Abbas Kiarostami

1.1. Aktiviti Seni Awal

Sebagai seorang pelukis, pereka, dan ilustrator, Kiarostami aktif dalam bidang pengiklanan pada tahun 1960-an, di mana beliau mereka bentuk poster dan menghasilkan iklan komersial. Antara tahun 1962 dan 1966, beliau telah merakam kira-kira 150 iklan untuk televisyen Iran. Pada akhir 1960-an, beliau mula mencipta tajuk kredit untuk filem, termasuk Gheysar oleh Masoud Kimiai, dan mengilustrasikan buku-buku kanak-kanak.

2.1. 1970-an

Pada tahun 1970, apabila Gelombang Baru Iran bermula dengan filem Gāv arahan Dariush Mehrjui, Kiarostami memainkan peranan penting dalam penubuhan jabatan perfileman di Institut Pembangunan Intelektual Kanak-kanak dan Remaja (Kanun) di Tehran. Produksi sulungnya, yang juga merupakan filem pertama Kiarostami, ialah filem pendek neo-realistik selama dua belas minit berjudul The Bread and Alley (1970), mengisahkan pertembungan seorang budak sekolah dengan seekor anjing yang agresif. Filem Breaktime menyusul pada tahun 1972. Jabatan ini kemudiannya berkembang menjadi salah satu studio filem paling terkenal di Iran, menghasilkan bukan sahaja filem-filem Kiarostami tetapi juga filem-filem Parsi yang diiktiraf seperti The Runner dan Bashu, the Little Stranger.

Kiarostami mengejar gaya pembikinan filem yang individualistik pada dekad ini. Mengenai filem pertamanya, beliau menyatakan bahawa The Bread and Alley adalah pengalaman pertamanya dalam sinema dan sangat sukar, kerana beliau terpaksa bekerja dengan seorang kanak-kanak yang sangat muda, seekor anjing, dan kru yang tidak profesional kecuali jurukamera, yang sentiasa merungut dan mengeluh. Jurukamera itu, dalam satu aspek, betul kerana Kiarostami tidak mengikut konvensyen pembikinan filem yang biasa. Semasa penggambaran The Bread and Alley, Kiarostami mempunyai perbezaan pendapat besar dengan jurukameranya yang berpengalaman mengenai cara merakam budak lelaki dan anjing yang menyerang itu. Jurukamera ingin merakam babak-babak berasingan, tetapi Kiarostami percaya bahawa jika ketiga-tiga babak itu dapat dirakam secara keseluruhan, ia akan memberi impak yang lebih mendalam dalam mencipta ketegangan. Babak satu syot itu mengambil masa kira-kira empat puluh hari untuk disiapkan sehinggalah Kiarostami berpuas hati sepenuhnya. Beliau kemudiannya mengulas bahawa pemecahan babak-babak akan mengganggu ritma dan kandungan struktur filem, dan beliau lebih suka membiarkan babak itu mengalir secara keseluruhan. Berbeza dengan pengarah lain, Kiarostami tidak menunjukkan minat dalam mementaskan babak pertempuran mewah atau babak kejar-mengejar yang rumit dalam produksi berskala besar, sebaliknya berusaha membentuk medium filem mengikut spesifikasinya sendiri.

Selepas The Experience (1973), Kiarostami mengeluarkan The Traveler (Mossafer) pada tahun 1974. The Traveler mengisahkan tentang Qassem Julayi, seorang budak lelaki bermasalah dari sebuah bandar kecil di Iran. Bertekad untuk menghadiri perlawanan bola sepak di Tehran yang jauh, beliau menipu rakan dan jirannya untuk mengumpul wang, dan mengembara ke stadium tepat pada masanya untuk perlawanan, hanya untuk menghadapi nasib yang ironis. Dalam menangani keazaman budak lelaki itu untuk mencapai matlamatnya, bersama dengan sikap tidak pedulinya terhadap kesan tindakan amoralnya, filem itu meneliti tingkah laku manusia dan keseimbangan antara yang betul dan salah. Ini memperkuatkan reputasi Kiarostami dalam realisme, kesederhanaan diegetik, dan kerumitan gaya, serta ketertarikannya terhadap perjalanan fizikal dan rohani.

Pada tahun 1975, Kiarostami mengarahkan dua filem pendek, So Can I dan Two Solutions for One Problem. Pada awal 1976, beliau mengeluarkan Colors, diikuti oleh filem lima puluh empat minit berjudul A Wedding Suit, sebuah kisah tentang tiga remaja yang berkonflik mengenai sut untuk majlis perkahwinan. Kiarostami kemudian mengarahkan Report (1977), dengan durasi 112 minit, jauh lebih panjang daripada karya-karya sebelumnya. Filem ini berkisar tentang kehidupan seorang pengumpul cukai yang dituduh menerima rasuah; tema bunuh diri juga turut disertakan. Pada tahun 1979, beliau menerbitkan dan mengarahkan First Case, Second Case.

2.2. 1980-an

Pada awal 1980-an, Kiarostami mengarahkan beberapa filem pendek termasuk Toothache (1980), Orderly or Disorderly (1981), dan The Chorus (1982). Pada tahun 1983, beliau mengarahkan Fellow Citizen. Namun, pengiktirafan di luar Iran mula diperoleh menerusi filem Where Is the Friend's Home? (1987). Filem ini mengisahkan secara ringkas usaha seorang murid berusia lapan tahun yang berdedikasi untuk mengembalikan buku nota rakannya di kampung jiran, bimbang rakannya akan dibuang sekolah. Filem ini menampilkan kepercayaan tradisional penduduk luar bandar Iran dan terkenal dengan penggunaan lanskap luar bandar Iran yang puitis serta realismenya, kedua-duanya merupakan elemen penting dalam karya Kiarostami. Beliau mengarahkan filem ini dari sudut pandang seorang kanak-kanak.

Where Is the Friend's Home?, And Life Goes On (1992) (juga dikenali sebagai Life and Nothing More), dan Through the Olive Trees (1994) digambarkan oleh pengkritik sebagai Trilogi Koker, kerana ketiga-tiga filem ini menampilkan kampung Koker di utara Iran. Filem-filem ini juga berkaitan dengan gempa bumi Manjil-Rudbar 1990, di mana seramai 40,000 orang terkorban. Kiarostami menggunakan tema kehidupan, kematian, perubahan, dan kesinambungan untuk menghubungkan ketiga-tiga filem tersebut. Trilogi ini berjaya di Perancis pada tahun 1990-an dan negara-negara Eropah Barat lain seperti Belanda, Sweden, Jerman, dan Finland. Namun, Kiarostami sendiri tidak menganggap ketiga-tiga filem ini sebagai sebuah trilogi. Beliau mencadangkan bahawa dua tajuk terakhir bersama Taste of Cherry (1997) membentuk sebuah trilogi, memandangkan tema umum mereka tentang keindahan hidup. Pada tahun 1987, Kiarostami terlibat dalam penulisan skrip The Key, yang beliau sunting tetapi tidak arahkan. Pada tahun 1989, beliau mengeluarkan Homework.

2.3. 1990-an

Filem pertama Kiarostami pada dekad ini ialah Close-Up (1990), yang mengisahkan perbicaraan sebenar seorang lelaki yang menyamar sebagai pembikin filem Mohsen Makhmalbaf, menipu sebuah keluarga supaya percaya mereka akan membintangi filem barunya. Keluarga itu mengesyaki kecurian sebagai motif penipuan ini, tetapi penyamar itu, Hossein Sabzian, berpendapat bahawa motifnya lebih kompleks. Filem separa dokumentari, separa pementasan ini meneliti justifikasi moral Sabzian untuk menggantikan identiti Makhmalbaf, mempersoalkan kemampuannya untuk merasakan bakat budaya dan artistiknya. Dinilai sebagai No. 42 dalam British Film Institute's The Top 50 Greatest Films of All Time, Close-Up menerima pujian daripada pengarah seperti Quentin Tarantino, Martin Scorsese, Werner Herzog, Jean-Luc Godard, dan Nanni Moretti, serta diedarkan di seluruh Eropah.

Pada tahun 1992, Kiarostami mengarahkan Life, and Nothing More..., yang dianggap oleh pengkritik sebagai filem kedua dalam Trilogi Koker. Filem ini mengisahkan seorang bapa dan anak lelakinya yang memandu dari Tehran ke Koker untuk mencari dua budak lelaki yang mereka bimbang mungkin telah terkorban dalam gempa bumi 1990. Ketika bapa dan anak itu mengembara melalui lanskap yang musnah, mereka bertemu dengan mangsa-mangsa gempa bumi yang terpaksa meneruskan kehidupan di tengah-tengah bencana. Tahun itu, Kiarostami memenangi Prix Roberto Rossellini, anugerah filem profesional pertamanya, untuk arahannya dalam filem itu.

Filem terakhir trilogi Koker ialah Through the Olive Trees (1994), yang mengembangkan sebuah babak kecil dari Life and Nothing More menjadi drama utama. Pengkritik seperti Adrian Martin menggelar gaya pembikinan filem dalam Trilogi Koker sebagai "diagramatik", mengaitkan corak zig-zag dalam lanskap dan geometri daya kehidupan dan dunia. Sebuah imbasan kembali laluan zig-zag dalam Life and Nothing More... (1992) pula mencetuskan ingatan penonton terhadap filem sebelumnya, Where Is the Friend's Home? dari 1987, yang dirakam sebelum gempa bumi. Ini secara simbolik mengaitkan kepada pembinaan semula pasca-gempa bumi dalam Through the Olive Trees pada tahun 1994. Pada tahun 1995, Miramax Films mengeluarkan Through the Olive Trees di pawagam AS.

Kiarostami seterusnya menulis skrip untuk The Journey dan The White Balloon (1995), untuk bekas pembantunya Jafar Panahi. Antara 1995 dan 1996, beliau terlibat dalam produksi Lumière and Company, sebuah kolaborasi dengan 40 pengarah filem lain.

Kiarostami memenangi anugerah Palme d'Or di Festival Filem Cannes 1997 untuk Taste of Cherry. Ia adalah drama seorang lelaki, Encik Badii, yang berazam untuk membunuh diri. Filem ini melibatkan tema seperti moraliti, kesahan perbuatan bunuh diri, dan makna belas kasihan.

Kiarostami mengarahkan The Wind Will Carry Us pada tahun 1999, yang memenangi Anugerah Juri Besar (Singa Perak) di Festival Filem Antarabangsa Venice. Filem ini membandingkan pandangan luar bandar dan bandar mengenai maruah kerja, menangani tema kesaksamaan gender dan manfaat kemajuan, melalui persinggahan seorang asing di sebuah kampung Kurdistan yang terpencil. Ciri luar biasa filem ini ialah banyak watak hanya didengar tetapi tidak dilihat; sekurang-kurangnya tiga belas hingga empat belas watak yang bercakap dalam filem itu tidak pernah muncul di layar.

2.4. 2000-an

Pada tahun 2000, di majlis anugerah Festival Filem San Francisco, Kiarostami dianugerahkan Anugerah Akira Kurosawa untuk pencapaian sepanjang hayat dalam pengarahan, tetapi beliau mengejutkan semua orang dengan menghadiahkannya kepada pelakon veteran Iran Behrooz Vossoughi atas sumbangannya kepada sinema Iran.

Pada tahun 2001, Kiarostami dan pembantunya, Seifollah Samadian, mengembara ke Kampala, Uganda atas permintaan Tabung Antarabangsa untuk Pembangunan Pertanian (IFAD PBB), untuk merakam sebuah dokumentari mengenai program-program yang membantu anak yatim di Uganda. Beliau tinggal di sana selama sepuluh hari dan menghasilkan ABC Africa. Perjalanan itu pada asalnya bertujuan sebagai penyelidikan untuk persiapan penggambaran, tetapi Kiarostami akhirnya menyunting keseluruhan filem daripada rakaman video yang diambil di sana. Jumlah anak yatim yang tinggi di Uganda adalah akibat kematian ibu bapa dalam wabak AIDS di Afrika. Geoff Andrew, editor Time Out dan ketua program National Film Theatre, menyatakan mengenai filem itu: "Seperti empat filem panjang sebelumnya, filem ini bukan tentang kematian tetapi tentang hidup-dan-mati: bagaimana kedua-duanya berkait, dan sikap apa yang mungkin kita ambil mengenai keniscayaan simbiotik mereka."

Pada tahun berikutnya, Kiarostami mengarahkan Ten, mendedahkan kaedah pembikinan filem yang luar biasa dan meninggalkan banyak konvensyen penulisan skrip. Kiarostami menumpukan perhatian kepada lanskap sosio-politik Iran. Imej-imej dilihat melalui mata seorang wanita ketika beliau memandu melalui jalan-jalan Tehran selama beberapa hari. Perjalanannya terdiri daripada sepuluh perbualan dengan pelbagai penumpang, termasuk kakaknya, seorang pelacur yang menumpang, dan pengantin perempuan yang ditinggalkan serta anak lelakinya yang menuntut. Gaya pembikinan filem ini dipuji oleh beberapa pengkritik. A. O. Scott dalam The New York Times menulis bahawa Kiarostami, "selain menjadi mungkin pembikin filem Iran yang paling dihormati di peringkat antarabangsa dalam dekad yang lalu, juga merupakan antara pakar dunia dalam sinema automotif... Beliau memahami kereta sebagai tempat refleksi, pemerhatian dan, yang paling penting, perbualan."

Pada tahun 2003, Kiarostami mengarahkan Five, sebuah filem puitis tanpa dialog atau watak. Ia terdiri daripada lima syot panjang alam semula jadi yang merupakan urutan satu rakaman, dirakam dengan kamera DV pegang tangan, di sepanjang pantai Laut Kaspia. Walaupun filem ini tidak mempunyai jalan cerita yang jelas, Geoff Andrew berpendapat bahawa filem ini "lebih daripada sekadar gambar-gambar yang cantik". Beliau menambah, "Disusun secara berurutan, ia membentuk sejenis lengkungan naratif abstrak atau emosi, yang bergerak secara evokatif dari perpisahan dan kesendirian ke komuniti, dari gerakan ke rehat, hampir sunyi ke bunyi dan lagu, cahaya ke kegelapan dan kembali ke cahaya, berakhir dengan nota kelahiran semula dan pembaharuan." Beliau mencatat tahap kepalsuan yang tersembunyi di sebalik kesederhanaan imej yang jelas.

Pada tahun 2005, Kiarostami menyumbangkan segmen tengah kepada Tickets, sebuah filem antologi yang berlatarkan kereta api yang bergerak melalui Itali. Segmen-segmen lain diarahkan oleh Ken Loach dan Ermanno Olmi.

Pada tahun 2008, Kiarostami mengarahkan filem Shirin, yang menampilkan syot dekat banyak pelakon wanita Iran terkenal dan pelakon Perancis Juliette Binoche ketika mereka menonton filem berdasarkan kisah percintaan Parsi separa mitos Khosrow and Shirin, dengan tema pengorbanan diri wanita. Filem ini telah digambarkan sebagai "penerokaan yang menarik tentang hubungan antara imej, bunyi, dan penonton wanita."

Pada musim panas tahun itu, beliau mengarahkan opera Mozart Così fan tutte yang dikendalikan oleh Christophe Rousset di Festival d'Aix-en-Provence dengan lakonan utama oleh William Shimell. Namun, persembahan pada tahun berikutnya di English National Opera tidak dapat diarahkan kerana keengganan pihak berkuasa untuk membenarkan beliau melancong ke luar negara.

2.5. 2010-an

Certified Copy (2010), sekali lagi dibintangi oleh Juliette Binoche, dibuat di Tuscany dan merupakan filem pertama Kiarostami yang dirakam dan diterbitkan di luar Iran. Kisah pertemuan antara seorang lelaki British dan seorang wanita Perancis ini telah menyertai pertandingan untuk Palme d'Or dalam Festival Filem Cannes 2010. Peter Bradshaw dari The Guardian menggambarkan filem itu sebagai "keanehan yang menarik", dan berkata, "Certified Copy adalah potret perkahwinan yang dipecahkan, dilakonkan dengan semangat yang berniat baik oleh Juliette Binoche, tetapi sentiasa membingungkan, dibuat-buat, dan selalunya hanya pelik - satu kesilapan berkelas tinggi yang sangat ganjil." Beliau menyimpulkan bahawa filem itu "tidak dapat disangkal merupakan contoh teknik komposisi Kiarostami, walaupun bukan contoh yang berjaya." Walau bagaimanapun, Roger Ebert memuji filem itu, mencatatkan bahawa "Kiarostami agak cemerlang dalam cara beliau mencipta ruang di luar skrin." Binoche memenangi Anugerah Pelakon Wanita Terbaik di Cannes untuk persembahannya dalam filem itu.

Filem Kiarostami yang kedua terakhir, Like Someone in Love, yang berlatar dan dirakam di Jepun, menerima ulasan yang sangat positif daripada pengkritik.

Filem terakhir Kiarostami, 24 Frames, dikeluarkan secara anumerta pada tahun 2017. Sebuah filem eksperimental yang berdasarkan 24 gambar pegun Kiarostami, 24 Frames menikmati sambutan kritikal yang sangat positif, dengan skor Rotten Tomatoes sebanyak 92%.

Kiarostami merupakan ahli juri di pelbagai festival filem, terutamanya Festival Filem Cannes pada 1993, 2002 dan 2005. Beliau juga merupakan presiden Juri Caméra d'Or di Festival Filem Cannes 2005. Beliau diumumkan sebagai presiden Cinéfondation dan bahagian filem pendek di Festival Filem Cannes 2014. Wakil-wakil lain termasuk Festival Filem Venice pada 1985, Festival Filem Antarabangsa Locarno pada 1990, Festival Filem Antarabangsa San Sebastian pada 1996, Festival Filem Antarabangsa São Paulo pada 2004, Festival Filem Capalbio pada 2007 (di mana beliau adalah presiden juri), dan Festival Filem dan Muzik Küstendorf pada 2011. Beliau juga membuat penampilan tetap di banyak festival filem lain di seluruh Eropah, termasuk Festival Filem Estoril di Portugal.

3.1. Teknik Pembuatan Filem Unik

Semasa penggambaran The Bread and Alley pada tahun 1970, Kiarostami mempunyai perbezaan pendapat besar dengan jurukameranya yang berpengalaman mengenai cara merakam budak lelaki dan anjing yang menyerang itu. Jurukamera ingin merakam babak-babak berasingan, tetapi Kiarostami percaya bahawa jika ketiga-tiga babak itu dapat dirakam secara keseluruhan, ia akan memberi impak yang lebih mendalam dalam mencipta ketegangan. Babak satu syot itu mengambil masa kira-kira empat puluh hari untuk disiapkan sehinggalah Kiarostami berpuas hati sepenuhnya. Beliau kemudiannya mengulas bahawa pemecahan babak-babak akan mengganggu ritma dan kandungan struktur filem, dan beliau lebih suka membiarkan babak itu mengalir secara keseluruhan.

Berbeza dengan pengarah lain, Kiarostami tidak menunjukkan minat dalam mementaskan babak pertempuran mewah atau babak kejar-mengejar yang rumit dalam produksi berskala besar, sebaliknya berusaha membentuk medium filem mengikut spesifikasinya sendiri. Kiarostami nampaknya telah menetapkan gayanya dengan Trilogi Koker, yang merangkumi pelbagai rujukan kepada bahan filemnya sendiri, menghubungkan tema dan subjek umum antara setiap filem. Stephen Bransford berpendapat bahawa filem-filem Kiarostami tidak mengandungi rujukan kepada karya pengarah lain, tetapi dibentuk sedemikian rupa sehingga ia merujuk diri sendiri. Bransford percaya filem-filemnya sering dibentuk menjadi dialektik berterusan dengan satu filem merefleksikan dan sebahagiannya menghilangkan misteri filem yang lebih awal.

Beliau terus bereksperimen dengan mod penggambaran baharu, menggunakan kaedah dan teknik pengarahan yang berbeza. Contohnya ialah Ten, yang dirakam dalam sebuah kereta yang bergerak di mana Kiarostami tidak hadir. Beliau memberikan cadangan kepada para pelakon tentang apa yang perlu dilakukan, dan sebuah kamera yang diletakkan di dashboard merakam mereka ketika mereka memandu di sekitar Tehran. Kamera dibiarkan merakam, menangkap wajah orang yang terlibat semasa rutin harian mereka, menggunakan siri syot dekat yang ekstrem. Ten adalah eksperimen yang menggunakan kamera digital untuk secara maya menghilangkan kehadiran pengarah. Arah baharu ke arah "sinema mikro digital" ini ditakrifkan sebagai amalan pembikinan filem berbelanjawan mikro, bersekutu dengan asas produksi digital.

3.2. Puisi dan Imejan

Ahmad Karimi-Hakkak, dari Universiti Maryland, College Park, berpendapat bahawa salah satu aspek gaya sinematik Kiarostami ialah kemampuannya untuk menangkap intipati puisi Parsi dan mencipta imej puitis dalam lanskap filem-filemnya. Dalam beberapa filemnya seperti Where Is the Friend's Home? dan The Wind Will Carry Us, puisi Parsi klasik secara langsung dipetik dalam filem, menonjolkan kaitan artistik dan hubungan intim antara keduanya. Ini seterusnya mencerminkan hubungan antara masa lalu dan masa kini, antara kesinambungan dan perubahan.

Watak-watak dalam filem Kiarostami lazimnya mendeklamasikan puisi terutamanya dari penyair Parsi klasik Omar Khayyám atau penyair Parsi moden seperti Sohrab Sepehri dan Forough Farrokhzad. Satu babak dalam The Wind Will Carry Us menampilkan syot panjang padang gandum dengan hasil tanaman keemasan yang berombak di mana doktor, diiringi oleh pembikin filem, menunggang skuternya di jalan berliku. Sebagai respons kepada komen bahawa dunia lain adalah tempat yang lebih baik daripada ini, doktor itu mendeklamasikan puisi Khayyám ini:
Mereka menjanjikan houri di syurga
Tetapi saya akan mengatakan wain adalah lebih baik
Ambillah masa kini untuk janji-janji
Bunyi dram merdu dari kejauhan

Telah dikatakan bahawa merit kreatif Kiarostami dalam adaptasi puisi Sohrab Sepehri dan Forough Farrokhzad meluaskan domain transformasi tekstual. Adaptasi ditakrifkan sebagai transformasi teks terdahulu kepada teks baharu. Sima Daad dari Universiti Washington berpendapat bahawa adaptasi Kiarostami tiba di alam teori adaptasi dengan meluaskan batasnya dari potensi inter-teks kepada potensi trans-generik.

Puisi Kiarostami mengingatkan puisi alam akhir oleh pelukis-penyair Parsi Sohrab Sepehri. Sebaliknya, rujukan ringkas kepada kebenaran falsafah tanpa memerlukan perdebatan, nada suara puitis yang tidak menghakimi, dan struktur puisi-ketiadaan kata ganti nama diri, adverb, atau ketergantungan berlebihan pada kata sifat-serta baris yang mengandungi kigo (kata musim) memberikan kebanyakan puisi ini ciri-ciri haiku.

Tiga jilid puisinya, ditambah pilihannya dari penyair Parsi klasik dan kontemporari, termasuk Nima, Hafez, Rumi, dan Saadi, diterjemahkan ke dalam bahasa Inggeris pada 2015 dan diterbitkan dalam edisi dwibahasa (Parsi/Inggeris) oleh Sticking Place Books di New York.

3.3. Tema Kehidupan dan Kematian

Konsep perubahan dan kesinambungan, selain tema kehidupan dan kematian, memainkan peranan utama dalam karya-karya Kiarostami. Dalam Trilogi Koker, tema-tema ini memainkan peranan utama. Seperti yang digambarkan dalam kesan selepas bencana gempa bumi Manjil-Rudbar 1990, tema-tema ini juga mewakili kekuatan daya tahan manusia untuk mengatasi dan menentang kemusnahan. Berbeza dengan filem-filem Koker, yang menyampaikan keinginan naluri untuk terus hidup, Taste of Cherry meneroka kerapuhan hidup dan menumpukan perhatian kepada betapa berharganya ia. Beberapa pengkritik filem percaya bahawa penyatuan babak terang berbanding gelap dalam tatabahasa filem Kiarostami, seperti dalam Taste of Cherry dan The Wind Will Carry Us, menunjukkan kewujudan bersama kehidupan dengan kemungkinan tanpa batasnya, dan kematian sebagai momen faktual dalam kehidupan sesiapa.

3.4. Fiksyen dan Bukan Fiksyen

Filem-filem Kiarostami mengandungi tahap kekaburan yang ketara, campuran kesederhanaan dan kerumitan yang luar biasa, dan seringkali gabungan elemen fiksyen dan dokumentari (docufiction). Kiarostami pernah menyatakan, "Kita tidak akan pernah dapat mendekati kebenaran kecuali melalui pembohongan." Batasan antara fiksyen dan bukan fiksyen berkurang secara signifikan dalam sinema Kiarostami.

Jean-Luc Nancy, seorang ahli falsafah Perancis, menulis mengenai Kiarostami, dan khususnya Life and Nothing More..., berpendapat bahawa filem-filem beliau tidak sepenuhnya fiksyen dan tidak sepenuhnya dokumentari. Life and Nothing More..., menurut Nancy, bukanlah representasi mahupun laporan, tetapi sebaliknya "bukti":
Beliau berhujah: "Ia semua kelihatan seperti laporan, tetapi segala-galanya menggariskan (indique à l'évidence) bahawa ia adalah fiksyen sebuah dokumentari (sebenarnya, Kiarostami merakam filem itu beberapa bulan selepas gempa bumi), dan ia lebih merupakan dokumen tentang "fiksyen": bukan dalam erti membayangkan sesuatu yang tidak nyata, tetapi dalam erti yang sangat spesifik dan tepat mengenai teknik, mengenai seni membina imej. Kerana imej melalui mana, setiap kali, setiap orang membuka dunia dan mendahului dirinya di dalamnya (s'y précède) tidak diberikan (donnée toute faite) (seperti impian, fantasi atau filem buruk): ia perlu dicipta, dipotong dan disunting. Oleh itu, ia adalah bukti, sejauh mana, jika suatu hari saya kebetulan melihat jalan saya di mana saya berjalan naik turun sepuluh kali sehari, saya membina untuk seketika bukti baru tentang jalan saya."

Bagi Jean-Luc Nancy, gagasan sinema sebagai "bukti", dan bukannya sebagai dokumentari atau imaginasi, terikat dengan cara Kiarostami berurusan dengan hidup-dan-mati; filem-filem Kiarostami bukan mengenai kematian tetapi mengenai hidup-dan-mati. Beliau berpendapat bahawa Kewujudan menentang ketidakpedulian hidup-dan-mati, ia hidup melampaui "kehidupan" mekanikal, ia sentiasa kesedihannya sendiri, dan kegembiraannya sendiri. Ia menjadi figura, imej. Ia tidak menjadi terasing dalam imej, tetapi ia dipersembahkan di sana: imej adalah bukti kewujudannya, objektiviti penegasannya. Pemikiran ini-yang, bagi Nancy, adalah pemikiran sebenar filem ini [Life and Nothing More...]-adalah pemikiran yang sukar, mungkin yang paling sukar. Ini adalah pemikiran yang perlahan, sentiasa dalam perjalanan, meretas jalan supaya jalan itu sendiri menjadi pemikiran. Itulah yang meretas imej supaya imej menjadi pemikiran ini, supaya ia menjadi bukti pemikiran ini-dan bukan untuk "mewakili"nya.

Dalam erti kata lain, untuk mencapai lebih daripada sekadar mewakili kehidupan dan kematian sebagai kekuatan yang bertentangan, tetapi untuk menggambarkan cara setiap elemen alam berkait rapat, Kiarostami merancang sebuah sinema yang melakukan lebih daripada sekadar membentangkan penonton dengan "fakta" yang boleh didokumenkan, tetapi ia juga bukan sekadar hasil seni. Kerana "kewujudan" bermaksud lebih daripada sekadar kehidupan, ia bersifat projektif, mengandungi unsur fiksyen yang tidak dapat dikurangkan, tetapi dalam "melebihi" kehidupan ini, ia tercemar oleh kematian. Nancy memberikan petunjuk, dalam erti kata lain, ke arah tafsiran kenyataan Kiarostami bahawa berbohong adalah satu-satunya cara menuju kebenaran.

3.5. Kerohanian

Imej-bunyi "kompleks" dan pendekatan falsafah Kiarostami telah menyebabkan perbandingan yang kerap dengan pembikin filem "mistik" seperti Andrei Tarkovsky dan Robert Bresson. Walaupun mengakui perbezaan budaya yang ketara, kebanyakan tulisan kritikal Barat mengenai Kiarostami meletakkan beliau sebagai setara dengan pengarah-pengarah tersebut di Iran, berdasarkan poetik "rohani" yang sama tegas, dan komitmen moral. Ada yang menarik persamaan antara beberapa imej dalam filem-filem Kiarostami dengan konsep-konsep Sufi. Walaupun kebanyakan penulis berbahasa Inggeris, seperti David Sterritt dan profesor filem Sepanyol Alberto Elena, menafsirkan filem-filem Kiarostami sebagai kerohanian, pengkritik lain, termasuk David Walsh dan Hamish Ford, menilai pengaruh kerohanian dalam filem-filem beliau sebagai lebih rendah.

6.1. Urusan Kematian

Pada Mac 2016, Kiarostami dimasukkan ke hospital akibat pendarahan usus dan dilaporkan koma selepas menjalani dua operasi. Sumber, termasuk jurucakap Kementerian Kesihatan dan Pendidikan Perubatan, melaporkan bahawa Kiarostami menderita kanser gastrousus. Walau bagaimanapun, pada 3 April 2016, Reza Paydar, pengarah pasukan perubatan Kiarostami, membuat kenyataan menafikan bahawa pembikin filem itu menghidap kanser. Namun, pada akhir Jun, beliau meninggalkan Iran untuk rawatan di hospital Paris, di mana beliau meninggal dunia pada 4 Julai 2016. Seminggu sebelum kematiannya, Kiarostami telah dijemput untuk menyertai Anugerah Akademi di Hollywood sebagai sebahagian daripada usaha untuk meningkatkan kepelbagaian hakim Oscarnya. Ali Ahani, duta Iran ke Perancis, menyatakan bahawa jenazah Kiarostami akan dipindahkan ke Iran untuk dikebumikan di tanah perkuburan Behesht-e Zahra. Walau bagaimanapun, kemudian diumumkan bahawa jenazahnya akan dikebumikan di Lavasan, sebuah pekan peranginan kira-kira 40 km timur laut Tehran, berdasarkan wasiatnya sendiri, selepas ia diterbangkan pulang ke Tehran dari Paris. Jenazahnya tiba di Lapangan Terbang Antarabangsa Imam Khomeini Tehran pada 8 Julai 2016, disambut oleh ramai pengarah filem, pelakon, dan artis Iran yang hadir untuk memberikan penghormatan terakhir.

Mohammad Shirvani, seorang pembikin filem dan rakan karib, memetik Kiarostami di laman Facebooknya pada 8 Jun 2016: "Saya tidak percaya saya dapat berdiri dan mengarahkan filem lagi. Mereka [pasukan perubatan] memusnahkannya [sistem pencernaannya]." Selepas komen ini, kempen telah dilancarkan oleh rakyat Iran di Twitter dan Facebook untuk menyiasat kemungkinan kesilapan perubatan semasa prosedur Kiarostami. Walau bagaimanapun, Ahmad Kiarostami, anak sulungnya, menafikan sebarang kesilapan perubatan dalam rawatan bapanya selepas komen Shirvani dan mengatakan bahawa kesihatan bapanya tidak membimbangkan. Selepas kematian Kiarostami, Ketua Majlis Perubatan Iran, Dr. Alireza Zali, menghantar surat kepada rakan sejawatnya di Perancis, Patrick Bouet, menggesanya untuk menghantar fail perubatan Kiarostami ke Iran untuk siasatan lanjut. Sembilan hari selepas kematian Kiarostami, pada 13 Julai 2016, keluarganya memfailkan aduan rasmi mengenai rawatan perubatan yang tidak betul melalui doktor peribadi Kiarostami. Dariush Mehrjui, seorang lagi pengarah sinema Iran yang terkenal, turut mengkritik pasukan perubatan yang merawat Kiarostami dan menuntut tindakan undang-undang.

6.2. Pengebumian dan Peringatan

Martin Scorsese menyatakan beliau "sangat terkejut dan sedih" dengan berita itu. Pembikin filem Iran pemenang Oscar Asghar Farhadi-yang sepatutnya terbang ke Paris untuk melawat rakannya-berkata beliau "sangat sedih, dalam keadaan terkejut". Mohsen Makhmalbaf mengulangi sentimen itu, menyatakan sinema Iran berhutang reputasi globalnya kepada rakan pengarahnya, tetapi keterlihatan ini tidak diterjemahkan kepada keterlihatan yang lebih besar untuk karyanya di tanah airnya. "Kiarostami memberikan sinema Iran kredibiliti antarabangsa yang dimilikinya hari ini," katanya kepada The Guardian. "Tetapi filem-filemnya malangnya tidak banyak dilihat di Iran. Beliau mengubah sinema dunia; beliau menyegarkannya dan memanusiakannya berbeza dengan versi kasar Hollywood." Esin Celebi, cucu ke-22 mistik dan penyair Parsi Jalal al-Din Rumi, turut melahirkan ucapan takziah atas pemergian Kiarostami dalam mesej berasingan. Pejabat perwakilan Iran di Pertubuhan Pendidikan, Saintifik dan Kebudayaan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, UNESCO, juga membuka buku peringatan untuk ditandatangani bagi menghormati Kiarostami.

Presiden Iran Hassan Rouhani berkata di Twitter bahawa "sikap pengarah yang berbeza dan mendalam terhadap kehidupan serta jemputannya kepada kedamaian dan persahabatan" akan menjadi "pencapaian yang berkekalan". Menteri Luar Negeri Mohammad-Javad Zarif juga berkata kematian Kiarostami adalah kehilangan bagi sinema antarabangsa. Dalam satu kenyataan, Presiden Perancis François Hollande memuji pengarah itu kerana menjalin "hubungan artistik yang rapat dan persahabatan yang mendalam" dengan Perancis. Media, seperti The New York Times, CNN, The Guardian, The Huffington Post, The Independent, Associated Press, Euronews, dan Le Monde, turut memberi reaksi terhadap kematian Kiarostami. The New York Times menulis: "Abbas Kiarostami, Pembikin Filem Iran Terkenal, Meninggal Dunia pada Usia 76" dan Peter Bradshaw memberi penghormatan kepada Kiarostami: "seorang penguasa sinema puitis yang canggih dan berdikari."

Orang ramai yang berkumpul untuk upacara peringatan di Paris mengadakan vigil di tepi Sungai Seine. Mereka kemudian membiarkan ombak Seine membawa pergi gambar-gambar Kiarostami yang telah ditinggalkan oleh orang ramai di atas sungai. Ia adalah detik simbolik untuk mengucapkan selamat tinggal kepada seorang pengarah filem yang sangat dihargai oleh ramai rakyat Iran.

Artis, pihak berkuasa kebudayaan, pegawai kerajaan, dan rakyat Iran berkumpul untuk mengucapkan selamat jalan kepada Kiarostami pada 10 Julai dalam majlis pengebumian yang penuh emosi, enam hari selepas kematiannya di Perancis. Upacara itu diadakan di Pusat Pendidikan Intelektual Kanak-kanak, di mana beliau memulakan kerjaya perfilemannya kira-kira 40 tahun yang lalu. Para hadirin memegang sepanduk dengan tajuk filem-filemnya dan gambar-gambar poster terkenalnya, sambil memuji sokongan yang Kiarostami sumbangkan kepada budaya, terutamanya kepada pembikinan filem di Iran. Upacara itu dihoskan oleh pelakon Iran terkenal Parviz Parastooie, dan termasuk ucapan oleh pelukis Aidin Aghdashlou dan pengarah filem pemenang anugerah Asghar Farhadi, yang menekankan kemampuan profesionalnya. Beliau kemudian dikebumikan dalam upacara peribadi di bandar utara Tehran, Lavasan.

7.1. Pujian daripada Pengkritik dan Rakan Sejawat

Pengarah-pengarah yang diiktiraf secara kritikal seperti Martin Scorsese telah mengulas bahawa "Kiarostami mewakili tahap kesenian tertinggi dalam sinema." Pengarah Austria Michael Haneke mengagumi karya Abbas Kiarostami sebagai antara yang terbaik daripada mana-mana pengarah yang masih hidup. Pada tahun 2006, panel pengkritik The Guardian menarafkan Kiarostami sebagai pengarah filem bukan Amerika kontemporari terbaik.

7.2. Anugerah dan Penghormatan Terpilih

Kiarostami telah memenangi kekaguman penonton dan pengkritik di seluruh dunia dan menerima sekurang-kurangnya tujuh puluh anugerah sehingga tahun 2000. Antara anugerah dan penghormatan terpilih yang diterimanya termasuk:

• Prix Roberto Rossellini (1992)
• Prix Cine Decouvertes (1992)
• Anugerah François Truffaut (1993)
• Anugerah Pier Paolo Pasolini (1995)
• UNESCO Pingat Emas Federico Fellini (1997)
• Palme d'Or, Festival Filem Cannes (1997)
• Anugerah Alexander Emas Kehormat, Festival Filem Antarabangsa Thessaloniki (1999)
• Singa Perak, Festival Filem Venice (1999)
• Anugerah Akira Kurosawa (2000)
• Doktor Kehormat, École Normale Supérieure (2003)
• Hadiah Konrad Wolf (2003)
• Presiden Juri untuk Anugerah Caméra d'Or, Festival Cannes (2005)
• Fellowship British Film Institute (2005)
• Leopard Emas Kehormat, Festival Filem Antarabangsa Locarno (2005)
• Hadiah Prix Henri-Langlois (2006)
• Doktor Kehormat, Universiti Toulouse (2007)
• Sarjana Terhebat Dunia, Festival Filem Antarabangsa Kolkata (2007)
• Anugerah Kemuliaan kepada Pembikin Filem, Festival Filem Venice (2008)
• Doktor Kehormat, Universiti Paris (2010)
• Anugerah Pencapaian Sepanjang Hayat untuk Sumbangan kepada Sinematografi Dunia (BIAFF - Festival Filem Seni Antarabangsa Batumi, 2010)
• Pingat Kehormat Jepun (2013), iaitu Order of the Rising Sun, Gold Rays with Rosette
• Hiasan Austria untuk Sains dan Seni (2014)
• Hadiah Jingga Emas Kehormat, Festival Filem Antarabangsa Antalya (2014)

7.3. Kritikan dan Kontroversi

Pengkritik seperti Jonathan Rosenbaum telah berpendapat bahawa "tidak dapat dielakkan fakta bahawa filem-filem Abbas Kiarostami membahagikan penonton - di negara ini, di Iran asalnya, dan di mana sahaja ia ditayangkan." Rosenbaum berhujah bahawa perbezaan pendapat dan kontroversi mengenai filem-filem Kiarostami timbul daripada gaya pembikinan filemnya kerana apa yang di Hollywood dianggap sebagai maklumat naratif penting sering tiada dalam filem-filem Kiarostami. Penempatan kamera, begitu juga, sering menentang jangkaan penonton standard: dalam urutan penutup Life and Nothing More dan Through the Olive Trees, penonton terpaksa membayangkan dialog dan keadaan babak penting. Dalam Homework dan Close-Up, sebahagian daripada runut bunyi disembunyikan atau dibisukan. Pengkritik berpendapat bahawa kehalusan ekspresi sinematik Kiarostami sebahagian besarnya tahan terhadap analisis kritikal.

Walaupun Kiarostami telah memenangi pengiktirafan penting di Eropah untuk beberapa filemnya, kerajaan Iran telah enggan membenarkan tayangan filem-filemnya, di mana beliau menjawab "Kerajaan telah memutuskan untuk tidak menayangkan mana-mana filem saya sejak 10 tahun lalu... Saya rasa mereka tidak memahami filem saya dan oleh itu menghalang tayangannya sekiranya ada mesej yang mereka tidak mahu keluar."

Selepas Serangan 11 September, Kiarostami telah ditolak visa untuk menghadiri Festival Filem New York. Pengarah festival, Richard Peña, yang telah menjemputnya berkata, "Ini adalah petanda buruk tentang apa yang berlaku di negara saya hari ini bahawa tiada siapa yang nampaknya menyedari atau mengambil berat tentang jenis isyarat negatif yang dihantar kepada seluruh Dunia Islam ini." Pengarah filem Finland Aki Kaurismäki memboikot festival itu sebagai protes. Kiarostami telah dijemput oleh Festival Filem New York, serta Universiti Ohio dan Universiti Harvard.

Pada tahun 2005, Sekolah Filem London menganjurkan bengkel serta festival karya Kiarostami, bertajuk "Abbas Kiarostami: Visi Artis". Ben Gibson, Pengarah Sekolah Filem London, berkata, "Sangat sedikit orang yang mempunyai kejelasan kreatif dan intelektual untuk mencipta sinema dari elemen asasnya, dari bawah ke atas. Kami sangat bertuah kerana berpeluang melihat seorang penguasa seperti Kiarostami berfikir secara spontan." Beliau kemudiannya dilantik sebagai Rakan Sekutu Kehormat. Pada tahun 2007, Muzium Seni Moden dan MoMA PS1 bersama-sama menganjurkan festival karya Kiarostami bertajuk Abbas Kiarostami: Pembuat Imej. Kiarostami dan gaya sinematiknya telah menjadi subjek beberapa buku dan tiga filem, Opening Day of Close-Up (1996), diarahkan oleh Nanni Moretti, Abbas Kiarostami: The Art of Living (2003), diarahkan oleh Pat Collins dan Fergus Daly, dan Abbas Kiarostami: A Report (2014), diarahkan oleh Bahman Maghsoudlou.

Kiarostami adalah ahli lembaga penasihat World Cinema Foundation. Diasaskan oleh pengarah Martin Scorsese, matlamatnya adalah untuk mencari dan membina semula filem-filem sinema dunia yang telah lama diabaikan.

Pada Ogos 2020, Mania Akbari, yang membintangi Ten, menuduh Kiarostami melakukan plagiarisme, menyatakan bahawa beliau menyunting rakaman peribadi yang dirakam oleh Akbari ke dalam filem itu tanpa kebenarannya. Dalam filem pendeknya pada tahun 2019 Letter to My Mother, Amina Maher, anak perempuan Akbari, yang turut muncul dalam Ten, menyatakan bahawa babak-babak beliau dalam Ten dirakam tanpa pengetahuannya. Pada tahun 2022, Akbari dan Maher mendedahkan bahawa mereka telah meminta pengedar MK2 untuk menghentikan edaran filem itu, yang mana MK2 masih belum memberi respons. Oleh itu, British Film Institute mengeluarkan Ten daripada retrospektif Kiarostami. Pada tahun 2022, Akbari menuduh Kiarostami merogolnya dua kali, di Tehran ketika beliau berusia 25 tahun dan Kiarostami kira-kira 60 tahun, dan di London selepas Ten ditayangkan perdana.

9.1. Filem Cereka

9.2. Filem Pendek