Roberto Faenza

2.1. Debut and Early Works

Roberto Faenza memulakan debut pengarahannya pada tahun 1968 dengan filem Escalation. Filem ini mencapai kejayaan antarabangsa, menggambarkan sisi-sisi kuasa melalui hubungan rumit antara seorang bapa kelas pertengahan dan anak lelakinya yang berhaluan Hippie. Beliau cepat dikenali sebagai seorang "writer of dissent_{penulis penentangan}^{Bahasa Inggeris}", bersama-sama dengan pengarah-pengarah Itali lain seperti Bernardo Bertolucci dan Marco Bellocchio, kerana pendekatan provokatifnya terhadap isu-isu sosial.

Selepas Escalation, beliau mengarahkan H2S pada tahun 1969. Filem ini dianggap sebagai permohonan maaf yang marah bagi gerakan 1968 dan kritikan terhadap masyarakat pengguna. Walau bagaimanapun, filem ini telah dirampas hanya dua hari selepas dikeluarkan dan tidak pernah diedarkan semula. Akibat daripada perampasan ini, Faenza terpaksa mengajar di Federal City College of Washington D.C. di Amerika Syarikat.

2.2. Social and Political Commentary in Films

Roberto Faenza sering menggunakan filem-filemnya sebagai platform untuk mengkritik politik Itali, struktur kuasa, dan isu-isu sosial. Pendekatan ini menjadikannya seorang pengarah yang "tidak betul dari segi politik" pada zamannya.

Pada tahun 1978, beliau mengarahkan Forza Italia!, sebuah satira pedas mengenai kuasa Parti Demokrasi Kristian Itali yang merangkumi tiga puluh tahun sejarah politik negara itu. Filem ini ditarik balik dari pawagam pada hari Aldo Moro, presiden Parti Demokrasi Kristian, diculik, dan kekal diharamkan selama lebih 15 tahun. Menariknya, Aldo Moro sendiri, dalam memoir tulisan tangannya yang ditemui di sarang Briged Merah di Milan, telah mengesyorkan orang ramai untuk menonton filem ini "jika seseorang ingin menyedari kecerobohan rakan seperjuangannya".

Pada tahun 1980, Faenza memilih Parti Komunis Itali sebagai subjek untuk filemnya Si salvi chi vuole_{Si salvi ki vuole}^{Bahasa Itali}. Kerana reputasinya sebagai pengarah yang berani menentang arus politik, beliau sering terpaksa mencari pembiayaan dan bekerja di luar Itali.

2.3. Literary Adaptations

Selepas beberapa karya awal yang berani, Roberto Faenza mula mencari inspirasi daripada karya sastera untuk filem-filemnya, terutamanya pada tahun 1990-an. Beliau terkenal dengan keupayaannya untuk menterjemahkan naratif sastera yang kompleks ke dalam medium visual yang berkesan.

Pada tahun 1990, Faenza mengarahkan The Bachelor (juga dikenali sebagai Mio caro dottor Gräsler_{Mio karo doktor Gresler}^{Bahasa Itali} di Itali), berdasarkan cerpen oleh Arthur Schnitzler. Filem ini menampilkan barisan pelakon antarabangsa yang profil tinggi seperti Keith Carradine, Miranda Richardson, Kristin Scott Thomas, dan Max von Sydow.

Pada tahun 1993, beliau mengarahkan Jonah Who Lived in the Whale, yang dibintangi oleh Juliet Aubrey dan Jean-Hugues Anglade. Filem ini diadaptasi dari autobiografi Jonah Oberski bertajuk Childhood, yang menceritakan kisah seorang kanak-kanak lelaki bernama Jonah dan ibu bapanya yang dihantar ke kem tahanan Nazi. Faenza dianugerahkan David di Donatello untuk Pengarah Terbaik bagi filem ini, dan ia juga memenangi Prix of Ecumenical Jury di Festival Filem Antarabangsa Moscow ke-18.

Dua tahun kemudian, pada tahun 1995, sebuah lagi novel menjadi sumber inspirasinya: Sostiene Pereira, berdasarkan karya Antonio Tabucchi. Ini merupakan filem Itali terakhir Marcello Mastroianni, yang menerima anugerah David di Donatello sebagai Pelakon Utama Terbaik untuk peranannya.

Pada tahun 1997, beliau mengarahkan Marianna Ucrìa, berdasarkan novel La lunga vita di Marianna Ucria oleh Dacia Maraini. Filem ini turut dimasukkan ke dalam Festival Filem Antarabangsa Moscow ke-20 dan memenangi Anugerah Pengarah Terbaik Golden Globe Itali.

2.4. International Co-productions and Themes

Disebabkan oleh pendekatan politik Faenza yang sering kontroversi di Itali, beliau sering kali terpaksa mencari pembiayaan di luar negara, yang membawa kepada penghasilan beberapa filem bersama antarabangsa dengan barisan pelakon bertaraf dunia.

Pada tahun 1983, beliau mengarahkan Copkiller di New York City, sebuah filem seram berunsur sains fiksyen yang dibintangi oleh Harvey Keitel, Nicole Garcia, dan juga bekas pemimpin Sex Pistols, Johnny Rotten.

Filem-filem antarabangsa Faenza juga meneroka pelbagai tema, termasuk drama psikologi dan kisah-kisah ketidakadilan sosial, menunjukkan keupayaannya untuk menyesuaikan diri dengan konteks produksi yang berbeza sambil mengekalkan gaya pengarahannya yang tersendiri.

2.5. Films on Social Justice and Human Rights

Roberto Faenza juga secara konsisten mengarahkan perhatiannya kepada tema-tema keadilan sosial, hak asasi manusia, dan nasib kumpulan yang terdedah dalam filem-filemnya.

Antaranya ialah The Lost Lover (1999), yang diinspirasikan oleh buku terlaris Abraham B. Yehoshua mengenai konflik berterusan antara Yahudi dan Palestin.

Pada tahun 2005, beliau mengarahkan Come into the Light (juga dikenali sebagai Alla luce del sole_{Alla luce del sole (Dalam cahaya matahari)}^{Bahasa Itali}), yang mengisahkan kehidupan Pino Puglisi, seorang paderi paroki yang dibunuh di Palermo oleh Mafia Sicily pada tahun 1993. Filem ini dibintangi oleh Luca Zingaretti dan menerima beberapa anugerah, termasuk pencalonan Anugerah Akademi Eropah (EFA) untuk Pengarah Terbaik 2005.

Filem The Soul Keeper (2002/2003) pula menumpukan kepada hubungan penuh ghairah antara Carl Gustav Jung dan pesakit muda Rusia beliau, Sabina Spielrein, yang menyentuh aspek-aspek kompleks psikologi manusia dan etika dalam rawatan.

Karya-karya lain dalam kategori ini termasuk The Days of Abandonment (2005), berdasarkan novel Elena Ferrante, dan I Vicerè (2007), yang diadaptasi daripada novel 1894 oleh Federico De Roberto. Filem-filem ini, walaupun berlatar belakang berbeza, secara kolektif menunjukkan komitmen Faenza terhadap penceritaan yang mendalam dan relevan tentang kondisi manusia dan perjuangan untuk keadilan. Pada tahun 2012, beliau mengarahkan Someday This Pain Will Be Useful to You, yang dirakam di New York dan berdasarkan novel oleh Peter Cameron, menampilkan pelakon seperti Ellen Burstyn, Marcia Gay Harden, Toby Regbo, Peter Gallagher, Deborah Ann Woll, Lucy Liu dan Stephen Lang.

4.1. Key Awards and Nominations

Antara anugerah utama yang diterima oleh Roberto Faenza termasuk:

• Pada tahun 1993, beliau memenangi anugerah David di Donatello untuk Pengarah Terbaik bagi filemnya Jonah Who Lived in the Whale. Filem ini juga dianugerahkan Prix of Ecumenical Jury di Festival Filem Antarabangsa Moscow ke-18.
• Pada tahun 1995, filemnya Sostiene Pereira menyaksikan Marcello Mastroianni memenangi anugerah David di Donatello untuk Pelakon Utama Terbaik.
• Filem Marianna Ucrìa (1997) menerima Anugerah Pengarah Terbaik Golden Globe Itali, antara anugerah lain.
• Pada tahun 2002, filemnya The Soul Keeper menerima pencalonan untuk Silver Ribbon bagi skrip terbaik.
• Filem Come into the Light (2005) membawa Faenza pencalonan Anugerah Akademi Eropah (EFA) sebagai Pengarah Terbaik 2005. Filem ini juga memenangi Anugerah Filem Terbaik David Giovani, Anugerah Pelakon Utama Terbaik Flaiano dan Anugerah Pilihan Penonton untuk Filem Terbaik, Anugerah Pelakon Utama Terbaik di Festival Filem Antarabangsa Karlovy Vary 2005, serta Anugerah Filem Terbaik San Fedele.
• Pada tahun 2005, filemnya The Days of Abandonment telah dicalonkan untuk Golden Lion di Festival Filem Antarabangsa Venice.

4.2. Critical Reception and Cultural Impact

Karya-karya Roberto Faenza sering kali mendapat sambutan kritikal yang kuat dan mempunyai impak budaya yang signifikan. Sejak debutnya dengan Escalation pada tahun 1968, beliau telah mendapat perhatian sebagai "writer of dissent_{penulis penentangan}^{Bahasa Inggeris}" yang berani menyoroti isu-isu kontroversi. Filem-filem awalnya seperti H2S, walaupun diharamkan, mencerminkan suara penentangan beliau terhadap masyarakat pengguna.

Forza Italia! (1978) dikenali sebagai satira yang "ganas" dan penerimaannya, termasuk kontroversi di sebalik pengharamannya, menunjukkan keberanian Faenza dalam mengkritik politik Itali secara terbuka. Filem-filem seperti Sostiene Pereira (1995) dan I Vicerè (2007) juga sangat dipuji, menandakan keupayaannya untuk terus menghasilkan karya yang relevan dan berkualiti tinggi. Kejayaan antarabangsa The Soul Keeper (2003) juga mengukuhkan reputasinya di peringkat global. Secara keseluruhan, filem-filem Faenza telah merangsang perbincangan penting mengenai keadilan sosial, hak asasi manusia, dan landskap politik Itali, meninggalkan jejak yang mendalam dalam pawagam dan masyarakat.