1. Kehidupan Awal dan Pendidikan
William Henry Cavendish Cavendish-Bentinck dilahirkan di Bulstrode Park, Buckinghamshire, pada 14 April 1738.
1.1. Latar Belakang Kelahiran dan Keluarga
Beliau merupakan anak sulung kepada William Bentinck, Duke Portland Ke-2 dan Lady Margaret Cavendish-Harley, yang dikenali sebagai "wanita terkaya di Great Britain". Melalui ibu dan nenek sebelah ibunya, Lady Henrietta Cavendish-Holles (anak tunggal kepada John Holles, Duke Newcastle Pertama), beliau mewarisi banyak tanah. Berdasarkan wasiat Henrietta, beliau menambahkan nama keluarga "Cavendish" pada tahun 1755 semasa di Universiti Oxford, walaupun perubahan ini hanya diluluskan secara rasmi oleh raja pada 5 Oktober 1801.
1.2. Pendidikan dan Perjalanan
Portland menerima pendidikan awalnya di Westminster School dari tahun 1747 hingga 1754. Beliau kemudiannya melanjutkan pengajian di Christ Church, Oxford, di mana beliau mendaftar pada 4 Mac 1755 dan memperoleh ijazah M.A. pada 1 Februari 1757.
Pada Disember 1757, Lord Titchfield, yang berusia sembilan belas tahun, dihantar untuk belajar di bawah seliaan Lord Stormont selama setahun di Warsaw, ditemani oleh setiausaha Stormont, Benjamin Langlois dan diplomat Robert Murray Keith. Stormont bertanggungjawab mengawasi semua perbelanjaan, manakala Langlois menguruskan pengambilan guru tempatan dan mengarahkan pengajian Titchfield yang masih remaja. Buku-buku yang diarahkan untuk dibaca termasuk sejarah kuno, sejarah moden, dan undang-undang umum.
Pada tahun 1759, Titchfield bersama Langlois mengembara melalui Jerman ke Itali, menghabiskan setahun di Turin, dan kemudian meneruskan perjalanan ke Florence. Beliau kembali ke Great Britain pada Oktober 1761. Apabila Stormont dilantik sebagai duta ke Vienna pada tahun 1763, Langlois turut serta sebagai setiausaha kedutaan.
2. Perkahwinan dan Anak-anak
Pada 8 November 1766, Portland berkahwin dengan Lady Dorothy Cavendish, anak perempuan tunggal kepada William Cavendish, Duke Devonshire Ke-4 dan Lady Charlotte Boyle. Mereka dikurniakan sembilan orang anak, enam daripadanya hidup sehingga dewasa:
- William Henry Cavendish-Scott-Bentinck, Duke Portland Ke-4 (24 Jun 1768 - 27 Mac 1854)
- Lt Jen Lord William Henry Cavendish-Bentinck (14 September 1774 - 17 Jun 1839)
- Lady Charlotte Cavendish-Bentinck (2 Oktober 1775 - 28 Julai 1862), yang berkahwin dengan Charles Greville.
- Lady Mary Cavendish-Bentinck (13 Mac 1779 - 6 November 1843)
- Lord William Charles Augustus Cavendish-Bentinck (20 Mei 1780 - 28 April 1826), merupakan moyang kepada William Cavendish-Bentinck, Duke Portland Ke-6 dan Queen Elizabeth (Ibu Ratu).
- Lord Frederick Cavendish-Bentinck (2 November 1781 - 11 Februari 1828), merupakan moyang kepada Ferdinand Cavendish-Bentinck, Duke Portland Ke-8 dan Victor Cavendish-Bentinck, Duke Portland Ke-9.
3. Kerjaya Politik
Kerjaya politik William Henry Cavendish Cavendish-Bentinck, Duke Portland Ke-3, dicirikan oleh perkhidmatan dalam pelbagai jawatan penting, termasuk dua penggal sebagai Perdana Menteri, serta penglibatan aktif dalam politik pilihan raya dan perubahan afiliasi parti yang signifikan. Beliau memainkan peranan penting dalam membentuk landskap politik British pada akhir abad ke-18 dan awal abad ke-19.
3.1. Aktiviti Politik Awal
Portland dipilih untuk duduk di Parlimen Great Britain sebagai Ahli Parlimen untuk Weobley pada tahun 1761. Selepas kematian bapanya pada 1 Mei 1762, beliau mewarisi gelaran Duke Portland dan memasuki Dewan Pertuanan. Tempoh beliau sebagai Ahli Parlimen adalah singkat, dan tiada rekod undian atau ucapan beliau. Walaupun baru berusia 24 tahun ketika berpindah ke Dewan Pertuanan, beliau disambut baik oleh pelbagai puak Whig kerana kekayaan dan reputasi yang bersih, lalu menyertai puak Whig Rockingham.
Pada Julai 1765, beliau dilantik sebagai Lord Chamberlain of the Household dalam kerajaan pertama Rockingham. Beliau juga dilantik sebagai Ahli Majlis Privi pada 10 Julai 1765 dan dipilih sebagai FRS pada 5 Jun 1766. Apabila kerajaan Rockingham jatuh pada Mac 1766, Portland cuba meletak jawatan tetapi diminta untuk kekal sebagai perunding antara puak Rockingham dan Earl Chatham. Walaupun beliau menerima, rundingan gagal pada November, dan Portland bersama beberapa bangsawan lain meletak jawatan. Pengalaman ini menyebabkan beliau sangat membenci Earl Chatham dan sepenuhnya menyokong puak Rockingham, menolak jawatan istiadat tanpa kuasa sebenar seperti Lord Chamberlain. Beliau kemudiannya menjadi pembangkang di Dewan Pertuanan, mengkritik keras Augustus FitzRoy, Duke Grafton Ke-3. Beliau pernah disyaki sebagai penulis anonim "Junius", tetapi Dictionary of National Biography menganggap tuduhan itu "tidak masuk akal". Puak Rockingham berkeras bahawa Marquess Rockingham harus menjadi Perdana Menteri untuk sebarang kerajaan gabungan, menyebabkan mereka kekal sebagai pembangkang untuk tempoh yang lama tetapi pada masa yang sama mengukuhkan perpaduan dalam puak mereka.
3.1.1. Lord Lieutenant of Ireland
Portland berkhidmat sebagai Lord Lieutenant of Ireland dalam kementerian kedua Rockingham dari April hingga Ogos 1782. Beliau menghadapi tuntutan kuat untuk langkah-langkah perdamaian berikutan tahun-tahun penindasan dan percukaian yang disebabkan oleh penglibatan kerajaan British dalam Perang Revolusi Amerika. Portland memutuskan untuk membuat konsesi dan, mengatasi tentangan Lord Shelburne, Setiausaha Dalam Negeri yang kepadanya beliau melapor, berjaya meyakinkan Parlimen untuk memansuhkan Akta Deklaratori 1719 dan mengubah suai Undang-undang Poynings. Selepas kematian Rockingham, Portland meletak jawatan dari kementerian Lord Shelburne bersama-sama penyokong Charles James Fox yang lain.
Ketika Portland menjadi Lord Lieutenant of Ireland, kekalahan British dalam Perang Revolusi Amerika baru sahaja disahkan. Parti Patriot Ireland mengambil kesempatan ini untuk menuntut autonomi yang lebih besar. Portland percaya tuntutan ini tidak dapat ditolak dan cuba mendapatkan pampasan sebagai balasan untuk konsesi autonomi. Namun, Lord Shelburne dan George III menghalang usahanya untuk memastikan puak Rockingham tidak mendominasi kabinet, menyebabkan hanya konsesi diberikan kepada Ireland tanpa sebarang balasan untuk Great Britain.
3.2. Aktiviti Pilihan Raya
Bapa Duke Portland Ketiga tidak mempunyai pengaruh yang besar dalam pilihan raya, tetapi Duke Portland Ketiga sendiri aktif dalam aktiviti pilihan raya. Sebagai contoh, dalam Pilihan raya umum British 1768, beliau berjaya memastikan lapan calon dari pihaknya memenangi kerusi.
3.2.1. Wigan
Kawasan pilihan raya Wigan di Lancashire adalah sebuah borough boroughbandar berautonomiBahasa Inggeris dengan kira-kira 100 pengundi. Pada tahun 1761, ahli Whig Fletcher Norton, Baron Grantley Pertama dan Simon Luttrell, Earl Carhampton Pertama baru sahaja merampas kawalan kawasan itu daripada Parti Tory. Walaupun jumlah pengundi sekitar 100 adalah kecil, ia tidak cukup kecil untuk dikuasai sepenuhnya oleh seorang penaung tunggal, dan Norton serta Luttrell tidak mendapat sokongan daripada semua pengundi.
Oleh itu, Duke Portland bergabung dengan George Byng, yang kalah kepada Norton dalam pilihan raya kecil 1763. Selepas mendapat sokongan daripada sebilangan pengundi, Duke Portland mengisytiharkan calon dari pihaknya sebagai pemenang dalam pilihan raya Datuk Bandar Wigan pada tahun 1764. Namun, Norton dan Luttrell juga mengisytiharkan calon mereka sebagai pemenang, menyebabkan dua datuk bandar beroperasi secara selari sehingga Mei 1765, apabila perjanjian dicapai untuk membayar ganti rugi kewangan sebagai pertukaran untuk peletakan jawatan datuk bandar dari pihak Norton-Luttrell.
Dalam Pilihan raya umum British 1768 berikutnya, calon yang disokong oleh Duke Portland, Byng dan Beaumont Hotham, Baron Hotham Kedua, mengalahkan calon Tory John Smith Barry (anak kepada James Barry, Earl Barrymore Ke-4). Mereka juga berjaya dipilih semula dalam Pilihan raya umum British 1774.
Apabila Duke Portland mengurangkan aktiviti pilihan rayanya pada tahun 1780-an, beliau menyerahkan kawalan satu kerusi di Wigan kepada Henry Bridgeman, Baron Bradford Pertama, yang menyebabkan anak Bridgeman, Henry Simpson Bridgeman, memenangi kerusi dalam Pilihan raya umum British 1780. Walaupun Duke Portland masih mempunyai pengaruh di Wigan, Bridgeman dikatakan menguasai kedua-dua kerusi pada tahun 1790-an.
3.2.2. Carlisle
Kawasan pilihan raya Carlisle di Cumberland secara tradisinya dipertandingkan antara keluarga Earl Carlisle (Howard), keluarga Musgrave, dan keluarga Lowther. Ketika Duke Portland Ketiga mewarisi gelarannya, Sir James Lowther, Baronet Ke-5 (kemudian Earl Lonsdale Pertama), ketua keluarga Lowther, menguasai satu kerusi dan berusaha untuk menguasai kerusi yang lain. Lowther telah berkahwin dengan anak perempuan Earl Bute Ketiga dari Parti Tory pada tahun 1761. Di Carlisle, beliau telah berkhidmat sebagai Lord Lieutenant of Cumberland sejak 1759 dan secara beransur-ansur mengukuhkan kawalannya dengan menempatkan penyokongnya dalam jawatan seperti Timbalan Lord Lieutenant, Mahkamah Majistret Carlisle, dan perbadanan Carlisle (corporationperbadananBahasa Inggeris).
Duke Portland tidak dapat memecahkan kawalan Lowther terhadap perbadanan itu, jadi beliau beralih untuk mendapatkan sokongan daripada freemen freemenwarga bebasBahasa Inggeris. Lowther membuat kesilapan dalam Pilihan raya umum British 1768 apabila beliau menyokong John Elliot dari Scotland dan George Johnstone, yang tidak mempunyai kaitan dengan Carlisle. Akibatnya, kedua-dua kerusi dimenangi oleh calon yang disokong oleh Duke Portland (adik Duke Portland, Lord Edward Bentinck, dan George Musgrave dari keluarga Musgrave).
Keluarga Earl Carlisle cuba bangkit semula apabila Earl Carlisle Kelima, Frederick Howard, mencapai usia dewasa pada tahun 1769. Dalam Pilihan raya umum British 1774, walaupun kompromi telah dicapai pada Mac untuk Duke Portland dan Lowther menamakan satu kerusi masing-masing, Earl Carlisle melambatkan persetujuan mereka, memaksa Duke Portland untuk membuat konsesi. Akhirnya, Earl Carlisle dan Lowther masing-masing menamakan satu kerusi.
Dalam Pilihan raya umum British 1780, campur tangan keluarga Duke Norfolk (cabang utama keluarga Howard) menyebabkan Earl Carlisle Kelima terpaksa berundur, dan Earl Surrey Charles Howard dipilih. Selepas itu, Duke Portland Ketiga tidak lagi campur tangan dalam kawasan pilihan raya Carlisle.
3.2.3. Cumberland dan Westmorland
Di kawasan pilihan raya kaunti Cumberland, keluarga Lowther adalah pemilik tanah terbesar, diikuti oleh Earl Carlisle, Duke Portland, dan keluarga Earl Egremont. Ketika Duke Portland Ketiga mewarisi gelarannya, Earl Carlisle Kelima masih di bawah umur, dan Earl Egremont Kedua Charles Wyndham adalah tuan tanah yang tidak hadir dan telah kehilangan populariti kerana menaikkan sewa tanah. Selain itu, kawasan pilihan raya kaunti Westmorland mempunyai jumlah pengundi terkecil di antara kawasan kaunti. Walaupun keluarga Earl Suffolk, keluarga Wilson, dan keluarga Earl Thanet (yang mewarisi jawatan Sheriff of Westmorland) juga memiliki tanah, hanya keluarga Earl Thanet yang mampu menyaingi keluarga Lowther, yang memiliki tanah terbesar. Dalam pilihan raya kecil 1759, calon keluarga Earl Thanet kalah kepada calon keluarga Lowther, dan dalam Pilihan raya umum British 1761, calon keluarga Wilson kalah kepada calon keluarga Lowther.
Namun, Lowther juga kehilangan sokongan daripada gentry gentrybangsawan kecilBahasa Inggeris bawahan di Cumberland kerana sikapnya yang angkuh dan mementingkan diri sendiri. Para gentry memilih Duke Portland sebagai saingan Lowther. Duke Portland memenuhi permintaan para gentry dan mula campur tangan dalam kawasan pilihan raya Westmorland dan Carlisle (rujuk bahagian #Carlisle). Akibatnya, Lowther mengusir penyokong Duke Portland dari jawatankuasa keadilan tempatan (commission of the peacesuruhanjaya keamananBahasa Inggeris) pada tahun 1767.
Menjelang Pilihan raya umum British 1768, pertempuran pilihan raya di Carlisle dan Cumberland menjadi tidak dapat dielakkan. Lowther menawarkan Earl Suffolk Kedua Belas Henry Howard satu kerusi di Westmorland jika beliau dapat mendapatkan sokongan puak Earl Egremont di Cumberland, cuba mengelakkan pertempuran pilihan raya di Westmorland dengan bersekutu dengan keluarga Earl Suffolk. Namun, Earl Suffolk telah berjanji untuk mendapatkan sokongan puak Earl Egremont untuk Duke Portland, jadi rundingan gagal. Sementara itu, Duke Portland dan Earl Thanet Kelapan Sackville Tufton menghadapi kesukaran mencari calon kerana Wilson, yang pernah kalah pada tahun 1761, enggan bertanding semula. Sepuluh hari sebelum pilihan raya (28 Mac 1768), Thomas Fenwick mengumumkan pencalonannya dengan sokongan kewangan daripada puak Duke Portland dan puak anti-Lowther di Carlisle. Walaupun pencalonan saat akhir dan Earl Thanet membuat perjanjian pilihan raya dengan Lowther untuk Appleby, kekal neutral di Westmorland, kebencian terhadap Lowther ternyata lebih kuat daripada jangkaan. Fenwick akhirnya memenangi tempat kedua dengan 981 undi.
Di Cumberland, peguam yang diupah oleh Lowther mendapati bahawa hak milik Duke Portland terhadap Hutan Inglewood (tanah yang diberikan oleh William III kepada Earl Portland Pertama) bermasalah, dan Hutan Inglewood secara sah kekal sebagai tanah mahkota. Lowther segera memohon pajakan Hutan Inglewood daripada kerajaan, dan kerajaan meluluskannya (dengan syarat Lowther memfailkan tuntutan mahkamah untuk mengesahkan tanah itu sebagai tanah mahkota). Ini sepatutnya memberi kelebihan kepada Lowther dalam pilihan raya, tetapi penduduk tempatan tidak berpuas hati dengan cara tanah yang telah dimiliki oleh keluarga Duke Portland selama 60 tahun itu dirampas secara paksa. Selain itu, dalam politik negara, Duke Portland adalah musuh Duke Grafton, First Lord of the Treasury, jadi ada pandangan bahawa tuntutan mahkamah itu disebabkan oleh niat jahat Duke Grafton. Namun, H. Morse Stephens dalam Dictionary of National Biography berpendapat bahawa hujah pihak raja juga mempunyai merit dan bukan rekaan semata-mata. Menurut Oxford Dictionary of National Biography, kebenaran pantas kerajaan terhadap permohonan pajakan itu menyebabkan Duke Portland dilihat sebagai mangsa perebutan politik, dan penggunaan prinsip "Nullum tempus occurrit regi" Nullum tempus occurrit regiTiada masa berlaku terhadap rajaBahasa Latin oleh pihak Lowther kemudiannya dihadkan oleh Akta Parlimen (Akta Nullum Tempus 1769).
Dalam undian, walaupun Lowther sendiri bertanding dan berada dalam kedudukan untuk memilih pegawai pilihan raya, beliau memilih individu yang tidak sesuai. Akibatnya, Henry Curwen dari pihak anti-Lowther menduduki tempat pertama, manakala Lowther di tempat kedua dengan 1,977 undi, hanya 2 undi di hadapan calon anti-Lowther, Sir Henry Fletcher, Baronet Pertama, yang kemudian memfailkan petisyen pilihan raya.
Lowther menawarkan kompromi kepada Duke Portland dua kali, sekali pada Mac sebelum pilihan raya dan sekali lagi pada Ogos selepas pilihan raya. Namun, Duke Portland tidak dapat berkompromi kerana jelas akan kehilangan sokongan penduduk tempatan. Rundingan gagal. Kemudian, Dewan Rakyat mengisytiharkan Fletcher sebagai pemenang.
Apabila Pilihan raya umum British 1774 berikutnya diadakan, Lowther sekali lagi menawarkan kompromi kepada Duke Portland. Perbelanjaan pilihan raya telah menyebabkan kerugian besar kepada Duke Portland, dan penduduk tempatan berpuas hati kerana mereka dapat menghalang Lowther daripada menguasai kedua-dua kerusi. Oleh itu, kompromi antara mereka tercapai, dan selepas itu, puak Lowther menguasai satu kerusi manakala pihak lain menguasai satu kerusi sehingga kematian Lowther pada tahun 1802. Perbicaraan mengenai hak milik Hutan Inglewood berakhir pada November 1771 dengan keputusan bahawa pajakan kepada Lowther tidak sah, dan pada tahun 1777, hak milik Duke Portland disahkan sah.
3.3. Perdana Menteri Pertama (1783)
Pada April 1783, Portland dipilih sebagai ketua nominal kerajaan gabungan, berkhidmat sebagai Perdana Menteri. Pemimpin sebenar kerajaan gabungan Fox-North ini ialah Charles James Fox dan Lord North. Beliau berkhidmat sebagai First Lord of the Treasury dalam kementerian itu sehingga kejatuhannya pada Disember tahun yang sama. Semasa tempoh beliau, Perjanjian Paris (1783) telah ditandatangani, yang secara rasmi menamatkan Perang Revolusi Amerika. Kerajaan itu tumbang selepas tewas dalam undian di Dewan Pertuanan mengenai cadangan pembaharuan Syarikat Hindia Timur Inggeris apabila George III telah memberitahu bahawa mana-mana bangsawan yang mengundi menyokong langkah itu akan dianggap sebagai musuh peribadinya.
Walaupun kerajaan gabungan itu terbentuk walaupun permusuhan antara puak Rockingham dan North, ini sebahagiannya disebabkan oleh keyakinan Portland bahawa "perbezaan dasar antara kedua-dua puak telah lenyap dengan berakhirnya Perang Amerika." Selain Perjanjian Paris, satu-satunya dasar penting yang boleh disebut ialah Rang Undang-undang Syarikat Hindia Timur Fox. Rang undang-undang itu diluluskan di Dewan Rakyat dengan majoriti besar, tetapi di Dewan Pertuanan, ia ditolak dengan 76 undi menyokong dan 95 menentang pada 17 Disember 1783, berikutan ugutan daripada Earl Temple Ketiga yang menyatakan bahawa mereka yang menyokong rang undang-undang itu akan dianggap sebagai musuh raja. George III memecat kerajaan gabungan itu pada keesokan harinya. Kekalahan ramai penyokong kerajaan gabungan dalam Pilihan raya umum British 1784 menunjukkan ketidakpopularan Fox, North, dan Portland. Namun, kejatuhan kerajaan itu juga menyebabkan Portland dilihat sebagai mangsa perebutan politik, menjadikan pelantikan semula beliau sebagai Perdana Menteri sebagai syarat mutlak untuk kebangkitan Parti Whig.
3.4. Perubahan Pendirian dan Afiliasi Politik
Setelah kejatuhan kerajaan gabungan Fox-North, William Pitt dilantik sebagai Perdana Menteri. Pada ketika ini, Duke Portland telah mewarisi puak Rockingham. Walaupun beliau bukan seorang orator yang cemerlang, beliau mempunyai sifat-sifat yang serupa dengan Marquess Rockingham, iaitu boleh dipercayai, berstatus tinggi, dan kaya. Namun, sebagai pemimpin pembangkang, beliau lemah, menyerahkan taktik parlimen kepada Charles James Fox dan Edmund Burke, dan lebih menumpukan perhatian kepada kehidupan di estetnya di Bulstrode Park serta minatnya dalam muzik. Beliau juga mempunyai hubungan yang kurang baik dengan puak radikal dalam partinya, menentang pembaharuan pilihan raya dan pemansuhan Akta Ujian.
Apabila Revolusi Perancis meletus pada tahun 1789, pada mulanya beliau bersimpati dengan revolusi itu, sama seperti Pitt dan Fox. Namun, apabila revolusi menjadi lebih radikal, beliau, seperti tuan tanah besar yang lain, mula bimbang revolusi itu akan merebak ke Britain. Parti Whig sendiri mengalami perpecahan, dengan Burke mengkritik Fox pada Mei 1791, dan Society of the Friends of the People Society of the Friends of the PeoplePersatuan Rakan RakyatBahasa Inggeris ditubuhkan pada April 1792 untuk memperjuangkan pembaharuan parlimen. Pitt cuba memisahkan Portland dan Fox melalui Alexander Wedderburn, tetapi rundingan terhenti kerana Portland menjadikan kemasukan Fox ke dalam kabinet sebagai prasyarat untuk gabungan. Penipuan Pitt terbongkar apabila Duke Leeds Kelima bertanya kepada George III pada Julai-Ogos 1792 tentang kemungkinan kerajaan gabungan Pitt-Fox dengan dirinya sebagai Perdana Menteri nominal, dan George III menjawab bahawa beliau telah mengarahkan kabinet untuk "hanya memberi isyarat pujian kepada Parti Whig pembangkang."
Walaupun rancangan Pitt gagal, Revolusi Perancis yang semakin berkembang memecahbelahkan Parti Whig. Pada Disember 1792, Sir Gilbert Elliot, Baronet Ke-4, mengumumkan perpecahan antara Portland dan Fox atas alasan pengiktirafan Fox terhadap Republik Perancis, tetapi beliau terpaksa menarik balik pengumuman itu beberapa hari kemudian kerana tidak mendapat kebenaran Portland. Walaupun Portland secara peribadi konservatif, beliau menangguhkan perpecahan dengan Fox sehingga Januari 1794 untuk menarik lebih ramai Ahli Parlimen ke pihaknya, menggandakan puak Portland daripada 28 orang pada tahun 1793 kepada 60 orang pada tahun 1794. Walau bagaimanapun, puak Portland kemudiannya hilang semasa tempoh kerajaan gabungan dengan Pitt.
Semasa menjadi pembangkang, Duke Portland menolak untuk menerima faedah daripada kerajaan dan menolak tawaran Order of the Garter. Namun, beliau dilantik sebagai Canselor Universiti Oxford pada 27 September 1792 dan dianugerahkan ijazah kehormat D.C.L. pada 7 Oktober 1792.
3.5. Jawatan Kabinet
Oleh kerana puak Portland semakin menjadi kuasa yang tidak boleh diabaikan, Pitt terpaksa mengubah strateginya. Pada Julai 1794, Pitt melantik Duke Portland sebagai Setiausaha Negara Hal Ehwal Dalam Negeri. Sejurus selepas itu, pada 16 Julai 1794, Portland dianugerahkan Order of the Garter, dan pada Jun 1795, beliau dilantik sebagai Lord Lieutenant of Nottinghamshire. Anak sulung Portland, Marquess of Titchfield, juga dilantik sebagai Lord Lieutenant of Middlesex.
3.5.1. Setiausaha Negara Hal Ehwal Dalam Negeri
Semasa tempoh perkhidmatannya sebagai Setiausaha Dalam Negeri, Akta Orang Asing 1793, Akta Pengkhianatan 1795, dan Akta Perhimpunan Hasutan 1795 telah digubal, yang meluaskan kuasa budi bicara Setiausaha Dalam Negeri. H. Morse Stephens dalam Dictionary of National Biography memuji Portland kerana tidak menyalahgunakan kuasa budi bicaranya, dan tidak menyebabkan reputasi buruk kepada kerajaan. Beliau membandingkan tempoh Portland dengan tempoh Henry Addington sebagai Setiausaha Dalam Negeri (1812-1822), yang menyaksikan Pembunuhan Beramai-ramai Peterloo (1819) dan Konspirasi Cato Street.
Dalam hal ehwal Ireland, Pemberontakan Ireland 1798 meletus, dan Akta Kesatuan 1800 diluluskan. Akta Kesatuan ini adalah peristiwa penting; selepas rang undang-undang itu ditolak pada tahun 1799, Duke Portland secara meluas merasuah ahli Parlimen Ireland untuk mengelakkan penolakan kali kedua. Antara Oktober 1799 dan Mei 1800, 30.85 K GBP telah dihantar dari Great Britain ke Ireland untuk tujuan ini, walaupun tindakan tersebut melanggar Akta Senarai Sivil British dan Ireland.
3.5.2. Pengerusi Majlis Privi
Pitt meletak jawatan pada tahun 1801 kerana isu pembebasan Katolik. Portland, yang pada mulanya ingin memberikan subsidi kepada Gereja Katolik di Ireland untuk menjadikannya salah satu gereja negara, tetap kekal dalam kabinet selepas dipujuk oleh George III dan pengganti Pitt, Henry Addington. Beliau dilantik sebagai Lord President of the Council pada Julai 1801 dan berkhidmat sehingga tahun 1805.
Namun, apabila Perang Napoleon meletus pada tahun 1803, Portland merasakan bahawa Pitt harus dilantik semula sebagai Perdana Menteri dan bukannya Addington yang lemah. Pitt kemudiannya membentuk kementerian keduanya pada tahun 1804. Pada masa itu, Pitt cuba membentuk kerajaan gabungan dengan memasukkan Portland, Fox, dan Baron Grenville Pertama, tetapi George III menolak kemasukan Fox, memaksa Pitt untuk membentuk kabinet yang lemah tanpa sokongan luas. Portland terus berkhidmat sebagai Lord President dan menyambut baik penolakan George III terhadap Fox.
Isteri anak sulung Portland, Marquess of Titchfield, Henrietta, adalah kakak kepada Joan, isteri George Canning. Ini menyebabkan Marquess of Titchfield menjadi rapat dengan Canning, dan Canning menyokong Pitt, yang juga diikuti oleh Marquess of Titchfield. Duke Portland Ketiga juga mula menyokong Pitt, malah menyerahkan jawatan Lord President of the Council kepada Addington pada tahun 1805 untuk menjadi Menteri tanpa Portfolio. Apabila Pitt meninggal dunia semasa menjawat pada tahun 1806, William Grenville membentuk Kementerian Semua Bakat, dan Portland meletak jawatan, bersara ke Bulstrode Park.
3.5.3. Canselor Universiti Oxford
Duke Portland berkhidmat sebagai Canselor Universiti Oxford dari 1792 hingga 1809.
3.5.4. Jawatan Kabinet Lain
Selain jawatan-jawatan utama, Duke Portland juga memegang peranan sebagai Menteri tanpa Portfolio dari tahun 1805 hingga 1806, dan sebagai Recorder of Nottingham Recorder of NottinghamPencatat NottinghamBahasa Inggeris sehingga kematiannya.
3.6. Perdana Menteri Kedua (1807-1809)
Pada Mac 1807, selepas kejatuhan Kementerian Semua Bakat, penyokong bekas Pitt kembali berkuasa. Portland, yang hampir berusia 70 tahun dan menderita gout, berharap untuk bersara dengan tenang. Namun, beliau sekali lagi menjadi tokoh yang boleh diterima sebagai ketua bagi kumpulan menteri yang berpecah-belah, termasuk George Canning, Lord Castlereagh, Lord Hawkesbury, dan Spencer Perceval. Hubungan baiknya dengan George III dan reputasinya sebagai penyokong Pitt menjadikannya pilihan yang sesuai, walaupun beliau seorang Whig, untuk memimpin kerajaan Tory.
Portland yang sudah tua tidak sesuai untuk jawatan Perdana Menteri yang sibuk. Kuasa sebenar dipegang oleh George Canning sebagai Setiausaha Luar Negeri dan Lord Castlereagh sebagai Setiausaha Negara bagi Perang dan Koloni. Tugas First Lord of the Treasury juga banyak diuruskan oleh Spencer Perceval, Canselor Exchequer.
Kerajaan kedua Portland menyaksikan pengasingan sepenuhnya United Kingdom di benua Eropah, tetapi juga permulaan pemulihan dengan permulaan Perang Semenanjung. Peristiwa penting termasuk kemenangan dalam Pertempuran Copenhagen pada tahun 1807, kekalahan dalam Kempen Walcheren pada tahun 1809, dan perkembangan dalam Perang Semenanjung seperti Pertempuran Vimeiro (Ogos 1808), Konvensyen Cintra (Ogos 1808), dan Pertempuran Talavera (Julai 1809). Walau bagaimanapun, tiada satu pun daripada peristiwa ini yang boleh dikaitkan secara langsung dengan pujian atau tanggungjawab Portland.
Canning dan Castlereagh mempunyai hubungan yang sangat tegang. Apabila Canning menyatakan akan meletak jawatan jika Castlereagh tidak dipecat, Portland pada mulanya bersetuju untuk memecat Castlereagh tetapi kemudian teragak-agak dan menangguhkan keputusan itu. Akhirnya, rundingan Canning terbongkar kepada Castlereagh, menyebabkan mereka berdua duel dan kemudiannya meletak jawatan. Akibatnya, Portland juga terpaksa meletak jawatan.
4. Kabinet
Berikut adalah ahli-ahli kabinet di bawah pimpinan Duke Portland.
4.1. Kementerian Pertama (April - Disember 1783)
| Jawatan | Pemegang Jawatan |
|---|---|
| First Lord of the Treasury (Perdana Menteri) | Duke Portland |
| Lord President of the Council | Lord Stormont |
| Lord Privy Seal | Lord Carlisle |
| Setiausaha Dalam Negeri | Lord North |
| Setiausaha Luar Negeri | Charles James Fox |
| First Lord of the Admiralty | Viscount Keppel |
| Canselor Perbendaharaan | Lord John Cavendish |
| Master-General of the Ordnance | Viscount Townshend |
| Lord Lieutenant of Ireland | Lord Northington |
| Mohor Besar | Dalam Suruhanjaya |
4.2. Kementerian Kedua (Mac 1807 - Oktober 1809)
| Jawatan | Pemegang Jawatan |
|---|---|
| First Lord of the Treasury (Perdana Menteri) | Duke Portland |
| Lord Canselor | Lord Eldon |
| Lord President of the Council | Lord Camden |
| Lord Privy Seal | Lord Westmorland |
| Setiausaha Dalam Negeri | Lord Hawkesbury (kemudian Lord Liverpool) |
| Setiausaha Luar Negeri | George Canning |
| Setiausaha Negara bagi Perang dan Koloni | Lord Castlereagh |
| First Lord of the Admiralty | Lord Mulgrave |
| Canselor Perbendaharaan dan Canselor Duchy of Lancaster | Spencer Perceval |
| Master-General of the Ordnance | Lord Chatham |
| President of the Board of Trade | Lord Bathurst |
| Perubahan (Julai 1809) | |
| President of the Board of Control | Lord Harrowby |
| Setiausaha Perang | Lord Granville Leveson-Gower |
5. Kehidupan Peribadi dan Harta
Portland menjalani kehidupan yang mewah.
5.1. Harta dan Kewangan
Pada masa perkahwinannya pada tahun 1766, pendapatan tahunan daripada tanahnya adalah sekitar 9.00 K GBP, dengan 1.60 K GBP daripadanya diperuntukkan kepada ibunya. Apabila ibunya meninggal dunia pada tahun 1785, beliau mewarisi tanah yang menghasilkan pendapatan tahunan sekitar 12.00 K GBP, termasuk Welbeck Abbey di Nottinghamshire yang berkeluasan sekitar 15.00 K acre.
Namun, pada masa kematiannya, pendapatan tahunan daripada tanahnya telah berkurangan kepada sekitar 17.00 K GBP, dan beliau meninggalkan hutang sebanyak 52.00 K GBP. Hutang ini memaksa anak lelakinya, Duke Portland Ke-4, untuk menjual beberapa hartanah, termasuk Bulstrode Park, bagi melunaskan hutang tersebut.
6. Kematian dan Pengkebumian
Beliau meninggal dunia pada 30 Oktober 1809 di Burlington House, Piccadilly, selepas menjalani pembedahan untuk batu karang. Beliau dikebumikan di St Marylebone Parish Church, London, pada 9 November 1809.
Beliau adalah perdana menteri British yang pertama daripada lapan orang yang meninggal dunia ketika pengganti langsungnya masih memegang jawatan. Lain-lain termasuk Robert Peel, Lord Aberdeen, Benjamin Disraeli, Marquess Salisbury, Henry Campbell-Bannerman, Bonar Law, dan Neville Chamberlain.
7. Warisan dan Penilaian
Sumbangan Duke Portland terus dikenang melalui pelbagai tempat dan institusi yang dinamakan sempena beliau, serta melalui penilaian sejarah terhadap kerjaya dan pengaruhnya.
7.1. Tempat dan Peringatan Bernama
Portland Vase, sebuah pasu kaca Rom, dinamakan sempena beliau kerana ia dimiliki oleh Portland di kediaman keluarganya di Bulstrode Park. Paroki Portland di Jamaica juga dinamakan sempena beliau. Titchfield School, yang diasaskan pada tahun 1786 di paroki tersebut, turut dinamakan sebagai penghormatan kepadanya, dan lambang sekolah itu diambil daripada lambang peribadinya.
Beliau juga menjadi Naib Presiden Foundling Hospital Foundling HospitalHospital Kanak-kanak TerbiarBahasa Inggeris di London pada tahun 1789, sebuah badan amal terkemuka pada zamannya. Pada tahun 1793, beliau mengambil alih jawatan Presiden badan amal tersebut daripada Lord North.
Dua jalan utama di Marylebone dinamakan sempena beliau: Portland Place dan Great Portland Street. Kedua-dua jalan ini dibina di atas tanah yang pernah dimilikinya. Stesen tiub Great Portland Street, yang dibuka pada tahun 1863, mengambil namanya daripada jalan yang terakhir.
North Bentinck Arm dan South Bentinck Arm dinamakan sempena keluarga Bentinck oleh George Vancouver pada tahun 1793, bersama-sama dengan nama-nama lain di Pantai British Columbia seperti Terusan Portland dan Saluran Portland. Teluk Portland di Victoria, Australia dinamakan pada tahun 1800 oleh pelayar British James Grant. Bandar Portland terletak di teluk tersebut.
Jabatan Manuskrip dan Koleksi Khas, Universiti Nottingham, menyimpan sejumlah kertas kerja berkaitan dengannya. Kertas peribadi dan politiknya (Pw F) adalah sebahagian daripada Koleksi Portland (Welbeck), manakala Koleksi Portland (London) (Pl) mengandungi surat-menyurat dan kertas rasminya, terutamanya dalam siri Pl C. Kertas Harta Tanah Portland yang disimpan di Arkib Nottinghamshire juga mengandungi item berkaitan hartanah Duke Ketiga. Koleksi Portland yang terdiri daripada seni halus dan hiasan termasuk karya yang dimiliki dan ditempah olehnya, termasuk lukisan oleh George Stubbs.
7.2. Penilaian Sejarah
H. Morse Stephens dalam Dictionary of National Biography berpendapat bahawa tempoh Duke Portland sebagai Setiausaha Dalam Negeri dari 1794 hingga 1801 lebih patut dihargai berbanding dua penggalnya sebagai Perdana Menteri. Beliau memuji Portland kerana bersikap toleran walaupun mempunyai kuasa yang besar sebagai Setiausaha Dalam Negeri. Stephens juga membandingkan tempoh Portland dengan tempoh Henry Addington sebagai Setiausaha Dalam Negeri (1812-1822), yang menyaksikan kurangnya pergolakan sosial.
Oxford Dictionary of National Biography mengiktiraf sumbangan Duke Portland termasuk meningkatkan status sosial Parti Whig semasa tempoh pembangkangannya yang panjang dan mengukuhkan organisasi parti tersebut. Walau bagaimanapun, ia juga menyatakan bahawa dasar-dasar beliau sebagai Setiausaha Dalam Negeri adalah reaksioner, dan ini menjadi sebab mengapa beliau dianggap sebagai tokoh utama Parti Tory pada akhir hayatnya.