1. Kehidupan Awal dan Pendidikan
Okakura Kakuzō dilahirkan dan dibesarkan dalam persekitaran yang menggabungkan pengaruh tradisional Jepun dengan pendedahan awal kepada budaya Barat, membentuk asas intelektualnya yang unik.
1.1. Kelahiran dan Latar Belakang Keluarga
Okakura Kakuzō dilahirkan pada 14 Februari 1863 (26 Disember tahun ke-2 era Bunkyū mengikut kalendar lama) di Honchō 5-chome, Yokohama, berhampiran lokasi Dewan Peringatan Pembukaan Pelabuhan Yokohama kini. Beliau merupakan anak kedua kepada Okakura Kan'emon, seorang bekas bendahari Domain Fukui yang kemudian menjadi pedagang sutera. Nama asalnya, Kakuzō (角蔵KakuzōBahasa Jepun), diambil sempena gudang sudut tempat beliau dilahirkan. Walau bagaimanapun, beliau kemudian menukar ejaan namanya kepada Kanji yang berbeza, Kakuzō (覚三KakuzōBahasa Jepun), yang bermaksud "budak yang terjaga".
Bapa beliau, Okakura Kan'emon (1820-1896), berasal dari keluarga samurai bawahan Domain Echizen Fukui. Dengan bakat perniagaan yang tinggi, beliau diarahkan oleh domain untuk menjadi pengurus kedai perdagangan sutera "Ishikawaya" di Yokohama, menukar namanya kepada Ishikawaya Zen'emon. Melalui pelanggan asing yang mengunjungi kedai itu, Okakura terbiasa dengan bahasa Inggeris sejak kecil. Ibu beliau, Kono (1834-1870), juga berasal dari Fukui. Beliau meninggal dunia akibat demam nifas ketika Okakura berusia sembilan tahun, selepas melahirkan adik perempuannya, Chōko. Abang sulung Okakura, Kōichirō (1861-1875), meninggal dunia akibat karies tulang belakang. Disebabkan penjagaan abangnya yang sakit, Okakura Kakuzō dibesarkan oleh seorang ibu susu yang merupakan saudara jauh Hashimoto Sanai. Selepas kematian Kono, bapa beliau berkahwin buat kali ketiga dengan Ōno Shizu, tetapi mereka tidak mempunyai anak.
Pada tahun 1871, selepas sistem feudal dihapuskan, keluarga Okakura berpindah dari Yokohama ke Tokyo.
1.2. Pendidikan dan Mentor
Okakura Kakuzō memulakan pendidikan awalnya di sekolah yang dikendalikan oleh mubaligh Kristian, Dr. James Curtis Hepburn, yang terkenal dengan sistem Hepburn romanization. Di sekolah Yoshisaburō ini, beliau mahir dalam bahasa Inggeris, tetapi menghadapi kesukaran membaca Kanji, aksara tanah airnya. Oleh itu, bapanya mengatur agar beliau belajar budaya Barat di Yoshisaburō dan pada masa yang sama, belajar bahasa Jepun tradisional di sebuah kuil Buddha.
Pada tahun 1873, berikutan pembubaran Ishikawaya akibat pembatalan domain feudal, bapanya membuka sebuah ryokan (penginapan tradisional Jepun) di Nihonbashi Kakigarachō, Tokyo, dan keluarga itu berpindah ke sana. Pada tahun yang sama, Okakura mendaftar di Sekolah Bahasa Asing Tokyo (kini Universiti Kajian Asing Tokyo). Pada tahun 1875, beliau menyertai Sekolah Kaisei Tokyo (kemudian dinamakan semula sebagai Universiti Imperial Tokyo). Di akademi berprestij inilah beliau pertama kali bertemu dan belajar di bawah sejarawan seni lulusan Universiti Harvard, Ernest Fenollosa. Fenollosa menjadi mentor penting bagi Okakura, dan Okakura menjadi pembantu beliau, membantu Fenollosa dalam pengumpulan barangan seni.
Pada tahun 1882, Okakura menjadi pengajar di Sekolah Senshu (kini Universiti Senshu), di mana beliau menyumbang kepada kemakmuran awal institusi tersebut dan memberi inspirasi kepada para pelajarnya. Hubungan beliau dengan pelajar-pelajarnya di Senshu School, seperti Ura Keiichi, memberikan pengaruh yang mendalam sepanjang hidup mereka.
2. Kerjaya dan Aktiviti
Kerjaya Okakura Kakuzō ditandai dengan usaha gigihnya dalam memelihara dan mempromosikan seni Jepun di peringkat domestik dan antarabangsa, serta peranan pentingnya dalam penubuhan institusi seni moden.
2.1. Penubuhan Institusi Seni
Pada tahun 1886, Okakura dilantik sebagai setiausaha kepada menteri pendidikan dan bertanggungjawab dalam hal ehwal muzik. Pada tahun yang sama, beliau dinamakan ke Suruhanjaya Seni Imperial dan dihantar ke luar negara untuk mengkaji seni halus di dunia Barat. Sekembalinya dari Eropah dan Amerika Syarikat, pada tahun 1887, beliau membantu menubuhkan, dan setahun kemudian menjadi pengarah, Sekolah Seni Halus Tokyo (東京美術学校Tōkyō Bijutsu GakkōBahasa Jepun).
Sekolah seni baharu ini mewakili "reaksi serius pertama terhadap konservatisme tidak bernyawa" golongan tradisionalis dan "peniruan seni Barat yang sama-sama tidak berinspirasi" yang dipupuk oleh peminat awal Meiji. Dengan membataskan dirinya kepada aspek seni Barat yang lebih bersimpati, di sekolah itu, dan dalam majalah baharu Kokka, Okakura berusaha untuk memulihkan seni purba dan asli, menghormati idealnya dan meneroka kemungkinannya. Apabila, pada tahun 1897, menjadi jelas bahawa kaedah Eropah akan diberikan keutamaan yang semakin meningkat dalam kurikulum sekolah, beliau meletak jawatan sebagai pengarah. Enam bulan kemudian, beliau memperbaharui usahanya, seperti yang dilihatnya, untuk mengambil inspirasi daripada seni Barat tanpa menjejaskan inspirasi nasional di Nihon Bijutsuin (日本美術院Bahasa Jepun, secara harfiah "Akademi Seni Visual Jepun"), yang diasaskan bersama Hashimoto Gahō, Yokoyama Taikan, dan tiga puluh tujuh artis terkemuka lain.
2.2. Promosi Seni Jepun
Okakura Kakuzō memainkan peranan penting dalam memelihara dan mempromosikan seni tradisional Jepun. Beliau menentang gerakan Shintoist Haibutsu Kishaku yang, selepas Pemulihan Meiji, berusaha untuk menghalau Buddhisme dari Jepun. Bersama Ernest Fenollosa, beliau bekerja untuk membaiki kuil, imej, dan teks Buddha yang rosak. Beliau juga berperanan dalam penerbitan majalah seni Kokka, yang bertujuan untuk mempromosikan seni tradisional Jepun.
Dari tahun 1890 hingga 1893, Okakura menyampaikan siri syarahan bertajuk "Sejarah Seni Jepun" di Sekolah Seni Halus Tokyo. Syarahan ini dianggap sebagai kajian sejarah seni Jepun yang pertama ditulis oleh seorang Jepun, memberikan naratif komprehensif tentang perkembangan seni negara itu. Beliau juga merupakan tokoh penting dalam gerakan Nihonga, yang bertujuan untuk memodenkan lukisan Jepun tradisional tanpa mengorbankan identiti budaya. Okakura diiktiraf sebagai individu yang penting dalam memodenkan estetika Jepun, setelah menyedari keperluan untuk memelihara warisan budaya Jepun, dan oleh itu merupakan salah seorang pembaharu utama semasa tempoh pemodenan Jepun yang bermula dengan Pemulihan Meiji.
2.3. Penglibatan dan Pertukaran Antarabangsa
Okakura Kakuzō adalah seorang tokoh kosmopolitan yang mengekalkan rasa diri antarabangsa. Beliau menulis semua karya utamanya dalam Bahasa Inggeris. Beliau melakukan penyelidikan seni tradisional Jepun dan mengembara ke Eropah, Amerika Syarikat, dan China, serta tinggal selama dua tahun di India. Semasa di India, beliau terlibat dalam dialog dengan tokoh-tokoh penting seperti Swami Vivekananda dan Rabindranath Tagore.
Okakura menekankan kepentingan budaya Asia kepada dunia moden, berusaha membawa pengaruhnya ke dalam bidang seni dan sastera yang, pada zamannya, sebahagian besarnya didominasi oleh budaya Barat. Beliau secara langsung atau tidak langsung mempengaruhi beberapa tokoh penting di luar Jepun, termasuk Swami Vivekananda, ahli falsafah Martin Heidegger, penyair Ezra Pound, dan terutamanya Rabindranath Tagore serta penaung seni, pengumpul, dan pengasas muzium Isabella Stewart Gardner, yang merupakan sahabat peribadi beliau. Beliau juga merupakan salah seorang daripada trio artis Jepun yang memperkenalkan teknik lukisan basah kepada Abanindranath Tagore, bapa lukisan cat air moden India.
2.4. Peranan di Muzium Seni Halus Boston
Pada tahun 1906, Okakura dijemput oleh William Sturgis Bigelow ke Muzium Seni Halus, Boston. Pada tahun 1910, beliau menjadi Kurator Jabatan Seni Cina dan Jepun di muzium tersebut. Selepas itu, beliau sering berulang-alik antara Jepun dan Boston untuk mengumpul karya seni bagi muzium. Pada tempoh lain, beliau banyak menghabiskan masa di studionya di Izura, Ibaraki Prefecture.
3. Falsafah dan Penulisan
Okakura Kakuzō mengemukakan falsafah yang mendalam mengenai budaya Asia, menyoroti perbezaan dengan Barat dan mengkritik pandangan Barat terhadap Timur, terutamanya melalui karya-karya utamanya.
3.1. Karya-karya Utama
Okakura Kakuzō menghasilkan beberapa karya penting yang ditulis dalam bahasa Inggeris, yang bertujuan untuk memperkenalkan dan menjelaskan budaya serta falsafah Asia kepada dunia Barat.
3.1.1. The Ideals of the East
Buku beliau yang diterbitkan pada tahun 1903, The Ideals of the East with Special Reference to the Art of Japan, diterbitkan menjelang Perang Rusia-Jepun. Karya ini terkenal dengan perenggan pembukaannya yang menyatakan kesatuan spiritual di seluruh Asia, yang membezakannya dari Barat:
"Asia adalah satu. Himalaya membahagi, hanya untuk menekankan, dua tamadun perkasa, Cina dengan komunisme Konfusiusnya, dan India dengan individualisme Wedanya. Tetapi halangan bersalji pun tidak dapat mengganggu seketika pun keluasan kasih sayang terhadap Yang Mutlak dan Universal, yang merupakan warisan pemikiran bersama setiap bangsa Asia, membolehkan mereka menghasilkan semua agama besar dunia, dan membezakan mereka daripada bangsa-bangsa maritim Mediterranean dan Baltik, yang suka berpegang kepada Yang Khusus, dan mencari cara, bukan tujuan, kehidupan."
3.1.2. The Awakening of Japan
Dalam buku beliau seterusnya, The Awakening of Japan, yang diterbitkan pada tahun 1904, beliau berhujah bahawa "kemuliaan Barat adalah penghinaan Asia." Ini merupakan ungkapan awal Pan-Asianisme. Dalam buku ini, Okakura juga menyatakan bahawa pemodenan pesat Jepun tidak disambut secara universal di Asia: "Kami telah menjadi begitu bersemangat untuk mengidentifikasi diri kami dengan tamadun Eropah berbanding Asia sehingga jiran-jiran benua kami menganggap kami sebagai murtad-malah, sebagai penjelmaan Bencana Putih itu sendiri."
3.1.3. The Book of Tea
The Book of Tea, yang ditulis dan diterbitkan pada tahun 1906, telah digambarkan sebagai "penerangan bahasa Inggeris yang paling jelas mengenai Buddhisme Zen dan hubungannya dengan seni." Okakura berhujah bahawa "Teh lebih daripada idealisasi bentuk minuman; ia adalah agama seni kehidupan." Beliau juga menyatakan bahawa "[Teaisme] mengasingkan kemurnian dan keharmonian, misteri kasih sayang bersama, romantisme susunan sosial. Ia pada dasarnya adalah penyembahan Ketidaksempurnaan, kerana ia adalah percubaan lembut untuk mencapai sesuatu yang mungkin dalam perkara mustahil yang kita kenali sebagai kehidupan."
Beliau merasakan bahawa semua ini tidak dihargai oleh orang Barat. Dalam "keangkuhan licinnya", orang Barat melihat upacara teh sebagai "hanya satu lagi contoh daripada seribu satu keanehan yang membentuk keunikan dan kebudak-budakan Timur baginya." Menulis selepas Perang Rusia-Jepun, Okakura mengulas bahawa orang Barat menganggap Jepun "barbar ketika ia menikmati seni damai yang lembut," dan mula memanggilnya beradab hanya apabila "ia mula melakukan pembunuhan beramai-ramai di medan perang Manchuria."
Karya-karya Okakura, terutamanya The Book of Tea, telah diterjemahkan ke dalam pelbagai bahasa dan terus mempengaruhi pemikiran tentang budaya dan seni Asia di seluruh dunia, menjadikannya sebuah karya yang diiktiraf secara global.
3.1.4. The White Fox
Karya terakhir Okakura, The White Fox, ditulis di bawah naungan Isabella Stewart Gardner pada tahun 1912. Ia merupakan libreto berbahasa Inggeris untuk Boston Opera House. Libreto ini menggabungkan elemen daripada kedua-dua Kabuki dan opera epik Richard Wagner Tannhäuser, dan boleh difahami, secara metafora, sebagai ungkapan harapan Okakura untuk perdamaian Timur dan Barat. Charles Martin Loeffler bersetuju dengan permintaan Gardner untuk menggubah drama puitis ini, tetapi projek itu tidak pernah dipentaskan.
3.2. Konsep Falsafah Teras
Falsafah teras Okakura Kakuzō berpusat pada Pan-Asianisme, kritikan tajam terhadap budaya Barat, dan penekanan pada estetika serta kerohanian Timur. Beliau percaya bahawa Asia mempunyai kesatuan spiritual yang mendalam yang membezakannya daripada Barat, yang beliau anggap terlalu materialistik dan individualistik.
Melalui karyanya, beliau mengkritik cara Barat memandang dan menilai budaya Timur, sering kali merendahkan atau salah faham. Beliau berhujah bahawa pemodenan Jepun, jika hanya meniru Barat, akan membawa kepada kehilangan identiti dan kehinaan bagi Asia. Sebaliknya, beliau menganjurkan agar Jepun memimpin dalam memelihara dan mempromosikan nilai-nilai estetika dan kerohanian Timur, yang beliau percaya adalah penting untuk keseimbangan dunia. Konsep "Teaisme" dalam The Book of Tea adalah contoh utama falsafah ini, di mana beliau mengangkat upacara teh sebagai seni kehidupan yang mencerminkan keharmonian, kesucian, dan penghargaan terhadap ketidaksempurnaan.
4. Kehidupan Peribadi
Kehidupan peribadi Okakura Kakuzō melibatkan hubungan keluarga yang kompleks dan beberapa kontroversi yang mempengaruhi kerjayanya.
4.1. Keluarga dan Hubungan
Okakura Kakuzō berkahwin dengan Kiko (juga dieja Motoko atau Shigeho, 1865-1922), anak perempuan Ōoka Sadao, pada tahun 1878 ketika beliau berusia 16 tahun. Mereka bertemu di sebuah kedai teh di Akasaka, dan Kiko mula bekerja di Ryokan Okakura sebelum perkahwinan mereka.
Mereka mempunyai seorang anak lelaki dan seorang anak perempuan. Anak lelaki sulung mereka ialah Okakura Kazuo (1881-1943), seorang wartawan untuk Asahi Shimbun yang kemudian menyusun biografi bapanya. Anak perempuan sulung mereka ialah Komako (1883-1955), yang belajar di Sekolah Tinggi Perempuan Buddha-Inggeris (kini Sekolah Menengah dan Tinggi Shirayuri Gakuen). Pada usia 20 tahun, beliau berkahwin dengan Yoneyama Tatsuo, seorang pekerja di Kementerian Kereta Api, dan menghabiskan hidupnya berpindah mengikut tugasan suaminya sebelum meninggal dunia di Izura, tempat persembunyian bapanya.
Okakura juga mempunyai seorang anak luar nikah, Wada Saburō (1895-1937), dengan kakak tirinya, Yoshiko Yasugi Sadan (1869-1915). Saburō diserahkan kepada keluarga lain sejurus selepas dilahirkan, dan pada usia lima tahun, beliau menjadi anak angkat Wada Masayasu. Selepas kematian Wada pada tahun 1902, Saburō diambil semula oleh ibunya yang telah berkahwin dengan Hayasaki Kōkichi. Kemudian, dari sekolah menengah, beliau diamanahkan kepada Kenmochi Chūshirō (Wada, Hayasaki, dan Kenmochi semuanya adalah bawahan Okakura). Saburō kemudian belajar di Sekolah Tinggi Kelapan di Nagoya dan seterusnya di Fakulti Perubatan Universiti Imperial Tokyo. Selepas tamat pengajian, beliau bekerja di Hospital Matsuzawa Metropolitan dan kemudian menjadi penolong profesor di Universiti Perubatan Kumamoto, sebelum menjadi pengarah Hospital Yōshinkan Prefektur Hiroshima untuk penyakit mental dan saraf.
Cucu Okakura (anak Kazuo) ialah Okakura Koshirō, seorang sarjana politik antarabangsa yang terlibat dalam Gerakan Negara-Negara Berkecuali. Cicit beliau (anak Koshirō) ialah Okakura Tetsushi, seorang penyelidik Timur Tengah, dan Okakura Toshi, seorang sarjana sejarah Barat (sejarah Afrika). Cicit-cicit beliau (anak Tetsushi) ialah Okakura Tadashi, seorang jurugambar, dan Okakura Hiroshi, seorang perunding pembangunan bakat.
Okakura juga terlibat dalam hubungan sulit dengan Kuki Hatsuko, isteri kepada penaung dan pegawai kanan Kementerian Pendidikan, Kuki Ryūichi. Hatsuko kemudian berpisah dan bercerai dengan Ryūichi, dan melahirkan anak lelaki, ahli falsafah Kuki Shūzō, yang pada masa kanak-kanaknya pernah menganggap Okakura sebagai bapanya. Hubungan ini menjadi subjek gosip dan dikaitkan dengan penyingkiran Okakura dari Sekolah Seni Halus Tokyo dalam insiden yang dikenali sebagai "Kekecohan Sekolah Seni Halus".
5. Kematian
Kesihatan Okakura Kakuzō merosot pada tahun-tahun terakhirnya. Beliau menulis kepada seorang rakan pada Jun 1913, mengatakan bahawa penyakitnya adalah "penyakit biasa abad kedua puluh-penyakit Bright". Beliau menambah, "Saya telah makan pelbagai jenis makanan di pelbagai bahagian dunia-terlalu pelbagai untuk tanggapan keturunan perut dan buah pinggang saya. Walau bagaimanapun, saya semakin pulih dan saya bercadang untuk pergi ke China pada bulan September."
Pada Ogos 1913, "Kakuzō berkeras untuk pergi ke vila gunungnya di Akakura, Myōkōkōgen, Niigata, dan akhirnya isterinya, anak perempuannya, dan kakaknya membawanya ke sana dengan kereta api. Selama kira-kira seminggu, Kakuzō berasa sedikit lebih baik dan dapat bercakap dengan orang ramai, tetapi pada 25 Ogos, beliau mengalami serangan jantung dan menghabiskan beberapa hari dalam kesakitan yang teruk. Dikelilingi oleh keluarga, saudara-mara, dan murid-muridnya, beliau meninggal dunia pada 2 September" pada usia 50 tahun. Punca kematiannya dilaporkan sebagai nefritis kronik dengan komplikasi uremia. Pada hari yang sama, beliau dianugerahkan Jushi dan Kun-go-tō Kyokujitsu Sokōshō. Nama kehormatannya ialah Shakutenshin. Makamnya terletak di Perkuburan Somei di Komagome, Toshima Ward, Tokyo. Mengikut wasiatnya, sebahagian abunya juga dikebumikan di Izura.
6. Warisan dan Impak
Warisan Okakura Kakuzō sangat signifikan, baik dalam bidang seni Jepun mahupun di arena antarabangsa, walaupun beberapa pandangannya telah menimbulkan kritikan dan kontroversi.
6.1. Pengaruh dalam Seni Jepun
Di Jepun, Okakura, bersama Fenollosa, diberikan penghargaan kerana "menyelamatkan" Nihonga, atau lukisan yang dilakukan dengan teknik tradisional Jepun, kerana ia terancam digantikan oleh lukisan gaya Barat, atau Yōga, yang peguam utamanya ialah artis Kuroda Seiki. Walaupun peranan ini, yang paling gigih ditekan selepas kematian Okakura oleh para pengikutnya, tidak diambil serius oleh sarjana seni hari ini, dan juga idea bahawa lukisan minyak menimbulkan "ancaman" serius kepada lukisan tradisional Jepun, Okakura sememangnya berperanan dalam memodenkan estetika Jepun. Beliau telah menyedari keperluan untuk memelihara warisan budaya Jepun, dan dengan itu merupakan salah seorang pembaharu utama semasa tempoh pemodenan Jepun yang bermula dengan Pemulihan Meiji.
Syarahan beliau mengenai sejarah seni Jepun yang disampaikan di Sekolah Seni Halus Tokyo dari tahun 1890 hingga 1893 adalah yang pertama seumpamanya oleh seorang Jepun, memberikan asas bagi kajian sejarah seni di negara itu. Beliau juga terkenal kerana mendidik dan membimbing ramai artis terkemuka seperti Fukuda Bisen, Yokoyama Taikan, Shimomura Kanzan, Hishida Shunsō, dan Saigō Kogetsu.
6.2. Pengaruh Antarabangsa
Di luar Jepun, Okakura mempengaruhi beberapa tokoh penting, secara langsung atau tidak langsung. Ini termasuk Swami Vivekananda, ahli falsafah Martin Heidegger, penyair Ezra Pound, dan terutamanya penyair Rabindranath Tagore serta penaung seni, pengumpul, dan pengasas muzium Isabella Stewart Gardner, yang merupakan sahabat peribadi beliau. Beliau juga adalah salah seorang daripada tiga artis Jepun yang memperkenalkan teknik lukisan basah kepada Abanindranath Tagore, bapa lukisan cat air moden India. Karya-karya beliau, terutamanya The Book of Tea, telah diterjemahkan ke dalam pelbagai bahasa dan terus mempengaruhi pemikiran tentang budaya dan seni Asia di seluruh dunia.
6.3. Kritikan dan Kontroversi
Walaupun sumbangannya yang besar, Okakura Kakuzō juga telah menjadi subjek kritikan dan kontroversi. Di Korea, beliau dikenali sebagai salah seorang penyokong Jeonghanron (정한론JeonghanronBahasa Korea), sebuah teori kontroversi yang berhujah bahawa Joseon (Korea) pada asalnya adalah wilayah Jepun. Pandangan ini telah menimbulkan kritikan keras dan dianggap sebagai justifikasi awal untuk imperialisme Jepun di Semenanjung Korea.
Selain itu, kehidupan peribadinya juga menimbulkan perdebatan. Hubungan sulitnya dengan Kuki Hatsuko, isteri penaungnya, Kuki Ryūichi, menyebabkan kekecohan yang dikenali sebagai "Kekecohan Sekolah Seni Halus" dan dikaitkan dengan peletakan jawatannya dari Sekolah Seni Halus Tokyo.
Satu anekdot terkenal mengenai Okakura menunjukkan ketajaman dan pembelaannya terhadap identiti Jepun. Pada tahun 1903, ketika beliau mengembara ke Amerika Syarikat bersama murid-muridnya seperti Yokoyama Taikan dan Hishida Shunsō, mereka berjalan di jalanan dengan memakai haori dan hakama. Seorang pemuda Amerika bertanya dengan nada mengejek, "Anda orang apa? Cina? Jepun? Atau Jawa?" Okakura membalas dengan bahasa Inggeris yang ceria, "Kami adalah bangsawan Jepun, tetapi anda pula jenis 'key' apa? Adakah anda Yankee, atau keldai (donkey), atau monyet (monkey)?" Jawapan ini mencerminkan semangatnya dalam mempertahankan budaya dan maruah Jepun di hadapan pandangan Barat yang merendahkan.
7. Peringatan dan Memorial
Beberapa institusi dan lokasi telah ditubuhkan atau didedikasikan untuk memperingati sumbangan Okakura Kakuzō kepada seni dan budaya.
- Taman Peringatan Okakura Tenshin**: Terletak di Taitō Ward, Tokyo, taman ini dibuka pada tahun 1967 di tapak bekas kediaman Okakura dan lokasi asal Nihon Bijutsuin.
- Muzium Seni Peringatan Tenshin Izura Ibaraki**: Muzium ini ditubuhkan pada tahun 1997 di Kitaibaraki City, Ibaraki Prefecture, di lokasi Izura yang merupakan tempat Okakura dan Nihon Bijutsuin Bahagian Pertama beraktiviti.
- Monumen Potret Tenshin Ō**: Sebuah monumen potret beliau didirikan di pantai Izura, Ibaraki, pada tahun 1942.
- Rokkakudō**: Sebuah tempat persembunyian kayu heksagon yang menghadap ke laut di sepanjang pantai Izura di Kitaibaraki, Ibaraki Prefecture, direka oleh Okakura dan dibina pada tahun 1905. Ia didaftarkan sebagai monumen nasional dan diuruskan oleh Institut Seni & Budaya Izura, Universiti Ibaraki.
- Pameran "Okakura Tenshin: Pameran Yang Belum Pernah Berlaku"**: Diadakan di Muzium Seni Prefektur Fukui pada November 2013, untuk memperingati ulang tahun ke-150 kelahiran dan ke-100 kematian Okakura.
- Simposium Ulang Tahun ke-100 Penerbitan "The Book of Tea"**: Diadakan pada 9 Oktober 2006, di Eiheiji, Fukui Prefecture, sebuah kuil Buddha yang sangat disayangi oleh Okakura.
- Patung Okakura Tenshin**: Sebuah patung yang dicipta oleh Hirakushi Denchū telah dirasmikan di halaman hadapan Sekolah Seni Halus Tokyo (kini Fakulti Seni Universiti Seni Tokyo) pada 6 Disember 1931.