Richard Rorty

1.1. Birth and Early Life

Richard Rorty dilahirkan pada 4 Oktober 1931, di New York City. Ibu bapanya, James dan Winifred Rorty, adalah aktivis, penulis, dan sosial demokrat. Datuk sebelah ibunya, Walter Rauschenbusch, merupakan tokoh penting dalam pergerakan Gospel Sosial pada awal abad ke-20.

Bapanya mengalami dua kali krisis saraf pada akhir hayatnya, dengan krisis kedua pada awal 1960-an yang lebih serius dan termasuk "dakwaan ramalan ilahi." Akibatnya, Richard Rorty mengalami kemurungan semasa remaja dan pada tahun 1962 memulakan analisis psikiatri selama enam tahun untuk neurosis obsesif-kompulsif. Dalam autobiografi ringkasnya, "Trotsky and the Wild Orchids," Rorty menulis tentang keindahan orkid di luar bandar New Jersey dan keinginannya untuk menggabungkan keindahan estetik dengan keadilan sosial. Jürgen Habermas, rakan sekerjanya, dalam obituari untuk Rorty, menyatakan bahawa pengalaman zaman kanak-kanak Rorty membimbingnya kepada visi falsafah sebagai penyelarasan "keindahan syurga orkid dengan impian keadilan Trotsky di bumi." Habermas menggambarkan Rorty sebagai seorang ironis yang tidak menganggap apa-apa sebagai suci. Apabila ditanya tentang "kesucian" pada akhir hayatnya, Rorty, seorang ateis yang tegas, menjawab dengan kata-kata yang mengingatkan Hegel muda: "Perasaan saya tentang kesucian terikat dengan harapan bahawa suatu hari nanti keturunan jauh saya akan hidup dalam tamadun global di mana kasih sayang adalah satu-satunya undang-undang."

1.2. Education

Rorty mendaftar di Universiti Chicago sejurus sebelum ulang tahunnya yang ke-15, di mana beliau memperoleh ijazah sarjana muda dan sarjana dalam falsafah, belajar di bawah bimbingan Richard McKeon. Beliau kemudian melanjutkan pengajian ke Universiti Yale untuk ijazah doktor falsafah (Ph.D.) dari tahun 1952 hingga 1956. Disertasi kedoktorannya, The Concept of Potentiality, adalah kajian sejarah konsep tersebut, disiapkan di bawah penyeliaan Paul Weiss.

1.3. Academic Career

Selepas dua tahun berkhidmat dalam Tentera Darat Amerika Syarikat, Rorty mengajar di Wellesley College selama tiga tahun sehingga 1961. Pada tahun 1961, beliau mula mengajar di Universiti Princeton, di mana beliau berkhidmat sebagai profesor falsafah selama 21 tahun. Pada tahun 1981, beliau adalah penerima MacArthur Fellowship, yang juga dikenali sebagai "Geran Genius," pada tahun pertama penganugerahannya. Pada tahun 1982, beliau menjadi Profesor Kemanusiaan Kenan di Universiti Virginia, bekerja rapat dengan rakan sekerja dan pelajar dari pelbagai jabatan, terutamanya dalam bidang Bahasa Inggeris. Pada tahun 1998, Rorty menjadi profesor kesusasteraan bandingan (dan falsafah, secara hormat) di Universiti Stanford, di mana beliau menghabiskan sisa kerjaya akademiknya. Dalam tempoh ini, beliau sangat popular dan pernah berseloroh bahawa beliau telah dilantik ke jawatan "profesor sementara pengajian trendi."

1.4. Personal Life

Rorty berkahwin dengan seorang lagi ahli akademik, Amélie Oksenberg (profesor Universiti Harvard), dan mereka mempunyai seorang anak lelaki, Jay Rorty, pada tahun 1954. Beliau kemudian bercerai dengan isterinya dan berkahwin dengan bioetika Mary Varney dari Universiti Stanford pada tahun 1972. Mereka mempunyai dua orang anak, Kevin dan Patricia (kini Max). Walaupun Richard Rorty adalah seorang "ateis yang tegas," Mary Varney Rorty adalah seorang Mormon yang mengamalkan agamanya.

1.5. Death

Pada 8 Jun 2007, Rorty meninggal dunia di rumahnya akibat kanser pankreas. Tidak lama sebelum kematiannya, beliau menulis sebuah karya bertajuk "The Fire of Life," yang diterbitkan dalam majalah Poetry pada November 2007. Dalam karya tersebut, beliau merenungkan diagnosisnya dan keselesaan yang ditemui dalam puisi. Beliau menyimpulkan bahawa beliau berharap telah menghabiskan lebih banyak masa dengan puisi, bukan kerana takut terlepas kebenaran yang tidak dapat dinyatakan dalam prosa, tetapi kerana beliau akan hidup lebih sepenuhnya jika dapat menghafal lebih banyak puisi lama, sama seperti jika beliau mempunyai lebih ramai sahabat rapat. Beliau berpendapat bahawa budaya dengan perbendaharaan kata yang lebih kaya adalah lebih manusiawi, dan individu menjadi lebih manusiawi apabila ingatan mereka dipenuhi dengan puisi.

2.1. Critique of Epistemology and Representationalism

Rorty menolak idea lama bahawa representasi dalaman yang betul terhadap objek di dunia luar adalah prasyarat yang diperlukan untuk pengetahuan. Beliau berhujah bahawa pengetahuan adalah urusan dalaman dan linguistik; pengetahuan hanya berkaitan dengan bahasa kita sendiri. Beliau mengkritik masalah utama epistemologi moden yang bergantung pada gambaran minda sebagai cuba mewakili (atau "mencerminkan") realiti luaran yang bebas daripada minda. Apabila metafora "cermin alam" ini ditinggalkan, seluruh usaha epistemologi fondasionalis akan terbubar.

Rorty mengkritik idea bahawa hujah boleh berdasarkan premis yang jelas dengan sendirinya (dalam bahasa) dan idea bahawa hujah boleh berdasarkan sensasi bukan inferensial (di luar bahasa). Kritikan pertama beliau merujuk kepada karya Quine mengenai ayat-ayat yang dianggap benar secara analitik-iaitu, ayat-ayat yang dianggap benar semata-mata berdasarkan maknanya dan bebas daripada fakta. Quine berhujah bahawa masalah dengan ayat-ayat yang benar secara analitik adalah percubaan untuk menukar kebenaran analitik berasaskan identiti tetapi kosong seperti "lelaki bujang tidak berkahwin" kepada kebenaran analitik berasaskan sinonim seperti "bujang tidak berkahwin." Untuk berbuat demikian, seseorang mesti terlebih dahulu membuktikan bahawa "lelaki bujang" dan "bujang" bermaksud sama persis, dan itu tidak mungkin tanpa mempertimbangkan fakta-iaitu, melihat kepada domain kebenaran sintetik. Apabila berbuat demikian, seseorang akan menyedari bahawa kedua-dua konsep sebenarnya berbeza; "bujang" kadang-kadang bermaksud "sarjana muda sastera" sebagai contoh. Oleh itu, Quine berhujah bahawa "sempadan antara pernyataan analitik dan sintetik belum ditarik," dan menyimpulkan bahawa sempadan atau perbezaan ini "[...] adalah dogma yang tidak empirikal bagi empiris, artikel kepercayaan metafizik."

Kritikan kedua Rorty merujuk kepada karya Sellars mengenai idea empiris bahawa terdapat "diberikan" yang bukan linguistik tetapi relevan secara epistemologi yang tersedia dalam persepsi deria. Sellars berhujah bahawa hanya bahasa boleh berfungsi sebagai asas untuk hujah; persepsi deria bukan linguistik tidak serasi dengan bahasa dan oleh itu tidak relevan. Pada pandangan Sellars, dakwaan bahawa terdapat "diberikan" yang relevan secara epistemologi dalam persepsi deria adalah mitos; fakta bukanlah sesuatu yang diberikan kepada kita, ia adalah sesuatu yang kita sebagai pengguna bahasa secara aktif ambil. Hanya selepas kita mempelajari bahasa, barulah kita dapat menganggap sebagai "data empirikal" butiran dan susunan butiran yang telah kita dapat perhatikan.

Dengan tiada alam kebenaran atau makna yang istimewa yang boleh berfungsi sebagai asas yang jelas dengan sendirinya untuk hujah-hujah kita, kita hanya mempunyai kebenaran yang ditakrifkan sebagai kepercayaan yang memberi manfaat: dengan kata lain, kepercayaan yang berguna kepada kita dalam beberapa cara. Rorty mendakwa bahawa satu-satunya penerangan yang berharga tentang proses inkuiri sebenar adalah akaun Kuhnian tentang fasa-fasa standard kemajuan disiplin, berayun melalui tempoh sains normal dan tidak normal, antara penyelesaian masalah rutin dan krisis intelektual. Selepas menolak fondasionalisme, Rorty berhujah bahawa salah satu daripada beberapa peranan yang tinggal bagi seorang ahli falsafah adalah untuk bertindak sebagai pengganggu intelektual, cuba mencetuskan pemisahan revolusioner dengan amalan sebelumnya, peranan yang Rorty gembira untuk mengambil alih. Beliau mencadangkan bahawa setiap generasi cuba menundukkan semua disiplin kepada model yang digunakan oleh disiplin yang paling berjaya pada hari itu. Pada pandangan Rorty, kejayaan sains moden telah menyebabkan ahli akademik dalam falsafah dan kemanusiaan tersilap meniru kaedah saintifik.

2.2. Pragmatism and Philosophy of Language

Rorty menyokong bentuk pragmatisme baru, kadang-kadang dipanggil neo-pragmatisme, yang berpendapat bahawa makna sesuatu proposisi ditentukan oleh penggunaannya dalam amalan linguistik. Beliau menggabungkan pragmatisme mengenai kebenaran dan perkara lain dengan falsafah bahasa Wittgenstein yang kemudian, yang menyatakan bahawa makna adalah produk sosial-linguistik, dan ayat-ayat tidak "berhubung" dengan dunia dalam hubungan korespondensi. Rorty berhujah bahawa bahasa terdiri daripada perbendaharaan kata yang bersifat sementara dan sejarah, dan menyimpulkan bahawa "kerana perbendaharaan kata dibuat oleh manusia, begitu juga kebenaran." Beliau menulis dalam Contingency, Irony, and Solidarity (1989):

Kebenaran tidak boleh berada di luar-tidak boleh wujud secara bebas daripada minda manusia-kerana ayat tidak boleh wujud sedemikian, atau berada di luar. Dunia berada di luar, tetapi penerangan tentang dunia tidak. Hanya penerangan tentang dunia yang boleh benar atau palsu. Dunia dengan sendirinya tanpa bantuan aktiviti penerangan manusia tidak boleh.

2.3. Contingency, Irony, and Solidarity

Penerimaan hujah-hujah Rorty membawa kepada apa yang beliau panggil "ironisme"; keadaan minda di mana orang menyedari sepenuhnya bahawa pengetahuan mereka bergantung pada masa dan tempat mereka dalam sejarah, dan oleh itu agak terpisah daripada kepercayaan mereka sendiri. Rorty memperkenalkan terminologi ironisme untuk menggambarkan pemikiran dan falsafahnya. Beliau menggambarkan ironis sebagai seseorang yang "bimbang bahawa proses sosialisasi yang mengubahnya menjadi manusia dengan memberinya bahasa mungkin telah memberinya bahasa yang salah, dan dengan itu mengubahnya menjadi jenis manusia yang salah. Tetapi beliau tidak dapat memberikan kriteria kesilapan." Walau bagaimanapun, Rorty juga berhujah bahawa "kepercayaan masih boleh mengawal tindakan, masih boleh dianggap berbaloi untuk mati, di kalangan orang yang cukup sedar bahawa kepercayaan ini disebabkan oleh tiada apa-apa yang lebih mendalam daripada keadaan sejarah yang kebetulan."

Dalam Contingency, Irony, and Solidarity (1989), Rorty berhujah bahawa tiada teori kebenaran yang berharga, selain daripada teori semantik bukan epistemik yang dibangunkan oleh Donald Davidson (berdasarkan karya Alfred Tarski). Rorty juga mencadangkan bahawa terdapat dua jenis ahli falsafah; ahli falsafah yang sibuk dengan perkara peribadi atau awam. Ahli falsafah peribadi, yang memberikan seseorang keupayaan yang lebih besar untuk (mencipta semula) diri sendiri (pandangan yang diadaptasi daripada Nietzsche dan yang Rorty juga kenal pasti dengan novel Marcel Proust dan Vladimir Nabokov), tidak seharusnya diharapkan untuk membantu dengan masalah awam. Untuk falsafah awam, seseorang mungkin beralih kepada ahli falsafah seperti Rawls atau Habermas, walaupun, menurut Rorty, yang terakhir adalah "seorang liberal yang tidak mahu menjadi ironis." Walaupun Habermas percaya bahawa teori rasionaliti komunikatifnya merupakan kemas kini rasionalisme, Rorty berpendapat bahawa yang terakhir dan sebarang pretensi "universal" harus ditinggalkan sepenuhnya.

Buku ini juga menandakan percubaan pertamanya untuk menyatakan secara khusus visi politik yang konsisten dengan falsafahnya, iaitu visi komuniti yang pelbagai yang terikat oleh penentangan terhadap kekejaman, dan bukan oleh idea-idea abstrak seperti "keadilan" atau "kemanusiaan bersama." Selaras dengan anti-fondasionalismenya, Rorty menyatakan bahawa "tiada sokongan teori bukan sirkular untuk kepercayaan bahawa kekejaman adalah mengerikan."

2.4. Political and Social Philosophy

Rorty mengkritik golongan kiri akademik, bukan kerana mereka menentang kebenaran, tetapi kerana mereka tidak patriotik. Beliau menganggap sikap Zennya tentang kebenaran boleh disalah anggap sebagai bentuk relativisme politik-sejenis politik Machiavelli. Rorty berpendapat bahawa institusi sosial harus difikirkan sebagai "eksperimen dalam kerjasama daripada sebagai cubaan untuk menjelmakan perintah universal dan ahistorikal."

Konsep hak asasi manusia Rorty berakar pada tanggapan sentimentaliti. Beliau berpendapat bahawa sepanjang sejarah manusia telah mencipta pelbagai cara untuk menganggap kumpulan individu tertentu sebagai tidak berperikemanusiaan atau sub-manusia. Berfikir dalam istilah rasionalis (fondasionalis) tidak akan menyelesaikan masalah ini, dakwanya. Rorty menganjurkan penciptaan budaya hak asasi manusia global untuk menghentikan pelanggaran daripada berlaku melalui pendidikan sentimental. Beliau berhujah bahawa kita harus mencipta rasa empati atau mengajar empati kepada orang lain untuk memahami penderitaan orang lain.

Rorty menganjurkan apa yang ahli falsafah Nick Gall sifatkan sebagai "harapan tanpa batas" atau sejenis "meliorisme melankolik." Menurut pandangan ini, Rorty menggantikan harapan fondasionalis untuk kepastian dengan harapan pertumbuhan berterusan dan perubahan yang berterusan, yang beliau percaya membolehkan kita menghantar perbualan dan harapan ke arah baru yang kita tidak dapat bayangkan pada masa ini. Rorty menyatakan harapan tanpa batas ini dalam bukunya tahun 1982 Consequences of Pragmatism, di mana beliau menerapkan kerangka harapannya secara borong berbanding harapan runcit. Di sini beliau berkata, "Izinkan saya menyimpulkan dengan menawarkan ciri ketiga dan terakhir pragmatisme: Ia adalah doktrin bahawa tiada kekangan terhadap inkuiri melainkan kekangan perbualan-tiada kekangan borong yang berasal dari sifat objek, atau minda, atau bahasa, tetapi hanya kekangan runcit yang disediakan oleh kenyataan rakan-rakan penyelidik kita."

2.5. Bridging Analytic and Continental Philosophy

Dari akhir 1980-an hingga 1990-an, Rorty menumpukan perhatian kepada tradisi falsafah benua, mengkaji karya-karya Friederich Nietzsche, Martin Heidegger, Michel Foucault, Jean-François Lyotard dan Jacques Derrida. Karya beliau dari tempoh ini termasuk Contingency, Irony, and Solidarity (1989), Essays on Heidegger and Others: Philosophical Papers II (1991), dan Truth and Progress: Philosophical Papers III (1998). Dua karya terakhir ini cuba merapatkan dikotomi antara falsafah analitik dan benua dengan mendakwa bahawa kedua-dua tradisi tersebut saling melengkapi daripada bertentangan.

Menurut Rorty, falsafah analitik mungkin tidak memenuhi pretensinya dan mungkin tidak menyelesaikan teka-teki yang disangkanya telah diselesaikan. Namun falsafah sedemikian, dalam proses mencari sebab untuk mengetepikan pretensi dan teka-teki tersebut, membantu memperoleh tempat penting dalam sejarah idea. Dengan melepaskan pencarian apodiktik dan keabadian yang dikongsi oleh Edmund Husserl dengan Rudolf Carnap dan Bertrand Russell, dan dengan mencari sebab baru untuk berfikir bahawa pencarian sedemikian tidak akan berjaya, falsafah analitik membuka jalan yang melangkaui saintisme, sama seperti idealisme Jerman membuka jalan yang melangkaui empirisisme.

Dalam lima belas tahun terakhir hidupnya, Rorty terus menerbitkan tulisannya, termasuk Philosophy as Cultural Politics (Philosophical Papers IV) dan Achieving Our Country (1998). Beliau merasakan posisi anti-humanis ini diwakili oleh tokoh-tokoh seperti Nietzsche, Heidegger, dan Foucault. Teoris-teoris sedemikian juga bersalah atas "Platonisme terbalik" di mana mereka cuba mencipta falsafah "sublim" yang menyeluruh dan metafizik-yang sebenarnya bertentangan dengan dakwaan teras mereka untuk menjadi ironis dan kontingen. Karya-karya terakhir Rorty, selepas berpindah ke Universiti Stanford, berkaitan dengan tempat agama dalam kehidupan kontemporari, komuniti liberal, kesusasteraan bandingan, dan falsafah sebagai "politik budaya."

3.1. Philosophy and the Mirror of Nature

Dalam Philosophy and the Mirror of Nature (1979), Rorty berhujah bahawa masalah utama epistemologi moden bergantung pada gambaran minda sebagai cuba mewakili (atau "mencerminkan") realiti luaran yang bebas daripada minda. Apabila kita meninggalkan metafora ini, seluruh usaha epistemologi fondasionalis akan terbubar.

Seorang fondasionalis epistemologi percaya bahawa untuk mengelakkan regresi yang wujud dalam mendakwa bahawa semua kepercayaan dibenarkan oleh kepercayaan lain, beberapa kepercayaan mesti membenarkan diri sendiri dan membentuk asas kepada semua pengetahuan. Walau bagaimanapun, Rorty mengkritik kedua-dua idea bahawa hujah boleh berdasarkan premis yang jelas dengan sendirinya (dalam bahasa) dan idea bahawa hujah boleh berdasarkan sensasi bukan inferensial (di luar bahasa).

Setiap kritikan, jika diambil secara berasingan, menimbulkan masalah bagi konsepsi bagaimana falsafah seharusnya berjalan tetapi meninggalkan cukup tradisi yang utuh untuk meneruskan aspirasi sebelumnya. Digabungkan, Rorty mendakwa, kedua-dua kritikan itu adalah memusnahkan. Dengan tiada alam kebenaran atau makna yang istimewa yang boleh berfungsi sebagai asas yang jelas dengan sendirinya untuk hujah-hujah kita, kita hanya mempunyai kebenaran yang ditakrifkan sebagai kepercayaan yang memberi manfaat: dengan kata lain, kepercayaan yang berguna kepada kita dalam beberapa cara. Satu-satunya penerangan yang berharga tentang proses inkuiri sebenar, Rorty mendakwa, adalah akaun Kuhnian tentang fasa-fasa standard kemajuan disiplin, berayun melalui tempoh normal dan tidak normal, antara penyelesaian masalah rutin dan krisis intelektual.

3.2. Consequences of Pragmatism

Dalam Consequences of Pragmatism (1982), Rorty membincangkan idea-ideanya mengenai penggunaan bahasa, kebetulan kebenaran, dan pendekatan pragmatik terhadap falsafah. Beliau menerapkan kerangka harapan secara borong berbanding harapan runcit, menyatakan bahawa "tiada kekangan terhadap inkuiri melainkan kekangan perbualan-tiada kekangan borong yang berasal dari sifat objek, atau minda, atau bahasa, tetapi hanya kekangan runcit yang disediakan oleh kenyataan rakan-rakan penyelidik kita." Ini menekankan bahawa kebenaran dan pengetahuan adalah hasil daripada perbualan dan persetujuan sosial, bukan penemuan realiti objektif yang sedia ada.

3.3. Contingency, Irony, and Solidarity

Dalam Contingency, Irony, and Solidarity (1989), Rorty meneroka konsep "ironis" dan "solidariti" dalam konteks pembentukan diri peribadi dan pembinaan komuniti sosial yang berdasarkan penolakan terhadap kekejaman. Beliau berhujah bahawa tiada teori kebenaran yang berharga, selain daripada teori semantik yang dibangunkan oleh Donald Davidson. Rorty juga mencadangkan bahawa terdapat dua jenis ahli falsafah; ahli falsafah yang sibuk dengan perkara peribadi atau awam.

Buku ini juga menandakan percubaan pertamanya untuk menyatakan secara khusus visi politik yang konsisten dengan falsafahnya, iaitu visi komuniti yang pelbagai yang terikat oleh penentangan terhadap kekejaman, dan bukan oleh idea-idea abstrak seperti "keadilan" atau "kemanusiaan bersama." Selaras dengan anti-fondasionalismenya, Rorty menyatakan bahawa "tiada sokongan teori bukan sirkular untuk kepercayaan bahawa kekejaman adalah mengerikan." Rorty juga memperkenalkan terminologi ironisme, yang beliau gunakan untuk menggambarkan pemikiran dan falsafahnya. Beliau menggambarkan ironis sebagai seseorang yang "bimbang bahawa proses sosialisasi yang mengubahnya menjadi manusia dengan memberinya bahasa mungkin telah memberinya bahasa yang salah, dan dengan itu mengubahnya menjadi jenis manusia yang salah. Tetapi beliau tidak dapat memberikan kriteria kesilapan."

3.4. Other Notable Works

Rorty menerbitkan beberapa karya penting lain yang mengembangkan idea-idea falsafahnya:

• The Linguistic Turn, Essays in Philosophical Method (1967): Ini adalah buku pertamanya sebagai editor, mengumpulkan esei-esei klasik mengenai linguistic turn dalam falsafah analitik.
• Objectivity, Relativism, and Truth: Philosophical Papers I (1990): Rorty menggambarkan projek koleksi esei ini sebagai cubaan untuk "menawarkan akaun anti-representasionalis tentang hubungan antara sains semula jadi dan seluruh budaya." Antara esei dalam jilid ini ialah "The Priority of Democracy to Philosophy," di mana Rorty mempertahankan Rawls daripada kritikan komunitarian. Rorty berhujah bahawa liberalisme boleh "berjalan tanpa prasyarat falsafah," sambil pada masa yang sama mengakui kepada komunitaris bahawa "konsepsi diri yang menjadikan komuniti konstitutif diri memang sesuai dengan demokrasi liberal." Bagi Rorty, institusi sosial harus difikirkan sebagai "eksperimen dalam kerjasama daripada sebagai cubaan untuk menjelmakan perintah universal dan ahistorikal."
• Essays on Heidegger and Others: Philosophical Papers II (1991): Dalam teks ini, Rorty menumpukan terutamanya kepada ahli falsafah benua Martin Heidegger dan Jacques Derrida. Beliau berhujah bahawa "pasca-Nietzschean" Eropah ini banyak berkongsi dengan pragmatis Amerika, dalam kritikan mereka terhadap metafizik dan penolakan mereka terhadap teori kebenaran korespondensi. Rorty mendakwa bahawa Derrida paling berguna apabila dilihat sebagai seorang penulis lucu yang cuba memintas tradisi falsafah Barat, daripada pencipta "kaedah" falsafah (atau sastera). Dalam nada ini, Rorty mengkritik pengikut Derrida seperti Paul de Man kerana mengambil teori sastera dekonstruktif terlalu serius.
• Truth and Progress: Philosophical Papers III (1998): Jilid ini meneruskan siri kertas kerja falsafahnya, mengembangkan idea-idea mengenai kebenaran dan kemajuan dalam konteks pragmatisme.
• Achieving Our Country: Leftist Thought in Twentieth-Century America (1998): Dalam karya ini, Rorty membezakan antara apa yang beliau lihat sebagai dua sisi Kiri, iaitu Kiri budaya dan Kiri progresif. Beliau mengkritik Kiri budaya, yang dicontohi oleh pasca-strukturalis seperti Foucault dan pasca-modenis seperti Lyotard, kerana menawarkan kritikan terhadap masyarakat tetapi tiada alternatif (atau alternatif yang terlalu samar-samar dan umum sehingga menjadi pengabaian). Walaupun intelektual ini membuat dakwaan yang mendalam tentang penyakit masyarakat, Rorty mencadangkan bahawa mereka tidak memberikan alternatif dan kadang-kadang menafikan kemungkinan kemajuan. Sebaliknya, Kiri progresif, yang dicontohi oleh pragmatis John Dewey, Whitman, dan James Baldwin, menjadikan harapan untuk masa depan yang lebih baik sebagai keutamaan. Tanpa harapan, Rorty berhujah, perubahan adalah tidak dapat difikirkan secara rohani dan Kiri budaya telah mula menimbulkan sinisme. Rorty melihat Kiri progresif bertindak dalam semangat falsafah pragmatisme.
• Philosophy and Social Hope (2000): Koleksi esei ini meneroka hubungan antara falsafah dan harapan sosial, menekankan peranan pragmatisme dalam membina masa depan yang lebih baik.
• Against Bosses, Against Oligarchies: A Conversation with Richard Rorty (2002): Sebuah perbualan yang membincangkan pandangan Rorty mengenai struktur kuasa dan masyarakat.
• The Future of Religion (bersama Gianni Vattimo, 2005): Sebuah karya kolaborasi yang membincangkan kedudukan agama dalam kehidupan kontemporari.
• An Ethics for Today: Finding Common Ground Between Philosophy and Religion (2005): Meneroka titik persamaan antara falsafah dan agama dalam mencari asas etika.
• What's the Use of Truth? (bersama Pascal Engel, 2007): Sebuah perbincangan mengenai utiliti dan sifat kebenaran.
• Philosophy as Cultural Politics: Philosophical Papers IV (2007): Jilid terakhir siri kertas kerja falsafahnya, yang melihat falsafah sebagai satu bentuk politik budaya.
• Mind, Language, and Metaphilosophy: Early Philosophical Papers (2014): Koleksi kertas kerja falsafah awal Rorty.
• On Philosophy and Philosophers: Unpublished papers 1960-2000 (2020): Kompilasi kertas kerja yang tidak diterbitkan dari tahun 1960 hingga 2000.
• Pragmatism as Anti-Authoritarianism (2021): Meneroka pragmatisme sebagai penolakan terhadap autoritarianisme.
• What Can We Hope For?: Essays on Politics (2022): Koleksi esei mengenai politik dan harapan.

Rorty juga menyunting Philosophy in History (1985), sebuah koleksi yang menyertakan eseinya "Historiography of Philosophy."

4.1. Influence

Falsafah Rorty telah mempengaruhi ramai ahli falsafah, penulis, dan pemikir sosial kontemporari. Dalam antologi Robert Brandom Rorty and His Critics, sebagai contoh, falsafah Rorty dibincangkan oleh Donald Davidson, Jürgen Habermas, Hilary Putnam, John McDowell, Jacques Bouveresse, dan Daniel Dennett, antara lain. McDowell sangat dipengaruhi oleh Rorty, terutamanya Philosophy and the Mirror of Nature (1979).

Dalam falsafah benua, penulis seperti Jürgen Habermas, Gianni Vattimo, Jacques Derrida, Albrecht Wellmer, Hans Joas, Chantal Mouffe, Simon Critchley, Esa Saarinen, dan Mike Sandbothe dipengaruhi dalam pelbagai cara oleh pemikiran Rorty. Ralph Marvin Tumaob menyimpulkan bahawa Rorty dipengaruhi oleh Jean-François Lyotard tentang metanaratif, dan menambah bahawa "pasca-modenisme dipengaruhi lebih lanjut oleh karya-karya Rorty." Penulis novel Amerika David Foster Wallace menamakan sebuah cerpen dalam koleksinya Oblivion: Stories "Philosophy and the Mirror of Nature," dan pengkritik telah mengenal pasti pengaruh Rorty dalam beberapa tulisan Wallace mengenai ironi.

4.2. Criticism

Walaupun Rorty adalah seorang liberal yang terang-terangan, falsafah politik dan moralnya telah diserang oleh pengulas dari pihak Kiri, sebahagian daripadanya percaya bahawa ia adalah kerangka yang tidak mencukupi untuk keadilan sosial. Beliau juga dikritik kerana penolakannya terhadap idea bahawa sains boleh menggambarkan dunia. Daniel Dennett menulis bahawa kegagalan Rorty untuk mengakui kuasa sains untuk menggambarkan realiti menunjukkan "kejahilan yang jelas tentang kaedah pencarian kebenaran saintifik yang terbukti dan kuasanya."

Susan Haack telah menjadi pengkritik sengit terhadap neo-pragmatisme Rorty. Haack mengkritik dakwaan Rorty untuk menjadi seorang pragmatis sama sekali dan menulis sebuah drama pendek berjudul We Pragmatists, di mana Rorty dan Charles Sanders Peirce mempunyai perbualan fiksyen menggunakan hanya petikan tepat dari tulisan mereka sendiri. Bagi Haack, satu-satunya hubungan antara neo-pragmatisme Rorty dan pragmatisme Peirce adalah namanya. Haack percaya neo-pragmatisme Rorty adalah anti-falsafah dan anti-intelektual, dan mendedahkan orang ramai kepada manipulasi retorik.

Satu kritikan, terutamanya terhadap Contingency, Irony, and Solidarity, adalah bahawa wira falsafah Rorty, iaitu ironis, adalah seorang tokoh elitis. Rorty berhujah bahawa kebanyakan orang akan menjadi "nominalis dan historisis secara akal sehat" tetapi bukan ironis. Mereka akan menggabungkan perhatian berterusan kepada yang khusus berbanding yang transenden (nominalisme) dengan kesedaran tentang tempat mereka dalam kesinambungan pengalaman hidup yang kebetulan bersama individu lain (historisisme), tanpa perlu mempunyai keraguan berterusan tentang pandangan dunia yang terhasil seperti yang dilakukan oleh ironis. Seorang ironis adalah seseorang yang "mempunyai keraguan radikal dan berterusan tentang perbendaharaan kata terakhir mereka," iaitu "satu set perkataan yang mereka [manusia] gunakan untuk membenarkan tindakan, kepercayaan, dan kehidupan mereka"; "menyadari bahawa hujah yang diungkapkan dalam perbendaharaan kata mereka tidak dapat menyokong atau melarutkan keraguan ini"; dan "tidak berfikir perbendaharaan kata mereka lebih dekat kepada realiti daripada yang lain."

Di sisi lain, ahli falsafah Itali Gianni Vattimo dan ahli falsafah Sepanyol Santiago Zabala dalam buku mereka tahun 2011 Hermeneutic Communism: from Heidegger to Marx menegaskan bahawa "bersama Richard Rorty, kami juga menganggap sebagai kelemahan bahawa 'perkara utama yang diwarisi oleh Marxis akademik kontemporari daripada Marx dan Engels adalah keyakinan bahawa pencarian untuk persemakmuran koperasi haruslah saintifik daripada utopia, mengetahui daripada romantis.' Seperti yang akan kami tunjukkan, hermeneutik mengandungi semua ciri utopia dan romantis yang Rorty maksudkan kerana, berbeza dengan pengetahuan sains, ia tidak menuntut universaliti moden tetapi sebaliknya partikularisme pasca-moden."

Rorty sering menggunakan pelbagai ahli falsafah lain untuk menyokong pandangannya, dan tafsirannya terhadap karya mereka telah dipertikaikan. Oleh kerana beliau bekerja dari tradisi reinterpretasi, beliau tidak berminat untuk menggambarkan pemikir lain "secara tepat," tetapi lebih kepada menggunakannya dengan cara yang sama seorang pengkritik sastera mungkin menggunakan sebuah novel. Esei beliau "The Historiography of Philosophy: Four Genres" adalah penerangan menyeluruh tentang bagaimana beliau memperlakukan tokoh-tokoh hebat dalam sejarah falsafah. Dalam Contingency, Irony, and Solidarity, Rorty cuba melucutkan senjata mereka yang mengkritik tulisannya dengan berhujah bahawa kritikan falsafah mereka dibuat menggunakan aksiom yang secara eksplisit ditolak dalam falsafah Rorty sendiri. Sebagai contoh, beliau mendefinisikan dakwaan ketidakrasionalan sebagai penegasan "keasingan" vernakular, dan oleh itu-Rorty berhujah-tuduhan ketidakrasionalan boleh dijangka semasa sebarang hujah dan hanya perlu diketepikan.