Maurice Blanchot

1.1. Kehidupan Awal dan Pendidikan

Maurice Blanchot dilahirkan di kampung Quain, Saône-et-Loire, pada 22 September 1907, dalam persekitaran keluarga yang berada. Beliau melanjutkan pelajaran falsafah dan bahasa Jerman di Universiti Strasbourg sehingga tahun 1925. Semasa di Strasbourg, beliau menjalin persahabatan akrab dengan ahli fenomenologi Yahudi Perancis kelahiran Lithuania, Emmanuel Levinas, seorang rakan yang kekal rapat sepanjang hidupnya dan yang dengannya Blanchot mengikat janji untuk sentiasa menggunakan panggilan akrab ('tu') sebagai tanda persahabatan yang mendalam. Pertemuan awalnya dengan falsafah Martin Heidegger, terutamanya melalui pembacaan mendalam Sein und Zeit (Being and Time) pada tahun 1928, memberikan kejutan intelektual yang besar dan menjadi salah satu cabaran pemikiran utamanya selama bertahun-tahun. Pada waktu itu, Blanchot juga terdedah kepada pengaruh Action Française, yang menyebabkan beliau mendekati ideologi sayap kanan. Beliau kemudian berpindah ke Paris dan memperoleh diploma diplôme d'études supérieures (setaraf ijazah Sarjana Muda atau Sarjana Awal) pada tahun 1929 dan ijazah dari Sorbonne pada tahun 1930 dengan tesis bertajuk "Konsepsi Dogmatisme dalam Sceptik Purba Menurut Sextus Empiricus". Beliau turut pernah menjalani latihan perubatan sebagai pakar neurologi dan psikiatri di Hospital Sainte-Anne.

1.2. Aktiviti Politik Awal (Pra-1945)

Pada awal tahun 1930-an, Maurice Blanchot memulakan kerjaya sebagai wartawan politik di Paris, dan aktif dalam kewartawanan ekstrem kanan. Beliau adalah editor harian konservatif Journal des débats dari tahun 1932 hingga 1940. Blanchot turut menyumbang kepada pelbagai majalah nasionalis radikal dan berkhidmat sebagai editor harian anti-Jerman Le rempart pada tahun 1933, serta mingguan polemik anti-Nazi Paul Lévy, Aux écoutes. Pada tahun 1936 dan 1937, beliau menyumbang kepada majalah bulanan sayap kanan ekstrem Combat dan harian nasionalis-sindikal L'Insurgé, yang kemudiannya dihentikan penerbitannya-sebahagian besarnya disebabkan oleh campur tangan Blanchot sendiri-kerana unsur anti-Semitisme dalam kalangan beberapa penyumbangnya. Walaupun terdapat perselisihan mengenai peranannya dalam isu anti-Semitisme, tidak dapat dinafikan bahawa Blanchot adalah pengarang siri artikel polemik yang keras, menyerang kerajaan ketika itu dan kepercayaannya terhadap politik Liga Bangsa-Bangsa, serta berulang kali memberi amaran tentang ancaman terhadap keamanan di Eropah yang ditimbulkan oleh Jerman Nazi. Menurut biografi Pierre Andreu dan Frederic Grover mengenai Pierre Drieu La Rochelle, Blanchot dilaporkan pernah menjadi setiausaha kepada Drieu La Rochelle, seorang penulis fasis pro-Nazi. Dalam tulisan-tulisan ini, Blanchot menyatakan penolakannya terhadap masyarakat borjuasi dan demokrasi parlementer, serta mengkritik kecenderungan Marxisme ke arah materialisme, sebaliknya mengagungkan tindakan heroik dan semangat pengorbanan demi mengangkat nilai-nilai spiritual Perancis. Penulis Jepun, Nishitani Osamu, menyatakan bahawa penekanan Blanchot terhadap semangat "penolakan" terhadap status quo dan pujiannya terhadap makna revolusi membezakannya daripada pemikiran sayap kanan biasa, dan mungkin menjadi titik tolak penting bagi perubahan pendirian Blanchot di kemudian hari.

1.3. Perang Dunia Kedua dan Pergeseran Ideologi

Menjelang akhir tahun 1930-an, Maurice Blanchot mula menarik diri daripada aktiviti politik dan menumpukan perhatian kepada bidang sastera. Pada Disember 1940, beliau bertemu dengan Georges Bataille, seorang tokoh yang sebelum ini menulis artikel anti-fasis yang keras dan kekal menjadi sahabat karibnya sehingga kematian Bataille pada tahun 1962. Pada tahun 1941, ketika edisi pertama Thomas l'Obscur diterbitkan, Blanchot semakin mendalami perhubungan dengan Bataille dan golongan kiri bukan komunis. Walaupun terdapat laporan bahawa Blanchot bekerja di bawah Rejim Vichy yang pro-Jerman semasa pendudukan Nazi di Paris, dua fakta biografi telah didedahkan: beliau melindungi saudara-mara ahli falsafah Yahudi Emmanuel Levinas daripada buruan Yahudi semasa perang, dan beliau terlibat dalam proses penulisan karya utama Bataille, Inner Experience, yang mana Bataille sendiri memberi kesaksian. Mengambil kira tindakan melindungi Yahudi dan hakikat bahawa Bataille mengkritik penyalahgunaan falsafah Friedrich Nietzsche oleh Nazi, jelaslah bahawa pendirian politik Blanchot telah beralih semasa perang. Namun, perubahan ini mendapat kritikan tajam daripada Pierre Andreu yang menganggap Blanchot sebagai "individu yang paling tidak boleh dipercayai."

Pengalaman Nazisme dan Holokus memberikan kejutan yang besar kepada Blanchot. Beliau berulang kali membincangkan Holokus dan penderitaan mendalamnya tergambar dalam esei "Intelektual yang Dipersoalkan." Pada Jun 1944, Blanchot hampir dihukum tembak oleh skuad penembak Nazi (yang sebenarnya terdiri daripada tentera Rusia di bawah komando Jerman), satu pengalaman yang beliau ceritakan dalam teksnya The Instant of My Death. Pengalaman nyaris mati ini, yang disamakan oleh sesetengah pihak dengan pengalaman Fiódor Dostoyevsky yang diampunkan saat-saat sebelum pelaksanaan hukuman, memberikan impak besar kepada kehidupan dan karyanya, terutamanya dalam novel La Folie du jour (The Madness of the Day) dan L'Instant de ma mort. Sepanjang pendudukan, Blanchot meneruskan kerjanya sebagai pengulas buku untuk Journal des débats (1941-1944), menulis ulasan tentang tokoh-tokoh seperti Jean-Paul Sartre, Albert Camus, Bataille, dan Stéphane Mallarmé, sambil menolak tawaran menjadi editor Nouvelle Revue Française yang bersekutu dengan pihak Nazi. Dalam ulasan-ulasan ini, beliau mula meletakkan asas bagi pemikiran kritikal Perancis yang kemudian, dengan meneliti sifat retorik bahasa yang samar dan ketidakmampuan perkataan bertulis untuk diturunkan kepada konsep kebenaran atau kepalsuan. Beliau kekal menjadi penentang tegar novelis dan wartawan fasis serta anti-Semit, Robert Brasillach, yang merupakan pemimpin utama gerakan kolaborasionis pro-Nazi.

1.4. Kehidupan Pasca-Perang dan Pengasingan

Selepas Perang Dunia Kedua, Maurice Blanchot mengabdikan dirinya sepenuhnya kepada penulisan sebagai novelis dan pengkritik sastera. Pada tahun 1947, beliau meninggalkan Paris dan berpindah ke kampung terpencil Èze di selatan Perancis, di mana beliau menghabiskan dekad berikutnya. Seperti Sartre dan intelektual Perancis lain pada era itu, Blanchot mengelakkan kerjaya akademik sebagai mata pencarian, sebaliknya bergantung sepenuhnya pada penanya. Beliau menyumbang secara tetap kepada Nouvelle Revue Française dari tahun 1953 hingga 1968. Pada masa yang sama, beliau mula mengamalkan gaya hidup yang relatif terpencil, sering tidak bertemu rakan-rakan rapat (termasuk Levinas) selama bertahun-tahun, namun tetap berutus surat panjang dengan mereka. Pengasingan diri ini, sebahagiannya (kerana pengasingannya berkait rapat dengan penulisannya dan sering ditampilkan dalam watak-wataknya), disebabkan oleh masalah kesihatan yang buruk yang dialaminya sepanjang hayat. Dalam fasa ini, Blanchot menumpukan perhatian kepada persoalan tentang makna menulis, menganalisis ketiadaan pengarang dan pengalaman kematian yang ditemui dalam écriture (penulisan) Stéphane Mallarmé dan Franz Kafka, serta menghubungkan konsep-konsep seperti kemalasan dan pelupusan dengan tindakan menulis itu sendiri. Beliau tidak pernah mempublikasikan sekeping pun foto dirinya selepas perang, sebaliknya hanya memaparkan teks tulisannya dalam bentuk buku, melambangkan konsep bahawa dalam tindakan menulis, penulis itu sendiri "tidak hadir" dalam karya yang dihasilkan. Oleh sebab itu, Blanchot dikenali sebagai "penulis tanpa wajah" atau "penulis yang tidak hadir."

1.5. Penglibatan Politik Kemudian

Selepas perang, aktiviti politik Maurice Blanchot beralih ke arah kiri. Beliau diiktiraf secara meluas sebagai salah seorang pengarang utama "Manifesto 121", dinamakan sempena jumlah penandatangannya, termasuk Jean-Paul Sartre, Robert Antelme, Alain Robbe-Grillet, Marguerite Duras, René Char, Henri Lefebvre, Alain Resnais, dan Simone Signoret. Manifesto ini menyokong hak anggota tentera untuk menolak berkhidmat dalam perang kolonial di Algeria, dan merupakan tindak balas intelektual yang sangat penting terhadap konflik tersebut. Walaupun pada umumnya beliau mengkritik pendekatan intelektual awam seperti Émile Zola atau Jean-Paul Sartre yang menggunakan pengaruh mereka untuk mengubah masyarakat, Blanchot tetap mencari bentuk penglibatan politiknya sendiri.

Pada Mei 1968, Blanchot muncul semula dari pengasingan peribadinya untuk menyokong protes pelajar dalam Revolusi Mei 1968 di Perancis. Ini merupakan satu-satunya penampilan awamnya selepas perang. Beliau bersama-sama Marguerite Duras dan Dionys Mascolo menganjurkan "Jawatankuasa Tindakan Penulis-Pelajar" dan mengambil bahagian dalam demonstrasi jalanan, serta menulis dokumen-dokumen tanpa nama. Revolusi Mei 1968 mempunyai makna penting bagi Blanchot, dan beliau mengimbas kembali peristiwa "Mei '68" dalam eseinya La Communauté inavouable (The Unavowable Community), yang ditulis sebagai respons kepada The Inoperative Community (1986) oleh Jean-Luc Nancy. Sepanjang lima puluh tahun, beliau kekal menjadi pembela konsisten sastera moden dan tradisinya dalam persuratan Perancis. Pada tahun-tahun terakhir hidupnya, beliau berulang kali menulis menentang tarikan intelektual terhadap fasisme, dan secara khusus menentang kesunyian Heidegger selepas perang mengenai Holokus. Blanchot juga menunjukkan sikap ambivalen terhadap Marxisme dan komunisme, menganggapnya sebagai cabaran penting yang tidak dapat dielakkan walaupun dengan kritikan. Daniel Bensaïd memuji ulasan Blanchot tentang Karl Marx dalam Friendship, menyatakan bahawa ia "menyampaikan lebih banyak daripada banyak ulasan atau tesis sebelum ini."

1.6. Tahun-tahun Akhir dan Kematian

Pada tahun-tahun akhir hidupnya, penerbitan karya Maurice Blanchot menjadi kurang kerap, namun beliau terus menulis. Pada tahun 1994, beliau menerbitkan L'Instant de ma mort (The Instant of My Death), sebuah novel pendek yang mengisahkan pengalaman nyaris dihukum tembak dengan gaya penulisan yang ringkas dan berhati-hati, mencetuskan reaksi meluas. Karya-karya Blanchot selepas ini kebanyakannya adalah esei dan risalah. Jacques Derrida terinspirasi oleh novel ini dalam ceramahnya yang kemudiannya diterbitkan sebagai Demeure.

Maurice Blanchot meninggal dunia pada 20 Februari 2003 di Le Mesnil-Saint-Denis, Yvelines, Perancis, pada usia 95 tahun. Kematiannya mendapat liputan meluas dalam akhbar-akhbar Perancis, dan Jacques Derrida menyampaikan eulogi pada upacara pengebumian Blanchot. Empat hari selepas kematiannya diumumkan, tandatangan Blanchot turut muncul dalam rayuan "Not in Our Name" menentang Perang Iraq, yang diterbitkan dalam akhbar Le Monde, sama ada beliau menandatanganinya sebelum kematian atau ia adalah tanda sokongan secara simbolik.

2.1. Teori Sastera

Dalam teras usaha sasteranya, Maurice Blanchot sangat dipengaruhi oleh Stéphane Mallarmé dan Franz Kafka. Beliau menganggap bahasa sastera sebagai bahasa yang penting, berbeza daripada bahasa harian yang digunakan untuk pertukaran maklumat dan alat. Menurut Mallarmé, dalam karya tulen yang dicipta oleh bahasa penting ini, narator atau penulis lenyap, menyerahkan "kepemimpinan kepada perkataan." Pemikiran Mallarmé bahawa penulis menghilang dalam tindakan menulis dan dalam teks yang dihasilkan, adalah sangat penting bagi karya dan pemikiran sastera Blanchot. Konsep ini membawa kepada gelaran "penulis tanpa wajah" atau "penulis yang tidak hadir" kepadanya.

Blanchot juga menerima impak besar daripada pelbagai tulisan Kafka, terutamanya catatan-catatan yang mengaitkan kematian dan sifat tidak peribadi dengan tindakan menulis, serta pengalaman kekayaan sastera melalui peralihan dari "saya" kepada "dia." Meneruskan pengaruh daripada kedua-dua tokoh ini, serta berinteraksi dengan rakan-rakan dan penulis-pemikir lain, Blanchot mencapai kedudukan unik dalam fiksyen dan kritikan.

Bagi Blanchot, "sastera bermula pada saat sastera itu sendiri menjadi sebuah pertanyaan." Beliau mengambil inspirasi daripada poetik Mallarmé dan Paul Celan, serta konsep negasi dalam dialektik Hegelian, untuk teorinya tentang bahasa sastera sebagai sesuatu yang sentiasa anti-realisme dan sangat berbeza daripada pengalaman harian. Oleh itu, realisme dalam sastera bukan sekadar merujuk kepada sastera tentang realiti, tetapi tentang paradoks yang dicipta oleh kualiti tindakan menulis itu sendiri. Teori sastera Blanchot selari dengan falsafah Georg Wilhelm Friedrich Hegel, yang menyatakan bahawa realiti sebenar sentiasa mendahului realiti konseptual. Sebagai contoh, Mallarmé menulis dalam "Poetry in Crisis," "Saya berkata bunga, dan di luar kelupaan yang mana suara saya mengasingkan setiap bentuk, [...] timbul [...] yang tidak hadir dari setiap jambangan." Penggunaan bahasa harian mengabaikan atau menafikan realiti fizikal sesuatu demi konsep abstrak. Sastera, melalui penggunaan simbolisme dan metafora, membebaskan bahasa daripada utilitarianisme ini, sekali gus menarik perhatian kepada fakta bahawa bahasa tidak merujuk kepada objek fizikal, tetapi hanya kepada ideanya. Sastera, tulis Blanchot, kekal terpukau oleh kehadiran ketiadaan ini, dan perhatian tertarik, melalui sonoritas dan ritme perkataan, kepada materialiti bahasa.

2.2. Konsep Falsafah Utama

Blanchot secara berterusan berdialog dengan Martin Heidegger mengenai persoalan bagaimana sastera dan kematian sama-sama dialami sebagai kepasifan yang anonim, pengalaman yang Blanchot merujuk dengan pelbagai istilah sebagai "Yang Neutral" (le neutre_{le neutre}^{Bahasa Perancis}). Tidak seperti Heidegger, Blanchot sebaliknya menolak kemungkinan hubungan yang otentik dengan kematian, kerana beliau menolak kemungkinan konsep kematian-iaitu pengalaman seseorang individu terhadap kematian. Oleh itu, secara keseluruhannya, apa yang ditolaknya adalah kemungkinan memahami dan mengambil berat tentang kematian dengan cara yang sah. Blanchot membalikkan kedudukan Heidegger mengenai kematian sebagai "kemungkinan ketidakmungkinan mutlak" bagi Dasein, sebaliknya melihat kematian sebagai "ketidakmungkinan setiap kemungkinan."

Seperti Emmanuel Levinas, yang kemudiannya mempengaruhi Blanchot berkaitan dengan persoalan tanggungjawab terhadap 'Yang Lain', Blanchot ialah antara generasi pertama yang membahas kematian sebagai "pengalaman yang tidak dapat dialami" atau "pengalaman yang mustahil." Dalam karya-karya falsafah utamanya seperti La Part du feu (The Work of Fire) dan L'Espace littéraire (The Space of Literature), Blanchot menyoroti dua jenis kematian: yang pertama adalah kematian sebagai peristiwa sebenar yang telah berlaku, dan yang kedua adalah kematian sebagai bentuk tulen peristiwa yang tidak pernah berlaku. Konsep ini mencerminkan pendekatan Blanchot terhadap paradoks dan ketidakmungkinan dalam kehidupan dan bahasa. Blanchot juga mendalami konsep tanggungjawab dan 'Yang Lain', terutamanya di bawah pengaruh etika Levinas, yang berpendapat bahawa hubungan kita dengan 'Yang Lain' adalah asas kepada pengalaman moral. Pemikirannya juga meluas kepada konsep persahabatan dan komuniti, yang dilihat sebagai penting dalam mengatasi kritikan terhadap subjektiviti dalam pemikiran kontemporari.

2.3. Gaya Penulisan dan Dekonstruksi Genre

Maurice Blanchot bekerja secara berterusan dalam penulisannya untuk memecahkan halangan antara apa yang secara amnya dianggap sebagai "genre" atau "kecenderungan" yang berbeza. Banyak karya beliau kemudiannya bergerak bebas antara narasi dan penyelidikan falsafah, mencabar pengkategorian tradisional. Novel-novel awalnya seperti Thomas l'Obscur, Aminadab, dan Le Très-Haut menunjukkan pengaruh Jean Giraudoux dan Franz Kafka, sudah menyimpang daripada realisme konvensional. Pengalaman pengembaraan dan liku-liku yang dilalui oleh protagonis dalam karya-karya ini sering dilihat sepadan dengan "pengembaraan penulis" dan "penyelaman ke dalam kematian" dalam kritikan sastera Blanchot.

Selepas L'Arrêt de mort (Death Sentence), penulisan Blanchot semakin menjauhi realisme tradisional, dengan kecenderungan ke arah penyederhanaan dan peringkasan karya. Watak-watak utama semakin jarang diberikan nama khas, dan versi semakan Thomas l'Obscur pada tahun 1950 menunjukkan penghapusan dan pemendekan yang ketara. Beberapa karya menampilkan narator orang pertama yang tidak bernama, dan penulisan menjadi lebih mendalam. Dalam L'Attente, l'oubli (Waiting, Forgetting), naratif itu sendiri menjadi terfragmentasi dan aforistik, menampilkan dialog antara watak lelaki dan wanita tanpa nama. Karya terakhirnya, L'Instant de ma mort, dengan gaya yang ringkas dan berhati-hati, mengisahkan pengalaman nyaris dihukum tembak oleh seorang lelaki-pengalaman sebenar Blanchot sendiri. Gaya ini bertujuan untuk membebaskan bahasa daripada utilitarianisme konvensional dan membiarkan perkataan memasuki realiti misteri dan asing mereka sendiri, di mana makna dan rujukan menjadi kabur.

3.1. Karya Fiksyen dan Naratif

Karya fiksyen dan naratif Maurice Blanchot seringkali bersifat eksperimen dan meneroka tema-tema seperti ketiadaan, kematian, dan sifat bahasa itu sendiri.

• Thomas l'Obscur (Thomas the Obscure), 1941 (edisi awal) dan 1950 (edisi semakan)
• Aminadab, 1942
• Faux Pas (Misstep), 1943
• L'Arrêt de mort (Death Sentence), 1948 - récit yang mengganggu tentang pengalaman membaca dan kehilangan.
• Le Très-Haut (The Most High), 1949
• Au moment voulu (At the Appointed Time), 1951
• Le ressassement éternel (The Eternal Recurrence), 1951
• Celui qui ne m'accompagnait pas (He Who Did Not Accompany Me), 1953
• Le Dernier homme (The Last Man), 1957
• L'Attente, l'oubli (Waiting, Forgetting), 1962
• La Folie du jour (The Madness of the Day), 1973
• Après Coup, précédé par Le ressassement éternel (Afterwards, preceded by The Eternal Recurrence), 1983
• L'Instant de ma mort (The Instant of My Death), 1994 - sebuah kisah pendek yang mengisahkan pengalaman sebenar Blanchot yang hampir dihukum tembak.

3.2. Karya Falsafah dan Teoretikal

Karya-karya falsafah dan teoretikal Blanchot adalah asas kepada pemikiran pasca-strukturalis dan kritikan sastera moden.

• Comment la littérature est-elle possible ? (How is literature possible?), 1942
• La part du feu (The Work of Fire), 1949 - mengandungi esei "Literature and the Right to Death".
• Lautréamont et Sade (Lautréamont and Sade), 1949
• L'espace littéraire (The Space of Literature), 1955 - sebuah karya penting yang meneroka konsep penulisan, écriture, kematian, dan "ruang sastera" itu sendiri.
• La Bête de Lascaux (The Beast of Lascaux), 1958
• Le livre à venir (The Book to Come), 1959
• L'entretien infini (The Infinite Conversation), 1969
• L'amitié (Friendship), 1971
• Le pas au-delà (The Step Not Beyond), 1973
• L'écriture du désastre (The Writing of the Disaster), 1980
• De Kafka à Kafka (From Kafka to Kafka), 1981
• La communauté inavouable (The Unavowable Community), 1983
• Le dernier à parler (The Last One to Speak), 1984
• Michel Foucault tel que je l'imagine (Michel Foucault as I Imagine Him), 1986
• Joë Bousquet (1987)
• Une voix venue d'ailleurs - Sur les poèmes de LR des Forêts (A Voice from Elsewhere - On the Poems of LR des Forêts), 1992 (edisi baru 2002)
• Pour l'amitié (For Friendship), 1996
• Les intellectuels en question (The Questioning of Intellectuals), 1996
• Henri Michaux ou le refus de l'enfermement (Henri Michaux or the Refusal of Confinement), 1999
• Ecrits politiques (1958-1993) (Political Writings 1958-1993), 2003
• Chroniques littéraires du "Journal des Débats" (Literary Chronicles from the "Journal des Débats"), 2007
• Lettres à Vadim Kozovoï (1976-1998) (Letters to Vadim Kozovoï), 2009
• La Condition critique. Articles, 1945-1998 (The Critical Condition. Articles, 1945-1998), 2010

4.1. Pengaruh terhadap Pemikiran Kontemporari

Karya Maurice Blanchot sangat mempengaruhi budaya Perancis pada tahun 1950-an dan 1960-an, terutamanya tokoh-tokoh terkemuka dalam apa yang dikenali sebagai French Theory. Beliau memberikan impak besar kepada ahli falsafah pasca-strukturalis seperti Gilles Deleuze, yang menyatakan bahawa Blanchot adalah "pencipta konsep baru tentang kematian." Michel Foucault menyatakan kekagumannya terhadap Blanchot, "Saya bercita-cita untuk menjadi Blanchot," dan sering merujuk kepada karyanya dalam tulisan seperti The Thought from Outside. Jacques Derrida juga sangat terhutang budi kepada gaya penulisan Blanchot dan merujuk kepada beliau dalam banyak karyanya, termasuk Demeure dan Parages. Selain itu, Blanchot memainkan peranan penting dalam perdebatan Nouveau Roman pada tahun 1955, di mana beliau bersama Roland Barthes menyokong novelis seperti Alain Robbe-Grillet.

Pemikiran Blanchot juga melangkaui sempadan falsafah dan sastera. Ahli falsafah Jepun Tanabe Hajime dilaporkan telah membaca dengan teliti L'Espace littéraire karya Blanchot semasa menulis esai Mallarmé-nya pada tahun-tahun terakhir hidupnya. Emmanuel Levinas, rakan karib Blanchot, juga menerbitkan esei mengenai beliau yang kemudiannya diterbitkan sebagai On Maurice Blanchot. Blanchot turut terlibat dalam koleksi esei Who Comes After the Subject?, yang membahas kritikan terhadap subjek dalam pemikiran kontemporari. Beliau juga menunjukkan poin-poin penting dalam esei-eseinya mengenai Marxisme dan komunisme, yang dianggap oleh Daniel Bensaïd sebagai "memberitahu lebih banyak daripada banyak ulasan atau tesis sebelum ini." Pada tahun-tahun terakhirnya, Blanchot semakin cenderung kepada falsafah Levinas dan pemikiran Yahudi, dan beliau menulis bahawa perhatian Michel Foucault terhadap Yunani Purba dalam karya-karya seperti Care of the Self boleh juga diarahkan kepada Ibrani.

4.2. Kritikan dan Kontroversi

Hubungan Maurice Blanchot dengan anti-Semitisme dan ekstrem kanan telah menjadi subjek kontroversi berulang kali. Jeffrey Mehlman, dalam bukunya Culpable Innocence: Notes on the French intellectuals, telah meneliti hubungan ini, terutamanya mengenai aktiviti politik awalnya. Walaupun Blanchot beralih pandangan politiknya, kritikan terhadap penglibatan awalnya dalam gerakan-gerakan ini kekal menjadi perhatian dalam penilaian karyanya.

4.3. Legasi

Impak jangka panjang pemikiran dan karya Maurice Blanchot terhadap bidang sastera, falsafah, dan masyarakat secara keseluruhannya tidak dapat dinafikan. Beliau kekal menjadi pembela gigih sastera moden dan tradisinya dalam persuratan Perancis. Derrida menyampaikan eulogi pada pengebumian Blanchot, dan tandatangan Blanchot turut muncul dalam rayuan "Not in Our Name" menentang Perang Iraq, menunjukkan kepentingan dan relevansi beliau yang berterusan dalam wacana intelektual dan sosial.