Susan B. Anthony

1.1. Latar Belakang Keluarga dan Pendidikan

Susan Anthony dilahirkan pada 15 Februari 1820, kepada Daniel Anthony dan Lucy Read Anthony di Adams, Massachusetts. Beliau adalah anak kedua daripada tujuh orang anak. Beliau dinamakan sempena nenek sebelah ibunya, Susanah, dan kakak ayahnya, Susan. Semasa muda, beliau dan adik-beradik perempuannya menambah inisial tengah pada nama mereka sendiri akibat "kegilaan besar terhadap inisial tengah". Anthony mengguna pakai "B." sebagai inisial tengahnya kerana mak ciknya Susan, yang menjadi namanya, telah berkahwin dengan seorang lelaki bernama Brownell. Anthony tidak pernah menggunakan nama Brownell sendiri dan tidak menyukainya.

Keluarganya berkongsi minat terhadap reformasi sosial. Abang-abangnya, Daniel dan Merritt, berpindah ke Kansas untuk menyokong pergerakan anti-perbudakan di sana. Merritt berjuang bersama John Brown menentang pasukan pro-perbudakan semasa krisis Bleeding Kansas. Daniel akhirnya memiliki akhbar dan menjadi datuk bandar Leavenworth. Kakak Anthony, Mary, yang tinggal bersamanya pada tahun-tahun kemudian, menjadi pengetua sekolah awam di Rochester dan aktivis hak wanita.

Bapa Anthony adalah seorang penghapusan perbudakan dan penyokong pergerakan temperans. Sebagai seorang Quaker, beliau mempunyai hubungan yang sukar dengan jemaah tradisionalisnya, yang menegurnya kerana berkahwin dengan bukan Quaker, dan kemudian membuangnya kerana membenarkan sekolah tarian beroperasi di rumahnya. Namun, beliau terus menghadiri pertemuan Quaker dan menjadi lebih radikal dalam kepercayaannya. Ibu Anthony adalah seorang Baptist dan membantu membesarkan anak-anak mereka dalam versi tradisi agama suaminya yang lebih toleran. Bapa mereka menggalakkan semua anak, baik perempuan mahupun lelaki, untuk berdikari, mengajar mereka prinsip perniagaan dan memberi mereka tanggungjawab pada usia muda.

Ketika Anthony berusia enam tahun, keluarganya berpindah ke Battenville, New York, di mana bapanya menguruskan sebuah kilang kapas yang besar. Sebelum ini, beliau telah mengendalikan kilang kapas kecilnya sendiri. Ketika beliau berusia tujuh belas tahun, Anthony dihantar ke sekolah berasrama Quaker di Philadelphia, di mana beliau dengan tidak gembira menanggung suasana yang ketat dan kadang-kadang memalukan. Beliau terpaksa menamatkan pengajiannya selepas satu penggal kerana keluarganya mengalami kemerosotan ekonomi yang dikenali sebagai Panic of 1837. Mereka terpaksa menjual semua yang mereka miliki dalam lelongan, tetapi mereka diselamatkan oleh bapa saudara sebelah ibunya, yang membeli sebahagian besar harta benda mereka dan mengembalikannya kepada keluarga. Untuk membantu keluarganya secara kewangan, Anthony meninggalkan rumah untuk mengajar di sekolah berasrama Quaker.

Pada tahun 1845, keluarga itu berpindah ke sebuah ladang di pinggir Rochester, New York, yang dibeli sebahagiannya dengan warisan ibu Anthony, dan keluarga itu menjadi aktif dalam gerakan anti-perbudakan. Di sana mereka bergaul dengan sekumpulan reformis sosial Quaker yang telah meninggalkan jemaah mereka kerana sekatan yang dikenakan ke atas aktiviti reformasi, dan yang pada tahun 1848 membentuk organisasi baru yang dipanggil Congregational Friends. Ladang keluarga Anthony tidak lama kemudian menjadi tempat perhimpunan petang Ahad bagi aktivis tempatan, termasuk Frederick Douglass, bekas hamba dan seorang penghapusan perbudakan terkemuka yang menjadi sahabat seumur hidup Anthony.

Keluarga Anthony mula menghadiri perkhidmatan di First Unitarian Church of Rochester, yang dikaitkan dengan reformasi sosial. Rochester Women's Rights Convention of 1848 diadakan di gereja itu pada tahun 1848, diilhamkan oleh Seneca Falls Convention, konvensyen hak wanita pertama, yang diadakan dua minggu sebelumnya di sebuah bandar berdekatan. Ibu bapa Anthony dan kakaknya Mary menghadiri konvensyen Rochester dan menandatangani Declaration of Sentiments yang telah diterima pakai terlebih dahulu oleh Konvensyen Seneca Falls.

Anthony tidak mengambil bahagian dalam mana-mana konvensyen ini kerana beliau telah berpindah ke Canajoharie pada tahun 1846 untuk menjadi pengetua jabatan wanita di Canajoharie Academy. Jauh dari pengaruh Quaker buat kali pertama dalam hidupnya, pada usia 26 tahun beliau mula menggantikan pakaian polosnya dengan gaun yang lebih bergaya, dan beliau berhenti menggunakan "thee" dan bentuk ucapan lain yang secara tradisinya digunakan oleh Quaker. Beliau berminat dalam reformasi sosial, dan beliau tertekan kerana dibayar jauh lebih rendah daripada lelaki dengan pekerjaan yang serupa, tetapi beliau terhibur dengan semangat bapanya terhadap konvensyen hak wanita Rochester. Beliau kemudian menjelaskan, "Saya tidak bersedia untuk mengundi, tidak mahu mengundi, tetapi saya mahu gaji yang sama untuk kerja yang sama."

1.2. Kerjaya Awal

Apabila Canajoharie Academy ditutup pada tahun 1849, Anthony mengambil alih operasi ladang keluarga di Rochester supaya bapanya dapat menumpukan lebih banyak masa kepada perniagaan insuransnya. Beliau bekerja dalam tugas ini selama beberapa tahun tetapi mendapati dirinya semakin tertarik kepada aktiviti reformasi. Dengan sokongan ibu bapanya, beliau tidak lama kemudian terlibat sepenuhnya dalam kerja reformasi. Sepanjang hayatnya, beliau hidup hampir sepenuhnya daripada bayaran yang diperolehnya sebagai penceramah.

2.1. Penentangan terhadap Perbudakan

Pada tahun 1837, pada usia 16 tahun, Anthony mengumpul petisyen menentang perbudakan sebagai sebahagian daripada penentangan terancang terhadap gag rule yang baru ditubuhkan yang melarang petisyen anti-perbudakan di Dewan Perwakilan AS. Pada tahun 1851, beliau memainkan peranan penting dalam menganjurkan konvensyen anti-perbudakan di Rochester. Beliau juga merupakan sebahagian daripada Underground Railroad. Satu catatan dalam diarinya pada tahun 1861 berbunyi, "Melengkapkan seorang hamba pelarian untuk Kanada dengan bantuan Harriet Tubman."

Pada tahun 1856, Anthony bersetuju untuk menjadi agen Negeri New York untuk American Anti-Slavery Society dengan pemahaman bahawa beliau juga akan meneruskan advokasinya terhadap hak wanita. Anthony menganjurkan mesyuarat anti-perbudakan di seluruh negeri di bawah sepanduk yang berbunyi "Tiada kompromi dengan pemilik hamba. Pembebasan Segera dan Tanpa Syarat."

Pada tahun 1859, John Brown telah dihukum mati kerana mengetuai serbuan ganas ke atas gudang senjata AS di Harper's Ferry dalam apa yang dimaksudkan sebagai permulaan pemberontakan hamba bersenjata. Anthony menganjurkan dan mempengerusikan mesyuarat "perkabungan dan kemarahan" di Corinthian Hall Rochester pada hari hukuman mati Brown untuk mengumpul wang bagi keluarga Brown.

Beliau membangunkan reputasi keberanian dalam menghadapi percubaan untuk mengganggu mesyuaratnya, tetapi penentangan menjadi sangat besar pada malam Perang Saudara Amerika. Tindakan kumpulan samseng menutup mesyuaratnya di setiap bandar dari Buffalo ke Albany pada awal tahun 1861. Di Rochester, polis terpaksa mengiringi Anthony dan penceramah lain dari bangunan demi keselamatan mereka sendiri. Di Syracuse, menurut akhbar tempatan, "Telur busuk dilemparkan, bangku dipecahkan, dan pisau serta pistol berkilau di setiap arah."

Anthony menyatakan visi masyarakat yang bersepadu secara kaum yang radikal pada masa itu apabila penghapusan perbudakan sedang membahaskan persoalan apa yang akan berlaku kepada hamba selepas mereka dibebaskan, dan apabila orang seperti Abraham Lincoln menyeru agar orang Afrika Amerika dihantar ke koloni yang baru ditubuhkan di Afrika. Dalam ucapan pada tahun 1861, Anthony berkata, "Marilah kita membuka kepada lelaki kulit berwarna semua sekolah kita ... Marilah kita membenarkan beliau masuk ke semua kedai mekanik, kedai, pejabat, dan pekerjaan perniagaan yang menguntungkan ... biarkan beliau menyewa bangku seperti itu di gereja, dan menduduki kerusi seperti itu di teater ... Berikan kepadanya semua hak Kewarganegaraan."

Gerakan hak wanita yang agak kecil pada masa itu dikaitkan rapat dengan American Anti-Slavery Society yang dipimpin oleh William Lloyd Garrison. Gerakan wanita sangat bergantung pada sumber penghapusan perbudakan, dengan artikelnya diterbitkan dalam akhbar mereka dan sebahagian daripada pembiayaannya disediakan oleh penghapusan perbudakan. Namun, terdapat ketegangan antara pemimpin gerakan wanita dan penghapusan perbudakan lelaki yang, walaupun penyokong peningkatan hak wanita, percaya bahawa kempen yang giat untuk hak wanita akan mengganggu kempen menentang perbudakan. Pada tahun 1860, apabila Anthony melindungi seorang wanita yang telah melarikan diri daripada suami yang kejam, Garrison berkeras agar wanita itu menyerahkan anak yang dibawanya, menunjukkan bahawa undang-undang memberi suami kawalan penuh ke atas anak-anak. Anthony mengingatkan Garrison bahawa beliau membantu hamba melarikan diri ke Kanada melanggar undang-undang dan berkata, "Nah, undang-undang yang memberi bapa pemilikan anak-anak adalah sama jahat dan saya akan melanggarnya dengan cepat."

Apabila Stanton memperkenalkan resolusi di Konvensyen Hak Wanita Kebangsaan pada tahun 1860 yang menyokong undang-undang perceraian yang lebih longgar, pemimpin penghapusan perbudakan Wendell Phillips bukan sahaja menentangnya tetapi cuba mengeluarkannya daripada rekod. Apabila Stanton, Anthony, dan lain-lain menyokong rang undang-undang di hadapan badan perundangan New York yang akan membenarkan perceraian dalam kes pengabaian atau layanan tidak berperikemanusiaan, Horace Greeley, seorang penerbit akhbar penghapusan perbudakan, berkempen menentangnya di akhbarnya.

Garrison, Phillips, dan Greeley semuanya telah memberikan bantuan yang berharga kepada gerakan wanita. Dalam surat kepada Lucy Stone, Anthony berkata, "Lelaki, bahkan yang terbaik sekalipun, nampaknya berpendapat bahawa persoalan Hak Wanita harus ditangguhkan buat masa ini. Jadi marilah kita melakukan kerja kita sendiri, dan dengan cara kita sendiri."

Pada 13 Februari 1928, Wakil Charles Hillyer Brand memberikan "kenyataan ringkas mengenai kehidupan dan aktiviti" Anthony-sebahagiannya bertajuk "suffragist militan"-di mana beliau menyatakan bahawa pada tahun 1861, Anthony "dipujuk untuk menghentikan persiapan untuk konvensyen hak wanita tahunan untuk menumpukan perhatian kepada kerja untuk memenangi perang, walaupun beliau tidak tertipu oleh sofisme bahawa hak wanita akan diiktiraf selepas perang jika mereka membantu menamatkannya."

2.2. Pergerakan Temperans

Semasa mengajar di Canajoharie, Anthony menyertai Daughters of Temperance dan pada tahun 1849 memberikan ucapan awam pertamanya di salah satu mesyuaratnya. Temperans sangat menjadi isu hak wanita pada masa itu kerana undang-undang yang memberikan suami kawalan penuh ke atas keluarga dan kewangannya. Seorang wanita dengan suami pemabuk mempunyai sedikit jalan keluar undang-undang walaupun alkoholisme suaminya menyebabkan keluarga itu miskin dan beliau mendera isteri dan anak-anaknya. Jika beliau mendapatkan perceraian, yang sukar dilakukan, suaminya boleh dengan mudah berakhir dengan hak penjagaan tunggal anak-anak.

Pada tahun 1852, beliau dipilih sebagai delegasi ke konvensyen temperans negeri, tetapi pengerusi menghentikannya apabila beliau cuba bercakap, mengatakan bahawa delegasi wanita hanya ada di sana untuk mendengar dan belajar. Anthony dan beberapa wanita lain segera keluar dan mengumumkan mesyuarat mereka sendiri, yang mewujudkan jawatankuasa untuk menganjurkan konvensyen negeri wanita. Sebahagian besarnya dianjurkan oleh Anthony, konvensyen 500 wanita bertemu di Rochester pada bulan April dan mewujudkan Women's State Temperance Society, dengan Stanton sebagai presiden dan Anthony sebagai agen negeri.

Anthony dan rakan-rakannya mengumpul 28,000 tandatangan pada petisyen untuk undang-undang yang melarang penjualan alkohol di Negeri New York. Beliau menganjurkan pendengaran mengenai undang-undang itu di hadapan badan perundangan New York, yang pertama dimulakan di negeri itu oleh sekumpulan wanita. Walau bagaimanapun, pada konvensyen organisasi pada tahun berikutnya, ahli konservatif menyerang advokasi Stanton mengenai hak isteri seorang pemabuk untuk mendapatkan perceraian. Stanton telah disingkirkan sebagai presiden, di mana beliau dan Anthony meletak jawatan daripada organisasi itu.

Pada tahun 1853, Anthony menghadiri Konvensyen Temperans Dunia di New York City, yang terhenti selama tiga hari huru-hara dalam pertikaian sama ada wanita akan dibenarkan bercakap di sana. Bertahun-tahun kemudian, Anthony memerhatikan, "Tiada langkah maju yang diambil oleh wanita telah ditentang dengan begitu pahit seperti bercakap di khalayak ramai. Untuk tiada apa yang mereka cuba, bahkan untuk mendapatkan hak pilih, mereka telah disalahgunakan, dikutuk dan ditentang." Selepas tempoh ini, Anthony menumpukan tenaganya kepada aktiviti penghapusan perbudakan dan hak wanita.

Apabila Anthony cuba bercakap di mesyuarat New York State Teachers' Association pada tahun 1853, percubaannya mencetuskan perdebatan setengah jam di kalangan lelaki sama ada wajar bagi wanita untuk bercakap di khalayak ramai. Akhirnya dibenarkan untuk meneruskan, Anthony berkata, "Tidakkah anda melihat bahawa selagi masyarakat mengatakan seorang wanita tidak cekap untuk menjadi peguam, menteri, atau doktor, tetapi mempunyai keupayaan yang mencukupi untuk menjadi seorang guru, bahawa setiap lelaki di antara anda yang memilih profesion ini secara diam-diam mengakui bahawa beliau tidak mempunyai lebih banyak otak daripada seorang wanita."

Pada konvensyen guru tahun 1857, beliau memperkenalkan resolusi yang menyeru kemasukan orang kulit hitam ke sekolah awam dan kolej, tetapi ia ditolak sebagai "bukan subjek yang sesuai untuk perbincangan". Apabila beliau memperkenalkan resolusi lain yang menyeru lelaki dan wanita dididik bersama di semua peringkat, termasuk kolej, ia ditentang dengan hebat dan ditolak secara muktamad. Seorang penentang memanggil idea itu "kejahatan sosial yang besar... langkah pertama di sekolah yang berusaha untuk menghapuskan perkahwinan, dan di sebalik gambar ini saya melihat raksasa kecacatan sosial." Anthony terus bercakap di konvensyen guru negeri selama beberapa tahun, menegaskan bahawa guru wanita harus menerima gaji yang sama dengan lelaki dan berkhidmat sebagai pegawai dan ahli jawatankuasa dalam organisasi itu.

4.1. Usaha Awal dan Hak Milik

Stanton telah membantu menganjurkan Seneca Falls Convention pada tahun 1848, sebuah acara tempatan yang merupakan konvensyen hak wanita pertama. Pada tahun 1850, yang pertama dalam siri National Women's Rights Convention diadakan di Worcester, Massachusetts. Pada tahun 1852, Anthony menghadiri Konvensyen Hak Wanita Kebangsaan pertamanya, yang diadakan di Syracuse, New York, di mana beliau berkhidmat sebagai salah seorang setiausaha konvensyen itu. Menurut Ida Husted Harper, penulis biografi rasmi Anthony, "Cik Anthony pulang dari konvensyen Syracuse dengan yakin sepenuhnya bahawa hak yang paling diperlukan oleh wanita, yang sesungguhnya akan menjamin semua hak lain kepadanya, adalah hak pilih." Namun, hak pilih tidak menjadi tumpuan utama kerjanya selama beberapa tahun lagi.

Halangan utama kepada gerakan wanita ialah kekurangan wang. Beberapa wanita pada masa itu mempunyai sumber pendapatan bebas, dan walaupun mereka yang mempunyai pekerjaan secara amnya dikehendaki oleh undang-undang untuk menyerahkan gaji mereka kepada suami mereka. Sebahagiannya melalui usaha gerakan wanita, undang-undang telah diluluskan di New York pada tahun 1848 yang mengiktiraf beberapa hak untuk wanita berkahwin, tetapi undang-undang itu terhad. Pada tahun 1853, Anthony bekerja dengan William Henry Channing, menteri Unitarian aktivisnya, untuk menganjurkan konvensyen di Rochester untuk melancarkan kempen negeri bagi hak harta yang lebih baik untuk wanita berkahwin, yang akan dipimpin oleh Anthony. Beliau membawa kempen ceramah dan petisyennya ke hampir setiap daerah di New York semasa musim sejuk 1855 walaupun kesukaran perjalanan di kawasan bersalji pada zaman kuda dan kereta kuda.

Apabila beliau menyampaikan petisyen kepada Jawatankuasa Kehakiman Senat Negeri New York, ahlinya memberitahunya bahawa lelaki sebenarnya adalah jantina yang tertindas kerana mereka melakukan perkara seperti memberi wanita tempat duduk terbaik di kereta kuda. Mengambil perhatian kes di mana petisyen itu telah ditandatangani oleh kedua-dua suami dan isteri (bukannya suami menandatangani untuk kedua-duanya, yang merupakan prosedur standard), laporan rasmi jawatankuasa itu secara sinis mengesyorkan agar pempetisyen mencari undang-undang yang membenarkan suami dalam perkahwinan sedemikian memakai petticoat dan isteri seluar.

Kempen itu akhirnya mencapai kejayaan pada tahun 1860 apabila badan perundangan meluluskan Akta Harta Wanita Berkahwin yang lebih baik yang memberikan wanita berkahwin hak untuk memiliki harta berasingan, membuat kontrak dan menjadi penjaga bersama anak-anak mereka. Walau bagaimanapun, badan perundangan mengurangkan sebahagian besar undang-undang ini pada tahun 1862, semasa tempoh di mana gerakan wanita sebahagian besarnya tidak aktif kerana Perang Saudara Amerika.

Gerakan wanita tidak berstruktur longgar pada masa itu, dengan beberapa organisasi negeri dan tiada organisasi kebangsaan selain jawatankuasa penyelaras yang mengatur konvensyen tahunan. Lucy Stone, yang melakukan sebahagian besar kerja organisasi untuk konvensyen kebangsaan, menggalakkan Anthony untuk mengambil alih sebahagian daripada tanggunggungjawab untuk mereka. Anthony menolak pada mulanya, merasakan bahawa beliau lebih diperlukan dalam bidang aktiviti anti-perbudakan. Selepas menganjurkan siri mesyuarat anti-perbudakan pada musim sejuk 1857, Anthony memberitahu seorang rakan bahawa, "pengalaman musim sejuk yang lalu lebih berharga bagi saya daripada semua kerja temperans dan hak wanita saya, walaupun yang terakhir adalah sekolah yang diperlukan untuk membawa saya ke dalam kerja anti-perbudakan."

Semasa sesi perancangan untuk konvensyen hak wanita 1858, Stone, yang baru sahaja melahirkan anak, memberitahu Anthony bahawa tanggungjawab keluarga barunya akan menghalangnya daripada menganjurkan konvensyen sehingga anak-anaknya lebih besar. Anthony mempengerusikan konvensyen 1858, dan apabila jawatankuasa perancangan untuk konvensyen kebangsaan disusun semula, Stanton menjadi presidennya dan Anthony setiausaha. Anthony terus terlibat secara mendalam dalam kerja anti-perbudakan pada masa yang sama.

4.2. Kempen untuk Hak Pilih

Walaupun Anthony telah yakin tentang kepentingan hak pilih wanita sejak awal penglibatannya dalam gerakan hak wanita, fokus utama kempennya pada awalnya lebih luas, merangkumi isu-isu seperti hak harta dan temperans. Walau bagaimanapun, keyakinannya terhadap hak pilih sebagai hak asas yang akan menjamin hak-hak lain bagi wanita secara beransur-ansur mendorongnya untuk menumpukan lebih banyak tenaga kepada kempen hak pilih. Usaha awal ini meletakkan asas bagi peranan utamanya dalam gerakan hak pilih kebangsaan yang akan muncul selepas Perang Saudara.

5.1. Aktivisme Pasca-Perang Saudara

Anthony tinggal bersama abangnya Daniel di Kansas selama lapan bulan pada tahun 1865 untuk membantu akhbarnya. Beliau kembali ke timur selepas mengetahui bahawa pindaan kepada Perlembagaan Amerika Syarikat telah dicadangkan yang akan menyediakan kewarganegaraan untuk orang Afrika Amerika tetapi juga buat kali pertama akan memperkenalkan perkataan "lelaki" ke dalam perlembagaan. Anthony menyokong kewarganegaraan untuk orang kulit hitam tetapi menentang sebarang percubaan untuk mengaitkannya dengan pengurangan status wanita. Sekutunya Stanton bersetuju, dengan berkata "jika perkataan 'lelaki' dimasukkan, ia akan mengambil masa sekurang-kurangnya seabad untuk mengeluarkannya."

Anthony dan Stanton berusaha untuk menghidupkan semula gerakan hak wanita, yang telah hampir tidak aktif semasa Perang Saudara Amerika. Pada tahun 1866, mereka menganjurkan Konvensyen Hak Wanita Kebangsaan Kesebelas, yang pertama sejak Perang Saudara bermula. Dengan sebulat suara menerima resolusi yang diperkenalkan oleh Anthony, konvensyen itu mengundi untuk mengubah dirinya menjadi American Equal Rights Association (AERA), yang tujuannya adalah untuk berkempen untuk hak yang sama bagi semua warga negara, terutamanya hak pilih. Kepimpinan organisasi baru itu termasuk aktivis terkemuka seperti Lucretia Mott, Lucy Stone, dan Frederick Douglass.

Dorongan AERA untuk hak mengundi sejagat ditentang oleh beberapa pemimpin penghapusan perbudakan dan sekutu mereka dalam Parti Republikan. Semasa tempoh sebelum konvensyen 1867 untuk menyemak perlembagaan negeri New York, Horace Greeley, seorang editor akhbar terkemuka, memberitahu Anthony dan Stanton, "Ini adalah tempoh kritikal bagi Parti Republikan dan kehidupan Negara kita... Saya mendesak anda untuk ingat bahawa ini adalah 'jam negro,' dan tugas pertama anda sekarang adalah untuk pergi ke seluruh Negeri dan membela tuntutannya." Pemimpin penghapusan perbudakan Wendell Phillips dan Theodore Tilton bertemu dengan Anthony dan Stanton di pejabat National Anti-Slavery Standard, sebuah akhbar penghapusan perbudakan terkemuka. Kedua-dua lelaki itu cuba meyakinkan kedua-dua wanita itu bahawa masanya belum tiba untuk hak pilih wanita, bahawa mereka harus berkempen bukan untuk hak mengundi bagi wanita dan orang Afrika Amerika dalam perlembagaan negeri yang disemak tetapi untuk hak mengundi bagi lelaki kulit hitam sahaja. Menurut Ida Husted Harper, penulis biografi rasmi Anthony, Anthony "sangat marah dan menyatakan bahawa beliau lebih rela memotong tangan kanannya daripada meminta hak pilih untuk lelaki kulit hitam dan bukan untuk wanita." Anthony dan Stanton terus berusaha untuk memasukkan hak pilih untuk kedua-dua orang Afrika Amerika dan wanita.

Pada tahun 1867, AERA berkempen di Kansas untuk referendum yang akan memberikan hak pilih kepada kedua-dua orang Afrika Amerika dan wanita. Wendell Phillips, yang menentang pencampuran kedua-dua sebab itu, menyekat pembiayaan yang dijangka oleh AERA untuk kempen mereka. Selepas perjuangan dalaman, Republikan Kansas memutuskan untuk menyokong hak pilih untuk lelaki kulit hitam sahaja dan membentuk "Jawatankuasa Anti Hak Pilih Wanita" untuk menentang usaha AERA.

Menjelang akhir musim panas, kempen AERA hampir runtuh, dan kewangannya habis. Anthony dan Stanton mencetuskan kontroversi dengan menerima bantuan semasa hari-hari terakhir kempen daripada George Francis Train, seorang ahli perniagaan kaya yang menyokong hak wanita. Train memusuhi ramai aktivis dengan menyerang Parti Republikan dan secara terbuka meremehkan integriti dan kecerdasan orang Afrika Amerika. Namun, ada sebab untuk percaya bahawa Anthony dan Stanton berharap untuk menarik Train yang tidak menentu daripada bentuk perkaumannya yang lebih kasar, dan beliau sebenarnya telah mula berbuat demikian.

Selepas kempen Kansas, AERA semakin terbahagi kepada dua sayap, kedua-duanya menyokong hak pilih sejagat tetapi dengan pendekatan yang berbeza. Satu sayap, yang tokoh utamanya ialah Lucy Stone, bersedia untuk lelaki kulit hitam mencapai hak pilih terlebih dahulu dan mahu mengekalkan hubungan rapat dengan Parti Republikan dan gerakan penghapusan perbudakan. Yang lain, yang tokoh utamanya ialah Anthony dan Stanton, berkeras bahawa wanita dan lelaki kulit hitam harus diberikan hak pilih pada masa yang sama dan berusaha ke arah gerakan wanita yang berdikari secara politik yang tidak lagi bergantung kepada penghapusan perbudakan. AERA secara berkesan dibubarkan selepas mesyuarat yang pahit pada Mei 1869, dan dua organisasi hak pilih wanita yang bersaing telah diwujudkan selepas itu.

5.2. Penubuhan Organisasi Hak Pilih

Pada Mei 1869, dua hari selepas konvensyen AERA terakhir, Anthony, Stanton dan lain-lain membentuk National Woman Suffrage Association (NWSA). Pada November 1869, Lucy Stone, Julia Ward Howe dan lain-lain membentuk American Woman Suffrage Association (AWSA) yang bersaing. Sifat permusuhan persaingan mereka mewujudkan suasana partisan yang berterusan selama beberapa dekad, mempengaruhi juga ahli sejarah profesional gerakan wanita.

Punca langsung perpecahan itu ialah cadangan Pindaan Kelima Belas Perlembagaan Amerika Syarikat kepada Perlembagaan Amerika Syarikat, yang akan melarang penafian hak pilih kerana kaum. Dalam salah satu tindakannya yang paling kontroversi, Anthony berkempen menentang pindaan itu. Beliau dan Stanton menyeru agar wanita dan orang Afrika Amerika diberikan hak pilih pada masa yang sama. Mereka berkata bahawa dengan secara berkesan memberikan hak pilih kepada semua lelaki sambil mengecualikan semua wanita, pindaan itu akan mewujudkan "aristokrasi jantina" dengan memberikan kuasa perlembagaan kepada idea bahawa lelaki lebih unggul daripada wanita. Pada tahun 1873, Anthony berkata, "Oligarki kekayaan, di mana orang kaya memerintah orang miskin; oligarki pembelajaran, di mana orang terpelajar memerintah orang jahil; atau bahkan oligarki kaum, di mana Saxon memerintah Afrika, mungkin dapat ditanggung; tetapi sudah tentu oligarki jantina ini, yang menjadikan lelaki setiap rumah tangga berdaulat, tuan; wanita subjek, hamba; membawa perselisihan, pemberontakan ke setiap rumah tangga Negara, tidak dapat ditanggung."

AWSA menyokong pindaan itu, tetapi Lucy Stone, yang menjadi pemimpinnya yang paling menonjol, juga menjelaskan bahawa beliau percaya bahawa hak pilih untuk wanita akan lebih bermanfaat kepada negara daripada hak pilih untuk lelaki kulit hitam. Kedua-dua organisasi itu mempunyai perbezaan lain juga. NWSA adalah berdikari secara politik, tetapi AWSA pada mulanya bertujuan untuk hubungan rapat dengan Parti Republikan, dengan harapan bahawa pengesahan Pindaan Kelima Belas akan membawa kepada dorongan Republikan untuk hak pilih wanita. NWSA menumpukan terutamanya untuk memenangi hak pilih di peringkat kebangsaan manakala AWSA mengejar strategi negeri demi negeri. NWSA pada mulanya bekerja pada julat isu wanita yang lebih luas daripada AWSA, termasuk reformasi perceraian dan gaji sama untuk wanita.

Peristiwa tidak lama kemudian menghilangkan sebahagian besar asas perpecahan dalam gerakan wanita. Pada tahun 1870, perdebatan mengenai Pindaan Kelima Belas menjadi tidak relevan apabila pindaan itu secara rasmi disahkan. Pada tahun 1872, rasa jijik terhadap rasuah dalam kerajaan membawa kepada pembelotan besar-besaran penghapusan perbudakan dan reformis sosial lain daripada Republikan kepada Parti Republikan Liberal yang berumur pendek. Seawal tahun 1875, Anthony mula mendesak NWSA untuk menumpukan lebih eksklusif kepada hak pilih wanita daripada pelbagai isu wanita. Namun, persaingan antara kedua-dua kumpulan wanita itu sangat sengit, sehingga penggabungan terbukti mustahil selama dua puluh tahun. AWSA, yang sangat kuat di New England, adalah organisasi yang lebih besar daripada kedua-dua organisasi itu, tetapi ia mula merosot kekuatannya pada tahun 1880-an.

Pada tahun 1890, kedua-dua organisasi itu bergabung sebagai National American Woman Suffrage Association (NAWSA), dengan Stanton sebagai presiden tetapi dengan Anthony sebagai pemimpin berkesannya. Apabila Stanton bersara dari jawatannya pada tahun 1892, Anthony menjadi presiden NAWSA.

5.3. Percubaan Mengundi dan Perbicaraan

Konvensyen NWSA tahun 1871 mengguna pakai strategi menggesa wanita untuk cuba mengundi, dan kemudian, selepas dihalang, untuk memfailkan saman di mahkamah persekutuan untuk mencabar undang-undang yang menghalang wanita daripada mengundi. Asas undang-undang untuk cabaran itu ialah Pindaan Keempat Belas Perlembagaan Amerika Syarikat yang baru diterima pakai, sebahagian daripadanya berbunyi: "Tiada Negeri boleh membuat atau menguatkuasakan mana-mana undang-undang yang akan membatasi keistimewaan atau kekebalan warga Amerika Syarikat".

Mengikuti contoh yang ditetapkan oleh Anthony dan adik-beradiknya tidak lama sebelum hari pilihan raya, sejumlah hampir lima puluh wanita di Rochester mendaftar untuk mengundi dalam Pilihan raya presiden Amerika Syarikat 1872. Pada hari pilihan raya, Anthony dan empat belas wanita lain dari wadnya meyakinkan pemeriksa pilihan raya untuk membenarkan mereka membuang undi, tetapi wanita di wad lain dihalang. Anthony ditangkap pada 18 November 1872, oleh seorang Timbalan Marshal AS dan didakwa mengundi secara haram. Wanita lain yang telah mengundi juga ditangkap tetapi dibebaskan sementara menunggu keputusan perbicaraan Anthony.

Perbicaraan Anthony mencetuskan kontroversi kebangsaan dan menjadi langkah utama dalam peralihan gerakan hak wanita yang lebih luas kepada gerakan hak pilih wanita. Anthony bercakap di seluruh Monroe County, New York, di mana perbicaraannya akan diadakan dan dari mana juri untuk perbicaraannya akan dipilih. Ucapannya bertajuk "Adakah Jenayah bagi Warganegara AS untuk Mengundi?" Beliau berkata, "Kami tidak lagi mempetisyen Badan Perundangan atau Kongres untuk memberi kami hak untuk mengundi. Kami merayu kepada wanita di mana-mana untuk menggunakan hak warga negara mereka yang terlalu lama diabaikan untuk mengundi."

Peguam Negara AS mengatur agar perbicaraan dipindahkan ke mahkamah litar persekutuan, yang tidak lama lagi akan bersidang di Ontario County yang berdekatan dengan juri yang diambil dari penduduk daerah itu. Anthony bertindak balas dengan bercakap di seluruh daerah itu juga sebelum perbicaraan bermula. Tanggungjawab untuk litar persekutuan itu berada di tangan Hakim Ward Hunt, yang baru-baru ini dilantik ke Mahkamah Agung AS. Hunt tidak pernah berkhidmat sebagai hakim perbicaraan; asalnya seorang ahli politik, beliau telah memulakan kerjaya kehakimannya dengan dipilih ke New York Court of Appeals.

Perbicaraan, United States v. Susan B. Anthony, bermula pada 17 Jun 1873, dan diikuti rapat oleh akhbar kebangsaan. Mengikuti peraturan common law pada masa itu yang menghalang defendan jenayah di mahkamah persekutuan daripada memberi keterangan, Hunt enggan membenarkan Anthony bercakap sehingga keputusan telah disampaikan. Pada hari kedua perbicaraan, selepas kedua-dua pihak telah membentangkan kes mereka, Hakim Hunt menyampaikan pendapatnya yang panjang lebar, yang telah beliau tulis. Dalam aspek perbicaraan yang paling kontroversi, Hunt mengarahkan juri untuk menyampaikan keputusan bersalah.

Pada hari kedua perbicaraan, Hunt bertanya kepada Anthony sama ada beliau mempunyai apa-apa untuk dikatakan. Beliau menjawab dengan "ucapan paling terkenal dalam sejarah agitasi untuk hak pilih wanita", menurut Ann D. Gordon, seorang ahli sejarah gerakan wanita. Berulang kali mengabaikan perintah hakim untuk berhenti bercakap dan duduk, beliau membantah apa yang disebutnya "kemarahan yang melampau terhadap hak warga negara saya", dengan berkata, "anda telah memijak setiap prinsip penting kerajaan kita. Hak semula jadi saya, hak sivil saya, hak politik saya, hak kehakiman saya, semuanya diabaikan." Beliau mengkritik Hakim Hunt kerana menafikannya perbicaraan oleh juri, tetapi berkata bahawa walaupun beliau telah membenarkan juri untuk membincangkan kes itu, beliau masih akan dinafikan perbicaraan oleh juri rakan-rakannya kerana wanita tidak dibenarkan menjadi juri.

Apabila Hakim Hunt menjatuhkan hukuman denda 100 USD kepada Anthony, beliau menjawab, "Saya tidak akan membayar satu dolar pun dari penalti tidak adil anda", dan beliau tidak pernah melakukannya. Jika Hunt telah mengarahkan beliau dipenjarakan sehingga beliau membayar denda, Anthony boleh membawa kesnya ke Mahkamah Agung. Hunt sebaliknya mengumumkan beliau tidak akan mengarahkan beliau ditahan, menutup jalan undang-undang itu.

Mahkamah Agung AS pada tahun 1875 mengakhiri strategi cuba mencapai hak pilih wanita melalui sistem mahkamah apabila ia memutuskan dalam Minor v. Happersett bahawa "Perlembagaan Amerika Syarikat tidak memberikan hak pilih kepada sesiapa pun". NWSA memutuskan untuk mengejar strategi yang jauh lebih sukar iaitu berkempen untuk pindaan perlembagaan untuk mencapai hak mengundi bagi wanita.

Pada 18 Ogos 2020-ulang tahun ke-100 pengesahan Pindaan ke-19-Presiden Donald Trump mengumumkan bahawa beliau akan mengampuni Anthony, 148 tahun selepas sabitan beliau. Presiden Muzium dan Rumah Kebangsaan Susan B. Anthony menulis untuk "menolak" tawaran pengampunan atas prinsip bahawa, untuk menerima pengampunan akan secara salah "mengesahkan" prosiding perbicaraan dengan cara yang sama seperti membayar denda 100 USD akan berlaku.

6.1. International Council of Women

Anthony mengembara ke Eropah pada tahun 1883 untuk penginapan selama sembilan bulan, bertemu dengan Stanton, yang telah tiba beberapa bulan sebelumnya. Bersama-sama mereka bertemu dengan pemimpin gerakan wanita Eropah dan memulakan proses mewujudkan organisasi wanita antarabangsa.

National Woman Suffrage Association (NWSA) bersetuju untuk menjadi tuan rumah kongres pengasasnya. Kerja persiapan dikendalikan terutamanya oleh Anthony dan dua rakan sekerjanya yang lebih muda di NWSA, Rachel Foster Avery dan May Wright Sewall. Delegasi dari lima puluh tiga organisasi wanita di sembilan negara bertemu di Washington pada tahun 1888 untuk membentuk persatuan baru, yang dinamakan International Council of Women (ICW). Delegasi mewakili pelbagai organisasi, termasuk persatuan hak pilih, kumpulan profesional, kelab sastera, kesatuan temperans, liga buruh dan persatuan mubaligh. American Woman Suffrage Association, yang selama bertahun-tahun menjadi saingan kepada NWSA, mengambil bahagian dalam kongres itu. Anthony membuka sesi pertama ICW dan mempengerusikan kebanyakan acara.

ICW mendapat penghormatan di peringkat tertinggi. Presiden Cleveland dan isterinya menaja majlis resepsi di Rumah Putih untuk delegasi ke kongres pengasas ICW. Kongres kedua ICW adalah sebahagian daripada World's Columbian Exposition yang diadakan di Chicago pada tahun 1893. Pada kongres ketiganya di London pada tahun 1899, majlis resepsi untuk ICW diadakan di Istana Windsor atas jemputan Ratu Victoria. Pada kongres keempatnya di Berlin pada tahun 1904, Augusta Victoria, Maharani Jerman, menerima pemimpin ICW di istananya. Anthony memainkan peranan penting dalam keempat-empat majlis itu. ICW masih aktif dan dikaitkan dengan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu.

6.2. World's Congress of Representative Women

World's Columbian Exposition, juga dikenali sebagai Chicago World's Fair, diadakan pada tahun 1893. Ia menjadi tuan rumah beberapa kongres dunia, setiap satu membincangkan topik khusus, seperti agama, perubatan dan sains. Hampir pada saat-saat terakhir, Kongres AS memutuskan bahawa Pameran itu juga harus mengiktiraf peranan wanita. Selepas ia berakhir, salah seorang penganjur kongres wanita Pameran itu mendedahkan bahawa Anthony telah memainkan peranan penting tetapi tersembunyi dalam keputusan saat-saat terakhir itu. Bimbang kempen awam akan menimbulkan tentangan, Anthony telah bekerja secara senyap untuk menganjurkan sokongan untuk projek ini di kalangan wanita elit politik. Anthony meningkatkan tekanan dengan secara rahsia memulakan petisyen yang ditandatangani oleh isteri dan anak perempuan hakim Mahkamah Agung, senator, ahli kabinet dan pembesar lain.

Sebuah struktur besar yang dipanggil Bangunan Wanita, yang direka oleh Sophia Hayden Bennett, dibina untuk menyediakan ruang mesyuarat dan pameran untuk wanita di Pameran itu. Dua rakan terdekat Anthony dilantik untuk menganjurkan kongres wanita. Mereka mengatur agar International Council of Women menjadikan mesyuaratnya yang akan datang sebagai sebahagian daripada Pameran itu dengan memperluaskan skopnya dan menamakan dirinya World's Congress of Representative Women. Kongres seminggu ini menerima delegasi dari 27 negara. 81 sesinya, banyak yang diadakan secara serentak, dihadiri oleh lebih daripada 150,000 orang, dan hak pilih wanita dibincangkan di hampir setiap sesi. Anthony bercakap kepada orang ramai yang ramai di Pameran itu.

Buffalo Bill Cody menjemputnya sebagai tetamu ke Wild West Show beliau, yang terletak di luar Pameran itu. Apabila pertunjukan dibuka, beliau menunggang kudanya terus ke Anthony dan menyambutnya dengan penuh dramatik. Menurut seorang rakan sekerja, Anthony, "untuk seketika bersemangat seperti seorang gadis, melambai-lambaikan sapu tangannya ke arahnya, manakala penonton yang ramai, menangkap semangat adegan itu, bertepuk tangan dengan liar."

Selepas Anthony bersara sebagai presiden National American Woman Suffrage Association, Carrie Chapman Catt, pengganti pilihannya, mula berusaha ke arah persatuan hak pilih wanita antarabangsa, salah satu matlamat lama Anthony. International Council of Women yang sedia ada tidak boleh diharapkan untuk menyokong kempen hak pilih wanita kerana ia adalah pakatan luas yang ahli-ahli yang lebih konservatif akan membantah. Pada tahun 1902, Catt menganjurkan mesyuarat persiapan di Washington, dengan Anthony sebagai pengerusi, yang dihadiri oleh delegasi dari beberapa negara. Dianjurkan terutamanya oleh Catt, International Woman Suffrage Alliance telah diwujudkan di Berlin pada tahun 1904. Mesyuarat pengasas dipengerusikan oleh Anthony, yang diisytiharkan sebagai presiden kehormat dan ahli pertama organisasi baru itu. Menurut penulis biografi rasmi Anthony, "tiada peristiwa yang pernah memberi Cik Anthony kepuasan yang begitu mendalam seperti ini." Kemudian dinamakan semula sebagai International Alliance of Women, organisasi itu masih aktif dan bersekutu dengan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu.

7.1. The Revolution

Anthony dan Stanton mula menerbitkan akhbar mingguan yang dipanggil The Revolution di New York City pada tahun 1868. Ia memberi tumpuan terutamanya kepada hak wanita, terutamanya hak pilih untuk wanita, tetapi ia juga meliputi topik lain, termasuk politik, gerakan buruh dan kewangan. Motonya ialah "Lelaki, hak mereka dan tidak lebih: wanita, hak mereka dan tidak kurang."

Salah satu matlamatnya adalah untuk menyediakan forum di mana wanita boleh bertukar pendapat mengenai isu-isu utama dari pelbagai sudut pandangan. Anthony menguruskan aspek perniagaan akhbar itu manakala Stanton adalah penyunting bersama bersama Parker Pillsbury, seorang penghapusan perbudakan dan penyokong hak wanita. Pembiayaan awal disediakan oleh George Francis Train, ahli perniagaan kontroversi yang menyokong hak wanita tetapi yang memusuhi ramai aktivis dengan pandangan politik dan perkaumannya.

Selepas Perang Saudara Amerika, majalah-majalah utama yang berkaitan dengan gerakan reformasi sosial radikal sama ada menjadi lebih konservatif atau telah berhenti menerbitkan atau akan berhenti tidak lama lagi. Anthony bertujuan untuk The Revolution mengisi sebahagian kekosongan itu, berharap untuk mengembangkannya akhirnya menjadi akhbar harian dengan mesin cetaknya sendiri, semuanya dimiliki dan dikendalikan oleh wanita. Walau bagaimanapun, pembiayaan yang diatur oleh Train untuk akhbar itu, adalah kurang daripada yang dijangkakan oleh Anthony. Tambahan pula, Train berlayar ke England selepas The Revolution menerbitkan isu pertamanya dan tidak lama kemudian dipenjarakan kerana menyokong kemerdekaan Ireland.

Sokongan kewangan Train akhirnya hilang sepenuhnya. Selepas dua puluh sembilan bulan, hutang yang semakin meningkat memaksa Anthony untuk memindahkan akhbar itu kepada Laura Curtis Bullard, seorang aktivis hak wanita kaya yang memberikannya nada yang kurang radikal. Akhbar itu menerbitkan isu terakhirnya kurang daripada dua tahun kemudian. Walaupun hayatnya singkat, The Revolution memberi Anthony dan Stanton cara untuk menyatakan pandangan mereka semasa perpecahan yang sedang berlaku dalam gerakan wanita. Ia juga membantu mereka mempromosikan sayap gerakan mereka, yang akhirnya menjadi organisasi yang berasingan.

National Labor Union (NLU), yang dibentuk pada tahun 1866, mula mendekati petani, orang Afrika Amerika dan wanita, dengan tujuan membentuk parti politik yang berasaskan luas. The Revolution bertindak balas dengan penuh semangat, mengisytiharkan, "Prinsip-prinsip National Labor Union adalah prinsip-prinsip kami." Ia meramalkan bahawa "Pengeluar-lelaki pekerja, wanita, negro-ditakdirkan untuk membentuk kuasa tiga yang akan dengan cepat merampas tampuk pemerintahan daripada bukan pengeluar-monopolis tanah, pemegang bon, ahli politik."

Anthony dan Stanton dilantik sebagai delegasi ke Kongres NLU pada tahun 1868, dengan Anthony mewakili Working Women's Association (WWA), yang baru-baru ini dibentuk di pejabat The Revolution. Perikatan yang dicuba itu tidak bertahan lama. Semasa mogok pencetak pada tahun 1869, Anthony menyuarakan persetujuan terhadap program latihan yang ditaja majikan yang akan mengajar wanita kemahiran yang akan membolehkan mereka secara berkesan menggantikan pekerja mogok. Anthony melihat program itu sebagai peluang untuk meningkatkan pekerjaan wanita dalam perdagangan dari mana wanita sering dikecualikan oleh kedua-dua majikan dan kesatuan sekerja. Pada Kongres NLU berikutnya, Anthony pada mulanya dilantik sebagai delegasi tetapi kemudian disingkirkan kerana tentangan kuat daripada mereka yang menuduhnya menyokong strikebreakers.

Anthony bekerja dengan WWA untuk membentuk kesatuan sekerja wanita sahaja, tetapi dengan sedikit kejayaan. Beliau mencapai lebih banyak dalam kerjanya dengan kempen bersama oleh WWA dan The Revolution untuk memenangi pengampunan untuk Hester Vaughn, seorang pekerja domestik yang telah didapati bersalah atas pembunuhan bayi dan dijatuhi hukuman mati. Menuduh bahawa sistem sosial dan undang-undang melayan wanita secara tidak adil, WWA mempetisyen, menganjurkan mesyuarat besar-besaran di mana Anthony adalah salah seorang penceramah, dan menghantar delegasi untuk melawat Vaughn di penjara dan bercakap dengan gabenor. Vaughn akhirnya diampunkan.

Pada asalnya dengan keahlian yang termasuk lebih seratus wanita bergaji, WWA berkembang menjadi organisasi yang terdiri hampir sepenuhnya daripada wartawan, doktor dan wanita bekerja kelas menengah lain. Ahlinya membentuk teras sebahagian New York City daripada organisasi hak pilih kebangsaan baru yang sedang dibentuk oleh Anthony dan Stanton.

7.2. History of Woman Suffrage

Anthony dan Stanton memulakan projek menulis sejarah gerakan hak pilih wanita pada tahun 1876. Anthony telah bertahun-tahun menyimpan surat, keratan akhbar, dan bahan lain yang bernilai sejarah kepada gerakan wanita. Pada tahun 1876, beliau berpindah ke rumah Stanton di New Jersey bersama beberapa batang dan kotak bahan-bahan ini untuk mula bekerja dengan Stanton mengenai History of Woman Suffrage.

Anthony membenci jenis kerja ini. Dalam surat-suratnya, beliau berkata projek itu "membuat saya berasa marah sepanjang masa ... Tiada kuda perang yang mengidamkan kesibukan pertempuran lebih daripada saya untuk kerja luar. Saya suka mencipta sejarah tetapi benci menulisnya."

Kerja itu menyerap sebahagian besar masanya selama beberapa tahun walaupun beliau terus bekerja pada aktiviti hak pilih wanita yang lain. Beliau bertindak sebagai penerbitnya sendiri, yang menimbulkan beberapa masalah, termasuk mencari ruang untuk inventori. Beliau terpaksa mengehadkan bilangan buku yang disimpannya di loteng rumah kakaknya kerana beratnya mengancam untuk meruntuhkan struktur itu.

Pada asalnya dijangka sebagai penerbitan sederhana yang boleh dihasilkan dengan cepat, sejarah itu berkembang menjadi karya enam jilid lebih daripada 5,700 halaman yang ditulis dalam tempoh 41 tahun. Tiga jilid pertama, yang meliputi gerakan sehingga tahun 1885, diterbitkan antara tahun 1881 dan 1886 dan dihasilkan oleh Stanton, Anthony dan Matilda Joslyn Gage. Anthony mengendalikan butiran pengeluaran dan surat-menyurat yang meluas dengan penyumbang. Anthony menerbitkan Jilid 4, yang meliputi tempoh dari tahun 1883 hingga 1900, pada tahun 1902, selepas kematian Stanton, dengan bantuan Ida Husted Harper, penulis biografi yang dilantik oleh Anthony. Dua jilid terakhir, yang membawa sejarah sehingga tahun 1920, disiapkan pada tahun 1922 oleh Harper selepas kematian Anthony.

History of Woman Suffrage memelihara sejumlah besar bahan yang mungkin telah hilang selama-lamanya. Ditulis oleh pemimpin satu sayap gerakan wanita yang berpecah (Lucy Stone, saingan utama mereka, enggan terlibat dengan projek itu), ia tidak, bagaimanapun, memberikan pandangan yang seimbang mengenai peristiwa di mana saingan mereka terlibat. Ia melebih-lebihkan peranan Anthony dan Stanton, dan ia meremehkan atau mengabaikan peranan Stone dan aktivis lain yang tidak sesuai dengan naratif sejarah yang dibangunkan oleh Anthony dan Stanton. Kerana ia selama bertahun-tahun menjadi sumber utama dokumentasi mengenai gerakan hak pilih, ahli sejarah terpaksa mencari sumber lain untuk memberikan pandangan yang lebih seimbang.

8.1. Pandangan Agama

Anthony dibesarkan sebagai seorang Quaker, tetapi warisan agamanya bercampur. Di sebelah ibunya, neneknya adalah seorang Baptist dan datuknya adalah seorang Universalist. Bapanya adalah seorang Quaker radikal yang tidak selesa dengan sekatan jemaah yang lebih konservatif. Apabila Quaker berpecah pada akhir tahun 1820-an kepada Ortodoks dan Hicksites, keluarganya berpihak kepada Hicksites, yang Anthony gambarkan sebagai "pihak radikal, Unitarian". Unitarianisme, kepercayaan bahawa Tuhan adalah satu peribadi, berbeza dengan Trinitarianisme, kepercayaan Kristian tradisional bahawa Tuhan adalah tiga peribadi dalam satu, dengan Yesus menjadi salah satu daripada tiga itu. Elias Hicks, yang namanya digunakan untuk Hicksites, mengajar bahawa Yesus bukan Tuhan tetapi telah mencapai keadaan ilahi melalui ketaatan kepada Cahaya Dalaman.

Pada tahun 1848, tiga tahun selepas keluarga Anthony berpindah ke Rochester, sekumpulan kira-kira 200 Quaker menarik diri daripada organisasi Hicksite di barat New York, sebahagiannya kerana mereka ingin bekerja dalam gerakan reformasi sosial tanpa campur tangan daripada organisasi itu. Sebahagian daripada mereka, termasuk keluarga Anthony, mula menghadiri perkhidmatan di First Unitarian Church of Rochester. Apabila Susan B. Anthony pulang dari mengajar pada tahun 1849, beliau menyertai keluarganya dalam menghadiri perkhidmatan di sana, dan beliau kekal dengan Rochester Unitarian sepanjang hayatnya. Rasa kerohaniannya sangat dipengaruhi oleh William Henry Channing, seorang menteri gereja itu yang terkenal di peringkat kebangsaan yang juga membantunya dengan beberapa projek reformasinya. Anthony disenaraikan sebagai ahli First Unitarian dalam sejarah gereja yang ditulis pada tahun 1881.

Anthony, bangga dengan akar Quakernya, terus menggambarkan dirinya sebagai seorang Quaker. Beliau mengekalkan keahliannya dalam badan Hicksite tempatan tetapi tidak menghadiri mesyuaratnya. Beliau menyertai Congregational Friends, sebuah organisasi yang diwujudkan oleh Quaker di barat New York selepas perpecahan tahun 1848 di kalangan Quaker di sana. Kumpulan ini tidak lama kemudian berhenti beroperasi sebagai badan agama, bagaimanapun, dan menukar namanya kepada Friends of Human Progress, menganjurkan mesyuarat tahunan menyokong reformasi sosial yang mengalu-alukan semua orang, termasuk "Kristian, Yahudi, Muslim, dan Pagan". Anthony berkhidmat sebagai setiausaha kumpulan ini pada tahun 1857.

Pada tahun 1859, semasa tempoh di mana Unitarian Rochester sangat terjejas oleh perpecahan, Anthony gagal cuba memulakan "gereja bebas di Rochester ... di mana tiada doktrin akan dikhutbahkan dan semua akan dialu-alukan." Beliau menggunakan sebagai modelnya gereja Boston Theodore Parker, seorang menteri Unitarian yang membantu menetapkan hala tuju denominasinya dengan menolak kuasa Alkitab dan kesahihan mukjizat. Anthony kemudiannya menjadi sahabat rapat dengan William Channing Gannett, yang menjadi menteri Gereja Unitarian di Rochester pada tahun 1889, dan dengan isterinya Mary, yang berasal dari latar belakang Quaker. William telah menjadi pemimpin kebangsaan gerakan yang berjaya dalam denominasi Unitarian untuk menamatkan amalan mengikatnya dengan kredo formal, dengan itu membuka keahliannya kepada bukan Kristian dan bahkan bukan teis, matlamat untuk denominasi yang menyerupai matlamat Anthony untuk gereja Bebas yang dicadangkannya.

Selepas Anthony mengurangkan jadual perjalanannya yang sukar dan menjadikan Rochester sebagai rumahnya pada tahun 1891, beliau menyambung semula kehadiran tetap di First Unitarian dan juga bekerja dengan keluarga Gannett dalam projek reformasi tempatan. Kakaknya Mary Stafford Anthony, yang rumahnya telah menyediakan tempat rehat untuk Anthony semasa tahun-tahun perjalanannya yang kerap, telah lama memainkan peranan aktif dalam gereja ini.

Ucapan awam pertamanya, yang disampaikan pada mesyuarat temperans sebagai seorang wanita muda, mengandungi rujukan yang kerap kepada Tuhan. Beliau tidak lama kemudian mengambil pendekatan yang lebih jauh. Semasa di Eropah pada tahun 1883, Anthony membantu seorang ibu Ireland yang sangat miskin dengan enam orang anak. Mengambil perhatian bahawa "bukti menunjukkan bahawa 'Tuhan' akan menambah No. 7 kepada kawanan beliau", beliau kemudiannya mengulas, "Betapa dahsyatnya makhluk Tuhan mereka untuk terus menghantar mulut yang lapar sementara beliau menahan roti untuk mengisi mereka!"

Elizabeth Cady Stanton berkata bahawa Anthony adalah seorang agnostik, sambil menambah, "Baginya, kerja adalah ibadah ... Kepercayaannya tidak ortodoks, tetapi ia adalah agama." Anthony sendiri berkata, "Kerja dan ibadah adalah satu bagi saya. Saya tidak dapat membayangkan Tuhan alam semesta gembira dengan saya berlutut dan memanggilnya 'hebat'."

Apabila kakak Anthony, Hannah, berada di ambang kematian, beliau meminta Susan untuk bercakap tentang alam akhirat, tetapi, Anthony kemudian menulis, "Saya tidak dapat menghancurkan kepercayaannya dengan keraguan saya, dan saya juga tidak dapat berpura-pura mempunyai kepercayaan yang tidak saya miliki; jadi saya diam dalam kehadiran kematian yang dahsyat."

Apabila sebuah organisasi menawarkan untuk menaja konvensyen hak wanita dengan syarat bahawa "tiada penceramah harus mengatakan apa-apa yang akan kelihatan seperti serangan terhadap Kristian", Anthony menulis kepada seorang rakan, "Saya tertanya-tanya jika mereka akan begitu teliti untuk memberi amaran kepada semua penceramah lain untuk tidak mengatakan apa-apa yang akan kedengaran seperti serangan terhadap agama liberal. Mereka tidak pernah berfikir bahawa kami mempunyai perasaan untuk disakiti apabila kami terpaksa duduk di bawah pengulangan kata-kata dan dogma ortodoks mereka."

8.2. Pandangan Perkahwinan

Sebagai seorang remaja, Anthony pergi ke parti, dan beliau mendapat tawaran perkahwinan ketika beliau lebih tua, tetapi tiada rekod beliau pernah mempunyai percintaan yang serius. Anthony menyayangi kanak-kanak, bagaimanapun, dan membantu membesarkan anak-anak dalam rumah tangga Stanton. Merujuk kepada anak saudaranya, beliau menulis, "Lucy kecil yang disayangi menyerap sebahagian besar masa dan pemikiran saya. Seorang anak yang dicintai adalah berkat yang berterusan kepada jiwa, sama ada ia membantu pencapaian pencapaian intelektual yang hebat atau tidak."

Sebagai seorang pekerja muda dalam gerakan hak wanita, Anthony menyatakan kekecewaan apabila beberapa rakan sekerjanya mula berkahwin dan mempunyai anak, dengan ketara mengurangkan keupayaan mereka untuk bekerja untuk gerakan yang kekurangan kakitangan. Apabila Lucy Stone meninggalkan janjinya untuk kekal bujang, teguran Anthony yang memarahi menyebabkan keretakan sementara dalam persahabatan mereka. Wartawan berulang kali meminta Anthony untuk menjelaskan mengapa beliau tidak pernah berkahwin. Beliau menjawab seorang dengan berkata, "Selalu berlaku bahawa lelaki yang saya inginkan adalah mereka yang tidak dapat saya perolehi, dan mereka yang menginginkan saya, saya tidak akan ada." Kepada yang lain, beliau menjawab, "Saya tidak pernah menemui lelaki yang diperlukan untuk kebahagiaan saya. Saya sangat baik seperti saya." Kepada yang ketiga beliau berkata, "Saya tidak pernah merasakan saya boleh melepaskan kehidupan kebebasan saya untuk menjadi suri rumah seorang lelaki. Ketika saya muda, jika seorang gadis berkahwin miskin, beliau menjadi suri rumah dan seorang hamba. Jika beliau berkahwin dengan kekayaan beliau menjadi haiwan peliharaan dan anak patung. Fikirkanlah, jika saya berkahwin pada usia dua puluh, saya akan menjadi hamba atau anak patung selama lima puluh sembilan tahun. Fikirkanlah!"

Anthony menentang keras undang-undang yang memberikan suami kawalan penuh ke atas perkahwinan. Blackstone's Commentaries, asas kepada sistem undang-undang di kebanyakan negeri pada masa itu, menyatakan bahawa, "Dengan perkahwinan, suami dan isteri adalah satu orang dalam undang-undang: iaitu, kewujudan sebenar atau kewujudan undang-undang wanita digantung semasa perkahwinan".

Dalam ucapan pada tahun 1877, Anthony meramalkan "zaman wanita bujang. Jika wanita tidak akan menerima perkahwinan dengan penaklukan, dan lelaki tidak akan menawarkannya tanpa, tiada, tidak mungkin ada, alternatif. Wanita yang tidak akan diperintah mesti hidup tanpa perkahwinan."

8.3. Pandangan Mengenai Aborsi

Anthony menunjukkan sedikit minat terhadap topik aborsi. Ann D. Gordon, yang mengetuai projek Elizabeth Cady Stanton and Susan B. Anthony Papers, sebuah usaha untuk mengumpul dan mendokumentasikan bahan-bahan yang ditulis oleh kedua-dua rakan sekerja itu, berkata bahawa Anthony "tidak pernah menyuarakan pendapat tentang kesucian kehidupan janin ... dan beliau tidak pernah menyuarakan pendapat tentang menggunakan kuasa negara untuk menghendaki kehamilan dibawa ke tempoh penuh." Lynn Sherr, pengarang biografi Anthony, berkata bahawa Anthony tidak pernah menyatakan pandangannya mengenai aborsi, dengan berkata, "Saya mencari dengan terdesak sejenis bukti sama ada satu cara atau yang lain mengenai kedudukannya, dan ia tidak ada."

Pertikaian mengenai pandangan Anthony mengenai aborsi berkembang selepas tahun 1989 apabila beberapa ahli pergerakan anti-aborsi mula menggambarkan Anthony sebagai "pengkritik lantang aborsi", memetik pelbagai kenyataan yang mereka katakan telah dibuat olehnya. Kumpulan advokasi anti-aborsi Susan B. Anthony List menamakan dirinya sempena beliau atas dasar ini. Gordon, Sherr dan lain-lain membantah gambaran ini, mengatakan kenyataan-kenyataan ini sama ada tidak dibuat oleh Anthony, bukan mengenai aborsi, atau telah diambil di luar konteks.

9.1. Kematian

Susan B. Anthony meninggal dunia pada usia 86 tahun akibat kegagalan jantung dan radang paru-paru di rumahnya di Rochester, New York, pada 13 Mac 1906. Beliau dikebumikan di Mount Hope Cemetery, Rochester. Pada sambutan hari lahirnya di Washington, D.C., beberapa hari sebelumnya, Anthony telah bercakap tentang mereka yang telah bekerja bersamanya untuk hak wanita: "Ada juga yang lain yang sama benar dan berbakti kepada tujuan-saya berharap saya boleh menamakan setiap seorang-tetapi dengan wanita-wanita seperti itu yang mengabdikan hidup mereka, kegagalan adalah mustahil!" "Kegagalan adalah mustahil" dengan cepat menjadi cogan kata bagi gerakan wanita.

9.2. Warisan dan Pengaruh

Anthony tidak sempat menyaksikan pencapaian hak pilih wanita di peringkat kebangsaan, tetapi beliau tetap menyatakan kebanggaan terhadap kemajuan yang telah dicapai oleh gerakan wanita. Pada masa kematiannya, wanita telah mencapai hak pilih di Wyoming, Utah, Colorado dan Idaho, dan beberapa negeri yang lebih besar menyusul tidak lama kemudian. Hak undang-undang untuk wanita berkahwin telah ditubuhkan di kebanyakan negeri, dan kebanyakan profesion mempunyai sekurang-kurangnya beberapa ahli wanita. 36,000 wanita menghadiri kolej dan universiti, meningkat daripada sifar beberapa dekad sebelumnya. Dua tahun sebelum beliau meninggal dunia, Anthony berkata, "Dunia tidak pernah menyaksikan revolusi yang lebih besar daripada dalam bidang wanita selama lima puluh tahun ini".

Sebahagian daripada revolusi, pada pandangan Anthony, adalah dalam cara berfikir. Dalam ucapan pada tahun 1889, beliau menyatakan bahawa wanita sentiasa diajar bahawa tujuan mereka adalah untuk melayani lelaki, tetapi "Sekarang, selepas 40 tahun agitasi, idea itu mula tersebar luas bahawa wanita dicipta untuk diri mereka sendiri, untuk kebahagiaan mereka sendiri, dan untuk kesejahteraan dunia." Anthony yakin bahawa hak pilih wanita akan dicapai, tetapi beliau juga bimbang bahawa orang akan lupa betapa sukarnya untuk mencapainya, kerana mereka sudah melupakan penderitaan masa lalu:
"Kita akan suatu hari nanti didengari, dan apabila kita mempunyai pindaan kita kepada Perlembagaan Amerika Syarikat, semua orang akan berfikir bahawa ia sentiasa begitu, sama seperti ramai orang muda berfikir bahawa semua keistimewaan, semua kebebasan, semua keseronokan yang dimiliki wanita sekarang sentiasa miliknya. Mereka tidak tahu bagaimana setiap inci tanah yang beliau pijak hari ini telah diperoleh melalui kerja keras segelintir kecil wanita masa lalu."

Kematian Anthony ditangisi secara meluas. Clara Barton, pengasas American Red Cross, berkata sejurus sebelum kematian Anthony, "Beberapa hari yang lalu seseorang berkata kepada saya bahawa setiap wanita harus berdiri dengan kepala terdedah di hadapan Susan B. Anthony. 'Ya,' saya menjawab, 'dan setiap lelaki juga.' ... Selama berabad-abad beliau telah cuba menanggung beban tanggungjawab hidup sendirian... Sekarang ia baru dan pelik dan lelaki tidak dapat memahami apa maksudnya tetapi perubahan itu tidak jauh lagi."

Dalam sejarah gerakan hak pilih wanita, Eleanor Flexner menulis, "Jika Lucretia Mott melambangkan kekuatan moral gerakan itu, jika Lucy Stone adalah penceramah paling berbakat dan Puan Stanton ahli falsafah paling cemerlang, Susan Anthony adalah penganjur yang tiada tandingan, yang memberikannya kekuatan dan hala tuju selama setengah abad."

Pindaan Kesembilan Belas Perlembagaan Amerika Syarikat, yang melarang penafian hak pilih kerana jantina, dikenali secara kolokial sebagai Pindaan Susan B. Anthony. Selepas ia disahkan pada tahun 1920, National American Woman Suffrage Association, yang watak dan dasarnya sangat dipengaruhi oleh Anthony, telah diubah menjadi League of Women Voters, yang masih menjadi kekuatan aktif dalam politik AS.

Kertas-kertas Anthony disimpan dalam koleksi perpustakaan Universiti Harvard dan Radcliffe Institutenya, Universiti Rutgers, Library of Congress, dan Smith College. Beliau adalah pengarang karya 6 jilid History of Woman Suffrage (1881).

9.3. Peringatan

Susan B. Anthony diperingati dan dihormati dalam pelbagai cara di seluruh Amerika Syarikat, mencerminkan impak kekal beliau terhadap hak wanita dan keadilan sosial.

9.3.2. Karya Seni dan Tugu Peringatan

Peringatan pertama kepada Anthony telah ditubuhkan oleh orang Afrika Amerika. Pada tahun 1907, setahun selepas kematian Anthony, sebuah tingkap kaca berwarna telah dipasang di gereja African Methodist Episcopal Zion di Rochester yang menampilkan potretnya dan perkataan "Kegagalan Adalah Mustahil", petikan daripadanya yang telah menjadi cogan kata bagi gerakan hak pilih wanita. Ia dipasang melalui usaha Hester C. Jeffrey, presiden Kelab Susan B. Anthony, sebuah organisasi wanita Afrika Amerika di Rochester. Berucap pada perasmian tingkap itu, Jeffrey berkata, "Cik Anthony telah berdiri di sisi Negro apabila ia bermakna hampir kematian untuk menjadi sahabat orang kulit berwarna." Gereja ini mempunyai sejarah penglibatan dalam isu-isu keadilan sosial: pada tahun 1847, Frederick Douglass mencetak edisi pertama The North Star, akhbar penghapusan perbudakannya, di ruang bawah tanahnya.

Anthony diperingati bersama Elizabeth Cady Stanton dan Lucretia Mott dalam arca Portrait Monument oleh Adelaide Johnson di United States Capitol, yang diresmikan pada tahun 1921. Pada asalnya dipamerkan di ruang bawah tanah Capitol AS, arca itu dipindahkan ke lokasi semasanya dan dipamerkan dengan lebih menonjol di rotunda pada tahun 1997.

Pada tahun 1922, pengukir Leila Usher mendermakan bas-relief Susan B. Anthony kepada National Woman's Party, yang dipasang di ibu pejabat mereka berhampiran Washington, D.C.. Usher juga bertanggungjawab untuk penciptaan medalion gangsa yang serupa yang didermakan kepada Bryn Mawr College pada tahun 1901.

Sebuah arca oleh Ted Aub memperingati pengenalan Anthony kepada Elizabeth Cady Stanton oleh Amelia Bloomer pada 12 Mei 1851, telah diresmikan pada tahun 1999. Dipanggil "When Anthony Met Stanton", ia terdiri daripada patung gangsa bersaiz hidup ketiga-tiga wanita itu berhampiran Tasik Van Cleef di Seneca Falls, New York, di mana pengenalan itu berlaku.

Pada tahun 2001, Cathedral of St. John the Divine di Manhattan, salah satu yang terbesar di dunia, menambah arca yang menghormati Anthony dan tiga wira abad kedua puluh yang lain: Martin Luther King Jr., Albert Einstein, dan Mahatma Gandhi.

Sebuah karya seni pemasangan oleh Judy Chicago yang dipanggil The Dinner Party, pertama kali dipamerkan pada tahun 1979, menampilkan tempat duduk untuk Anthony.

Sebuah arca gangsa kotak undi berkunci yang diapit oleh dua tiang menandakan tempat di mana Anthony mengundi pada tahun 1872 sebagai penentangan terhadap undang-undang yang melarang wanita daripada mengundi. Dipanggil Monumen 1872, ia didedikasikan pada Ogos 2009, pada ulang tahun ke-89 Pindaan Kesembilan Belas Perlembagaan Amerika Syarikat. Bermula dari Monumen 1872 adalah Laluan Susan B. Anthony, yang berjalan di sebelah Kafe 1872, dinamakan sempena tahun undian Anthony.

Berhampiran Muzium dan Rumah Susan B. Anthony adalah arca "Let's Have Tea" Anthony dan Frederick Douglass yang dicipta oleh Pepsy Kettavong.

Pada 15 Februari 2020, Google meraikan ulang tahun ke-200 Anthony dengan Google Doodle.

9.3.4. Mata Wang, Syiling, dan Setem

Pejabat Pos AS mengeluarkan setem pos pertamanya yang menghormati Anthony pada tahun 1936 pada ulang tahun ke-16 pengesahan Pindaan Kesembilan Belas Perlembagaan Amerika Syarikat, yang memastikan hak wanita untuk mengundi. Setem kedua yang menghormati Anthony dikeluarkan pada April 1958.

Pada tahun 1979, United States Mint mula mengeluarkan dolar Susan B. Anthony, syiling AS pertama yang menghormati seorang wanita warganegara.

Jabatan Perbendaharaan AS mengumumkan pada 20 April 2016, bahawa imej Anthony akan muncul di belakang wang kertas $10 yang baru direka bentuk bersama Lucretia Mott, Sojourner Truth, Elizabeth Cady Stanton dan Alice Paul. Rancangan asal adalah untuk seorang wanita muncul di hadapan wang kertas $10, dengan Anthony dipertimbangkan untuk kedudukan itu. Walau bagaimanapun, rancangan terakhir menyeru Alexander Hamilton, Setiausaha Perbendaharaan AS yang pertama, untuk mengekalkan kedudukannya sekarang di sana. Reka bentuk untuk wang kertas $5, $10 dan $20 yang baru akan diresmikan pada tahun 2020 bersempena dengan ulang tahun ke-100 wanita Amerika memenangi hak untuk mengundi melalui Pindaan ke-19.