Michele Alboreto

1.1. Zaman Kanak-kanak dan Permulaan Perlumbaan

Michele Alboreto dilahirkan pada 23 Disember 1956, di Milan, Lombardy, Itali. Beliau memulakan kerjaya motorsukan pada tahun 1976 dengan menyertai siri Formula Monza. Pada ketika itu, beliau berlumba menggunakan sebuah kereta yang dibina sendiri oleh beliau dan rakan-rakannya, yang dikenali sebagai "CMR". Walau bagaimanapun, kereta tersebut tidak begitu kompetitif. Pada tahun 1978, Alboreto beralih ke Formula Italia menggunakan casis March yang lebih kompetitif, di mana beliau mula mencatat kemenangan perlumbaan.

1.2. Kerjaya Formula Junior

Pada tahun 1979, Alboreto beralih ke Formula Tiga, bertanding dalam kedua-dua kejohanan Kejohanan Formula Tiga Itali dan Kejohanan Formula Tiga Eropah FIA. Beliau meraih tiga kemenangan dalam siri Itali dan menamatkan musim sebagai naib juara keseluruhan. Pada tahun yang sama, beliau menduduki tempat keenam dalam kejohanan Eropah. Pada tahun 1980, beliau memenangi kejuaraan Formula Tiga Eropah dengan empat kemenangan dan tiga petak pertama, mengalahkan pelumba-pelumba berbakat seperti Thierry Boutsen, Corrado Fabi, dan Philippe Streiff. Beliau juga menamatkan musim di tempat ketiga dalam kejohanan Itali dengan dua kemenangan.
Pada tahun 1981, Alboreto melangkah ke Formula Dua bersama pasukan Minardi. Beliau mencatat kemenangan tunggal Minardi dalam F2 di Litar Dunia Misano, dan menamatkan musim di tempat kelapan dalam kejohanan tersebut.

1.3. Aktiviti SportsCar Awal

Selain kerjaya perlumbaan formula, Alboreto juga mengambil bahagian dalam perlumbaan sports car. Pada tahun 1980, beliau dipilih oleh Lancia untuk menyertai skuad rasmi mereka dalam Kejuaraan Dunia SportsCar (juga dikenali sebagai Kejuaraan Dunia untuk Pengeluar), berlumba dalam kategori Kumpulan 5 menggunakan Lancia Beta Montecarlo. Beliau berkongsi kereta dengan Walter Röhrl atau Eddie Cheever dalam empat perlumbaan dan mencatat tiga penamat di tempat kedua dan satu penamat di tempat keempat.
Pada tahun 1981, beliau meneruskan jadual separuh masa dalam SportsCar, walaupun beliau juga aktif dalam Formula Dua dan Formula Satu. Pada tahun ini, beliau membuat penampilan pertamanya dalam 24 Jam Le Mans, menamatkan perlumbaan di tempat kelapan keseluruhan dan tempat kedua dalam kelasnya, menjadikannya pemandu Lancia dengan penamat tertinggi. Beliau juga meraih kemenangan pertamanya dalam kejuaraan tersebut di Enam Jam Watkins Glen bersama Riccardo Patrese. Alboreto menamatkan tahun tersebut di tempat ke-52 dalam Kejuaraan Pemandu, menjadi pemandu Lancia yang menduduki ranking tertinggi.
Pada tahun 1982, Lancia beralih ke kategori Kumpulan 6 dengan Lancia LC1, yang membawa kejayaan lebih lanjut kepada Alboreto. Beliau mencatat kemenangan di 1000 km Silverstone (bersama Patrese), 1000 km Nürburgring (bersama Patrese dan Teo Fabi), dan Mugello (bersama Piercarlo Ghinzani). Beliau menamatkan musim di tempat kelima dalam Kejuaraan Pemandu. Pada tahun 1983, Lancia menukar kelas dan kereta lagi dengan Lancia LC2 baharu. Walaupun beliau menamatkan perlumbaan di tempat kesembilan dalam penampilan sulungnya di 1000 km Monza, kereta baharu itu mengalami masalah. Beliau meninggalkan pasukan Lancia untuk menumpukan perhatian sepenuhnya pada komitmen Formula Satu, meraih hanya dua mata dalam kejuaraan.

2.1. Era Tyrrell

Pada usia 24 tahun, Michele Alboreto membuat penampilan sulung dalam Formula Satu di Grand Prix San Marino 1981 bersama pasukan Tyrrell yang dikuasakan oleh Cosworth. Beliau menggantikan Ricardo Zunino setelah pemandu Argentina itu gagal menarik perhatian ketua pasukan Ken Tyrrell. Walau bagaimanapun, penampilannya tidak begitu cemerlang pada tahun sulung beliau, gagal meraih sebarang mata, dengan kedudukan tertinggi di tempat kesembilan pada Grand Prix Belanda 1981.
Pada musim 1982, Alboreto menikmati kempen yang lebih berjaya. Beliau meraih podium pertama dalam kerjaya Grand Prixnya di Imola. Kemudian, pada pusingan terakhir di Las Vegas, Alboreto meraih kemenangan Grand Prix pertamanya. Beliau merupakan pemenang terakhir Grand Prix Caesars Palace, kerana litar tersebut dikeluarkan daripada kalendar pada tahun berikutnya. Alboreto mengumpul sejumlah 25 mata pada musim keduanya dalam F1, menamatkan sebagai pemandu Itali teratas di tempat kelapan keseluruhan.

Pada tahun 1983, walaupun meraih kemenangan di Detroit, yang dicatat bukan sahaja sebagai kemenangan terakhir untuk kereta aspirasi semula jadi sehingga akhir era turbo pada tahun 1989, tetapi juga kemenangan F1 ke-155 dan terakhir untuk Cosworth DFV, Alboreto gagal menamatkan perlumbaan di kedudukan mata secara konsisten. Beliau hanya memperoleh satu lagi penamat mata di Zandvoort, mengumpul sepuluh mata dan menamatkan musim di tempat kedua belas. Walau bagaimanapun, pada tahun itu diumumkan bahawa pemandu Itali ini akan bergandingan dengan René Arnoux di Scuderia Ferrari. Beliau menggantikan Patrick Tambay dan menjadi pemandu Itali pertama yang berlumba untuk jenama tersebut sejak Arturo Merzario pada tahun 1973. Didakwa, dengan menandatangani Alboreto, Enzo Ferrari telah melanggar peraturan peribadinya sendiri tentang mengambil pemandu Itali untuk pasukan Formula Satunya.

2.2. Era Ferrari

Alboreto menyertai Ferrari pada tahun 1984, menandakan tempoh penting dalam kerjayanya yang menyaksikan cabaran kejuaraan dan hubungan istimewa dengan Enzo Ferrari.

Pada musim pertamanya untuk Ferrari, Alboreto meraih kemenangan pada pusingan ketiga di Zolder, menjadi pemandu Itali pertama yang memenangi Grand Prix F1 untuk Ferrari sejak Ludovico Scarfiotti memenangi Grand Prix Itali 1966. Beliau menamatkan perlumbaan di podium tiga kali lagi: di Österreichring di mana beliau menamatkan di tempat ketiga; di litar rumah Ferrari, Monza, di mana beliau menamatkan di tempat kedua; dan di Nürburgring, di mana beliau juga menamatkan di tempat kedua walaupun kehabisan minyak pada selekoh terakhir. Alboreto menamatkan musim 1984 di tempat keempat dengan 30.5 mata, yang separuh mata datang daripada tempat keenamnya di Grand Prix Monaco yang dipendekkan kurang daripada separuh jarak perlumbaan asalnya akibat hujan lebat, menyebabkan separuh mata dianugerahkan. Beliau menjadi pemandu utama Ferrari dan sangat popular di kalangan peminat Itali, yang menggelarnya "jelmaan semula Alberto Ascari".

2.2.1. Prestasi Puncak dan Cabaran Kejuaraan

Tahun 1985 terbukti menjadi tahun paling berjaya bagi Alboreto dalam Formula Satu. Beliau meraih dua kemenangan: yang pertama merupakan kemenangan dominan di Grand Prix Kanada 1985 bersama rakan sepasukan baharunya Stefan Johansson yang menamatkan di tempat kedua. Kemenangan kedua beliau adalah di Grand Prix Jerman 1985, di mana beliau bernasib baik, terlibat dua kali dalam insiden dengan kereta lain dan keretanya mengeluarkan asap minyak sepanjang perlumbaan, walaupun masalah brek dan kekurangan kuasa dari enjin TAG-Porsche menghalang saingan utama gelaran, Alain Prost, daripada mencabar. Alboreto mendahului carta mata sehingga pusingan ke-11 di Zandvoort, tetapi menamatkan musim di tempat kedua dengan 53 mata, 20 mata di belakang Juara Dunia baharu, Prost.
Wartawan Formula Satu, Nigel Roebuck, mengulas bahawa "Alboreto adalah pencabar sebenar Prost untuk Kejuaraan Dunia". Pada akhirnya, ketidakbolehpercayaan Ferrari yang menyebabkan Alboreto kehilangan peluang merebut Kejuaraan Dunia, kerana beliau gagal menamatkan lima perlumbaan terakhir musim itu, semuanya disebabkan kegagalan mekanikal. Masalah-masalah ini berpunca daripada keputusan Enzo Ferrari yang marah kerana Porsche, rakan kongsi McLaren, menekan pengeluar pengecas turbo Jerman KKK untuk tidak bekerjasama dengan Ferrari. Enzo mengarahkan penukaran segera kepada pengecas turbo Garrett dari Amerika Syarikat, yang memerlukan perubahan besar pada enjin dan menyebabkan masalah kebolehpercayaan. Di Grand Prix Eropah 1985 di Brands Hatch, selepas berhenti untuk menukar tayar yang pancit pada pusingan ke-11, pengecas turbo Ferrarinya meletup pada separuh pusingan ke-13. Alboreto, yang kecewa kerana kebolehpercayaan Ferrari yang buruk pada akhir musim telah menyebabkan beliau kehilangan Kejuaraan Dunia, memandu kereta yang terbakar kembali ke pit. Banyak pemerhati melihat ini sebagai cara Alboreto untuk menunjukkan bahawa ketidakbolehpercayaan Ferrari telah menyebabkan beliau kehilangan Kejuaraan Dunia.

Pada tahun 1986, kereta baharu Ferrari, F1/86 yang direka oleh Harvey Postlethwaite, terbukti lebih perlahan dan kurang boleh dipercayai berbanding pendahulunya. Alboreto bersara dari sembilan perlumbaan, tujuh daripadanya disebabkan kegagalan mekanikal. Beliau hanya mencatat satu podium, di Grand Prix Austria 1986, menamatkan di tempat kedua, satu pusingan di belakang pemenang perlumbaan Alain Prost. Beliau menamatkan musim di tempat kesembilan dalam Kejuaraan Pemandu dengan 14 mata. Walaupun enjin Ferrari V6 turbo dianggap sebagai salah satu enjin yang lebih berkuasa di grid, kedua-dua Alboreto dan rakan sepasukannya Stefan Johansson terhambat oleh F1/86 yang sukar dikendalikan di litar yang tidak rata.

Pada tahun 1987, Gerhard Berger dari Austria menyertai Ferrari, menandakan berakhirnya tempoh Alboreto sebagai ketua pasukan Ferrari. Berger segera mengukuhkan dirinya sebagai pemandu nombor satu pasukan. Alboreto hanya mampu mencatat beberapa podium di Imola, Monaco, dan tempat kedua di pusingan terakhir di Australia. Beliau menamatkan tahun tersebut di tempat ketujuh keseluruhan dengan 17 mata, 19 mata di belakang rakan sepasukannya.

Tahun 1988 akan menjadi tahun terakhir Alboreto bersama Ferrari. Dengan McLaren-Hondas Ayrton Senna dan Alain Prost mendominasi musim, pasukan Ferrari hanya mencatat satu kemenangan sepanjang tahun di Grand Prix Itali 1988, yang dimenangi Berger dengan Alboreto di tempat kedua.

2.2.2. Hubungan dengan Enzo Ferrari

Enzo Ferrari mempunyai kasih sayang dan penghormatan istimewa terhadap Michele Alboreto. Alboreto ialah salah seorang daripada segelintir pemandu, termasuk Niki Lauda, yang dibenarkan oleh Enzo untuk mengkritik kereta secara terbuka di hadapannya. Enzo sangat menghargai teknik pemanduan Alboreto dan sentiasa menerima permintaannya mengenai masalah kereta. Sebagai tanda penghormatan, Enzo pernah menghadiahkan sebuah kereta Ferrari versi empat tempat duduk yang diubah suai khas kepada Alboreto, yang mempunyai isteri dan anak-anak.
Walau bagaimanapun, hubungan istimewa ini berubah selepas kematian Enzo Ferrari pada Ogos 1988. Setelah Enzo tiada, prestasi Alboreto yang sering diatasi oleh Berger menyebabkan beliau hilang sokongan utama dalam pasukan. Ferrari kemudiannya enggan menawarkan kontrak baharu kepada Alboreto, sebaliknya menandatangani Nigel Mansell. Alboreto tidak berasa sedih apabila mengetahui beliau akan meninggalkan Ferrari, menyatakan bahawa Ferrari tanpa Enzo adalah berbeza. Beliau berpendapat bahawa memandu Ferrari sebagai pemandu Itali merupakan pengalaman terbaik dalam hidupnya, dan beliau meninggalkan pasukan dengan harapan Ferrari akan memenangi kejuaraan pada masa hadapan.

2.3. Pasukan F1 Kemudian

Alboreto memegang rekod 80 Grand Prix bersama Ferrari, yang kemudiannya dipecahkan oleh Berger pada tahun 1995. Ferrari enggan menawarkan kontrak baharu kepada Alboreto, mendorong beliau mencari pasukan lain. Pada pertengahan tahun 1988, terdapat khabar angin mengenai beliau akan kembali ke Tyrrell, terutamanya selepas beliau menduduki tempat ketiga di Grand Prix Perancis 1988, mengatasi Berger. Setelah itu, beliau menerima tawaran daripada Frank Williams, ketua pasukan WilliamsF1, yang akan menggunakan enjin V10 Renault baharu pada tahun 1989. Namun, sebelum Grand Prix Itali pada tahun yang sama, Alboreto tidak menerima sebarang maklum balas daripada Williams. Apabila beliau meminta pengesahan kerusi, Williams menyatakan beliau mahukan Alboreto dan tidak menyuruhnya berpindah. Walau bagaimanapun, di Monza, Williams mengumumkan telah menandatangani Thierry Boutsen dan mengekalkan Riccardo Patrese, bekas rakan sepasukan sports car Alboreto di Lancia. Oleh kerana sudah lewat musim, Alboreto hanya mempunyai sedikit pilihan untuk musim akan datang, menandakan berakhirnya masanya di pasukan teratas.

Setelah meninggalkan Ferrari pada akhir tahun 1988, Michele Alboreto menghadapi kesukaran mencari tempat di pasukan teratas. Beliau kemudiannya menyertai semula Tyrrell pada tahun 1989, sebuah pasukan yang pernah disertai pada awal kerjayanya. Walaupun beliau mencatat podium di Grand Prix Mexico 1989, hubungan dengan Ken Tyrrell menjadi tegang disebabkan masalah penajaan peribadi Alboreto dengan Marlboro yang bertentangan dengan penajaan baharu pasukan oleh Camel. Akibat keengganan Alboreto untuk memutuskan hubungan dengan penajanya, Tyrrell menggantikannya dengan Jean Alesi.
Selepas itu, Alboreto menyertai pasukan Larrousse pada pertengahan musim 1989. Namun, beliau gagal meraih sebarang mata dan dua kali gagal dalam pra-kelayakan (di Grand Prix Sepanyol 1989 dan Grand Prix Australia 1989) serta gagal layak di Grand Prix Jepun 1989. Beliau juga mengalami kecederaan dua tulang rusuk patah semasa sesi kelayakan di Grand Prix Hungary 1989.
Pada tahun 1990, Alboreto berpindah ke pasukan Arrows yang dalam proses diambil alih oleh Footwork. Musim ini dianggap sebagai tahun peralihan yang tidak kompetitif, dan beliau gagal mencatat sebarang mata. Pada tahun 1991, Footwork memperoleh enjin Porsche V12, tetapi enjin tersebut terbukti terlalu berat dan tidak boleh dipercayai, menyebabkan Alboreto gagal layak beberapa kali. Pasukan beralih kepada enjin Hart-Cosworth pada separuh musim, namun prestasi masih tidak meningkat. Ini adalah musim kedua berturut-turut Alboreto gagal meraih mata. Uniknya, beliau merupakan satu-satunya pemenang F1 yang pernah gagal dalam pra-kelayakan atau kelayakan.
Pada tahun 1992, Footwork menerima bekalan enjin Mugen-Honda V10, dan kereta Footwork FA13 yang lebih boleh dipercayai membolehkan Alboreto mencatat mata empat kali, serta menamatkan perlumbaan di tempat ketujuh sebanyak enam kali. Dengan enam mata keseluruhan, beliau menamatkan tahun tersebut di tempat kesepuluh keseluruhan dan dianggap olehnya sebagai musim F1 yang paling kompetitif terakhirnya.

Pada tahun 1993, Alboreto menyertai pasukan Itali Scuderia Italia, yang menggunakan casis Lola T93/30 yang tidak kompetitif dan enjin Ferrari V12 yang kurang bertenaga. Beliau gagal meraih sebarang mata dan gagal layak beberapa kali. Semasa memandu Lola T93/30 yang tidak kompetitif, beliau pernah bergurau dengan media bahawa beliau kini dipanggil "pemandu Indy" kerana prestasi buruk casis F1nya berbanding kejayaan kerjaya IndyCar. Pasukan tersebut menarik diri sebelum akhir musim dan bergabung dengan pasukan Itali lain, Minardi, untuk musim 1994. Pada penghujung 1993, Alboreto diberikan peluang untuk menyertai ujian bersama pasukan Benetton, yang sedang mencari rakan sepasukan untuk Michael Schumacher. Walaupun beliau dan JJ Lehto bersaing untuk kerusi tersebut, Alboreto mengekalkan hubungan mesra, sering berbincang mengenai kereta dengan Lehto. Walaupun Benetton tertarik kepadanya, Lehto akhirnya dipilih. Pada masa itu, Alboreto turut menyertai ujian dengan McLaren tetapi tidak berjaya mendapatkan tempat.

Kereta Minardi pada tahun 1994 kebanyakannya tidak kompetitif dan tidak boleh dipercayai. Beliau mencatat satu-satunya penamat mata di tempat keenam di Grand Prix Monaco 1994. Pada Grand Prix San Marino 1994, yang dicemari oleh kematian Ayrton Senna dan Roland Ratzenberger, kereta Alboreto kehilangan tayar belakang kanannya setelah berhenti di pit, menyebabkan tayar tersebut melantun dan mencederakan beberapa mekanik pasukan lain. Insiden ini kemudiannya membawa kepada pengenalan had kelajuan di lorong pit Formula Satu. Pada akhir musim, beliau memutuskan untuk bersara dari perlumbaan Grand Prix, dengan rekod 194 permulaan dan lima kemenangan Grand Prix. Alboreto melahirkan kekecewaannya terhadap pengurusan perlumbaan F1, terutamanya selepas insiden di Grand Prix Jerman 1994 di mana bendera merah tidak dikeluarkan selepas kemalangan berganda di awal perlumbaan, menunjukkan ketidakpuasannya terhadap keputusan pegawai perlumbaan. Beliau memilih Minardi sebagai pasukan terakhirnya kerana hubungan rapat dan kepercayaannya kepada Giancarlo Minardi yang telah banyak membantu beliau pada awal kerjayanya.

3.1. Kereta Touring dan IndyCar

Selepas meninggalkan Formula Satu pada tahun 1995, Alboreto memulakan kerjaya dalam Kejuaraan Kereta Touring Jerman (DTM), berlumba untuk pasukan kilang Alfa Romeo, Alfa Corse. Beliau menamatkan di tempat ke-22 dalam kejuaraan, mengumpul empat mata. Penampilan selanjutnya dalam Kejohanan Kereta Touring Antarabangsa (ITCC) dan Kejuaraan Dunia SportsCar, yang terakhir bersama Scuderia Ferrari, juga tidak membuahkan hasil.
Alboreto kembali ke perlumbaan open-wheel pada tahun 1996, menyertai Indy Racing League (IRL) yang baru dibentuk bersama Scandia/Simon Racing. Pada usia 39 tahun, beliau bertanding dalam ketiga-tiga pusingan, menamatkan di tempat keempat pada penampilan sulungnya di Litar Walt Disney World; tempat kelapan di Litar Antarabangsa Phoenix; dan bersara, disebabkan masalah kotak gear, di Indianapolis 500 1996, satu-satunya penyertaan beliau dalam perlumbaan tersebut. Alboreto juga memandu prototaip sukan untuk Scandia/Simon semasa di Amerika Syarikat, menyertai Kejuaraan Kereta SportsCar Dunia IMSA dengan Ferrari 333 SP. Pada tahun berikutnya, Alboreto memperoleh podium pertamanya dan satu-satunya dalam IRL di "True Value 200" yang diadakan di New Hampshire, di mana beliau menamatkan di tempat ketiga. Penempatan tempat kelima selanjutnya di Las Vegas membawa Alboreto 62 mata semasa kempen 1997 beliau, yang menghasilkan tempat ke-32 keseluruhan dalam kejuaraan pemandu.

3.2. Pencapaian Perlumbaan Ketahanan

Alboreto membuat penampilan dalam 24 Jam Le Mans 1996 dengan kereta Porsche WSC-95 yang dimasukkan oleh Joest Racing bersama rakan sepasukan Itali dan bekas rakan sepasukan F1, Pierluigi Martini, dan Didier Theys dari Belgium, tetapi bersara disebabkan kegagalan enjin selepas melengkapkan 300 pusingan.
Pada tahun 1997, Alboreto meraih kemenangan besar dalam 24 Jam Le Mans 1997 dengan kereta yang sama seperti tahun sebelumnya, tetapi kali ini bersama Stefan Johansson dari Sweden, yang juga merupakan bekas rakan sepasukan F1, dan Tom Kristensen dari Denmark, yang kemudiannya akan memecahkan rekod Jacky Ickx untuk memenangi perlumbaan 24 Jam Le Mans paling banyak. Ketiga-tiga mereka melengkapkan 361 pusingan, satu pusingan lebih banyak daripada McLaren F1 GTR berkuasa BMW dari Gulf Team Davidoff di tempat kedua. Ini terbukti menjadi kemuncak kejayaan sports car Alboreto, kerana beliau gagal menamatkan perlumbaan di Le Mans pada tahun 1998 dengan Porsche sekali lagi. Walau bagaimanapun, tempat keempat di 24 Jam Le Mans 1999 bersama Audi yang baharu, tempat ketiga di 24 Jam Le Mans 2000, kemenangan di Petit Le Mans 2000, dan kemenangan di 12 Jam Sebring 2001 memberikan Alboreto beberapa kejayaan terakhir sebelum kematiannya sebulan selepas kemenangannya di Sebring.

4.1. Personaliti dan Nilai-nilai

Beliau berkahwin dengan Nadia Astorri pada tahun 1982 dan mempunyai dua orang anak.
Michele Alboreto terkenal dengan sifatnya yang sangat setia dan berintegriti. Beliau secara terbuka menyatakan bahawa "perlumbaan dalam F1" adalah hobinya, dan beliau terus berlumba dalam F1 walaupun menghadapi situasi pasukan yang merosot, menunjukkan semangat dan dedikasi yang tidak berbelah bahagi terhadap sukan tersebut.
Sifat kesetiaannya jelas terlihat dalam hubungannya dengan Giancarlo Minardi, yang telah membantunya pada awal kerjayanya. Alboreto memilih Minardi sebagai pasukan terakhirnya dalam F1, walaupun terdapat tawaran yang lebih baik dari pasukan lain seperti Benetton dan Jordan, kerana ikatan kepercayaan yang kuat dengan Minardi. Selain itu, beliau juga menunjukkan kesetiaan kepada penaja peribadinya, Marlboro. Apabila Ken Tyrrell meminta beliau memutuskan kontrak dengan Marlboro demi penajaan baru Camel, Alboreto menolak, menyatakan rasa tidak puas hati terhadap cara Tyrrell mengendalikan situasi tersebut. Walau bagaimanapun, Marlboro memberikannya kebenaran untuk tetap berlumba dengan kereta Camel tanpa sebarang masalah. Beliau juga sentiasa makan di sebuah hotel lama berhampiran Monza yang dikendalikan oleh seorang wanita tua yang telah menjaga beliau sejak zaman junior formula, menunjukkan kesetiaannya yang berterusan.
Alboreto juga seorang yang berprinsip. Selepas insiden kemalangan berganda di Grand Prix Jerman 1994 di mana bendera merah tidak dikeluarkan, beliau enggan berjumpa dengan pengelola perlumbaan, menyatakan rasa jijiknya terhadap keputusan mereka untuk meneruskan perlumbaan dalam keadaan berbahaya. Beliau dikenakan hukuman gantung bersyarat atas tindakannya itu, tetapi ia menunjukkan pendirian teguhnya terhadap keselamatan.
Beliau juga dikenali sebagai "pemandu peralihan gear terbaik di dunia" pada tahun 1980-an, ketika kereta F1 masih menggunakan transmisi manual. Enzo Ferrari sendiri sangat menghargai teknik pemanduannya, dan Alboreto adalah salah seorang daripada segelintir pemandu (bersama Niki Lauda) yang dibenarkan mengkritik kereta secara terbuka di hadapan Enzo. Mereka berdua sering bertukar pandangan tentang masalah kereta, menunjukkan hubungan yang saling menghormati dan bertekanan antara mereka. Alboreto juga mempunyai minat dalam bidang membaca.

4.2. Reka Bentuk Topi Keledar dan Simbolisme

Topi keledar Alboreto berwarna biru dengan jalur kuning tebal di tengah dan pinggir putih. Reka bentuk ini merupakan penghormatan kepada pemandu Sweden, Ronnie Peterson, yang menggunakan warna yang sama pada topi keledarnya untuk melambangkan bendera Sweden. Alboreto dan Peterson pertama kali bertemu pada tahun 1972 dan menjadi rakan karib sehingga kematian Peterson pada tahun 1978. Alboreto dikatakan menangis teresak-esak di khalayak ramai selepas kematian Peterson di Monza. Pada tahun 1986, Alboreto juga menggunakan topi keledar dengan visor-peak, yang merupakan ciri khas Peterson.

4.3. Imej Awam dan Nama Panggilan

Alboreto sangat popular di kalangan peminat Itali, dikenali sebagai "jelmaan semula Alberto Ascari." Mereka sering melaungkan "Forza Michele!" (Teruskan Michele!) semasa perlumbaan. Beliau juga diberi nama panggilan "Flying Milan" (Milan Terbang) seperti Ascari, kerana kedua-duanya berasal dari Milan dan mempunyai gaya pemanduan yang suka mendahului dari awal. Beliau juga dikenali sebagai pemandu yang suka mendahului dari awal, sering memenangi perlumbaan jika beliau berjaya mendahului atau meraih petak pertama. Alboreto kekal sebagai pemandu Itali terakhir yang memenangi Grand Prix untuk Ferrari sehingga tahun 2020.

5.1. Keadaan Kematian

Pada akhir April 2001, Michele Alboreto dan sekumpulan kecil jurutera Audi pergi ke EuroSpeedway Lausitz berhampiran Dresden di timur Jerman untuk melakukan siri ujian ke atas Audi R8 sebagai persediaan untuk penyertaan mereka dalam 24 Jam Le Mans 2001 pada bulan Jun. Alboreto kebanyakannya memandu kereta di kawasan kemudahan yang digunakan untuk acara perlumbaan awam, menggunakan tri-oval untuk pusingan yang lebih pantas dan litar Grand Prix untuk pusingan yang lebih perlahan, tetapi beberapa ujian juga dilakukan dalam had padang ujian bersebelahan, yang mempunyai litar oval memanjang dengan dua laluan lurus panjang.
Sekitar jam 5:30 petang waktu tempatan pada 25 April 2001, Alboreto memecut R8 di sepanjang salah satu daripada dua laluan lurus panjang di padang ujian tersebut. Apabila kereta mencapai kelajuan kira-kira 300 kph, tayar belakang kiri kereta gagal berfungsi. R8 itu kemudiannya terpelanting ke udara, terbalik di atas penghalang Armco dan mendarat terbalik. Kepala Alboreto terhentak ke tanah, menyebabkannya meninggal dunia serta-merta.

5.2. Siasatan dan Impak Terhadap Keselamatan

Pada awalnya, Audi tidak memberikan sebab bagi kemalangan itu, menyatakan bahawa R8 "telah melengkapkan ribuan kilometer ujian di pelbagai litar tanpa sebarang masalah." Lima hari kemudian, siasatan terhadap kemalangan itu dilaporkan telah selesai. Kegagalan tayar dikaitkan dengan kehilangan tekanan udara secara beransur-ansur, disebabkan oleh skru longgar yang telah masuk ke dalam tayar. Oleh kerana tiada petunjuk masalah mekanikal atau kesilapan pemandu, kegagalan tayar ditentukan sebagai punca tunggal kemalangan. Penemuan itu mendorong Audi untuk mempercepatkan pelaksanaan sistem pemantauan tekanan tayar (TPMS) berasaskan sensor baharu dalam kereta lumba mereka.
Kematian Alboreto membawa banyak kesedihan di kalangan keluarga dan rakan-rakannya yang telah lama menginginkan beliau untuk berhenti berlumba kerana sifatnya yang berbahaya. Sepupu Michele, Marisa, memberitahu agensi berita Itali ANSA, "Anda tidak dapat membayangkan apa yang kami lalui sebagai keluarga. Kami benar-benar sedih."

6.1. Penghargaan daripada Rakan Pelumba

Pemandu Itali, Giancarlo Fisichella, mendedikasikan podiumnya di Grand Prix Itali 2005 kepada Alboreto, dengan berkata: "Saya tahu Alboreto adalah orang Itali terakhir di podium di Monza sebelum saya. Saya cukup bernasib baik dapat berlumba bersamanya dalam kereta touring, dan beliau adalah seorang yang hebat, sungguh istimewa. Saya ingin mendedikasikan keputusan ini untuk kenangannya."
Di paddock Grand Prix Sepanyol 2001, berita kematian Alboreto mengejutkan ramai rakan seperjuangannya. Pemandu-pemandu seperti Mika Häkkinen, Michael Schumacher, dan Rubens Barrichello memberikan ucapan takziah dan penghargaan kepada rakan pelumba mereka yang telah pergi.
Setelah kematiannya, peminat Ferrari, yang dikenali sebagai tifosi, sering menunjukkan penghargaan mereka dengan mengibarkan bendera Cavallino Rampante (kuda melompat) dengan lambang perkabungan dan melaungkan namanya di Grand Prix Formula Satu.

6.2. Penamaan Semula Sudut Litar Monza

Pada 28 Ogos 2021, diumumkan secara rasmi bahawa selekoh terakhir di Autodromo Nazionale Monza, iaitu Curva Parabolica, akan dinamakan semula sebagai Curva Alboreto. Penamaan semula ini dilakukan sempena ulang tahun ke-20 kematian Michele Alboreto, sebagai penghormatan kepada beliau. Isteri Alboreto dan ahli keluarganya, bersama dengan Ketua Pegawai Eksekutif Kumpulan Formula Satu, Stefano Domenicali, turut hadir dalam upacara perasmian tersebut. Ini adalah pengiktirafan kekal terhadap sumbangan dan warisan Alboreto dalam sejarah motorsukan Itali.