pengarah yang bimbang mengenainya.' Saya tidak melarikan diri dari sesiapa di Hollywood. Saya melarikan diri dari diri saya sendiri."

3.1. Penampilan teater dan filem/televisyen sporadis

Semasa di Eropah, Rainer mempelajari perubatan dan menjelaskan bahawa beliau suka diterima sebagai "sekadar pelajar lain," dan bukannya sebagai pelakon filem. Beliau kembali ke pentas dan membuat penampilan pertamanya di Palace Theatre, Manchester pada 1 Mei 1939 sebagai Françoise dalam drama Jacques Deval, Behold the Bride; beliau melakonkan watak yang sama dalam debutnya di London di Shaftesbury Theatre pada 23 Mei. Kembali ke Amerika, beliau melakonkan watak utama dalam Saint Joan karya George Bernard Shaw pada 10 Mac 1940 di Belasco Theatre di Washington, D.C. di bawah arahan pengarah emigran Jerman Erwin Piscator. Beliau membuat penampilan pertamanya di pentas New York di Music Box Theatre pada Mei 1942 sebagai Miss Thing dalam A Kiss for Cinderella karya J. M. Barrie.

Beliau membuat penampilan dalam Hostages pada tahun 1943 dan meninggalkan bidang filem pada tahun 1944 selepas berkahwin dengan penerbit Robert Knittel. Beliau pada mulanya tidak merancang untuk kembali ke layar perak, tetapi menjelaskan kemunculan semulanya pada tahun 1943 dengan berkata: "Semua profesor dan pelajar lain hanya mengambil berat sama ada saya boleh menjawab soalan, bukan sama ada saya boleh datang ke kelas dengan penampilan glamor. Tetapi selepas kembali sebentar ke pentas, saya mula sedar bahawa semua pintu yang telah dibuka kepada saya di Eropah, dan semua kerja yang telah saya capai untuk kanak-kanak pelarian, adalah disebabkan oleh fakta bahawa orang mengenali saya dari kerja skrin saya. Saya mula merasakan tanggungjawab terhadap pekerjaan yang telah saya mulakan dan tidak pernah selesai. Apabila saya juga merasakan, selepas pengalaman di Dennis itu, bahawa mungkin saya memang mempunyai bakat, dan bahawa status bintang saya yang terlalu mendadak bukan hanya soal kebetulan, saya memutuskan untuk kembali."

Apabila Rainer kembali ke Hollywood, kontraknya di MGM telah lama tamat dan beliau tidak mempunyai ejen. David Rose, ketua Paramount Pictures, menawarkan beliau peranan utama dalam filem Inggeris yang dirakam di lokasi, tetapi keadaan perang menghalang beliau daripada menerima peranan itu. Sebaliknya, Rose mencadangkan pada tahun 1942 agar beliau membuat uji layar untuk peranan utama dalam For Whom the Bell Tolls (1943), tetapi Ingrid Bergman telah dipilih. Rainer akhirnya memilih peranan dalam Hostages (1943) dan memberitahu pihak media mengenai peranan itu: "Ia sememangnya bukan peranan Anugerah Akademi, dan syukur, bos saya tidak menjangkakan saya akan memenangi anugerah dengannya. ... Tidak, ini sesuatu yang tidak spektakular tetapi saya harap, satu langkah ke arah yang betul."

Rainer mengangkat sumpah setia kepada Amerika Syarikat pada tahun 1940-an, tetapi beliau dan Knittel tinggal di United Kingdom dan Switzerland sepanjang perkahwinan mereka. Robert Knittel meninggal dunia pada tahun 1989. Pasangan itu mempunyai seorang anak perempuan, Francesca Knittel, kini dikenali sebagai Francesca Knittel-Bowyer. Rainer mempunyai dua cucu perempuan, Luisa dan Nicole, dan dua cicit, Luca dan Hunter.

Federico Fellini telah memujuknya untuk melakonkan peranan kameo sebagai Dolores dalam filem klasik pemenang Oscar beliau pada tahun 1960, La Dolce Vita, sehingga beliau sanggup pergi ke lokasi di Rom, tetapi beliau menarik diri daripada produksi sebelum penggambaran. Tindakan ini dikaitkan sama ada dengan penentangannya terhadap adegan seks yang tidak diingini atau desakannya untuk mengawasi dialognya sendiri. Peranan itu kemudiannya dipotong daripada lakon layar akhir. Beliau membuat penampilan televisyen dan pentas sporadis selepas beliau dan suaminya berpindah ke Britain, muncul dalam satu episod siri televisyen Perang Dunia Kedua Combat! pada tahun 1965. Beliau memegang peranan berganda dalam episod The Love Boat pada tahun 1984. Untuk peranan terakhir, beliau menerima tepukan gemuruh daripada kru. Beliau muncul dalam The Gambler (1997) dalam peranan kecil, menandakan kemunculan semula filemnya pada usia 86 tahun. Beliau membuat penampilan di majlis Anugerah Akademi 1998 dan 2003 sebagai sebahagian daripada penghormatan retrospektif khas kepada pemenang Oscar lalu.

Pada 12 Januari 2010, Rainer menyambut ulang tahun ke-100 beliau di London. Pelakon Ian McKellen adalah antara tetamunya. Pada bulan itu, beliau hadir di penghormatan British Film Institute untuknya di National Film Theatre, di mana beliau ditemu bual oleh Richard Stirling sebelum tayangan The Good Earth dan The Great Waltz. Beliau juga muncul di pentas di National Theatre, di mana beliau ditemu bual oleh Christopher Frayling. Pada April 2010, beliau kembali ke Hollywood untuk mempersembahkan tayangan festival TCM The Good Earth, diiringi oleh temu bual dengan pengacara Robert Osborne.

Rainer mempunyai bintang di Hollywood Walk of Fame di 6300 Hollywood Boulevard. Pada 5 September 2011, Rainer yang berusia 101 tahun mengembara ke Berlin untuk menerima bintang di Boulevard der Stars. Bintangnya adalah antara 21 bintang yang dikeluarkan pada tahun 2011 dan mengikuti 20 bintang yang dikeluarkan pada tahun 2010. Bintang itu dikeluarkan sebagai pengecualian dan tidak tanpa kontroversi. Rainer telah terlupa apabila Boulevard der Stars dibuka pada tahun 2010, walaupun beliau adalah satu-satunya pelakon Jerman yang memenangi Anugerah Akademi. Pada tahun 2011, beliau pada mulanya ditolak oleh juri, walaupun dicalonkan. Kempen berpanjangan bermula pada Oktober 2010, yang diketuai oleh eksekutif muzik Paul Baylay, yang telah menyedari peninggalan Rainer di Boulevard. Baylay berkempen di Jerman, melobi akhbar dan ahli politik untuk menyokong kempen agar pelakon dan karyanya diiktiraf. Kempen itu disokong oleh Majlis Pusat Yahudi. Pada Ogos 2011, Boulevard der Stars akhirnya mengalah, mengakui bahawa kempen Facebook, e-mel, dan surat yang diketuai oleh Baylay adalah kunci dalam keputusan mereka untuk menganugerahkan bintang tambahan kepada Rainer.

6.1. Gaya lakonan

Rainer terkenal kerana memenangi Anugerah Akademi berturut-turut, walaupun beliau menerima kritikan kerana menjadi "pelakon yang berlebihan, lebih besar daripada kehidupan, mungkin lebih sesuai untuk pentas Vienna dan Jerman pada usia mudanya daripada di tempat lain."

6.2. "Sumpahan Oscar"

Selepas dua kemenangan Anugerah Akademi berturut-turut, kerjaya Luise Rainer mengalami kemerosotan mendadak, satu fenomena yang kemudiannya dikaitkan dengan istilah "sumpahan Oscar" dalam mitologi Hollywood. Beliau sendiri menyatakan bahawa memenangi dua Oscar secara berturut-turut adalah "perkara terburuk yang mungkin berlaku" kepadanya, kerana jangkaan penonton selepas itu terlalu tinggi untuk dipenuhi. Beberapa ahli sejarah filem menganggapnya sebagai "kes paling ekstrem mangsa Oscar dalam mitologi Hollywood." Wartawan gosip Hollywood terkenal, Louella Parsons, adalah orang yang mula-mula mencipta istilah "Oscar Curse" untuk menggambarkan kemerosotan kerjaya Rainer selepas kemenangan bersejarahnya. Ini mencerminkan tekanan besar yang diletakkan oleh industri studio terhadap pelakon, yang sering kali tidak selaras dengan visi artistik atau kesejahteraan peribadi mereka.

7.1. Filem

7.2. Televisyen