Roger Ebert

1.1. Kehidupan Awal dan Latar Belakang Keluarga

Roger Joseph Ebert dilahirkan pada 18 Jun 1942, di Urbana, Illinois, sebagai anak tunggal kepada Annabel (née Stumm), seorang penjaga buku, dan Walter Harry Ebert, seorang juruelektrik. Nenek moyang sebelah bapanya adalah pendatang Jerman, manakala keturunan sebelah ibunya adalah Ireland dan Belanda. Beliau dibesarkan sebagai Katolik Romawi, menghadiri sekolah rendah St. Mary dan berkhidmat sebagai anak altar di Urbana. Memori filem pertamanya ialah ketika ibu bapanya membawanya menonton Marx Brothers dalam A Day at the Races (1937). Beliau juga menyatakan bahawa Adventures of Huckleberry Finn ialah "buku sebenar pertama yang pernah saya baca, dan masih yang terbaik."
Ebert mula menulis dengan akhbarnya sendiri, The Washington Street News, yang dicetak di ruang bawah tanah rumahnya. Beliau juga menulis surat komen kepada fanzine fiksyen sains pada era tersebut dan mengasaskan fanzinenya sendiri, Stymie. Pada usia 15 tahun, beliau menjadi penulis sukan untuk The News-Gazette yang meliputi sukan Urbana High School.

1.2. Pendidikan

Beliau menghadiri Urbana High School, di mana pada tahun seniornya, beliau merupakan presiden kelas dan ketua editor bersama akhbar sekolah tinggi, The Echo. Pada tahun 1958, beliau memenangi kejohanan negeri Illinois High School Association dalam "pengacaraan radio," sebuah acara yang menyerupai siaran berita radio.

Ebert mula mengambil kelas di Universiti Illinois Urbana-Champaign sebagai pelajar kemasukan awal, menyelesaikan kursus sekolah menengahnya sambil juga mengambil kelas universiti pertamanya. Selepas menamatkan pengajian dari Urbana High School pada tahun 1960, beliau menghadiri Universiti Illinois dan menerima ijazah sarjana muda dalam kewartawanan pada tahun 1964. Semasa di sana, Ebert bekerja sebagai wartawan untuk The Daily Illini dan berkhidmat sebagai editornya pada tahun seniornya sambil terus bekerja untuk News-Gazette. Mentor kolejnya ialah Daniel Curley, yang "memperkenalkan saya kepada banyak asas bacaan hidup saya." Salah seorang rakan sekelasnya ialah Larry Woiwode, yang kemudian menjadi Poet Laureate of North Dakota. Di The Daily Illini, Ebert berkawan dengan William Nack, yang sebagai penulis sukan akan meliputi Secretariat. Semasa ijazah, beliau adalah ahli persaudaraan Phi Delta Theta dan presiden United States Student Press Association. Salah satu ulasan pertama yang ditulisnya ialah mengenai La Dolce Vita, yang diterbitkan di The Daily Illini pada Oktober 1961.

Sebagai pelajar siswazah, beliau "bernasib baik untuk mendaftar dalam kelas tragedi Shakespeare yang diajar oleh G. Blakemore Evans ... Ketika itulah Shakespeare menguasai saya, dan menjadi jelas bahawa beliau adalah yang paling hampir dengan suara untuk apa yang dimaksudkan dengan menjadi manusia." Ebert menghabiskan satu semester sebagai pelajar sarjana di jabatan Bahasa Inggeris di sana sebelum menghadiri Universiti Cape Town dengan biasiswa Rotary selama setahun. Beliau kembali dari Cape Town untuk pengajian siswazahnya di Illinois selama dua semester lagi dan kemudian, selepas diterima sebagai pelajar PhD di Universiti Chicago, beliau bersedia untuk berpindah ke Chicago. Beliau memerlukan pekerjaan untuk menyara dirinya semasa bekerja untuk kedoktorannya dan oleh itu memohon kepada Chicago Daily News, berharap bahawa, kerana beliau telah menjual karya bebas kepada Daily News, termasuk artikel mengenai kematian penulis Brendan Behan, beliau akan diupah oleh editor Herman Kogan.

1.3. Kerjaya Awal

Sebaliknya, Kogan merujuk Ebert kepada editor bandar di Chicago Sun-Times, Jim Hoge, yang mengupahnya sebagai wartawan dan penulis ciri pada tahun 1966. Beliau menghadiri kelas kedoktoran di Universiti Chicago sambil bekerja sebagai wartawan umum selama setahun. Selepas pengkritik filem Eleanor Keane meninggalkan Sun-Times pada April 1967, editor Robert Zonka memberikan pekerjaan itu kepada Ebert. Akhbar itu mahukan pengkritik muda untuk meliputi filem-filem seperti The Graduate dan filem-filem oleh Jean-Luc Godard dan François Truffaut. Beban sekolah siswazah dan menjadi pengkritik filem terbukti terlalu banyak, jadi Ebert meninggalkan Universiti Chicago untuk menumpukan tenaganya kepada kritikan filem.

2.1. Kerjaya Kritikan Filem

2.2. Kerjaya Penulisan

2.3. Penganjuran Festival Filem

Pada tahun 1999, Ebert mengasaskan The Overlooked Film Festival (kemudian Ebertfest), di kampung halamannya, Champaign, Illinois. Festival ini bertujuan untuk menonjolkan filem-filem yang mungkin terlepas pandang oleh pengkritik lain atau tidak mendapat perhatian yang sewajarnya.

2.4. Minat Lain

3.1. Pendekatan Kritikal

Ebert memetik Andrew Sarris dan Pauline Kael sebagai pengaruh, dan sering memetik Robert Warshow, yang berkata: "Seorang lelaki pergi ke pawagam. Seorang pengkritik mesti cukup jujur untuk mengakui bahawa dia adalah lelaki itu." Kredo beliau sendiri ialah: "Intelek anda mungkin keliru, tetapi emosi anda tidak pernah menipu anda." Beliau cuba menilai filem berdasarkan gayanya daripada kandungannya, dan sering berkata "Bukan tentang apa filem itu, tetapi bagaimana ia tentang apa yang ia tentang."

Ulasan Ebert juga dicirikan oleh "jenaka kering." Beliau sering menulis dalam gaya bersahaja apabila membincangkan kelemahan filem; dalam ulasannya mengenai Jaws: The Revenge, beliau menulis bahawa Puan Brody "kawan-kawan tidak percaya bahawa jerung boleh mengenal pasti, mengikuti atau mengambil berat tentang seorang individu manusia, tetapi saya bersedia untuk menerima perkara itu, demi plot. Saya percaya bahawa jerung mahu membalas dendam terhadap Puan Brody. Saya percaya. Saya benar-benar percaya. Lagipun, suaminya adalah salah seorang lelaki yang memburu jerung ini dan membunuhnya, meletupkannya berkeping-keping. Dan jerung mana yang tidak mahu membalas dendam terhadap mangsa yang terselamat daripada lelaki yang membunuhnya? Berikut adalah beberapa perkara, bagaimanapun, yang saya tidak percaya", dan seterusnya menyenaraikan cara-cara lain filem itu menguji kredibiliti. Beliau menulis "Pearl Harbor adalah filem dua jam yang dimampatkan menjadi tiga jam, tentang bagaimana pada 7 Disember 1941, Jepun melancarkan serangan mengejut ke atas segitiga cinta Amerika. Intinya adalah 40 minit kesan khas yang berlebihan, dikelilingi oleh kisah cinta yang sangat biasa. Filem itu telah diarahkan tanpa keanggunan, visi, atau keaslian, dan walaupun anda mungkin keluar dengan memetik baris dialog, ia bukan kerana anda mengaguminya."

Ebert sering memasukkan anekdot peribadi dalam ulasannya; mengulas The Last Picture Show, beliau teringat zaman awalnya sebagai penonton filem: "Selama lima atau enam tahun dalam hidup saya (tahun-tahun antara ketika saya cukup umur untuk pergi sendiri, dan ketika TV datang ke bandar) petang Sabtu di Princess adalah penurunan ke dalam gua ajaib gelap yang berbau Jujubes, Dreamsicles cair dan Crisco dalam mesin popcorn. Mungkin pada salah satu petang Sabtu itulah saya membentuk pendapat kritikal pertama saya, memutuskan secara samar-samah bahawa ada sesuatu tentang John Wayne yang membezakannya daripada koboi biasa." Mengulas Star Wars, beliau menulis: "Kadang-kadang saya mengalami apa yang saya anggap sebagai pengalaman luar badan di pawagam. Apabila orang ESP menggunakan frasa seperti itu, mereka merujuk kepada sensasi minda sebenarnya meninggalkan badan dan membawa dirinya ke China atau Peoria atau galaksi yang jauh, jauh sekali. Apabila saya menggunakan frasa itu, saya hanya bermaksud bahawa imaginasi saya telah lupa bahawa ia sebenarnya hadir di pawagam dan menganggap ia berada di skrin. Dalam erti kata yang pelik, peristiwa dalam filem itu kelihatan nyata, dan saya seolah-olah menjadi sebahagian daripadanya...Senarai filem luar badan saya yang lain adalah pendek dan pelik, dari seni Bonnie and Clyde atau Cries and Whispers hingga komersialisme licik Jaws dan kekuatan brutal Taxi Driver. Pada tahap apa pun (kadang-kadang saya tidak pasti sama sekali) mereka melibatkan saya dengan serta-merta dan kuat sehingga saya kehilangan detasmen saya, simpanan analitikal saya. Filem itu berlaku, dan ia berlaku kepada saya." Beliau kadang-kadang menulis ulasan dalam bentuk cerita, puisi, lagu, skrip, surat terbuka, atau perbualan yang dibayangkan.

Alex Ross, pengkritik muzik untuk The New Yorker, menulis tentang bagaimana Ebert telah mempengaruhi penulisannya: "Saya perasan betapa banyak yang Ebert boleh sampaikan dalam ruang yang terhad. Beliau tidak membuang masa membersihkan kerongkongnya. 'Mereka bertemu buat kali pertama ketika dia berada di halaman depan rumahnya berlatih memutar baton,' bermula ulasannya mengenai Badlands. Selalunya, beliau berjaya menyeludup asas plot ke dalam tesis yang lebih besar tentang filem itu, sehingga anda tidak perasan pendedahan berlaku: 'Broadcast News sama berpengetahuan tentang proses pengumpulan berita TV seperti mana-mana filem yang pernah dibuat, tetapi ia juga mempunyai pandangan tentang perkara yang lebih peribadi tentang bagaimana orang menggunakan pekerjaan bertekanan tinggi sebagai cara untuk mengelakkan masa bersendirian dengan diri mereka sendiri.' Ulasan bermula dengan pelbagai cara, kadang-kadang dengan pengakuan peribadi, kadang-kadang dengan kenyataan yang meluas. Dengan satu cara atau lain, beliau menarik anda masuk. Apabila beliau merasakan dengan kuat, beliau boleh menghentak tangannya dengan cara yang mengagumkan. Ulasannya mengenai Apocalypse Now berakhir dengan: 'Seluruh misteri besar dunia, begitu mengerikan, begitu indah, nampaknya tergantung dalam keseimbangan.'"

Dalam pengenalan kepada The Great Movies III, beliau menulis: "Orang sering bertanya kepada saya, 'Adakah anda pernah mengubah fikiran tentang filem?' Hampir tidak pernah, walaupun saya mungkin memperhalusi pendapat saya. Antara filem di sini, saya telah berubah fikiran mengenai The Godfather Part II dan Blade Runner. Ulasan asal saya mengenai Part II mengingatkan saya tentang 'awan otak' yang menimpa Tom Hanks dalam Joe Versus the Volcano. Saya hanya salah. Dalam kes Blade Runner, saya rasa potongan pengarah oleh Ridley Scott hanya dimainkan dengan lebih baik. Saya juga berubah fikiran mengenai Groundhog Day, yang masuk ke dalam buku ini apabila saya terlambat menyedari bahawa ia bukan tentang dilema ahli meteorologi tetapi tentang sifat masa dan kehendak."

Dalam Great Movies pertama, beliau menulis: "Filem tidak berubah, tetapi penontonnya berubah. Apabila saya pertama kali melihat La Dolce Vita pada tahun 1961, saya adalah seorang remaja yang mana 'kehidupan manis' mewakili segala yang saya impikan: dosa, glamor Eropah yang eksotik, romantisme wartawan sinis yang letih. Apabila saya melihatnya lagi, sekitar tahun 1970, saya hidup dalam versi dunia Marcello; North Avenue Chicago bukanlah Via Veneto, tetapi pada jam 3 pagi penghuninya sama berwarna-warni, dan saya sebaya dengan Marcello." Beliau menyambung: "Apabila saya melihat filem itu sekitar tahun 1980, Marcello sebaya, tetapi saya sepuluh tahun lebih tua, telah berhenti minum, dan melihatnya bukan sebagai contoh teladan, tetapi sebagai mangsa, dihukum untuk pencarian kebahagiaan yang tidak berkesudahan yang tidak pernah dapat ditemui, bukan dengan cara itu. Menjelang 1991, apabila saya menganalisis filem itu bingkai demi bingkai di Universiti Colorado, Marcello kelihatan lebih muda, dan sementara saya pernah mengagumi dan kemudian mengkritiknya, kini saya mengasihani dan mencintainya. Dan apabila saya melihat filem itu sejurus selepas Marcello Mastroianni meninggal dunia, saya fikir Federico Fellini dan Marcello telah mengambil detik penemuan dan menjadikannya abadi. Mungkin tiada yang namanya kehidupan manis. Tetapi perlu untuk mengetahui sendiri."

3.2. Penilaian Bintang

Beliau memberikan empat bintang kepada filem-filem berkualiti tertinggi, dan secara amnya setengah bintang kepada filem-filem terendah, kecuali jika beliau menganggap filem itu "tidak cekap secara artistik dan menjijikkan secara moral", dalam hal ini ia tidak menerima bintang, seperti Death Wish II. Beliau menjelaskan bahawa penarafan bintangnya mempunyai sedikit makna di luar konteks ulasan: "Apabila anda bertanya kepada rakan sama ada Hellboy bagus, anda tidak bertanya sama ada ia bagus berbanding Mystic River, anda bertanya sama ada ia bagus berbanding The Punisher. Dan jawapan saya ialah, pada skala satu hingga empat, jika Superman adalah empat, maka Hellboy adalah tiga dan The Punisher adalah dua. Dengan cara yang sama, jika American Beauty mendapat empat bintang, maka The United States of Leland mendapat kira-kira dua."

Walaupun Ebert jarang menulis ulasan yang benar-benar pedas, beliau mempunyai reputasi untuk menulis ulasan yang tidak dapat dilupakan untuk filem-filem yang sangat dibencinya, seperti North. Mengenai filem itu, beliau menulis "Saya benci filem ini. Benci benci benci benci benci filem ini. Benci. Benci setiap saat bodoh kosong yang menghina penonton. Benci sensitiviti yang berfikir sesiapa akan menyukainya. Benci penghinaan tersirat kepada penonton dengan kepercayaannya bahawa sesiapa akan terhibur dengannya." Beliau menulis bahawa Mad Dog Time "adalah filem pertama yang saya lihat yang tidak lebih baik daripada pemandangan skrin kosong yang dilihat untuk tempoh masa yang sama. Oh, saya pernah melihat filem buruk sebelum ini. Tetapi mereka biasanya membuat saya peduli tentang betapa buruknya mereka. Menonton Mad Dog Time adalah seperti menunggu bas di bandar di mana anda tidak pasti mereka mempunyai laluan bas" dan menyimpulkan bahawa filem itu "harus dipotong untuk menyediakan pic ukulele percuma untuk orang miskin." Mengenai Caligula, beliau menulis "Ia bukan seni yang baik, ia bukan sinema yang baik, dan ia bukan lucah yang baik" dan memetik dengan persetujuan wanita di hadapannya di air pancut, yang memanggilnya "kotoran teruk yang pernah saya lihat."

3.3. Pandangan Mengenai Filem

3.4. Kepercayaan Politik dan Agama

Sebagai penyokong Parti Demokrat, beliau menulis tentang bagaimana pendidikan Katoliknya membawanya kepada politiknya: "Melalui proses mental yang kini menjadi hampir naluri, biarawati-biarawati itu membimbing saya untuk menyokong penjagaan kesihatan sejagat, kebenaran kesatuan sekerja, percukaian yang adil, kebijaksanaan dalam peperangan, kebaikan dalam masa aman, bantuan untuk yang lapar dan gelandangan, dan peluang sama rata untuk kaum dan jantina. Ia terus mengejutkan saya bahawa ramai yang menganggap diri mereka beragama nampaknya cenderung menjauhi saya."

Ebert mengkritik politik betul, "perasaan tegar bahawa anda perlu menyimpan idea dan cara anda melihat sesuatu dalam batasan yang sangat sempit, atau anda akan menyinggung perasaan seseorang. Sudah tentu salah satu tujuan kewartawanan adalah untuk mencabar pemikiran sedemikian. Dan sudah tentu salah satu tujuan kritikan adalah untuk memecahkan batasan. Ia juga salah satu tujuan seni." Beliau merungut bahawa Adventures of Huckleberry Finn "malangnya telah diserang dalam beberapa tahun kebelakangan ini oleh penyokong Politik Betul yang rabun, yang tidak mempunyai tulang ironi (atau humor) dalam badan mereka, dan tidak dapat membezakan antara apa yang dikatakan atau dilakukan dalam novel, dan apa yang dimaksudkan oleh Twain dengannya." Ebert mempertahankan pelakon dan kru filem Justin Lin Better Luck Tomorrow (2002) semasa tayangan Sundance Film Festival apabila seorang penonton kulit putih bertanya "Mengapa, dengan bakat anda dan diri anda, membuat filem yang begitu kosong dan tidak bermoral untuk orang Asia Amerika dan untuk orang Amerika?" Ebert menjawab bahawa "Apa yang saya dapati sangat menyinggung dan merendahkan tentang kenyataan anda ialah tiada siapa yang akan berkata kepada sekumpulan pembuat filem kulit putih, 'Bagaimana anda boleh melakukan ini kepada 'rakyat anda'?...Watak Asia-Amerika mempunyai hak untuk menjadi siapa sahaja yang mereka mahu. Mereka tidak perlu mewakili 'rakyat mereka'!" Beliau adalah penyokong filem itu selepas insiden di Sundance.

Ebert menentang Perang Iraq, menulis: "Adakah saya menentang perang? Sudah tentu. Adakah saya menyokong tentera kita? Sudah tentu. Mereka dihantar untuk membahayakan nyawa mereka oleh orang yang fanatik dengan objektif tersembunyi." Beliau menyokong Barack Obama untuk pemilihan semula pada 2012, memetik Akta Penjagaan Mampu Milik sebagai salah satu sebab penting sokongannya terhadap Obama. Beliau bimbang tentang ketidaksamaan pendapatan, menulis: "Saya tidak membantah kejayaan kewangan. Saya sendiri telah banyak mengalaminya. Semua pendapatan saya datang dari gaji daripada pekerjaan yang saya pegang dan buku yang saya terbitkan. Saya mempunyai idea yang pelik bahawa kekayaan harus diperoleh melalui cara yang sah dan konvensional-dengan bekerja, dengan kata lain-dan bukan melalui manipulasi penipuan kewangan." Beliau menyuarakan sokongan tentatif untuk gerakan Occupy Wall Street: "Saya percaya Occupiers menentang ketamakan yang tidak sah dan merosakkan dalam industri kewangan, dan jurang yang tidak sihat di negara ini antara yang kaya dan selebihnya." Merujuk kepada krisis gadai janji subprima, beliau menulis: "Saya juga berasa putus asa dengan cara instrumen kewangan dicipta dan dimanipulasi untuk sengaja menipu orang biasa di negara ini. Mengenai bagaimana pembeli rumah ditawarkan gadai janji yang tidak mampu mereka bayar, oleh bank yang tidak peduli bahawa pinjaman itu buruk." Beliau juga bersimpati dengan Ron Paul, menyatakan bahawa beliau "bercakap secara langsung dan jelas tanpa banyak cakap kosong dan bibir." Dalam ulasan dokumentari 2008 I.O.U.S.A., beliau mengkreditkan Paul dengan menjadi "suara yang sunyi bercakap tentang hutang", mencadangkan berdasarkan filem itu bahawa kerajaan AS "sudah bankrap." Beliau menentang perang terhadap dadah dan hukuman mati.

Laura Emerick, editor Sun Times beliau, teringat: "Simpati kesatuannya bermula pada usia muda. Bapanya, Walter, bekerja sebagai juruelektrik, dan Roger kekal sebagai ahli Newspaper Guild sepanjang kerjayanya - walaupun selepas beliau menjadi kontraktor bebas, beliau mungkin boleh memilih keluar. Beliau terkenal berdiri bersama Guild pada tahun 2004, apabila beliau menulis kepada penerbit ketika itu John Cruickshank bahawa 'dengan berat hati saya akan melancarkan mogok terhadap Sun-Times kesayangan saya, tetapi mogok akan saya lakukan jika mogok dipanggil.'" Beliau merungut bahawa "Kebanyakan rakyat Amerika tidak memahami Pindaan Pertama, tidak memahami idea kebebasan bersuara, dan tidak memahami bahawa adalah tanggungjawab warganegara untuk bersuara." Mengenai kebebasan bersuara beliau sendiri, beliau berkata: "Saya menulis kolum op-ed untuk Chicago Sun-Times, dan orang menghantar e-mel kepada saya berkata, 'Anda seorang pengkritik filem. Anda tidak tahu apa-apa tentang politik.' Nah, anda tahu, saya berumur 60 tahun, dan saya telah berminat dalam politik sejak saya masih kecil.... Saya tahu banyak tentang politik."

Ebert mengkritik reka bentuk cerdas, dan menyatakan bahawa orang yang percaya kepada kreasionisme atau kepercayaan New Age seperti penyembuhan kristal atau astrologi tidak sepatutnya menjadi presiden. Beliau menulis bahawa di sekolah Katolik beliau belajar tentang "Teori Evolusi, yang dalam keanggunan dan kejelasannya yang membutakan menjadi salah satu tiang penaakulan saya, menjelaskan begitu banyak perkara dalam begitu banyak cara. Ia adalah pengenalan bukan sahaja kepada logik tetapi kepada simbolisme, dengan itu membuka tingkap kepada puisi, sastera dan seni secara umum. Sepanjang hidup saya, saya telah menyesali mereka yang menafsirkan sesuatu hanya pada tahap yang paling simplistik."

Ebert menggambarkan dirinya sebagai seorang agnostik sekurang-kurangnya sekali, tetapi pada masa lain secara eksplisit menolak penamaan itu; penulis biografi Matt Singer menulis bahawa Ebert menentang sebarang pengkategorian kepercayaannya. Pada tahun 2009, Ebert menulis bahawa beliau tidak "mahu keyakinannya dikurangkan kepada satu perkataan," dan menyatakan, "Saya tidak pernah berkata, walaupun pembaca telah memberitahu saya secara bebas bahawa saya adalah seorang ateis, seorang agnostik, atau sekurang-kurangnya seorang humanisme sekular - yang mana saya adalah." Beliau menulis tentang latar belakang Katoliknya: "Saya percaya kepada ajaran asas Gereja kerana saya fikir ia betul, bukan kerana Tuhan mahu saya. Dalam fikiran saya, dalam cara saya menafsirkannya, saya masih hidup mengikutinya hari ini. Bukan dengan peraturan dan regulasi, tetapi dengan prinsip. Sebagai contoh, dalam hal pengguguran, saya pro-pilihan, tetapi pilihan peribadi saya adalah untuk tidak ada kaitan dengan pengguguran, tentu bukan anak saya sendiri. Saya percaya kepada kehendak bebas, dan percaya saya tidak mempunyai hak untuk memberitahu orang lain apa yang perlu dilakukan. Di atas semua, negara tidak." Beliau menulis "Saya bukan seorang penganut, bukan seorang ateis, bukan seorang agnostik. Saya masih terjaga pada waktu malam, bertanya bagaimana? Saya lebih berpuas hati dengan soalan daripada jawapan." Beliau menulis: "Saya pernah berbual dengan seorang rakan karib, pengarah Australia yang bijak dan lembut, Paul Cox. Topik kami kadang-kadang beralih kepada kematian."

Beliau menulis: "Saya minum selama bertahun-tahun di sebuah kedai minuman yang mempunyai gambar Brendan Behan di dinding, dan di bawahnya terdapat petikan ini, yang saya hafal: Saya menghormati kebaikan dalam diri manusia di atas segalanya, dan kebaikan terhadap haiwan. Saya tidak menghormati undang-undang; saya mempunyai sikap tidak hormat sepenuhnya terhadap apa-apa yang berkaitan dengan masyarakat kecuali yang menjadikan jalan raya lebih selamat, bir lebih kuat, makanan lebih murah dan orang tua lelaki dan wanita lebih hangat pada musim sejuk dan lebih gembira pada musim panas. Untuk 57 perkataan, itu cukup baik untuk meringkaskannya." Merumuskan kepercayaannya, Ebert menulis: "Saya percaya bahawa jika, pada akhirnya, mengikut keupayaan kita, kita telah melakukan sesuatu untuk menjadikan orang lain sedikit lebih bahagia, dan sesuatu untuk menjadikan diri kita sedikit lebih bahagia, itulah yang terbaik yang boleh kita lakukan. Menjadikan orang lain kurang bahagia adalah jenayah. Menjadikan diri kita tidak bahagia adalah di mana semua jenayah bermula. Kita mesti cuba menyumbang kegembiraan kepada dunia. Itu benar tidak kira apa masalah kita, kesihatan kita, keadaan kita. Kita mesti cuba. Saya tidak selalu tahu ini, dan gembira saya hidup cukup lama untuk mengetahuinya."

4.1. Perkahwinan dan Keluarga

Pada usia 50 tahun, Ebert berkahwin dengan peguam percubaan Charlie "Chaz" Hammel-Smith pada tahun 1992. Chaz Ebert menjadi naib presiden Syarikat Ebert dan telah mengacarakan Ebertfest. Beliau menjelaskan dalam memoirnya, Life Itself, bahawa beliau tidak mahu berkahwin sebelum ibunya meninggal dunia, kerana beliau takut akan mengecewakan ibunya. Dalam entri blog Julai 2012, Ebert menulis tentang Chaz, "Beliau memenuhi ufuk saya, beliau adalah fakta besar dalam hidup saya, beliau mempunyai cinta saya, beliau menyelamatkan saya dari nasib menjalani hidup saya sendirian, di mana saya seolah-olah menuju... Beliau telah bersama saya dalam sakit dan sihat, pastinya lebih banyak sakit daripada yang kami jangkakan. Saya akan bersamanya, dikuatkan oleh teladannya. Beliau terus menjadikan hidup saya mungkin, dan kehadirannya memenuhi saya dengan cinta dan rasa selamat yang mendalam. Itulah gunanya perkahwinan. Sekarang saya tahu."

4.2. Pemulihan Ketagihan Alkohol

Ebert adalah seorang yang pulih daripada ketagihan alkohol, setelah berhenti minum pada tahun 1979. Beliau adalah ahli Alcoholics Anonymous dan telah menulis beberapa entri blog mengenai subjek tersebut. Ebert adalah rakan lama Oprah Winfrey, dan Winfrey mengkreditkan beliau dengan memujuknya untuk mensindiketkan The Oprah Winfrey Show, yang menjadi rancangan bual bicara dengan rating tertinggi dalam sejarah televisyen Amerika.

4.3. Masalah Kesihatan

Pada Februari 2002, Ebert didiagnosis dengan kanser tiroid papilari yang berjaya dikeluarkan. Pada tahun 2003, beliau menjalani pembedahan untuk kanser kelenjar air liur, yang diikuti dengan terapi radiasi. Beliau sekali lagi didiagnosis dengan kanser pada tahun 2006. Pada Jun tahun itu, beliau menjalani mandibulectomy untuk membuang tisu kanser di sebelah kanan rahangnya. Seminggu kemudian beliau mengalami komplikasi yang mengancam nyawa apabila arteri karotidnya pecah berhampiran tapak pembedahan. Beliau terpaksa berehat di katil dan tidak dapat bercakap, makan, atau minum untuk seketika, memerlukan penggunaan tiub penyusuan.

Komplikasi itu menyebabkan Ebert tidak dapat bersiaran untuk tempoh yang panjang. Ebert membuat penampilan awam pertamanya sejak pertengahan 2006 di Ebertfest pada 25 April 2007. Beliau tidak dapat bercakap, sebaliknya berkomunikasi melalui isterinya. Beliau kembali mengulas pada 18 Mei 2007, apabila tiga ulasannya diterbitkan dalam bentuk cetakan. Pada Julai 2007, beliau mendedahkan bahawa beliau masih tidak dapat bercakap. Ebert menggunakan sistem suara berkomputer untuk berkomunikasi, akhirnya menggunakan salinan suaranya sendiri yang dicipta daripada rakamannya oleh CereProc.

Pada Mac 2010, percubaan kesihatan dan suara berkomputer barunya dipaparkan di The Oprah Winfrey Show. Pada tahun 2011, Ebert memberikan TED talk yang dibantu oleh isterinya, Chaz, dan rakan-rakannya Dean Ornish dan John Hunter, yang dipanggil "Remaking my voice" di mana, beliau mencadangkan ujian untuk menentukan kebenaran suara yang disintesis.

Ebert menjalani pembedahan lanjut pada Januari 2008 untuk cuba memulihkan suaranya dan menangani komplikasi daripada pembedahan sebelumnya. Pada 1 April, Ebert mengumumkan ucapannya tidak dapat dipulihkan. Ebert menjalani pembedahan lanjut pada April 2008 selepas mengalami patah pinggul dalam kejatuhan. Menjelang tahun 2011, Ebert mempunyai dagu prostetik yang dibuat untuk menyembunyikan beberapa kerosakan yang disebabkan oleh banyak pembedahannya.

Pada Disember 2012, Ebert dimasukkan ke hospital kerana pinggul patah, yang kemudiannya ditentukan sebagai hasil kanser. Ebert menulis bahawa "apa yang menyedihkan tentang tidak makan" ialah: "Kehilangan makan malam, bukan kehilangan makanan. Mungkin peribadi, tetapi bagi saya, melainkan saya bersendirian, ia tidak melibatkan makan malam jika ia tidak melibatkan bercakap. Makanan dan minuman saya boleh lakukan tanpa mudah. Jenaka, gosip, ketawa, perdebatan dan kenangan yang dikongsi saya rindukan. Ayat-ayat yang bermula dengan perkataan, 'Ingat masa itu?' Saya bergaul dengan orang ramai di mana sesiapa sahaja mungkin tiba-tiba membaca puisi pada bila-bila masa. Saya juga. Tetapi saya tidak lagi. Jadi ya, ia menyedihkan. Mungkin itulah sebabnya saya menikmati blog ini. Anda tidak menyedarinya, tetapi kita sedang makan malam sekarang."

5.1. Kematian

Pada 4 April 2013, Ebert meninggal dunia pada usia 70 tahun di sebuah hospital di Chicago, tidak lama sebelum beliau dijadualkan pulang ke rumahnya dan memasuki penjagaan hospis.

5.2. Peringatan dan Penghormatan

Presiden Barack Obama menulis, "Bagi generasi rakyat Amerika - dan terutamanya warga Chicago - Roger adalah filem... [beliau boleh menangkap] kuasa unik filem untuk membawa kita ke suatu tempat yang ajaib. ... Filem tidak akan sama tanpa Roger." Martin Scorsese mengeluarkan kenyataan berkata, "Kematian Roger Ebert adalah kerugian yang tidak dapat dihitung untuk budaya filem dan untuk kritikan filem. Dan ia adalah kerugian bagi saya secara peribadi... terdapat jarak profesional antara kami, tetapi kemudian saya boleh bercakap dengannya dengan lebih bebas daripada yang saya boleh lakukan dengan pengkritik lain. Sebenarnya, Roger adalah rakan saya. Semudah itu."

Steven Spielberg menyatakan bahawa ulasan Ebert "melangkaui sekadar ibu jari ke atas atau ibu jari ke bawah. Beliau menulis dengan penuh semangat melalui pengetahuan sebenar tentang filem dan sejarah filem, dan dengan berbuat demikian, membantu banyak filem mencari penonton mereka... [Beliau] meletakkan kritikan televisyen di peta." Ramai selebriti memberikan penghormatan termasuk Christopher Nolan, Oprah Winfrey, Steve Martin, Albert Brooks, Jason Reitman, Ron Howard, Darren Aronofsky, Larry King, Cameron Crowe, Werner Herzog, Howard Stern, Steve Carell, Stephen Fry, Diablo Cody, Anna Kendrick, Jimmy Kimmel, dan Patton Oswalt.

Michael Phillips dari Chicago Tribune teringat bahawa "Saya lambat menceburi kritikan filem di Chicago, selepas menulis tentang teater. Roger menyukai teater. Beliau mempunyai personaliti yang dramatik: seorang pencerita, seorang pengisah cerita makan malam, seorang lelaki yang tidak malu dengan pencapaiannya. Tetapi beliau memberi ruang dalam kehidupan yang dramatik, tidak mungkin, dan besar itu untuk orang lain." Andrew O'Hehir dari Salon menulis bahawa "Beliau berada di sana bersama Will Rogers, H. L. Mencken, A. J. Liebling dan tidak jauh dari Mark Twain sebagai salah seorang pengulas yang paling berterus terang tentang kehidupan Amerika."

Peter Debruge menulis "Ulasan negatif Ebert sentiasa yang paling menghiburkan, namun, beliau tidak pernah menghina mereka yang menemui sesuatu yang dikagumi dalam filem yang lebih rendah. Sebaliknya, beliau berharap untuk mencerahkan pembaca, mencabar mereka untuk berfikir, sambil membangkitkan selera mereka untuk karya yang lebih kuat ... Ia adalah bukti bakat Ebert bahawa, selepas hidupnya menulis tentang filem, beliau membuat kami lebih mencintai filem. ...Saya sentiasa mengesyaki sebab beliau menceburi profesion ini adalah kerana ulasan filem, seperti yang ditulisnya, berfungsi sebagai kuda Trojan untuk menyampaikan idea-idea falsafah yang lebih besar, yang mana beliau mempunyai bekalan yang tidak habis-habis untuk dikongsi."

The Onion memberikan penghormatan kepada Ebert: "Memanggil kewujudan manusia secara keseluruhan 'menyayat hati,' 'mencetuskan pemikiran,' dan 'satu karya agung yang lengkap,' pengkritik filem Roger Ebert memuji kewujudan sebagai 'satu kejayaan yang berani dan mendebarkan.'...'Kadang-kadang sangat menyedihkan, namun secara mengejutkan lucu, dan sentiasa jujur sepenuhnya, saya sepenuh hati mengesyorkan kewujudan. Jika anda belum mengalaminya, apa yang anda tunggu? Ia tidak boleh dilepaskan.' Ebert kemudian berkata bahawa walaupun tempoh kewujudan manusia 'agak panjang' ia boleh berlanjutan lebih lama dan beliau akan sangat gembira."

Ratusan orang menghadiri Misa pengebumian yang diadakan di Holy Name Cathedral Chicago pada 8 April 2013, di mana Ebert diraikan sebagai pengkritik filem, wartawan, penyokong keadilan sosial, dan suami. Pastor Michael Pfleger mengakhiri upacara dengan "balkoni syurga dipenuhi dengan malaikat yang menyanyikan 'Thumbs Up'." Selepas upacara pengebumian, beliau dikebumikan di Graceland Cemetery di Chicago, Illinois.

Satu penghormatan awam hampir tiga jam, bertajuk Roger Ebert: A Celebration of Life, telah diadakan pada 11 April 2013, di Chicago Theatre. Ia menampilkan kenangan peribadi, testimoni video, klip video dan filem, dan koir gospel, dan menurut Mark Caro dari Chicago Tribune, "satu perpisahan yang penuh tawa dan kesedihan dari dunia hiburan dan media."

Pada September 2013, penganjur di Champaign, Illinois, mengumumkan rancangan untuk mengumpul 125.00 K USD untuk membina patung Roger Ebert bersaiz sebenar di bandar itu, yang diresmikan di hadapan Virginia Theatre di Ebertfest pada 24 April 2014. Komposisi itu dipilih oleh balunya, Chaz Ebert, dan menggambarkan Ebert duduk di tengah-tengah tiga kerusi teater memberikan "ibu jari ke atas."

Festival Filem Antarabangsa Toronto 2013 dibuka dengan penghormatan video kepada Ebert di Roy Thomson Hall semasa tayangan perdana dunia filem berasaskan WikiLeaks The Fifth Estate. Ebert telah menjadi penyokong tegar festival itu sejak penubuhannya pada tahun 1970-an. Chaz hadir untuk menerima plak bagi pihak Roger. Di festival yang sama, Errol Morris mendedikasikan filemnya The Unknown Known kepada Ebert, berkata "Beliau adalah sebahagian daripada hidup saya yang sangat hebat, seorang rakan yang baik, seorang juara, seorang penulis yang memberi inspirasi. Saya menyayangi Roger."

Pada Ogos 2013, Plaza Classic Film Festival di El Paso, Texas, memberikan penghormatan kepada Ebert dengan menayangkan tujuh filem yang memainkan peranan dalam hidupnya: Citizen Kane, The Third Man, Tokyo Story, La Dolce Vita, Beyond the Valley of the Dolls, Fitzcarraldo dan Goodfellas.

Pada majlis Anugerah Akademi ke-86, Ebert dimasukkan dalam montaj in memoriam, satu penghormatan yang jarang berlaku untuk seorang pengkritik filem.

Pada tahun 2014, dokumentari Life Itself telah dikeluarkan. Pengarah Steve James, yang filem-filehnya telah disokong secara meluas oleh Ebert, mula membuat dokumentari itu semasa Ebert masih hidup. Martin Scorsese berkhidmat sebagai penerbit eksekutif. Filem itu mengkaji kehidupan dan kerjaya Ebert, sambil turut merakam Ebert semasa bulan-bulan terakhirnya, dan termasuk temu bual dengan keluarga dan rakan-rakannya. Ia dipuji secara universal oleh pengkritik dan mempunyai penarafan kelulusan 98% di Rotten Tomatoes.

Werner Herzog memberitahu Entertainment Weekly bahawa Ebert adalah "seorang askar sinema": "Saya sentiasa menyayangi Roger kerana menjadi askar yang baik, bukan sahaja askar sinema yang baik, tetapi beliau adalah seorang askar yang cedera yang selama bertahun-tahun dalam penderitaannya bertahan dan terus berjuang dan meneruskan perjuangan dan mempertahankan pos yang telah ditinggalkan oleh hampir semua orang: Perubahan monumental sekarang ialah wacana yang cerdas dan mendalam tentang sinema telah hilang selama mungkin dua dekad...Saya sentiasa cuba menjadi askar sinema yang baik, jadi sudah tentu sejak beliau tiada, saya akan terus berjuang, seperti yang telah saya lakukan sepanjang hidup saya, tetapi saya akan melakukan apa yang perlu saya lakukan seolah-olah Roger sedang memerhati saya. Dan saya tidak akan mengecewakannya."

Ebert dilantik sebagai laureate The Lincoln Academy of Illinois. Pada tahun 2001, gabenor Illinois menganugerahkan beliau penghormatan tertinggi negeri itu, Order of Lincoln, dalam bidang seni persembahan. Pada tahun 2016, Ebert dilantik ke dalam Chicago Literary Hall of Fame.

Laman web RogerEbert.com mengandungi arkib setiap ulasan yang ditulis Ebert, serta banyak esei dan artikel pendapat. Laman web itu, yang dikendalikan oleh Ebert Digital (perkongsian antara Chaz dan rakannya Josh Golden), terus menerbitkan bahan baru yang ditulis oleh sekumpulan pengkritik yang dipilih oleh Ebert sebelum kematiannya.