Charles Nicolle

1.1. Kehidupan Awal dan Keluarga

Charles Nicolle dilahirkan pada 21 September 1866, di Rouen, Perancis. Beliau adalah anak kepada pasangan Eugène Nicolle, seorang doktor di hospital Rouen, dan Aline Louvrier. Nicolle dibesarkan dalam keluarga kelas menengah yang sangat menghargai pendidikan. Beliau mempunyai dua adik-beradik: abang sulungnya, Maurice Nicolle, yang juga seorang ahli mikrobiologi perubatan, seorang profesor di Institut Pasteur di Paris, dan pengarah Institut Bakteriologi Constantinople; dan adik lelakinya, Marcel Nicolle, seorang pengkritik seni. Pada tahun 1895, Charles Nicolle mengahwini Alice Avice, dan mereka dikurniakan dua orang anak, Marcelle (lahir 1896) dan Pierre (lahir 1898), yang kedua-duanya turut menceburi bidang perubatan.

1.2. Pendidikan dan Kerjaya Profesional Awal

Pengaruh pendidikan awal Nicolle datang daripada bapanya, Eugène Nicolle, yang mengajar beliau asas-asas biologi. Beliau kemudiannya menerima pendidikan di Lycée Pierre Corneille di Rouen. Nicolle melanjutkan pengajiannya di Institut Pasteur di Paris, di mana beliau memperoleh ijazah perubatan pada tahun 1893. Selepas tamat pengajian, beliau kembali ke Rouen dan berkhidmat sebagai ahli Fakulti Perubatan sehingga tahun 1896. Dari tahun 1896 hingga 1902, beliau menjawat jawatan sebagai Pengarah Laboratori Bakteriologi di Rouen. Sekitar tempoh ini, Nicolle mula mengalami masalah pendengaran dan menjadi pekak.

1.3. Pengarah Institut Pasteur di Tunis

Pada tahun 1903, Charles Nicolle dilantik sebagai Pengarah Institut Pasteur di Tunis, sebuah jawatan yang disandangnya sehingga kematiannya pada tahun 1936. Sebelum Nicolle mengambil alih, Institut Pasteur di Paris adalah pusat penyelidikan utama di Perancis, yang berhasrat untuk menggabungkan penyelidikan perubatan, pengajaran, dan perkhidmatan awam berdasarkan prinsip-prinsip misi Pasteurian. Namun, di bawah bimbingan Nicolle selama 33 tahun, institut "kakak" di Tunis ini dengan cepat berkembang menjadi pusat antarabangsa yang tersendiri bagi pengeluaran vaksin terhadap penyakit berjangkit dan penyelidikan perubatan.

Kejayaan Nicolle dalam mengembangkan Institut Pasteur di Tunis terutamanya terletak pada penyimpangannya daripada ideologi Pasteurian tradisional yang menetapkan bahawa bantuan perubatan dan penyelidikan dilakukan secara bukan keuntungan. Sebaliknya, Nicolle secara aktif berusaha membina hubungan dengan pegawai penjagaan kesihatan tempatan Tunisia dan Perancis, serta mengorganisasikan Institut sedemikian rupa sehingga fungsi perubatan lain (seperti menjaga pesakit) akan menyokong penyelidikan makmal Institut secara kewangan. Dengan berbuat demikian, beliau memperoleh autonomi untuk menjalankan Institut tanpa bergantung kepada dana awam atau kerajaan. Ketika Institut semakin stabil dari segi kewangan, Nicolle menangani penyakit dan kebimbangan kesihatan awam yang lazim di rantau tempatan, berkongsi penemuan penyelidikan dan sumber dengan Institut Paris, dan memperluas penulisan saintifiknya ke dalam sebuah jurnal yang dinamakan Archives de l'Institut de Tunis^{Bahasa Perancis}. Beliau juga menjadi titik hubungan utama bagi kerajaan Perancis apabila wabak baharu muncul yang memerlukan campur tangannya, seperti wabak malaria pada tahun 1906 dan wabak kolera pada tahun 1907. Pada masa ini, Nicolle turut membawa Hélène Sparrow bersamanya sebagai ketua makmal. Semasa tempoh ini, Nicolle juga menjalankan dua projek utama yang akan mentakrifkan peranannya dalam komuniti saintifik: penemuan cara penularan tifus (penyakit berjangkit yang lazim di seluruh Afrika Utara dan Lembangan Mediterranean pada masa itu) serta pengeluaran vaksin.

2.1. Penemuan Penularan Tifus

Penemuan penting Nicolle bermula dari pemerhatian beliau bahawa pesakit tifus wabak dapat menjangkiti pesakit lain di dalam dan di luar hospital, dan pakaian mereka kelihatan menyebarkan penyakit tersebut. Walau bagaimanapun, pesakit tidak lagi berjangkit setelah mereka mandi air panas dan menukar pakaian. Dari pemerhatian ini, beliau menyimpulkan bahawa kemungkinan besar kutu adalah vektor bagi tifus wabak.

Kajian penularan tifus memerlukan parasit itu hidup, yang biasanya memerlukan perumah manusia. Walau bagaimanapun, Nicolle mendapati bahawa cimpanzi boleh menjadi perumah alternatif yang sesuai untuk kajian ini kerana ia secara genetik mirip dengan manusia. Pada Jun 1909, Nicolle menguji teorinya dengan menjangkiti seekor cimpanzi dengan tifus, kemudian mengambil kutu daripada cimpanzi yang dijangkiti itu dan meletakkannya pada cimpanzi yang sihat. Dalam tempoh 10 hari, cimpanzi kedua itu juga dijangkiti tifus. Setelah mengulangi eksperimennya, beliau yakin bahawa kutu adalah pembawa penyakit tersebut. Semasa meneruskan penyelidikan berterusannya mengenai penyakit itu, beliau kemudian beralih menggunakan marmot sebagai organisma modelnya dan bukannya cimpanzi, kerana haiwan tersebut sama rentan terhadap jangkitan dan juga lebih kecil serta lebih murah.

Satu penemuan penting dari penyelidikan lanjut menunjukkan bahawa kaedah penularan utama bukanlah gigitan kutu tetapi najisnya. Kutu yang dijangkiti tifus akan bertukar merah dan mati selepas beberapa minggu, tetapi dalam pada itu, ia mengeluarkan sejumlah besar mikrob. Apabila kuantiti kecil mikrob ini digosok pada kulit atau mata, jangkitan akan berlaku.

Kerja Nicolle bukan sahaja berpengaruh dalam membendung wabak tifus yang berlaku di rantau tersebut, tetapi juga membantu saintis membezakan demam tifus yang disebabkan oleh kutu daripada tifus murin, yang ditularkan oleh kutu pinjal. Penemuan beliau ini terbukti amat penting dalam usaha pencegahan tifus, terutamanya semasa Perang Dunia Pertama yang bermula pada tahun 1914.

2.2. Usaha Pembangunan Vaksin

Charles Nicolle membuat hipotesis bahawa beliau boleh menghasilkan vaksin yang ringkas dengan menghancurkan kutu dan mencampurkannya dengan serum darah daripada pesakit yang telah sembuh. Beliau mula-mula mencuba vaksin ini pada dirinya sendiri, dan apabila beliau kekal sihat, beliau mencubanya pada beberapa kanak-kanak (kerana sistem imun mereka yang lebih baik), yang kemudiannya menghidap tifus tetapi berjaya pulih. Walau bagaimanapun, beliau tidak berjaya dalam usahanya untuk membangunkan vaksin tifus yang praktikal. Langkah seterusnya dalam pembangunan vaksin tifus akan diambil oleh Rudolf Weigl pada tahun 1930. Vaksin yang dihasilkan oleh Weigl, meskipun berkesan, menghadapi cabaran dalam pengeluaran besar-besaran dan mempunyai risiko tertentu, namun kaedah untuk pengeluaran yang lebih selamat dan cekap telah diperbaiki dari semasa ke semasa.

Meskipun Nicolle tidak berjaya menghasilkan vaksin terhadap tifus, beliau membuat beberapa penemuan penting lain dalam bidang vaksinasi. Beliau adalah yang pertama menentukan bahawa natrium fluorida merupakan reagen yang baik untuk mensterilkan parasit (supaya ia tidak lagi berjangkit) sambil mengekalkan strukturnya (untuk digunakan dalam vaksin). Menggunakan kaedah ini, beliau membangunkan vaksin untuk gonorea, beberapa jangkitan stafilokokus, dan kolera. Vaksin-vaksin ini bukan sahaja digunakan di seluruh Perancis, tetapi juga dihantar ke seluruh dunia.

2.3. Sumbangan Saintifik Lain

Selain sumbangannya yang terkenal dalam penyelidikan tifus dan vaksin, Charles Nicolle juga membuat penemuan signifikan dalam bidang bakteriologi dan parasitologi yang lain. Beliau memperkenalkan vaksinasi untuk demam Malta dan menemui kaedah penularan demam kutu.

Nicolle juga menjalankan kajian mendalam mengenai pelbagai penyakit lain termasuk kanser, skarlatina, rinderpest, campak, influenza, tuberkulosis, dan trakoma. Dalam penyelidikan parasitologi, beliau dikenal pasti organisma parasit Toxoplasma gondii dalam tisu gundi (Ctenodactylus gundi), sejenis parasit yang sering ditemui pada pesakit AIDS. Selain itu, beliau mengkaji mikroorganisma parasit Leishmania tropica, yang merupakan penyebab kepada Oriental sore, sejenis bisul kulit.

3.1. Karya Saintifik dan Falsafah

Sepanjang hidupnya, Nicolle telah menulis beberapa buku bukan fiksyen dalam bidang bakteriologi dan falsafah. Antara karya utamanya termasuk:

• Le Destin des Maladies infectieuses^{Bahasa Perancis} (1933)
• La Nature, conception et morale biologiques^{Bahasa Perancis} (1934)
• Responsabilités de la Médecine^{Bahasa Perancis} (1935)
• La Destinée humaine^{Bahasa Perancis} (1936)

Beliau juga menulis karya-karya penting lain seperti:

• Naissance, vie et mort des maladies infectieuses^{Bahasa Perancis} (1930)
• Biologie de l'invention^{Bahasa Perancis} (1932)
• Introduction à la carrière de la médecine expérimentales^{Bahasa Perancis} (1932)
• L'Expérimentation en médecine^{Bahasa Perancis} (1934)

3.2. Karya Sastera

Selain sumbangan saintifik dan falsafahnya, Charles Nicolle juga seorang penulis fiksyen dan sastera. Antara karya sasteranya termasuk:

• La chronique de Maitre Guillaume Heurtebise^{Bahasa Perancis} (ditandatangani C.A***) (Rouen 1903)
• Le Pâtissier de Bellone^{Bahasa Perancis} (1913)
• Les Feuilles de la sagittaire^{Bahasa Perancis} (1920)
• La Narquoise^{Bahasa Perancis} (1922)
• Les Menus Plaisirs de l'ennui^{Bahasa Perancis} (1924)
• Marmouse et ses hôtes^{Bahasa Perancis} (1927)
• Les deux Larrons^{Bahasa Perancis} (1929)
• Les Contes de Marmouse^{Bahasa Perancis} (1930)

6.1. Anugerah dan Pengiktirafan

Charles Nicolle menerima Hadiah Nobel dalam Fisiologi atau Perubatan pada tahun 1928 sebagai pengiktirafan atas penemuan pentingnya mengenai kutu sebagai vektor tifus wabak. Anugerah berprestij ini mengesahkan kedudukan beliau sebagai salah seorang saintis terkemuka pada zamannya. Selain itu, beliau menjadi ahli Akademi Sains Perancis pada tahun 1929, mengukuhkan lagi reputasinya dalam komuniti saintifik.

6.2. Pengaruh dan Penilaian Sejarah

Kerja Nicolle memberi impak yang mendalam terhadap kawalan wabak tifus, terutamanya di Afrika Utara dan Lembangan Mediterranean. Penemuan penting beliau mengenai kutu sebagai vektor bagi tifus wabak memainkan peranan penting dalam membezakannya daripada bentuk tifus yang lain. Pemahaman asas mengenai penularan penyakit ini meletakkan asas bagi langkah-langkah kesihatan awam yang berkesan, menyumbang secara signifikan kepada kesihatan global dengan membentuk strategi pencegahan dan kawalan, terutamanya semasa wabak besar seperti yang berlaku dalam Perang Dunia Pertama. Legasi beliau melangkaui tifus, mempengaruhi penyelidikan dalam pelbagai penyakit berjangkit dan mempelopori metodologi pembangunan vaksin.

6.3. Penghormatan dan Peringatan

Beberapa buku telah ditulis untuk memperincikan kehidupan dan pencapaian Charles Nicolle, termasuk:

• Charles Nicolle. Enfant de Rouen. Médecin. Savant. Écrivain oleh Jacques Debray (1993).
• Le Pommier et l'Olivier. Charles Nicolle. Une biographie. 1866-1936 oleh Maurice Huet (1995).
• Charles Nicolle: Un Grand Biologiste oleh Fernand Lot (1946).
• Charles Nicolle et la biologie conquérante oleh Germaine Lot (1961).
• La Médecine rouennaise à l'époque de Charles Nicolle. De la fin du abad ke-19 aux années 1930 oleh Mélanie Mataud dan Pierre-Albert Martin (2003).