Hermann Cohen

1.1. Kelahiran dan Kehidupan Awal

Cohen dilahirkan pada 4 Julai 1842 di Coswig, di Kerajaan Anhalt-Bernburg. Beliau berasal dari keluarga Yahudi yang taat, dan bapanya memulakan pendidikan agama Yahudi Cohen seawal usia tiga setengah tahun. Beliau mula mempelajari falsafah pada usia muda dan tidak lama kemudian dikenali sebagai seorang sarjana Immanuel Kant yang mendalam. Pendidikan awalnya termasuk menghadiri Gymnasium di Dessau dan Seminari Teologi Yahudi Breslau. Walaupun pada mulanya beliau memasuki seminari pada tahun 1859 dengan niat untuk menjadi seorang rabbi, minatnya beralih dari teologi kepada falsafah.

1.2. Pendidikan

Perjalanan pendidikan tinggi Cohen membawanya ke beberapa universiti terkemuka di Jerman. Beliau melanjutkan pengajiannya di Universiti Breslau, Universiti Humboldt Berlin, dan Universiti Halle-Wittenberg. Di Universiti Halle, beliau menumpukan perhatian pada karya Aristotle dan memperoleh ijazahnya. Sepanjang tempoh ini, beliau juga menumpukan perhatian pada kajian matematik dan sains semula jadi, yang membentuk asas bagi pendekatan falsafahnya.

1.3. Kerjaya Akademik

Kerjaya akademik Cohen bermula dengan cemerlang. Pada tahun 1871, beliau menulis Kants Theorie der Erfahrung (Teori Pengalaman Kant), sebuah ulasan mengenai Critique of Pure Reason karya Kant, yang mendapat pujian daripada Friedrich Albert Lange. Ini membawa kepada pelantikannya sebagai Privatdozent (pensyarah persendirian) di fakulti falsafah Universiti Marburg pada tahun 1873. Tesis yang melayakkannya memperoleh Habilitasi ialah Die systematischen Begriffe in Kant's vorkritischen Schriften nach ihrem Verhältniss zum kritischen Idealismus.

Pada tahun 1875, Cohen dilantik sebagai Profesor Luar Biasa di Marburg, dan pada tahun berikutnya, 1876, beliau mengambil alih jawatan Lange sebagai Profesor Penuh falsafah. Sepanjang tempoh ini, beliau menerbitkan dua lagi karya penting mengenai Kant: Kants Begründung der Ethik (Asas Etika Kant) pada tahun 1877, yang merupakan ulasan mengenai Critique of Practical Reason, dan Kants Begründung der Ästhetik (Asas Estetika Kant) pada tahun 1889, ulasan mengenai Critique of Judgment. Bersama Paul Natorp, yang datang ke Marburg pada tahun 1880, Cohen memainkan peranan penting dalam pembentukan dan pengembangan Mazhab Marburg dalam Neo-Kantianisme. Antara murid-muridnya yang terkenal pada zaman ini ialah Ernst Cassirer. Cohen juga merupakan salah seorang pengasas "Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaft des Judenthums" (Persatuan untuk Promosi Sains Judaisme), yang mengadakan mesyuarat pertamanya di Berlin pada November 1902. Beliau juga menyunting dan menerbitkan karya falsafah terakhir Lange, Logische Studien (Leipzig, 1877), serta menyunting dan menulis beberapa versi pengenalan panjang dan suplemen kritikal kepada Geschichte des Materialismus karya Lange.

1.4. Aktiviti Kemudian dan Berlin

Pada tahun 1912, Cohen meletak jawatan dari Universiti Marburg, sebahagiannya disebabkan oleh peningkatan anti-Semitisme dalam akademia. Beliau kemudian berpindah ke Berlin, di mana beliau mula mengajar di Akademi Pengajian Tinggi untuk Sains Judaisme (Hochschule für die Wissenschaft des Judentums^{Bahasa German}) pada tahun 1913. Selepas meninggalkan Marburg, minat falsafah Cohen beralih dengan ketara ke arah agama. Pada tempoh ini, beliau menulis Der Begriff der Religion im System der Philosophie (Konsep Agama dalam Sistem Falsafah) pada tahun 1915, dan karya anumerta beliau yang paling terkenal, Religion der Vernunft aus den Quellen des Judentums (Agama Akal dari Sumber Judaisme), yang diterbitkan pada tahun 1919. Salah seorang muridnya yang paling berpengaruh pada zaman Berlin ini ialah Franz Rosenzweig. Cohen meninggal dunia di Berlin pada 4 April 1918 dan dikebumikan di Tanah Perkuburan Weißensee di Berlin. Walaupun kritikal terhadap Zionisme, sebuah jalan di Tel Aviv dinamakan sempena Hermann Cohen.

2.1. Neo-Kantianisme dan Mazhab Marburg

Hermann Cohen adalah tokoh utama dalam gerakan Neo-Kantianisme dan dianggap sebagai salah seorang pengasas utama Mazhab Marburg. Mazhab ini menekankan penafsiran Kant yang berorientasikan epistemologi dan logik, menolak unsur-unsur metafizik dan psikologi yang dilihat sebagai sisa-sisa dalam pemikiran Kant. Cohen dan Mazhab Marburg berpendapat bahawa falsafah harus berpegang teguh pada prinsip-prinsip transendental Kant, iaitu, bagaimana pengetahuan dan moraliti adalah mungkin berdasarkan struktur akal itu sendiri. Mereka melihat falsafah sebagai sains yang ketat, dengan fokus pada metodologi dan asas-asas pengetahuan murni.

2.2. Tafsiran Kant

Cohen dikenali sebagai sarjana Kant yang mendalam. Beliau mendedikasikan tiga jilid awal karyanya untuk menafsirkan falsafah Kant. Ini termasuk Kants Theorie der Erfahrung (Teori Pengalaman Kant, 1871), di mana beliau menafsirkan semula Critique of Pure Reason Kant, menekankan peranan penaakulan dalam pembentukan objektiviti dan menolak sebarang konsep "benda pada dirinya sendiri" yang tidak dapat diketahui. Dalam Kants Begründung der Ethik (Asas Etika Kant, 1877), beliau menganalisis Critique of Practical Reason, menumpukan pada konsep kehendak murni dan kewajipan moral sebagai asas etika. Akhirnya, dalam Kants Begründung der Ästhetik (Asas Estetika Kant, 1889), beliau menafsirkan Critique of Judgment, melihat estetika sebagai penaakulan yang berkaitan dengan perasaan murni. Melalui tafsiran ini, Cohen berusaha untuk membersihkan dan memperbaharui falsafah Kant, menjadikannya lebih konsisten dengan idealisme transendental.

2.3. Falsafah Sistematik

Selepas menafsirkan Kant, Cohen membangunkan sistem falsafahnya sendiri yang komprehensif, berdasarkan prinsip-prinsip idealisme kritikal. Sistem ini dibentangkan dalam tiga jilid utama:

• Logik der reinen Erkenntnis (Logik Pengetahuan Murni, 1902): Jilid ini menangani asas-asas pengetahuan dan pemikiran. Cohen berpendapat bahawa logik bukan hanya alat untuk mengatur pemikiran, tetapi merupakan sumber utama konsep dan kategori yang membentuk realiti. Beliau menekankan bahawa pengetahuan adalah proses yang tidak berkesudahan, sentiasa bergerak ke arah ideal yang tidak pernah dicapai sepenuhnya.
• Ethik des reinen Willens (Etika Kehendak Murni, 1904): Dalam karya ini, Cohen mengembangkan etikanya berdasarkan konsep kehendak murni yang berakar pada penaakulan. Beliau berhujah bahawa moraliti adalah autonomi dan universal, tidak bergantung pada pengalaman atau tujuan luaran, tetapi pada kewajipan yang berasal dari akal itu sendiri. Etika Cohen sangat menekankan tanggungjawab sosial dan keadilan, melihat individu sebagai sebahagian daripada komuniti moral yang lebih besar.
• Ästhetik des reinen Gefühls (Estetika Perasaan Murni, 1912): Jilid terakhir ini meneroka estetika sebagai bidang yang berkaitan dengan perasaan murni dan kreativiti. Cohen melihat seni bukan sebagai tiruan realiti, tetapi sebagai manifestasi ideal dan kebenaran yang tidak dapat dicapai melalui konsep logik atau moral. Beliau merancang jilid keempat mengenai psikologi, tetapi tidak sempat menyelesaikannya.

2.4. Falsafah Yahudi dan Falsafah Agama

Pada akhir hayatnya, Cohen menumpukan perhatian yang lebih besar kepada falsafah agama, khususnya yang berakar daripada sumber Yahudi. Beliau melihat Judaisme bukan hanya sebagai agama sejarah, tetapi sebagai agama akal yang membawa misi moral dan etika yang universal. Dalam karyanya yang paling terkenal dalam bidang ini, Religion der Vernunft aus den Quellen des Judentums (Agama Akal dari Sumber Judaisme, 1919), Cohen berhujah bahawa konsep Tuhan dalam Judaisme adalah ideal etika yang mendorong manusia untuk mencapai kesempurnaan moral dan keadilan sosial.

Beliau menekankan bahawa monoteisme Yahudi bukan sekadar kepercayaan kepada satu Tuhan, tetapi merupakan asas bagi kesatuan manusia dan universaliti moral. Cohen percaya bahawa Judaisme, dengan penekanannya pada kewajipan dan keadilan, menyediakan kerangka kerja yang penting untuk memahami identiti minoriti dan nilai-nilai keagamaan dalam masyarakat moden. Antara karya-karya Yahudi beliau yang lain termasuk "Die Kulturgeschichtliche Bedeutung des Sabbat" (Kepentingan Sejarah Budaya Sabat, 1881), "Ein Bekenntniss in der Judenfrage" (Pengakuan dalam Persoalan Yahudi, 1880), dan "Die Naechstenliebe im Talmud" (Cinta Jiran dalam Talmud), yang ditulis atas permintaan Mahkamah Daerah Diraja Marburg.

4.1. Kritikan terhadap Zionisme

Cohen adalah seorang pengkritik Zionisme yang lantang. Beliau berhujah bahawa aspirasi Zionisme untuk mencipta sebuah negara Yahudi akan menyebabkan "kembalinya orang Yahudi ke dalam Sejarah". Dalam pandangannya, Judaisme secara intrinsik adalah "a-sejarah", membawa misi rohani dan moral yang jauh melangkaui matlamat nasional Zionisme. Beliau percaya bahawa identiti Yahudi harus ditakrifkan oleh universalisme etika dan rasionalisme, bukan oleh nasionalisme atau territorialisme. Bagi Cohen, integrasi sosial orang Yahudi dalam masyarakat Jerman adalah ideal, di mana mereka dapat menyumbang kepada budaya dan moraliti universal tanpa perlu membentuk entiti politik yang terpisah. Pandangan ini menyoroti implikasi falsafah yang mendalam mengenai integrasi minoriti dan nilai-nilai keagamaan yang melampaui batas-batas negara.

4.2. Aktiviti Lain

Selain sumbangan falsafahnya, Cohen juga aktif dalam mempromosikan penyelidikan falsafah dan kajian Yahudi. Beliau merupakan salah seorang pengasas "Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaft des Judenthums" (Persatuan untuk Promosi Sains Judaisme), sebuah organisasi yang bertujuan untuk memajukan penyelidikan mengenai budaya dan sejarah Yahudi. Beliau juga terlibat dalam aktiviti penyuntingan, termasuk menyunting dan menerbitkan karya falsafah terakhir Friedrich Albert Lange, Logische Studien (1877), serta menyunting dan menulis pengenalan dan suplemen kritikal kepada Geschichte des Materialismus karya Lange. Aktiviti-aktiviti ini menunjukkan komitmen Cohen terhadap pengembangan intelektual dan penyebaran pengetahuan dalam bidang falsafah dan kajian Yahudi.

5.1. Penilaian Akademik

Hermann Cohen secara meluas diiktiraf sebagai salah seorang ahli falsafah Yahudi yang paling penting pada abad ke-19 dan awal abad ke-20. Karya-karyanya, terutamanya dalam Neo-Kantianisme dan falsafah agama, terus menjadi subjek kajian akademik yang mendalam dan perdebatan. Beliau dipuji kerana usaha sistematiknya untuk memperbaharui idealisme Kantian dan mengintegrasikannya dengan pemikiran Yahudi. Walaupun terdapat kritikan terhadap beberapa aspek tafsiran Kantiannya atau pendiriannya mengenai Zionisme, sumbangannya terhadap logik, etika, dan estetika masih dianggap asas dalam sejarah falsafah. Edisi akademik baru bagi karya-karyanya masih diterbitkan, dan banyak tulisannya telah diterjemahkan ke dalam bahasa Inggeris, menunjukkan minat yang berterusan terhadap pemikirannya.

5.2. Pengaruh terhadap Pemikir Kemudian

Falsafah Cohen memberi impak yang signifikan kepada beberapa generasi pemikir. Antara muridnya yang paling terkenal ialah Ernst Cassirer, yang mengembangkan falsafah bentuk simbolik berdasarkan asas Neo-Kantianisme Cohen. Franz Rosenzweig, seorang lagi murid Cohen pada zaman Berlin, walaupun kemudiannya menyimpang dari rasionalisme ketat Cohen, mengakui pengaruh penting gurunya terhadap perkembangan pemikirannya sendiri, terutamanya dalam falsafah agama.

Di luar lingkungan langsungnya, pemikiran Cohen mempengaruhi bidang etika sosial dan pemikiran kritikal. Penekanannya pada keadilan, tanggungjawab moral, dan universaliti akal telah memberi inspirasi kepada ahli falsafah dan aktivis sosial yang mencari asas rasional untuk masyarakat yang adil. Sumbangannya terhadap falsafah Yahudi juga membuka jalan bagi pendekatan baru terhadap identiti Yahudi dalam era moden, menekankan aspek etika dan rohani di atas nasionalisme.