James Callaghan

1.1. Kehidupan Awal dan Pendidikan

Leonard James Callaghan dilahirkan pada 27 Mac 1912 di 38 Funtington Road, Copnor, Portsmouth, England. Beliau mengambil nama tengahnya, James, daripada nama bapanya, James Callaghan (1877-1921). Bapanya adalah anak kepada seorang Ireland Katolik yang telah melarikan diri ke England semasa Kebuluran Besar Ireland, dan seorang ibu berketurunan Yahudi. Bapa Callaghan, yang nama asalnya Garogher, melarikan diri dari rumah pada tahun 1890-an untuk menyertai Tentera Laut Diraja. Beliau memalsukan tarikh lahirnya dan menukar nama keluarga untuk mengelakkan dikesan. Beliau kemudian dinaikkan pangkat sehingga Ketua Pegawai Kecil dan berkhidmat dalam Perang Dunia Pertama di atas kapal perang HMS Agincourt.

Ibunya ialah Charlotte Callaghan (lahir Cundy, 1879-1961), seorang Baptist Inggeris. Disebabkan Gereja Katolik pada masa itu menolak perkahwinan antara penganut Katolik dan bukan Katolik, James Callaghan senior meninggalkan Katolik dan berkahwin dengan Charlotte di sebuah gereja Baptist. Anak sulung mereka ialah Dorothy Gertrude Callaghan (1904-82).

Selepas dibebaskan daripada perkhidmatan tentera pada 1919, bapanya menyertai Pengawal Pantai dan keluarga berpindah ke Brixham, Devon. Namun, bapanya meninggal dunia dua tahun kemudian akibat serangan jantung pada 1921, pada usia 44 tahun, meninggalkan keluarga tanpa pendapatan dan terpaksa bergantung kepada ihsan. Keadaan kewangan mereka bertambah baik pada tahun 1924 apabila kerajaan Parti Buruh pertama dipilih, yang memperkenalkan perubahan membolehkan Puan Callaghan menerima pencen janda sebanyak sepuluh syiling seminggu, atas dasar kematian suaminya sebahagiannya disebabkan oleh perkhidmatan perangnya.

Pada tahun-tahun awalnya, Callaghan dikenali dengan nama pertamanya, Leonard. Apabila beliau memasuki bidang politik pada tahun 1945, beliau memilih untuk dikenali dengan nama tengahnya, James, dan sejak itu beliau dirujuk sebagai James atau Jim. Beliau bersekolah di Portsmouth Northern Secondary School. Beliau memperoleh Sijil Oxford Senior pada tahun 1929, tetapi tidak mampu untuk memasuki universiti. Sebaliknya, beliau mengambil peperiksaan kemasukan Perkhidmatan Awam.

1.2. Kerjaya Awal dan Aktiviti Kesatuan Sekerja

Pada usia 17 tahun, Callaghan mula bekerja sebagai kerani untuk Jabatan Hasil Dalam Negeri di Maidstone, Kent. Semasa bekerja di Jabatan Hasil Dalam Negeri, Callaghan menyertai cawangan Parti Buruh Maidstone dan Persatuan Pegawai Cukai (AOT), sebuah kesatuan sekerja untuk cawangan Perkhidmatan Awam ini. Dalam tempoh setahun menyertai, beliau menjadi setiausaha pejabat kesatuan tersebut. Pada tahun 1932, beliau lulus peperiksaan Perkhidmatan Awam yang membolehkannya menjadi pegawai cukai kanan, dan pada tahun yang sama beliau menjadi setiausaha cawangan AOT Kent. Pada tahun berikutnya, beliau dilantik ke majlis eksekutif nasional AOT.

Pada tahun 1934, beliau dipindahkan ke pejabat Jabatan Hasil Dalam Negeri di London. Berikutan penggabungan kesatuan pada tahun 1936, Callaghan dilantik sebagai pegawai kesatuan sepenuh masa dan ke jawatan penolong setiausaha Persekutuan Kakitangan Hasil Dalam Negeri (IRSF), lalu meletakkan jawatan daripada tugas Perkhidmatan Awamnya.

Semasa bekerja di Jabatan Hasil Dalam Negeri pada awal 1930-an, Callaghan bertemu bakal isterinya, Audrey Moulton. Mereka berkahwin pada Julai 1938 di Maidstone. Jawatan kesatuan beliau di IRSF membawa Callaghan berhubung dengan Harold Laski, Pengerusi Jawatankuasa Eksekutif Nasional Parti Buruh dan seorang ahli akademik di London School of Economics. Laski menggalakkannya untuk bertanding ke Parlimen, walaupun kemudiannya beliau beberapa kali meminta Callaghan untuk belajar dan memberi ceramah di LSE.

1.3. Perkhidmatan Perang

Berikutan meletusnya Perang Dunia Kedua pada tahun 1940, Callaghan memohon untuk menyertai Tentera Laut Diraja, tetapi pada mulanya ditolak atas alasan pegawai kesatuan sekerja dianggap sebagai pekerjaan terpelihara. Beliau akhirnya dibenarkan menyertai Pasukan Simpanan Sukarelawan Tentera Laut Diraja sebagai Kelasi Biasa pada tahun 1942. Semasa berlatih untuk kenaikan pangkat, pemeriksaan perubatan mendedahkan bahawa beliau menderita tuberkulosis, jadi beliau dimasukkan ke Hospital Tentera Laut Diraja Haslar di Gosport berhampiran Portsmouth.

Selepas pulih, beliau dibebaskan dan ditugaskan di Laksamana di Whitehall. Beliau ditugaskan ke bahagian Jepun, dan menulis manual perkhidmatan untuk Tentera Laut Diraja bertajuk The Enemy: Japan. Beliau kemudian berkhidmat dalam Armada Hindia Timur di atas kapal pengiring HMS Activity, dan dinaikkan pangkat sebagai leftenan pada April 1944. Sehingga kini, Callaghan kekal sebagai perdana menteri Britain terakhir yang merupakan veteran angkatan tentera dan satu-satunya yang pernah berkhidmat dalam Tentera Laut Diraja.

Semasa bercuti dari Tentera Laut, Callaghan telah dipilih sebagai calon Parlimen untuk Cardiff South. Beliau memenangi undian parti tempatan dengan tipis, memperoleh dua belas undi berbanding sebelas undi yang diterima oleh calon seterusnya, George Thomas. Callaghan digalakkan untuk menawarkan namanya bagi kerusi Cardiff South oleh rakannya Dai Kneath, ahli eksekutif nasional IRSF dari Swansea, yang pula merupakan rakan dan kenalan setiausaha Parti Buruh tempatan, Bill Headon. Menjelang 1945, beliau berkhidmat di atas HMS Queen Elizabeth di Lautan Hindi. Selepas VE Day, beliau kembali, bersama-sama calon-calon lain, ke United Kingdom untuk bertanding dalam pilihan raya umum.

2.1. Perkhidmatan dalam Kerajaan Attlee (1947-1951)

Parti Buruh memenangi pilihan raya umum yang tertangguh dengan kemenangan besar pada 26 Julai 1945, membawa Clement Attlee ke tampuk kuasa, mengetuai kerajaan Buruh majoriti yang pertama dalam sejarah. Callaghan memenangi kerusi Cardiff South pada pilihan raya umum United Kingdom 1945 (dan akan memegang kerusi di kawasan Cardiff secara berterusan sehingga persaraannya pada tahun 1987). Beliau menewaskan ahli Parlimen Parti Konservatif yang sedang berkhidmat, Sir Arthur Evans, dengan 17,489 undi berbanding 11,545. Beliau berkempen atas isu-isu seperti demobilisasi pantas angkatan tentera dan program pembinaan perumahan baharu.

Beliau berada di sayap kiri parti, dan merupakan pengkritik vokal Amerika Syarikat pada tahun 1945, menyertai 22 pemberontak lain dalam mengundi menentang penerimaan Pinjaman Anglo-Amerika. Callaghan tidak menyertai kumpulan "Kekal Kiri" (Keep Left) ahli Parlimen Buruh sayap kiri, tetapi beliau menandatangani surat pada tahun 1947 bersama 20 ahli Parlimen lain dari kumpulan itu yang menyeru "dasar luar sosialis" yang akan mewujudkan alternatif kepada kapitalisme Amerika Syarikat dan totalitarianisme USSR.

Pada Oktober 1947, Callaghan mendapat pekerjaan kerajaan junior pertamanya, apabila beliau dilantik sebagai Setiausaha Parlimen kepada Kementerian Pengangkutan di bawah Alfred Barnes. Callaghan diberi tanggungjawab untuk meningkatkan keselamatan jalan raya, dan yang paling ketara beliau memujuk kerajaan untuk memperkenalkan lintasan zebra, dan untuk meluaskan penggunaan mata kucing di jalan raya utama. Callaghan tidak menentang penggunaan kuasa kecemasan oleh kerajaan untuk memecahkan mogok pekerja pelabuhan pada tahun 1948 dan 1949, bagaimanapun beliau bersimpati dengan perasaan pekerja pelabuhan biasa dan menulis surat kepada Attlee untuk membantah cara Skim Buruh Dok dikendalikan.

Beliau berpindah menjadi Setiausaha Parlimen dan Kewangan kepada Laksamana dari Februari 1950, di mana beliau menjadi delegasi ke Majlis Eropah, di mana beliau menyokong rancangan untuk kerjasama ekonomi tetapi menentang rancangan untuk tentera Eropah. Apabila Perang Korea meletus pada tahun 1950, Callaghan diberi tanggungjawab untuk memutuskan bagaimana wang yang diperuntukkan kepada Tentera Laut Diraja untuk persenjataan semula akan dibelanjakan.

2.2. Tahun-tahun Pembangkang (1951-1964)

Selepas Parti Buruh kehilangan kuasa dalam pilihan raya umum United Kingdom 1951, Callaghan, yang popular di kalangan ahli Parlimen Buruh, telah dipilih ke Kabinet Bayangan; beliau akan berkhidmat di barisan hadapan parti untuk 29 tahun akan datang, sama ada dalam pembangkang atau dalam kerajaan. Beliau kini dikaitkan dengan sayap Gaitskellite parti di sayap kanan Buruh, walaupun beliau mengelakkan diri daripada menyertai mana-mana puak. Beliau berkhidmat sebagai jurucakap Buruh untuk Pengangkutan (1951-53); Bahan Api dan Kuasa (1953-55); Hal Ehwal Kolonial (1956-61) dan Canselor Bayangan (1961-64). Beliau bertanding tanpa berjaya untuk Timbalan Kepimpinan parti pada tahun 1960. Apabila Hugh Gaitskell meninggal dunia pada Januari 1963, Callaghan bertanding untuk menggantikannya, tetapi berada di tempat ketiga dalam pertandingan kepimpinan, yang dimenangi oleh Harold Wilson.

3.1. Canselor Perbendaharaan (1964-1967)

Pada Oktober 1964, Parti Buruh memenangi majoriti tipis dalam pilihan raya umum United Kingdom 1964. Kerajaan Buruh baharu di bawah Harold Wilson segera menghadapi masalah ekonomi; Wilson bertindak dalam beberapa jam pertama untuk melantik Callaghan sebagai Canselor Perbendaharaan baharu. Tempoh Callaghan sebagai canselor dicirikan oleh usaha yang akhirnya gagal untuk mengelakkan penurunan nilai paun sterling. Canselor sebelumnya, Reginald Maudling, telah memulakan langkah-langkah fiskal yang berekspansi yang membantu mewujudkan ledakan ekonomi pra-pilihan raya; dengan meningkatkan permintaan domestik secara besar-besaran, ini menyebabkan import berkembang jauh lebih cepat daripada eksport. Oleh itu, apabila Parti Buruh mengambil alih kerajaan, mereka menghadapi defisit imbangan pembayaran sebanyak 800.00 M GBP pada tahun 1964, dan paun sterling segera menerima serangan spekulasi. Wilson dan Callaghan kedua-duanya mengambil pendirian tegas menentang penurunan nilai paun sterling, sebahagiannya disebabkan persepsi bahawa penurunan nilai yang dilakukan oleh kerajaan Buruh sebelumnya pada tahun 1949 telah menyumbang kepada kejatuhan kerajaan tersebut. Alternatif kepada penurunan nilai, bagaimanapun, adalah siri langkah-langkah penjimatan yang direka untuk mengurangkan permintaan dalam ekonomi bagi mengurangkan import, dan untuk menstabilkan imbangan pembayaran serta nilai paun sterling.

Hanya sepuluh hari selepas mengambil alih jawatannya, Callaghan segera memperkenalkan surcaj 15% ke atas import, kecuali bahan makanan dan bahan mentah. Langkah ini bertujuan untuk menangani defisit imbangan pembayaran; namun, ia menimbulkan kekecohan di kalangan rakan kongsi dagang antarabangsa Britain. Protes begitu sengit sehingga menyebabkan kerajaan mengumumkan bahawa surcaj itu adalah langkah sementara. Callaghan kemudian mengakui dalam autobiografinya bahawa beliau boleh mengendalikan perkara itu dengan lebih baik, dan dalam tergesa-gesa untuk menangani masalah imbangan pembayaran, telah gagal untuk berunding dengan kerajaan asing.

Pada 11 November, Callaghan menyampaikan belanjawan pertamanya dan mengumumkan kenaikan cukai pendapatan, cukai petrol dan pengenalan cukai keuntungan modal baharu, tindakan yang kebanyakan ahli ekonomi anggap perlu untuk mengurangkan tekanan pada imbangan dan defisit paun sterling. Selaras dengan komitmen manifesto Parti Buruh, belanjawan itu juga mengandungi langkah-langkah sosial untuk meningkatkan pencen negara dan pencen balu; langkah-langkah yang tidak disukai oleh City dan spekulator, menyebabkan penjualan besar-besaran paun. Pada 23 November, diputuskan untuk meningkatkan kadar faedah bank dari 2% kepada 7%, yang menimbulkan banyak kritikan. Mengendalikan keadaan menjadi lebih sukar oleh sikap Lord Cromer, Gabenor Bank of England, yang menentang dasar fiskal kerajaan Buruh baharu. Apabila Callaghan dan Wilson mengancam untuk mengadakan pilihan raya umum baharu, gabenor itu segera mengumpul pinjaman 3.00 B GBP untuk menstabilkan rizab dan defisit.

Belanjawan keduanya datang pada 6 April 1965, di mana beliau mengumumkan usaha untuk mengempiskan ekonomi dan mengurangkan permintaan import domestik sebanyak 250.00 M GBP. Tidak lama kemudian, kadar bank dikurangkan dari 7% kepada 6%. Untuk tempoh yang singkat, ekonomi dan pasaran kewangan Britain stabil, membolehkan pada bulan Jun Callaghan melawat Amerika Syarikat dan membincangkan keadaan ekonomi British dengan Presiden Lyndon B. Johnson dan Tabung Kewangan Antarabangsa (IMF).

Pada Julai, paun sterling berada di bawah tekanan melampau dan Callaghan terpaksa mengambil langkah-langkah sementara yang keras untuk menunjukkan kawalan ekonomi. Ini termasuk menangguhkan semua projek pembinaan kerajaan semasa dan menangguhkan rancangan pencen baharu. Alternatifnya adalah membenarkan paun terapung atau menurunkan nilainya. Callaghan dan Wilson, bagaimanapun, sekali lagi berkeras bahawa penurunan nilai paun akan mewujudkan masalah sosial dan ekonomi baharu dan terus mengambil pendirian tegas menentangnya. Kerajaan terus bergelut dengan ekonomi dan dengan majoriti tipis yang, menjelang 1966, telah berkurangan kepada satu. Pada 28 Februari, Harold Wilson secara rasmi mengumumkan pilihan raya pada 31 Mac 1966. Pada 1 Mac, Callaghan menyampaikan 'belanjawan kecil' kepada Dewan Rakyat dan mengumumkan keputusan bersejarah bahawa UK akan menggunakan mata wang perpuluhan. (Sebenarnya, United Kingdom hanya beralih daripada sistem paun, syiling, dan pence kepada sistem perpuluhan 100 pence kepada paun pada tahun 1971, di bawah kerajaan Konservatif.) Beliau juga mengumumkan skim gadai janji jangka pendek yang membenarkan pendapatan rendah untuk mengekalkan skim gadai janji dalam menghadapi kesukaran ekonomi. Tidak lama selepas itu, dalam pilihan raya umum United Kingdom 1966, Parti Buruh memenangi 363 kerusi berbanding 252 kerusi bagi Konservatif, memberikan kerajaan Buruh majoriti yang meningkat sebanyak 97 kerusi.

Callaghan memperkenalkan belanjawan seterusnya pada 4 Mei. Beliau telah memaklumkan Dewan Rakyat bahawa beliau akan membawa belanjawan penuh ke Dewan Rakyat apabila beliau menyampaikan ucapan 'belanjawan kecil' sebelum pilihan raya. Perkara utama belanjawan beliau ialah pengenalan Cukai Pekerjaan Selektif, yang menghukum industri perkhidmatan dan memihak kepada industri perkilangan. Dua belas hari selepas belanjawan, Kesatuan Pelaut Nasional menyeru mogok kebangsaan dan masalah yang dihadapi paun sterling bertambah. Mogok tambahan menyebabkan defisit imbangan pembayaran meningkat. Namun, pinjaman 3.30 B GBP dari bank-bank Switzerland perlu dibayar menjelang akhir tahun. Pada 14 Julai, kadar bank dinaikkan lagi kepada tujuh peratus, dan pada 20 Julai Callaghan mengumumkan pakej kecemasan sepuluh perkara untuk menangani krisis yang termasuk kenaikan cukai selanjutnya dan pembekuan kenaikan gaji selama enam bulan. Menjelang awal tahun 1967, ekonomi telah mula stabil semula dengan imbangan pembayaran bergerak ke arah keseimbangan, kadar bank dikurangkan kepada 6% pada bulan Mac dan 5.5% pada bulan Mei. Dalam keadaan inilah Callaghan mengalahkan Michael Foot dalam undian untuk menjadi Bendahari Parti Buruh.

Ekonomi tidak lama kemudian kembali huru-hara pada bulan Jun, dengan Perang Enam Hari di Timur Tengah. Beberapa negara Arab, seperti Kuwait dan Iraq, mengumumkan embargo minyak terhadap Britain, menuduhnya campur tangan di pihak Israel dalam konflik tersebut, mengakibatkan kenaikan harga minyak yang memberi kesan buruk terhadap imbangan pembayaran. Tambahan pula, ekonomi terjejas pada pertengahan September apabila mogok dok nasional berlangsung selama lapan minggu. Namun, pemicu terakhir ialah laporan Komuniti Ekonomi Eropah (EEC) yang mencadangkan bahawa paun sterling tidak dapat dikekalkan sebagai mata wang rizab dan disyorkan sekali lagi agar paun sterling diturunkan nilainya. Callaghan menjawab dengan menunjukkan bahawa, jika bukan kerana krisis Timur Tengah, Britain akan menuju kelebihan imbangan pembayaran pada tahun 1967. Walau bagaimanapun, khabar angin bahawa penurunan nilai akan berlaku menyebabkan penjualan besar-besaran paun sterling di pasaran dunia.

Callaghan kini secara peribadi memberitahu Wilson bahawa beliau ragu-ragu paun sterling dapat diselamatkan, ini diperkuatkan selepas pertemuan dengan Alec Cairncross, ketua Perkhidmatan Ekonomi Kerajaan, yang memberitahunya dengan jelas bahawa nilai paun sterling tidak dapat dikekalkan, dan pada pandangannya ia harus diturunkan nilainya secepat mungkin. IMF menawarkan dana kontingensi AS$3 bilion, tetapi Wilson dan Callaghan menolak ini kerana beberapa syarat yang dilampirkan yang mereka percaya akan membolehkan IMF campur tangan dalam dasar ekonomi. Pada hari Rabu, 15 November, keputusan bersejarah diambil untuk kerajaan untuk melakukan penurunan nilai sebanyak 14.3% dari kadar pertukaran tetap sedia ada AS$2.80 kepada paun sterling, kepada AS$2.40 kepada paun sterling.

Mereka berhasrat untuk mengumumkan keputusan itu secara terbuka pada 18hb. Walau bagaimanapun, menjelang pengumuman awam, Callaghan mendapati dirinya dalam situasi sukar apabila menjawab soalan di Dewan Rakyat. Callaghan segera menawarkan perletakan jawatannya sebagai canselor, dan peningkatan penentangan politik memaksa Wilson untuk menerimanya. Wilson kemudian memindahkan Roy Jenkins, setiausaha dalam negeri, untuk menjadi canselor; Callaghan menjadi setiausaha dalam negeri baharu pada 30 November 1967.

3.2. Setiausaha Dalam Negeri (1967-1970)

Callaghan bertanggungjawab terhadap Akta Imigran Komanwel 1968, sekeping undang-undang kontroversi yang dicetuskan oleh dakwaan Konservatif bahawa kemasukan Orang Asia Kenya tidak lama lagi akan membanjiri negara. Ia diluluskan oleh Dewan Rakyat dalam seminggu dan mengenakan kawalan kemasukan ke atas pemegang pasport Britain yang "tidak mempunyai hubungan substantif" dengan Britain dengan menubuhkan sistem baharu. Dalam memoirnya Time and Chance, Callaghan menulis bahawa memperkenalkan Rang Undang-undang Imigran Komanwel adalah tugas yang tidak diingini tetapi beliau tidak menyesalinya. Beliau berkata orang Asia telah "menemui celah" dan beliau memberitahu seorang wartawan BBC: "Pendapat umum di negara ini sangat gelisah, dan pertimbangan yang ada dalam fikiran saya ialah bagaimana kita dapat mengekalkan rasa ketenteraman yang wajar di negara ini dan, pada masa yang sama, berlaku adil kepada orang-orang ini - saya perlu menimbang kedua-dua pertimbangan". Seorang penentang Akta tersebut, Ahli Parlimen Konservatif Ian Gilmour, berkata ia "diperkenalkan untuk menghalang orang kulit hitam masuk. Jika 5,000 peneroka kulit putih yang datang, akhbar dan ahli politik, termasuk Callaghan, yang membuat kekecohan akan agak gembira".

Juga penting ialah kelulusan Akta Hubungan Kaum 1968 pada tahun yang sama, menjadikannya haram untuk menolak pekerjaan, perumahan atau pendidikan berdasarkan latar belakang etnik. Akta tersebut meluaskan kuasa Lembaga Hubungan Kaum pada masa itu, untuk menangani aduan diskriminasi dan sikap tidak adil. Ia juga menubuhkan badan penyeliaan baharu, Suruhanjaya Hubungan Komuniti, untuk mempromosikan "hubungan komuniti yang harmoni". Semasa membentangkan Rang Undang-undang tersebut kepada Parlimen, Callaghan berkata: "Dewan jarang menghadapi isu kepentingan sosial yang lebih besar bagi negara kita dan anak-anak kita."

Tempoh Callaghan sebagai setiausaha dalam negeri ditandai dengan konflik yang muncul di Ireland Utara. Seperti semua kerajaan British sejak Pembahagian Ireland pada 1921, kerajaan Buruh Harold Wilson lebih suka tidak campur tangan dalam hal ehwal Ireland Utara. Walau bagaimanapun, pada Ogos 1969, keganasan sektarian yang semakin meningkat antara komuniti Protestan Ulster dan Katolik Ireland di wilayah itu, menyebabkan Kerajaan Ireland Utara tidak mempunyai pilihan selain meminta kerajaan British untuk campur tangan secara langsung dan menghantar tentera. Sebagai setiausaha dalam negeri, Callaghan mengambil keputusan untuk menempatkan tentera Tentera Darat British di wilayah itu. Sebagai balasan, Callaghan dan Wilson menuntut agar pelbagai reformasi dilaksanakan di wilayah itu, seperti penghapusan berperingkat kumpulan separa tentera Protestan B-Specials, dan penggantiannya oleh Rejimen Pertahanan Ulster, yang terbuka kepada rekrut Katolik, dan pelbagai reformasi untuk mengurangkan diskriminasi terhadap Katolik, seperti reformasi terhadap hak mengundi, dan reformasi sempadan kerajaan tempatan dan peruntukan perumahan. Walaupun tentera pada mulanya disambut baik oleh penganut Katolik Ireland Utara, menjelang awal tahun 1970 keadaan ini menjadi buruk, dan Tentera Republikan Ireland Sementara (Provisional IRA) muncul, dan memulakan kempen ganas selama beberapa dekad yang dikenali sebagai "The Troubles".

Pada tahun 1969, Callaghan, pembela kuat hubungan Parti Buruh-kesatuan sekerja, mengetuai penentangan yang berjaya dalam kabinet yang berpecah terhadap Barbara Castle's Kertas Putih "Sebagai Ganti untuk Persengketaan" (In Place of Strife) yang bertujuan untuk mengubah undang-undang kesatuan sekerja. Antara banyak cadangannya ialah rancangan untuk memaksa kesatuan sekerja mengadakan undian sebelum mogok diadakan dan penubuhan Lembaga Industri untuk menguatkuasakan penyelesaian dalam pertikaian industri. Sepuluh tahun kemudian, tindakan Callaghan dalam menentang reformasi kesatuan sekerja akan kembali menghantuinya semasa "Musim Sejuk Ketidakpuasan Hati".

3.3. Setiausaha Luar Negeri (1974-1976)

Kerajaan Wilson kemudiannya secara tidak dijangka dikalahkan oleh Edward Heath dalam pilihan raya umum United Kingdom 1970. Callaghan pada mulanya menjadi Setiausaha Dalam Negeri Bayangan, kemudian menjadi Setiausaha Luar Bayangan. Pada tahun 1973 selepas pendekatan daripada Canselor Konservatif Anthony Barber, beliau bersetuju untuk namanya dikemukakan untuk jawatan Pengarah Urusan Tabung Kewangan Antarabangsa (IMF), namun ini diveto oleh kerajaan Perancis. Apabila Wilson memenangi pilihan raya umum seterusnya dan kembali sebagai perdana menteri pada Mac 1974, beliau melantik Callaghan sebagai Setiausaha Luar Negara.

Pada Julai 1974, krisis meletus di Cyprus, apabila berlaku rampasan kuasa di pulau itu, yang ditaja oleh junta tentera Yunani, yang melantik pemimpin boneka pro-Yunani Nikos Sampson sebagai Presiden, yang mengancam untuk menyatukan pulau itu dengan Greece. Segera keganasan antara komuniti meletus antara komuniti Yunani dan Turki di pulau itu, dan Turki bertindak balas dengan melancarkan pencerobohan ke atas pulau itu untuk melindungi komuniti Turki. Britain terlibat dalam pertikaian itu sebagai penandatangan Perjanjian Jaminan 1960. Britain menghantar tentera bersama PBB untuk menghalang kemaraan selanjutnya tentera Turki. Callaghan mengetuai usaha diplomatik untuk mendapatkan gencatan senjata, dan menyeru kedua-dua pihak untuk menghadiri mesyuarat tripartite dengan Britain. Pada 22 Julai gencatan senjata diumumkan. Rundingan tripartite dimulakan, dan pada Ogos perjanjian dicapai untuk menjadikan gencatan senjata kekal, dengan zon penampan yang dikawal oleh PBB antara bahagian pulau yang dikawal Yunani dan Turki. Sehingga kini, pulau itu kekal dibahagikan.

Parti Buruh telah mengambil alih jawatan dengan dasar untuk merundingkan semula syarat-syarat keanggotaan United Kingdom dalam Komuniti Eropah (EC), dan kemudian mengadakan referendum mengenai kekal dalam EC berdasarkan syarat-syarat ini. Callaghan ditugaskan untuk mengetuai rundingan ini. Apabila rundingan selesai, Callaghan mengetuai Kabinet dalam mengisytiharkan syarat-syarat baharu itu boleh diterima dan beliau menyokong kempen undi "Ya" yang berjaya dalam referendum Komuniti Eropah 1975, yang mengesahkan keanggotaan UK dalam EC. Callaghan sebelum ini berada di sayap euroskeptik Parti Buruh, namun semasa rundingan dan referendum beliau bertukar menjadi pro-Eropah. Beliau dianugerahkan Kebebasan Bandar Cardiff pada 16 Mac 1975.

Pada tahun 1975, Callaghan terbang ke Uganda untuk membawa pulang pensyarah British Denis Hills, yang telah dijatuhi hukuman mati oleh diktator Uganda, Idi Amin, kerana menulis buku yang mengkritiknya. Selepas rayuan pengampunan oleh kedua-dua Ratu dan perdana menteri, Amin bersetuju untuk membebaskan Hills dengan syarat Callaghan muncul secara peribadi untuk membawanya kembali ke UK.

Juga pada tahun 1975, Argentina membuat tuntutan wilayah ke atas Kepulauan Falkland. Sebagai tindak balas, Callaghan menghantar HMS Endurance ke pulau-pulau tersebut, untuk menghantar mesej kepada Argentina bahawa Britain akan mempertahankannya. Tujuh tahun kemudian, pada tahun 1982, Callaghan mengkritik kerajaan Margaret Thatcher atas keputusannya untuk menarik balik Endurance dari pulau-pulau tersebut; satu keputusan yang menyumbang kepada pencerobohan Argentina pada tahun itu. Pada Mac 1976, Callaghan juga menyeru rejim Ian Smith di Rhodesia untuk beralih kepada pemerintahan majoriti kulit hitam, membuka jalan bagi berakhirnya pemerintahan minoriti kulit putih di Afrika.

5.1. Krisis Ekonomi dan Pinjaman IMF

Callaghan mengambil alih jawatan pada masa yang sukar bagi ekonomi Britain, yang masih pulih daripada kemelesetan global 1973-75, dan dibelenggu oleh inflasi dua digit, serta peningkatan pengangguran. Dalam beberapa bulan selepas mengambil alih jawatan, kerajaannya menghadapi krisis kewangan, yang menyebabkan Canselor Denis Healey meminta Tabung Kewangan Antarabangsa (IMF) pinjaman besar sebanyak 3.90 B USD untuk mengekalkan nilai paun sterling. IMF menuntut pemotongan besar dalam perbelanjaan awam sebagai balasan untuk pinjaman itu, yang menimbulkan kekecohan di kalangan penyokong Parti Buruh. Kabinet berpecah mengenai isu tersebut, dan sayap kiri parti yang dipimpin oleh Tony Benn mengemukakan Strategi Ekonomi Alternatif sebagai cadangan alternatif kepada pinjaman, yang melibatkan proteksionisme, tetapi pilihan ini akhirnya ditolak. Setelah rundingan sengit, kerajaan berjaya merundingkan pengurangan pemotongan perbelanjaan awam yang dicadangkan daripada 5.00 B GBP kepada 1.50 B GBP pada tahun pertama, dan kemudian 1.00 B GBP setahun untuk dua tahun berikutnya. Pada akhirnya, pinjaman itu ternyata tidak diperlukan, kerana ia berdasarkan anggaran berlebihan terhadap Keperluan Pinjaman Sektor Awam oleh Perbendaharaan: Kerajaan hanya perlu menggunakan separuh daripada pinjaman, dan ia dibayar balik sepenuhnya pada tahun 1979. Menjelang 1978, keadaan ekonomi menunjukkan tanda-tanda pemulihan, dengan pengangguran menurun, dan inflasi jatuh kepada satu digit. Healey dapat memperkenalkan belanjawan ekspansif pada April 1978. Callaghan secara meluas dianggap telah mengendalikan krisis IMF dengan cekap, mengelakkan sebarang perletakan jawatan daripada Kabinet, dan merundingkan pemotongan perbelanjaan yang jauh lebih rendah daripada yang diminta pada asalnya.

5.2. Pemerintahan Minoriti dan Perundingan Politik

Tempoh Callaghan sebagai perdana menteri didominasi oleh masalah dalam menjalankan kerajaan dengan minoriti di Dewan Rakyat: Parti Buruh telah memenangi majoriti tipis tiga kerusi pada pilihan raya Oktober 1974, namun pada April 1976, majoriti keseluruhan mereka telah hilang, disebabkan oleh kekalahan dalam pilihan raya kecil dan pembelotan dua Ahli Parlimen kepada Parti Buruh Scotland yang memisahkan diri, yang menyebabkan Callaghan mengetuai pemerintahan minoriti, terpaksa membuat perjanjian dengan parti-parti kecil untuk memerintah.

Perjanjian yang dirundingkan pada Mac 1977 dengan pemimpin Parti Liberal David Steel, yang dikenali sebagai pakatan Lib-Lab, bertahan hingga Ogos tahun berikutnya. Perjanjian kemudiannya dimeterai dengan pelbagai parti kecil termasuk Parti Kebangsaan Scotland (SNP) dan nasionalis Wales Plaid Cymru, memanjangkan hayat kerajaan. Parti-parti nasionalis, seterusnya, menuntut devolusi kepada negara-negara konstituen mereka sebagai balasan sokongan mereka kepada kerajaan. Apabila referendum untuk devolusi Scotland dan Wales diadakan pada Mac 1979, referendum devolusi Wales menyaksikan undi majoriti besar menentang, manakala referendum Scotland mengembalikan majoriti tipis yang memihak, tetapi gagal mencapai ambang yang diperlukan iaitu 40% daripada pemilih yang menyokong. Apabila kerajaan Buruh enggan meneruskan penubuhan Perhimpunan Scotland yang dicadangkan, SNP menarik balik sokongannya terhadap kerajaan: ini akhirnya menjatuhkan kerajaan apabila Konservatif mencetuskan usul tidak percaya terhadap kerajaan Callaghan yang tewas dengan satu undi pada 28 Mac 1979, yang memerlukan pilihan raya umum.

5.3. Dasar Utama dan Impak Sosial

Tempoh Callaghan sebagai perdana menteri menyaksikan penerusan luas dasar-dasar yang telah diguna pakai oleh Parti Buruh sejak ia dipilih pada tahun 1974 di bawah Wilson. Callaghan meneruskan dasar "kontrak sosial" yang bertujuan mengawal inflasi melalui perjanjian kawalan gaji sukarela dengan kesatuan sekerja. Walaupun pemotongan perbelanjaan awam selepas 1976 menyukarkan kerajaan untuk menyampaikan faedah yang dijanjikan sebagai sebahagian daripada pakej itu. Penerusan dasar lain ialah Lembaga Perusahaan Nasional (NEB) yang membentuk pusat dasar industri kerajaan. Dalam praktiknya, aktiviti utama NEB menjadi salah satu penyelamat syarikat yang gagal.

Walaupun kurang majoriti Parlimen, kerajaan Callaghan berjaya melaksanakan beberapa reformasi dalam banyak bidang, antaranya ialah Akta Hubungan Kaum 1976, yang menubuhkan Suruhanjaya untuk Kesaksamaan Kaum untuk mempromosikan kesaksamaan kaum. Pada tahun 1977, kerajaan Callaghan menasionalisasikan industri pembinaan kapal, mewujudkan British Shipbuilders, dan industri pesawat, mewujudkan British Aerospace.

Semasa tahun pertamanya berkhidmat, Callaghan memulakan apa yang kemudiannya dikenali sebagai 'Perdebatan Hebat', apabila beliau berucap di Kolej Ruskin, Oxford, mengenai 'kebimbangan sah' orang awam tentang kualiti pendidikan di sekolah bantuan negara. Perbincangan ini membawa kepada penglibatan kerajaan yang lebih besar, melalui kementeriannya, dalam kurikulum dan pentadbiran pendidikan negeri, membawa kepada pengenalan Kurikulum Nasional sepuluh tahun kemudian. Pada awal jawatannya, beliau menimbulkan kontroversi dengan pelantikan Peter Jay, menantu lelakinya pada masa itu, sebagai Duta Besar British ke Amerika Syarikat.

5.4. Musim Sejuk Ketidakpuasan Hati (Winter of Discontent)

Kaedah Callaghan dalam menangani kesukaran ekonomi jangka panjang melibatkan kawalan gaji, yang telah beroperasi selama empat tahun dengan kejayaan yang munasabah. Beliau bertaruh bahawa tahun kelima akan meningkatkan lagi ekonomi dan membolehkan beliau dipilih semula pada tahun 1979, dan oleh itu beliau cuba mengehadkan kenaikan gaji kepada 5% atau kurang. Kesatuan sekerja menolak kawalan gaji berterusan dan dalam gelombang mogok yang meluas pada musim sejuk 1978-79 (dikenali sebagai "Musim Sejuk Ketidakpuasan Hati"), memperoleh gaji yang lebih tinggi.

Kekacauan industri menjadikan kerajaannya tidak popular, dan respons Callaghan kepada satu soalan temu bual hanya memburukkannya. Sekembalinya ke United Kingdom dari Persidangan Guadeloupe pada Januari 1979, Callaghan ditanya, "Apakah pendekatan umum anda, memandangkan kekacauan yang semakin meningkat di negara ini pada masa ini?" Callaghan menjawab, "Baiklah, itu adalah penilaian yang anda buat. Saya berjanji kepada anda bahawa jika anda melihatnya dari luar, dan mungkin anda mengambil pandangan yang agak sempit pada masa ini, saya tidak fikir orang lain di dunia akan berkongsi pandangan bahawa terdapat kekacauan yang semakin meningkat." Jawapan ini dilaporkan dalam The Sun di bawah tajuk utama "Krisis? Krisis Apa?". Callaghan juga kemudiannya mengakui mengenai Musim Sejuk Ketidakpuasan Hati bahawa beliau telah "mengecewakan negara".

5.5. Pilihan Raya Umum 1979 dan Pertukaran Kerajaan

Musim Sejuk Ketidakpuasan Hati menyaksikan prestasi Parti Buruh dalam tinjauan pendapat menjunam secara mendadak. Mereka mendahului kebanyakan tinjauan pendapat pra-musim sejuk dengan beberapa mata, tetapi pada Februari 1979 sekurang-kurangnya satu tinjauan pendapat menunjukkan Konservatif 20 mata di hadapan Buruh dan kelihatan tidak dapat dielakkan bahawa Buruh akan kalah dalam pilihan raya akan datang. Dalam tempoh menjelang pilihan raya, Daily Mirror dan The Guardian menyokong Parti Buruh, manakala The Sun, Daily Mail, Daily Express, dan The Daily Telegraph menyokong Konservatif.

Pada 28 Mac 1979, Dewan Rakyat meluluskan usul tidak percaya dengan satu undi, 311-310, yang memaksa Callaghan untuk mengadakan pilihan raya umum yang diadakan pada 3 Mei. Parti Konservatif di bawah Margaret Thatcher menjalankan kempen dengan slogan "Buruh Tidak Berfungsi" (Labour Isn't Working). Walaupun Callaghan secara peribadi kekal lebih popular di kalangan pengundi berbanding Thatcher, Konservatif memenangi pilihan raya dengan majoriti keseluruhan 43 kerusi. Undian Parti Buruh kekal, dengan parti itu memenangi jumlah undi yang serupa dengan 1974, namun Konservatif mendapat manfaat daripada lonjakan keluar mengundi.

Semasa kempen pilihan raya 1979, Callaghan mengesan perubahan besar dalam pendapat umum, yang beliau secara peribadi mengulas:
"Anda tahu ada masanya, mungkin sekali setiap tiga puluh tahun, berlaku perubahan besar dalam politik. Pada ketika itu tidak kira apa yang anda katakan atau apa yang anda lakukan. Ada perubahan dalam apa yang dikehendaki dan diluluskan oleh orang ramai. Saya mengesyaki kini ada perubahan besar seperti itu dan ia untuk Puan Thatcher."
Selepas kehilangan kuasa pada tahun 1979, Parti Buruh menghabiskan 18 tahun berikutnya dalam pembangkang, yang secara pejoratif digambarkan sebagai tempoh di padang belantara bagi parti itu.

7.1. Peletakan Jawatan daripada Parlimen dan Kemasukan ke Dewan Pertuanan

Pada tahun 1982, bersama rakannya Gerald Ford, beliau mengasaskan bersama Forum Dunia AEI tahunan. Pada tahun 1983, beliau menyerang rancangan Parti Buruh untuk mengurangkan pertahanan, dan pada tahun yang sama menjadi Bapa Dewan Rakyat sebagai ahli Parlimen yang paling lama berkhidmat secara berterusan di Commons.

Pada tahun 1987, beliau dianugerahkan Kesatria Pendamping Garter dan meletak jawatan pada pilihan raya umum United Kingdom 1987 selepas 42 tahun sebagai ahli Parlimen. Beliau adalah salah seorang ahli Parlimen terakhir yang tinggal yang dipilih dalam kemenangan besar Parti Buruh pada tahun 1945. Tidak lama selepas itu, beliau dinaikkan pangkat ke Dewan Pertuanan pada 5 November 1987 sebagai bangsawan seumur hidup dengan gelaran Baron Callaghan dari Cardiff, dari Kota Cardiff di County South Glamorgan. Pada tahun 1987, autobiografinya, Time and Chance, diterbitkan. Beliau juga berkhidmat sebagai pengarah bukan eksekutif Bank of Wales.

Isterinya Audrey, bekas pengerusi (1969-82) Hospital Great Ormond Street, menyedari surat kepada sebuah akhbar yang menyatakan bahawa hak cipta Peter Pan, yang telah diserahkan oleh J. M. Barrie kepada hospital, akan tamat pada akhir tahun itu, 1987 (50 tahun selepas kematian Barrie, tempoh hak cipta yang berkuat kuasa pada masa itu). Pada tahun 1988, Callaghan mengemukakan pindaan kepada Akta Hak Cipta, Reka Bentuk dan Paten 1988, yang kemudian dipertimbangkan di Dewan Pertuanan, untuk memberikan hospital hak royalti secara kekal walaupun hak cipta telah tamat, dan ia telah diluluskan oleh kerajaan.

Pada tahun 1980-an, Lord Callaghan menyokong kerja Yayasan Memorial Jim Conway (JCF), sebuah badan amal pendidikan berdaftar. Beliau menyampaikan ceramah memorial sulung yayasan itu pada tahun 1981 dan mempengerusikan simposium JCF pada tahun 1990, menjadi acara terakhir siri ceramah sepuluh tahun itu.

Tony Benn mencatatkan dalam entri diarinya pada 3 April 1997 bahawa semasa kempen pilihan raya umum United Kingdom 1997, Callaghan dihubungi oleh seorang sukarelawan di ibu pejabat Parti Buruh yang bertanya sama ada beliau sanggup menjadi lebih aktif dalam parti. Menurut Benn: "Seorang wanita muda berusia pertengahan dua puluhan menelefon Jim Callaghan dan berkata kepadanya melalui telefon, "Pernahkah anda terfikir untuk menjadi lebih aktif dalam politik?" Jadi Callaghan berkata, "Baiklah saya adalah Perdana Menteri Parti Buruh - apa lagi yang boleh saya lakukan?"."

Dalam satu temu bual yang disiarkan di program BBC Radio 4 The Human Button, Callaghan menjadi satu-satunya perdana menteri yang secara terbuka menyatakan pendapatnya tentang mengarahkan tindakan balas sekiranya berlaku serangan nuklear ke atas United Kingdom: "Jika ia menjadi perlu atau penting, ia bermakna penghalang telah gagal, kerana nilai senjata nuklear sebenarnya hanya sebagai penghalang," katanya. "Tetapi jika kita telah sampai ke tahap itu, di mana ia, saya rasa, perlu untuk melakukannya, maka saya akan melakukannya. Saya mempunyai keraguan yang dahsyat, tentu saja, tentang ini. Saya katakan kepada anda, jika saya hidup selepas menekan butang itu, saya tidak akan, sama sekali tidak akan dapat memaafkan diri sendiri."

Pada Oktober 1999, Callaghan memberitahu The Oldie Magazine bahawa beliau tidak akan terkejut jika dianggap sebagai perdana menteri terburuk Britain dalam 200 tahun. Beliau juga berkata dalam temu bual ini bahawa beliau "mesti bertanggungjawab" untuk Musim Sejuk Ketidakpuasan Hati.

Salah satu penampilan awam terakhirnya adalah pada 29 April 2002, apabila tidak lama selepas ulang tahunnya yang ke-90, beliau duduk bersama Perdana Menteri pada masa itu, Tony Blair, dan tiga bekas perdana menteri lain yang masih hidup pada masa itu-Edward Heath, Margaret Thatcher, dan John Major-di Istana Buckingham untuk satu majlis makan malam yang menjadi sebahagian daripada perayaan Jubli Emas Elizabeth II, bersama anak perempuannya Margaret, Baroness Jay, yang telah berkhidmat sebagai ketua Dewan Pertuanan dari 1998 hingga 2001.

7.2. Kehidupan Peribadi

Minat peribadi Callaghan termasuk ragbi (beliau bermain sebagai 'lock' untuk Streatham RFC sebelum Perang Dunia Kedua), tenis dan pertanian. Beliau berkahwin dengan Audrey Elizabeth Moulton, yang ditemuinya ketika mereka berdua bekerja sebagai guru sekolah minggu di gereja Baptist tempatan, pada Julai 1938 dan mempunyai tiga orang anak-seorang anak lelaki dan dua orang anak perempuan:

• Margaret, Baroness Jay of Paddington, yang berkahwin dengan Peter Jay dan kemudian Professor Mike Adler.
• Julia, yang berkahwin dengan Ian Hamilton Hubbard dan menetap di Lancashire.
• Michael, yang berkahwin dengan Jennifer Morris dan menetap di Essex.

Pada tahun 1968, Callaghan membeli sebuah ladang di Ringmer, East Sussex, dan semasa persaraannya, beliau dan isterinya mula mengusahakan ladang itu sepenuh masa. Walaupun terdapat banyak keraguan tentang sejauh mana kepercayaan Callaghan kekal dalam kehidupan dewasanya, etika non-konformis Baptist mempunyai pengaruh yang mendalam sepanjang kehidupan awam dan peribadinya. Terdapat dakwaan bahawa Callaghan adalah seorang atheist, yang kehilangan kepercayaannya kepada Tuhan semasa beliau bekerja sebagai pegawai kesatuan sekerja. Namun, anaknya Michael Callaghan tidak bersetuju: "Ayah saya, Jim Callaghan, dibesarkan sebagai seorang Baptist yang mengamalkan ajaran agama dan sebagai seorang pemuda adalah guru sekolah minggu. Sebagai seorang pemuda yang memeluk sosialisme, beliau menghadapi kesukaran untuk menyatukan kepercayaan barunya dengan ajaran gerejanya, tetapi beliau dipujuk untuk kekal di gereja Baptistnya. [...] Kebetulan, tajuk autobiografinya ialah 'Time and Chance', petikan dari Pengkhutbah 9:11."

7.3. Kematian

Callaghan meninggal dunia pada 26 Mac 2005, pada usia 92 tahun, di kediamannya di Ringmer, East Sussex, akibat pneumonia lobar, kegagalan jantung dan kegagalan buah pinggang. Beliau meninggal dunia hanya sehari sebelum ulang tahunnya yang ke-93 dan 11 hari selepas isterinya yang telah berkahwin dengannya selama 67 tahun, yang telah menghabiskan empat tahun terakhir hidupnya di rumah jagaan akibat penyakit Alzheimer. Beliau meninggal dunia sebagai bekas perdana menteri Britain yang paling lama hidup, telah melepasi rekod Harold Macmillan 39 hari lebih awal. Callaghan meninggal dunia 4 bulan sebelum bekas Perdana Menteri Edward Heath.

Lord Callaghan telah dikremasi, dan abunya ditaburkan di taman bunga di sekitar dasar patung Peter Pan berhampiran pintu masuk Hospital Great Ormond Street di London, tempat isterinya pernah menjadi pengerusi lembaga gabenor. Panji Darjah Garter beliau dipindahkan dari Gereja St George, Istana Windsor ke Katedral Llandaff di Cardiff selepas kematiannya.

8.1. Penilaian Positif

Walaupun warisan James Callaghan kekal menjadi perdebatan, terdapat beberapa aspek positif yang diiktiraf dalam pentadbirannya. Beliau dipuji kerana pengurusan krisis IMF pada tahun 1976, di mana beliau berjaya mengurangkan jumlah potongan perbelanjaan awam yang diminta tanpa kehilangan mana-mana anggota Kabinet. Sesetengah pihak melihatnya sebagai pentadbir yang kuat dan cekap, melebihi pendahulunya Harold Wilson. Hubungannya yang rapat dengan kesatuan sekerja, yang memberinya gelaran "Penjaga Topi Kain" (Keeper of the Cloth Cap), juga dianggap sebagai kekuatan oleh penyokongnya, kerana ia membolehkan dialog dan "Kontrak Sosial" untuk seketika. Sumbangannya dalam dasar luar negeri, seperti mengendalikan krisis Cyprus dan rundingan semula keahlian Britain dalam Komuniti Ekonomi Eropah, juga mendapat perhatian.

8.2. Kritikan dan Kontroversi

Callaghan berhadapan dengan kritikan hebat, terutamanya dari sayap kiri Parti Buruh, yang menuduhnya mengkhianati sosialisme sejati dan meletakkan asas kepada Thatcherisme dengan membenarkan IMF mengawal belanjawan kerajaan pada tahun 1976. Beliau juga dikritik kerana mengabaikan komitmen tradisional Parti Buruh terhadap guna tenaga penuh dan pendekatan ketatnya terhadap kawalan pertumbuhan pendapatan yang membawa kepada "Musim Sejuk Ketidakpuasan Hati." Kritikan dari sayap kanan Parti Buruh pula mendakwa beliau sebagai pemimpin yang lemah yang tidak mampu berdepan dengan sayap kiri parti. Hampir semua pengulas bersetuju bahawa keputusan Callaghan untuk tidak mengadakan pilihan raya pada musim luruh 1978 adalah satu kesilapan perhitungan politik yang serius. Beliau sendiri mengakui bahawa beliau "mesti bertanggungjawab" atas "Musim Sejuk Ketidakpuasan Hati" dan menyatakan tidak akan terkejut jika dianggap sebagai Perdana Menteri Britain terburuk dalam 200 tahun.

8.3. Pengaruh kepada Generasi Akan Datang

Kekalahan Parti Buruh pada tahun 1979 di bawah kepimpinan Callaghan, yang membawa kepada 18 tahun pembangkang, meninggalkan kesan mendalam terhadap parti. Penilaian terhadap pentadbirannya seringkali negatif dalam kebanyakan buku teks sejarah, menggambarkan kegagalan Labour pada tahun 1970-an untuk mengawal inflasi, kesatuan sekerja, dan menyelesaikan masalah di Ireland Utara atau Rhodesia, serta kegagalan dalam devolusi Scotland dan Wales. Walau bagaimanapun, pengalaman di bawah Callaghan, terutamanya "Musim Sejuk Ketidakpuasan Hati," mempengaruhi generasi pemimpin Labour seterusnya untuk mempertimbangkan semula hubungan parti dengan kesatuan sekerja dan pendekatan ekonomi, yang akhirnya membawa kepada kebangkitan "New Labour" di bawah Tony Blair.