Hilary Putnam

2.1.1. Keboleh-Realisasian Pelbagai

Karya Putnam yang paling terkenal berkaitan dengan falsafah minda. Sumbangan asli beliau yang paling terkenal dalam bidang itu muncul dalam beberapa kertas kerja utama yang diterbitkan pada akhir 1960-an yang mengemukakan hipotesis keboleh-realisasian pelbagai. Dalam kertas kerja ini, Putnam berhujah bahawa, bertentangan dengan dakwaan terkenal teori jenis-identiti, rasa sakit mungkin sepadan dengan keadaan fizikal sistem saraf yang sama sekali berbeza dalam organisma yang berbeza walaupun semuanya mengalami keadaan mental yang sama iaitu "merasa sakit".

Putnam memetik contoh dari alam haiwan untuk menggambarkan tesisnya. Beliau bertanya sama ada kemungkinan struktur otak pelbagai jenis haiwan merealisasikan rasa sakit, atau keadaan mental lain, dengan cara yang sama. Jika mereka tidak berkongsi struktur otak yang sama, mereka tidak boleh berkongsi keadaan mental dan sifat yang sama, dalam hal ini keadaan mental mesti direalisasikan oleh keadaan fizikal yang berbeza dalam spesies yang berbeza. Putnam kemudian membawa hujahnya selangkah lebih jauh, bertanya tentang perkara seperti sistem saraf makhluk asing, robot pintar buatan, dan bentuk kehidupan berasaskan silikon lain. Entiti hipotesis ini, beliau berpendapat, tidak seharusnya dianggap tidak mampu mengalami kesakitan hanya kerana mereka kekurangan neurokimia manusia. Putnam menyimpulkan bahawa ahli teori jenis-identiti telah membuat sangkaan "ambisius" dan "sangat tidak masuk akal" yang boleh dibuktikan salah oleh satu contoh keboleh-realisasian pelbagai. Ini kadang-kadang dipanggil "hujah kemungkinan", kerana ia menumpukan pada dakwaan bahawa keboleh-realisasian pelbagai lebih mungkin daripada teori jenis-identiti.

Putnam juga merumuskan hujah a priori yang menyokong keboleh-realisasian pelbagai berdasarkan apa yang beliau panggil "isomorfisme fungsian". Beliau mendefinisikan konsep itu dalam istilah ini: "Dua sistem adalah isomorfik secara fungsian jika 'terdapat korespondensi antara keadaan satu dan keadaan yang lain yang mengekalkan hubungan fungsian'." Dalam kes komputer, dua mesin adalah isomorfik secara fungsian jika dan hanya jika hubungan berurutan antara keadaan dalam yang pertama mencerminkan dengan tepat hubungan berurutan antara keadaan dalam yang lain. Oleh itu, komputer yang diperbuat daripada cip silikon dan komputer yang diperbuat daripada gear dan roda boleh menjadi isomorfik secara fungsian tetapi berbeza secara konstitusi. Isomorfisme fungsian menyiratkan keboleh-realisasian pelbagai.

Putnam, Jerry Fodor, dan lain-lain berhujah bahawa selain menjadi hujah yang berkesan terhadap teori jenis-identiti, keboleh-realisasian pelbagai menyiratkan bahawa sebarang penjelasan tahap rendah mengenai fenomena mental tahap tinggi adalah tidak cukup abstrak dan umum. Fungsionalisme, yang mengenal pasti jenis mental dengan jenis fungsian yang dicirikan secara eksklusif dari segi sebab dan akibat, mengabstrakkan dari tahap mikrofizik, dan oleh itu kelihatan menjadi penjelasan yang lebih baik mengenai hubungan antara minda dan tubuh. Malah, terdapat banyak jenis fungsian, termasuk perangkap tikus dan mata, yang direalisasikan secara pelbagai pada tahap fizikal.

Keboleh-realisasian pelbagai telah dikritik atas alasan bahawa, jika ia benar, penyelidikan dan eksperimen dalam neuroains akan menjadi mustahil. Menurut William Bechtel dan Jennifer Mundale, untuk dapat menjalankan penyelidikan sedemikian dalam neuroains, konsistensi universal mesti wujud atau diandaikan wujud dalam struktur otak. Kesamaan (atau homologi) struktur otak inilah yang membolehkan kita membuat generalisasi merentasi spesies. Jika keboleh-realisasian pelbagai adalah fakta empirikal, hasil daripada eksperimen yang dijalankan pada satu spesies haiwan (atau satu organisma) tidak akan bermakna apabila digeneralisasikan untuk menjelaskan tingkah laku spesies lain (atau organisma dari spesies yang sama). Jaegwon Kim, David Lewis, Robert Richardson, dan Patricia Churchland juga telah mengkritik realisme metafizik.

2.1.2. Fungsionalisme

Putnam sendiri mengemukakan perumusan pertama teori fungsionalis sedemikian. Perumusan ini, kini dipanggil "fungsionalisme keadaan mesin", diilhamkan oleh analogi yang dibuat oleh Putnam dan lain-lain antara minda dan mesin Turing.

Inti bagi fungsionalisme adalah sifat keadaan mesin Turing. Setiap keadaan boleh ditakrifkan dari segi hubungannya dengan keadaan lain dan dengan input dan output, dan butiran bagaimana ia mencapai apa yang dicapai dan konstitusi materialnya sama sekali tidak relevan. Menurut fungsionalisme keadaan mesin, sifat keadaan mental sama seperti sifat keadaan mesin Turing. Sama seperti "keadaan satu" hanyalah keadaan di mana, diberi input tertentu, itu dan ini berlaku, begitu juga berada dalam kesakitan adalah keadaan yang menyebabkan seseorang menjerit "aduh", menjadi terganggu, tertanya-tanya apa puncanya, dan sebagainya.

2.1.3. Penolakan Fungsionalisme

Ian Hacking memanggil Representation and Reality (1988) sebuah buku yang "kebanyakannya akan dibaca sebagai kecaman Putnam terhadap psikologi falsafah lamanya, yang beliau namakan 'fungsionalisme'." Menulis dalam Noûs, Barbara Hannon menggambarkan "pencipta fungsionalisme" sebagai berhujah "menentang pandangan komputasionalis lamanya sendiri".

Perubahan fikiran Putnam terutamanya disebabkan oleh kesukaran teori komputasional dalam menjelaskan intuisi tertentu berkaitan dengan eksternalisme kandungan mental. Ini digambarkan oleh eksperimen pemikiran Bumi Kembar beliau.

Pada 1988 Putnam juga membangunkan hujah yang berasingan menentang fungsionalisme berdasarkan versi keboleh-realisasian pelbagai Fodor yang digeneralisasikan. Menegaskan bahawa fungsionalisme sebenarnya adalah teori identiti yang dicairkan di mana jenis mental dikenal pasti dengan jenis fungsian, beliau berhujah bahawa jenis mental mungkin boleh direalisasikan secara pelbagai melalui jenis fungsian. Hujah untuk fungsionalisme adalah bahawa keadaan mental yang sama boleh dilaksanakan oleh keadaan mesin Turing universal yang berbeza.

Walaupun Putnam menolak fungsionalisme, ia terus berkembang dan telah dibangunkan menjadi pelbagai versi oleh Fodor, David Marr, Daniel Dennett, dan David Lewis, antara lain. Fungsionalisme membantu meletakkan asas bagi sains kognitif moden dan merupakan teori minda dominan dalam falsafah pada bahagian akhir abad ke-20. Menjelang 2012 Putnam menerima pengubahsuaian fungsionalisme yang dipanggil "fungsionalisme liberal". Pandangan ini berpendapat bahawa "apa yang penting untuk kesedaran dan untuk sifat mental secara amnya adalah jenis kapasiti fungsian yang betul dan bukan perkara tertentu yang menyokong kapasiti tersebut". Spesifikasi kapasiti ini mungkin merujuk kepada apa yang berlaku di luar "otak" organisma, mungkin termasuk idiom intensional, dan tidak perlu menggambarkan kapasiti untuk mengira sesuatu.

Putnam sendiri merumuskan salah satu hujah utama menentang fungsionalisme, iaitu eksperimen pemikiran Bumi Kembar, walaupun terdapat kritikan tambahan. Hujah bilik Cina John Searle (1980) adalah serangan langsung terhadap dakwaan bahawa pemikiran boleh diwakili sebagai satu set fungsi. Ia direka untuk menunjukkan bahawa adalah mungkin untuk meniru tindakan pintar dengan sistem fungsian semata-mata, tanpa sebarang tafsiran atau pemahaman. Searle menerangkan situasi di mana seseorang yang hanya bercakap bahasa Inggeris dikunci dalam bilik dengan simbol Cina dalam bakul dan buku peraturan dalam bahasa Inggeris untuk menggerakkan simbol-simbol tersebut. Orang di luar bilik mengarahkan orang di dalam untuk mengikut buku peraturan untuk menghantar simbol-simbol tertentu keluar dari bilik apabila diberi simbol-simbol tertentu. Orang di luar bilik bercakap bahasa Cina dan berkomunikasi dengan orang di dalam melalui simbol-simbol Cina. Menurut Searle, adalah tidak masuk akal untuk mendakwa bahawa penutur bahasa Inggeris di dalam "tahu" bahasa Cina berdasarkan proses sintaksis semata-mata. Hujah ini cuba menunjukkan bahawa sistem yang beroperasi semata-mata pada proses sintaksis tidak boleh merealisasikan sebarang semantik (makna) atau intensionaliti (tentang-tentang). Searle dengan demikian menyerang idea bahawa pemikiran boleh disamakan dengan mengikuti satu set peraturan sintaksis dan menyimpulkan bahawa fungsionalisme adalah teori minda yang tidak mencukupi. Ned Block telah mengemukakan beberapa hujah lain menentang fungsionalisme.

2.2.1. Eksternalisme Semantik

Salah satu sumbangan Putnam kepada falsafah bahasa ialah eksternalisme semantik beliau, dakwaan bahawa makna istilah ditentukan oleh faktor di luar minda, dirangkum dalam slogannya bahawa "makna tidak hanya ada di dalam kepala". Pandangan beliau mengenai makna, pertama kali dibentangkan dalam Meaning and Reference (1973), kemudian dalam The Meaning of "Meaning" (1975), menggunakan eksperimen pemikiran "Bumi Kembar" beliau untuk mempertahankan tesis ini.

Bumi Kembar menunjukkan ini, menurut Putnam, kerana di Bumi Kembar segala-galanya adalah sama dengan Bumi, kecuali tasik, sungai, dan lautan dipenuhi dengan XYZ dan bukannya H₂O. Akibatnya, apabila seorang penduduk Bumi, Fredrick, menggunakan perkataan "air" dalam bahasa Inggeris Bumi, ia mempunyai makna yang berbeza daripada perkataan "air" dalam bahasa Inggeris Bumi Kembar apabila digunakan oleh kembar fizikalnya yang sama, Frodrick, di Bumi Kembar. Oleh kerana Fredrick dan Frodrick tidak dapat dibezakan secara fizikal apabila mereka menyebut perkataan masing-masing, dan kerana perkataan mereka mempunyai makna yang berbeza, makna tidak boleh ditentukan semata-mata oleh apa yang ada di dalam kepala mereka. Ini menyebabkan Putnam mengguna pakai versi eksternalisme semantik berkaitan makna dan kandungan mental. Ahli falsafah minda dan bahasa Donald Davidson, walaupun banyak perbezaan pendapatnya dengan Putnam, menulis bahawa eksternalisme semantik merupakan "revolusi anti-subjektivis" dalam cara ahli falsafah melihat dunia. Sejak zaman Descartes, ahli falsafah telah prihatin dengan membuktikan pengetahuan dari asas pengalaman subjektif. Terima kasih kepada Putnam, Saul Kripke, Tyler Burge dan lain-lain, Davidson berkata, falsafah kini boleh mengambil alam objektif sebagai sesuatu yang pasti dan mula mempersoalkan "kebenaran" yang didakwa dari pengalaman subjektif.

2.2.2. Teori Makna

Bersama Kripke, Keith Donnellan, dan lain-lain, Putnam menyumbang kepada apa yang dikenali sebagai teori rujukan sebab-akibat. Khususnya, beliau menegaskan dalam The Meaning of "Meaning" bahawa objek yang dirujuk oleh istilah jenis semula jadi-seperti "harimau", "air", dan "pokok"-adalah unsur utama makna istilah tersebut. Terdapat pembahagian kerja linguistik, analog dengan pembahagian kerja ekonomi Adam Smith, di mana istilah-istilah tersebut mempunyai rujukan yang ditetapkan oleh "pakar" dalam bidang sains tertentu tempat istilah itu berada. Jadi, sebagai contoh, rujukan istilah "singa" ditetapkan oleh komuniti ahli zoologi, rujukan istilah "pokok elm" ditetapkan oleh komuniti ahli botani, dan ahli kimia menetapkan rujukan istilah "garam meja" sebagai natrium klorida. Rujukan-rujukan ini dianggap sebagai penunjuk tegar dalam pengertian Kripkean dan disebarkan keluar kepada komuniti linguistik.

Putnam menentukan urutan terhingga elemen (vektor) untuk deskripsi makna setiap istilah dalam bahasa. Vektor sedemikian terdiri daripada empat komponen:

• objek yang dirujuk oleh istilah, cth., objek yang diindividualkan oleh formula kimia H₂O;
• satu set deskripsi tipikal istilah, dirujuk sebagai "stereotaip", cth., "telus", "tidak berwarna", dan "menghidrat";
• penunjuk semantik yang meletakkan objek ke dalam kategori umum, cth., "jenis semula jadi" dan "cecair";
• penunjuk sintaksis, cth., "kata nama konkrit" dan "kata nama massa".

"Vektor-makna" sedemikian menyediakan deskripsi rujukan dan penggunaan ungkapan dalam komuniti linguistik tertentu. Ia menyediakan syarat-syarat untuk penggunaan yang betul dan membolehkan untuk menilai sama ada seorang penutur tunggal mengaitkan makna yang sesuai dengannya atau sama ada penggunaannya telah berubah cukup untuk menyebabkan perbezaan dalam maknanya. Menurut Putnam, adalah sah untuk bercakap tentang perubahan makna ungkapan hanya jika rujukan istilah, dan bukan stereotaipnya, telah berubah. Tetapi kerana tiada algoritma yang mungkin dapat menentukan aspek mana-stereotaip atau rujukan-yang telah berubah dalam kes tertentu, adalah perlu untuk mempertimbangkan penggunaan ungkapan lain dalam bahasa. Oleh kerana tiada had kepada bilangan ungkapan sedemikian yang perlu dipertimbangkan, Putnam menerima bentuk holisme semantik.

Walaupun banyak perubahan dalam kedudukan beliau yang lain, Putnam secara konsisten mematuhi holisme semantik. Michael Dummett, Jerry Fodor, Ernest Lepore, dan lain-lain telah mengenal pasti masalah dengan kedudukan ini. Pertama, mereka mencadangkan bahawa, jika holisme semantik benar, adalah mustahil untuk memahami bagaimana seorang penutur bahasa boleh mempelajari makna ungkapan dalam bahasa tersebut. Memandangkan batasan kebolehan kognitif kita, kita tidak akan dapat menguasai keseluruhan bahasa Inggeris (atau bahasa lain), walaupun berdasarkan andaian (palsu) bahawa bahasa adalah entiti statik dan tidak berubah. Oleh itu, jika seseorang mesti memahami keseluruhan bahasa semula jadi untuk memahami satu perkataan atau ungkapan, pembelajaran bahasa adalah mustahil. Holisme semantik juga gagal menjelaskan bagaimana dua penutur boleh bermaksud perkara yang sama apabila menggunakan ungkapan yang sama, dan oleh itu bagaimana sebarang komunikasi mungkin berlaku antara mereka. Diberi ayat P, kerana Fred dan Mary masing-masing telah menguasai bahagian bahasa Inggeris yang berbeza dan P berkaitan dalam cara yang berbeza dengan ayat-ayat dalam setiap bahagian, P bermaksud satu perkara kepada Fred dan perkara lain kepada Mary. Tambahan pula, jika P memperoleh maknanya daripada hubungannya dengan semua ayat dalam bahasa, sebaik sahaja perbendaharaan kata seseorang berubah dengan penambahan atau penghapusan ayat, keseluruhan hubungan berubah, dan oleh itu juga makna P. Oleh kerana ini adalah fenomena biasa, hasilnya ialah P mempunyai dua makna yang berbeza dalam dua saat yang berbeza dalam kehidupan orang yang sama. Akibatnya, jika seseorang menerima kebenaran sesuatu ayat dan kemudian menolaknya kemudian, makna apa yang ditolak dan apa yang diterima adalah sama sekali berbeza dan oleh itu seseorang tidak boleh mengubah pendapat mengenai ayat yang sama.

2.3.1. Hujah Ketidakboleh-Misahan

Dalam falsafah matematik, Putnam telah menggunakan hujah ketidakboleh-misahan untuk berhujah demi tafsiran realis matematik. Dalam bukunya Philosophy of Logic pada 1971, beliau membentangkan apa yang sejak itu dipanggil locus classicus hujah ketidakboleh-misahan Quine-Putnam. Hujah tersebut, yang beliau atribusikan kepada Willard Van Orman Quine, dibentangkan dalam buku itu sebagai "kuantifikasi ke atas entiti matematik adalah sangat diperlukan untuk sains, baik formal mahupun fizikal; oleh itu kita harus menerima kuantifikasi sedemikian; tetapi ini mengikat kita untuk menerima kewujudan entiti matematik yang dimaksudkan." Menurut Charles Parsons, Putnam "sangat mungkin" menyokong versi hujah ini dalam karya awalnya, tetapi kemudian menafikan beberapa pandangan yang ada di dalamnya.

Pada 1975, Putnam merumuskan hujah ketidakboleh-misahan beliau sendiri berdasarkan hujah tiada keajaiban dalam falsafah sains, dengan mengatakan, "Saya percaya bahawa hujah positif untuk realisme [dalam sains] mempunyai analog dalam kes realisme matematik. Di sini juga, saya percaya, realisme adalah satu-satunya falsafah yang tidak menjadikan kejayaan sains sebagai keajaiban". Menurut Putnam, versi hujah Quine adalah hujah untuk kewujudan objek matematik abstrak, manakala hujah Putnam sendiri hanyalah untuk tafsiran realis matematik, yang beliau percaya boleh disediakan oleh tafsiran "matematik sebagai logik modal" yang tidak perlu menyiratkan kewujudan objek abstrak.

Hujah ketidakboleh-misahan Quine-Putnam telah sangat berpengaruh dalam falsafah matematik, menginspirasi perdebatan berterusan dan pembangunan hujah dalam falsafah kontemporari matematik. Menurut Stanford Encyclopedia of Philosophy, ramai dalam bidang itu menganggapnya sebagai hujah terbaik untuk realisme matematik. Hujah balas yang menonjol datang daripada Hartry Field, yang berhujah bahawa matematik tidak diperlukan untuk sains, dan Penelope Maddy dan Elliott Sober, yang mempertikaikan sama ada kita komited kepada realisme matematik walaupun ia diperlukan untuk sains.

2.3.2. Kuasi-Empirisisme

Putnam juga berpendapat bahawa matematik, seperti fizik dan sains empirikal lain, menggunakan kedua-dua bukti logik yang ketat dan kaedah "kuasi-empirikal". Sebagai contoh, teorem terakhir Fermat menyatakan bahawa untuk tiada integer $n>2$ terdapat nilai integer positif bagi x, y, dan z sedemikian rupa sehingga $x^n+y^n=z^n$. Sebelum Andrew Wiles membuktikan ini untuk semua $n>2$ pada 1995, ia telah dibuktikan untuk banyak nilai n. Bukti-bukti ini menginspirasi penyelidikan lanjut dalam bidang tersebut, dan membentuk konsensus kuasi-empirikal untuk teorem tersebut. Walaupun pengetahuan sedemikian lebih bersifat konjektural daripada teorem yang dibuktikan secara ketat, ia masih digunakan dalam membangunkan idea matematik lain.

2.4.1. Hujah Otak dalam Tong

Dalam epistemologi, Putnam terkenal dengan hujahnya menentang senario skeptikal berdasarkan eksperimen pemikiran "otak dalam tong" (versi moden hipotesis syaitan jahat Descartes). Hujah itu ialah seseorang tidak boleh secara koheren mengesyaki bahawa seseorang adalah "otak dalam tong" yang tidak berbadan yang diletakkan di sana oleh "saintis gila".

Ini berpunca daripada teori rujukan sebab-akibat. Perkataan sentiasa merujuk kepada jenis perkara yang dicipta untuk dirujuk, jenis perkara yang dialami oleh pengguna, atau nenek moyang pengguna. Jadi, jika seseorang, Mary, adalah "otak dalam tong", yang setiap pengalamannya diterima melalui pendawaian dan alat lain yang dicipta oleh saintis gila, maka idea Mary tentang otak tidak merujuk kepada otak sebenar, kerana dia dan komuniti linguistiknya tidak pernah menemui perkara sedemikian. Baginya, otak sebenarnya adalah imej yang diberikan kepadanya melalui pendawaian. Begitu juga, idea Mary tentang tong tidak merujuk kepada tong sebenar. Jadi jika, sebagai otak dalam tong, dia berkata, "Saya otak dalam tong", dia sebenarnya berkata, "Saya imej otak dalam imej tong", yang tidak koheren. Sebaliknya, jika dia bukan otak dalam tong, maka mengatakan bahawa dia adalah otak dalam tong masih tidak koheren, kerana dia sebenarnya bermaksud sebaliknya. Ini adalah satu bentuk eksternalisme epistemologi: pengetahuan atau justifikasi bergantung pada faktor di luar minda dan tidak semata-mata ditentukan secara dalaman.

Putnam telah menjelaskan bahawa sasaran sebenar beliau dalam hujah ini bukanlah skeptisisme, tetapi realisme metafizik, yang beliau fikir menyiratkan senario skeptikal sedemikian adalah mungkin. Oleh kerana realisme jenis ini mengandaikan kewujudan jurang antara bagaimana seseorang memahami dunia dan cara dunia sebenarnya, senario skeptikal seperti ini (atau syaitan jahat Descartes) memberikan cabaran yang hebat. Dengan berhujah bahawa senario sedemikian adalah mustahil, Putnam cuba menunjukkan bahawa tanggapan jurang antara konsep seseorang tentang dunia dan keadaannya adalah tidak masuk akal. Seseorang tidak boleh mempunyai pandangan "mata Tuhan" tentang realiti. Seseorang terhad kepada skema konseptual seseorang, dan realisme metafizik oleh itu adalah palsu.

Hujah otak dalam tong Putnam telah dikritik. Crispin Wright berhujah bahawa perumusan Putnam mengenai senario otak-dalam-tong terlalu sempit untuk menafikan skeptisisme global. Kemungkinan seseorang adalah otak yang baru sahaja tidak berbadan dalam tong tidak dilemahkan oleh eksternalisme semantik. Jika seseorang telah menjalani seluruh hidupnya di luar tong-bercakap bahasa Inggeris dan berinteraksi secara normal dengan dunia luar-sebelum "dimasukkan ke dalam tong" oleh saintis gila, apabila mereka bangun di dalam tong, perkataan dan pemikiran mereka (cth., "pokok" dan "rumput") masih akan merujuk kepada objek atau peristiwa di dunia luar yang mereka rujuk sebelum dimasukkan ke dalam tong.

2.5.1. Realisme Metafizik

Pada asalnya, Putnam menyokong kedudukan yang dipanggil realisme metafizik-pandangan bahawa kategori dan struktur dunia luaran adalah bebas secara kausal dan ontologi daripada konseptualisasi minda manusia.

2.5.2. Realisme Dalaman dan Realisme Pragmatik

Pada akhir 1970-an dan 1980-an, didorong oleh hasil daripada logik matematik dan beberapa idea Quine, Putnam meninggalkan pembelaan lama beliau terhadap realisme metafizik dan mengguna adoptsi pandangan yang agak berbeza, yang beliau panggil "realisme dalaman" atau "realisme pragmatik". Realisme dalaman adalah pandangan bahawa, walaupun dunia mungkin bebas secara kausal daripada minda manusia, struktur dunia-pembahagiannya kepada jenis, individu, dan kategori-adalah fungsi minda manusia, dan oleh itu dunia tidak bebas secara ontologi. Idea umum ini dipengaruhi oleh idea Immanuel Kant tentang kebergantungan pengetahuan kita tentang dunia pada kategori pemikiran.

Menurut Putnam, masalah dengan realisme metafizik adalah ia gagal menjelaskan kemungkinan rujukan dan kebenaran. Menurut realis metafizik, konsep dan kategori kita merujuk kerana ia sepadan dalam beberapa cara misteri dengan kategori, jenis, dan individu yang wujud dalam dunia luaran. Tetapi bagaimana mungkin dunia "terbahagi" kepada struktur dan kategori tertentu, minda membahagikan dunia kepada kategori dan strukturnya sendiri, dan kedua-dua "pembahagian" itu bertepatan dengan sempurna? Jawapannya mestilah dunia tidak datang dengan struktur yang telah ditetapkan tetapi struktur mesti dikenakan ke atasnya oleh minda manusia dan skema konseptualnya. Dalam Reason, Truth, and History, Putnam mengenal pasti kebenaran dengan apa yang beliau namakan "kebolehterimaan rasional yang ideal". Teori ini adalah bahawa kepercayaan adalah benar jika ia akan diterima oleh sesiapa sahaja di bawah keadaan epistemik yang ideal.

Nelson Goodman merumuskan tanggapan yang serupa dalam Fact, Fiction and Forecast (1956). "Kita telah berfikir tentang yang sebenar sebagai salah satu daripada banyak dunia yang mungkin. Kita perlu melukis semula gambaran itu. Semua dunia yang mungkin terletak dalam dunia sebenar," tulis Goodman. Putnam menolak bentuk konstruktivisme sosial ini, tetapi mengekalkan idea bahawa terdapat banyak deskripsi realiti yang betul. Tiada satu pun daripada deskripsi ini yang boleh dibuktikan secara saintifik sebagai deskripsi dunia yang "satu, benar". Beliau dengan demikian menerima "relativiti konseptual"-pandangan bahawa ia mungkin menjadi soal pilihan atau konvensyen, cth., sama ada jumlah mereologikal wujud, atau sama ada titik ruang-masa adalah individu atau hanya had.

Curtis Brown telah mengkritik realisme dalaman Putnam sebagai bentuk idealisme subjektif yang terselindung, di mana ia tertakluk kepada hujah-hujah tradisional menentang kedudukan tersebut. Khususnya, ia jatuh ke dalam perangkap solipsisme. Iaitu, jika kewujudan bergantung pada pengalaman, seperti yang dipertahankan oleh idealisme subjektif, dan jika kesedaran seseorang berhenti wujud, maka seluruh alam semesta juga akan berhenti wujud. Dalam jawapan beliau kepada Simon Blackburn dalam jilid Reading Putnam, Putnam menolak realisme dalaman kerana ia mengandaikan model "antara muka kognitif" hubungan antara minda dan dunia. Di bawah pengaruh yang semakin meningkat daripada William James dan pragmatis, beliau mengguna pakai pandangan realis langsung mengenai hubungan ini. Walaupun beliau meninggalkan realisme dalaman, Putnam masih menentang idea bahawa sebarang perkara atau sistem perkara boleh digambarkan dalam tepat satu cara yang lengkap dan betul. Beliau mula menerima realisme metafizik dalam pengertian yang lebih luas, menolak semua bentuk verifikasionisme dan semua perbincangan tentang kita "mencipta" dunia.

2.5.3. Realisme Langsung dan Transaksionalisme

Dalam falsafah persepsi, Putnam mula menyokong realisme langsung, di mana pengalaman persepsi secara langsung membentangkan dunia luaran kepada seseorang. Beliau pernah berpendapat bahawa tiada representasi mental, data deria, atau perantara lain antara minda dan dunia. Walau bagaimanapun, menjelang 2012, beliau menolak komitmen ini demi "transaksionalisme", pandangan yang menerima bahawa pengalaman persepsi adalah transaksi yang melibatkan dunia, dan bahawa transaksi ini boleh digambarkan secara fungsian (dengan syarat bahawa item duniawi dan keadaan intensional boleh dirujuk dalam spesifikasi fungsi). Transaksi sedemikian boleh melibatkan kualia selanjutnya.

2.6.1. Realisme Saintifik

Sepanjang kerjayanya, Putnam kekal komited kepada pandangan bahawa teori saintifik matang adalah deskripsi yang hampir benar tentang keadaan sesuatu.

2.6.2. Tafsiran Mekanik Kuantum

Sepanjang kerjayanya, Putnam menyokong pelbagai kedudukan mengenai tafsiran mekanik kuantum. Pada 1960-an dan 1970-an, beliau menyumbang kepada tradisi logik kuantum, berpendapat bahawa cara untuk menyelesaikan paradoks teori kuantum yang jelas adalah dengan mengubah suai peraturan logik di mana nilai kebenaran proposisi disimpulkan. Percubaan pertama Putnam ke dalam topik ini ialah "A Philosopher Looks at Quantum Mechanics" pada 1965, diikuti oleh esei beliau pada 1969 "Adakah Logik Empirikal?". Beliau mengemukakan versi logik kuantum yang berbeza sepanjang tahun, dan akhirnya berpaling daripadanya pada 1990-an, disebabkan kritikan oleh Nancy Cartwright, Michael Redhead, dan lain-lain. Pada 2005, beliau menulis bahawa beliau menolak tafsiran banyak-dunia kerana beliau tidak melihat cara untuk ia menghasilkan kebarangkalian yang bermakna. Beliau mendapati kedua-dua teori de Broglie-Bohm dan teori keruntuhan spontan Ghirardi, Rimini, dan Weber menjanjikan, namun juga tidak memuaskan, kerana tidak jelas sama ada kedua-duanya boleh dibuat sepenuhnya konsisten dengan keperluan simetri kerelatifan khas.