Ume Kenjirō

1.1. Kelahiran dan Latar Belakang Keluarga

Ume Kenjirō dilahirkan pada 24 Julai 1860 (hari ketujuh bulan keenam, tahun pertama Man'en dalam kalendar lama) di Wilayah Izumo, iaitu sebahagian daripada Domain Matsue (kini Matsue, Wilayah Shimane), Jepun. Beliau merupakan anak lelaki kedua kepada Ume Kaoru, seorang doktor domain. Keluarga Ume dikenali kerana peranan mereka sebagai doktor turun-temurun di Matsue. Datuk moyangnya, Ume Dōchiku, seorang pakar bedah dari Kamo (Wilayah Tottori), belajar pembedahan di Nagasaki dan kemudian menjadi doktor domain. Bapa Kenjirō, Ume Kaoru (1834-1905), yang dilahirkan sebagai anak kedua kepada Iazawa Bunshō dari Nonomi (Wilayah Shimane), menjadi anak angkat keluarga Ume dan juga seorang doktor domain sebelum kemudiannya menceburi bidang perniagaan. Abang Kenjirō, Ume Kinnojō (1858-1886), juga seorang tokoh terkemuka yang belajar di Jerman dan menjadi profesor oftalmologi pertama di Fakulti Perubatan Universiti Tokyo.

1.2. Kehidupan Awal dan Bakat

Sejak kecil, Ume Kenjirō menunjukkan bakat intelektual yang luar biasa. Pada usia enam tahun, beliau sudah mampu menghafal secara lisan karya-karya klasik seperti Great Learning (大学) dan Doctrine of the Mean (中庸), yang menyebabkan penduduk kampung memujinya sebagai "jelmaan semula Nichirō-sama dari keluarga Ume". Walaupun sering sakit-sakit, beliau mempunyai keazaman yang kuat dan sangat mahir dalam perdebatan. Pada usia dua belas tahun, beliau menyampaikan kuliah mengenai Nihon Gaishi di hadapan daimyo domain, dan menerima pujian serta anugerah, menunjukkan bakat cemerlangnya pada usia muda.

1.3. Pendidikan Undang-undang di Jepun

Pada tahun 1874, keluarganya berpindah ke Tokyo. Beliau kemudiannya mendaftar di Universiti Pengajian Asing Tokyo (dahulunya Sekolah Bahasa Asing Tokyo, kini Universiti Tokyo dari Tokyo University of Foreign Studies), di mana beliau belajar bahasa Perancis. Beliau menamatkan pengajian di Jabatan Bahasa Perancis pada tahun 1880 dengan cemerlang sebagai pelajar terbaik. Selepas itu, beliau memasuki Sekolah Undang-undang Kementerian Kehakiman (dahulunya Jabatan Undang-undang Universiti Tokyo) dan terus mendalami undang-undang Perancis. Beliau mengekalkan kedudukan pelajar terbaik sejak awal kemasukannya, dan walaupun tidak dapat mengambil peperiksaan akhir kerana sakit, beliau lulus dengan kepujian tertinggi berdasarkan markah prestasi hariannya. Salah seorang tenaga pengajarnya ialah Georges Appert. Menariknya, Kenjirō pada awalnya gagal dalam peperiksaan kemasukan untuk kursus pengajian undang-undang generasi kedua, yang mana Hara Takashi (kemudian Perdana Menteri) menduduki tempat kedua. Kekosongan berlaku apabila Hara dan yang lain menarik diri daripada sekolah itu kerana terlibat dalam skandal berkaitan pengurusan sekolah, membuka jalan bagi Kenjirō untuk memindahkan pengajiannya.

1.4. Pengajian Luar Negara dan Ijazah

Pada tahun 1886, Kenjirō telah diperintahkan oleh Kementerian Pendidikan untuk melanjutkan pengajian di luar negara sebagai pelajar biasiswa kerajaan di Perancis. Beliau mendaftar dalam program kedoktoran (Doctorat) di Universiti Lyon melalui kemasukan lompat kelas. Beliau menamatkan pengajiannya pada tahun 1889 dan dianugerahkan ijazah doktor undang-undang (Docteur en Droit) dari Universiti Lyon pada tahun 1891. Tesis kedoktorannya, De la transaction_{Mengenai Transaksi}^{Bahasa Perancis}, sangat dihargai di Perancis, sehingga beliau menerima anugerah pingat Vermeil dari Lyon dan tesis itu diterbitkan dengan perbelanjaan awam. Ulasan mengenai tesis ini juga diterbitkan dalam jurnal undang-undang di Berlin, Jerman, pada tahun 1891. Karya beliau dipetik dalam ensiklopedia undang-undang Perancis dan kekal relevan dalam tafsiran undang-undang sivil Perancis hari ini. Selepas pengajiannya di Lyon, beliau menghabiskan setahun tambahan di Universiti Humboldt Berlin di Jerman. Beliau kembali ke Jepun pada Ogos 1890 dan mula memegang peranan penting di bawah bimbingan Itō Hirobumi.

2.1. Kerjaya Pengajaran

Selepas pulang ke Jepun, Ume Kenjirō dilantik sebagai profesor di Fakulti Undang-undang Universiti Imperial (kemudiannya Fakulti Undang-undang Universiti Tokyo). Walaupun pada asalnya beliau berhasrat untuk menumpukan perhatian kepada tugasnya di universiti kerajaan dan tidak mengajar di institusi swasta, beliau telah diyakinkan oleh Tomii Masaaki (ipar kepada Satta Masakuni, pengasas Universiti Hosei) dan Motono Ichiro (pensyarah di Sekolah Undang-undang Wafutsu ketika itu, yang telah membantunya semasa pengajian di Lyon). Atas permintaan mereka, beliau bersetuju untuk mengajar di Sekolah Undang-undang Wafutsu (pendahulu Universiti Hosei) sebagai dekan (Gakkan) serentak dengan tugasnya. Beliau juga pernah mengajar di Tokyo Senmon Gakko (pendahulu Universiti Waseda).

2.2. Penggubalan Kanun Awam

Sekembalinya ke Jepun, Ume Kenjirō terlibat secara mendalam dalam Kontroversi Kanun Awam. Beliau menyokong pelaksanaan segera kanun yang telah dirangka oleh penasihat asing Perancis, Gustave Emile Boissonade. Apabila pelaksanaan kod tersebut ditangguhkan pada tahun 1892, beliau merayu kepada Perdana Menteri Itō Hirobumi untuk menubuhkan jawatankuasa bagi menyediakan draf baharu. Beliau kemudiannya dipilih sebagai ahli jawatankuasa baharu itu pada tahun 1893. Bersama dengan Hozumi Nobushige dan Tomii Masaaki, beliau dianggap sebagai "Bapa Undang-undang Sivil Jepun", yang mula berkuat kuasa pada tahun 1898.

Dalam proses penggubalan undang-undang sivil, Ume Kenjirō dikenali dengan pendekatan yang pantas. Walaupun beliau mempunyai pendapat yang berbeza daripada Hozumi dan Tomii mengenai struktur Kanun Awam (misalnya, beliau berpendapat bahagian undang-undang keluarga harus diletakkan sebagai bahagian kedua), beliau tidak terlalu berpegang pada pandangannya. Beliau mengutamakan pelaksanaan kod secepat mungkin, menyerahkan kekurangan kandungan untuk pembaharuan kemudian, berbeza dengan Tomii yang bersikap perfeksionis. Menurut Hōsō Yawa (Cerita Malam dari Tingkap Undang-undang) oleh Hozumi, Ume mempunyai minda yang sangat tajam dan sangat pantas dalam merangka teks undang-undang. Di jawatankuasa penggubalan, beliau rendah diri mendengar kritikan daripada Tomii dan Hozumi serta mengubah pandangannya sendiri. Namun, setelah draf jawatankuasa dipersetujui, di Majlis Siasatan Kod Undang-undang, beliau dengan berani berhujah dan mempertahankan draf asal. Hozumi membandingkan peribadi mereka dengan mengatakan Ume seperti "Benkei yang sebenar," merujuk kepada keberaniannya di luar dan sikap terbuka Tomii di dalam jawatankuasa.

Walaupun beliau bersikap tergesa-gesa dan kurang fokus pada struktur kod undang-undang sivil, sumbangan utamanya adalah dalam mempercepatkan penyempurnaan Kanun Awam. Beliau cemerlang dalam operasi logik yang cepat, tetapi kadangkala cenderung kepada hujah yang terpaksa dan tidak sepadu seperti Tomii. Bahagian undang-undang gadai janji (hypothec) yang dirangka oleh Ume dikritik kerana rumit dan tidak berfungsi, terutamanya konsep 'jokyo' (pembatalan hak gadai). Walaupun demikian, Itō Hirobumi, Perdana Menteri dan Presiden Majlis Siasatan Kod Undang-undang, menggelar beliau "Ume-sensei" (Cikgu Ume) berbanding "Hozumi-kun" atau "Tomii-kun", menunjukkan penghargaan tingginya. Beliau digelar "penggubal undang-undang yang tiada tandingannya" dan "pakar undang-undang semula jadi". Sumbangan besarnya diiktiraf dengan menjadi satu-satunya sarjana undang-undang Jepun yang diabadikan secara individu dalam setem pos (siri tokoh kebudayaan), walaupun Hozumi dan Tomii juga diabadikan dalam setem bersama.

2.3. Penggubalan Kanun Perniagaan

Selain peranan pentingnya dalam penggubalan Kanun Awam Jepun, Ume Kenjirō juga terlibat dalam proses penggubalan Kanun Perniagaan Jepun. Beliau menyertai jawatankuasa penggubal bersama Tabe Kaoru dan Okano Keijirō, melengkapkan usaha kodifikasi undang-undang komersial negara itu.

2.4. Peranan di Korea

Pada tahun 1906, Ume Kenjirō telah diminta oleh Itō Hirobumi, yang ketika itu merupakan Residen Jeneral Korea (di bawah Perlindungan Jepun di Korea), untuk membantu dalam penggubalan undang-undang bagi protektorat Jepun di Korea. Beliau dilantik sebagai Penasihat Agung Undang-undang kepada kerajaan Korea, menunjukkan peranannya dalam konteks hubungan antarabangsa pada masa itu.

2.5. Jawatan Awam Lain

Ume Kenjirō memegang pelbagai jawatan kerajaan penting sepanjang kerjayanya. Beliau merupakan Ketua Biro Perundangan, dan juga pegawai kanan dalam Kementerian Pendidikan sebagai Ketua Pengarah Hal Ehwal Am. Beliau juga pernah menjawat sebagai Pengerusi Jawatankuasa Peperiksaan Perkhidmatan Awam Tinggi. Sumbangannya meliputi pelbagai aspek pentadbiran awam di Jepun.

3.1. Penubuhan Sekolah Undang-undang Tokyo

Ume Kenjirō memainkan peranan penting dalam penubuhan Sekolah Undang-undang Tokyo pada tahun 1894, yang merupakan pendahulu kepada Universiti Hosei hari ini. Sekolah ini pada asalnya dikenali sebagai Sekolah Undang-undang Wafutsu (Wafutsu Hōritsu Gakkō), menggabungkan unsur undang-undang Jepun dan Perancis. Peranannya sebagai pengasas dan pemimpin awal amat penting dalam membentuk institusi pendidikan tinggi ini.

3.2. Pentadbiran dan Kepimpinan Universiti

Komitmen Ume Kenjirō terhadap Universiti Hosei berpanjangan selama 20 tahun. Beliau berkhidmat sebagai dekan (Gakkan), pengetua (Kōchō), dan akhirnya Presiden pertama (Sōri) Universiti Hosei dari tahun 1903 hingga 1910. Beliau adalah satu-satunya individu yang memegang gelaran "Sōri" bagi universiti tersebut; selepas era beliau, jawatan itu dikenali sebagai "Gakuchō" dan kemudian "Sōchō". Sumbangannya terhadap pembangunan dan pengurusan universiti itu sangat signifikan, membuktikan dedikasinya yang mendalam terhadap pendidikan undang-undang di Jepun.

4.1. Falsafah Undang-undang dan Tafsiran

Ume Kenjirō merupakan penyokong teori undang-undang semula jadi baharu yang mengalir dari pemikiran Aristotle dan Thomas Aquinas, dengan kecenderungan kuat terhadap falsafah undang-undang Perancis. Walaupun beliau belajar di bawah sarjana Perancis yang menganggap undang-undang statut sebagai manifestasi kehendak umum dan undang-undang semula jadi, beliau cenderung kepada pendekatan yang lebih praktikal. Beliau mengutamakan penyelesaian yang sesuai dan pantas dalam kerangka undang-undang statut, mengelakkan spekulasi konsep yang mendalam.

Hozumi Nobushige mengkritik teori undang-undang semula jadi Ume, menyatakan bahawa ia bukan undang-undang semula jadi dalam erti kata sebenar kerana Ume mencari asas undang-undang semula jadi dalam peruntukan undang-undang yang sedia ada. Ume sendiri mengelak istilah "undang-undang semula jadi" dan menggunakan "undang-undang ideal," tetapi perbezaannya dari Savigny yang mencari prinsip abadi dalam undang-undang Rom tidak begitu ketara. Walaupun beliau sering dianggap sebagai wakil undang-undang Perancis, beliau juga belajar di Jerman dan menyatakan bahawa draf undang-undang sivil Jerman adalah model terpenting dalam penggubalan Kanun Awam baharu Jepun, bukan Kanun Awam Perancis. Beliau juga menyatakan bahawa kaedah tafsiran undang-undang Jepun pada masa itu sejajar dengan pandangan Bernhard Windscheid dan Heinrich Dernburg dari Jerman. Namun begitu, beliau menentang persepsi bahawa undang-undang sivil Jepun hanyalah tiruan undang-undang sivil Jerman, sebaliknya menunjukkan penghargaan terhadap undang-undang sivil Perancis dan mengambil contoh dari Kanun Sivil Sepanyol.

4.2. Karya Utama dan Sumbangan Akademik

Ume Kenjirō menghasilkan banyak karya undang-undang penting sepanjang kerjayanya. Karya-karya utamanya termasuk:

• De la transaction_{Mengenai Transaksi}^{Bahasa Perancis} (1889): Tesis kedoktorannya yang mendapat pengiktirafan antarabangsa.
• Nihon Baibai-hō (Undang-undang Jualan Jepun, 1891): Analisis mengenai undang-undang kontrak jualan.
• Minpō Saiken Tanpo-ron (Teori Sekuriti Tuntutan Undang-undang Sivil, 1892): Mengenai undang-undang cagaran dan jaminan.
• Kaisei Shōhō Kōgi (Syarahan Undang-undang Perniagaan Pindaan, 1893): Meliputi undang-undang syarikat, bil pertukaran, dan kebankrapan.
• Minpō Yōgi (Prinsip Utama Undang-undang Sivil, 1896-1900): Sebuah karya lima jilid yang menjadi rujukan penting dalam undang-undang sivil.
• Minpō Genri (Prinsip Undang-undang Sivil, 1903-1904): Karya yang lebih mendalam mengenai prinsip-prinsip undang-undang sivil.
• Saikin Hanrei Hihyō (Kritikan Kes-kes Terkini, 1906): Mengulas keputusan mahkamah terkini.
• Nihon Shōhō Gikai (Tafsiran Undang-undang Perniagaan Jepun, 1890-1893): Ditulis bersama Motono Ichiro.
• Hōritsu Jisho (Kamus Undang-undang, 1903-1906): Disunting oleh Persatuan Soal Jawab Kod Undang-undang.

Karya-karya ini dan banyak lagi telah memberikan sumbangan besar kepada bidang kajian undang-undang di Jepun, membentuk asas bagi tafsiran dan pembangunan undang-undang sivil dan komersial negara itu.

5.1. Hubungan Keluarga

Ume Kenjirō berkahwin dengan Kaneko, anak perempuan ketiga kepada Matsumoto Rizaemon, seorang samurai dari Matsue. Keluarga Matsumoto mempunyai hubungan kekeluargaan dengan keluarga Ume sejak zaman moyang pertama Ume Dōchiku. Hubungan mereka bermula sebagai perkongsian hidup selama 15 tahun sebelum mereka secara rasmi berkahwin pada tahun 1905. Kaneko adalah saudara jauh kepada Setsu, isteri kepada Lafcadio Hearn (Koizumi Yakumo), seorang penulis terkenal. Atas hubungan ini, Ume Kenjirō menjadi penasihat kepada Hearn apabila beliau diberhentikan dari Universiti Tokyo pada tahun 1903, dan kemudian berkhidmat sebagai pengerusi jawatankuasa pengebumian Hearn apabila beliau meninggal dunia pada September 1904.

Kenjirō dan Kaneko mempunyai empat orang anak:

• Anak perempuan sulung, Umega (lahir 1892), berkahwin dengan arkitek Itakura Sōichi.
• Anak lelaki sulung, Midori (lahir 1893 - meninggal 1937), meninggalkan Fakulti Sastera Universiti Imperial Tokyo. Beliau asalnya didaftarkan sebagai anak datuk di sebelah ibu kerana ibu bapanya belum berkahwin ketika beliau dilahirkan, dan kemudiannya menjadi anak angkat Kenjirō.
• Anak lelaki kedua, Shin (lahir 1896 - meninggal 1970), merupakan seorang pegawai bank di Bank Pusat Manchuria selepas lulus dari Fakulti Undang-undang Universiti Imperial Tokyo.
• Anak lelaki ketiga, Toku (lahir 1897 - meninggal 1958), merupakan kembar kepada anak keempat. Beliau adalah ketua bahagian pembuktian di Iwanami Shoten dan meninggal dunia akibat dua kemalangan jalan raya.
• Anak lelaki keempat, Hikari (lahir 1897), kembar kepada Toku. Beliau menamatkan pengajian di Fakulti Undang-undang dan Ekonomi Universiti Imperial Kyoto, kemudian menguruskan syarikat penerbitan bersama abangnya sebelum bekerja di Yokohama dan kemudian berpindah ke Taiwan dan Manchuria.

5.2. Anekdot dan Ciri Peribadi

Ume Kenjirō terkenal dengan daya ingatan yang luar biasa. Semasa belajar di Sekolah Undang-undang Kementerian Kehakiman, beliau pernah menghafal 300 muka surat buku teks Perancis dalam masa seminggu dan mereproduksikannya dengan tepat dalam jawapan peperiksaan, sehingga beliau mendapat potongan markah kerana dianggap terlalu sempurna. Dikatakan juga beliau menghafal semua fasal Kanun Awam secara menyeluruh.

Semasa di Universiti Lyon, kehebatannya begitu terserlah sehingga pelajar Jepun yang lain dilaporkan digeruni oleh pelajar tempatan, yang berkata, "Orang Jepun mempunyai manusia seperti dewa undang-undang seperti Tomii dan Ume." Beliau diberikan kelayakan untuk mengambil peperiksaan akhir hanya dalam masa tiga setengah tahun, berbanding lima tahun yang biasa diperlukan. Beliau mengejutkan para profesor dengan menghafal dan menyampaikan semula esei tiga muka surat oleh pemeriksa tanpa kesilapan dalam bahasa Perancis yang fasih, sehingga mereka menganggap daya ingatannya itu bukan seperti manusia.

Beliau juga sangat menggemari ikan belut (unagi). Ini menjadi kebiasaan dalam mesyuarat Lembaga Pengarah Universiti Hosei, di mana hidangan unagi selalu disediakan. Diceritakan bahawa perbelanjaan untuk unagi di Pejabat Residen Jeneral Jepun di Korea meningkat dengan ketara semasa lawatannya ke sana.

6.1. Kematian

Ume Kenjirō meninggal dunia pada 26 Ogos 1910 di Keijō (kini Seoul), Korea, pada usia 50 tahun. Punca kematiannya ialah demam kepialu. Beliau dikebumikan di Gokoku-ji di Tokyo, dan upacara pengebumiannya dijalankan sebagai pengebumian rasmi Universiti Hosei.

6.2. Anugerah dan Kepentingan Sejarah

Ume Kenjirō menerima pelbagai anugerah dan pengiktirafan atas sumbangannya kepada negara dan bidang undang-undang. Beliau dianugerahkan 勲一等瑞宝章 (Grand Cordon of the Order of the Sacred Treasure) pada 25 Ogos 1910, sehari sebelum kematiannya, mengiktiraf jasa-jasanya yang cemerlang. Selain itu, beliau juga menerima pelbagai pangkat mahkamah dan anugerah lain, termasuk 勲三等旭日中綬章 (Order of the Rising Sun, Third Class) pada 1898, dan 勲二等瑞宝章 (Order of the Sacred Treasure, Second Class) pada 1906.

Beliau juga menerima penghormatan dari negara asing, termasuk Officier de l'Instruction Publique dari Republik Perancis pada 1896, dan 勲一等八卦章 (Order of the Eight Trigrams, First Class) dari Empayar Korea pada 1908.

Ume Kenjirō dikenang sebagai "Bapa Undang-undang Sivil Jepun" kerana peranannya yang tidak ternilai dalam penggubalan Kanun Awam Jepun. Sumbangannya terhadap kodifikasi undang-undang dan pembangunan pendidikan undang-undang telah meninggalkan warisan yang berkekalan. Beliau merupakan satu-satunya pakar undang-undang Jepun yang diabadikan secara individu pada setem pos Jepun (dalam siri Tokoh Kebudayaan pada tahun 1952), menyoroti kepentingan sejarahnya. Adalah dipercayai bahawa beliau tidak dianugerahkan gelaran baron seperti Hozumi dan Tomii kerana kematiannya yang terlalu awal, menyebabkan sumbangannya tidak sepenuhnya diiktiraf pada zamannya.