Ronald Colman

1.1. Zaman Kanak-kanak dan Pendidikan

Ronald Colman bersekolah di Littlehampton, di mana beliau menemui minatnya dalam lakonan walaupun sifatnya yang pemalu. Kemudian, beliau melanjutkan pelajaran di Rolandseck School di Ealing di bawah bimbingan pengetua kelahiran Jerman, Ernst Felix Marx. Semasa kecil, Colman dikatakan membuat penampilan pertamanya di pentas pada usia tujuh belas tahun dalam sebuah majlis Masonic.

1.2. Masa Muda dan Pilihan Kerjaya

Beliau bercita-cita untuk melanjutkan pengajian dalam bidang kejuruteraan di Universiti Cambridge. Namun, pada tahun 1907, cita-cita Colman untuk belajar kejuruteraan di Cambridge terhalang apabila bapanya meninggal dunia secara mengejut akibat radang paru-paru. Kematian bapanya menyebabkan keluarganya menghadapi kesulitan kewangan yang menyukarkan pembiayaan pendidikannya. Peristiwa ini menjadi titik tolak yang penting dalam hidupnya, mendorongnya untuk mencari jalan lain untuk menyara diri dan akhirnya memilih kerjaya dalam bidang seni.

Semasa bekerja sebagai kerani di Watts, Watts & Co., Ltd., sebuah syarikat pengurus Britain Steamship Company di City of London, beliau mula aktif di pentas.

3.1. Aktiviti Peringkat Awal

Colman mula aktif di pentas sekitar waktu beliau menyertai London Scottish Regiment. Antara 1909 dan 1914, beliau tampil solo dan bersama kumpulan konsert serta kumpulan drama amatur di Ealing. Beliau bermula dengan persembahan solo banjo dalam konsert amal. Dua tahun kemudian, beliau menyertai kumpulan Pierrot berjangka pendek, The Tangerines, dan The Summer 'Uns. Pada tahun 1912, semasa di Isle of Wight, beliau dan beberapa rakan membentuk The Mad Medicos, yang beraksi di bawah arahannya. Sebahagian daripada kumpulan ini kemudian menjadi The Popinjays, juga di bawah arahan Colman, sebelum George Denby mengambil alih.

Repertoir Colman termasuk solo dan duet banjo, lagu-lagu, monolog muzik, pembacaan puisi seperti The Green Eye of the Little Yellow God, cerita lucu, dan terutamanya lakaran watak dari Charles Dickens seperti Uriah Heep, John Brodie, dan Martin Chuzzlewit. Dalam sebuah persembahan "An Evening With Dickens", beliau memainkan Charles Darnay dalam tiga adegan dari A Tale of Two Cities. Beliau juga mementaskan tiga karyanya sendiri: dialog "My Pierrot" dan "A Knotty Problem", serta revue mini "Come Inside". Apabila Colman menyertai semula The Popinjays pada Julai 1916, repertoirnya berubah, termasuk lakaran watak Chelsea Pensioner dan pembacaan Spotty, a Tale of the Trenches.

Selain persembahan ini, Colman juga tampil di pentas amatur. Debutnya adalah sebagai Freddy Fitzfoodle dalam Rich Miss Rustle di Victoria Hall, Ealing, pada 11 November 1909. Pada tahun 1910, beliau muncul dalam drama satu babak Barbara dan Lights Out, serta Spoiling the Broth. Pada Oktober dan November tahun yang sama, beliau menyanyi dan menari sebagai Bill Bobstay dalam H.M.S. Pinafore bersama West Middlesex Operatic Society. Pada tahun 1911, beliau muncul dalam komedi farce Jane, dan pada tahun berikutnya sebagai Samson Quayle dalam A Tight Corner. Sekitar masa ini, Colman menyertai Bancroft Dramatic Club, yang diasaskan pada tahun 1892 oleh Sir Squire Bancroft. Bersama Bancroft D.C., Colman muncul dalam enam drama antara 1911 dan 1914: The Admirable Crichton, Priscilla Runs Away, The Dancing Girl, The Passing of the Third Floor Back, Fanny's First Play, dan Sowing the Wind. Beliau juga beraksi dalam Mr. Steinman's Corner dan sebagai Douglas Cattermole dalam The Private Secretary.

Colman pulih sepenuhnya daripada kecederaan perangnya dan muncul di London Coliseum pada 19 Jun 1916 sebagai Rahmat Sheikh dalam The Maharani of Arakan. Walaupun peranannya pada mulanya dikatakan hanya melambai bendera dan meniup trompet tanpa dialog, beliau sebenarnya mempunyai beberapa baris dan berjaya menarik perhatian pengkritik. Pada Disember tahun itu, beliau tampil di Playhouse sebagai Stephen Weatherbee dalam drama The Misleading Lady, dan di Royal Court Theatre pada Mac 1917 sebagai Webber dalam Partnership. Pada tahun berikutnya di teater yang sama, beliau muncul dalam Damaged Goods karya Eugène Brieux. Pada Februari 1918 di Ambassadors Theatre, beliau memainkan George Lubin dalam The Little Brother. Pada tahun 1918, beliau menjelajah UK sebagai David Goldsmith dalam The Bubble dan sebagai Wilfred Carpenter dalam The Live Wire, di mana di Liverpool, lakonannya yang sempurna dan personalitinya yang menarik dikatakan telah memikat hati penonton sejak kemunculan pertamanya di pentas.

Pada tahun 1920, Colman berpindah ke Amerika dan menjelajah bersama Robert Warwick dalam The Dauntless Three dan seterusnya bersama Fay Bainter dalam East Is West. Pada Januari 1921 di Booth Theatre di New York City, beliau memainkan Peramal Kuil dalam drama The Green Goddess karya William Archer. Bersama George Arliss di 39th Street Theatre pada Ogos 1921, beliau muncul sebagai Charles dalam The Nightcap. Pada September 1922, beliau mencapai kejayaan besar sebagai Alain Sergyll di Empire Theatre di New York City dalam La Tendresse, yang menjadi karya pentas terakhirnya.

3.2. Era Filem Senyap

Ronald Colman pertama kali muncul dalam filem di Britain pada tahun 1917 dan 1919 untuk pengarah Cecil Hepworth. Beliau kemudiannya berlakon untuk Broadwest Film Company dalam filem Snow in the Desert. Semasa beliau berlakon di pentas di New York City dalam La Tendresse, pengarah Henry King melihatnya dan melantiknya sebagai pelakon utama dalam filem 1923 The White Sister, bergandingan dengan Lillian Gish. Beliau serta-merta mencapai kejayaan. Selepas itu, Colman hampir sepenuhnya meninggalkan pentas untuk filem.

Beliau menjadi bintang filem senyap yang sangat popular dalam kedua-dua filem romantis dan pengembaraan, termasuk The Dark Angel (1925), Stella Dallas (1926), Beau Geste (1926), dan The Winning of Barbara Worth (1926). Rambut dan matanya yang gelap serta kebolehan atletik dan menunggang kuda (beliau melakukan kebanyakan aksi lasaknya sendiri sehingga lewat kariernya) menyebabkan pengulas menggambarkannya sebagai "jenis Rudolph Valentino". Beliau sering diberikan watak-watak eksotik yang serupa. Menjelang akhir era filem senyap, Colman digandingkan dengan pelakon Hungary Vilma Bánky di bawah Samuel Goldwyn; kedua-dua mereka merupakan pasangan filem yang popular, menyaingi Greta Garbo dan John Gilbert.

3.3. Filem Bersuara dan Zaman Kegemilangan

Walaupun beliau mencapai kejayaan besar dalam filem senyap, beliau tidak dapat memanfaatkan salah satu aset utamanya sehingga kemunculan filem bersuara - "suaranya yang indah dan berbudaya" yang juga digambarkan sebagai "suara yang mempesonakan, bermodulasi halus, dan bergema". Colman sering dilihat sebagai seorang gentleman Inggeris yang sopan, di mana suaranya melambangkan keberanian dan mencerminkan imej "gentleman Inggeris stereotaip". Mengulas daya tarikan Colman, pengkritik filem Inggeris David Shipman menyatakan bahawa Colman adalah "kekasih idaman - tenang, bermaruah, boleh dipercayai. Walaupun beliau adalah seorang figura yang tangkas dalam cerita pengembaraan, glamornya - yang tulen - datang daripada kesopanannya; beliau adalah seorang figura aristokratik, tanpa bersikap sombong."

Kejayaan besar pertamanya dalam filem bersuara adalah pada tahun 1930, apabila beliau dicalonkan untuk Anugerah Akademi untuk Pelakon Lelaki Terbaik untuk dua peranannya - Condemned dan Bulldog Drummond. Selepas itu, beliau muncul dalam beberapa filem terkenal: Raffles pada tahun 1930, Clive of India dan A Tale of Two Cities pada tahun 1935, Under Two Flags pada tahun 1936, The Prisoner of Zenda dan Lost Horizon pada tahun 1937, If I Were King pada tahun 1938, dan Random Harvest serta The Talk of the Town pada tahun 1942.

Beliau memenangi Anugerah Akademi untuk Pelakon Lelaki Terbaik pada tahun 1948 untuk filem A Double Life, di mana beliau memainkan peranan Anthony John, seorang pelakon yang memainkan Othello dan mula mengidentifikasi dirinya dengan watak tersebut. Beliau juga memenangi Anugerah Golden Globe untuk Pelakon Lelaki Terbaik pada tahun 1947 untuk filem yang sama. Selepas itu, beliau membintangi sebuah komedi screwball, Champagne for Caesar pada tahun 1950.

Pada masa kematiannya, Colman telah dikontrak oleh Metro-Goldwyn-Mayer untuk peranan utama dalam Village of the Damned. Bagaimanapun, selepas kematian Colman, produksi filem itu dipindahkan dari MGM Studios di Culver City, California ke MGM-British Studios di Borehamwood, England. George Sanders, yang kemudian berkahwin dengan balu Colman, Benita Hume, dilakonkan dalam peranan yang pada asalnya dimaksudkan untuk Colman.

3.4. Aktiviti Radio dan Televisyen

Seawal tahun 1942, Colman bekerjasama dengan beberapa tokoh Hollywood lain untuk merasmikan siaran antarabangsa oleh rangkaian radio CBS melalui La Cadena de las Americas (Rangkaian Amerika) di bawah penyeliaan Office of the Coordinator of Inter-American Affairs yang dipengerusikan oleh Nelson Rockefeller. Dalam proses itu, beliau menyumbang secara besar-besaran kepada pelaksanaan inisiatif diplomasi budaya Presiden Franklin Roosevelt di seluruh Amerika Selatan semasa Perang Dunia Kedua.

Bakat vokal Colman turut menyumbang kepada program NBC pada D-Day, 6 Jun 1944. Pada hari itu, Colman membaca "Poem and Prayer for an Invading Army" yang ditulis oleh Edna St. Vincent Millay untuk kegunaan eksklusif radio oleh NBC.

Bermula pada tahun 1945, Colman membuat banyak penampilan tetamu dalam The Jack Benny Program di radio, bersama isteri keduanya, pelakon pentas dan layar Benita Hume, yang dinikahinya pada tahun 1938. Kerja komedi mereka sebagai jiran Benny yang sentiasa jengkel membawa kepada rancangan komedi radio mereka sendiri, The Halls of Ivy, dari tahun 1950 hingga 1952. Rancangan ini dicipta oleh Fibber McGee & Molly oleh dalang Don Quinn, di mana keluarga Colman memainkan peranan sebagai presiden kolej Amerika kelas menengah yang berpendidikan dan isterinya yang bekas pelakon. Pendengar terkejut apabila mendapati episod 24 Januari 1951, "The Goya Bequest" - sebuah cerita yang mengkaji warisan lukisan Goya yang disyaki sebagai penipuan yang diperbesarkan oleh pemiliknya yang telah meninggal dunia untuk mengelak daripada membayar duti kastam apabila membawanya ke Amerika Syarikat - ditulis oleh Colman sendiri, yang mempersendakan pencapaiannya sambil mengambil giliran jarang untuk memberikan kredit malam itu pada akhir rancangan.

The Halls of Ivy disiarkan di radio NBC dari tahun 1950 hingga 1952; sebuah adaptasi dengan nama yang sama disiarkan di televisyen CBS untuk musim 1954-55. Colman juga merupakan hos dan bintang sesekali dalam antologi sindiket Favorite Story (1946-49). Yang penting ialah narasi dan persembahannya sebagai Ebenezer Scrooge dalam adaptasi A Christmas Carol pada tahun 1948.

7.1. Anugerah dan Penghargaan

Colman dicalonkan sebanyak tiga kali untuk Anugerah Akademi untuk Pelakon Lelaki Terbaik. Pada majlis Anugerah Akademi ke-3, beliau menerima satu pencalonan untuk karyanya dalam dua filem: Bulldog Drummond (1929) dan Condemned (1929). Beliau dicalonkan sekali lagi untuk Random Harvest (1942), sebelum akhirnya memenangi anugerah tersebut untuk A Double Life (1947). Dalam filem ini, beliau memainkan peranan Anthony John, seorang pelakon yang melakonkan Othello dan mula mengidentifikasi dirinya dengan watak tersebut. Beliau juga memenangi Anugerah Golden Globe untuk Pelakon Lelaki Terbaik pada tahun 1947 untuk A Double Life. Pada tahun 2002, patung Oscar Colman dijual dalam lelongan oleh Christie's dengan harga 174.50 K USD.

Colman adalah penerima George Eastman Award, yang diberikan oleh George Eastman House atas sumbangan cemerlang dalam seni perfileman. Beliau mempunyai dua bintang di Hollywood Walk of Fame di Los Angeles: satu untuk filem di 6801 Hollywood Boulevard dan satu lagi untuk televisyen di 1623 Vine Street.

7.2. Impak Budaya

Colman sangat terkenal dengan suaranya yang menawan. Encyclopædia Britannica menyatakan bahawa Colman mempunyai "suara yang bergema, merdu, dan bertona unik yang menyenangkan". Bersama suaranya yang menawan, Colman mempunyai gaya persembahan yang sangat yakin yang membantunya menjadi bintang utama filem bersuara. Istilah slanga Dublin "ronnie", merujuk kepada misai, berasal daripada misai nipis Colman yang ikonik.

Kisah hidupnya didokumentasikan dalam biografi yang ditulis oleh anak perempuannya, Juliet Benita Colman, pada tahun 1975, berjudul Ronald Colman: A Very Private Person. Colman juga disebut dalam banyak novel, termasuk dalam novel Invisible Man oleh Ralph Ellison, di mana watak utamanya menyatakan hasrat untuk memiliki suara seperti Colman kerana ia menawan dan mengaitkannya dengan suara seorang gentleman atau seorang lelaki dari majalah Esquire.

8.1. Filem

8.2. Rancangan Radio dan Televisyen