Pierre Waldeck-Rousseau

1.1. Kanak-kanak dan Pendidikan

Pierre Waldeck-Rousseau dilahirkan pada 2 Disember 1846. Bapanya, René Waldeck-Rousseau, ialah seorang peguambela di mahkamah Nantes dan seorang pemimpin parti republikan tempatan. Bapanya juga merupakan salah seorang timbalan yang dipilih ke Dewan Perlembagaan untuk Loire Inférieure semasa Revolusi Perancis 1848.

Sebagai seorang kanak-kanak, Pierre Waldeck-Rousseau mempunyai kesihatan yang lemah dan penglihatannya yang kurang baik menyukarkan beliau untuk membaca. Oleh itu, pendidikan awalnya dijalankan sepenuhnya secara lisan. Beliau kemudiannya melanjutkan pelajaran dalam bidang undang-undang di Poitiers dan Paris, di mana beliau memperoleh lesennya pada Januari 1869. Rekod bapanya sebagai seorang republikan terkemuka memastikan beliau diterima dalam kalangan elit republikan yang tinggi. Jules Grévy menjadi penaja beliau di Persatuan Peguam Paris, dan beliau sering dijemput ke kediaman tokoh-tokoh seperti Jules Armand Dufaure dan Jules Simon.

1.2. Kerjaya Undang-undang

Selepas enam bulan menunggu kes di Paris tanpa kejayaan, Waldeck-Rousseau memutuskan untuk kembali ke kampung halamannya dan menyertai persatuan peguam St Nazaire pada awal tahun 1870. Pada September tahun yang sama, walaupun masih muda, beliau dilantik sebagai setiausaha kepada suruhanjaya perbandaran yang ditugaskan sementara untuk menjalankan urusan bandar. Beliau bertanggungjawab menguruskan Keselamatan Negara di St Nazaire dan memimpin kontinjennya dalam perarakan, namun mereka tidak terlibat dalam perkhidmatan aktif kerana kekurangan peluru, yang telah dirampas oleh negara daripada simpanan peribadi mereka.

Pada tahun 1873, berikutan penubuhan Republik Ketiga Perancis pada tahun 1871, beliau berpindah ke persatuan peguam Rennes dan meneruskan kerjaya undang-undangnya. Pada tahun 1886, beliau mula berpraktik di mahkamah Paris. Pada tahun 1889, beliau tidak mencari pemilihan semula ke Dewan Perwakilan, sebaliknya menumpukan perhatian kepada kerja undang-undangnya. Antara kes-kes penting yang dikendalikan oleh beliau, yang paling terkenal ialah pembelaan Gustave Eiffel dalam Skandal Panama pada tahun 1893. Kecerdasan beliau yang tajam dan keupayaannya dalam menyampaikan hujah dengan jelas telah memberikannya reputasi yang tinggi dalam bidang undang-undang.

2.1. Ahli Dewan Perwakilan

Pada tahun 1879, Waldeck-Rousseau dipilih sebagai ahli Dewan Perwakilan. Dalam program pilihan rayanya, beliau menyatakan kesediaannya untuk menghormati semua kebebasan kecuali konspirasi terhadap institusi negara dan mendidik golongan muda untuk membenci tatanan sosial moden. Di Dewan, beliau menyertai kumpulan parlimen Union républicaine_{Kesatuan Republikan}^{Bahasa Perancis} dan menyokong dasar Léon Gambetta.

Walaupun keluarga Waldeck-Rousseau adalah penganut Katolik yang taat, Pierre Waldeck-Rousseau menyokong Undang-undang Jules Ferry mengenai pendidikan awam, sekular, dan wajib, yang digubal pada tahun 1881-1882. Beliau juga mengundi untuk pembatalan undang-undang 1814 yang melarang kerja pada hari Ahad dan hari puasa, untuk perkhidmatan ketenteraan wajib selama setahun bagi seminaris, dan untuk pengembalian semula undang-undang perceraian. Beliau memperoleh reputasi di Dewan melalui laporan yang disediakannya pada tahun 1880 bagi pihak jawatankuasa yang ditugaskan untuk menyiasat sistem kehakiman Perancis.

2.2. Aktiviti Kabinet

Pada tahun 1881, beliau dilantik sebagai Menteri Dalam Negeri (Perancis) dalam kabinet besar Gambetta. Beliau sekali lagi menjadi Menteri Dalam Negeri dalam kabinet Jules Ferry dari tahun 1883 hingga 1885, di mana beliau menunjukkan kebolehan pentadbiran yang luar biasa. Beliau berusaha untuk menghapuskan sistem di mana jawatan awam diperoleh melalui timbalan tempatan, dan beliau menjelaskan bahawa pihak berkuasa pusat tidak boleh dicabar oleh pegawai tempatan.

Waldeck-Rousseau juga memperkenalkan rang undang-undang yang kemudiannya menjadi akta 27 Mei 1885, yang menubuhkan koloni jenayah, yang dikenali sebagai "Undang-undang mengenai penurunan pangkat residivis", bersama dengan Martin Feuillée. Undang-undang ini disokong oleh Gambetta dan rakannya, ahli kriminologi Alexandre Lacassagne.

2.3. Tempoh Perdana Menteri (1899-1902)

Pada tahun 1894, beliau kembali ke arena politik sebagai senator untuk jabatan Loire. Pada tahun berikutnya, beliau bertanding untuk jawatan presiden republik menentang Félix Faure dan Henri Brisson. Beliau disokong oleh golongan Konservatif, yang kemudiannya menjadi musuh ketatnya. Beliau menerima 184 undi tetapi menarik diri sebelum undian kedua untuk membolehkan Faure memperoleh majoriti mutlak.

Semasa krisis politik beberapa tahun berikutnya, beliau diiktiraf oleh Republikan Oportunis sebagai pengganti Jules Ferry dan Gambetta. Semasa krisis pada tahun 1899, apabila kabinet Charles Dupuy jatuh, beliau diminta oleh Presiden Émile Loubet untuk membentuk kerajaan. Setelah kegagalan awal, beliau berjaya membentuk kabinet campuran "Pertahanan Republikan", yang disokong oleh Radikal-Sosialis dan Sosialis. Kabinet ini termasuk ahli politik yang berbeza pandangan seperti Sosialis Alexandre Millerand dan Jeneral de Galliffet, yang digelar "penindas Komun Paris".

Waldeck-Rousseau sendiri kembali ke jawatan lamanya di Kementerian Dalam Negeri dan berusaha untuk meredakan ketidakpuasan yang melanda negara. Beliau juga berusaha untuk menghentikan pelbagai agitasi yang, di bawah alasan yang munasabah, ditujukan terhadap institusi republik (seperti Liga-liga sayap kanan dan Krisis Boulangist), serta mengembalikan kebebasan kepada pihak berkuasa kehakiman. Rayuan beliau kepada semua republikan untuk mengetepikan perbezaan mereka demi bahaya bersama mencapai tahap kejayaan tertentu. Ini membolehkan kerajaan memberikan kebebasan penuh kepada mahkamah tentera kedua Alfred Dreyfus di Rennes, dan kemudian mencari kompromi dengan merundingkan pengampunan presiden untuk Dreyfus. Waldeck-Rousseau mencapai kejayaan peribadi yang besar pada Oktober dengan campur tangan beliau yang berjaya dalam mogok di Le Creusot.

Dengan penghukuman Paul Deroulède dan pengikut nasionalisnya oleh Mahkamah Tinggi pada Januari 1900, bahaya terburuk telah berlalu. Waldeck-Rousseau berjaya mengekalkan ketenteraman di Paris tanpa menggunakan kekerasan yang menjengkelkan. Senat teguh dalam menyokong Waldeck-Rousseau, dan di Dewan, beliau menunjukkan ketajaman yang luar biasa dalam memenangi sokongan daripada pelbagai kumpulan. Rang Undang-undang Pengampunan, yang diluluskan pada 19 Disember 1900, terutamanya melalui advokasi beliau yang tidak kenal lelah, banyak membantu meredakan ketegangan tahun-tahun sebelumnya.

Dengan tujuan membantu industri pengeluaran wain dan mengurangkan penggunaan minuman keras dan minuman berbahaya lain, kerajaan meluluskan rang undang-undang yang menghapuskan cukai octroi ke atas tiga minuman "higienis"-wain, sider, dan bir. Akta ini mula berkuat kuasa pada awal tahun 1901. Setahun sebelumnya, pada tahun 1900, kerusi telah diwajibkan untuk kerani wanita.

Berikut adalah senarai anggota kabinet Waldeck-Rousseau dari 22 Jun 1899 hingga 7 Jun 1902:

Apabila Pilihan raya perundangan Perancis 1902 semakin hampir, semua bahagian Pembangkang menyatukan usaha mereka di bawah Bloc des gauches. Nama Waldeck-Rousseau digunakan sebagai seruan perang bagi satu pihak, dan sebagai sasaran cercaan bagi pihak yang lain. Hasilnya ialah kemenangan muktamad bagi pihak kiri, dan Waldeck-Rousseau menganggap tugasnya telah berakhir. Oleh itu, pada 3 Jun 1902, beliau meletakkan jawatan, setelah membuktikan dirinya sebagai "personaliti terkuat dalam politik Perancis sejak kematian Gambetta."

Beliau muncul dari persaraannya untuk membantah di Senat terhadap tafsiran Akta Persatuannya oleh Émile Combes, yang menolak secara besar-besaran permohonan pengiktirafan rasmi daripada kongregasi pengajaran dan pengkhutbah.

3.1. Akta Kesatuan Sekerja (1884)

Preokupasi utamanya adalah mengenai hubungan antara modal dan buruh. Beliau memainkan peranan besar dalam memastikan pengiktirafan undang-undang terhadap kesatuan sekerja pada tahun 1884. Undang-undang ini, yang dikenali sebagai Akta Waldeck-Rousseau, merupakan tonggak penting dalam sejarah hak buruh di Perancis, memberikan pekerja keupayaan untuk membentuk persatuan dan berunding secara kolektif, sekali gus mengubah hubungan kuasa antara majikan dan pekerja.

3.2. Akta Persatuan 1901

Langkah paling penting dalam pentadbiran Waldeck-Rousseau kemudiannya ialah Rang Undang-undang Persatuan 1901. Dengan sentimen anti-klerikalnya, beliau yakin bahawa kestabilan republik menuntut pembatasan persatuan agama. Semua percubaan sebelumnya ke arah ini telah gagal. Dalam ucapannya di Dewan, Waldeck-Rousseau mengingatkan bahawa beliau telah cuba meluluskan Rang Undang-undang Persatuan pada tahun 1882 dan sekali lagi pada tahun 1883. Beliau menyatakan bahawa persatuan agama kini tertakluk buat kali pertama kepada peraturan yang sama seperti persatuan lain, dan tujuan rang undang-undang itu adalah untuk memastikan ketuanan kuasa sivil. Simpati diraja yang diberikan kepada pelajar di seminari agama adalah punca utama kelulusan rang undang-undang ini, dan kerajaan mengambil langkah-langkah tegas untuk memastikan kehadiran pegawai yang setia kepada republik dalam jawatan tertinggi di kakitangan.

Semua parti Konservatif menentang dasar Waldeck-Rousseau, terutamanya penutupan besar-besaran sekolah gereja, sebagai penganiayaan terhadap agama. Beliau memimpin gabungan anti-klerikal di pihak kiri, menghadapi tentangan yang terutamanya dianjurkan oleh Action libérale populaire (ALP) yang pro-Katolik. ALP mempunyai pangkalan popular yang lebih kuat, dengan pembiayaan yang lebih baik dan rangkaian akhbar yang lebih kukuh, tetapi mempunyai kerusi yang jauh lebih sedikit di parlimen.

3.3. Peranan dalam Kes Dreyfus

Waldeck-Rousseau memainkan peranan penting dalam menyelesaikan Kes Dreyfus, sebuah krisis politik yang memecahbelahkan Perancis pada akhir abad ke-19. Beliau berusaha untuk memulihkan kebebasan kehakiman dan memastikan proses undang-undang yang adil bagi Alfred Dreyfus. Walaupun mahkamah tentera kedua di Rennes diberikan kebebasan penuh, Waldeck-Rousseau kemudiannya berunding untuk mendapatkan pengampunan presiden bagi Dreyfus, langkah yang membantu meredakan ketegangan politik dan mengembalikan kestabilan kepada republik. Pendekatan beliau yang pragmatik dan berorientasikan penyelesaian adalah penting dalam fasa akhir kes tersebut.

3.4. Dasar-dasar Utama Lain

Selain Akta Kesatuan Sekerja dan Akta Persatuan, Waldeck-Rousseau juga menyumbang kepada beberapa dasar penting lain. Beliau memperkenalkan rang undang-undang yang menubuhkan koloni jenayah pada Mei 1885, yang dikenali sebagai "Undang-undang mengenai penurunan pangkat residivis". Beliau juga menyokong pembatalan undang-undang 1814 yang melarang kerja pada hari Ahad dan hari puasa, pengenalan semula undang-undang perceraian, dan pelaksanaan perkhidmatan ketenteraan wajib selama setahun bagi seminaris. Selain itu, pada tahun 1901, kerajaannya menghapuskan cukai octroi ke atas wain, sider, dan bir untuk menyokong industri wain dan mengurangkan penggunaan minuman keras. Pada tahun 1900, kerusi diwajibkan untuk kerani wanita, mencerminkan perhatian terhadap isu-isu sosial.

7.1. Penilaian Positif

Waldeck-Rousseau dianggap sebagai "personaliti terkuat dalam politik Perancis sejak kematian Gambetta." Pentadbirannya membawa kestabilan kepada republik yang bergolak, terutamanya semasa Kes Dreyfus. Sumbangannya terhadap pengiktirafan kesatuan sekerja pada tahun 1884 dan Akta Persatuan 1901 adalah pencapaian legislatif yang penting, yang mengukuhkan hak-hak sosial dan mengukuhkan kuasa sivil terhadap pengaruh keagamaan. Beliau dipuji kerana keupayaannya untuk membentuk gabungan politik yang luas dan menguruskan krisis dengan pragmatisme dan ketegasan.

7.2. Kritikan dan Kontroversi

Walaupun pencapaiannya, dasar-dasar Waldeck-Rousseau menghadapi kritikan dan kontroversi yang ketara. Semua parti Konservatif menentang keras dasar-dasarnya, terutamanya penutupan besar-besaran sekolah gereja, yang mereka anggap sebagai penganiayaan terhadap agama. Polisi anti-klerikalnya, walaupun bertujuan untuk mengukuhkan kuasa sivil, menimbulkan kemarahan dalam kalangan kumpulan pro-Katolik seperti Action libérale populaire (ALP), yang melihatnya sebagai serangan terhadap kebebasan beragama. Kritikannya terhadap tafsiran Akta Persatuan oleh Émile Combes menunjukkan bahawa bahkan dalam kalangan penyokong anti-klerikal, terdapat perbezaan pendapat mengenai sejauh mana dasar-dasar tersebut harus dilaksanakan.