Vincent d'Indy

1.1. Latar Belakang Keluarga dan Zaman Kanak-kanak

Paul Marie Théodore Vincent d'Indy dilahirkan di Paris, Perancis, pada 27 Mac 1851, dalam sebuah keluarga bangsawan yang kuat pegangan diraja dan Katolik. Moyang beliau, Joseph Isaïe Saint-Ange d'Indy, ialah seorang ahli politik. Sejak kecil, d'Indy telah mengambil pelajaran piano daripada neneknya dari sebelah bapa, yang kemudiannya menyerahkannya kepada guru-guru terkemuka seperti Antoine François Marmontel dan Louis Diémer. Meskipun terpaksa mempelajari undang-undang untuk menggembirakan keluarganya, Vincent d'Indy tekad untuk mengejar kerjaya sebagai seorang pemuzik.

1.2. Latihan Muzik Awal

Pendidikan muziknya bermula dengan pelajaran piano di bawah Marmontel dan Diémer. Dari usia 14 tahun, beliau mempelajari harmoni dengan Albert Lavignac. Apabila beliau berusia 16 tahun, seorang bapa saudaranya memperkenalkan beliau kepada risalah orkestra Hector Berlioz, yang memberikannya inspirasi untuk menjadi seorang komposer. Bakat muziknya segera terserlah apabila beliau menulis sebuah kuartet piano dan menghantarnya kepada César Franck, seorang guru kepada rakannya. Franck mengakui bakat d'Indy dan mengesyorkan agar beliau mengejar kerjaya sebagai komposer.

1.3. Konservatori Paris dan César Franck

Pada usia 19 tahun, Vincent d'Indy menyertai Pengawal Nasional semasa Perang Perancis-Prusia. Namun, sebaik sahaja permusuhan berakhir, beliau kembali ke dunia muzik. Pada tahun 1871, beliau memasuki kelas organ Franck di Konservatori Paris dan kekal di sana hingga tahun 1875. Sepanjang tempoh ini, beliau bukan sahaja mempelajari organ tetapi juga menerima bimbingan komposisi daripada Franck. Beliau menerima hadiah pertama dalam organ pada tahun 1875. Untuk mendapatkan pengalaman praktikal, beliau juga menyertai bahagian perkusi orkestra di Théâtre du Châtelet dan berkhidmat sebagai ketua koir untuk Concerts Colonne. Melalui Franck, d'Indy menerima pengaruh yang kuat daripada muzik Jerman, terutamanya rasa kagum gurunya terhadap muzik Jerman, sesuatu yang kemudiannya membentuk gaya muziknya.

2.1. Perang Perancis-Prusia dan Aktiviti Muzik Awal

Selepas berkhidmat sebagai sarjan infantri semasa Perang Perancis-Prusia (1870-1871), Vincent d'Indy kembali kepada kehidupan muziknya. Karya pertamanya yang beliau dengar dipersembahkan ialah Symphonie italienne, semasa latihan orkestra di bawah Jules Pasdeloup. Karya ini dikagumi oleh komposer terkemuka seperti Georges Bizet dan Jules Massenet, yang telah beliau kenali sebelum ini. Beliau juga aktif sebagai pemain organ gereja dan konduktor pada awal kerjayanya.

2.2. Pertemuan dengan Muzik Jerman dan Wagner

Pada musim panas tahun 1873, d'Indy melawat Jerman, di mana beliau bertemu dengan komposer terkenal Franz Liszt dan Johannes Brahms. Pada 25 Januari 1874, overture beliau, Les Piccolomini, dipersembahkan dalam konsert Pasdeloup, diapit di antara karya-karya Johann Sebastian Bach dan Ludwig van Beethoven. Pengalaman paling berpengaruh ialah kehadiran beliau pada penerbitan pertama kitaran Der Ring des Nibelungen oleh Richard Wagner di Festival Bayreuth pada tahun 1876. Peristiwa ini meninggalkan kesan mendalam padanya, menyebabkan beliau menjadi seorang Wagnerian yang gigih dan penyokong kuat Wagnerisme. Pada tahun 1882, beliau mendengar Parsifal Wagner. Walaupun beliau mengagumi Wagner, d'Indy juga mengkritik "histrionik yang berlebihan dan histeria hero Wagner," dan berusaha untuk mendasarkan karya operanya pada nilai-nilai Kristian, cinta, dan kesederhanaan yang agung. Pada tahun 1887, beliau terlibat dalam produksi Lohengrin Wagner oleh Lamoureux sebagai ketua koir.

2.3. Gubahan Utama Pertama

Karya utama awal d'Indy mula muncul dan mendapat perhatian. Pada tahun 1878, balada simfoni beliau, La Forêt enchantée, dipersembahkan. Karya koir beliau, Le Chant de la cloche, muncul pada tahun 1883 dan memenangi hadiah muzik Paris. Pada tahun 1884, puisi simfoni beliau, Saugefleurie, dipersembahkan buat pertama kali. Sekitar masa ini juga, beliau menggubah suite piano ("puisi simfoni untuk piano") bertajuk Poème des montagnes. Pada tahun 1887, Suite in D untuk trompet, dua flut, dan kuartet rentetan beliau muncul. Antara tahun 1889 dan 1895, beliau sibuk dengan drama muziknya, Fervaal.

3.1. Penubuhan Schola Cantorum de Paris

Terinspirasi oleh pengajiannya dengan César Franck dan tidak berpuas hati dengan standard pengajaran di Konservatori Paris, d'Indy, bersama-sama dengan Charles Bordes dan Alexandre Guilmant, mengasaskan Schola Cantorum de Paris pada tahun 1894. Sekolah ini pada asalnya bertujuan untuk penyelidikan dan pengajaran muzik gereja, termasuk nyanyian Gregorian dan polifoni, untuk menghidupkan semula muzik yang terlupakan. Dari tahun 1900, Schola Cantorum berkembang menjadi sebuah institusi yang menawarkan pengajaran muzik secara umum.

3.2. Pengetua dan Falsafah Pengajaran

D'Indy mengajar di Schola Cantorum de Paris sehingga kematiannya, menjadi pengetua pada tahun 1904. Falsafah pengajaran beliau menekankan asas yang kukuh dalam teknik, berbanding dengan keaslian semata-mata. Walau bagaimanapun, The Oxford Companion to Music menyatakan bahawa "penekanan yang kukuh terhadap teknik digalakkan, bukannya keaslian," dan menambah bahawa beberapa graduan dapat dibandingkan dengan pelajar Konservatori yang terbaik. Walaupun begitu, menurut Grove's Dictionary of Music and Musicians, pengaruh d'Indy sebagai seorang guru adalah "luas dan menyeluruh, dengan manfaat bagi muzik Perancis jauh melebihi tuduhan dogmatisme dan intoleransi politik." Beliau juga mengajar di Konservatori dan secara persendirian, sambil mengekalkan jawatannya di Schola Cantorum.

3.3. Pengaruh ke atas Société Nationale de Musique

D'Indy memainkan peranan penting dalam sejarah Société nationale de musique, yang mana gurunya, Franck, merupakan ahli pengasas pada tahun 1871. Seperti Franck, d'Indy menghormati muzik Jerman, dan beliau tidak bersetuju dengan pengecualian muzik dan komposer bukan Perancis dalam persatuan tersebut. Beliau menjadi setiausaha bersama persatuan pada tahun 1885 dan berjaya membatalkan peraturan "hanya-Perancis" pada tahun berikutnya. Pengasas persatuan, Romain Bussine dan Camille Saint-Saëns, meletak jawatan sebagai protes. Franck menolak jawatan rasmi sebagai presiden persatuan, tetapi apabila beliau meninggal dunia pada tahun 1890, d'Indy mengambil alih jawatan tersebut. Namun, rejimnya telah mengasingkan generasi muda komposer Perancis, yang dipimpin oleh Maurice Ravel, dan pada tahun 1910, mereka menubuhkan Société musicale indépendante yang berasingan, yang menarik komposer muda terkemuka dari Perancis dan negara-negara lain. Dalam usaha untuk memajukan cadangan penggabungan kedua-dua organisasi semasa Perang Dunia Pertama, d'Indy berundur sebagai presiden Société nationale untuk memberi laluan kepada Gabriel Fauré yang lebih "progresif", tetapi rancangan itu tidak menjadi kenyataan.

4.1. Ciri-ciri Gubahan Beliau

Muzik d'Indy menunjukkan pengaruh yang kuat daripada Berlioz, Franck, dan Wagner. Pengaruh Franck paling ketara dalam bentuk melodi beliau, Wagner dalam pengembangan melodi, dan Berlioz dalam orkestra beliau. Beliau menggabungkan elemen folklor-realis dengan suasana keagamaan-mistik, serta tradisi budaya Perancis dengan pengaruh muzik Jerman. Orkestra d'Indy sangat kaya, dan beliau sering menggunakan kaedah kitaran Franck, di mana tema-tema muzik diulang dan diubah suai sepanjang karya untuk mewujudkan kesatuan. Beliau juga sentiasa mengejar bentuk seni bina yang kukuh, terutamanya dalam muzik instrumental. Beliau turut menunjukkan minat yang mendalam dalam melodi rakyat, menggunakan bahan-bahan ini dalam gubahannya.

4.2. Sumbangan kepada Kebangkitan Muzik Awal

Vincent d'Indy juga memainkan peranan penting dalam menghidupkan semula karya-karya muzik Barok yang telah lama dilupakan. Beliau membuat edisi sendiri untuk opera Claudio Monteverdi seperti L'incoronazione di Poppea. Beliau turut menyumbang kepada kebangkitan karya-karya Antonio Vivaldi, di mana sonata-sonata Vivaldi untuk cello dan basso continuo (Op. 14) disunting oleh d'Indy sebagai konserto cello dan diterbitkan oleh Maurice Senart pada tahun 1922. Penyelidikan, pemulihan, penerbitan, dan persembahan beliau terhadap nyanyian Gregorian, karya Monteverdi, dan Jean-Philippe Rameau telah menyumbang besar kepada pemahaman dan penghargaan terhadap muzik awal. Beliau juga mempertahankan karya-karya Christoph Willibald Gluck dan Johann Sebastian Bach.

4.3. Ringkasan Karya Utama

Beberapa karya d'Indy masih dipersembahkan secara tetap di dewan konsert hari ini. Grove menyatakan bahawa penghormatan beliau terhadap Beethoven dan Franck "malangnya telah mengaburkan sifat individu gubahan beliau sendiri, terutamanya karya-karya orkestra yang indah yang menggambarkan selatan Perancis." Antara karyanya yang paling terkenal ialah Symphony on a French Mountain Air (juga dikenali sebagai Symphonie Cévenole) untuk piano dan orkestra (1886), dan Istar (1896), sebuah puisi simfoni dalam bentuk variasi di mana tema utama hanya muncul pada akhirnya.

Karya-karya utama lain Vincent d'Indy mengikut genre termasuk:

• Opera (6 buah):**
  • Attendez-moi sous l'orme (opereta) Op. 13
  • Le chant de la cloche Op. 18 (juga karya koir)
  • Fervaal Op. 40 (1897)
  • L'Étranger Op. 53 (1902)
  • La Légende de Saint-Christophe Op. 67 (1920), berdasarkan tema nyanyian Gregorian
  • Le rêve de Cinyras Op. 80
  • Simfoni:**
    • Simfoni No. 1 dalam A minor, Symphonie Italienne (tidak bernombor opus)
    • Symphony on a French Mountain Air (Symphonie Cévenole) Op. 25
    • Simfoni No. 2 dalam B-flat major Op. 57
    • Simfoni No. 3 dalam D major, Sinfonia brevis de bello gallico Op. 70
    • Karya Orkestra:**
      • Balada Simfoni La Forêt Enchantée Op. 8 (1878)
      • Puisi Simfoni Wallenstein Op. 12
      • Lied Op. 19 untuk viola dan orkestra
      • Puisi Simfoni Saugefleurie Op. 21 (1884)
      • Karadec Suite Op. 34
      • Tableaux de Voyage Op. 36
      • Variasi Simfoni Istar Op. 42 (1896)
      • Muzik Dramatik Medee, Suite d'Orchestre Op. 47
      • Variasi Koral Choral Varié Op. 55
      • Puisi Simfoni Jour d'été à la montagne Op. 61 (1905)
      • Souvenirs Op. 62 (selepas kematian isteri pertamanya)
      • Suite Simfoni Poème des Rivages (4 buah) Op. 77 (1920-1921)
      • Diptyque Méditerranéen Op. 87
      • Konserto:**
        • Konserto dalam B minor untuk piano, flut, cello, dan rentetan Op. 89
        • Muzik Bilik:**
          • Sextet Rentetan dalam B-flat major Op. 92
          • Kuartet Rentetan No. 1 dalam D major Op. 35
          • Kuartet Rentetan No. 2 dalam E major Op. 45
          • Kuartet Rentetan No. 3 dalam D-flat major Op. 96
          • Kuartet Piano dalam A minor Op. 7
          • Quintet Piano dalam G minor Op. 81
          • Trio Piano No. 1 dalam B-flat major Op. 29 (juga Trio untuk klarinet, cello, dan piano)
          • Trio Piano No. 2 dalam G major Op. 98
          • Song and Dance (Divertimento) Op. 50 (untuk flut, oboe, dua klarinet, dua fagot, hon)
          • Karya Piano:**
            • Poème des montagnes Op. 15
            • Tableaux de Voyage Op. 33
            • Thème varié, fugue et chanson Op. 85
            • Fantaisie sur un vieil air de ronde française Op. 99
            • Karya Organ:**
              • Piece (Prélude) dalam E-flat minor
              • Karya Koir:**
                • Le chant de la cloche Op. 18 (juga versi pentas)
                • 6 French Folk Songs Jilid 1 Op. 90
                • 6 French Folk Songs Jilid 2 Op. 100
                • Lagu:**
                  • Le chef de cavalcade Op. 11
                  • Chansons du mer Op. 43

                  Antara murid-muridnya dari Jepun ialah Oonuma Satoshi, yang kemudian menjadi ketua kumpulan muzik tentera. Karya beliau "Song and Dance" telah disiarkan oleh NHK pada tahun 1938.

5.1. Keluarga dan Perkahwinan Kemudian

Sekitar tahun 1874, d'Indy berkahwin dengan sepupunya, Isabelle de Pampelonne, dan mereka mempunyai tiga orang anak. Kematian isteri pertamanya pada tahun 1905 sangat mempengaruhi d'Indy; menurut penulis biografi Robert Orledge, peristiwa ini menghilangkan pengaruh penstabil dalam hidup komposer, menyebabkan beliau "semakin terdedah kepada serangan bermotif politik terhadap Schola Cantorum dan bimbang akan trend dekaden yang berbahaya dalam muzik kontemporari di Perancis dan Jerman." Beliau mengalami kemerosotan semangat kreatif buat sementara waktu. Namun, pada tahun 1920, beliau berkahwin semula dengan Caroline Janson, yang jauh lebih muda. Orledge menulis bahawa perkahwinan ini "membawa kelahiran semula kreatif yang sejati, disaksikan dalam gubahan-gubahan berinspirasikan Mediterranean yang tenang pada dekad terakhirnya." Setelah perkahwinan keduanya, beliau meninggalkan istana Cévennes dan berpindah ke Agay di Côte d'Azur bersama isteri barunya, di mana beliau menumpukan perhatian pada komposisi.

5.2. Pandangan Politik dan Sosial

Pandangan estetik d'Indy, menurut Orledge, menjadi "semakin reaksioner dan dogmatik" manakala pandangan politiknya beraliran kanan dan anti-Semitisme. Beliau menyertai Ligue de la patrie française (Liga Tanah Air Perancis) semasa Dreyfus affair, sebuah skandal politik yang memecahbelahkan masyarakat Perancis pada akhir abad ke-19 dan awal abad ke-20 dengan isu anti-Semitisme dan ketidakadilan. Drama muzikal ketiganya, La Légende de Saint-Christophe, yang disiapkan semasa Perang Dunia Pertama, dianggap oleh Orledge sebagai "sebuah perayaan regionalisme Katolik tradisional berbanding demokrasi liberal moden dan nilai-nilai kapitalis". Pendirian politik dan sosial d'Indy yang konservatif dan anti-Semitik ini menjadi aspek kontroversi dalam legasinya.

5.3. Kerjaya Konduktor dan Gubahan Akhir

Selepas Perang Dunia Pertama, d'Indy meningkatkan aktivitinya sebagai seorang konduktor, mengadakan jelajah konsert di seluruh Eropah dan Amerika Syarikat. Pada Disember 1905, beliau mengendalikan Orkestra Simfoni Boston, mempersembahkan muzik Perancis termasuk karya Gabriel Fauré dan Claude Debussy. Antara karya-karya utama terakhir beliau termasuk "Empat Puisi Pantai" dan "Diptych Mediterranean", sebuah konserto untuk piano dan ensemble muzik bilik, dan Kuartet Rentetan No. 3. Bahagian pengenalan gerakan kedua "Joy of Deep Blue" daripada "Empat Puisi Pantai" mempunyai persamaan yang mencolok dengan bahagian pengenalan Bahagian Kedua karya Maurice Ravel, Daphnis et Chloé. Memandangkan karya Ravel diselesaikan pada tahun 1912 manakala karya d'Indy antara tahun 1919 dan 1921, ini menimbulkan persoalan menarik tentang mengapa d'Indy mungkin telah meminjam dari Ravel atau bagaimana situasi antara kedua-dua komposer itu.

Vincent d'Indy meninggal dunia pada 2 Disember 1931 di Paris, pada usia 80 tahun, dan dikebumikan di Cimetière Montparnasse.

6.1. Penilaian Sejarah

Kedudukan sejarah Vincent d'Indy dalam muzik Perancis adalah signifikan. Beliau dianggap sebagai salah seorang murid terkemuka César Franck dan mengetuai aliran Franck. Meskipun banyak karyanya jarang dipersembahkan hari ini, Grove menyatakan bahawa penghormatan beliau yang terkenal terhadap Beethoven dan Franck "malangnya telah mengaburkan sifat individu gubahan beliau sendiri, terutamanya karya-karya orkestra yang indah yang menggambarkan selatan Perancis." Muziknya menggabungkan tradisi Perancis dengan pengaruh Jerman, terutamanya Wagner, dan beliau menekankan bentuk seni bina yang tetap dalam muzik instrumentalnya.

6.2. Kritikan dan Kontroversi

Walaupun pengaruh d'Indy sebagai seorang guru adalah luas, pengajarannya di Schola Cantorum telah dikritik. The Oxford Companion to Music menyatakan bahawa sekolah itu menggalakkan teknik yang kukuh berbanding keaslian, dan hanya sedikit graduan yang dapat dibandingkan dengan pelajar terbaik Konservatori. Selain itu, d'Indy menghadapi kritikan kerana sikap dogmatisme dan intoleransi politiknya. Rejimnya sebagai presiden Société Nationale de Musique telah mengasingkan generasi komposer muda, menyebabkan penubuhan Société musicale indépendante. Malah, salah seorang muridnya, Erik Satie, yang belajar di sana selama tiga tahun, kemudian menulis, "Mengapa saya pergi kepada d'Indy? Karya-karya yang saya tulis sebelum ini begitu penuh pesona. Dan sekarang? Apa-apaan! Apa kebosanan!" Namun, Grove juga menyatakan bahawa pengaruhnya sebagai guru adalah "sangat besar dan meluas, dengan manfaat bagi muzik Perancis jauh melebihi tuduhan dogmatisme dan intoleransi politik."

6.3. Murid Terkemuka

Vincent d'Indy telah membimbing ramai murid yang kemudiannya menjadi tokoh penting dalam dunia muzik Perancis dan antarabangsa. Antara murid-muridnya yang terkenal ialah:

• Albéric Magnard
• Albert Roussel
• Joseph Canteloube (yang kemudian menulis biografi d'Indy)
• Celia Torra
• Arthur Honegger
• Darius Milhaud
• Yvonne Rokseth
• Erik Satie (walaupun kemudian mengkritik pengajarannya)
• Cole Porter (menghadiri kursus dua tahun di Schola Cantorum tetapi meninggalkan selepas beberapa bulan)
• Pierre Capdevielle
• Léon Destroismaisons
• Déodat de Séverac
• Eugène Lapierre
• Leevi Madetoja
• Rodolphe Mathieu
• Helena Munktell
• Ahmet Adnan Saygun
• Anne Terrier Laffaille
• Emiliana de Zubeldia
• Xian Xinghai
• Guillaume Lekeu (yang merupakan murid Franck dan kemudiannya d'Indy melengkapkan sonata cello beliau selepas kematian Lekeu)
• Dari Jepun, murid-muridnya termasuk Komatsu Kōsuke, Oonuma Satoshi, Konoe Hidemaro, dan Takagi Tōroku.

6.4. Peringatan

Untuk mengenang Vincent d'Indy, École de musique Vincent-d'Indy, sebuah kolej muzik swasta di Montreal, Kanada, dinamakan sempena beliau. Selain itu, asteroid 11530 d'Indy, yang ditemui pada tahun 1992, juga dinamakan sempena komposer ini.

6.5. Penulisan dan Penerbitan

Vincent d'Indy juga merupakan seorang penulis dan ahli teori muzik yang prolifik. Karya tulisannya yang paling penting termasuk tiga jilid Cours de composition musicale (Kursus Komposisi Muzik), yang ditulis antara tahun 1903 dan 1912, berdasarkan kuliahnya di Schola Cantorum. Karya ini diterjemahkan ke dalam bahasa Jepun oleh Ikeuchi Tomojiro antara tahun 1941 dan 1943. Beliau juga menulis kajian penting tentang gurunya, César Franck (1906), yang disebut oleh The Times sebagai "salah satu biografi Perancis moden yang paling jelas dan individu." Kajiannya tentang Beethoven (1912) menunjukkan "ketelitian kajian sepanjang hayat yang beliau berikan kepada guru itu." Karya ini juga telah diterjemahkan ke dalam bahasa Jepun oleh Fujiwara Seiichi pada tahun 1943 dan Komatsu Kōsuke pada tahun 1954. Beliau juga membantu dalam penerbitan Menuet on the name of Haydn oleh Joseph Haydn pada tahun 1909.