Ambroise Thomas

1.1. Kelahiran dan Awal Kehidupan

Thomas dilahirkan di Metz, Perancis, pada 5 Ogos 1811. Beliau adalah anak bongsu daripada empat beradik kepada Martin Thomas (1770-1823) dan isterinya, Jeanne Willaume (1780-1866), yang kedua-duanya merupakan guru muzik. Sejak usia sepuluh tahun, Thomas telah menjadi pemain piano dan biola yang mahir. Apabila beliau berusia dua belas tahun, bapanya meninggal dunia. Abang Ambroise, Charles, kemudian berpindah ke Paris dan bermain selo dalam orkestra Opéra Paris. Pada tahun 1828, ketika berusia 17 tahun, Ambroise menyertai abangnya di Paris.

1.2. Pendidikan dan Awal Kerjaya

Di Paris, Thomas diterima sebagai pelajar di Konservatori Paris. Beliau belajar piano dengan Pierre Zimmerman serta harmoni dan kontrapung dengan Victor Dourlen, memenangi premiers prix dalam mata pelajaran ini pada tahun 1829 dan 1830. Beliau kemudiannya meneruskan pengajian piano dengan Friedrich Kalkbrenner, dan komposisi dengan Jean-François Lesueur dan Auguste Barbereau.

Pada tahun 1832, dalam percubaan keduanya, Thomas memenangi hadiah muzik utama Perancis, Prix de Rome, dengan kantatanya Hermann et Ketty. Hadiah ini membolehkannya belajar selama tiga tahun di Villa Medici, Akademi Perancis di Rom. Semasa di sana, beliau menjadi rapat dengan pelukis Jean-Auguste-Dominique Ingres, ketua akademi tersebut, di mana beliau berkongsi kekaguman terhadap Mozart dan Beethoven. Beliau juga bertemu Hector Berlioz, yang menggalakkannya dan menulis dengan baik tentangnya. Semasa di Itali, beliau menulis muzik kamar-sebuah trio piano, sebuah kuntet gesek, dan sebuah kuartet gesek-serta satu set enam lagu, Souvenirs d'Italie. Selepas meninggalkan Rom, Thomas tinggal sebentar di Jerman sebelum kembali ke Paris pada tahun 1835, di mana beliau mula menulis untuk pentas.

2.1. Kerjaya Pengkomposisian Opera

Opera pertama yang digubah oleh Thomas ialah La double échelle (Tangga Berganda, 1837), sebuah komedi satu babak yang dipuji oleh Berlioz kerana "kecergasan dan kecerdasannya yang melampau". Ia dipentaskan di Opéra-Comique, menerima 247 persembahan, dan dalam beberapa tahun berikutnya dipentaskan di Brussels, New Orleans, Berlin, Vienna, dan London.

Opera penuh pertamanya, Le perruquier de la Régence (Tukang Rambut Raja Muda, 1838), diikuti dalam dekad berikutnya oleh enam lagi opera, namun tiada satu pun yang meninggalkan kesan kekal. Dalam tempoh ini, beliau juga mengarang sebuah balet (La Gipsy, 1839). Opera tiga babak pertamanya yang berjaya sepenuhnya ialah Le caïd (1849), yang digambarkan oleh ahli muzik Elizabeth Forbes sebagai "gabungan Il barbiere di Siviglia dan L'italiana in Algeri". Ia kekal dalam repertoir opera Perancis sepanjang abad kesembilan belas, mencapai lebih daripada empat ratus persembahan dalam lima puluh tahun berikutnya.

Karya Thomas seterusnya untuk Opéra-Comique, Le songe d'une nuit d'été (Mimpi Malam Musim Panas, 1850), juga merupakan kejayaan popular. Teksnya, oleh Joseph-Bernard Rosier dan Adolphe de Leuven, tidak berkait dengan A Midsummer Night's Dream Shakespeare: Shakespeare muncul sebagai salah satu watak, bersama Ratu Elizabeth I dan Sir John Falstaff Shakespeare, gabenor "Richemont", di mana aksi itu berlaku. Tayangan perdana di Paris diikuti oleh produksi di banyak teater Eropah dan Amerika. Karya itu, yang digambarkan oleh The Musical Times sebagai "karya agung kecil", sering dibangkitkan semula, tetapi tidak lagi dalam repertoir selepas kematian komposer. Kemudian pada tahun 1850, opera Thomas seterusnya, Raymond, ditayangkan perdana. Ia tidak kekal dalam repertoir opera, tetapi overturenya menjadi karya orkestra yang popular. Pada tahun 1851, berikutan kematian komposer Gaspare Spontini, Thomas dipilih untuk menggantikannya sebagai ahli Académie des Beaux Arts.

Pada tahun 1850-an, Thomas terus mengarang, menulis lima opera, namun tiada satu pun yang meninggalkan kesan besar. Selepas tempoh tidak aktif pada awal 1860-an, beliau menulis Mignon, karya yang paling meluas dikenali. Libretonya adalah oleh Jules Barbier dan Michel Carré, berdasarkan novel Goethe Wilhelm Meisters Lehrjahre. Forbes menulis bahawa, luar biasa, Thomas mempunyai kelebihan libreto yang dinilai dengan baik dan berkesan secara teater, dan walaupun dalam novel Mignon meninggal dunia, pengakhiran yang gembira berfungsi dengan baik dalam opera. (Pengakhiran yang gembira ketika itu adalah wajib di Opéra-Comique: sembilan tahun kemudian barulah Carmen menentang konvensyen di sana, berakhir dengan kematian watak utama.) Barisan pelakon asal yang kuat menampilkan, dalam peranan utama, Célestine Galli-Marié, seorang penyanyi terkenal yang kemudiannya mencipta peranan Carmen dalam opera Bizet.

Thomas juga bernasib baik dengan barisan pelakon untuk kejayaan seterusnya, Hamlet (1868), yang dibintangi oleh Jean-Baptiste Faure sebagai Hamlet dan Christine Nilsson sebagai Ophelia. Opera ini secara tidak langsung berdasarkan Shakespeare melalui adaptasi Perancis oleh Alexandre Dumas, père dan Paul Meurice, yang kemudiannya diadaptasi lagi sebagai libreto oleh Carré dan Barbier. Walaupun adaptasi itu dilihat sebagai parodi terhadap drama asal, dengan balet-divertissement (wajib di Opéra) dan pengakhiran yang gembira, dengan Hamlet diiktiraf sebagai raja, karya itu berjaya bukan sahaja di Paris tetapi juga di London. Walaupun ulasan yang merendah-rendahkan libreto daripada pengkritik berbahasa Inggeris pada masa itu dan selepasnya, karya itu kekal sebagai sebahagian daripada repertoir opera; penyanyi Ophelia kemudiannya termasuk Emma Calvé, Emma Albani, Nellie Melba, dan Mary Garden, manakala antara Hamlet termasuk Victor Maurel, Titta Ruffo, Mattia Battistini, dan yang lebih baru-baru ini Sherrill Milnes, Thomas Allen, dan Thomas Hampson. Walaupun Thomas pada masa itu mempunyai reputasi sebagai seorang yang konservatif dalam muzik, skor Hamlet adalah inovatif dalam satu aspek: penggabungan saksofon ke dalam instrumentasi.

Kemudian dalam kehidupan Thomas, kerjaya akademiknya sebahagian besarnya mengatasi aktiviti-aktiviti beliau sebagai komposer, dan selepas Hamlet, beliau hanya mengarang satu lagi opera: Françoise de Rimini (1882), yang diterima baik tetapi tidak memasuki repertoir opera biasa.

2.2. Peranan sebagai Pendidik dan Pengarah Konservatori

Pada tahun 1856, Thomas dilantik sebagai profesor komposisi di Konservatori, di bawah pengarahan Daniel Auber. Beliau kekal di staf, sebagai profesor dan kemudiannya pengarah, sehingga kematiannya empat puluh tahun kemudian. Sepanjang tahun-tahun ini, pelajar-pelajarnya termasuk komposer Jules Massenet, Gaston Serpette, dan, pada akhir kerjaya Thomas, George Enescu; ahli akademik masa depan termasuk Théodore Dubois dan Charles Lenepveu; dan konduktor yang merupakan pelajar Thomas termasuk Edouard Colonne dan Désiré-Émile Inghelbrecht. Pelajar-pelajar Thomas yang lain yang disebutkan dalam Grove's Dictionary of Music and Musicians ialah Louis-Albert Bourgault-Ducoudray, Charles-Alexis Chauvet, Louis Diémer, Octave Fouque, Albert Lavignac, Charles-Édouard Lefebvre, Isidore Legouix, Izydor Lotto, Olivier Métra, dan Johan Peter Selmer. Antara murid Thomas yang lain ialah pemain piano dan guru Raoul Pugno, pemain piano dan komposer Francis Thomé, dan komposer dan konduktor zarzuela Gerónimo Giménez.

Pada permulaan Perang Perancis-Prusia pada tahun 1870, Thomas, walaupun hampir berusia enam puluh tahun, menawarkan diri untuk berkhidmat dalam Garde Nationale. Pada tahun berikutnya, Auber meletak jawatan sebagai pengarah Konservatori, tidak lama sebelum kematiannya, dan Thomas dilantik sebagai penggantinya. Beliau dilihat secara meluas sebagai pewaris Auber sehingga menteri pendidikan, Jules Simon, berkata dalam suratnya menawarkan jawatan kepada Thomas, "Anda begitu jelas sesuai untuk jawatan itu sehingga jika saya tidak mencalonkan anda, saya akan kelihatan seperti menandatangani pemecatan anda dari jawatan yang sudah menjadi milik anda." Sebagai pengarah, Thomas menjalankan rejim yang sangat konservatif. Muzik Auber, Halévy, dan terutamanya Meyerbeer dianggap sebagai model yang betul untuk pelajar, dan muzik Perancis awal seperti Rameau serta muzik moden, termasuk Wagner, dikecualikan secara ketat daripada kurikulum. Thomas berusaha untuk menghalang pemuzik progresif daripada dilantik ke fakulti Konservatori-tidak berjaya dalam kes César Franck, yang dilantik bertentangan dengan kehendak Thomas pada tahun 1872, tetapi berjaya dalam kes Gabriel Fauré yang pelantikannya ke Konservatori ditangguhkan sehingga selepas kematian Thomas.

Walau bagaimanapun, Thomas adalah inovatif dalam pengurusan Konservatori: beliau meningkatkan bilangan kelas, memperbaiki keadaan fakulti, dan memperluaskan kurikulum untuk memasukkan solfège, membaca imbas, dan latihan orkestra wajib. Fakulti di bawah Thomas termasuk, pada pelbagai masa, komposer Franck, Théodore Dubois, Jules Massenet, dan Ernest Guiraud, serta penyanyi Pauline Viardot dan Romain Bussine.

Pada tahun 1889, Opéra mementaskan balet Thomas La tempête (satu lagi garapan drama Shakespeare - The Tempest), tetapi ia tidak meninggalkan kesan besar. Pada tahun 1894, selepas persembahan ke-1,000 Mignon di Opéra-Comique, komposer yang berusia lapan puluhan itu dipeluk di atas pentas oleh Giuseppe Verdi, yang dua tahun lebih muda daripadanya, sebelum Presiden Carnot menganugerahkan Thomas dengan pingat Grand-Croix de la Légion d'honneur.

3.1. Gaya Muzikal dan Pengaruh

Sindiran Emmanuel Chabrier, "Ada muzik yang bagus, ada muzik yang buruk, dan kemudian ada muzik Ambroise Thomas" sering dipetik, tetapi, seperti yang diperhatikan oleh ahli muzik Richard Langham Smith, tidak jelas sama ada Chabrier bermaksud muzik Thomas lebih buruk daripada buruk, di antara baik dan buruk, atau sesuatu yang lain. Penilaian kontemporari diberikan dalam edisi pertama Grove's Dictionary of Music and Musicians (1889), di mana Gustave Chouquet menulis tentang Thomas:
"Beliau membawa kepada tugasnya naluri semula jadi untuk pentas, dan bakat luar biasa dalam menafsirkan situasi dramatik yang paling pelbagai dan bertentangan. Kemahirannya dalam mengendalikan orkestra adalah luar biasa, baik dalam mengelompokkan instrumen dengan timbre yang berbeza, dan memperoleh kesan bunyi yang baru; tetapi walaupun membawa pewarnaan orkestra ke tahap kesempurnaan tertinggi, beliau tidak pernah membiarkannya mengatasi suara. Dengan sedikit lebih keberanian dan keperibadian melodi, penulis, artis, dan penyair yang mahir ini - penguasa semua suasana hati dan beralih dari renungan melankolik ke gurauan yang paling meriah - akan setaraf dengan pemimpin sekolah komposer moden; oleh itu, kemurnian dan kepelbagaian gayanya menjadikannya seorang komposer dramatik kelas pertama."

Dalam edisi 2001 Grove, Langham Smith menulis, "Dalam konteks opera Perancis akhir abad ke-19, Thomas adalah tokoh yang sangat penting, seorang inovator yang imaginatif dan seorang ahli watak muzikal." Langham Smith menyimpulkan bahawa selepas bertahun-tahun diabaikan, karya Thomas menyaksikan kebangkitan semula yang ketara, bermula pada akhir abad ke-20, dengan produksi besar Mignon dan Hamlet di Perancis, Britain, dan AS.

Forbes menulis bahawa Thomas adalah seorang komposer eklektik yang mampu menulis dalam pelbagai gaya. Beliau mengenal pasti Ferdinand Hérold dan Auber sebagai pengaruh pada karya-karya awalnya, dan menganggap Le caïd sebagai karya pertamanya yang menunjukkan keaslian sejati, walaupun masih jelas menunjukkan pengaruh Rossini. Dalam karya-karya kemudian, muzik Thomas masih boleh menjadi derivatif: Forbes memetik Psyché (1857) sebagai "salinan inferior Sapho Gounod" dan Le carnaval de Venise (juga 1857) sebagai meniru Victor Massé. Beliau menyimpulkan bahawa pada tahap terbaiknya - yang tidak selalu berlaku - Thomas menulis muzik yang indah dan individu, mampu melakukan orkestrasi yang "seringkali cukup memukau", dan secara muzik menyampaikan watak peranan penting dengan kuat dan jelas. "Jika Thomas tidak menulis karya pentas kecuali Mignon dan Hamlet, beliau mungkin akan lebih dikenali secara meluas sebagai salah satu komposer opera Perancis abad ke-19 yang paling berpengaruh dan penting."

3.2. Kritikan dan Penerimaan

Walaupun Thomas mencapai kejayaan besar dengan opera-operanya, terutamanya Mignon dan Hamlet, penerimaan kritikal terhadap karyanya adalah bercampur-campur. Pengkritik berbahasa Inggeris, khususnya, sering mengkritik libreto Hamlet sebagai parodi yang tidak sesuai dengan drama Shakespeare asal. Namun, kejayaan komersial dan populariti yang berterusan bagi karya-karya utamanya menunjukkan keupayaan Thomas untuk menarik penonton. Selepas tempoh pengabaian yang panjang pada sebahagian besar abad ke-20, minat terhadap muzik Thomas telah meningkat semula dalam beberapa dekad kebelakangan ini, dengan produksi utama Mignon dan Hamlet dipentaskan semula di Eropah dan Amerika Syarikat. Ini menunjukkan bahawa walaupun kritikan, muzik Thomas masih mempunyai nilai dan daya tarikan yang diiktiraf oleh generasi baru.

4.1. Opera

• La double échelle (1837)
• Le perruquier de la Régence (1838)
• Le comte de Carmagnola (1841)
• Le caïd (1849)
• Le songe d'une nuit d'été (1850)
• Raymond (1851)
• La cour de Célimène (1855)
• Psyché (1857)
• Le carnaval de Venise (1857)
• Le roman d'Elvire (1860)
• Mignon (1866)
• Hamlet (1868)
• Gille et Gillotin (1874)
• Françoise de Rimini (1882)

4.2. Vokal Bukan Opera: Sekular

• "Hermann et Ketty", kantata (1832)
• "Silvio Pellico" (1831, hilang)
• "Nel iginia d'Asti", scena e aria (1834)
• "Nel Foscarini", 2 suara, orkestra (1834)
• "Duos Italiens-Téresa", 2 suara, orkestra (1834)
• "Storia di Colombo", scena e duetto, suara, orkestra (1834)
• "Maria e Leicester", 2 suara, piano (1834)
• "Della Pia", scena e romanza (1834)
• "La charité du couvent", kantata (1843)
• "Hommage à Lesueur", kantata (1852)
• "Hommage à Boieldieu", kantata (1875)
• "Via, via!", canzone veneziano, 4 suara, piano (tarikh tidak diketahui)
• "Scènes chorales" untuk suara campuran (1853)
• "L'harmonie des peuples" (sekitar 1855)
• "Choeur des gardes-chasses" (sekitar 1857)
• "Le chant des amis" (1858)
• "Salut aux chanteurs de la France" (1859)
• "France" (1860)
• "Le forgeron" (1861)
• "Le Tyrol" (1862)
• "Les archers de Bouvines" (1863)
• "Les traîneaux" (1864)
• "Le carnaval de Rome" (1864)
• "Le temple de la paix" (1867)
• "Paris!", Vaudin (1867)
• "La nuit du sabbat" (1869)
• "L'Atlantique" (tarikh tidak diketahui)
• "Chant patriotique"

4.3. Vokal Bukan Opera: Sakral

• "Messe de Requiem", koir, orkestra (1833)
• "Ave verum", selepas Mozart, gubahan Thomas (sekitar 1835)
• "O salutaris", motet, SAA, organ (1836)
• "Sub tuum praesidium", motet, SSA, organ (1836)
• "Veni sponsa Christi", motet, TTBB, organ (1836)
• "Messe solennelle", suara solo, koir, orkestra (1852)
• "Pie Jesu", tenor, organ (1864, 1896)
• "Beati mortui", suara, organ
• "Agnus Dei", 3 suara, organ (sekitar 1895)
• "Messe de l'Orphéon", TTBB, Credo sahaja (tarikh tidak diketahui); kerjasama dengan Adolphe Adam dan Fromental Halévy
• "Ave Maria", SAT, organ (tarikh tidak diketahui)
• "Agnus Dei", 3 suara, organ

4.4. Lagu-lagu

(untuk suara solo dan piano, kecuali dinyatakan sebaliknya)

• "Souvenirs d'Italie": 6 romances italiennes et venitiennes (1835)
• "Adieu les beaux jours" (sekitar 1835)
• "Doux abri" (sekitar 1835)
• "La Patrie" (sekitar 1835)
• "Romance sur les paroles anglaises" (sekitar 1835)
• "Romance sur les paroles allemandes" (sekitar 1835)
• "C'est vous" (1840)
• "La vierge Marie" (sekitar 1840)
• "Viens" (sekitar 1840)
• "Ah sur ma parole" (1842)
• "La charité du couvent" (1843)
• "Belle folle espagnole" (1844)
• "Ange et mortel" (sekitar 1855)
• "Sérénade" (sekitar 1861)
• "Le petit chou" (sekitar 1861)
• "Ah sur ma parole" (sekitar 1862)
• "Le soir" (1869)
• "Le berger de la Reuss" (sekitar 1870)
• "Fleur de neige" (1880)
• "Croyance", 2 suara (1885)
• "Passiflore" (1887)
• "Chanson de Margyane" (1896)
• "Baissez les yeux" (1897)
• "Souvenir" (1900)
• "L'amiable printemps" (1900)
• "Ainsi va le monde" (1903)
• "Belle, ayez pitie" (tarikh tidak diketahui)
• "C'est le bonheur" (tarikh tidak diketahui)
• "La folle d'Yarmouth" (tarikh tidak diketahui)
• "L'aimable printemps" (tarikh tidak diketahui)

4.5. Orkestra

• Overture (1832, hilang)
• Fantaisie brillante, piano, orkestra/kuartet gesek (tarikh tidak diketahui, diatur untuk piano, sekitar 1836)
• Marche religieuse (1865)
• Chant du psaume laudate, biola, orkestra (1883)
• Gubahan "La marseillaise" untuk pancaragam tentera (1887)

4.6. Balet

• La gipsy - babak ke-2 balet 3 babak (1839)
• Betty - 2 babak (1846)
• La tempête, balet fantastique, 3 babak (1889)

4.7. Muzik Kamar

• Kuartek Gesek, op.1 (1833)
• Trio Piano, op.3 (sekitar 1835)
• Kuintet Gesek, op.7 (sekitar 1839)
• Romanze, biola, piano (sekitar 1835)
• "Morceau" [de concours], trombon, piano (1848)
• "Morceau" [de concours], biola, selo (1850)
• "Souvenir", piano, biola/viola (tarikh tidak diketahui)
• "Barcarolle", flut/biola, piano

4.8. Piano Solo

• "6 caprices en forme de valses caractéristiques", op.4 (1835)
• "L'absence", nocturne", op.8 (sekitar 1835)
• "Andantino" (sekitar 1835)
• "Mazurka valaque" (sekitar 1835)
• "Fantaisie sur un air favori écossais", op.5 (1836)
• "Valse de salon" (1851)
• "Cantabile" (1865)
• "La dérobée", fantaisie sur un air breton (1888)
• "Rêverie" (tarikh tidak diketahui)
• "Printemps" (tarikh tidak diketahui)

4.9. Organ Solo

• "Absoute" (1857)
• "Offertoire" (1858)
• "Prière" (1859)
• 3 préludes (1860)
• "Elevazione" (tarikh tidak diketahui)
• "Dirge" (tarikh tidak diketahui)
• "10 pastorales" (tarikh tidak diketahui)

7.1. Pengaruh terhadap Generasi Kemudian

Sebagai komposer, Thomas mencapai kejayaan yang setanding dengan Giuseppe Verdi pada zamannya, dan karyanya dipuji oleh tokoh-tokoh seperti Hector Berlioz, Charles Gounod, Georges Bizet, dan Jules Massenet. Muzik terbaiknya dicirikan oleh melodi yang ringkas dan indah, serta penggambaran watak yang berkesan. Walaupun menghadapi kritikan, terutamanya dari pengkritik berbahasa Inggeris mengenai libreto Hamlet, karya-karya utamanya seperti Mignon dan Hamlet kekal popular dan telah mengalami kebangkitan semula pada akhir abad ke-20. Penggabungan saksofon dalam orkestrasi Hamlet juga menunjukkan sisi inovatifnya.

Sebagai pengarah Konservatori Paris, Thomas melaksanakan reformasi pentadbiran yang signifikan, termasuk meningkatkan bilangan kelas, memperbaiki keadaan fakulti, dan memperluaskan kurikulum untuk memasukkan solfège, membaca imbas, dan latihan orkestra wajib. Ini menunjukkan dedikasinya terhadap peningkatan standard pendidikan muzik. Walau bagaimanapun, beliau dikenali kerana rejimnya yang sangat konservatif, di mana beliau mempromosikan muzik Auber, Halévy, dan Meyerbeer sebagai model, sambil secara ketat mengecualikan muzik awal Perancis seperti Rameau dan muzik moden seperti Wagner dari kurikulum. Beliau juga cuba menghalang pelantikan pemuzik progresif seperti César Franck dan Gabriel Fauré ke fakulti. Pendekatan konservatif ini, walaupun memastikan kestabilan dan disiplin, juga dilihat menghalang perkembangan muzik yang lebih progresif dalam institusi tersebut. Walaupun demikian, Thomas tetap menjadi tokoh penting dalam sejarah muzik Perancis abad ke-19, dengan impak yang berpanjangan terhadap kedua-dua komposisi opera dan pendidikan muzik.