Hiratsuka Raichō

1.1. Latar Belakang dan Kehidupan Awal

Hiratsuka Raichō dilahirkan sebagai Hiratsuka Haru pada 10 Februari 1886, di Tokyo, Jepun. Beliau merupakan anak perempuan kedua dan bongsu daripada tiga beradik dalam sebuah keluarga yang kaya. Bapanya, Hiratsuka Teijiro, adalah seorang pegawai kerajaan berpangkat tinggi yang bekerja di Lembaga Audit dan kemudiannya menjadi pensyarah di Sekolah Tinggi Pertama. Ibunya, Tsuya, berasal dari keluarga doktor istana yang berkhidmat untuk keluarga Tokugawa Tayasu. Kedua-dua ibu bapanya sangat mementingkan pendidikan. Sejak lahir, Raichō mempunyai masalah dengan pita suaranya, menyebabkan suaranya menjadi lemah.

Pada zaman kanak-kanaknya, Raichō dibesarkan dalam persekitaran yang bebas dan kebaratan, dipengaruhi oleh bapanya yang melawat Eropah dan Amerika Syarikat selama satu setengah tahun bermula pada tahun 1887. Walau bagaimanapun, tidak lama selepas beliau memasuki Sekolah Rendah Fujimi pada tahun 1892, bapanya meninggalkan gaya hidup kebaratan dan mula menerapkan pendidikan rumah yang bersifat nasionalistik. Pada tahun 1894, keluarga Hiratsuka berpindah ke Komagome Akebono-cho di Daerah Hongo (kini Bunkyō), dan Haru berpindah ke Sekolah Rendah Seishi Awam Hongo. Setelah lulus dari sekolah rendah pada tahun 1898, beliau dipaksa oleh bapanya untuk memasuki Sekolah Tinggi Wanita Gabungan Sekolah Normal Tinggi Wanita Tokyo (kini Universiti Ochanomizu), yang pada masa itu merupakan sekolah model pendidikan nasionalistik. Beliau tidak berpuas hati dengan pendidikan "isteri yang baik, ibu yang bijak" (良妻賢母_{ryōsai kenbo}^{Bahasa Jepun}) yang ditekankan di sana, malah pernah membentuk "Kumpulan Lanun" dengan rakan-rakan sekelasnya dan memboikot kelas etika.

Pada tahun 1903, beliau berjaya meyakinkan bapanya, yang percaya bahawa wanita tidak memerlukan pendidikan tinggi, untuk mendaftar di Fakulti Ekonomi Rumah Tangga di Universiti Wanita Jepun (kini Universiti Wanita Jepun), tertarik dengan dasar pendidikan universiti yang bertujuan mendidik wanita sebagai individu, wanita, dan warganegara. Namun, apabila Perang Rusia-Jepun meletus pada tahun berikutnya, pendidikan nasionalistik semakin kuat, dan beliau mendapati ideologi yang sama seperti di Ochanomizu, menyebabkan beliau sangat kecewa dengan kehidupan universiti. Sejak itu, beliau mula menenggelamkan diri dalam membaca buku-buku agama dan falsafah untuk mencari jawapan kepada konflik dalam dirinya. Pada tahun 1905, beliau menemui Buddhisme Zen dan mula menghadiri dojo Zen "Ryōbōan" di Nippori (kini Ningen Zen Takuboku Dōjō). Beliau mencapai pencerahan melalui latihan kōan Zen dan dianugerahkan nama dharma Eikun Zenshi sebagai bukti pencerahannya. Beliau lulus dari Universiti Wanita Jepun pada tahun 1906. Sambil meneruskan latihan Zen di Ryōbōan, beliau belajar bahasa Cina klasik dan Inggeris di Nishogakusha (kini Universiti Nishogakusha) dan Sekolah Bahasa Inggeris Wanita (kini Universiti Tsuda Juku), dan pada tahun 1907, beliau mula menghadiri Sekolah Tinggi Bahasa Inggeris Seibi.

Di Sekolah Tinggi Bahasa Inggeris Seibi, beliau pertama kali bersentuhan dengan kesusasteraan melalui karya Goethe, The Sorrows of Young Werther, yang menjadi teks pengajian, dan beliau mula menyedari minatnya terhadap sastera. Beliau belajar di bawah Ikuta Chōkō, seorang guru baru dari Universiti Imperial Tokyo, dan menyertai kelas sastera kokurikulum "Keishū Bungakukai" yang dianjurkan oleh Ikuta dan Morita Sōhei. Atas nasihat Ikuta, beliau menulis novel sulungnya, "Ai no Matsujitsu" (Hari Terakhir Cinta). Morita, setelah membaca karya itu, menghantar surat kepada Haru yang sangat menghargai bakatnya, yang menjadi permulaan hubungan cinta mereka.

1.2. Pengaruh Intelektual dan Pembentukan Pemikiran

Pemikiran Hiratsuka Raichō dibentuk oleh pelbagai aliran falsafah dan penulis Eropah, serta amalan Buddhisme Zen yang mendalam. Beliau menjadi pengamal Zen yang setia, yang memberikannya landasan spiritual dan falsafah dalam aktivismenya.

Salah satu pengaruh terbesar baginya ialah penulis feminis Sweden awal abad ke-20, Ellen Key, yang beberapa karyanya diterjemahkan oleh Raichō ke dalam bahasa Jepun. Key menekankan kepentingan keibuan dan hak kanak-kanak, serta hak wanita untuk memilih kehidupan mereka sendiri. Selain itu, watak utama yang bersifat individualistik dalam drama A Doll's House (1879) oleh Henrik Ibsen juga sangat mempengaruhi beliau. Watak Nora Helmer dalam drama itu, yang meninggalkan keluarganya untuk mencari identiti diri, mencerminkan keinginan Raichō untuk kebebasan dan autonomi wanita.

Semasa di Universiti Wanita Jepun, Hiratsuka juga menunjukkan minat terhadap karya-karya Baruch Spinoza, Meister Eckhart, dan G. W. F. Hegel. Pengajian falsafah ini memberikannya kerangka intelektual untuk menganalisis masyarakat dan merumuskan ideanya tentang pembebasan wanita dan pembaharuan sosial.

1.3. Penubuhan 'Seitō' dan Simbolisme

Pada tahun 1911, Hiratsuka Raichō mengasaskan majalah sastera wanita pertama di Jepun, Seitō (青鞜_Seitō^{Bahasa Jepun}, secara harfiah "Stoking Biru"), setelah menamatkan pengajian di Sekolah Bahasa Inggeris Wanita Narumi. Nama majalah ini diilhamkan oleh Blue Stockings Society, sebuah salon wanita abad ke-18 di Britain, dan istilah "bluestocking" yang merujuk kepada wanita intelektual. Majalah ini dibiayai oleh ibunya, menggunakan wang yang sepatutnya menjadi dana perkahwinan Raichō.

Beliau memulakan isu pertama majalah itu dengan frasa ikonik, "Pada mulanya, wanita adalah matahari" (元始、女性は太陽であった_{Genshi, josei wa taiyō de atta}^{Bahasa Jepun}). Frasa ini merujuk kepada dewi matahari Amaterasu dalam Shinto, nenek moyang legenda Kerabat Diraja Jepun, dan melambangkan kemerdekaan spiritual yang telah hilang dari wanita. Dengan mengguna pakai nama pena Raichō ("Burung Guruh"), beliau mula menyeru revolusi spiritual wanita. Nama pena "Raichō" diambil sempena burung "Thunderbird" yang menarik perhatiannya semasa beliau tinggal di Wilayah Nagano untuk memulihkan diri selepas insiden bunuh diri berkembar.

Dalam beberapa tahun pertama, fokus majalah itu beralih daripada sastera kepada isu-isu wanita, termasuk perbincangan terbuka mengenai seksualiti wanita, kesucian, dan pengguguran. Antara penyumbang terkenal termasuk penyair dan penyokong hak wanita Yosano Akiko. Walaupun ramai orang Jepun terdedah kepada idea-idea feminis moden melalui Seitō, media Jepun pada umumnya menolak idea-idea ini, menganggap Raichō dan rakan-rakannya hanya mencari kemasyhuran. Cerita-cerita yang dibesar-besarkan mengenai hubungan cinta dan ketidakpatuhan mereka, yang disebarkan oleh akhbar arus perdana Jepun, menyebabkan pendapat umum menentang majalah itu dan mendorong Raichō untuk menerbitkan beberapa pembelaan sengit terhadap ideal-idealnya.

Esei beliau pada April 1913, "Kepada Wanita Dunia" (世の婦人たちに_{Yo no fujintachi ni}^{Bahasa Jepun}), menolak peranan konvensional wanita sebagai "isteri yang baik dan ibu yang bijak" (良妻賢母_{ryōsai kenbo}^{Bahasa Jepun}). Beliau menulis, "Saya tertanya-tanya berapa ramai wanita, demi keselamatan kewangan dalam hidup mereka, telah memasuki perkahwinan tanpa cinta untuk menjadi hamba seumur hidup dan pelacur seorang lelaki." Ketidakpatuhan ini menyebabkan Seitō berhadapan bukan sahaja dengan masyarakat tetapi juga dengan negara, menyumbang kepada penapisan majalah wanita yang "mengganggu ketenteraman awam" atau memperkenalkan "idea-idea Barat tentang wanita" yang tidak serasi dengan Jepun. Majalah itu akhirnya ditutup pada tahun 1915, tetapi tidak sebelum mengukuhkan kedudukan pengasasnya sebagai tokoh utama dalam pergerakan wanita Jepun.

1.4. Hubungan Peribadi dan Kontroversi Sosial

Kehidupan peribadi Hiratsuka Raichō sering kali menjadi tumpuan kontroversi dan perhatian awam, mencerminkan penolakannya terhadap norma-norma sosial konservatif.

Pada tahun 1908, ketika berusia 22 tahun, beliau terlibat dalam cubaan bunuh diri berkembar dengan Morita Sōhei, seorang penulis yang sudah berkahwin dan anak murid novelis Natsume Sōseki. Insiden yang dikenali sebagai "Insiden Shiobara" atau "Insiden Baiei" ini berlaku di pergunungan berhampiran Nasushiobara, Wilayah Tochigi, di mana mereka ditemui hidup-hidup oleh polis di tengah salji. Peristiwa ini dilaporkan secara meluas sebagai skandal oleh akhbar-akhbar pada masa itu, yang menyifatkan ia sebagai "cubaan bunuh diri sepasang kekasih oleh seorang sarjana sastera dan seorang graduan universiti wanita." Cubaan bunuh diri oleh sepasang individu berpendidikan tinggi ini menimbulkan kritikan awam yang meluas dan menyebabkan nama Hiratsuka dikenali ramai. Morita Sōhei kemudian menulis novel "Baiei" berdasarkan kejadian ini. Universiti Wanita Jepun malah memadamkan nama Haru daripada daftar alumni mereka, walaupun namanya dipulihkan pada tahun 1992.

Pada tahun 1912, Hiratsuka mula hidup secara terbuka dengan kekasihnya yang lebih muda, seorang pelukis bernama Okumura Hiroshi. Mereka mempunyai dua orang anak di luar nikah dan akhirnya berkahwin secara sah pada tahun 1941. Raichō menentang sistem perkahwinan tradisional dan sistem "rumah tangga" (家_ie^{Bahasa Jepun}), memilih untuk memisahkan diri daripada keluarga Hiratsuka dan menjadi ketua rumah tangga sendiri, mendaftarkan kedua-dua anaknya sebagai anak luar nikah di bawah daftar keluarganya. Walau bagaimanapun, pada tahun 1941, beliau mendaftarkan perkahwinannya dengan Okumura agar anak lelaki mereka tidak mengalami diskriminasi dalam tentera sebagai anak luar nikah. Okumura sering sakit dan hasil jualannya sebagai pelukis tidak mencukupi, menyebabkan keluarga bergantung sepenuhnya kepada pendapatan penulisan Raichō. Kesulitan kewangan ini kemudiannya mempengaruhi pandangannya dalam "Kontroversi Perlindungan Ibu".

Selain itu, Seitō dan para anggotanya terlibat dalam beberapa insiden kontroversi lain, seperti "Insiden Wain Lima Warna" (di mana Otake Beniyoshi, seorang ahli Seitō yang masih di bawah umur, memesan koktel lima warna di sebuah bar), "Insiden Lawatan Yoshiwara" (di mana Raichō, Otake Beniyoshi, dan Nakano Hatsuko melawat rumah pelacuran Yoshiwara bersama bapa saudara Beniyoshi, pelukis Otake Chikuha), dan "Insiden Homoseksual Raichō dan Beniyoshi". Walaupun insiden-insiden ini menyebabkan rumah keluarga Hiratsuka dilempari batu, Raichō tidak terlalu menghiraukannya, malah menulis dalam catatan editor bahawa "Raichōlah yang paling banyak minum bir," menunjukkan sikap provokatifnya terhadap masyarakat. Akibatnya, beliau dan rakan-rakannya dilabel sebagai "wanita baru". Beliau kemudian menerbitkan esei "Saya Adalah Wanita Baru" dalam Chūō Kōron pada Januari 1913, dan mula mengkaji teori wanita secara sistematik.

1.5. Perjuangan Gerakan Wanita

Hiratsuka Raichō memainkan peranan penting dalam pelbagai kempen dan perbahasan yang membentuk gerakan wanita di Jepun.

Pada tahun 1918, beliau terlibat dalam "Kontroversi Perlindungan Ibu" (母性保護論争_{Bosei-hogo ronso}^{Bahasa Jepun}), sebuah perdebatan penting mengenai hak-hak ibu dan sokongan negara. Perdebatan ini bermula apabila Yosano Akiko menerbitkan esei "Kemerdekaan Penuh Wanita" dalam isu Mac majalah Fujin Kōron, yang menegaskan kepentingan kemerdekaan kewangan wanita dan menolak tuntutan perlindungan ibu daripada negara sebagai sikap bergantung. Raichō membalas dalam isu Mei majalah yang sama dengan esei "Adakah Tuntutan Perlindungan Ibu Sikap Bergantung?", di mana beliau berhujah bahawa kebebasan dan kemerdekaan wanita hanya bermakna jika kebebasan cinta dan penubuhan keibuan dijamin. Beliau menegaskan bahawa kemerdekaan penuh adalah jangkaan yang tidak praktikal pada masa itu, dan perlindungan keibuan dengan bantuan kewangan daripada kerajaan adalah perlu untuk mewujudkan kewujudan wanita secara nasional dan sosial, terutamanya dalam keadaan sukar pekerja wanita. Perdebatan ini kemudiannya disertai oleh Yamakawa Kikue dan Yamada Waka, menjadikannya gerakan sosial yang besar.

Terkesan dengan keadaan pekerja wanita di kilang tekstil di Nagoya yang beliau lawati pada musim panas 1919, Raichō mengukuhkan azam politiknya. Pada 24 November 1919, beliau mengumumkan penubuhan Persatuan Wanita Baharu (新婦人協会_{Shin-fujin kyokai}^{Bahasa Jepun}) bersama rakan aktivis hak wanita Ichikawa Fusae dan Oku Mumeo. Ini adalah organisasi gerakan wanita pertama di Jepun yang bertujuan untuk memperjuangkan hak mengundi wanita dan perlindungan keibuan, serta mewujudkan kebebasan politik dan sosial wanita. Dalam jurnal organisasi, "Josei Dōmei" (女性同盟_{Josei Dōmei}^{Bahasa Jepun}, Liga Wanita), Raichō sekali lagi menulis kata pengantar.

Persatuan Wanita Baharu mengemukakan petisyen untuk "pindaan undang-undang pilihan raya Dewan Perwakilan Rakyat", "pindaan Perkara 5 Peraturan Keselamatan Polis", dan "sekatan perkahwinan dan tuntutan perceraian terhadap pesakit penyakit kelamin". Mereka memberi tumpuan khusus kepada kempen meminda Perkara 5 Peraturan Keselamatan Polis, yang digubal pada tahun 1900, yang melarang wanita daripada menyertai organisasi politik serta mengadakan atau menghadiri mesyuarat politik. Melalui usaha gigih kumpulan ini, Perkara 5 akhirnya dimansuhkan pada tahun 1922, membolehkan wanita menyertai dan menghadiri mesyuarat politik. Walau bagaimanapun, hak mengundi wanita masih belum tercapai di Jepun pada masa itu.

Satu lagi kempen yang lebih kontroversi cuba melarang lelaki yang menghidap penyakit kelamin daripada berkahwin. Kempen yang tidak berjaya ini kekal sebagai titik kontroversi dalam kerjaya Hiratsuka kerana ia menunjukkan beliau menyelaraskan dirinya dengan gerakan eugenik di Jepun, menegaskan bahawa penyebaran penyakit kelamin mempunyai kesan buruk terhadap "bangsa" Jepun.

Pada tahun 1921, akibat keletihan dan konflik dengan Fusae, Raichō mengundurkan diri daripada pengurusan persatuan. Selepas Raichō berundur dan Fusae berhijrah ke Amerika Syarikat, Persatuan Wanita Baharu meneruskan aktivitinya di bawah kepimpinan Sakamoto Makoto dan Oku Mumeo, dan berjaya meminda Perkara 5(2) Peraturan Keselamatan Polis pada tahun 1922. Walau bagaimanapun, aktiviti mereka mula merosot selepas itu, dan persatuan itu dibubarkan pada akhir tahun 1923. Selepas itu, Raichō memulakan kerjaya penulisan. Pada tahun 1930-an, beliau menyertai gerakan koperasi, menyimpulkan bahawa ini adalah pilihan terbaik untuk melibatkan seberapa ramai orang ke arah matlamat utama pembaharuan sosial. Beberapa tahun berikutnya, beliau agak menarik diri daripada perhatian umum, dibebani hutang dan kekasihnya menghadapi masalah kesihatan, walaupun beliau terus menulis dan memberi ceramah.

1.6. Aktiviti Pasca-Perang dan Pergerakan Keamanan

Selepas Perang Dunia Kedua, Hiratsuka Raichō muncul semula sebagai tokoh awam yang menonjol melalui pergerakan keamanan dan anti-perang. Beliau menjadi penyokong kuat Parti Komunis Jepun dan menggerakkan usaha untuk keamanan bersama gerakan wanita.

Pada Jun 1950, sehari selepas tercetusnya Perang Korea, beliau bersama penulis dan aktivis Nogami Yaeko serta tiga ahli lain dari Gerakan Wanita Jepun (婦人運動家_{Fujin Undōka}^{Bahasa Jepun}) pergi ke Amerika Syarikat. Mereka menyampaikan permintaan kepada Setiausaha Negara Amerika Syarikat Dean Acheson agar Jepun dibenarkan kekal neutral dan pasifis. Pada Disember tahun yang sama, beliau bersama-sama mengemukakan "Permintaan Wanita Jepun untuk Keamanan" kepada Utusan Khas Amerika Syarikat, John Foster Dulles, menuntut perjanjian damai yang menyeluruh.

Pada Disember 1951, beliau menubuhkan "Jawatankuasa Wanita Menentang Persenjataan Semula" sebagai bantahan terhadap Perjanjian Damai Jepun dan Perjanjian Keselamatan Amerika Syarikat-Jepun. Pada 5 April 1953, beliau mengasaskan Persekutuan Organisasi Wanita Jepun (日本婦人団体連合会_{Nihon Fujin Dantai Rengōkai}^{Bahasa Jepun}) dan menjadi pengerusi pertamanya. Pada Disember tahun yang sama, beliau dilantik sebagai Naib Pengerusi Persekutuan Demokratik Wanita Antarabangsa. Pada tahun 1955, beliau menyertai penubuhan Jawatankuasa Tujuh untuk Merayu Keamanan Dunia dan menjadi ahli jawatankuasa tersebut.

Pada tahun 1960, beliau bersama-sama mengeluarkan kenyataan yang menyeru sokongan terhadap pelucutan senjata sepenuhnya dan pembatalan Perjanjian Keselamatan Amerika Syarikat-Jepun. Pada 19 Oktober 1962, Persatuan Wanita Baharu Jepun (新日本婦人の会_{Shin Nihon Fujin no Kai}^{Bahasa Jepun}) ditubuhkan atas inisiatif 32 wanita, termasuk Hiratsuka, Iwasaki Chihiro, Nogami Yaeko, Hani Setsuko, Kishiteruko, Kuwasawa Yoko, Kushida Fuki, dan Fukao Sumako. Persatuan ini kekal aktif sehingga kini.

Pada 18 Februari 1964, suaminya, Okumura Hiroshi, yang dikahwininya pada tahun 1941, meninggal dunia di Hospital Pusat Kanto di Setagaya, Tokyo, akibat leukemia mieloid akut.

Pada Jun 1970, beliau sekali lagi bersama Ichikawa dan lain-lain mengeluarkan rayuan untuk memansuhkan Perjanjian Keselamatan Amerika Syarikat-Jepun. Apabila Perang Vietnam meletus, beliau melancarkan gerakan anti-perang. Pada tahun 1966, beliau menubuhkan "Persatuan Perbincangan Vietnam" dan pada Julai 1970, beliau menubuhkan "Pusat Kesihatan Ibu dan Anak Vietnam". Sebagai seorang aktivis yang berjiwa bebas yang mengisytiharkan "setiap wanita adalah seorang genius", Raichō mendedikasikan dirinya kepada gerakan wanita dan gerakan keamanan sepanjang hayatnya.

Pada tahun 1970, beliau disahkan menghidap kanser pundi hempedu dan kanser duktus biliar dan dimasukkan ke Hospital Yoyogi di Sendagaya, Tokyo. Walaupun di hospital, Raichō terus menulis melalui imlak. Beliau meninggal dunia di hospital pada 24 Mei 1971, pada usia 85 tahun. Hari kematiannya, 24 Mei, dikenali sebagai "Raichō-ki" (らいちょう忌_Raichō-ki^{Bahasa Jepun}), sempena nama penanya. Menurut cucunya yang tinggal bersamanya sehingga usia 13 tahun, Raichō adalah seorang yang kecil molek, kira-kira 145 cm tinggi, bersuara perlahan, dan seorang yang pendiam dan introvert, sangat berbeza daripada imej awamnya.