Ismail al-Faruqi

1.1. Kehidupan Awal dan Pendidikan

Al-Faruqi dilahirkan pada 1 Januari 1921 di Jaffa, Palestin yang pada masa itu berada di bawah pentadbiran British. Bapanya, 'Abd al-Huda al-Faruqi, adalah seorang hakim Islam. Sejak kecil, al-Faruqi menerima pendidikan agama awal di rumah dan di masjid tempatan, dengan pengaruh kuat bapanya yang membentuk asas pendidikan agama dan moral awalnya. Pada tahun 1936, beliau mula bersekolah di Collège des Frères de Jaffa, sebuah kolej Dominican Perancis.

Selepas itu, al-Faruqi melanjutkan pengajian di Beirut, Lubnan, di mana beliau menamatkan pengajian sarjana muda di Universiti Amerika di Beirut (AUB). Di AUB, beliau terpengaruh oleh gerakan nasionalis Arab dan para nasionalis Arab Kristian terkemuka seperti Constantin Zureiq, Nabih Amin Faris, dan Nicola Ziadeh, yang menyumbang kepada penerimaannya terhadap Arabisme. Persekitaran akademik di AUB, termasuk kehadiran wajib kuliah mubaligh Kristian dan kursus yang mempromosikan kemodenan Barat, turut mempengaruhi perkembangan ideologinya.

Pada tahun 1948, selepas Perang Arab-Israel 1948, al-Faruqi berhijrah ke Amerika Syarikat dan melanjutkan pengajian tinggi. Beliau memperoleh ijazah sarjana dalam falsafah dari Universiti Indiana pada tahun 1949 dengan tesis bertajuk The Ethics of Reason and the Ethics of Life (Kantian and Nietzschean Ethics), yang meneliti etika Immanuel Kant dan Friedrich Nietzsche. Pada tahun 1951, beliau memperoleh ijazah sarjana kedua dalam falsafah dari Universiti Harvard. Beliau menamatkan pengajian Doktor Falsafah (Ph.D.) dari Universiti Indiana pada tahun 1952 dengan tesis bertajuk On Justifying the Good. Dalam tesis kedoktorannya, al-Faruqi berhujah bahawa nilai-nilai adalah mutlak dan wujud dengan sendirinya, diketahui secara a priori melalui intuisi emosi. Beliau mendasarkan teorinya pada penggunaan fenomenologi oleh Max Scheler dan kajian etika oleh Nicolai Hartmann. Kajian-kajian ini membawanya kepada kesimpulan bahawa ketiadaan asas transenden akan mengakibatkan relativisme moral, lalu mendorong beliau untuk menilai semula warisan Islamnya.

Dalam tempoh enam tahun selepas tiba di Amerika Syarikat, beliau menyedari perlunya kajian Islam yang lebih mendalam, yang mendorong beliau untuk belajar di Universiti Al-Azhar di Mesir dari tahun 1954 hingga 1958. Pada masa beliau meninggalkan Amerika Syarikat, beliau telah mengembangkan persoalan-persoalan baru mengenai kewajipan moral dan berusaha untuk mengintegrasikan pencarian intelektualnya dengan identiti Islamnya. Pada tempoh ini jugalah beliau bertemu dan berkahwin dengan Lois Lamya al-Faruqi.

1.2. Kerjaya Awal

Sebelum menceburi kerjaya akademik sepenuhnya, Ismail Raji al-Faruqi memegang beberapa jawatan penting dalam pentadbiran awam di bawah pemerintahan Palestin Bermandat British. Pada tahun 1942, beliau dilantik sebagai pendaftar koperasi di Baitulmuqaddis. Kemudian, pada tahun 1945, beliau dinaikkan pangkat menjadi gabenor daerah Galilee. Jawatan-jawatan ini memberikan beliau pengalaman awal dalam pentadbiran dan perkhidmatan awam sebelum Perang Arab-Israel 1948 yang menyebabkan beliau berhijrah dan melanjutkan pengajian di Amerika Syarikat.

3.1. Pemikiran Awal: Arabisme

Fokus intelektual awal al-Faruqi berpusat pada konsep Urubah (Arabisme). Beliau berhujah bahawa Urubah adalah teras identiti dan set nilai yang menyatukan semua Muslim menjadi satu komuniti orang beriman (Ummah). Al-Faruqi percaya bahawa bahasa Arab, sebagai bahasa Al-Quran, adalah penting untuk memahami sepenuhnya ajaran Islam dan pandangan dunia Islam. Beliau menganggap Urubah tidak dapat dipisahkan dari identiti Muslim, merangkumi kedua-dua dimensi linguistik dan agama. Al-Faruqi berpendapat bahawa Islam dan monoteisme merupakan sumbangan Arabisme kepada kemanusiaan. Beliau menegaskan bahawa memulihkan tamadun Islam bergantung pada revitalisasi bahasa Arab sebagai kekuatan budaya penyatuan utama bagi umat Islam di seluruh dunia. Perwakilan beliau terhadap Arabisme melangkaui nasionalisme, memposisikannya sebagai jambatan ideologi merentasi perpecahan etnik dalam Islam.

Tauhid (monoteisme) adalah pusat kepada pemikiran al-Faruqi, yang digambarkannya sebagai elemen penentu kesedaran agama Arab. Beliau berhujah bahawa akar monoteistik yang dikongsi oleh Islam, Kristian, dan Yahudi menggariskan sumbangan Arabisme kepada agama dunia, berbeza dengan ideologi kontemporari yang mempromosikan perpecahan dan nasionalisme. Al-Faruqi menegaskan bahawa kebangkitan Islam memerlukan peningkatan bahasa dan budaya Arab, memperjuangkan mereka sebagai unsur penyatuan bagi umat Islam merentasi pelbagai wilayah.

Walaupun komitmen mendalam al-Faruqi kepada Urubah, beberapa sarjana mengkritik pandangannya sebagai esensialis, dengan hujah bahawa ia berisiko meminggirkan Muslim bukan Arab. Sesetengah pihak merasakan dakwaannya bahawa bahasa Arab adalah satu-satunya yang sesuai untuk pemikiran Islam mengabaikan sumbangan intelektual yang kaya daripada Muslim bukan Arab sepanjang sejarah. Kritikan ini, terutamanya daripada intelektual Muslim bukan Arab, menyoroti kebimbangan bahawa falsafah awalnya mengutamakan budaya Arab berbanding aspek universal Islam. Walau bagaimanapun, pendedahan beliau kepada budaya Islam yang pelbagai di Pakistan, mula mempengaruhi perspektifnya, secara beransur-ansur menjauhkan beliau daripada pandangan eksklusif Arab. Pengalaman beliau di luar negara, terutamanya di Pakistan, meluaskan pandangan beliau dan mendorongnya untuk mempertimbangkan semula lensa berpusatkan Arab yang pada awalnya digunakan untuk melihat Islam. Pendedahan kepada pelbagai masyarakat Muslim mendorong beliau untuk mengenali identiti Muslim yang lebih luas melangkaui bahasa atau etnik, merangkumi etos spiritual universal. Lama-kelamaan, visi yang lebih luas ini menekankan kesatuan Islam yang mengutamakan dimensi spiritual dan etika yang dikongsi. Pergeseran ini mencerminkan kepercayaan al-Faruqi terhadap tamadun Islam transnasional, memupuk perpaduan merentasi sempadan linguistik dan budaya.

3.2. Etika dan Teori Nilai

Penyelidikan falsafah al-Faruqi merangkumi kritikan terhadap etika Kantian, khususnya mengenai keuniversalan moral, yang beliau berusaha kembangkan lebih lanjut dalam kerangka etika Islam. Dalam tesis kedoktorannya, On Justifying the Good (1952), al-Faruqi meneroka persoalan falsafah berkaitan kebaikan, nilai, dan etika, dengan kritis berinteraksi dengan teori etika Barat. Berdasarkan karya-karya ahli falsafah seperti Scheler dan Kant, al-Faruqi mengenal pasti dua kekeliruan utama dalam penaakulan etika: kekeliruan naturalistik dan kekeliruan kekaburan. Beliau berhujah bahawa kekeliruan naturalistik timbul apabila konsep etika dicampuradukkan dengan keinginan semula jadi manusia. Al-Faruqi mengkritik perkaitan John Stuart Mill antara kebahagiaan dan keinginan, dengan menyatakan bahawa pandangan ini berisiko menyamakan nilai etika dengan keinginan subjektif, yang dilihatnya sebagai potensi membawa kepada relativisme etika.

Analisis al-Faruqi mengenai kekeliruan kekaburan memberi tumpuan kepada apa yang beliau gambarkan sebagai atribusi nilai berdasarkan piawaian yang kabur. Beliau berhujah bahawa ahli falsafah seperti Plato, Aristotle, dan Georg Wilhelm Friedrich Hegel kadang-kala mencampuradukkan istilah seperti "utiliti" dan "nilai" tanpa memberikan perbezaan yang jelas. Menurut al-Faruqi, mentakrifkan kebaikan terutamanya dari segi kebahagiaan boleh mengaburkan sifat sebenar nilai etika. Beliau mencadangkan bahawa nilai-nilai harus difahami secara bebas daripada piawaian empirikal atau relatif dan mendakwa bahawa ia diketahui a priori melalui intuisi emosi, bukan pemerhatian empirikal.

Dalam pemeriksaannya terhadap teori Scheler, al-Faruqi mencadangkan pengelasan nilai, membezakan antara nilai intrinsik dan nilai mutlak. Beliau berhujah bahawa nilai-nilai ini wujud secara bebas daripada pengaruh empirikal dan menegaskan bahawa ia mewakili asas untuk penyelidikan etika. Kerangka al-Faruqi dalam teori nilai bertujuan untuk menyediakan alternatif kepada apa yang beliau lihat sebagai batasan dalam pemikiran etika Barat. Disertasi beliau menjadi asas bagi usaha-usaha beliau kemudian untuk mengintegrasikan prinsip-prinsip Islam ke dalam disiplin akademik moden, menyumbang kepada konsepnya yang lebih luas tentang Islamisasi ilmu pengetahuan.

3.3. Peralihan kepada Islamisme

Perspektif al-Faruqi berubah dengan ketara selepas beliau berpindah ke Amerika Syarikat. Penglibatan beliau dengan Persatuan Pelajar Muslim (MSA) di Universiti Temple memperkenalkan beliau kepada sekumpulan pelajar Muslim dari pelbagai latar belakang budaya. Pengalaman ini mendorong beliau untuk mempertimbangkan semula fokus awalnya pada Arabisme, lalu beralih kepada identiti Islam yang lebih luas berbanding nasionalisme Arab. Malik Badri menggambarkan transformasi ini dengan menyatakan, "Buat pertama kali dalam hidupnya, al-Faruqi bertemu sekumpulan pelajar muda yang memecahkan konsepsinya tentang Arabisme. Beliau terpaksa tunduk kepada Islam sebagai kekuatan pengikat sebenar ummah - terutamanya kerana orang Arab hanyalah minoriti kecil di dalamnya." Al-Faruqi sendiri menyatakan perubahan ini dengan berkata, "Sehingga beberapa bulan yang lalu, saya ialah seorang Palestin, seorang Arab, dan seorang Muslim. Sekarang saya seorang Muslim yang kebetulan ialah seorang Arab dari Palestin." Beliau turut bertanya kepada diri sendiri, "Siapakah saya? Seorang Palestin, seorang ahli falsafah, seorang humanis liberal? Jawapan saya ialah: Saya seorang Muslim."

Pada tahun-tahun terakhirnya, al-Faruqi menekankan kepentingan undang-undang Islam sebagai kerangka untuk membentuk norma-norma etika dan sosial. Beliau menggambarkan langkah-langkah perundangan, seperti hukuman bagi kecurian dan zina, sebagai pencegahan yang direka untuk memupuk disiplin dan mencegah kemudaratan sosial. Al-Faruqi melihat undang-undang ini sebagai sebahagian daripada usaha yang lebih besar, berpusat pada pendidikan, untuk menanamkan tingkah laku etika dan memupuk masyarakat yang adil.

Dalam penerokaan peranan Islam di Amerika Utara, al-Faruqi juga menyoroti sumbangan sejarah dan cabaran umat Islam Afrika, dari penempatan awal hingga pengaruh Elijah Muhammad dan Malcolm X terhadap gerakan Islam dalam kalangan Afrika-Amerika. Pandangan beliau mengenai asas etika Islam, konsep Ummah, dan tanggungjawab imigran Muslim telah memainkan peranan dalam membentuk pengalaman Muslim di Amerika Utara. Pergeseran ini juga mempengaruhi pendekatan beliau terhadap dialog antara agama. Al-Faruqi percaya bahawa identiti Islam yang bersatu adalah penting untuk memupuk interaksi yang bermakna dengan komuniti bukan Muslim. Penglibatan beliau dalam MSA dan pendedahannya kepada pelbagai latar belakang Muslim di Amerika Syarikat mengukuhkan komitmen beliau kepada identiti Islam yang lebih luas dan inklusif berbanding pandangan berpusatkan Arabnya yang awal.

3.4. Pandangan tentang Tauhid

Dalam pandangan al-Faruqi, Tauhid (monoteisme) merupakan prinsip yang membentuk identiti tamadun Islam dan menyatukan semua aspek kehidupan, termasuk pemikiran rasional, etika, dan tanggungjawab sosial. Beliau menegaskan bahawa Tauhid "memberikan tamadun Islam identitinya, yang mengikat semua unsurnya bersama dan dengan demikian menjadikannya satu tubuh yang integral, organik yang kita sebut tamadun."

Al-Faruqi berpandangan kritis terhadap Sufisme, yang dianggapnya terlalu menekankan mistisisme dan amalan esoterik. Beliau mengkritik Sufisme kerana mistisismenya, dengan alasan ia sering mengalihkan perhatian daripada aspek rasional dan praktikal Islam. Al-Faruqi pula terinspirasi oleh para teolog Mu'tazili seperti al-Nazzam dan Al-Qadi Abd al-Jabbar, yang menganjurkan penggunaan akal dan logik dalam memahami prinsip-prinsip Islam. Selain itu, beliau mendapati nilai dalam karya-karya Persaudaraan Kesucian (Ikhwān al-Ṣafāʾ), yang menggabungkan ajaran Islam dengan unsur-unsur falsafah Yunani.

Beliau menjelaskan: "Untuk mengakui bahawa tiada Tuhan melainkan Allah (SWT) adalah untuk mengenali-Nya sebagai Pencipta, Tuhan dan Hakim tunggal dunia. Dari penyaksian ini, manusia diciptakan untuk suatu tujuan, kerana Tuhan tidak bekerja sia-sia; dan tujuan ini adalah realisasi kehendak ilahi yang berkaitan dengan dunia ini di mana kehidupan manusia menemukan pentasnya." Beliau juga menegaskan bahawa prinsip ini "membersihkan agama dari segala keraguan mengenai transendensi dan keunikan Tuhan."

Pendekatan ini meluas kepada pandangan beliau tentang sekularisme dan materialisme, yang beliau lihat sebagai cabaran kepada perpaduan Islam dan integriti etika. Al-Faruqi berhujah bahawa visi Islam untuk masyarakat memerlukan pandangan dunia yang bersepadu di mana Tauhid "menandakan sekularisasi lengkap dunia semula jadi untuk membolehkan pembangunan sains," dengan demikian memisahkan yang suci dari alam semula jadi sambil menegakkan kerangka etika yang bersatu. Tindak balas beliau terhadap ideologi sekular Barat berakar pada kepercayaan bahawa Tauhid menuntut kerangka holistik di mana akal dan iman bekerja bersama, berbeza dengan perpecahan spiritual-material yang dilihat dalam ideologi sekular.

3.5. Meta-agama

Al-Faruqi berusaha untuk mewujudkan prinsip-prinsip meta-agama yang berasaskan akal, bertujuan untuk menilai agama berdasarkan piawaian universal dan bukannya membandingkannya antara satu sama lain. Pendekatan ini bertujuan mencari titik persamaan untuk kerjasama dalam kalangan pelbagai kepercayaan. Pusat kepada konsep meta-agama beliau adalah kepercayaan intrinsik yang dikongsi terhadap Tuhan Yang Esa, yang beliau hujah mewakili "bentuk iman murni" yang asli, mendahului kepelbagaian agama. Sebagaimana yang dibayangkan oleh al-Faruqi, meta-agama adalah berbeza daripada agama bersejarah, memfokuskan pada prinsip-prinsip universal yang berakar dalam fitrah (agama semula jadi) sebagai asas untuk persefahaman bersama dan kerjasama antara agama.

Dalam kerangka ini, din al-fitrah adalah kecenderungan semula jadi manusia terhadap yang ilahi, menunjukkan bahawa meta-agama menyediakan pengiktirafan kebenaran yang diinternalisasi yang melampaui label agama tertentu. Perspektif ini menyokong bentuk pemahaman antara agama yang mengakui asas spiritual yang dikongsi tanpa menyamakan spesifik doktrin setiap kepercayaan. Daripada mengesahkan pluralisme agama dalam pengertian konvensionalnya, meta-agama menegaskan bahawa agama mencerminkan tahap kebenaran monoteistik asal yang wujud dalam sifat manusia.

Untuk memudahkan dialog, al-Faruqi mencadangkan beberapa prinsip panduan: semua dialog harus terbuka kepada kritikan, komunikasi mesti mematuhi undang-undang koheren dalaman dan luaran, dialog harus selari dengan realiti dan kekal bebas daripada "figurasi kanonik," dan perbincangan harus menekankan soalan etika berbanding perselisihan teologi. Konsep meta-agama al-Faruqi melibatkan kepercayaan kepada Tuhan atau Realiti Mutlak sebagai "yang lain secara total." Beliau menekankan bahawa Islam, sebagai meta-agama universal yang disebarkan oleh semua nabi, berpusat pada konsep Tauhid, yang merangkumi keesaan dan transendensi Tuhan serta kewajipan manusia untuk mencerminkan harmoni ilahi dalam dunia.

Al-Faruqi juga menegaskan bahawa kajian agama harus kurang menumpukan pada pengesahan kebenarannya melalui langkah-langkah luaran atau fungsian dan lebih kepada memahami keadaan homo religiosus-manusia yang secara semula jadi beragama dengan kesedaran intrinsik tentang yang ilahi. Bagi al-Faruqi, dialog meta-agama berfungsi sebagai wahana untuk memupuk persefahaman dan penghormatan bersama dalam kalangan komuniti beriman, merapatkan jurang yang dicipta oleh perbezaan doktrin. Penekanan beliau pada etika berbanding teologi bertujuan untuk menyokong penglibatan antara agama yang lebih konstruktif dan kurang berkonflik.

3.6. Perbandingan Agama

Karya al-Faruqi dalam perbandingan agama bertujuan untuk mewujudkan kerangka kerja bagi penglibatan yang saling menghormati antara pelbagai tradisi agama. Beliau meneroka perbezaan dan persamaan falsafah antara Islam dan Kristian, terutamanya mengenai tafsiran Kitab Ibrani. Beliau menekankan bahawa semasa kemuncak tamadun Islam, dialog antara agama adalah satu aktiviti santai awam dan topik biasa dalam kalangan intelektual, menunjukkan keutamaan sejarahnya. Pendekatan beliau meneliti kaedah hermeneutik dan kerangka teologi yang berbeza, mengenal pasti nilai-nilai yang dikongsi yang boleh menyokong dialog antara agama sambil menghormati perbezaan doktrin. Beliau percaya kepada nilai dialog yang dimulakan berdasarkan saling menghormati dan pertimbangan etika, dengan menyatakan bahawa "penukaran kepada kebenaran adalah tujuan dialog," mencerminkan komitmen beliau kepada penglibatan antara agama yang jujur.

Al-Faruqi berhujah bahawa, tidak seperti Islam, Kristianiti kekurangan asas yang jelas untuk menyusun kerangka sosial seperti undang-undang dan ekonomi, yang beliau anggap penting untuk kesepaduan masyarakat:
:Kekurangan asas dalam dogma Kristian untuk sosiolisme yang sihat sangat mengganggu minda Kristian sepanjang seratus tahun yang lalu. Pertumbuhan pusat bandar, industri, alat komunikasi, membawa kepada kesedaran akan keperluan untuk jenis kesepaduan sosial yang baru... Tetapi Gereja, sebagai penjaga setia warisan itu, hanya dapat menjawabnya dengan paradoks yang tidak berguna... Bukannya Gereja boleh membantu tetapi menahan diri-ia benar-benar melakukan yang terbaik-tetapi tidak ada cara untuk mengelakkan fakta bahawa mesej Yesus bukanlah mesej sosiolisme.

Beliau juga memerhatikan apa yang beliau anggap sebagai konflik dalaman asas dalam etika Barat yang berpunca daripada warisan dualistik ini, menyatakan:
:Sejak dia menjadi Kristian, manusia Barat telah menjalani kehidupan yang terpecah dan menderita personaliti yang terpecah. Yesus dan penolakan etika-Nya di satu pihak, dan alam semula jadi dengan penegasan diri, penegasan alam semula jadi, dan 'keduniaan' di pihak lain, membahagikan kesetiaan dan kewujudannya. Walaupun dia menjalani hidupnya tanpa menghiraukan penekanan Yesus pada spiritual berbanding material, namun dia memohon berkat Yesus untuk setiap langkah.

Selain penerokaan teologi Kristian, al-Faruqi berinteraksi dengan falsafah Barat kontemporari, meneliti etika melalui pemikir seperti Kant, Scheler, dan Hartmann. Kajian perbandingan beliau juga meluas kepada persoalan etika dan metafizik, di mana beliau menyoroti perbezaan sistem nilai antara pemikiran Barat dan Islam.

Dalam meneliti tradisi agama secara sejarah, al-Faruqi melihat potensi untuk dialog antara agama yang mengakui prinsip-prinsip yang dikongsi bersama dengan kepercayaan yang tersendiri. Al-Faruqi berhujah bahawa etika Barat sering menekankan individualisme, manakala etika Islam mengutamakan kesejahteraan komuniti dan akauntabiliti ilahi. Kerangka kerja yang berbeza ini, cadangnya, membentuk pandangan yang lebih luas bagi setiap tradisi mengenai moraliti, kewujudan, dan tujuan.

Beberapa pengkritik, seperti Damian Howard, mencadangkan bahawa pendekatan al-Faruqi terhadap penglibatan antara agama lebih menekankan pandangan Islam berbanding memupuk pemahaman timbal balik merentasi agama, yang berpotensi mengehadkan kedalaman dan keterangkuman dialog.

3.7. Islamisasi Ilmu

Al-Faruqi berperanan penting dalam mengkonsepkan ilmu pengetahuan holistik, sebuah kerangka kerja yang mengintegrasikan prinsip-prinsip Islam dengan disiplin ilmu moden, pendekatan yang sering digambarkan sebagai neo-modernis. Bimbang tentang sekularisasi ilmu pengetahuan dalam masyarakat Muslim, al-Faruqi menganjurkan epistemologi holistik, menafsirkan semula pemikiran Islam untuk menangani cabaran kontemporari. Beliau menggambarkan apa yang beliau sebut sebagai "penyakit ummah," dengan hujah bahawa pergantungan pada alat dan metodologi Barat menyebabkan putusnya hubungan dari realiti ekologi dan sosial di negara-negara Muslim, yang sering mengabaikan etika Islam yang penting. Al-Faruqi menekankan integrasi nilai-nilai Islam dalam sistem ilmu pengetahuan moden untuk membantu memelihara fabrik etika komuniti Muslim.

Bahagian akhir kerjaya al-Faruqi menumpukan pada konsep Islamisasi ilmu pengetahuan. Menanggapi apa yang beliau lihat sebagai sekularisasi dan dominasi Barat terhadap sistem pendidikan Muslim, beliau membayangkan integrasi nilai-nilai Islam dengan disiplin ilmiah saintifik dan akademik kontemporari, akhirnya berusaha mencapai epistemologi yang berakar pada integriti etika. Konsep ini termasuk prinsip ekonomi seperti zakat dan larangan riba untuk memastikan bahawa aktiviti ekonomi selaras dengan etika Islam. Idea-ideanya akhirnya membawa kepada penubuhan IIIT, yang bertujuan untuk mencipta epistemologi dan metodologi Islam yang dapat diterapkan di seluruh disiplin.

Metodologi al-Faruqi juga meluas kepada sains sosial, di mana beliau menganjurkan kerangka kerja yang mengekalkan pertimbangan etika Islam sambil mengkritik sekularisme Barat. Matlamat beliau adalah untuk menggantikan prinsip-prinsip sekular dengan asas yang dibina di atas etika Islam yang selaras dengan nilai-nilai ummah. Beliau membayangkan kurikulum Islam yang bersatu yang menggabungkan disiplin kontemporari sambil mendasarkan mereka dengan kukuh dalam pemikiran Islam. Pendekatan ini berusaha untuk menghasilkan sarjana yang mampu menangani cabaran moden dari perspektif Islam, menekankan kedua-dua pembangunan kurikulum dan strategi praktikal untuk mereformasi sistem pendidikan.

Beberapa sarjana, seperti Ibrahim Kalin, telah mengkritik fokus al-Faruqi pada kemanusiaan, dengan hujah bahawa ia meninggalkan sains semula jadi sebahagian besarnya tanpa diperiksa. Kalin menggambarkan kerja al-Faruqi sebagai contoh bagaimana "idea kaedah atau metodologi (manhaj dan manhajiyyah)... boleh mengaburkan isu-isu falsafah yang lebih mendalam yang terlibat dalam perbincangan sains semasa." Walaupun matlamat al-Faruqi adalah untuk mengislamkan ilmu pengetahuan Barat, Kalin menegaskan, fokusnya "secara eksklusif pada kemanusiaan, meninggalkan pengetahuan saintifik hampir tidak tersentuh." Kealpaan ini, Kalin berhujah, membawa kepada akibat yang tidak disengajakan: "Pertama, kerja penting Faruqi mengenai Islamisasi menyediakan pengikutnya kerangka kerja di mana ilmu (ilm) disamakan dengan disiplin sosial, dengan demikian berakhir dengan semacam sosiologisme... Kedua, pengecualian pengetahuan saintifik moden dari skop Islamisasi telah menyebabkan sikap lalai... terhadap kesan sekularisasi pandangan dunia saintifik moden."

Kritikan Kalin menunjukkan bahawa penglibatan al-Faruqi yang terhad dengan pengetahuan saintifik berisiko mewujudkan kerangka yang terlalu berpusatkan pada tafsiran sosiologi pengetahuan Islam. Dengan mengabaikan sains semula jadi, Kalin berhujah, pendekatan al-Faruqi secara tidak sengaja mengukuhkan pembahagian sekular antara sains semula jadi dan kemanusiaan yang mungkin meninggalkan intelektual Muslim moden tidak bersedia untuk menangani cabaran falsafah dan epistemologi yang ditimbulkan oleh sains kontemporari.

3.8. Kritikan terhadap Zionisme

Al-Faruqi merupakan seorang pengkritik yang lantang terhadap Zionisme, memandangnya sebagai tidak serasi dengan agama Yahudi kerana ideologi nasionalisnya. Beliau berhujah bahawa Zionisme adalah pada dasarnya tidak adil, kerana ia berusaha untuk menggantikan penduduk asli Palestin dan merampas tanah, sumber, dan rumah mereka. Beliau menyifatkan ia sebagai "rompakan telanjang secara paksa," disertai dengan keganasan tanpa pandang bulu terhadap orang awam:
:Rancangannya adalah untuk mengosongkan Palestin dari penduduk asalnya dan menduduki tanah, ladang, rumah, dan semua harta benda alih mereka. Zionisme bersalah atas rompakan telanjang secara paksa; pembunuhan tanpa pandang bulu, tidak sengaja terhadap lelaki, wanita, dan kanak-kanak; kemusnahan nyawa dan harta benda manusia.
Oleh itu, beliau menegaskan bahawa pembubaran Zionisme adalah perlu untuk menegakkan keadilan.

Al-Faruqi membayangkan jalan alternatif bagi Yahudi Israel yang menolak Zionisme, mencadangkan mereka boleh hidup sebagai "komuniti ummah" dalam dunia Muslim, di mana mereka dapat memelihara iman mereka di bawah undang-undang Yahudi seperti yang ditafsirkan oleh mahkamah rabai yang disokong dalam kerangka Islam. Perspektif ini menyoroti kepercayaannya bahawa pemerintahan Islam boleh menampung pelbagai komuniti tanpa mengenakan amalan agama mereka:
:[Islam] menuntut orang Yahudi untuk menubuhkan mahkamah rabai mereka sendiri dan meletakkan seluruh kuasa eksekutifnya di bawah perintahnya. Syariah, undang-undang Islam, menuntut semua orang Yahudi untuk tunduk kepada ajaran undang-undang Yahudi sebagaimana yang ditafsirkan oleh mahkamah rabai, dan menganggap penentangan atau penghinaan terhadap mahkamah rabai sebagai pemberontakan terhadap negara Islam itu sendiri, setara dengan tindakan serupa di pihak Muslim terhadap mahkamah Islam.

Mengulas impak Zionisme, al-Faruqi berhujah bahawa daripada menyediakan keselamatan bagi orang Yahudi, ia telah mewujudkan kewujudan yang tidak menentu di Israel, di mana kehidupan ditentukan oleh konflik dan pergantungan kepada kuasa asing:
:Zionisme bukan sahaja menyumbang kepada keadaan yang menyedihkan ini. Ia bertanggungjawab secara langsung untuknya. Bagaimana, maka, boleh dikatakan ia telah berjaya menyediakan keselamatan bagi orang Yahudi? Malah di tengah-tengah Zionisme, di Israel, orang Yahudi duduk di tengah-tengah gudang senjata, mengelilingi dirinya dengan pagar kawat berduri, medan ranjau, dan segala jenis persenjataan untuk mencegah serangan yang dia tahu pasti akan datang, lambat laun. Kewujudannya sendiri adalah spartanisme yang teratur, sebahagian besarnya disebabkan oleh anugerah imperialisme dan kolonialisme antarabangsa. Oleh itu, Israel, yang disebut sebagai pencapaian terbesar Zionisme, sebenarnya adalah kegagalan terbesarnya. Kerana kewujudan negara Zionis bergantung, pada analisis terakhir, pada kehendak politik antarabangsa yang berlalu.

Kritikan al-Faruqi terhadap Zionisme berakar pada komitmennya kepada keadilan sebagaimana yang didefinisikan dalam pandangan dunia Islam. Beliau menjelaskan bahawa Zionisme merupakan "ideologi kolonial yang bertujuan memusnahkan identiti Palestin dan menggantikannya dengan mitos sejarah," yang menurutnya bertentangan dengan keadilan Islam. Beliau menyeru kepada penyatuan ummah untuk menentang Zionisme dan memulihkan hak rakyat Palestin. Usaha beliau sering mengaitkan perjuangan Palestin dengan kewajipan moral dan etika Islam untuk menentang penindasan.

6.1. Pencapaian Ilmiah

Al-Faruqi menyumbang kepada pengajian Islam melalui penulisan yang luas dan penglibatannya dalam organisasi akademik dan antara agama. Beliau mengarang lebih daripada 100 artikel dalam jurnal ilmiah dan majalah serta menerbitkan 25 buku yang berpengaruh, termasuk Christian Ethics: A Historical and Systematic Analysis of Its Dominant Ideas (1968), Islam and the Problem of Israel (1980), dan Al-Tawhid: Its Implications For Thought And Life (1982). Karya-karya ini menangani pelbagai topik, termasuk etika, teologi, dialog antara agama, dan integrasi pemikiran Islam ke dalam disiplin akademik kontemporari.

Al-Faruqi adalah ahli akademik Muslim pertama yang melibatkan diri dalam pendekatan fenomenologi dan sejarah agama. Beliau melihat pendekatan-pendekatan ini sebagai penyumbang kepada penghargaan Islam sebagai sebahagian daripada sejarah agama manusia dan membolehkan penglibatan Muslim dalam kajian agama moden serta sebagai peserta dalam membina pemahaman antara agama.

Pada tahun 1973, al-Faruqi menubuhkan Kumpulan Pengajian Islam dalam American Academy of Religion (AAR) dan mempengerusikannya selama sepuluh tahun. Inisiatif ini menyediakan platform rasmi bagi sarjana Muslim untuk terlibat dalam dialog dengan sarjana dari tradisi agama lain, terutamanya dalam perbandingan agama dan kajian antara agama. Selain kerja akademik beliau, al-Faruqi memegang jawatan kepimpinan seperti naib presiden Colloquium Keamanan Antara Agama dan presiden American Islamic College di Chicago.

Pada Mac 1977, al-Faruqi memainkan peranan penting dalam Persidangan Dunia Pertama mengenai Pendidikan Muslim di Makkah. Persidangan ini melibatkan peserta seperti Muhammad Kamal Hassan, Syed Muhammad Naquib al-Attas, dan Syed Ali Ashraf, antara lain. Persidangan ini meletakkan asas bagi penubuhan universiti Islam di Dhaka, Islamabad, Kuala Lumpur, Kampala, dan Niger. Al-Faruqi berperanan penting dalam perbincangan persidangan dan pembangunan pelan tindakannya.

Beliau juga berkhidmat sebagai penasihat kepada pemimpin politik di dunia Muslim, termasuk Muhammad Zia-ul-Haq di Pakistan dan Mahathir Mohamad di Malaysia. Semasa pentadbiran Zia-ul-Haq, al-Faruqi menyumbang kepada penubuhan Universiti Islam Antarabangsa di Islamabad pada tahun 1980, yang bertujuan untuk mengintegrasikan nilai-nilai Islam dengan disiplin akademik kontemporari. Di Malaysia, al-Faruqi menasihati Perdana Menteri Mahathir Mohamad, membantu dalam penubuhan Universiti Islam Antarabangsa Malaysia (UIAM) pada tahun 1983. Kedua-dua institusi ini ditubuhkan untuk menggabungkan pengetahuan agama dan sekular dalam rangka kerja pendidikan yang holistik.

Pada tahun 1980, Ismail al-Faruqi bersama-sama mengasaskan Institut Antarabangsa Pemikiran Islam (IIIT) dengan Taha Jabir Alalwani, Abdul Hamid AbuSulayman, dan Anwar Ibrahim. Penglibatannya dalam dialog antara agama mempromosikan pemahaman dan kerjasama bersama antara komuniti agama, memupuk persekitaran global yang aman dan saling menghormati yang menonjolkan persamaan antara Islam, Kristian, dan Yahudi.

6.2. Impak dan Relevansi Kontemporari

Idea-idea al-Faruqi mengenai Islamisasi ilmu pengetahuan terus bergema dalam pemikiran Islam kontemporari, mempengaruhi pembangunan kurikulum di universiti-universiti seperti Universiti Islam Antarabangsa Malaysia (UIAM) dan Universiti Islam Antarabangsa, Islamabad. Penekanannya pada integrasi prinsip-prinsip Islam dengan disiplin akademik moden kekal relevan dalam kalangan sarjana dan pendidik yang bertujuan untuk menyelaraskan iman dan akal. Karya beliau sering dirujuk dalam persidangan akademik dan penerbitan berkaitan pemikiran dan pendidikan Islam.

Sumbangan al-Faruqi kepada dialog antara agama juga diakui secara meluas. Pendekatan beliau menekankan pencarian titik persamaan etika dan moral antara tradisi agama, terutamanya Islam, Kristian, dan Yahudi. Para sarjana telah mencatatkan bahawa fokus beliau pada prinsip-prinsip etika berbanding perbezaan teologi memupuk persefahaman dan penghormatan bersama dalam kalangan komuniti agama. Kerangka beliau telah berpengaruh dalam usaha global untuk mempromosikan keamanan dan kerjasama merentasi jurang agama.

Impak al-Faruqi meluas melebihi akademia ke dalam aplikasi praktikal. Karya beliau dalam kajian agama menginspirasi penciptaan program akademik berkaitan, terutamanya di institusi-institusi yang telah mengadaptasi metodologi beliau, seperti kursus pengajian agama wajib di Universiti Islam Antarabangsa Malaysia, yang bertujuan untuk memahami tradisi spiritual dan kepentingan tamadunnya secara komprehensif.

Selain itu, karya-karya ilmiah al-Faruqi, seperti Christian Ethics dan Trialogue of the Abrahamic Faiths, terus berfungsi sebagai sumber utama dalam dialog antara agama dan kajian perbandingan agama. Karya-karya ini telah membentuk perbincangan dalam kalangan akademik Islam dan Barat, menyoroti persilangan antara tradisi agama ini. Sumbangan beliau telah diiktiraf secara anumerta, terutamanya dalam komuniti seperti Montreal, di mana kesarjanaan dan usaha pembinaan komuniti beliau meninggalkan impak yang berkekalan.

6.3. Kritikan dan Kontroversi

Meskipun sumbangan besar Ismail Raji al-Faruqi, pemikiran dan pendekatan beliau turut menerima kritikan dan menjadi subjek perdebatan dalam kalangan sarjana. Ibrahim Kalin, sebagai contoh, telah mengkritik fokus al-Faruqi dalam Islamisasi ilmu pengetahuan yang terlalu menumpukan pada kemanusiaan, dengan hujah bahawa ia sebahagian besarnya mengabaikan sains semula jadi. Kalin berpendapat bahawa kealpaan ini menyebabkan apa yang beliau sebut sebagai "sosiologisme" dalam ilmu pengetahuan Islam, di mana ilm (ilmu) disamakan dengan disiplin sosial. Selain itu, Kalin menegaskan bahawa pengecualian pengetahuan saintifik moden daripada skop Islamisasi telah membawa kepada sikap lalai terhadap kesan sekularisasi pandangan dunia saintifik moden, menyebabkan intelektual Muslim tidak bersedia untuk menangani cabaran falsafah dan epistemologi yang ditimbulkan oleh sains kontemporari.

Selain itu, Damian Howard, seorang pengkritik lain, mencadangkan bahawa pendekatan al-Faruqi terhadap penglibatan antara agama mungkin lebih menekankan pandangan Islam berbanding memupuk pemahaman timbal balik yang setara di kalangan agama yang berbeza. Kritikan ini menimbulkan kebimbangan bahawa pendekatan tersebut berpotensi mengehadkan kedalaman dan keterangkuman dialog antara agama.