Friedrich Wilhelm Joseph Schelling

1.1. Latar Belakang Keluarga dan Kehidupan Awal

Schelling dilahirkan pada 27 Januari 1775, di bandar Leonberg di Duchy of Württemberg (kini Baden-Württemberg), Empayar Rom Suci. Beliau adalah anak kepada Joseph Friedrich Schelling dan Gottliebin Marie Cleß. Bapanya adalah seorang pendeta Lutheran, orientalis, dan pendidik, serta penyokong Pietisme Swabia. Schelling dibesarkan dalam suasana intelektual dan keagamaan yang kuat di rumah, yang sangat membentuk pemikirannya. Beliau menunjukkan kecerdasan awal dan pada usia awal belasan tahun sudah mahir dalam bahasa Yunani, Latin, dan Ibrani.

1.2. Pendidikan dan Tahun Universiti

Dari 1783 hingga 1784, Schelling menghadiri sekolah Latin di Nürtingen, di mana beliau berkenalan dengan Friedrich Hölderlin, yang lima tahun lebih tua daripadanya. Selepas itu, beliau belajar di sekolah biara di Bebenhausen, berhampiran Tübingen, tempat bapanya bertugas sebagai paderi dan profesor orientalis. Pada 18 Oktober 1790, pada usia 15 tahun, beliau diberi kebenaran untuk mendaftar di Tübinger Stift (seminari Gereja Lutheran Injili di Württemberg), walaupun belum mencapai usia pendaftaran biasa 20 tahun. Di Stift, beliau berkongsi bilik dengan Georg Wilhelm Friedrich Hegel dan Hölderlin, dan ketiga-tiga mereka menjadi sahabat baik.

1.3. Pengaruh Awal dan Peralihan Falsafah

Semasa di Tübinger Stift, Schelling mempelajari Bapa Gereja dan ahli falsafah Yunani purba. Minatnya secara beransur-ansur beralih daripada teologi Lutheran kepada falsafah. Pada tahun 1792, beliau lulus dengan tesis sarjana berjudul Antiquissimi de prima malorum humanorum origine philosophematis Genes. III. explicandi tentamen criticum et philosophicum (Percubaan Kritikal dan Falsafah untuk Menjelaskan Falsafah Paling Kuno tentang Asal Usul Kejahatan Manusia dalam Kejadian III). Pada tahun 1795, beliau menyelesaikan tesis kedoktorannya, De Marcione Paulinarum epistolarum emendatore (Mengenai Marcion sebagai Pengubah Surat-surat Paulus) di bawah seliaan Gottlob Christian Storr.

Pada masa yang sama, beliau mula mengkaji karya Immanuel Kant dan Johann Gottlieb Fichte, yang sangat mempengaruhinya. Tempoh awal pemikiran Schelling juga ditandai dengan perbincangan melalui surat dan dalam Jurnal Fichte (1796/97) mengenai "interaksi", "pragmatik", dan Gottfried Wilhelm Leibniz bersama penulis falsafah Jacob Hermann Obereit, yang merupakan rakan serumah Fichte pada masa itu.

Pada tahun 1797, ketika menjadi tutor kepada dua pemuda dari keluarga bangsawan, Schelling melawat Leipzig dan berpeluang menghadiri kuliah di Universiti Leipzig, di mana beliau tertarik dengan kajian fizikal kontemporari termasuk kimia dan biologi. Beliau juga melawat Dresden, di mana beliau melihat koleksi Elektor Saxony, yang kemudian dirujuknya dalam pemikirannya tentang seni. Dalam lawatan enam minggu ke Dresden pada Ogos 1797 itu, Schelling bertemu dengan adik-beradik August Wilhelm Schlegel dan Karl Friedrich Schlegel, bakal isterinya Caroline (ketika itu berkahwin dengan August Wilhelm), dan Novalis.

2.1. Penulisan Awal dan Tempoh Jena

Pada tahun 1794, Schelling menerbitkan sebuah eksposisi pemikiran Fichte berjudul Ueber die Möglichkeit einer Form der Philosophie überhaupt (Mengenai Kemungkinan Bentuk Falsafah Secara Umum). Karya ini diakui oleh Fichte sendiri dan segera memberikannya reputasi di kalangan ahli falsafah. Karyanya yang lebih terperinci, Vom Ich als Prinzip der Philosophie, oder über das Unbedingte im menschlichen Wissen (Mengenai Aku sebagai Prinsip Falsafah, atau Mengenai Yang Tidak Bersyarat dalam Pengetahuan Manusia, 1795), walaupun masih dalam batasan idealisme Fichtean, menunjukkan kecenderungan untuk memberikan kaedah Fichtean aplikasi yang lebih objektif, dan menggabungkan pandangan Baruch Spinoza dengannya. Beliau menyumbang artikel dan ulasan kepada Philosophisches Journal Fichte dan Friedrich Immanuel Niethammer, serta mendalami kajian sains fizikal dan perubatan. Pada tahun 1795, Schelling menerbitkan Philosophische Briefe über Dogmatismus und Kritizismus (Surat-surat Falsafah mengenai Dogmatisme dan Kritisisme), yang terdiri daripada 10 surat yang ditujukan kepada seorang lawan bicara yang tidak dikenali yang menyajikan pembelaan dan kritikan terhadap sistem Kantian.

Antara 1796/97, sebuah manuskrip penting yang kini dikenali sebagai Das älteste Systemprogramm des deutschen Idealismus ("Program Sistematik Tertua Idealisme Jerman") telah ditulis. Ia tersimpan dalam tulisan tangan Hegel dan pertama kali diterbitkan pada tahun 1916 oleh Franz Rosenzweig, yang mengaitkannya dengan Schelling. Walau bagaimanapun, terdapat juga tuntutan bahawa Hegel atau Hölderlin adalah pengarangnya.

Pada tahun 1797, Schelling menerbitkan esei Neue Deduction des Naturrechts ("Deduksi Baru Undang-undang Alam"), yang mendahului perlakuan Fichte terhadap topik itu dalam Grundlage des Naturrechts (Asas Undang-undang Alam). Kajiannya mengenai sains fizikal membuahkan hasil dalam Ideen zu einer Philosophie der Natur (Idea Mengenai Falsafah Alam, 1797), dan risalah Von der Weltseele (Mengenai Jiwa Dunia, 1798). Dalam Ideen, Schelling merujuk kepada Leibniz dan memetik daripada Monadologynya. Beliau sangat menghargai Leibniz kerana pandangannya tentang alam semasa tempoh falsafah alamnya.

Pada Oktober 1798, pada usia 23 tahun, Schelling dipanggil ke Universiti Jena sebagai profesor falsafah luar biasa. Tempohnya di Jena (1798-1803) menempatkan Schelling di pusat pergolakan intelektual Romantisisme. Beliau mempunyai hubungan rapat dengan Johann Wolfgang von Goethe, yang menghargai kualiti puitis Naturphilosophie beliau, membaca Von der Weltseele. Sebagai perdana menteri Duchy of Saxe-Weimar, Goethe menjemput Schelling ke Jena. Walau bagaimanapun, Schelling tidak bersimpati dengan idealisme etika yang menggerakkan karya Friedrich Schiller, tiang lain Klasikisme Weimar. Vorlesung über die Philosophie der Kunst (Kuliah mengenai Falsafah Seni, 1802/03) Schelling kemudiannya mengkaji semula teori sublim Schiller dengan teliti.

Di Jena, Schelling pada mulanya mempunyai hubungan baik dengan Fichte, tetapi konsep mereka yang berbeza, terutamanya mengenai alam, menyebabkan perbezaan yang semakin meningkat. Fichte menasihatinya untuk menumpukan perhatian kepada falsafah transendental: khususnya, Wissenschaftslehre Fichte sendiri. Tetapi Schelling, yang menjadi pemimpin sekolah Romantik yang diakui, menolak pemikiran Fichte sebagai dingin dan abstrak.

Schelling sangat rapat dengan August Wilhelm Schlegel dan isterinya, Caroline. Schelling menjadi rapat dengan anak perempuan Caroline yang masih muda, Auguste Böhmer. Caroline mula mempertimbangkan untuk meninggalkan Schlegel untuk berkahwin dengan Schelling. Auguste meninggal dunia akibat disenteri pada tahun 1800; ramai yang menyalahkan Schelling, yang telah mengawasi rawatannya. Walau bagaimanapun, Robert Richards, dalam bukunya The Romantic Conception of Life, berpendapat bahawa campur tangan Schelling kemungkinan besar tidak relevan, kerana doktor yang dipanggil ke tempat kejadian memberi jaminan kepada semua yang terlibat bahawa penyakit Auguste tidak dapat dielakkan. Kematian Auguste mendekatkan Schelling dan Caroline. Schlegel berpindah ke Berlin, dan Goethe membantu Schlegel mendapatkan perceraian. Tempoh Schelling di Jena berakhir, dan pada 2 Jun 1803, beliau dan Caroline berkahwin jauh dari Jena. Upacara perkahwinan mereka adalah kali terakhir Schelling bertemu dengan rakan sekolahnya, penyair Friedrich Hölderlin, yang ketika itu sudah sakit mental.

Dalam tempoh Jena, Schelling menyambung semula hubungan rapatnya dengan Hegel. Dengan bantuan Schelling, Hegel menjadi pensyarah swasta (Privatdozent) di Universiti Jena. Hegel menulis sebuah buku berjudul Differenz des Fichte'schen und Schelling'schen Systems der Philosophie (Perbezaan antara Sistem Falsafah Fichte dan Schelling, 1801), dan menyokong kedudukan Schelling terhadap pendahulu idealisnya, Fichte dan Karl Leonhard Reinhold. Bermula pada Januari 1802, Hegel dan Schelling menerbitkan Kritisches Journal der Philosophie (Jurnal Kritikal Falsafah) sebagai editor bersama, menerbitkan kertas kerja mengenai falsafah alam, tetapi Schelling terlalu sibuk untuk terus terlibat dengan penyuntingan dan majalah itu terutamanya penerbitan Hegel, menganjurkan pemikiran yang berbeza daripada Schelling. Majalah itu berhenti diterbitkan pada musim bunga 1803 apabila Schelling berpindah ke Bamberg.

2.2. Tempoh Würzburg dan Munich

Selepas Jena, Schelling pergi ke Bamberg untuk seketika untuk mengkaji Brunonian system of medicine (teori John Brown) bersama Adalbert Friedrich Marcus dan Andreas Röschlaub. Dari September 1803 hingga April 1806, Schelling menjadi profesor di Universiti Würzburg yang baru. Tempoh ini ditandai dengan perubahan besar dalam pandangannya dan perpecahan terakhir dengan Fichte dan Hegel.

Di Würzburg, sebuah bandar Katolik yang konservatif, Schelling menemui ramai musuh di kalangan rakan sekerja dan dalam kerajaan. Beliau kemudian berpindah ke Munich pada tahun 1806, di mana beliau mendapat jawatan sebagai pegawai negeri, pertama sebagai ahli bersekutu Akademi Sains dan Kemanusiaan Bavaria dan setiausaha Akademi Seni Halus Diraja, kemudian sebagai setiausaha Philosophische Klasse (seksyen falsafah) Akademi Sains. Tahun 1806 juga merupakan tahun Schelling menerbitkan sebuah buku di mana beliau mengkritik Fichte secara terbuka dengan nama. Pada tahun 1807, Schelling menerima manuskrip Phaenomenologie des Geistes (Fenomenologi Roh atau Minda) Hegel, yang Hegel telah hantar kepadanya, meminta Schelling untuk menulis kata pengantar. Terkejut mendapati ulasan kritikal yang ditujukan kepada teori falsafahnya sendiri, Schelling menulis balik, meminta Hegel menjelaskan sama ada beliau berniat untuk mengejek pengikut Schelling yang kurang memahami pemikirannya yang sebenar, atau Schelling sendiri. Hegel tidak pernah membalas. Pada tahun yang sama, Schelling menyampaikan ucapan mengenai hubungan antara seni visual dan alam di Akademi Seni Halus; Hegel menulis kritikan keras mengenainya kepada salah seorang rakannya. Selepas itu, mereka mengkritik satu sama lain di bilik kuliah dan dalam buku secara terbuka sehingga akhir hayat mereka.

Tanpa meletakkan jawatan rasminya di Munich, beliau mengajar untuk tempoh yang singkat di Stuttgart (Stuttgarter Privatvorlesungen [Kuliah persendirian Stuttgart], 1810), dan tujuh tahun di Universiti Erlangen (1820-1827). Pada tahun 1809, Caroline meninggal dunia, sejurus sebelum beliau menerbitkan Freiheitsschrift (Esei Kebebasan) buku terakhir yang diterbitkan sepanjang hayatnya. Tiga tahun kemudian, Schelling berkahwin dengan salah seorang rakan terdekat Caroline, Pauline Gotter, di mana beliau menemui teman setia.

Semasa penginapan yang panjang di Munich (1806-1841), aktiviti sastera Schelling secara beransur-ansur terhenti. Mungkin kekuatan dan pengaruh sistem Hegelian yang menguasai Schelling, kerana hanya pada tahun 1834, selepas kematian Hegel, barulah, dalam kata pengantar terjemahan oleh Hubert Beckers dari karya Victor Cousin, beliau secara terbuka menyatakan antagonisme terhadap Hegelianisme (dan, secara lanjutan, pemikiran awalnya). Antagonisme itu sudah tentu bukan baru; kuliah Erlangen 1822 mengenai sejarah falsafah menyatakan perkara yang sama secara tajam, dan Schelling sudah mula merawat mitologi dan agama yang, pada pandangannya, merupakan pelengkap positif sejati kepada falsafah logik atau spekulatif yang negatif.

2.3. Tempoh Berlin dan Falsafah Kemudian

Perhatian umum tertarik kuat oleh petunjuk sistem baru yang menjanjikan sesuatu yang lebih positif, terutamanya dalam perlakuan agama, daripada hasil yang jelas dari ajaran Hegel. Kemunculan tulisan kritikal oleh David Friedrich Strauss, Ludwig Feuerbach, dan Bruno Bauer, serta perpecahan dalam sekolah Hegelian itu sendiri, menyatakan pengasingan yang semakin meningkat daripada falsafah yang dominan ketika itu. Di Berlin, ibu pejabat Hegelian, ini menyatakan dirinya dalam usaha untuk mendapatkan secara rasmi daripada Schelling perlakuan sistem baru yang difahami beliau ada dalam simpanan. Realisasinya tidak berlaku sehingga tahun 1841, apabila pelantikan Schelling sebagai ahli majlis privy Prusia dan ahli Akademi Berlin, memberinya hak, hak yang diminta untuk dilaksanakan, untuk menyampaikan kuliah di universiti.

Antara mereka yang hadir dalam kuliahnya ialah Søren Kierkegaard (yang mengatakan Schelling bercakap "karut yang tidak tertanggung" dan mengeluh bahawa beliau tidak menamatkan kuliahnya tepat pada masanya), Mikhail Bakunin (yang memanggilnya "menarik tetapi agak tidak penting"), Jacob Burckhardt, Alexander von Humboldt (yang tidak pernah menerima falsafah alam Schelling), sejarawan gereja masa depan Philip Schaff dan Friedrich Engels (yang, sebagai penyokong Hegel, hadir untuk "melindungi kubur orang besar itu daripada penyalahgunaan"). Kuliah pembukaan kursusnya dihadiri oleh khalayak yang ramai dan menghargai. Permusuhan musuh lamanya, Heinrich Paulus, yang diasah oleh kejayaan Schelling, menyebabkan penerbitan secara rahsia laporan verbatim kuliah mengenai falsafah wahyu. Schelling tidak berjaya mendapatkan kutukan undang-undang dan penindasan terhadap cetak rompak ini dan beliau berhenti menyampaikan kuliah umum pada tahun 1845.

Tiada maklumat sahih mengenai falsafah positif baru Schelling (positive Philosophie^{Bahasa German}) tersedia sehingga selepas kematiannya di Bad Ragatz, pada 20 Ogos 1854. Anak-anaknya kemudian menerbitkan empat jilid kuliah Berlinnya: jilid i. Introduction to the Philosophy of Mythology (1856); ii. Philosophy of Mythology (1857); iii. dan iv. Philosophy of Revelation (1858).

3.1. Naturphilosophie (Falsafah Alam)

Falsafah alam Schelling (Naturphilosophie^{Bahasa German}) bertujuan untuk menunjukkan bagaimana yang ideal muncul daripada yang nyata. Perubahan yang dialami dalam pengalaman membawa kepada konsep dualiti, iaitu pertentangan kutub di mana alam menyatakan dirinya. Siri dinamik peringkat dalam alam merangkumi jirim sebagai keseimbangan daya pengembangan dan pengecutan asas, cahaya (dengan proses bawahan seperti magnetisme, elektrik, dan tindakan kimia), dan organisma (dengan fasa komponen seperti pembiakan, kerengsaan, dan kepekaan).

Schelling pada mulanya mengadaptasi konsep swakelola seperti yang dikembangkan oleh Kant dalam Kritik Penghakiman untuk pembiakan organisma. Walau bagaimanapun, Schelling memperluaskan konsep ini dengan aspek kemunculan asal kehidupan serta kemunculan spesies dan genus baru. Beliau bertujuan untuk menjadikannya teori sejarah semula jadi yang komprehensif yang mempunyai persamaan dengan teori swakelola moden. Schelling melihat alam sebagai "roh yang kelihatan, roh adalah alam yang tidak kelihatan." Beliau menganggap alam sebagai "kecerdasan tidak sedar" atau "puisi yang tersimpan dalam manuskrip rahsia yang indah." Alam semesta, menurutnya, "sedang tidur seperti tunas yang luar biasa."

3.2. Falsafah Identiti

Falsafah identiti Schelling (Identitätsphilosophie^{Bahasa German}) adalah penggabungan falsafah Kant dan Spinoza. Ia merumuskan substratum mutlak yang identik dan tidak berbeza bagi alam dan roh. Schelling berpendapat bahawa segala-galanya adalah identik dan harus dikembalikan kepada satu kuasa universal dan spiritual yang bersifat produktif dalam alam dan roh. Perbezaannya terletak pada roh, di mana kuasa produktif ini adalah kecerdasan yang sedar, manakala dalam alam, ia adalah kecerdasan yang tidak sedar.

Identiti antara alam dan roh, ketidaksedaran dan kesedaran, keniscayaan dan kebebasan, menurut Schelling, adalah sama sekali tidak objektif dan hanya boleh dipostulatkan oleh falsafah, tidak dapat dibatasi atau didedahkan secara luaran. Beliau menganggap seni sebagai "dokumen sejati dan organ abadi falsafah," yang menampilkan "keseluruhan dalam alam semesta seni" sebagai potensi mutlak yang ideal. Seni tertinggi, yang merupakan produk spiritual dan aktiviti penghasilan tertinggi manusia, adalah ungkapan ketenangan dan keagungan yang tidak kelihatan. Schelling menyatakan bahawa "ketidakterbatasan yang dinyatakan secara terbatas adalah keindahan." Beliau juga menyeru kepada "mitos baru" untuk menggantikan apa yang hilang bagi manusia moden, dengan melihat mitologi Yunani kuno sebagai contoh ideal. Konsep Nondualisme sering dikaitkan dengan idea identiti mutlak ini.

Perbezaan Schelling dengan Fichte dan Hegel semakin ketara dalam tempoh ini. Fichte, yang menganggap alam sebagai bukan-diri, tidak melihatnya sebagai subjek falsafah. Namun, dalam karyanya Darstellung des Systems meiner Philosophie (1801), Schelling secara terbuka menyatakan penghargaannya terhadap Spinoza, yang karyanya ditolak oleh Fichte sebagai dogmatisme, dan mengisytiharkan bahawa alam dan roh berbeza hanya dalam kuantiti, tetapi pada dasarnya identik. Schelling berpendapat bahawa yang mutlak adalah ketidakpedulian terhadap identiti, yang dianggapnya sebagai subjek falsafah yang penting. Hegel mengkritik falsafah identiti Schelling dalam Fenomenologi Roh (1807), dengan menyatakan bahawa yang mutlak Schelling adalah "seperti malam di mana semua lembu berwarna hitam," merujuk kepada sifat tanpa perbezaan yang kononnya tidak dapat dikenali secara rasional. Kritikan ini sangat melukai Schelling dan menandakan berakhirnya persahabatan mereka.

3.3. Falsafah Kebebasan

Karya Schelling pada tahun 1809, Philosophische Untersuchungen über das Wesen der menschlichen Freiheit und die damit zusammenhängenden Gegenstände (Penyelidikan Falsafah mengenai Hakikat Kebebasan Manusia dan Perkara-perkara Berkaitan Dengannya), menandakan titik perubahan penting dalam pemikirannya. Dalam karya ini, Schelling memperincikan, dengan peningkatan mistisisme, idea-idea yang terdapat dalam karya 1804 beliau, Philosophie und Religion (Falsafah dan Agama).

Schelling mengkaji kebebasan manusia, persoalan kejahatan, dan hubungannya dengan asas ilahi. Beliau berpendapat bahawa kejahatan bukanlah sekadar penampilan yang timbul daripada perbezaan kuantitatif antara yang nyata dan yang ideal, tetapi sesuatu yang bersifat substantif. Beliau dengan jelas memparafrasakan perbezaan Kant antara watak inteligibel dan empirikal, dan Schelling sendiri memanggil kebebasan sebagai "kapasiti untuk kebaikan dan kejahatan." Beliau menegaskan bahawa kebebasan manusia hanya bermakna apabila manusia bebas memilih antara kebaikan dan kejahatan, dan kemampuan ini menempatkan manusia di puncak semua makhluk.

Menurut Schelling, di dalam Tuhan terdapat "alam di dalam Tuhan" (Natur in Gott^{Bahasa German}), yang merupakan sebahagian daripada Tuhan tetapi bukan Tuhan itu sendiri, dan ia bertentangan dengan Tuhan. "Asas" (Grund^{Bahasa German}) ini, yang cuba menyembunyikan dan menutup dirinya, adalah asas bagi Tuhan itu sendiri yang ingin menyatakan diri. Dua arah ini - keinginan untuk muncul dan keinginan untuk bersembunyi - berlawanan dalam Tuhan. Tuhan mengatasi pertentangan ini dengan kasih sayang, membolehkan penciptaan terwujud. Dalam manusia, yang merupakan puncak ciptaan, pertentangan yang mempesonakan ini muncul semula sebagai kemungkinan kebebasan. Schelling dengan kuat menegaskan keperibadian Tuhan dalam pemikiran ini, yang juga mempunyai kaitan dengan Falsafah Perennial.

Schelling sangat dipengaruhi oleh pemikiran Jakob Böhme, yang dikenalinya melalui Friedrich Christoph Oetinger dan ahli teologi Katolik Franz von Baader. Istilah-istilah seperti "alam di dalam Tuhan," "asas," dan "tanpa dasar" (Ungrund^{Bahasa German}) dalam Falsafah Kebebasan berasal daripada terminologi Böhme. Schelling secara umumnya bersikap positif terhadap pemikiran mistik, dan hubungan akrabnya dengan Neoplatonisme telah dikesan sejak tempoh falsafah identiti (misalnya, dalam Bruno). Walau bagaimanapun, Schelling tidak sepenuhnya menerima mistisisme; beliau menghargai bagaimana pemikir mistik mengekalkan unsur-unsur pra-rasional atau tidak rasional yang tidak dapat difahami oleh rasionalisme intelektual, tetapi pada masa yang sama, beliau percaya bahawa ekspresi sedemikian mempunyai batasan dari sudut falsafah.

6.1. Penerimaan Sejarah

Sesetengah sarjana menganggap Schelling sebagai pemikir yang berubah-ubah, yang walaupun cemerlang, melompat dari satu subjek ke subjek lain dan kekurangan kuasa sintesis yang diperlukan untuk mencapai sistem falsafah yang lengkap. Walau bagaimanapun, yang lain mencabar tanggapan bahawa pemikiran Schelling ditandai dengan perpecahan yang mendalam, sebaliknya berpendapat bahawa falsafahnya sentiasa menumpukan kepada beberapa tema umum, terutamanya kebebasan manusia, yang mutlak, dan hubungan antara roh dan alam. Tidak seperti Hegel, Schelling tidak percaya bahawa yang mutlak dapat diketahui dalam watak sebenarnya melalui penyelidikan rasional sahaja.

Schelling masih dikaji, walaupun reputasinya telah berubah dari semasa ke semasa. Karyanya menarik perhatian penyair dan pengkritik Romantik Inggeris Samuel Taylor Coleridge, yang memperkenalkan ideanya ke dalam budaya berbahasa Inggeris, kadang-kadang tanpa pengiktirafan penuh, seperti dalam Biographia Literaria. Karya kritikal Coleridge berpengaruh, dan beliaulah yang memperkenalkan konsep alam bawah sedar Schelling ke dalam kesusasteraan Inggeris. System of Transcendental Idealism Schelling telah dilihat sebagai pendahulu kepada Interpretation of Dreams (1899) Sigmund Freud.

Sekolah Katolik Tübingen, sekumpulan ahli teologi Katolik Rom di Universiti Tübingen pada abad kesembilan belas, sangat dipengaruhi oleh Schelling dan cuba mendamaikan falsafah wahyunya dengan teologi Katolik.

Sehingga tahun 1950, Schelling hampir menjadi ahli falsafah yang dilupakan walaupun di Jerman. Pada tahun 1910-an dan 1920-an, ahli falsafah Neo-Kantianisme dan Neo-Hegelianisme, seperti Wilhelm Windelband atau Richard Kroner, cenderung menggambarkan Schelling sebagai episod yang menghubungkan Fichte dan Hegel. Tempoh akhir beliau cenderung diabaikan, dan falsafah alam dan seninya pada tahun 1790-an dan dekad pertama abad ke-19 menjadi tumpuan utama. Dalam konteks ini, Kuno Fischer mencirikan falsafah awal Schelling sebagai "idealisme estetik," menumpukan perhatian pada hujah di mana beliau meletakkan seni sebagai "satu-satunya dokumen dan organ abadi falsafah" (das einzige wahre und ewige Organon zugleich und Dokument der Philosophie^{Bahasa German}). Dari ahli falsafah sosialis seperti György Lukács, beliau dianggap sebagai anakronistik. Martin Heidegger, semasa tempoh beliau terlibat dengan Parti Nazi, menemui dalam On Human Freedom Schelling tema-tema utama ontologi Barat - kewujudan, dan kebebasan - dan menghuraikannya dalam kuliah 1936 beliau.

6.2. Pengaruh terhadap Pemikiran Kemudian

Pada tahun 1950-an, keadaan mula berubah. Pada tahun 1954, ulang tahun keseratus kematiannya, persidangan antarabangsa mengenai Schelling telah diadakan. Beberapa ahli falsafah, termasuk Karl Jaspers, menyampaikan pembentangan mengenai keunikan dan relevansi pemikirannya, minat beralih kepada karya-karya akhir beliau mengenai asal-usul kewujudan. Schelling menjadi subjek disertasi Jürgen Habermas pada tahun 1954.

Pada tahun 1955, Jaspers menerbitkan Schelling, mewakilinya sebagai pelopor eksistensialisme dan Walter Schulz, salah seorang penganjur persidangan 1954, menerbitkan "Die Vollendung des Deutschen Idealismus in der Spätphilosophie Schellings" (Kesempurnaan Idealisme Jerman dalam Falsafah Akhir Schelling) yang mendakwa bahawa Schelling telah menjadikan idealisme Jerman lengkap dengan falsafah akhir beliau, terutamanya dengan kuliah Berlin beliau pada tahun 1840-an. Schulz mempersembahkan Schelling sebagai orang yang menyelesaikan masalah falsafah yang Hegel telah tinggalkan tidak lengkap, berbeza dengan idea kontemporari bahawa Schelling telah diatasi oleh Hegel jauh lebih awal. Ahli teologi Paul Tillich menulis: "apa yang saya pelajari dari Schelling menjadi penentu perkembangan falsafah dan teologi saya sendiri." Maurice Merleau-Ponty menyamakan projek ontologi semula jadinya sendiri dengan Schelling dalam Kursus Alam 1957-58 beliau.

Pada tahun 1970-an, alam semula jadi sekali lagi menarik minat ahli falsafah berkaitan dengan isu-isu alam sekitar. Falsafah alam Schelling, terutamanya niatnya untuk membina program yang meliputi alam dan kehidupan intelektual dalam satu sistem dan kaedah, dan mengembalikan alam semula jadi sebagai tema utama falsafah, telah dinilai semula dalam konteks kontemporari. Pengaruh dan hubungannya dengan seni Jerman, terutamanya dengan sastera Romantik dan seni visual, telah menjadi minat sejak akhir 1960-an, dari Philipp Otto Runge hingga Gerhard Richter dan Joseph Beuys. Minat ini telah dihidupkan semula dalam beberapa tahun kebelakangan ini melalui karya ahli falsafah alam sekitar Arran Gare yang telah mengenal pasti tradisi sains Schellingian mengatasi pertentangan antara sains dan kemanusiaan, dan menawarkan asas untuk pemahaman sains ekologi dan falsafah ekologi.

Berhubung dengan psikologi, Schelling dianggap telah mencipta istilah "ketidaksedaran". Slavoj Žižek telah menulis dua buku yang cuba mengintegrasikan falsafah Schelling, terutamanya karya-karya tempoh pertengahan beliau termasuk Weltalter, dengan karya Jacques Lacan. Pertentangan dan pembahagian dalam Tuhan dan masalah kejahatan dalam Tuhan yang dikaji oleh Schelling kemudiannya mempengaruhi pemikiran Luigi Pareyson.

6.3. Kritikan dan Debat

Pemikiran Schelling, terutamanya falsafah alamnya, telah dikritik oleh saintis kerana kecenderungannya untuk menganalogikan dan kekurangan orientasi empirikal. Walaupun Schelling cuba mendamaikan yang bertentangan, kritikan terhadap falsafahnya, terutamanya daripada Hegel, terus berlanjutan sepanjang hayatnya. Ceramah-ceramah terakhirnya di Berlin, walaupun menarik perhatian ramai pada awalnya, akhirnya dihentikan kerana penerbitan haram dan kurangnya pemahaman daripada rakan sezaman, termasuk tokoh-tokoh seperti Kierkegaard dan Engels yang menyatakan kekecewaan mereka. Pemikiran akhir Schelling, yang tidak difahami pada zamannya, hanya mula dihargai sepenuhnya kira-kira satu abad kemudian.