Jacky Ickx

1.1. Zaman Kanak-kanak dan Minat Awal

Jacques Bernard Edmon Martin Henri Ickx dilahirkan pada 1 Januari 1945 di Brussels, Belgium. Beliau diperkenalkan kepada sukan permotoran oleh bapanya, Jacques Ickx, seorang wartawan permotoran terkenal yang sering membawanya ke perlumbaan yang beliau liputi. Walaupun latar belakang keluarganya yang dekat dengan sukan permotoran, termasuk abang sulungnya, Pascal Ickx, yang juga merupakan pemandu dua roda yang berjaya, Jacky pada mulanya menunjukkan minat yang terhad terhadap sukan itu.

Sebagai seorang kanak-kanak, beliau digambarkan sebagai seorang yang pendiam dan kurang bersemangat. Beliau tidak menunjukkan minat terhadap perlumbaan atau bintang-bintang sukan permotoran yang sering melawat rumah mereka, seperti Juan Manuel Fangio dan Stirling Moss. Malah, pada usia 13 tahun, selepas menonton Grand Prix Belgium, beliau pernah bertanya, "Adakah saya perlu datang lagi tahun depan?". Beliau juga tidak gemar sekolah atau belajar. Minatnya dalam sukan permotoran hanya mula membara apabila bapanya membelikannya sebuah motosikal 50 ml Zündapp pada usia 14 tahun.

1.2. Perlumbaan Motosikal dan Peralihan ke Kereta

Jacky Ickx mula bersaing dalam perlumbaan jalan raya motosikal dan motorcycle trials (cubaan motosikal) setelah menerima motosikal pertamanya. Beliau berlatih di hutan di belakang rumahnya kerana belum mempunyai lesen. Pada usia 16 tahun, beliau meninggalkan sekolah. Beliau memenangi kelas 50 ml di perlumbaan jalan raya Grand Prix Mettet 1962 dan menunjukkan bakat luar biasa apabila mengalahkan juara dunia motocross masa depan, Roger De Coster, dalam kejuaraan kebangsaan cubaan 50 ml Belgium 1963. Beliau memenangi lapan daripada 13 perlumbaan pada musim pertamanya dan merangkul gelaran Eropah 50 ml trials. Beliau kemudian memenangi dua lagi gelaran kebangsaan cubaan 50 ml Belgium dari tahun 1961 hingga 1963 bersama Zündapp.

Pada usia 18 tahun, beliau beralih ke perlumbaan empat roda setelah dipinjamkan sebuah BMW 700 oleh pengedar Zündapp dan BMW, dengan syarat beliau bertanggungjawab ke atas penyelenggaraan sendiri. Perlumbaan bukit pertamanya di Laroche menyaksikan insiden yang melucukan apabila beliau terbabas dan berpusing di hadapan kamera TV dalam hujan lebat, menyebabkan keretanya terbalik dan melambung tinggi. Insiden ini disiarkan di seluruh Belgium, menjadikan beliau terkenal. Selepas itu, beliau memandu sebuah Lotus Cortina. Dari tahun 1964 hingga 1965, Ickx mengikat kontrak dengan Ford Belgium, bersaing dalam perlumbaan kereta touring Eropah dengan Ford Cortina dan Ford Mustang. Semasa tempoh ini, beliau menjalani perkhidmatan ketenteraan selama 15 bulan, di mana beliau memandu kereta kebal AMX-13 dan secara automatik memperoleh lesen memandu selepas diberhentikan. Beliau juga memenangi perlumbaan Spa 1000 km pada tahun 1965 dan 1966. Pada tahun 1966, beliau meraih kejuaraan kereta saloon kebangsaan dan memenangi 24 Jam Spa dengan memandu BMW 2000TI.

2.1. Debut dan Tahun-tahun Awal (1966-1967)

Jacky Ickx membuat penampilan sulung Grand Prixnya pada tahun 1966 di Nürburgring, memandu sebuah kereta Matra Formula Dua (F2) 1 L yang disokong oleh Ken Tyrrell. Walau bagaimanapun, perlumbaan itu berakhir dengan tragis apabila beliau terlibat dalam perlanggaran pusingan pertama dengan John Taylor, yang kemudiannya meninggal dunia akibat kecederaan kebakaran.

Pada tahun 1967, Ickx kembali ke Nürburgring dengan jentera F2 Matra MS7 1.6 L yang turut disokong oleh Tyrrell. Walaupun jentera F1 mempunyai kuasa yang lebih besar, hanya dua pemandu, Denny Hulme dan Jim Clark, yang mencatatkan masa kelayakan lebih pantas daripada Ickx, menjadikan beliau perhatian utama dalam kalangan pemandu F1. Walaupun bermula di belakang semua kereta F1, Ickx berjaya naik ke tempat kelima hanya dalam empat pusingan, memotong 12 kereta F1. Beliau terpaksa bersara selepas 12 pusingan akibat kerosakan suspensi hadapan, tetapi mencatatkan pusingan terpantas dalam kategori F2.

Prestasi mengagumkan ini menarik perhatian pasukan Formula Satu, dan Ickx membuat penampilan sulung Formula Satu yang sebenar di Monza pada tahun yang sama, memandu Cooper T81B-Maserati. Beliau menamatkan perlumbaan di tempat keenam, walaupun mengalami pancit pada pusingan terakhir. Kejayaan beliau pada tahun ini diteruskan dengan kemenangan tiga kali dan dua kali tempat ketiga dalam Kejuaraan Formula Dua Eropah, yang membolehkannya merangkul gelaran juara. Beliau juga memandu untuk Cooper dalam Grand Prix Amerika Syarikat tetapi bersara akibat terlalu panas.

2.2. Ferrari dan Brabham (1968-1969)

Pada tahun 1968, Jacky Ickx beralih untuk memandu dalam Formula Satu untuk Scuderia Ferrari. Selepas bersara dalam dua perlumbaan pertamanya, beliau meraih podium pertamanya di Grand Prix Belgium di Spa-Francorchamps, menamatkan perlumbaan di tempat ketiga setelah bermula dari barisan hadapan. Di Grand Prix Perancis di Rouen-Les-Essarts, beliau mencatatkan kemenangan pertamanya dalam keadaan hujan lebat, yang mengukuhkan reputasinya sebagai pemandu yang hebat dalam hujan. Ickx juga menamatkan tempat ketiga di Brands Hatch dan keempat di Nürburgring selepas memandu hampir keseluruhan perlumbaan dalam hujan lebat tanpa pelindung helmetnya. Beliau juga meraih tempat ketiga di Monza. Walau bagaimanapun, di Kanada, beliau terlanggar dan patah kaki kiri semasa sesi latihan akibat masalah dengan pautan pendikit yang tidak kembali, menyebabkannya tidak dapat memulakan perlumbaan dan terlepas Grand Prix Amerika Syarikat berikutnya. Beliau pulih dengan cepat dan kembali tepat pada masanya untuk perlumbaan terakhir musim di Mexico. Ickx mengumpul 27 mata dalam musim F1 1968, menamatkan di tempat keempat di belakang Graham Hill, Jackie Stewart, dan Denny Hulme.

Pada tahun 1969, Ickx berpindah ke Brabham, sebahagiannya atas desakan pasukan John Wyer yang mana beliau telah mencapai kejayaan besar dalam perlumbaan kereta sport. Penaja utama Wyer, Gulf Oil, ingin memastikan beliau kekal dalam perkhidmatan mereka berbanding berpotensi ke pasukan kereta sport Ferrari. Walaupun permulaan yang kurang memberangsangkan di Brabham, prestasinya meningkat setelah Jack Brabham patah kaki dalam kemalangan ujian. Ini menyebabkan seluruh pasukan menumpukan perhatian kepadanya, dan Ickx mula menunjukkan prestasi yang lebih baik. Beliau menamatkan di tempat ketiga di Perancis, kedua di Great Britain, dan memenangi perlumbaan di Kanada serta Jerman di Nürburgring, di mana beliau turut meraih pole position dan pusingan terpantas. Di Nürburgring, yang merupakan perlumbaan Formula Satu terakhir di litar itu sebelum diubah suai demi keselamatan, beliau mencatatkan kemenangan penuh. Dalam Grand Prix Kanada, beliau terlibat dalam pertempuran sengit dengan Jackie Stewart, yang mana kedua-dua pemandu berpusing. Stewart bersara, manakala Ickx pulih dan memenangi perlumbaan, walaupun timbul kritikan bahawa beliau "membuang" Stewart keluar dari selekoh. Walau bagaimanapun, Ickx sendiri kemudian meminta maaf kepada Stewart di podium, yang diterima Stewart dengan mesra. Di Mexico, Ickx menamatkan di tempat kedua dan mengakhiri tahun sebagai naib juara dalam Kejuaraan Dunia Pemandu, di belakang Stewart. Beliau kembali ke pasukan Ferrari untuk musim 1970, satu langkah yang telah dipertimbangkan sejak Grand Prix Itali.

2.3. Kembali ke Ferrari (1970-1973)

Sama seperti tahun 1969, Ickx mengalami permulaan yang mengecewakan pada musim 1970. Pada pusingan pertama Grand Prix Sepanyol, beliau berlanggar dengan jentera BRM yang dipandu oleh Jackie Oliver dan keretanya terbakar. Beliau mengambil masa sekurang-kurangnya 20 saat untuk keluar dari kereta yang terbakar dan dimasukkan ke hospital dengan kesan lecuran teruk. Selepas 17 hari sahaja, beliau kembali ke kokpitnya di Grand Prix Monaco, di mana beliau berada di tempat kelima sebelum bersara akibat kegagalan aci pemacu.

Jentera Ferrari mula menunjukkan peningkatan, dan di Grand Prix Jerman (diadakan di Hockenheimring kerana Nürburgring diboikot atas sebab keselamatan), beliau bertarung sengit dengan Jochen Rindt untuk kemenangan, tetapi menamatkan perlumbaan di tempat kedua. Di Grand Prix Austria, Ickx meraih kemenangan. Di Monza, Jochen Rindt meninggal dunia dalam kemalangan semasa sesi kelayakan. Ickx adalah satu-satunya pemandu yang mempunyai peluang untuk merampas kejuaraan daripada Rindt, yang telah memenangi lima daripada sembilan perlumbaan musim itu, dengan empat perlumbaan lagi berbaki. Monza menyaksikan kemenangan oleh rakan sepasukan Ferrari, Clay Regazzoni, manakala kereta Ickx mengalami kerosakan. Pemandu Belgium itu meraih kemenangan di Kanada, dan jika beliau berjaya memenangi dua perlumbaan yang tinggal, beliau akan mengatasi mata Rindt dan memenangi kejuaraan. Walau bagaimanapun, di Grand Prix AS di Watkins Glen, beliau hanya menamatkan di tempat keempat, dengan pengganti Rindt, Emerson Fittipaldi, meraih kemenangan pertama dalam kerjayanya, sekali gus secara matematik menyingkirkan Ickx daripada perebutan kejuaraan. Walaupun memenangi perlumbaan terakhir di Mexico, Ickx tidak dapat mengatasi jumlah mata Rindt. Ickx kemudiannya menyatakan dalam sebuah artikel pada tahun 2011 bahawa beliau gembira tidak memenangi Kejuaraan Dunia Formula Satu 1970, kerana beliau tidak ingin menang menentang seorang lelaki yang tidak dapat mempertahankan peluangnya, merujuk kepada Rindt yang telah meninggal dunia.

Pada tahun 1971, Ickx dan Ferrari memulakan musim sebagai pilihan utama, tetapi kejuaraan akhirnya dimenangi oleh Jackie Stewart dengan jentera Tyrrell yang baru. Ferrari secara tradisinya memulakan musim dengan tumpuan penuh pada kejuaraan kereta sport berbanding Formula Satu, satu fakta yang telah menyebabkan John Surtees meninggalkan pasukan di tengah musim 1966. Ickx memenangi Grand Prix Belanda di Zandvoort dalam hujan lebat menggunakan tayar basah Firestone, manakala Stewart tidak mempunyai peluang dengan tayar Goodyearnya. Selepas itu, beliau mengalami banyak persaraan, manakala Stewart memenangi satu perlumbaan demi satu, meskipun Ickx memberikannya cabaran sengit di Nürburgring sekali lagi, di mana kedua-dua pemandu itu berkongsi kemenangan dari tahun 1968 hingga 1973. Litar yang panjang dan mencabar itu adalah kegemaran Ickx, manakala Stewart pula menggelarnya sebagai 'Neraka Hijau' dan merupakan pendorong utama di sebalik boikot pemandu pada tahun 1970 yang mendesak Jerman untuk mengubah suai susun atur litar yang dibina pada tahun 1927 itu. Oleh itu, pemandu Scotland dan pemandu Belgium itu bukan sahaja bertarung di litar, tetapi juga di luar litar. Stewart sentiasa memperjuangkan keselamatan yang lebih baik dalam Formula Satu, manakala Ickx berpendapat bahawa dengan berbuat demikian, cabaran dalam sukan itu akan hilang.

Pada tahun 1972, Ickx kekal di Ferrari dan menamatkan di tempat kedua di Sepanyol dan Monaco. Selepas itu, Ferrari hanya menjadi perhatian kerana persaraan mereka. Namun, sekali lagi di Nürburgring, Ickx menunjukkan bahawa litar itu adalah litar kegemarannya, memberikan peluang kepada saingan utamanya Stewart. Sama seperti Stewart setahun kemudian, dan juara-juara lain seperti Juan Manuel Fangio pada tahun 1957, kemenangan terakhir Formula Satu bagi Ickx datang di Nürburgring, di mana kemahiran memandu yang unggul dapat mengatasi jentera yang lebih baik.

Pada tahun 1973, jentera Ferrari 312B3 tidak lagi kompetitif, dan Ickx hanya mampu meraih satu tempat keempat pada Grand Prix pembukaan musim. Walaupun berjaya dengan kereta sport mereka, yang dipandu oleh Ickx sendiri ke beberapa kemenangan, program Formula Satu pasukan Itali itu ketinggalan, dan mereka terpaksa melangkau beberapa perlumbaan, terutamanya di Nürburgring. Keadaan ini tidak dapat diterima oleh Ickx, yang meninggalkan pasukan di pertengahan musim (selepas Grand Prix British, di mana beliau menamatkan di tempat kelapan). Sebaliknya, beliau bersaing dalam Grand Prix Jerman di Nürburgring dalam sebuah McLaren, dan mencatatkan tempat ketiga yang cemerlang di belakang dua jentera Tyrrell yang menguasai perlumbaan, iaitu Jackie Stewart dan François Cevert. Ickx kembali ke Ferrari untuk Grand Prix Itali di Monza, sekali lagi menamatkan di tempat kelapan, tetapi kemudian memandu untuk Williams dalam Grand Prix Amerika Syarikat di Watkins Glen, menamatkan di tempat ketujuh.

2.4. Lotus dan Kerjaya Akhir (1974-1979)

Apabila Ickx mengikat kontrak dengan Lotus pada tahun 1974, tempoh sukar menantinya. Lotus menghadapi masalah untuk menggantikan jentera Lotus 72 yang berjaya tetapi semakin tua (yang membuat penampilan sulung pada tahun 1970) dengan jentera Lotus 76 yang bermasalah. Semasa perlumbaan pembukaan kejuaraan, Ickx hanya mampu meraih satu tempat ketiga di Brazil. Ickx menunjukkan bahawa beliau masih seorang 'Rain Master' apabila beliau memenangi perlumbaan non-kejuaraan Race of Champions di Brands Hatch setelah memotong Niki Lauda dari bahagian luar di Paddock Bend.

Selepas Grand Prix Brazil, musimnya merosot, dengan Lotus-Ford bersara dalam lima perlumbaan berturut-turut sehingga menamatkan di tempat kesebelas di Zandvoort. Walau bagaimanapun, pada pertengahan musim, Ickx kembali menunjukkan prestasi, bangkit melalui medan dalam Grand Prix British untuk menamatkan di tempat ketiga. Lebih baik lagi adalah pemanduannya di Grand Prix Jerman. Untuk sebahagian besar perlumbaan, Ickx bertarung untuk tempat keempat dengan rakan sepasukannya Ronnie Peterson, yang menggunakan Lotus 76, Mike Hailwood dalam McLaren M23, dan Jochen Mass dalam sebuah Surtees yang memandu di litar tempatan beliau dengan tayar Firestone yang sangat sesuai untuk litar itu. Ia adalah pertarungan klasik di litar yang mencabar itu, yang masih kekurangan armco di separuh litar pada tahun 1974. Dua pusingan dari akhir, Hailwood terbabas teruk, menamatkan kerjaya Kejuaraan Dunianya. Pada dua pusingan terakhir, Ickx semakin mendekati tempat ketiga Carlos Reutemann, tetapi pada pusingan terakhir, Ronnie Peterson memotongnya untuk meraih tempat keempat. Di Austria, Ickx, kali ini dalam Lotus 76, naik ke kedudukan hadapan tetapi terbabas ketika cuba memotong Patrick Depailler untuk tempat kedua. Dalam perlumbaan terakhir tahun itu, masalah tayar dengan Goodyears yang tidak sesuai untuk Lotus 72 dan 76 bermakna Lotus tidak kompetitif.

1975 adalah musim yang lebih teruk bagi Lotus, dan Ickx meninggalkan pasukan di pertengahan musim, walaupun beliau berjaya meraih tempat kedua dalam Grand Prix Sepanyol yang huru-hara, yang dicemari oleh kemalangan dan dihentikan sebelum separuh jarak. Ickx secara amnya 0.8 saat lebih perlahan daripada rakan sepasukan Peterson. Ickx direhatkan selepas GP Perancis 1975 dengan janji bahawa Chapman mungkin akan mengambilnya semula apabila Lotus baru yang kompetitif sedia untuk berlumba. Ickx tidak bersaing dalam Formula Satu sepanjang baki tahun 1975.

Pada tahun 1976, Ickx memulakan musim dengan Wolf-Williams Racing (kemudian bertanding sebagai "Frank Williams Racing Cars"), tetapi selepas tiga perlumbaan, beliau mengikat kontrak dengan pasukan baru Walter Wolf Racing, yang mempunyai sokongan kewangan yang besar daripada Wolf. Pasukan Wolf juga menggunakan Wolf-Williams FW05 yang pada dasarnya adalah Hesketh 308C yang dijenamakan semula dari tahun 1975 dan tidak kompetitif. Walau bagaimanapun, di Race of Champions, Ickx memberikan cabaran sengit kepada Hunt dan Alan Jones untuk merebut pendahulu, apabila pelindung helmet Ickx tertanggal. Dalam perlumbaan kejuaraan dunia, beliau gagal melayakkan diri dalam empat kesempatan, satu kejadian pertama dalam kerjayanya. Beliau hanya mencapai tahap yang dihormati dengan tempat ke-7 di Sepanyol dan pemanduan yang baik ke tempat ke-10 daripada 19 penamat di GP Perancis dalam kereta yang, menurut penilaian James Hunt dan Chris Amon, lebih teruk daripada tidak berguna. Namun begitu, dengan bayaran yang besar dari Wolf, Amon bersetuju untuk bertukar jentera dengan Ickx, dan Ickx berlumba sepanjang baki musim dalam jentera Ensign N176 yang laju tetapi rapuh. Untuk sebahagian besar GP Belanda, Ickx bergerak maju melalui medan, mencatatkan pusingan ketiga terpantas, dan dalam kebanyakan pusingan, beliau merupakan kereta terpantas dalam perlumbaan. Dengan enjin Cosworth yang lebih baru, Ickx mungkin akan memenangi perlumbaan, tetapi enjin yang kurang diselenggara itu rosak sepuluh pusingan sebelum tamat. Dalam perlumbaan Itali, Ickx memandu dengan kelajuan kompetitif untuk kali terakhir, apabila beliau menamatkan di tempat kesepuluh, hanya 30 saat di belakang pemenang Ronnie Peterson, rapat dengan Carlos Reutemann dalam Ferrari 312T2 di tempat kesembilan. Selepas kemalangan teruk di Grand Prix Amerika Syarikat di Watkins Glen yang mana beliau bernasib baik terselamat dengan hanya kecederaan buku lali, Ickx hanya bersaing secara sporadis. Pada tahun 1977, Ickx hanya bersaing dalam satu Grand Prix di Monaco untuk Ensign, menamatkan di tempat kesepuluh. Pada tahun 1978, beliau memasuki empat Grand Prix, sekali lagi untuk Ensign, tetapi hanya mencapai tempat kedua belas di Zolder. Di Grand Prix Sweden di Anderstorp, Ickx gagal melayakkan diri.

Pada tahun 1979, beliau menamatkan kerjayanya sebagai pemandu Grand Prix di Ligier, menggantikan Patrick Depailler yang cedera. Beliau memperoleh tempat kelima dan keenam, tetapi mendapati kereta kesan tanah berbahaya dan mengganggu, serta tidak sesuai dengan gaya pemanduannya yang tepat. Di luar Formula Satu, Ickx terus memenangi perlumbaan dalam pelbagai siri kereta sport, yang mana beliau memutuskan untuk menumpukan secara eksklusif.

3.1. Kejayaan Awal dalam Perlumbaan Ketahanan

Pada tahun 1966, Ickx bekerjasama dengan Hubert Hahne dalam sebuah BMW 2000TI untuk memenangi perlumbaan ketahanan 24 Jam Spa di tanah airnya, Belgium. Pada tahun 1967, Ickx memenangi 1000km Spa bersama Dick Thompson dalam Mirage M1 yang berwarna Gulf Oil.

Pada tahun 1968, Ickx memenangi perlumbaan ketahanan enam jam Brands Hatch berpasangan dengan Brian Redman dalam sebuah Ford GT40 Mk1 yang disokong oleh John Wyer. Ickx kemudian akan memenangi perlumbaan Brands Hatch dalam tiga lagi kesempatan, pada tahun 1972 untuk Ferrari bersama Mario Andretti, serta pada tahun 1977 dan 1982 memandu Porsche bersama Jochen Mass dan Derek Bell masing-masing.

Pada tahun 1969 dan 1972, beliau memenangi 12 Jam Sebring. Beliau juga memenangi 24 Jam Daytona pada tahun 1972 bersama Mario Andretti. (24 Jam Daytona diadakan sebagai "6 Jam Daytona" pada tahun 1972). Dengan pencapaian ini, Ickx menjadi pemandu keempat yang melengkapkan Triple Crown perlumbaan ketahanan (Le Mans, Sebring, Daytona).

3.2. Kemenangan Le Mans dan Advokasi Keselamatan

Jacky Ickx memenangi 24 Jam Le Mans 1969, yang merupakan kemenangan pertamanya dalam perlumbaan ikonik itu. Perlumbaan ini juga menyaksikan penampilan sulung Porsche 917 di Le Mans, yang dianggap sebagai jentera pilihan utama. Ford GT40 yang dipandu Ickx bersama Jackie Oliver pada masa itu dianggap sebagai kereta usang, diatasi oleh Porsche 917 baharu dan juga Porsche 908 yang lebih lama, serta prototaip 3 L generasi baharu daripada Ferrari, Matra, dan Alfa Romeo.

Ickx menentang Le Mans start tradisional, yang beliau anggap berbahaya. Daripada berlari, beliau berjalan perlahan melintasi trek ke jenteranya dan mengunci tali pinggang keselamatan dengan cermat. Oleh itu, beliau adalah pemandu terakhir yang memulakan perlumbaan, mengejar peserta lain. Pada pusingan pertama, pemandu persendirian John Woolfe, yang tidak mengambil masa untuk mengikat tali pinggangnya, mengalami kemalangan maut dalam 917 barunya yang berkuasa. Selain Woolfe, Frank Gardner dalam Ford GT40 turut terlibat dalam kemalangan, menyebabkan radiatornya terbakar dan terpaksa melakukan pit stop yang panjang, manakala Ferrari 312P yang dipandu Chris Amon juga terlibat dan bersara sebelum menyelesaikan satu pusingan.

Semasa perlumbaan, kereta Porsche 917 terbukti tidak boleh diharap, dan tiada satu pun yang menamatkan perlumbaan. Empat jam terakhir perlumbaan bertukar menjadi pertarungan sengit antara Porsche 908 yang dipandu oleh Hans Herrmann/Gérard Larrousse dan Ford GT-40 yang dipandu oleh Ickx/Oliver. Dalam jam terakhir, Ickx dan Herrmann saling memotong, dengan Porsche lebih laju di laluan lurus kerana kurang seretan aerodinamik, manakala Ickx memotong semula semasa brek kerana pad brek Porsche haus dan pasukan menganggap tiada masa yang cukup untuk menukarnya. Ickx memenangi perlumbaan itu dengan margin kemenangan yang terkecil dalam sejarah perlumbaan kompetitif, dengan kurang daripada 110 m antara dua kereta, meskipun telah sengaja kehilangan jarak yang lebih besar pada permulaan. Beliau juga memenangi perjuangannya untuk keselamatan: mulai tahun 1970, semua pemandu boleh memulakan perlumbaan dengan duduk di dalam kereta mereka dan tali pinggang diikat dengan betul, dan bermula 1971, perlumbaan Le Mans bertukar kepada format mula bergerak (rolling start).

Pada tahun-tahun berikutnya, Ickx memenangi rekod enam kali perlumbaan 24 jam di Le Mans, menjadikannya dikenali sebagai "Monsieur Le Mans" atau "King of Le Mans". Tiga daripada kemenangan itu adalah bersama Derek Bell, membentuk salah satu perkongsian paling legenda dalam sukan permotoran. Rekod kemenangannya ini bertahan sehingga tahun 2005, apabila Tom Kristensen mengatasi rekod Ickx dengan sembilan kemenangan.

Pada tahun 1975, Ickx dan Bell memenangi Le Mans dengan Mirage GR8-Ford Cosworth DFV engine_{enjin Ford Cosworth DFV}^{Bahasa Inggeris}, memimpin perlumbaan dari awal hingga akhir. Beliau juga memenangi Le Mans pada tahun 1976 dan 1977 dengan Porsche 936. Kemenangan pada tahun 1977 dianggap oleh Ickx sebagai kemenangan kegemarannya. Meskipun bersara lebih awal dalam Porsche 936 lain yang beliau kongsi dengan Henri Pescarolo, pasukan memindahkannya ke kereta Jürgen Barth dan Hurley Haywood yang berada di tempat ke-42. Ickx menebus pusingan yang hilang untuk memimpin perlumbaan pada awal pagi, tetapi mengalami masalah mekanikal yang memaksa kereta berhenti di pit. Mekanik menyelesaikan masalah itu dengan mematikan satu silinder, dan Ickx terus memenangi perlumbaan. Kemenangan pada tahun 1982 datang dengan model Porsche 956 yang baharu dan lebih unggul, yang membawanya kepada dua gelaran juara dunia perlumbaan ketahanan, pada tahun 1982 dan 1983.

3.3. Kejuaraan Dunia Kereta Sport dan Insiden Utama

Dari tahun 1976 dan seterusnya, beliau menjadi pemandu kilang untuk Porsche dan kereta lumba turbocharger baharu mereka, iaitu Porsche 935 dan terutamanya kereta sport Porsche 936. Beliau memandu Porsche 936 untuk memenangi Le Mans tiga kali. Pemanduan ini, termasuk usaha yang kalah pada tahun 1978, sering kali dalam hujan dan pada waktu malam, dianggap sebagai antara yang terbaik sepanjang masa. Kemenangan pada tahun 1982 dicapai dengan model Porsche 956 yang baharu dan lebih unggul, yang membawanya kepada dua gelaran juara dunia perlumbaan ketahanan pada tahun 1982 dan 1983.

Pada tahun 1983, Ickx adalah ketua pasukan di Porsche, tetapi seorang rakan sepasukan baharu, Stefan Bellof yang masih muda dari Jerman, lebih pantas daripadanya. Bellof mencatatkan rekod pusingan baharu di Nürburgring dalam perlumbaan kereta sport terakhir yang diadakan di konfigurasi asal litar kegemaran Ickx itu. Ickx dan Bellof kemudiannya akan terlibat dalam peristiwa kontroversi.

Pada tahun 1985, Ickx terlibat dengan Bellof sekali lagi, tetapi dengan akibat yang membawa maut. Bellof memandu Porsche persendirian sementara menunggu untuk menyertai Ferrari pada tahun 1986. Di Spa, litar asal Ickx, pemandu muda Jerman dalam Porsche 956 persendirian milik Walter Brun cuba memotong pemandu Belgium yang berpengalaman itu dalam Porsche 962 kilang untuk merebut tempat pertama selepas berada di belakang Ickx selama tiga pusingan. Di Eau Rouge corner, Bellof cuba memotong dari kiri, tetapi Ickx membelok ke kiri dari sisi kanan di pintu masuk Eau Rouge, dan mereka berlanggar dan terbabas. Bellof meninggal dunia sejam kemudian setelah beliau merempuh penghadang di bahagian "Raidillon" litar secara berhadapan, manakala Ickx terguncang tetapi tidak cedera. Insiden ini, yang dirakam oleh kamera di dalam kereta Ickx, menyaksikan kereta Bellof remuk dengan teruk sehingga bahagian kokpitnya bengkok berbentuk 'V', yang menyebabkan kematian serta-merta. Ickx sendiri menarik Bellof keluar dari serpihan kereta. Beliau bersara daripada perlumbaan litar profesional pada akhir musim itu.

4.1. Rali Dakar

Jacky Ickx menyertai Rali Dakar sebanyak 14 kali antara tahun 1981 dan 2000. Beliau sering menganggap Rali Dakar sebagai "titik permulaan perlumbaan kereta" dan mempunyai ikatan istimewa dengannya kerana perlumbaan itu bermula pada hari ulang tahunnya, 1 Januari.

Pada tahun 1981, beliau bersara daripada perlumbaan tersebut bersama Citroen. Namun, pada tahun 1983, Ickx berjaya memenangi acara tersebut dengan memandu Mercedes-Benz G-Class. Beliau merupakan satu-satunya pemandu yang pernah memenangi kedua-dua perlumbaan Le Mans 24 Jam dan Rali Dakar.

Pada tahun 1984, beliau menamatkan rali di tempat keenam dengan Porsche 911 empat roda. Pada tahun 1985, beliau memandu prototaip Porsche 959. Pada tahun 1986, beliau bersara setelah kereta Porsche 959 miliknya, yang dilengkapi enjin 3.2 L 350 kuasa kuda, melanggar batu dan menyebabkan suspensi hadapan tercabut. Beliau turut menyertai rali pada tahun 1987 dengan Lada Niva buatan Kesatuan Soviet.

Pada tahun 1989, Ickx, yang memandu Peugeot 405 T16GR, terlibat dalam persaingan sengit untuk merebut tempat pertama dengan rakan sepasukan, Ari Vatanen. Untuk mengelakkan pertembungan sesama sendiri, pengarah pasukan Jean Todt mengarahkan mereka membuat lambungan syiling untuk menentukan pemenang. Ickx kalah dan menamatkan di tempat kedua, satu insiden yang mencetuskan kontroversi dan kemarahan Presiden FISA (kini FIA) yang menganggapnya sebagai tindakan yang menghina sukan permotoran. Pada tahun 1990, beliau kembali dengan Lada 210910, menamatkan di tempat ketujuh. Beliau terus mengambil bahagian pada tahun 1991 dan 1992 dengan Citroen, tetapi bersara pada tahun 1991 akibat masalah mekanikal dan menamatkan di tempat keenam pada tahun 1992. Dalam beberapa tahun kebelakangan ini, beliau juga pernah bertanding bersama anak perempuannya, Vanina Ickx.

4.2. Piala Cabaran Kanada-Amerika dan Perlumbaan Lain

Pada tahun 1979, dalam siri Can-Am yang baru dihidupkan semula untuk kereta Formula 5000 yang diubah suai, Ickx memenangi persaingan sengit daripada Keke Rosberg, Elliot Forbes-Robinson, dan Bobby Rahal. Rosberg memandu kereta Can-Amnya dengan ganas, tetapi sering terbabas di jalan raya ketika cuba menandingi kelajuan Ickx, yang memenangi siri itu dengan muktamad di perlumbaan terakhir musim di Riverside. Di litar Laguna Seca yang berbahaya dan berliku, Ickx memilih untuk memandu secara konservatif daripada mengejar pemimpin Forbes-Robinson dan Rosberg, dan filem perlumbaan menunjukkan sifat ganas generasi akhir perlumbaan Can-Am ini. Ickx tidak kembali untuk mempertahankan gelarannya pada musim berikutnya.

Pada tahun 1977, Ickx turut memandu bersama dan memenangi Bathurst 1000 di Australia bersama Allan Moffat. Beliau menjadi pemandu sulung terakhir yang memenangi perlumbaan itu sehingga tahun 2011, apabila Nick Percat menyamai pencapaian ini. Kemenangan di Bathurst 1000 itu dicapai dengan Ford XC Falcon Group C Touring Car yang dikeluarkan di Australia dengan pengubahsuaian terhad untuk perlumbaan. Walaupun hanya berlatih beberapa hari dalam kereta yang belum pernah dipandunya, beliau mampu mencatat masa pusingan yang sama atau lebih pantas daripada pemandu lain yang lebih biasa dengan litar itu. Ickx melawat Muzium Perlumbaan Motor Nasional Bathurst pada Januari 2025 (sebuah peristiwa pada masa hadapan dari perspektif penulisan), di mana beliau dipertemukan semula dengan kereta yang pernah dipandunya bersama Moffat untuk meraih kemenangan kira-kira 38 tahun sebelumnya.

Ickx juga dipilih untuk mengambil bahagian dalam edisi IROC V pada tahun 1978 dan IROC VIII pada tahun 1984.

Walaupun beliau tidak pernah memandu stock car sebelum ini, Ickx telah didaftarkan untuk berlumba dalam Daytona 500 1969, dalam kereta milik Junior Johnson. Beberapa hari sebelum perlumbaan, Ickx terlanggar kereta itu semasa latihan, dan walaupun beliau tidak cedera, kereta itu rosak teruk sehingga tidak dapat dibaiki. Kereta sokongan pasukan itu pula diperlukan oleh pemenang perlumbaan, LeeRoy Yarbrough, jadi Ickx tidak berpeluang untuk berlumba.

5.1. Peranan Rasmi dalam Sukan Permotoran

Selepas bersara daripada kerjaya perlumbaan profesional, Jacky Ickx terus melibatkan diri dalam sukan permotoran. Beliau berkhidmat sebagai Pegawai Perlumbaan (Clerk of the Course) untuk Grand Prix Monaco.

Pada Grand Prix Monaco 1984, yang diadakan dalam keadaan hujan lebat, Ickx membuat keputusan kontroversi untuk menghentikan perlumbaan sebelum separuh jarak. Pada ketika itu, pemandu utama Alain Prost sedang dikejar dengan pantas oleh pemandu muda Ayrton Senna dan Stefan Bellof. Prost dengan itu memenangi perlumbaan tetapi hanya dianugerahkan 4.5 mata, yang kemudiannya menyebabkan pemandu Perancis itu tewas Kejuaraan Dunia 1984 kepada rakan sepasukan McLaren, Niki Lauda, dengan perbezaan setengah mata. Walaupun keputusan ini mencetuskan perdebatan dan spekulasi bahawa ia bertujuan untuk menghalang Senna dan Bellof daripada mengatasi Prost, Ickx mempertahankan keputusannya dengan menyatakan bahawa perlumbaan dihentikan kerana hujan terlalu lebat sehingga pandangan hampir tiada, menjadikannya keadaan yang sangat berbahaya untuk semua pemandu. Justeru, kontroversi tersebut kekal sebagai khabar angin tanpa bukti kukuh.

5.2. Sumbangan kepada Pembangunan Sukan Permotoran

Jacky Ickx kini sering muncul dalam acara-acara bersejarah sebagai seorang pemandu, seperti di Goodwood Festival of Speed dan Monterey Historics, biasanya mewakili jenama seperti Porsche, Ferrari, dan Genesis.

Beliau juga berperanan sebagai penghubung antara pemandu muda Belgium dengan kategori tertinggi sukan permotoran seperti Formula Satu, membantu mereka dalam kerjaya mereka. Antara pemandu yang mendapat manfaat daripada sokongannya ialah Thierry Boutsen dan Bertrand Gachot.

Pada 24 Jam Le Mans 1991, Ickx berkhidmat sebagai penyelia untuk pasukan Mazda dan memainkan peranan penting dalam kemenangan bersejarah mereka. Selepas kemenangan itu, Mazda menawarkan bonus kepadanya, tetapi Ickx menolak, dengan alasan bahawa kontraknya adalah untuk membantu Mazda menang, dan kemenangan itu sendiri sudah cukup.

Selain itu, Ickx mempunyai hubungan yang rapat dengan wartawan Jepun, Joe Honda, dan pernah bergurau tentang Honda menjadi "titik potong"nya di selekoh ketika Honda mengambil gambar di tepi litar. Beliau juga memandu Lamborghini Countach LP400S sebagai kereta keselamatan Formula Satu dalam Grand Prix Monaco 1983. Pada tahun 1985, Ickx dilaporkan menggunakan Mercedes-Benz 500SEL dan Porsche 928S sebagai kereta hariannya, mengagumi keselesaan, ketenangan, kemudahan penyelenggaraan, dan kegunaan serbaguna kedua-dua model tersebut. Pada tahun 2018, beliau juga berkhidmat sebagai Grand Marshal untuk 24 Jam Le Mans yang ke-86.

7.1. Anugerah dan Gelaran Utama

• Juara Pemandu Belgium RACB**: 1967-1974, 1976, 1977, 1979, 1982 (rekod)
• Anugerah Merit Sukan Kebangsaan Belgium**: 1968
• Ahli Sukan Terbaik Belgium**: 1982
• Trofi Semangat Le Mans ACO**: 2004
• Palme d'Or Festival Automobil Antarabangsa Paris**: 2012
• Autosprint - Legenda Helmet**: 2014
• Anugerah Legenda Sukan Dunia**: 2017
• Anugerah Autosport - Anugerah Gregor Grant**: 2018

7.2. Pengiktirafan dan Penghargaan Khas

• Warganegara Kehormat Le Mans**: Dinobatkan sebelum perlumbaan tahun 2000, beliau merupakan tokoh sukan pertama yang menerima penghormatan ini.
• Dewan Kemasyhuran Sukan Permotoran Antarabangsa**: Dimasukkan pada tahun 2002.
• Ahli Sukan Belgium Terbaik Sepanjang Zaman RTBF**: Menduduki tempat ketiga pada tahun 2014, di belakang Eddy Merckx dan di antara Jean-Michel Saive serta Stefan Everts.
• Porsche 911 (992) Carrera 4S Belgian Legend Edition**: Pada tahun 2019, sempena ulang tahunnya yang ke-75, Porsche mengeluarkan edisi khas model ini. Kereta tersebut dicat dengan warna X-Blue dengan kemasan putih di sekeliling tingkap sisi, merujuk kepada reka bentuk helmet ikonik Ickx.
• Dewan Kemasyhuran Sukan Permotoran Amerika**: Dimasukkan pada tahun 2020.
• Bronze Zinneke**.

Beliau juga telah dianugerahkan beberapa pingat kehormat:

8.1. Penilaian Keseluruhan dan Reputasi

Jacky Ickx dikenali sebagai 'Monsieur Le Mans' ('Encik Le Mans') kerana rekod enam kemenangannya di perlumbaan 24 Jam Le Mans. Beliau juga dikenali sebagai 'Rain Master' kerana kemahiran luar biasanya dalam memandu dalam keadaan hujan. Gaya pemanduannya yang tepat dan berani menjadi ciri khasnya.

Salah satu sumbangan paling signifikan Ickx kepada sukan permotoran ialah advokasinya yang lantang menentang Le Mans start tradisional, yang beliau anggap sangat berbahaya. Tindakannya yang sengaja berjalan perlahan untuk memakai tali pinggang keselamatan pada permulaan 24 Jam Le Mans 1969, yang berakhir dengan kemalangan maut John Woolfe yang tidak memakai tali pinggang, menjadi faktor utama kepada perubahan peraturan permulaan perlumbaan. Ini menunjukkan komitmennya terhadap keselamatan pemandu, walaupun ia bertentangan dengan kebiasaan dan mungkin dilihat sebagai 'aksi publisiti' oleh sesetengah pihak pada masa itu. Pendiriannya ini telah memberi kesan positif yang kekal terhadap sejarah sukan permotoran. Beliau juga pernah mempertikaikan peraturan penjimatan bahan api yang diperkenalkan dalam perlumbaan ketahanan, menyatakan bahawa ia mengurangkan cabaran bagi pemandu dan mengurangkan tontonan bagi penonton.

8.2. Dalam Budaya Popular

Jacky Ickx sering muncul sebagai salah satu watak utama dalam siri komik Perancis terkenal, Michel Vaillant.

Selain itu, Syarikat Chopard telah membangunkan tiga edisi terhad jam tangan Chopard Mille Miglia Jacky Ickx untuk lelaki yang didedikasikan kepadanya, serta sebuah jam tangan Chopard keempat yang direka dengan kerjasama beliau. Beliau juga telah muncul dalam beberapa filem dokumentari mengenai sukan permotoran, termasuk Grand Prix: The Killer Years (2011), Frankly... Jacky Ickx (2011), dan 1: Life on the Limit (2013).

Beberapa buku juga telah diterbitkan tentang Jacky Ickx dan kerjayanya yang cemerlang:

• Brabham, the Grand Prix Cars oleh Alan Henry (1985)
• Jacky Ickx oleh Pierre Van Vliet (2014)
• Jacky Ickx: Viel mehr als Mister Le Mans / Mister Le Mans, and much more oleh Ed Heuvink (2014)
• Vaillant & Ickx l'intégrale 3 oleh Philippe Graton (2015)
• Jacky Ickx - Tome 01: Le Rainmaster oleh Dugomier (2016)
• Jacky Ickx - Tome 02: Monsieur Le Mans oleh Dugomier (2020)
• Jacky Ickx - His authorised competition History oleh John Saltinstall (2023)