Diosdado Macapagal

1.1. Kehidupan Awal dan Persekitaran Keluarga

Diosdado Macapagal dilahirkan pada 28 September 1910, di Barrio San Nicolas 1st di Lubao, Pampanga. Beliau merupakan anak ketiga daripada lima beradik dalam sebuah keluarga miskin. Ayahnya, Urbano Romero Macapagal, ialah seorang penyair yang menulis dalam Bahasa Pampangan, manakala ibunya, Romana Pangan Macapagal, ialah anak kepada Atanacio Miguel Pangan (bekas cabeza de barangay Gutad, Floridablanca, Pampanga) dan Lorenza Suing Antiveros. Nenek Urbano, Escolástica Romero Macapagal, ialah seorang bidan dan guru sekolah yang mengajar katekisasi.

Keluarga Diosdado memperoleh pendapatan tambahan dengan menternak babi dan menyewakan bilik kepada penyewa di rumah mereka. Disebabkan akar kemiskinannya, Macapagal kemudiannya dikenali dengan mesra sebagai "Budak Miskin dari Lubao". Beliau juga seorang penyair terkenal dalam Bahasa Sepanyol, walaupun karya puisinya tidak sepopular kerjaya politiknya.

1.2. Keluarga dan Keturunan

Diosdado Macapagal merupakan keturunan jauh daripada Don Juan Macapagal, seorang putera Tondo, yang merupakan cicit kepada lakan terakhir Tondo, Lakan Dula. Beliau juga mempunyai hubungan dengan keluarga Licad yang berada melalui ibunya, Romana, yang merupakan sepupu kedua kepada María Vitug Licad, nenek kepada pemain piano terkenal, Cecile Licad. Nenek Romana, Genoveva Miguel Pangan, dan nenek María, Celestina Miguel Macaspac, adalah adik-beradik. Ibu mereka, María Concepción Lingad Miguel, ialah anak kepada José Pingul Lingad dan Gregoria Malit Bartolo.

2.1. Pencapaian Akademik

Macapagal cemerlang dalam pelajarannya di sekolah awam tempatan, lulus sebagai valedictorian dari Sekolah Rendah Lubao, dan salutatorian di Sekolah Tinggi Pampanga. Beliau menamatkan kursus pra-undang-undangnya di Universiti Filipina Manila, kemudian mendaftar di Sekolah Undang-undang Filipina pada tahun 1932, belajar dengan biasiswa dan menyara diri dengan kerja sambilan sebagai seorang akauntan. Semasa di sekolah undang-undang, beliau mendapat kemasyhuran sebagai seorang pemidato dan pendebat. Walau bagaimanapun, beliau terpaksa berhenti sekolah selepas dua tahun kerana masalah kesihatan dan kekurangan wang.

2.2. Kelayakan dan Kajian Profesional

Macapagal mengumpul wang yang cukup untuk meneruskan pengajiannya di Universiti Santo Tomas. Beliau juga mendapat bantuan daripada filantropis Don Honorio Ventura, yang merupakan setiausaha dalam negeri pada masa itu, yang membiayai pendidikannya. Beliau juga menerima sokongan kewangan daripada saudara-mara ibunya, terutamanya daripada keluarga Macaspac, yang memiliki tanah ladang yang luas di barrio Santa Maria, Lubao, Pampanga.

Setelah menerima ijazah Sarjana Muda Undang-undang pada tahun 1936, beliau diterima masuk ke persatuan peguam, menduduki tempat pertama dalam peperiksaan peguam 1936 dengan markah 89.95%. Beliau kemudian kembali ke alma maternya untuk melanjutkan pengajian siswazah dan memperoleh ijazah Sarjana Undang-undang pada tahun 1941, ijazah Doktor Undang-undang Sivil pada tahun 1947, dan Doktor Falsafah dalam ekonomi pada tahun 1957. Disertasinya bertajuk "Imperatives of Economic Development in the Philippines".

3.1. Aktiviti Undang-undang

Selepas lulus peperiksaan peguam, Macapagal dijemput untuk menyertai sebuah firma guaman Amerika sebagai peguam yang berpraktik, satu penghormatan istimewa bagi seorang Filipino pada masa itu. Beliau dilantik sebagai pembantu undang-undang kepada Presiden Manuel L. Quezon di Istana Malacañang. Semasa pendudukan Jepun di Filipina dalam Perang Dunia II, Macapagal terus bekerja di Istana Malacañang sebagai pembantu kepada Presiden José P. Laurel, sambil secara rahsia membantu gerakan penentangan anti-Jepun semasa pembebasan negara oleh Pihak Bersekutu daripada Jepun.

3.2. Memasuki Perkhidmatan Awam dan Aktiviti Diplomatik

Selepas perang, Macapagal bekerja sebagai peguam pembantu di salah satu firma guaman terbesar di negara itu, Ross, Lawrence, Selph and Carrascoso. Dengan penubuhan Republik Filipina Ketiga yang merdeka pada tahun 1946, beliau kembali berkhidmat dalam kerajaan apabila Presiden Manuel Roxas melantiknya ke Jabatan Hal Ehwal Luar Negeri sebagai ketua bahagian undang-undangnya.

Pada tahun 1948, Presiden Elpidio Quirino melantik Macapagal sebagai ketua perunding dalam pemindahan berjaya Pulau Turtle di Laut Sulu dari United Kingdom ke Filipina. Pada tahun yang sama, beliau ditugaskan sebagai setiausaha kedua di Kedutaan Filipina di Washington, D.C.. Pada tahun 1949, beliau dinaikkan pangkat ke jawatan kaunselor hal ehwal undang-undang dan perjanjian, pada masa itu merupakan jawatan keempat tertinggi dalam Pejabat Luar Negeri Filipina.

4.1. Perkhidmatan sebagai Ahli Parlimen

Atas desakan pemimpin politik tempatan Pampanga, Presiden Quirino memanggil Macapagal dari jawatannya di Washington untuk bertanding merebut kerusi di Dewan Perwakilan Rakyat mewakili daerah ke-1 Pampanga. Penyandang jawatan di daerah itu, Wakil Amado Yuzon, adalah rakan Macapagal, tetapi ditentang oleh pentadbiran kerana sokongannya terhadap kumpulan komunis. Selepas kempen yang digambarkan oleh Macapagal sebagai mesra dan bebas daripada serangan peribadi, beliau memenangi kemenangan besar dalam pilihan raya umum Filipina 1949. Beliau dipilih semula dalam pilihan raya umum Filipina 1953, dan berkhidmat sebagai wakil di Kongres Filipina ke-2 dan Kongres Filipina ke-3.

Pada permulaan sesi perundangan tahun 1950, ahli-ahli Dewan Perwakilan memilih Macapagal sebagai pengerusi Jawatankuasa Hal Ehwal Luar Negeri, dan diberikan beberapa tugasan luar negara. Beliau adalah delegasi Filipina ke Perhimpunan Agung Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu beberapa kali, mengambil bahagian dalam perbahasan mengenai pencerobohan komunis dengan Andrei Vishinsky dan Jacob Malik dari Kesatuan Soviet. Beliau juga mengambil bahagian dalam rundingan untuk Perjanjian Pertahanan Bersama (AS-Filipina), Perjanjian Laurel-Langley, dan Perjanjian Damai Jepun. Beliau mengarang Akta Perkhidmatan Luar Negeri, yang menyusun semula dan mengukuhkan perkhidmatan luar negeri Filipina.

Sebagai wakil, Macapagal mengarang dan menaja beberapa undang-undang kepentingan sosio-ekonomi, terutamanya bertujuan untuk memberi manfaat kepada kawasan luar bandar dan golongan miskin. Antara perundangan yang dipromosikan oleh Macapagal, ialah Undang-undang Gaji Minimum, Undang-undang Kesihatan Luar Bandar, Undang-undang Bank Luar Bandar, Undang-undang Majlis Barrio, Undang-undang Perindustrian Barrio, dan undang-undang yang menasionalisasikan industri beras dan jagung. Beliau secara konsisten dipilih oleh Kelab Akhbar Kongres sebagai salah seorang daripada Sepuluh Ahli Kongres Cemerlang semasa tempoh perkhidmatannya. Dalam penggal kedua, beliau dinamakan penggubal undang-undang paling cemerlang Kongres ke-3.

5.1. Kepimpinan Parti Liberal

Dalam pilihan raya umum Filipina 1957 pada Mei 1957, Parti Liberal mencalonkan Ahli Kongres Macapagal untuk bertanding sebagai naib presiden sebagai pasangan José Y. Yulo, bekas speaker Dewan Perwakilan Rakyat. Pencalonan Macapagal terutamanya diperkukuhkan oleh presiden Parti Liberal Eugenio Pérez, yang menegaskan bahawa calon naib presiden parti itu mesti mempunyai rekod integriti dan kejujuran yang bersih. Walaupun Yulo dikalahkan oleh Carlos P. Garcia dari Parti Nacionalista, Macapagal dipilih sebagai naib presiden dalam kemenangan mengejut, mengalahkan calon Nacionalista, José Laurel, Jr., dengan lebih lapan mata peratusan. Sebulan selepas pilihan raya, beliau dipilih sebagai presiden Parti Liberal.

5.2. Peranan sebagai Pemimpin Pembangkang

Sebagai naib presiden Filipina pertama yang dipilih daripada parti saingan presiden, Macapagal menghabiskan tempoh empat tahun naib presidennya sebagai pemimpin pembangkang. Parti pemerintah enggan memberinya jawatan Kabinet dalam pentadbiran Garcia, yang merupakan penyimpangan daripada tradisi. Beliau ditawarkan jawatan dalam Kabinet hanya dengan syarat beliau menukar kesetiaan kepada Parti Nacionalista yang memerintah, tetapi beliau menolak tawaran itu dan sebaliknya memainkan peranan sebagai pengkritik dasar dan prestasi pentadbiran. Ini membolehkan beliau memanfaatkan ketidakpopularan pentadbiran Garcia yang semakin meningkat. Ditugaskan untuk melaksanakan tugas-tugas istiadat sahaja sebagai naib presiden, beliau menghabiskan masanya melakukan perjalanan kerap ke luar bandar untuk membiasakan diri dengan pengundi dan untuk mempromosikan imej Parti Liberal.

6.1. Pilihan Raya dan Pengisytiharan Jawatan

Dalam pilihan raya presiden Filipina 1961, Macapagal bertanding menentang Garcia yang ingin dipilih semula, menjanjikan penamatan rasuah dan menarik perhatian pengundi sebagai rakyat biasa dari permulaan yang sederhana. Beliau mengalahkan presiden penyandang dengan margin 55% berbanding 45%. Perasmian beliau sebagai presiden Filipina berlangsung pada 30 Disember 1961. Ketua Hakim Mahkamah Agung mentadbirkan sumpah jawatan. Alkitab yang digunakan oleh Macapagal kemudiannya digunakan oleh anak perempuannya Gloria Macapagal Arroyo ketika beliau mengangkat sumpah sebagai Naib Presiden pada tahun 1998 dan sebagai Presiden pada tahun 2004.

6.2. Pentadbiran dan Kabinet

Sebagai presiden, Macapagal berusaha untuk menekan rasuah dan merangsang ekonomi Filipina.

6.3. Dasar Domestik

Pentadbiran Macapagal menumpukan perhatian kepada dasar-dasar domestik yang penting, terutamanya dalam bidang ekonomi, pembaharuan tanah, dan usaha membanteras rasuah.

6.3.1. Dasar Ekonomi

Dalam ucapan perasmiannya, Macapagal menjanjikan program sosio-ekonomi yang berlandaskan "kembali kepada perusahaan bebas dan swasta", meletakkan pembangunan ekonomi di tangan usahawan swasta dengan campur tangan minimum.

Dua puluh hari selepas perasmian, kawalan pertukaran mata wang ditarik balik dan peso Filipina dibenarkan untuk terapung di pasaran pertukaran mata wang bebas. Kawalan mata wang pada mulanya diguna pakai oleh pentadbiran Elpidio Quirino sebagai langkah sementara, tetapi terus diguna pakai oleh pentadbiran seterusnya. Peso menyusut nilai daripada 2.64 PHP kepada Dolar AS, dan stabil pada 3.8 PHP kepada Dolar AS, disokong oleh dana penstabilan 300.00 M USD daripada Tabung Kewangan Antarabangsa.

Untuk mencapai matlamat nasional kemajuan ekonomi dan sosial dengan kemakmuran yang menjangkau massa, terdapat pilihan kaedah. Pertama, terdapat pilihan antara sistem demokrasi dan diktator, yang terakhir berlaku di negara-negara komunis. Mengenai ini, pilihan adalah mudah kerana rakyat Filipina telah lama komited kepada kaedah demokrasi. Dengan mekanisme demokrasi, walau bagaimanapun, pilihan seterusnya adalah antara perusahaan bebas dan kesinambungan sistem kawalan. Macapagal menyatakan intipati perusahaan bebas dalam bahasa awam dengan mengisytiharkan di hadapan Kongres pada 22 Januari 1962, bahawa "tugas pembangunan ekonomi terutamanya milik perusahaan swasta dan bukan kerajaan."

Sebelum kemerdekaan terdapat perusahaan bebas di Filipina di bawah Presiden Manuel Quezon, Sergio Osmeña dan Manuel Roxas. Pada tahun 1950, Presiden Elpidio Quirino menyimpang daripada perusahaan bebas melancarkan sebagai langkah kecemasan sementara sistem kawalan pertukaran dan import. Sistem kawalan diteruskan oleh Presiden Ramon Magsaysay dan Garcia.

Keputusan asas pertama yang perlu dibuat oleh Macapagal ialah sama ada untuk meneruskan sistem kawalan pertukaran Quirino, Magsaysay dan Garcia atau kembali kepada perusahaan bebas Quezon, Osmena dan Roxas. Beliau telah berpendapat sejak menjadi ahli kongres selama lapan tahun bahawa sistem ekonomi yang sesuai untuk rakyat Filipina adalah perusahaan bebas. Jadi pada 21 Januari 1962, selepas bekerja selama 20 jam tanpa henti, beliau menandatangani dekri Bank Pusat yang menghapuskan kawalan pertukaran dan mengembalikan negara kepada perusahaan bebas.

Dalam tempoh 20 hari yang ada untuk membuat keputusan mengenai pilihan antara kawalan dan perusahaan bebas, antara perasmiannya sebagai presiden dan sebelum pembukaan Kongres, penasihat utama Macapagal ialah Andres Castillo, gabenor Bank Pusat.

Usaha pembaharuan selanjutnya oleh Macapagal dihalang oleh Nacionalistas, yang mendominasi Dewan Perwakilan dan Senat pada masa itu. Walau bagaimanapun, Macapagal berjaya mencapai kemajuan ekonomi yang stabil, dan pertumbuhan KDNK tahunan purata 5.53% untuk 1962-65.

6.3.2. Pembaharuan Tanah

Seperti Ramon Magsaysay, Presiden Diosdado Macapagal berasal dari kalangan rakyat biasa. Beliau suka menggelar dirinya sebagai "Budak Miskin dari Lubao". Ironinya, beliau mempunyai sedikit populariti di kalangan massa. Ini mungkin disebabkan oleh ketiadaan daya tarikan karismatik kerana personalitinya yang kaku. Tetapi walaupun begitu, Macapagal mempunyai pencapaian tertentu. Yang paling utama ialah Kod Pembaharuan Tanah Pertanian 1963 (Akta Republik No. 3844) yang memperuntukkan pembelian tanah ladang persendirian dengan tujuan untuk mengagihkannya dalam lot-lot kecil kepada penyewa tanpa tanah dengan syarat pembayaran yang mudah. Ia merupakan perkembangan utama dalam sejarah pembaharuan tanah di Filipina.

Berbanding dengan perundangan agraria sebelumnya, undang-undang tersebut menurunkan had pengekalan kepada 75 ha, sama ada dimiliki oleh individu atau syarikat. Ia menghapuskan istilah "bersebelahan" dan menubuhkan sistem pegangan pajakan. Sistem penyewaan atau sistem kasama dilarang. Ia merumuskan rang undang-undang hak yang menjamin pekerja pertanian hak untuk berorganisasi sendiri dan kepada gaji minimum. Ia juga mewujudkan pejabat yang memperoleh dan mengagihkan tanah ladang serta institusi kewangan untuk tujuan ini.

Walau bagaimanapun, kelemahan utama undang-undang ini ialah ia mempunyai beberapa pengecualian, seperti ladang modal besar yang ditubuhkan semasa tempoh Sepanyol dan Amerika; kolam ikan, tempat garam, dan tanah yang terutamanya ditanam dengan sitrus, kelapa, koko, kopi, durian, dan pokok kekal lain yang serupa; pegangan tanah yang ditukar kepada tujuan kediaman, komersial, industri, atau tujuan bukan pertanian lain yang serupa.

Dianggap bahawa had pengekalan 75 ha terlalu tinggi untuk kepadatan penduduk yang semakin meningkat. Selain itu, undang-undang ini hanya membenarkan pemindahan tuan tanah dari satu kawasan ke kawasan lain. Ini kerana tuan tanah dibayar dalam bon, yang boleh digunakan untuk membeli tanah pertanian. Begitu juga, petani bebas memilih untuk dikecualikan daripada pengaturan pegangan pajakan jika mereka secara sukarela menyerahkan pegangan tanah kepada tuan tanah.

Dalam tempoh dua tahun selepas undang-undang itu dilaksanakan, tiada tanah yang dibeli di bawah terma dan syaratnya disebabkan oleh ketidakupayaan petani untuk membeli tanah tersebut. Selain itu, Kerajaan Filipina kelihatan kurang mempunyai kemahuan politik yang kuat, seperti yang ditunjukkan oleh peruntukan Kongres hanya 1.00 M PHP untuk pelaksanaan kod ini. Sekurang-kurangnya 200.00 M PHP diperlukan dalam tempoh setahun dari penggubalan dan pelaksanaan kod, dan 300.00 M PHP dalam tempoh tiga tahun berikutnya untuk program itu berjaya. Walau bagaimanapun, menjelang tahun 1972, kod itu hanya memberi manfaat kepada 4,500 petani yang meliputi 68 estet, dengan kos 57.00 M PHP kepada kerajaan. Akibatnya, menjelang tahun 1970-an, petani akhirnya mengusahakan lebih sedikit tanah, dengan bahagian mereka dalam ladang juga berkurangan. Mereka menanggung lebih banyak hutang, bergantung kepada tuan tanah, pemiutang, dan pembeli padi. Sesungguhnya, semasa pentadbiran Macapagal, produktiviti petani terus menurun.

6.4. Dasar Luar Negeri

Dalam dasar luar negerinya, Macapagal mengambil pendirian yang tegas dalam isu-isu serantau dan antarabangsa, termasuk tuntutan wilayah dan kerjasama serantau.

6.4.1. Tuntutan Borneo Utara

Pada 12 September 1962, semasa pentadbiran Presiden Diosdado Macapagal, wilayah timur Borneo Utara (kini Sabah), dan kedaulatan penuh, hak milik dan kekuasaan ke atas wilayah itu diserahkan oleh waris Kesultanan Sulu, Sultan Muhammad Esmail E. Kiram I, kepada Republik Filipina. Penyerahan itu secara berkesan memberi kerajaan Filipina kuasa penuh untuk meneruskan tuntutan mereka di mahkamah antarabangsa. Filipina memutuskan hubungan diplomatik dengan Malaysia selepas persekutuan itu memasukkan Sabah pada tahun 1963. Ia dibatalkan pada tahun 1989 kerana pentadbiran Filipina seterusnya telah meletakkan tuntutan itu di belakang demi mengejar hubungan ekonomi dan keselamatan yang mesra dengan Kuala Lumpur. Sehingga kini, Malaysia terus secara konsisten menolak panggilan Filipina untuk menyelesaikan perkara bidang kuasa Sabah kepada Mahkamah Keadilan Antarabangsa. Sabah menganggap tuntutan yang dibuat oleh pemimpin Moro Filipina Nur Misuari untuk membawa Sabah ke Mahkamah Keadilan Antarabangsa (ICJ) sebagai bukan isu dan dengan itu menolak tuntutan tersebut.

6.4.3. Sikap Terhadap Perang Vietnam

Sebelum tamat tempoh perkhidmatannya pada tahun 1965, Presiden Diosdado Macapagal memujuk Kongres untuk menghantar tentera ke Vietnam Selatan. Walau bagaimanapun, cadangan ini dihalang oleh pembangkang yang diketuai oleh Presiden Senat Ferdinand Marcos yang meninggalkan Parti Liberal Macapagal dan berpaling tadah ke Parti Nacionalista.

Kepentingan aktif kerajaan Amerika Syarikat untuk membawa negara-negara lain ke dalam perang telah menjadi sebahagian daripada perbincangan dasar AS seawal tahun 1961. Presiden Lyndon Johnson pertama kali secara terbuka menyeru negara-negara lain untuk membantu Vietnam Selatan pada 23 April 1964 - dalam apa yang dipanggil program "Lebih Banyak Bendera". Chester Cooper, bekas pengarah hal ehwal Asia untuk Rumah Putih, menjelaskan mengapa dorongan itu datang dari Amerika Syarikat dan bukannya dari Republik Vietnam Selatan: "Kempen 'Lebih Banyak Bendera' ... memerlukan aplikasi tekanan yang besar untuk Washington mendapatkan sebarang komitmen yang bermakna. Salah satu aspek yang lebih menjengkelkan dalam pencarian ... adalah kelalaian ... kerajaan Saigon. Sebahagiannya ... pemimpin Vietnam Selatan sibuk dengan perebutan politik. ... Selain itu, Saigon kelihatan percaya bahawa program itu adalah kempen perhubungan awam yang ditujukan kepada rakyat Amerika."

6.5. Kempen Pilihan Raya 1965 dan Keputusan

Menjelang akhir penggalnya, Macapagal memutuskan untuk mencari pemilihan semula untuk meneruskan pembaharuan yang didakwanya terhalang oleh "pembangkang yang dominan dan tidak bekerjasama" di Kongres. Dengan Presiden Senat Ferdinand Marcos, seorang ahli Parti Liberal, tidak dapat memenangi pencalonan partinya kerana usaha pemilihan semula Macapagal, Marcos menukar kesetiaan kepada Parti Nacionalista yang menjadi saingan untuk menentang Macapagal.

Antara isu yang dibangkitkan terhadap pentadbiran penyandang ialah rasuah, kenaikan harga barangan pengguna, dan masalah keamanan dan ketenteraman yang berterusan. Macapagal dikalahkan oleh Marcos dalam pilihan raya umum Filipina 1965 pada November 1965.

7.1. Perhimpunan Perlembagaan

Macapagal mengumumkan persaraannya dari politik berikutan kekalahannya pada tahun 1965 kepada Marcos. Pada tahun 1971, beliau dipilih sebagai presiden konvensyen perlembagaan yang menggubal apa yang kemudiannya menjadi Perlembagaan Filipina 1973. Cara piagam itu diratifikasi dan kemudian diubah suai menyebabkan beliau kemudiannya mempersoalkan kesahihannya.

7.2. Penentangan Terhadap Rejim Marcos

Pada tahun 1979, beliau membentuk Kesatuan Kebangsaan untuk Pembebasan sebagai sebuah parti politik untuk menentang rejim Marcos.

7.3. Peranan sebagai Negarawan Kanan

Berikutan pemulihan demokrasi pada tahun 1986, Macapagal mengambil peranan sebagai negarawan kanan, dan merupakan ahli Majlis Negara Filipina. Beliau juga berkhidmat sebagai pengerusi kehormat Suruhanjaya Seratus Tahun Kebangsaan, dan pengerusi lembaga CAP Life, antara lain.

Dalam persaraannya, Macapagal menumpukan banyak masanya untuk membaca dan menulis. Beliau menerbitkan memoir presidennya, mengarang beberapa buku mengenai kerajaan dan ekonomi, dan menulis ruangan mingguan untuk akhbar Manila Bulletin.

Diosdado Macapagal meninggal dunia akibat kegagalan jantung, pneumonia, dan komplikasi buah pinggang di Pusat Perubatan Makati pada 21 April 1997. Beliau diberikan pengebumian negara dan dikebumikan di Libingan ng mga Bayani pada 27 April 1997.

8.1. Perkahwinan Pertama

Pada tahun 1938, Macapagal mengahwini Purita de la Rosa. Mereka mempunyai dua orang anak, Cielo Macapagal-Salgado (yang kemudiannya menjadi naib gabenor Pampanga) dan Arturo Macapagal. Purita meninggal dunia pada tahun 1943 akibat kekurangan gizi semasa perang. Jose Eduardo Diosdado Salgado Llanes, adalah cicit sulung Macapagal.

8.2. Perkahwinan Kedua dan Anak-anak

Pada 5 Mei 1946, Macapagal mengahwini Dr. Evangelina Macaraeg, dengan siapa beliau mempunyai dua orang anak, Gloria Macapagal Arroyo (yang kemudiannya menjadi presiden Filipina) dan Diosdado Macapagal, Jr.

9.1. Peringatan Negara

Pada 28 September 2009, anak perempuan Macapagal, Presiden Gloria Macapagal Arroyo, merasmikan Muzium dan Perpustakaan Presiden Diosdado Macapagal, yang terletak di kampung halamannya di Lubao, Pampanga. Presiden Benigno S. Aquino III mengisytiharkan 28 September 2010, sebagai cuti umum tidak bekerja khas di provinsi Pampanga untuk memperingati ulang tahun kelahirannya yang keseratus.

Beliau dipaparkan dalam wang kertas 200 PHP Siri Reka Bentuk Baharu (12 Jun 2002-2013) dan Mata Wang Generasi Baharu (16 Disember 2010-sekarang).

Muzium dan perpustakaan ini menempatkan buku-buku peribadi dan memorabilia Macapagal.

9.2. Penilaian dan Pengaruh

Diosdado Macapagal dikenali sebagai "Orang Jujur" (The Incorruptable^{Bahasa Inggeris}). Walaupun beliau mempunyai sedikit populariti di kalangan massa disebabkan personalitinya yang kaku, beliau mencapai beberapa kejayaan penting. Yang paling utama ialah Kod Pembaharuan Tanah Pertanian 1963, yang merupakan perkembangan utama dalam sejarah pembaharuan tanah di Filipina. Walaupun terdapat kelemahan dalam pelaksanaannya, undang-undang ini menandakan komitmen beliau terhadap keadilan sosial dan ekonomi.

10.1. Keputusan Pilihan Raya Utama

Berikut adalah keputusan pilihan raya utama yang disertai oleh Diosdado Macapagal:

11.1. Pingat Kebangsaan dan Antarabangsa

• Filipina:
  • Gawad Mabini: Grand Cross (GCrM) - (1994)
  • Order of the Knights of Rizal: Knight Grand Cross (KGCR)
• Taiwan:
  • Order of Brilliant Jade: Grand Cordon (2 Mei 1960)
• Jepun:
  • Order of the Chrysanthemum: Grand Cordon of the Supreme (1962)
• Sepanyol:
  • Order of Isabella the Catholic: Knight of the Collar (30 Jun 1962)
• Itali:
  • Order of Merit of the Italian Republic: Knight Grand Cross with Collar (Julai 1962)
• Vatikan:
  • Order of Pius IX: Knight with Collar (9 Julai 1962)
• Pakistan:
  • Nishan-e-Pakistan: Penerima (11 Julai 1962)
• Sovereign Military Order of Malta:
  • Order pro merito Melitensi: Collar
• Thailand:
  • Order of the Rajamitrabhorn: Knight (9 Julai 1963)
• Jerman Barat:
  • Order of Merit of the Federal Republic of Germany: Grand Cross Special Class (November 1963)

12.1. Senarai Penerbitan

• Speeches of President Diosdado Macapagal. Manila: Bureau of Printing, 1961.
• New Hope for the Common Man: Speeches and Statements of President Diosdado Macapagal. Manila: Malacañang Press Office, 1962.
• Five Year Integrated Socio-economic Program for the Philippines. Manila: [s.n.], 1963.
• Fullness of Freedom: Speeches and Statements of President Diosdado Macapagal. Manila: Bureau of Printing, 1965.
• An Asian looks at South America. Quezon City: Mac Publishing House, 1966.
• The Philippines Turns East. Quezon City: Mac Publishing House, 1966.
• A Stone for the Edifice: Memoirs of a President. Quezon City: Mac Publishing House, 1968.
• A New Constitution for the Philippines. Quezon City: Mac Publishing House, 1970.
• Democracy in the Philippines. Manila: [s.n.], 1976.
• Constitutional Democracy in the World. Manila: Santo Tomas University Press, 1993.
• From Nipa Hut to Presidential Palace: Autobiography of President Diosdado P. Macapagal. Quezon City: Philippine Academy for Continuing Education and Research, 2002.